Goldschmidt (6)

Rycina 11

gato pofałdowanymi. Kontrast ten ulegał zaostrzeniu, zwłaszcza w sztuce bizantyńskiej, a później w sztuce zachodniej nabrał on charakteru ornamentalnego, jak np. na mozaikach w San Marco (ryc. 9), gdzie przestano się troszczyć o dokładne umiejscowienie gładkich partii i nie zważano na kwestię, czy liczba ich odpowiada rzeczywistości. Stają się one samodzielnym elementem stylowym, postać zestawiona zostaje w ornamentalny sposób z takich wysepek, co można zaobserwować, począwszy od X w. w Niemczech (ryc. 10) i w Anglii, zaś w pełni od początku XII w. w działach szkoły z Canterbury, której artyści zupełnie już nie odczuwali uu--ralnego związku szat z kształtami ciała.

Gładkie formy ciała z reguły umożliwiają skupienie szerszym; wierzchni światła niż partie wąskich sfałdowań. Również samo ujęcie światła pozwala na zaobserwowanie dość szczególnych zjawisk. Staro-

149