544443439

mistrzów świata - Francuzów. Po drugie dlatego, że niemal wszystkie drużyny turnieju zagrały czterema obrońcami i tylko jednym wysuniętym napastnikiem.

Na kolejnych mistrzostwach świata Anglicy, Kameruńczycy, a przede wszystkim zwycięzcy tego turnieju - Brazylijczycy zaproponowali światu coś nowego, ale coś co przypominało ustawienie Jaąueta gdyby cofnąć jeszcze jednego pomocnika. Zagrali więc pięcioma obrońcami, z których dwóch skrajnych (Roberto Carlos i Cafu) to fałszywi skrzydłowi. W fazie obrony cofają się bardzo głęboko na wysokość tylnej formacji, w fazie ataku zapuszczają się pod bramkę rywala próbując wesprzeć napastników, nawet w oddawaniu strzałów. Przed trzema środkowymi obrońcami grali dwaj defensywni pomocnicy: Gilberto Silva i Kleberson, a dalej w środku pomocy Ronaldinho, a w ataku dwaj strzelcy - jeden napastnik główny (Ronaldo) i drugi go wspomagający (Rivaldo).

Mundial 2006 w Niemczech to już dominacja systemu francuskiego. Aż trzech półfinalistów czempionatu grało tym systemem, w tym finaliści: Włosi i Francuzi. W 2010 niemal wszystkie drużyny preferowały "diament". Oto skład aktualnych mistrzów świata: Casillas - Ramos, Puyol, Pique, Capdevilla - Busąuets, Alonso - Iniesta, Xavi, Pedro - Yilla.

1.2 Otwarcie gry jako różnorodny i wielowątkowy element budowania ataku w piłce nożnej

Analizując grę reprezentacji narodowych podczas turnieuju Mistrzostw Europy EURO 2012 oraz drużyn klubowych podczas ostatnich edycji Ligi Mistrzów UEFA dało się zauważyć powtarzający się trend jeżeli chodzi o otwarcie gry. Chodzi tutaj o budowanie ataku w pierwszej strefie nazywane „Otwarcie gry według La Volpe”.

Budowanie ataku w ten sposób oznacza taką fazę ataku gdzie środkowi obrońcy są ustawieni szeroko, skrajni obrońcy przy liniach bocznych, ale dużo wyżej (na wysokości linii pomocy), a jeden środkowy pomocnik przechodzi na wysokość środkowych obrońców tworząc z nimi trójkę graczy odpowiedzialnych za owarcie gry.

Otwarcie gry w ten sposób nie jest ściśle podporządkowane jednemu modelowi gry. Można było je zobserwować u drużyn grających kombinacyjnie, z kontrataku, u drużyn, które naznaczyły epokę oraz u tych z mniejszymi sukcesami. Pewne jest to że ten styl oddziałowuje bardzo mocno na współczesny futbol. Mowa tutaj o sposobie rozegranie, który obarczony jest ryzykiem w przypadku niedokładności wykonania lub dobrze nałożeonego pressingu ze strony rywala.

Omawiane rozwiązanie taktyczne swoją nazwę zawdzięcza meksykańskiemu trenerowi Ricardo La Volpe, który je wprowadził i kontynuował w swojej pracy, szcególnie kiedy był selekcjonerem reprezentacji Meksyku. Drużyny prowadzone przez La Yolpe budowały w ten