103294

Strategia innowacji polega na wprowadzeniu na rynki międzynarodowe nowego produktu. Biorąc pod uwagę pierwszeństwo wprowadzania i stopień oryginalności innowacji, można wyróżnić dwa typy strategii: 1) strategię przewodnictwa innowacyjnego, polegającą na ciągłym i systematycznym wprowadzaniu na rynek zagraniczny nowości;2) strategię naśladownictwa, czyli reakcji na działania innowatora.

Strategia przewodnictwa innowacyjnego zakłada, że przedsiębiorstwo-innowator zmierza do utrzymania przewagi innowacyjnej w dłuższym okresie oraz uzyskania z tytułu wejścia na rynek określonych korzyści przewyższających koszty innowacji. Realizacja strategii przewodnictwa innowacyjnego przejawia się w:* celowym skracaniu cyklu życia produktu przez wstrzymywanie produkcji lub sprzedaż starszych linii produktów innym firmom,• sprzedaży licencji na nowe produkty,* zawieraniu sojuszy strategicznych z innymi przedsiębiorstwami.

Strategia naśladownictw a polega na wykorzystaniu doświadczeń przedsiębiorstwa innowatora. Przybiera ona różne formy wiążące się z różnorodnością celów przedsiębiorstwa i odmiennością reakcji naśladowców na poczynania pioniera. Wśród strategii naśladownictwa należy wymienić strategie: 1) kreatywnej imitacji,2) wczesnej imitacji,3) elastycznej specjalizacji,4) innowacji na zlecenie,5) późnej imitacji.

Strategia kreatywnej imitacji zakłada zdobycie silnej pozycji na rozwijającym się rynku nowego produktu w wyniku wykorzystania doświadczeń innowatora pioniera i wywołanego przez niego procesu dyfuzji innowacji. Odbywa się to przez usprawnienie wprowadzonych przez innowatora rozwiązań technicznych lub opracowanie rozwiązań alternatywnych oraz przez usprawnienia działań marketingowych. Podjęcie tej strategii wymaga wykorzystania silnego zaplecza badawczo-rozwojowego. Tego rodzaju strategie stosują zazwyczaj duże firmy, które chcą zdobyć odpowiednią pozycję w tworzącym się oligopolu i w przyszłości podjąć walkę z liderem na rynku.

Strategia wczesnej imitacji polega na stosunkowo szybkim adaptowaniu nowych, światowych rozwiązań poprzez wczesny zakup licencji i know-how lub kopiowanie r ozwiązań innych przedsiębiorstw. Stosowanie tej strategii wiąże się z ponoszeniem relatywnie wysokich nakładów na pozyskanie nowej technologii, wymaga także znacznej sprawności w podejmowaniu produkcji nowych wyrobów, nie wymaga jednak tak silnego zaplecza badawczo-rozwojowego jak w przypadku strategii kreatywnej imitacji.

Strategia elastycznej specjalizacji zakłada modyfikację cech produktu w celu możliwie ścisłego dostosowania się do specyficznych wymagań docelowych segmentów tynku, pojawiających się w trakcie dyfuzji innowacji. Strategia ta znajduje zastosowanie raczej w firmach średnich i małych, ponieważ dysponują one relatywnie niewielkimi zasobami i powinny poszukiwać nisz rynkowych.

Strategia innowacji na zlecenie polega na podejmowaniu innowacji na zlecenie innych przedsiębiorstw stosujących omówione wcześniej strategie. Zlecenie może dotyczyć całości nowego produktu lub jego części. Ten rodzaj strategii stosują niektóre polskie firmy branży odzieżowej, np. Wólczanka, Vistula i Próchnik, produkujące na zlecenie znanych markowych firm z Niemiec czy Francji.

Strategia późnej imitacji wiąże się z wprowadzaniem stopniowych drobnych usprawnień ze znacznym opóźnieniem w stosunku do innowatorów. Przedsiębiorstwo konkuruje wówczas głównie za pomocą cen, a strategia ta może być skuteczna w odniesieniu do segmentów rynku późno akceptujących nowości, tzw. maruderów. Można ją także stosować na rynkach krajów o niższym poziomie technicznego rozwoju i potrzeb konsumentów.

Międzynarodowy cykl życia produktu

Podobnie jak i w „zwyczajnym” cyklu wyróżniamy fazy:- produktu innowacyjnego- produktu dojrzałego- produktu standaryzowanego