99471

opowiadały się za atakiem (np. Tanaka Giichi). 18 września 193Ir. zaatakowano Mandżurię wykorzystując jako pretekst wybuch na linii kolejowej Południowomandżurskiej. Po zajęciu tego regionu Japonia ogłosiła proklamację nowego państwa 18 lutego 1932 r- Mandżukuo (Japończycy tłumaczyły to aktem samostanowienia tamtejszej ludności, nie była więc to agresja). W styczniu 1932 r japończycy zaatakowali Szanghaj, w wyniku bojkotu antyjapońskiego. W tym rejonie znajdowały się ważne kocesje nie tylko japońskie ale i brytyjskie, amerykańskie, zawarto więc porozumienie 3 maja 1932 o zaniechaniu bojkotu, wojska japońskie opuściły Szanghaj. 16 lutego 1932 Rada LN wystosowała do Japonii apel. Przypominała o ratyfikowanym traktacie Brianda-kelloga, potępiła agresję Japońską. Powstał również raport Lyttona (przewodniczący komisji, która miała zająć się sprawą Japonii), który wypowiedział się przeciw legalności Mandżukuo i postulował przekazanie Mandżurii pod zwierzchność Chin jako autonomię z zapewnionymi specjalnymi prawami dla Japonii. Nie został zaakceptowany przez Japonię. Kiedy Liga Narodów uchwaliła ten raport 24 lutego 1933 Japonia wystąpiła, z Ligi. W lutym 1933 zajęli jeszcze prowincję Żehol i Hopej przyłączając je do Mandżukuo. 31 maja 1933 japonia podpisała rozejm z rządem naukińskim w Tangku, utworzono strefę zdemilitaryzowaną na południe od Muru Chińskiego i w Hopej. Kolejna agresja rozpoczęła się 7 lipca 1937r.. Wojska Japońskie zdobyły Pekin a w grudniu również Nankin. Sprawą zajęła się Komisja Doradcza ds Dalekiego Wschodu. Na konferencji w Brukseli 3-24 listopada 1937 potępiono agresję, ale nie zrobiono nic by Japonię powstrzymać, która wprowadziła nowy ład „Azja dla Azjatów”, zajęła kilka wysp brytyjskich i francuskich.

Wojna domowa w Hiszpanii- sytuacja była bardzo niestabilna. Najpierw władzę przejął 13 września 1923 r. Miguel Primo de Rivera. Rządził jako dyktator, co umocniło opozycję w kraju i w wyborach w 1931 r. wybory wygrała lewica, oskarżona zresztą później o dążenia komunistyczne, która zmusiła Alfonsa XIII do opuszczenia Hiszpanii, co skutkowało upadkiem monarchii i powstaniem republiki. Przeciwko rządowi zbuntowały się wojska pod dowództwem Francisco Franco Bahamonde, miał poparcie Włoch i Niemiec, które chciały umocnić wpływy na morzu śródziemnym i przetestować swoje wojska, uznały rząd Franco 18 listopada 1936r, ZSRR oficjalnie neutralny wysyłał broń stronie republikańskiej, Wielka Brytania była neutralna, Francja nie chciała robić nic naprzeciw Anglii, liczyła na utrzymanie antyniemieckiego Frontu Stressy, co było już niemożliwe, popełniła jednak błąd, bo umożliwiając przejęcie władzy gen, Franco została otoczona państwami faszystowskimi, współpracującymi z Niemcami. 9 września 1936r. Powstał w Londynie międzynarodowy Komitet Nieinterwencji, który błędnie traktował rebeliantów na równi z rządem republikańskim. Hiszpania w wyniku licznych interwencji Niemiec i Włoch postanowiła wnieść sprawę do Ligi Narodów 12 grudnia 1936, ale to wykazała się po raz kolejny swoją słabością. Flota włoska przejawiała w tamtym czasie dużą aktywnością, co mogło doprowadzić do zajęcia Balearów i Wysp Kanaryjski cli, wtedy Wielka Brytania 2 stycznia 1937 podpisała układ z wiochami o utrzymaniu status quo na morzu śródziemnym. Wojska gen. Franco zajęły 28 marca 1939 Madryt i przejęły władzę.

Wojna o Gran Chaco- konflikt między Boliwią a Paragwajem. Był to teren trudny do zdobycia i widać było tam nieliczne oznaki działalności obu rządów, ale nie prowadziły do większych konfliktów. Sytuacja zmieniła się kiedy w latach 30. pojawiła się informacja o tym, że występują tam złoża ropy naftowej. Państwa liczyły na złagodzenie kryzysu ekonomicznego dodatkowymi złożami ropy. Wojna wybuchła w lipcu 1932r. i praktycznie od razu zarysowała się przewaga Paragwaju, który od lat 20. dokonał licznych inwestycji i rozbudował armię. Co prawda w 1934 wojska boliwijskie przeszły do kontrofensywy, odniosły kilka sukcesów, ale później znów inicjatywę przejął Paragwaj. Mediacji podjął się Hoover a także Unia Panamerykańska (pod przewodnictwem Francisa White'a), która