2352

c) pisemnie - przedłożenie dokumentu i oświadczenie, że dokument ten jest testamentem oraz przez podpisanie go przez testatora ( subscriptio ) wraz ze świadkami, którzy ponadto go opieczętowali.

Sporządzenie takiego testamentu nie mogło być przerwane inna czynnością prawną (unitas actus).

2) testament holograficzny - testator osobiście sporządził treść testamentu, co w jego osnowie wyraźnie zaznaczył. Sam podpisywał testament, nie trzeba było wówczas żadnych świadków.

3) testamenty szczególne:

a)    Polegające na ułatwieniach, np.:

Łestameittupi ruń toikIHuid - wystarcza 5-ciu świadków

testamentom pestis tempocg cooditum - świadkowie mogą być przybierani jeden po dnigim

testamentum parentum inter liberos - zawierał rozporządzenie testatora tylko dla jego descendentów

b)    Polegające na utrudnieniach, np.:

testament niewidomych - wymaga przybrania ósmego świadka, który po przeczytaniu treści testamentu pozostałym 7, podpisuje go i pieczętuje razem z nimi.

c)    Testament żołnierski - wolny od zachowania jakiejkolwiek formy, posiada moc tylko wtedy gdy testator umiera jako żołnierz, względnie w ciągu roku po tzw. missio honesta ( nienaganne zwolnienie z wojska).

Treść testamentu ljUstanpwięnie dziedgięa

a)    musi nastąpić w języku łacińskim i zawierać słowo „heres”

b)    testator mógł powołać dziedzica tylko na stałe

C) testator mógł zamianować jednego lub kilku dziedziców ( udziały zgodnie z istotą sukcesji uniwersalnej mógł oznaczyć tylko w ułamkach całego spadku )

d)    ustanowienie dziedzica nie może nastąpić pod warunkiem rozwiązującym

e)    dopuszczano ustanowienie dziedzica z warunkiem zawieszającym

f)    nie można było ustanowić kogoś dziedzicem tylko na pewien okres czasu Ustanowiona dziedzicem może być tylko osoba tzw. persona certa - osoba, o której indywidualności testator, sporządzając swój testament, posiadał albo mógł posiadać jasne wyobrażenie.

2) Podstawienie ( substitio ) - spadkodawcy w obawie, że dziedzic ustanowiony nie będzie mógł lub nie chce objąć spadku powoływali na jego miejsce ewentualnie dziedzica podstawionego ( heres substitutus ). W Rzymie istniały trzy rodzaje podstawienia:

a)    Pospolite ( substitutio vulgaris ) - testator ustanawiał tutaj substytuta dla siebie. Było najczęstszym rodzajem postanowienia

b)    Pupilame (substitutio pupilaris ) - ojciec powołując do dziedziczenia po sobie niedojrzałe dziecko, mógł w tym samym testamencie zdecydować kto będzie dziedziczył po jego dziecku, gdyby zmarło jako osoba sui iuris, ale przed dojściem do dojrzałości. Był to wyjątek.

c)    Jak gdyby pupilame - (substitutio quasi pupilaris ) - ascendenci mogli ustanawiać w swoim testamencie spadkobierców dla swoich descendentów chorych umysłowo. Descendent musiał umrzeć po testatorze nie odzyskawszy zdrowia.

1)    Wydziedziczenie - ( exheredatio ) - był to normalny sposób regulowania sukcesji ogólnej. Musiało być dokonane w przepisanej formie, w przeciwnym razie testament był nie ważny.

2)    Dalsze treści: