1869524927

im:t<xly, któreby mogły przyśpieszyć proces rewolucyjny: jedna z nich jest komunistyczna, któiej gwałtowność jest powszechnie znana; inna zaś jest ta, która dąży do rozpalenia zapału i nadziei na odnowienie państwa. Obecnie Hiszpania wprowadza w życic program głębokich reform socjalnych i byłoby paradoksalne, gdyby w tym dziele lilia" łaby się spotkać z wrogim nastawie" niem innych krajów.”

Kryzys rządowy został rozwiązany w dniu 21 lipca w ten sposób, żc minister spraw zagranicznych Lequerica został zastąpiony przez Martina Artajo, zaś ministrem sprawiedliwości został Fenian* dez Cuesta. Nowy gabinet w wyda’ uym przez siebie komunikacie oficjalnym z 23 lipca b. r., podkreślił, że: „rozpoczyna się nowy okies w dziedzi" nie odrodzenia duchowego i materiał’ nogo Hiszpanii, będący ścisłą kontynuacja owocnych wysiłków rządów po" przednich”. W polityce zagranicznej Hiszpania pragnie współpracować z inny" mi narodami oraz zacieśnić tradycyjne węzły przyjaźni z Portugalia”. Inne de" khiracje zapowiadaj? prace nad rozbudową życia ekonomicznego kraju.

Wyłączenie Hiszpanii z rodziny Narodów Zjednoczonych wywołało ogrom^-ne przygnębienie w całym kraju. Radio paryskie w swojej audycji z dnia 4 b.m. nadało, że pomimo oficjalnych oświadczeń rządu hiszpańskiego, że spokój pa" mije w kraju, daje się zauważyć wiol’ kie zdenerwowanie w opinii publicznej. Jedna z podziemnych radiostacji anty* frankistowskich, występująca pod nazwą „Kspana Independicnte” wystosowa" hi odezwę do robotników, chłopów i żołnierzy „ażeby nie pracowali dla Falangi”. Londyński korespondent polityczny dla spraw hiszpańskich pisze na lamach „Obscrvera”, że w Madrycie miało miejsce zebranie generałów. Ko" men tuj ąc tę wiadomość podkreśla, że to może być uważane „za pierwszy krok w kierunku rewolucji”. Inni natomiast utrzymują, że powodem przygnębienia Hiszpanii jest fakt, że odrzu" cono prośbę gen. Franco w sprawie przyjęcia go do rodziny Narodów Zjednoczonych , podczas gdy Włochy zostały do niej przyjęte „ponieważ zerwały ladykalnic z przeszłością i mają rząd uznawany przez wszystkich”. Na taką decyzję, powziętą przez wielką trójkę u Poczdamie, generał Franco zareago’ wał wysianiem noty protestacyjnej do Anglii i Stanów Zjednoczonych, która pozostała jednak bez żadnej odpowiedzi. W Hiszpanii panuje powszechnie opinia, że Narody Zednoczone chcą w ten sposób zmusić Franco do zmiany ustro" ju, co w obecnej chwili nie jest rzeczą łatwą, jeżeli uwzględnimy nastroje rewolucyjne pewnej części społeczeń' siwa. Radykalna zmiana systemu rzą" dowego mogłaby wywołać drugą rewolucję jeszcze bardziej krwawą od poprzedniej. Dlatego też gen. Franco pragnie rozwiązać to zagadnienie przez wprowadzenie monarchii. Jednak napo" tyka tu na poważny opór ze strony członków dynastii Hmbonów. Franco wobec tego usiłuje znaleźć kandydata na tron spośród „karlistów hiszpańskich”.

Tymczasem republikanie hiszpańscy no emigracji przejawiają silną aktywność polityczną. Poczynania ich znajdują silne poparcie w kampanii prasowej prowadzonej przez komunistów i socjalistów, nie tylko we Włoszech lub Francji, lecz tak' że i w innych krajach. Obecnie prasa lewicowa francuska stara się wywrzeć nacisk na de Gaulle’a, ażeby zerwał wszelkie stosunki z Franco.

W ostatnich czasach rząd hiszpański usiłuje wykazać maksimum dobrej woli wobec nacisku opinii publicznej, która stara się na nim wymusić popuszczenie twardych obręczy dyktatorskich. Zezwolono obecnie na powrót do Hiszpanii dla dwóch wybitnych przedstawicieli opozycji. Wrócić maja Alcala Zamorra, były prezydent republiki hiszpańskiej w la" tach 1931" 1936 i AIexander Lerous, przywódca nieistniejącej już dziś partii radykalnej.

Jaki będzie dalszy rozwój sytuacji w Hiszpanii, nie trudno jest przewidzieć. Ustrój Franca, oparty o Falangę, praw*

32