414223543

Standardy współpracy administracji publicznej z. sektorem pozarządowym. Instytut Spraw Publicznych, 2006

sołectwa, szkoły, świetlice wiejskie itp.) działalność obywatelską [Skrzypiec 2006b, Frieske 2004].

Po drugie, mówiąc o współpracy trzeba odejść od tradycyjnego myślenia w kategoriach administracja-organizacje. W trakcie dyskusji nad istotą współpracy coraz wyraźniej widać, że musimy brać pod uwagę znacznie więcej aktorów niż tylko instytucje publiczne i trzeci sektor. Z jednej strony mamy bowiem samorząd rozumiany nie tylko jako władza wykonawcza, administracja, ale także jako władza ustawodawcza. Demokratycznie wybrani radni - jak wykazały badania Instytutu Spraw Publicznych [Dudkiewicz (red.) 2006] - zostali postawieni na marginesie współpracy. Nic więc dziwnego, że ich zainteresowanie stanowieniem zasad współpracy jest ograniczone. Dodatkowo struktura samorządu często powoduje współpracę na różnych poziomach (m.in. na poziomie jednostek pomocniczych, czy współpracę z konkretnymi instytucjami publicznymi: domami kultury, ośrodkami pomocy społecznej).

Równocześnie debata na temat społeczeństwa obywatelskiego i roli organizacji pozarządowych wskazała również na innych aktorów społecznych (w tym biznes), ale także, czy przede wszystkim na obywateli [por. Wizja 2005], zarówno tych aktywnych, którzy stanowią zaplecze organizacji pozarządowych jak i tych, którzy są beneficjentami działań organizacji (por. [Szeniawski 2002: 26]).

Zdając sobie sprawę z wielowymiarowości współpracy z uwagi na objętość ekspertyzy, ograniczymy się do głównych standardów dotyczących podstawowych partnerów współpracy. Jednak trzeba pamiętać, że analizując wprowadzanie standardów w konkretnych jednostkach administracyjnych trzeba brać pod uwagę te dodatkowe czynniki.

2.3. Propozycje standardów dobrej współpracy

Proponujemy system standardów oparty na określanym przez UDPP zestawie form i zasad współpracy. Oczywiście poszczególne „Roczne programy współpracy”, a także „Karty Współpracy”, czy „wieloletnie programy współpracy” mogą znacznie szerzej opisywać zarówno formy, jak i zasady (w niektórych z tych dokumentów pojawiają się np. zasady partycypacji czy dialogu społecznego [Jachimowicz 2006 s. 2]). Wydaje się, że punktem wyjścia powinna jednak być UDPP. Proponowane standardy odnoszą się zarówno do