4292417575

202 Krzysztof Kulasza, Paweł Qromek

Autorzy niniejszego artykułu podejmują próbę uchwycenia realnych szans i zagrożeń płynących ze współpracy mediów i podmiotów właściwych zarządzaniu kryzysowemu. Na początku analizują zarządzanie kryzysowe w kontekście współpracy z mediami, chcąc określić miejsce środków masowej komunikacji w systemie zarządzania kryzysowego. Następnie badacze pochylają się nad kwestią ról społecznych dziennikarzy determinowanych przez różne czynniki oraz funkcji mediów w społeczeństwie informacyjnym, biorąc pod uwagę perspektywę sytuacji kryzysowych.

ZARZĄDZANIE KRYZYSOWE W KONTEKŚCIE WSPÓŁPRACY Z MEDIAMI

Rozpoczynając rozważania na temat współpracy pomiędzy przedstawicielami mediów a podmiotami właściwymi zarządzaniu kryzysowemu, zasadnym wydaje się określenie cech charakterystycznych kryzysu, wyrażanych przez definicyjne rozumienie tego zagadnienia. Dan P. Millar wymienia wśród nich¹:

a) nagłość oraz konieczność szybkiej reakcji,

b) pojawienie się zakłóceń w działaniu organizacji oraz stałe generowanie w niej zmian,

c) powstanie niepewności i stresu,

d) pojawienie się groźby utraty reputacji oraz majątku przez organizację,

e) intensywne nasilanie się negatywnych przejawów danej sytuacji,

f) potrzeba pomocy z zewnątrz organizacji.

W młodej dyscyplinie nauk o bezpieczeństwie, kryzys traktowany jest m.in. jako punkt zwrotny, zerwanie bądź istotne naruszenie więzów społecznych oraz poważne zakłócenie funkcjonowania instytucji publicznych². Jest on bezpośrednio związany z sytuacją kryzysową, gdyż może, aczkolwiek nie musi, być jej następstwem. Relację obu pojęć trafnie obrazuje poniższy rysunek.

Millar D. P., Exposing the errors: an examination of the naturę of organizational crises, [w:] Millar D. P., Heath R.L. (pod red.), Respondingto crisis. A rhetoricalapproach to cńsis communication, Lawrence Erlbaum Associates , Inc., New Jersey 1004, s. 19.

Vide : Art. 3, pkt. 1 Ustawy z dnia 16 kwietnia 2007 roku o zarządzaniu kryzysowym (Dz. U. Nr 89, poz. 590).