GiZ w nauczaniu pilki noznej 1

^{1 1}

MICHAŁ BRONIKOWSKI Poznań

PIŁKA NOŻNA DLA NAJMŁODSZYCH - ZABAWY I GRY

W NAUCZANIU

PIŁKI

NOŻNEJ

Powszechnie wiadomo, że zabawy i gry stanowią jedną z najbardziej • atrakcyjnych form ruchu. Walorem jest wywoływanie dużego emocjonalnego zaangażowania, które ułatwia przyswajanie umiejętności i wiadomości. Jest to dobra metoda do nauczenia i doskonalenia określonych elementów techniki, których nauczanie w formie ścisłej jest zbyt nużące. W zabawach i grach ruchowych pod „płaszczykiem fabuły” ukryte są konkretne zadania do opanowania przez uczniów. Dzięki prostym regułom zabawy przygotowują dzieci do uczestnictwa w zespołowych grach sportowych. R. Trześniowski twierdzi, że nie należy oddzielać jednych od drugich i, że powinny one być kolejnymi stopniami do opanowywania zespołowych gier sportowych. Plusem zabaw i gier ruchowych jest stosunkowo łatwa ich organizacja, a uproszczone przepisy znacznie podnoszą intensywność zajęć. Nauczyciele i trenerzy uczący mini-gier zespołowych więcej uwagi powinni poświęcać zabawom i grom ze względu na ich zdrowotne, i wychowawcze

aspekty. Zabawa wychowuje i uczy przestrzegania norm i reguł gry, współpracy w grupie i umiejętności pogodzenia się z przegraną. W zabawie kształtują się prawidłowe stosunki społeczne pomiędzy poszczególnymi zawodnikami.

Jako metodyk wychowania fizycznego a jednocześnie trener piłki nożnej, chciałbym zaproponować kilka przykładów zabaw, które zaobserwowałem hospitując treningi piłkarzy F.C. Everton podczas stażu w Anglii. Część zabaw lub gier jest próbą modyfikacji zabaw polskich, tradycyjnych, proponowanych przez R. Trze-śniowskiego czy M. Bondarowicza dla gier zespołowych. Pozostałe pomysły zaczerpnąłem z książek: J. Talaga „Trening piłki nożnej” oraz Neck Whitehead and Malcom Cook „Soccer training-games, drills and practices”.

Droga do poprawy obecnego stanu może prowadzić między innymi poprzez wymianę własnych przemyśleń, obserwacji czy doświadczeń na przykład w „Liderze” czy innych czasopismach o wysokim poziomie merytorycznym dla nauczycieli i trenerów organizujących szkolenie w sposób twórczy i nowatorski. Z własnych obserwacji wiem, że jedną z najbardziej zaniedbanych dyscyplin sportowych w szkołach jest najpopularniejsza w Polsce piłka nożna. Wielu z nauczycieli zapewne zaprzeczy twierdząc, że piłka nożna często pojawia się na lekcjach wychowania fizycznego, SKS-ie i na podwórkach. Jednak często ogranicza

się to tylko do gry, bez wcześniejszego nauczania podstawowych elementów techniki, podczas gdy gra w siatkówkę czy w koszykówkę wymaga uprzedniego nauczenia uczniów chociaż kilku podstawowych elementów, bez których gra byłaby niemożliwa. Popularność i masowość tej dyscypliny pozwala przypuszczać, że większość z uczniów już miała z nią wcześniejszy pozalekcyjny kontakt. Nie należy jednak popadać w schematy, krzywdząc przecie wszystkim młodzież tj. tych, którzy nigdy nie uczyli się grać, a w szkole takiej szansy nie mają, oraz tych, którym zabieramy szanse zainteresowania się piłką nożną.

Zdaję sobie sprawę, że często nauczyciele prowadzą wspaniale zajęcia z dyscyplin, które lubią, a z moich obserwacji wynika, że rzadko jest to piłka nożna, chyba że nauczyciel jest miłośnikiem tej gry. Dlatego też chcąc ułatwić pracę koleżankom i kolegom nauczycielom wychowania fizycznego, chciałbym zaproponować kilka zabaw i gier ruchowych w nauczaniu podstawowych elementów techniki do wykorzystania przez nauczycieli na lekcjach w szkole. Zabawy te i ćwiczenia podane zostały wg systematyki nauczania zalecanej w fachowych podręcznikach z metodyki p. nożnej.

Zestaw ćwiczeń wprowadzających do nauczanią p. nożnej obejmuje: I. Ćwiczenia wprowadzające:

• prowadzenia piłki w różnych kierunkach, żonglerką (lewa i prawa noga)