20338

Zakrzewska, 1989

Typ C jest nie tyle przyczyną, co skutkiem choroby. Innymi słowy, właściwości typu C są wynikiem reakcji

człowieka na chorobę nowotworową.

Wśród osobowości o wycłi predyspozycji do zachorowania na cłioroby nowotworowe, związanych z typem C, zwracano także uwagę na rolę nastawień do świata i postaw wobec innych, kształtowanych w okresie dzieciństwa, a wpływających na sposoby radzenia sobie z doświadczanymi wydarzeniami życiowymi.

Odzruccnic (strata) rodzica. Taka sytuacja, prowadzi u dziecka do rozwoju poczucia winy, osamotnienia i kształtuje przekonania, że bliskie relacje z innymi wiążą się z bólem, cierpieniem i rozczarowaniem. To w rezultacie rzutuje na późniejsze relacje z innymi, które z reguły cechują się powierzchownością i brakiem stabilności (LeShan, 1977).

Pacjentów nowotworowych charakteryzuje m.in. fasada łagodnej dobroci i niezdolność do wyrażania gniewu, trudności w kontaktach interpersonalnych, mała aktywność społeczna i problemy z zależnością od otoczenia.

W procesie rozwoju cłioroby wyróżnia się trzy fazy:

•    Pierwsza, to okres, w którym następuje zaburzenie, a głównie osłabienie związków emocjonalnych dziecka z rodzicami, co - podobnie jak u LeShana - prowadzi do rozwoju poczucia winy, osamotnienia i niepewności. Te negatywne stany emocjonalne powodują przylgnięcie dziecka do osoby znaczącej (rodzica) i rozwoju mechanizmów obronnych w postaci zaprzeczania i wyparcia.

•    W fazie drugiej następuje utrwalanie się nadkompensacyjnych związków z rodzicami. Skutkują one narastaniem konfliktów wewnętrznych i rozwojem negatywnych emocji, m.in. gniewu i agresji, które jednakże podlegają stłumieniu.

•    Faza trzecia to okres bezpośrednio poprzedzający zachorowanie.

Baltrusch

Wystąpienie objawów choroby z reguły poprzedzają wydarzenia o charakterze traumatycznym, np.

utrata bliskiej osoby lub też silne konflikty emocjonalne. Owe wydarzenia zaburzają dotychczasową równowagę i reaktywują emocje występujące w fazie pierwszej, głównie poczucie bezradności i rezygnacji. Przeżywany stres, oddziałując na procesy neuroendoktynne, zaburza działanie funkcji komórkowych i prowadzi do osłabienia aktywności układu immunologicznego sprzyjając w ten sposób rozwojowi choroby.

Szczególnie istotny w rozwoju cłioroby nowotworowej jest mechanizm tłumienia, który blokuje możliwość ekspresji negatywnych stanów emocjonalnych. To z kolei prowadzi do załamania się potencjałów odporności owych, braku wiaty we własne możliwości, rozwoju poczucia bezradności, beznadziejności czy pesymizmu życiowego i utraty woli życia.

Rola pesymizmu w rozwoju chorób nowotworowych.

Znaczącym czynnikiem pośredniczącym między stresem, a jego konsekwencjami jest sposób percepcji rzeczywistości, a przede wszystkim sposób interpretacji przyczyn zachodzących zdarzeń (tzw. indywidualny styl wyjaśniania). Rozwojowi choroby sprzyja pesymistyczne nastawienie do życia i interpretowanie zdarzeń w kategoriach negatywnych. Taka interpretacja rzeczywistości powoduje stan bezradności i pociąga za sobą występowanie depresji. To z kolei prowadzi do osłabienia aktywności układu immunologicznego i w efekcie sprzyja rozwojowi choroby (Seligman, 1995).

•    Bezradność i pesymistyczny styl wyjaśniania zdarzeń, zaburzając funkcjonowanie układu immunologicznego, sprzyjają rozwojowi chorób nowotworowych

•    Zaradność i optymistyczne nastawienie do życia mogą sprzyjać zdrowiu i chronić jednostkę przed zachorowaniem. Mogą także zabezpieczać jednostkę przed nawrotem choroby.

Typy osobowości a ryzyko zachorowania