628033466

119

PRASA NA SWIECIE

będą programy wyłowione przez ekipę bułgarską nie z jednego, lecz z czterech programów moskiewskich, a także z archiwum filmowego telewizji radzieckiej. Punkt korespondencki opatruje je w dubbingi bułgarskie (dubbing jest powszechnie stosowany w bułgarskim kinie i telewizji), czasem w komentarz.

Programy publicystyczne telewizji bułgarskiej są stale udoskonalane, często jednak znajdują się pod obstrzałem krytyki. Od lat zarzuca się telewizji nadmiar reżyserii, a szczególnie odczytywanie rozmów, wywiadów czy całych dyskusji z kartek, który to fakt bezlitośnie demaskuje kamera.

Po godz. 21

W dziedzinie kultury najpopularniejszymi programami są spektakle teatralne i filmowe oraz programy dziecięce. Teatr Telewizji powstał dopiero w 1963 r. Jego popularność (niektóre statystyki podają, że przedstawienia teatralne — emitowane mniej więcej raz na tydzień, w poniedziałki — ogląda 98,8°/o widzów) wynika przede wszystkim z udziału znakomitych aktorów bułgarskich.

Co roku teatr ten daje ok. 35—40 premier (w tym 40% autorów bułgarskich, 35°/o — rosyjskich i radzieckich, 10% — autorów innych krajów socjalistycznych, a na resztę składają się autorzy klasyczni i zachodni), co wraz z powtórkami daje 60—70 programów. Tak np. w r. 1974 wystawiono ck. 40 nowych sztuk (w tym 25 bułgarskich) i prawie 30 powtórek.

Wśród scen Teatru Telewizji największe zainteresowanie budzi „Teatr X” (powstały w listopadzie 1968). Zgodnie z koncepcją ma on być teatrem sztuki politycznej, zaangażowanej w walce z dywersją ideologiczną. Jest to scena sensacji, biorąca przede wszystkim na warsztat problemy wywiadu czy mechanizmu władzy w społeczeństwie burżuazyjnym, nie stroniąca jednak także np. od zagadnień przestępczości wśród młodzieży. Niekiedy (spektakle zresztą są rzadkie, przeciętnie co 6—8 tygodni) grane są tu także sztuki Sime-nona i Andrzeja Zbycha.

„Południki Teatralne’* — to nazwa innej sceny, prezentującej utrwalone na taśmie spektakle zagranicznych teatrów telewizji. Dramaturgia zachodnia na tej scenie, jak i na pozostałych (np. „Teatry obce" — spektakle teatrów sofijskich i prowincjonalnych) również reprezentuje teatr walczący, demaskujący kapitalizm. Klasyka światowa ma wyodrębnioną „Scenę stulecia”.

Dodatkowych możliwości wzbogacenia programu dostarczają programy filmowe oraz wymiana materiałów i współpraca z innymi telewizjami. Rozwinięta jest np. taka współpraca ze Związkiem Radzieckim, z którym wspólnie przygotowuje się programy poświęcone ZSRR i Bułgarii (m. in. planuje się nakręcenie wieloseryjnego filmu o bułgarskim generale Zaimowie) i z Włochami (wspólny 7-częściowy film telewizyjny o wielkich lekarzach w reżyserii A. d’Alessandro). Sporą część programu wypełniają także sztuki nadesłane na Międzynarodowy Festiwal Teatrów Telewizyjnych w Sofii.

Telewizja stosunkowo niedawno stała się codziennym gościem w bułgarskim domu. Stąd też zafascynowanie szklanym ekranem jest w tym kraju dość duże. Zasiadają przed nim nie tylko dorośli, ale przede wszystkim — dzieci. Według przeprowadzonego w r. 1973 sondażu Centrum Higieny w So-