4292417567

212 Krzysztof Kulasza, Paweł Qromek

c)    kontroli,

d)    adaptacji,

e)    aktywizacji,

f)    zarządzania sytuacjami kryzysowymi i kryzysami,

g)    edukacji.

Teoria normatywna, jak i teoria krytyczna zakładają, iż informacje dziennikarskie są normatywne, a co za tym idzie wzmacniają funkcjonującą wizję rzeczywistości. Emocjonalne uczestnictwo w wydarzeniach medialnych, pomoc w sytuacjach klęsk żywiołowych, potępianie terroryzmu i wojny, powodują cementowanie zatomizowanego społeczeństwa. Zatem media, mimo że przekazują w swoich materiałach akty wandalizmu, przemocy, destrukcji, to nie są przyczyną rozpadu społeczeństwa, lecz jego mobilizacji do działania³¹.

Podsumowując, role społeczne dziennikarza i funkcje mediów doskonale wpisują się w zadania podmiotów właściwych zarządzaniu kryzysowemu. Realizowane są one w poszczególnych fazach:

1.    zapobieganie i planowanie,

2.    reagowanie,

3.    odbudowywanie.

Wydaje się słuszne zwrócenie szczególnej uwagi na funkcję edukacyjną mediów, która bezpośrednio łączy się z fazą zapobiegania. Odpowiednie przygotowanie społeczeństwa na nadchodzące niebezpieczeństwa tworzy sprzyjające warunki do prowadzenia działań w sytuacjach kryzysowych. Niwelowane jest zagrożenie wynikające z chaosu i dezorientacji społeczeństwa. Korzystne okoliczności ułatwiają prowadzenie działań w fazie drugiej, tj. akcji ratowniczych, ewakuacyjnych etc., oraz trzeciej poprzez mobilizację i integrację społeczności, która została dotknięta kryzysem. Role społeczne dziennikarza oraz funkcje mediów niejako nakładają się na siebie, tworząc spójny model mediów, z jednej strony misyjności, a drugiej komercyjności. Z perspektywy instytucji właściwych zarządzaniu kryzysowemu ważniejsze jest podejście mające na względzie misję publiczną, w której dziennikarze, a szerzej media, partycypują w fazach zarządzania kryzysowego od przygotowań, przez działania, po odbudowę.

31 T. Goban-Klas, Media..., dz. cyt.