page0077

69

Remonstranci — Remusat

mogą wyrzec się grzechów a którzy wyrzekną się mogą dostąpić chwały wiekuistej. Zdanie to zbijał Franciszek Gomar, dowodząc ze ludzie przedwiecznie są wybrani do zbawienia lub potępienia. Przeciwko ta'tim twierdzeniom wielu występowało, między innymi Jan Hytenbryart i Grotius i tacy nazywali się Arminijanami(ob.). Od ich remonstracyi podanej stanom hollenderskim nazwano ich remonstrantami, stronników zaś Gomara gomarystarai albo kontr-remon-strantami. Gorące w tym przedmiocie toczyły się spory, a nawet wybuchł rozruch w Amsterdamie (r. 1617). Spór teologiczny przenosił się na pole czynu. Nadaremno Duplessis-Mornay doradzał umiarkowanie; Olden-Barne-veldt, Hogerbeek i Grotius byli uwięzieni i stawieni przed synodem w Dor-drecht. Jakób I król angielski wielkim był nieprzyjacielem remonstrantów.

Remonia, wyraz oznaczający zbiór koni wybranych do służby frontowej dla jazdy. Oficerowie, znawcy wytrawni wierzchowych koni, zwykle bywają wysyłani za remontą, t. j, wybieraniem ze znanych stadnin, koni odpowiednich dla pułków kawaleryi.

Remusat (Jan Piotr Abel), oryjentalista, urodzony r. 1788 w Paryżu, obok słuchania nauki lekarskiej, ćwiczył się oraz w językach chińskim i tatarskim. W r. 1808 miał być wziętym do wojska, lecz za wstawieniem się akademii w osobie Sylwestra de Sacy, przez cesarza uwolnionym został od tej służby. Gorliwie odtąd oddawał się rzeczom oryjentalnym i już w r. 1811 wydał: Essai sur la langue et la litterature chinoises. Mimo to, nie zaniechał medycyny i otrzymawszy r. 1813 stopień doktora, wielkie oddał szpitalom paryz-kim usługi w czasie grassującego tamże tyfusu. Dla niego w College de France utworzono w r. 1814 katedrę języka chińskiego i mandżurskiego, obok tego miał dozór nad rękopismami oryjentalnemi bibłijoteki cesarkiej i był prezesem towarzystwa azyjatyckiego. Gorliwy stronnik Karola X i Polignac’a, o mało nie stracił swych posad po rewolucyi lipcowej; z szacunku jedak dla jego nauki, zachowano mu takowe. Zmarł r. 1832. Główne jego dzieła są: Recherehrs sur les langucs tatar es (Paryż, 1820 r.) i Element, de la oram-maire chinuise (Paryż, 1822 r.). Oprócz tego wspomnieć należy o: Melanges asiatiques (2 tomy, Paryż, 1825 r.; i 2 nowe tomy, Paryż, 1829 r.), przekład chińskiej księgi Luzre des recompenses et des peines (Paryż, 1817 r.) i Contes chinois (3 tomy, Paryż 1827). Po śmierci ViscontFego był od r. 1818 wydawcą Journal des saeants, do którego, jak i do Moniteura i do Biographie unmerselle wyborne pisywał artykuły. Porównaj Sylwestra de Sacy: Notice sur la vie et les ouerages de R. (Paryż, 1834 r.)

Remusat (Franciszek Maryja Karol de), publicysta i mąż stanu, urodzony r. 1797 w Paryżu, wnuk Lafayetfa i siostrzeniec Kazimierza Perier, odznaczył się jako adwokat i wielką rozwinął czynność dziennikarską w Courrier fran-ęais i w Globe. Po rewolucyi lipcowej, jako deputowany do izby trzymał się zrazu stronnictwa doktrynerów i Guizofa, poczem przeszedł do lewego środka pod Thiers'a. W r. 1836 był podsekretarzem stanu a w r. 1838 przyłączył się do koalicyi przeciw Mole mu. Za ministerstwa Thiers a w r. 1840 był on ministrem spra wewnętrznych, po jego ustąpieniu do dynastycznej oppozycyi. W Marcu 1848 r. był reprezentantem Tuluzy w zgromadzeniu tak ustawo-d.awczem jak i prawodawczem. Dnia 2 Grudnia 1851 r. był u Odillon-Bar-rot’a dla zaprotestowania przeciw zamachowi stanu Ludwika Napoleona, ale uwięziony, wygnany został za granicę, w Styczniu 1852 r., lecz już we Wrześniu wrócił do Francyi z Bruxelli. Był członkiem akademii i wydał: Essais de philosophie morale, (2 tomy, Paryż, 1834 r.) Abtlard (2 tomy, Pa-