Geografia turyzmu0

.M<> ^l> Planowanie m/woju loiYHiyki i markoling turystyczny

I iilirln 51. Normy chłonności inrmi przypadające na 1 linyatę w Manacli /jednoczonych

Wyszczególnienie	Norma
Tereny rekreacyjne w strefie podmiejskiej, place zabaw	80 m^2
Plaże	około 18,5 m^2 i
Miejsca biwakowe	100 m^2 ,
Ścieżki dla turystyki pieszej	80 m ,
ścieżki dla jazdy konnej	80 m %

/-imllo: N.S. Mironienko, I.T.Twierdochlebow [1981].

Talida 52. Normy przyjęte w Związku Radzieckim dla ruchu turystycznego na terenach leśnych (liczba inrystów/1 ha)

Rodzaj terenu	Lasy świerkowe	Lasy Świerkowe wilgotne	^Łą$y v; sosnowe	•••.'.Łasy sosnowe wilgotne	-—-— Lasy brzozowo- _ -osikowe *
					zwykłe	wilgotfl
Pofalowane niziny o
gliniastym podłożu:						• )
- krótki pobyt	30	20		i :25r :	50	37 i
-■ długi pobyt	11	. : 7;d "	.. 12	9	18	13 ,
Płaskie niziny o podłożu						U^:.Cxi
glinlasto-piaszczystym:
krótki pobyt	20	12	25	15		25 ■
długi pobyt		4	9		13

Ziitilln NS Mimiiieuko, I.T. Twierdochlebow [1981].

I ulielu 53. Normy chłonności akwenów na sztucznych zbiornikach w zależności od charakteru zadni wart rekreacyjnych (propozycja A. Zwolińskiego)

Zachowania rekreacyjne	Powierzchnia wód (m^2)	Uwagi . ^1
Żeglowanie	40000	:naT .źagłówks^: r
Kajakarstwo	1000-8000	na 1 kajak: Ij
Pływanie	;L-.d:	M 1 osobę' ^
Zabawa i kąpiel	^^dP’^iTV^:f dd• i	jta ł osobę
Brodzenie	• :.d i; ż v i ^ i	na ł ośdł>ę“’ ' t|

ŻióiIUi: oprncrtwnno na podstawie: A. Zwoliński [1992].

Aulorem jednego z bardziej kompleksowych opracowań jest S. Rutkowski |I‘)7K|, który zajmował się planem zagospodarowania turystycznego w rejonie Wrocławia, Przy określaniu przydatności badanego regionu na potrzeby turystyki, S. Rutkowski uwzględnił następujące elementy środowiska przyrodniczego:

• u kształtowanie powierzchni (np. teren o pnwłri/.chui I km', na którym równica wysokości wynioslu pomttl 25 lit, oli/ymul ^ punktów, a o równicy wysokości ś 10 m, tylko I punkt)l

•    stopień lesistości (mierzony długością linii brzegowej lasu na terenie o powierzchni 1 km²);

•    występowanie wód powierzchniowych (również mierzone długością linii brzegowej zbiorników na terenie o powierzchni 1 km²).

Zajmując się planowaniem zagospodarowania turystycznego w skali regionalnej, wspomniany autor zwrócił ponadto uwagę na: społeczne wymagania organizacji wypoczynku, powiązania funkcjonalno-przestrzenne oraz dostępność komunikacyjną.

S. Rutkowski zajął się także kwestią planowania rozwoju funkcji turystycznej w skali lokalnej. Przy opracowywaniu planu miejscowego dla okolic Obornik Śląskich wzięto pod uwagę:

•    warunki topo- i mikroklimatyczne,

•    morfologię terenu,

•    stosunki wodne (poziom zalegania wód gruntowych),

•    budowę geologiczną i rodzaj występujących gleb,

•    szatę roślinną,

•    walory krajobrazowe.

Na podstawie podanych elementów autor określił chłonność rekreacyjną terenu i jego dostępność techniczną, a następnie, uwzględniając społeczne wymagania organizacji wypoczynku, opracował model programowo-przestrzenny (plan zagospodarowania przestrzennego).

Innym autorem polskim, który zajmował się oceną atrakcyjności terenu dla rekreacji (na przykładzie obszarów pojeziernych), był T. Bartkowski, który opublikował na ten temat wiele prac empirycznych i teoretyczno-metodycznych [Bartkowski 1970, 1974, 1975], jak również sprawił, że badania w tym zakresie są nadal w Polsce prowadzone głównie w Poznaniu (np. W. Deja, D. Sołowiej, M. Pietrzak).

Mimo powszechnej zgody co do celowości planowania turystyki i zagospodarowania turystycznego, efekty planowania odbiegają często od przyjętych założeń. Wiąże się to ze skomplikowanym charakterem zjawiska turystyki i wynikającymi stąd konfliktami. Zdaniem E. Cater [1995] w polityce i planowaniu turystycznym należy uwzględniać, pozostające często ze sobą w sprzeczności, wymogi:

•    ludności miejsc odwiedzanych przez turystów,

•    samych turystów,

•    instytucji zajmujących się obsługą ruchu turystycznego,

•    środowiska przyrodniczego.

Zajmując się dalej turystyką alternatywną, E. Cater podaje cztery możliwe sytuacje związane z relacjami turystyka-środowisko przyrodnicze (ryc. 26).

W sytuacji pierwszej autorka podaje możliwości zmniejszenia zużycia paliwa przez samoloty odgrywające coraz większą rolę w turystyce międzynarodowej, co jest korzystne zarówno dla przedsiębiorstw turystycznych (niższe koszty), a pośrednio i dla turystów, jak i dla środowisku przyrodniczego (mniejsza emisja dwutlenku węgla), Przykład podany w celu zilustrowania sytuacji drugiej jest związany