97530

Sity panamskie nie spodziewały się, mimo narastania napięcia, ataku amerykańskiego. Większość oddziałów przebywała nierozśrodkowana w miejscach stałej dyslokacji.

W związku z powyższym nie można mówić o panamskim planie obrony. Wydaje się, iż Noriega nie liczył się z możliwością bezpośredniego ataku amerykańskiego. Wiązał on również zapewne nadmierne nadzieje z Batalionami Godności, które stanowić miały zalążki przyszłych oddziałów partyzanckich. Działania bojowe rozpoczęły się 20 grudnia 1989 r. o godz. 01:00. Dwa samoloty F-117A, startujące z bazy lotniczej Eglin na Florydzie, przeniknęły skrycie w przestrzeń powietrzną Panamy, co jak się później okazało, nie stanowiło specjalnego problemu, gdyż jedyna panamska stacja radiolokacyjna była niesprawna z powodu braku części zamiennych, i zbombardowały koszary w Rio Hato. Stacjonowały tam 6 i 7 kompania elitarnego 2000 batalionu Sił Obrony Narodowej. Maszyny amerykańskie zrzuciły dwie bomby kierowane o masie 908 kg. Zaskakujący atak zdezorientował i wzbudził panikę wśród żołnierzy panamskich. F-117A miały też zbombardować dom konkubiny Noriegi, gdzie spodziewano się go zastać. Ostatecznie cel ten przydzielono innym maszynom. Po zaskakującej akcji F-177A do działań włączyło się 12 samolotów szturmowych A-7D Corsair, które rozwinęły uzyskane w pierwszym ataku powodzenie. Zbombardowały one garnizony przeciwnika w Panama City, Colon i David. Działania szturmowców pogłębiły dezorganizację sił panamskich tym łatwiej, że te nie posiadały środków ogniowych umożliwiające efektywne zwalczanie lotnictwa. Równocześnie myśliwce F-16 współdziałając z batalionem mobilnych środków radiolokacyjnych zablokowały obszar powietrzny Panamy. Miało to uniemożliwić Noriedze ucieczkę na pokładzie lekkiego samolotu sportowego. Aby zwiększyć czas przebywania myśliwców w powietrzu,