3818438786

HISTORIA FILOZOFII STAROŻYTNEJ

Odkrycie ezoterycznych pism Arystotelesa i jego ograniczone znaczenie

historyczno-filozoficzne

Zamilknięcie Perypatu na dwa wieki w epoce hellenistycznej

Od około 270 roku do potowy I wieku przed Chrystusem życie Perypatu toczyło się w klimacie przeciętności. Szkoła odnosiła pewne sukcesy jako instytucja o charakterze wychowawczym, ale była praktycznie nieobecna w debatach ideowych.

Około 270 roku scholarchązostał Likon z Troady, który interesował się przede wszystkim zagadnieniami pedagogicznymi. W filozofii ukierunkował się na etykę, w której najwyższe dobro zdefiniował jako „radość duszy", w szczegółach ulegając wpływom stoickim.

Współczesny Likonowi Hieronim z Rodos głosił nauki wyraźnie przesiąknięte epikureizmem. Utrzymywał, że najwyższym dobrem jest brak cierpienia.

Po Likonie scholarchą został Ariston z Keos, który „wsławił się" tylko dość powierzchownymi refleksjami etycznymi, które przede wszystkim dotyczyły charakterologii.

Kolejnym przywódcą Perypatu został Kritolaos z Faselis, który, choć chciał trzymać się nauki Arystotelesa, dość szybko uległ materialistycznym wpływom stoickim. Kontynuował on perypatetycką naukę o trzech rodzajach dóbr: dobrach duszy, dobrach ciała i dobrach zewnętrznych, wynosząc dobra duszy wysoko ponad pozostałe.

Po Kritolaosie scholarchą został jego uczeń, Diodor z Tyru, który kontynuował naukę swojego nauczyciela, a przy tym próbował tworzyć w etyce syntezę nauk Perypatu, stoików i epikurejczyków.