7133531921

wyrzekli się innych bogów prócz Allaha, spotkał się z otwartą wrogością części znaczących mieszkańców Mekki. Również poglądy społeczne Mahometa spotkały się z otwartą dezaprobatą ludzi bogatych - w islamie wszyscy są równi, a dzielenie się swoim bogactwem z biednymi jest jednym z podstawowych obowiązków muzułmanina. Poza tym w społeczności arabskiej, która w tamtych czasach miała strukturę klanową, przyjęcie głoszonej przez Mahometa religii wiązało się z uznaniem jego wyjątkowej pozycji - jako proroka i wysłannika Boga, a przez to z wywyższeniem jego plemienia. W pewnym momencie sytuacja stała się więc dla Mahometa i jego zwolenników niebezpieczna. [. . .] Mahomet w poszukiwaniu schronienia dla siebie i wyznawców głoszonej religii udał się do Jasribu (obecnie Medyna). Tam sytuacja społeczno-polityczna była inna niż w Mekce -istniała władza centralna, mieszkało tam też stosunkowo dużo wyznawców religii monoteistycznych - chrześcijan i żydów. Mahometowi udało się uzyskać gwarancje bezpieczeństwa dla wyznawców nowej religii, wrócił więc do Mekki i nakazał swoim zwolennikom udać się do Medyny. Sam wyruszył za nimi, gdy Bóg mu dał na to zezwolenie. Było to w 622 r., który jest uznawany za pierwszy rok ery muzułmańskiej. Odejście Mahometa z Mekki do Medyny zwane jest hidżrą (czyli wywędrowaniem). [. . .] Mahomet przeżył tam następnych dziesięć lat, aż do swojej śmierci w 632 r.

Mahomet, prócz rozwijania koncepcji religijnych islamu, czym zajmował się przedtem w Mekce, zorganizował w Medynie społeczność wiernych, której stał się zwierzchnikiem. Według islamu, wszyscy, którzy wierzą w jednego Boga, należą do jednej społeczności, bez względu na przynależność klanową. Była to wówczas idea rewolucyjna - dotychczas liczyła się więź plemienna i klanowa, tymczasem Mahomet jako podstawę społecznej więzi wprowadził wiarę w tego samego Boga. W Medynie założył pierwszą gminę muzułmańską, ummę. Należeli do niej również chrześcijanie i żydzi. W czasie tych dziesięciu lat, które Mahomet spędził w Medynie, zdarzały się napięcia i nieporozumienia na tle religijnym z plemionami żydowskimi, z których część nie chciała uznać, że Bóg wybrał swego ostatniego proroka spośród plemienia arabskiego, podczas gdy to żydzi uważali się za „naród wybrany”. Były też konflikty pomiędzy mekkańskimi wyznawcami islamu, w większości spokrewnionymi z Prorokiem, a nowymi wyznawcami, pochodzącymi spośród rdzennych mieszkańców Medyny.

Były to lata nieustającej wojny z zewnętrznymi wrogami oraz ekspansji militarnej Mahometa. Zdobywał on środki na prowadzenie walki, przejmując karawany podążające z Mekki, zajmował oazy żydowskie, podporządkowywał sobie arabskie plemiona. Bitwy, jakie stoczył, były w większości wygrane. Udało mu się z czasem podbić Mekkę i symbolicznie przejąć dla islamu Al-Kabę, niszcząc znajdujące się w tej świątyni posagi pogańskich bożków, należące do politeistycznej tradycji arabskiej. Po podboju Mekki Mahomet nadal mieszkał w Medynie, ale w ostatnim roku swego życia odbył pielgrzymkę do Mekki, ustanawiając zarazem ten zwyczaj. Zmarł u szczytu kariery politycznej i religijnej. Po jego śmierci spośród najbardziej zasłużonych i bogobojnych wyznawców islamu wybrano przywódcę wspólnoty muzułmańskiej - kalifa.

Mahomet nawrócił Arabów na monoteizm i jednocześnie był twórcą pierwszego państwa łączącego ich wszystkich.

Źródło: A. Marek, Prorok Mahomet, [online], http://www.wiez.com.pl/islam/index.php?id=7.

Projekt współfinansuje

MIASTO

STOŁECZNE

WARSZAWA

Materiał przygotowany w ramach programu Centrum Edukacji Obywatelskiej „Cztery strony Warszawy. Młodzi przewodnicy po wielokulturowej Warszawie", dofinansowanego ze środków Urzędu m.st. Warszawy.