223427826

ZDARZENIA - KSIĄŻKI - LUDZIE

le wznawianej — choć nie porządkowanej w system — refleksji. Poprzez teksty z rozmaitych dziedzin tkwimy stale w klimacie tych spraw: człowiek — Bóg — chrześcijaństwo. W założeniu redakcji wydaje się istnieć jeszcze człon czwarty: świat. Świat jest tu ważny jako środowisko człowieka, suma jego sytuacji i przestrzeń jego wyborów. Ta jednak tematyka dotykana jest — jak dotąd — najrzadziej i najmniej pewnie. Do niej odnosi się jednak znakomity cykl tekstów niemieckiego filozofa-antynazisty z lat trzydziestych — Dietricha von Hildebranda: Fundamentalne postawy moralne.

Zaznaczona tymi schematycznymi hasłami (Bóg — człowiek — chrześcijaństwo — świat) tematyka stanowi oś pisma i decyduje o jego środku ciężkości. Prezentuje się więc ono jako wyraźnie religijne, poważne, choć na ogół wolne od balastu sztywnych i niedobrych publicystycznie wykładów doktrynalnych, od których jest tak przecie trudno się uchronić. Znakomita większość tekstów „czyta się”.

Niektórym tematom szczegółowym udzieliła redakcja priorytetu już w pierwszych numerach. Najpierw pojawia się (w nrze 3—4) zespół tekstów o dominikanach: obok tekstu rocznicowego przemówienia Kardynała Wojtyły piszą tu m. in. pro domo sua ojcowie Bruno Mazur i Joachim Badeni, a z dystansu — Ewa Jabłońska--Deptułowa. Numer następny skierowany jest ku problematyce ekumenicznej (piszą: Aleksander Hauke-Ligowski OP, Kinga Strzelecka OSU, prawosławie reprezentuje tekst metropolity Ignacego Hazima, a protestantów — metodysta Gordon Rupp). Wreszcie numer 3/7, z marca br. przynosi teksty związane ze św. Tomaszem z Akwinu. Jacek Salij OP prezentuje fragmenty Caiena aurea — spreparowanego przez Tomasza metakomentarza do Ewangelii, a o Tomaszu i tomizmie piszą m. in. Stanisław Grygiel, Władysław Stróżewski (skąd ja ich znam?...), Zofia J. Zdybicka OSU i — króciutko o polskich studiach nad tomizmem — prof. Stefan Swieżawski.

Literatura współczesna trafiła do miesięcznika od razu — najpierw przez wstrząsający poemat Anny Kamieńskiej Drugie szczęście Hioba (nr. 1), potem przez jej Notatnik, drukowany fragmentami od nr u 2, przez teksty Romana Brandstaettera, Zbigniewa Żakiewi-cza i esej Wiktora Woroszylskiego. Tekst literacki nie stanowi tu wszakże autonomicznego przedmiotu zainteresowań pisma, funkcjonuje jako element obrazu człowieka i element refleksji nad nim — czasem jakże przenikliwej w swej poetyckości (Hiob!)...

Wizja literacka jest jednak — jak dotąd — jedynym miejscem spotkania pisma z tradycyjnie pojmowaną kulturą humanistyczną. Pomijając nienajlepszy kontakt z grafiką na niedość przekonywujących okładkach pisma, problematyka artystyczna nie została podjęta. Co ciekawsze — brak dotąd głębszego spotkania z historią. A wydaje się przecież, że odwołanie się do wizji takich czy innych

1166