628033469

121

PRASA NA SWIECIE

Ze spikerek wielką sympatię zyskała Ani Conewa, mająca już za sobą 14 lat pracy w telewizji, wygrała bowiem pierwszy bułgarski konkurs na spikerki telewizyjne. Dłuższa nieobecność tej spikerki na ekranie, a więc w domach milionów widzów, wywołuje lawinę listów pełnych troski o jej losy i zdrowie.

Ta codzienna obecność popularnych postaci nie zawsze przebiega bez problemów. Przed kilku laty zaczęto wytykać spikerkom zbyt wielką kokiete-ryjność, zbyt ekstrawaganckie toalety i pompatyczne (a przy tym raczej już niemodne) fryzury. W tej dziedzinie krytyka pod adresem telewizji odniosła niemal natychmiastowy skutek.

Niezależnie od różnic w ocenie wielkości widowni telewizyjnej (od 1 po 6 i więcej milionów osób na jeden program) jest to ogromna liczba widzów. Pierwszy program (w r. 1974 liczący 73—76 godz. na tydzień, z tego 30°/o w kolorze) nadawany jest w dwóch odcinkach: porannym, od godz. 10—13 i wieczornym, zaczynającym się mniej więcej w godz. 17—18 i trwającym (mimo niektórych protestów, powołujących się na nawyk Bułgara do wczesnego wstawania i kładzenia się spać) aż do 22.30 czy nawet do 23.30. Na te późniejsze godziny przypadają zazwyczaj programy teatralne, filmowe i estradowe. Natomiast w okresie między godz. 19 a 21, uznanym za optymalny czas oglądania, nadawane są programy publicystyczne i dziennik wieczorny. Godziny wcześniejsze to programy dla młodzieży, szkół i nauczycieli, powtarzane także zresztą w odcinku porannym.

Zaczyna się ten odcinek — i jest to osobliwość telewizji bułgarskiej — od powtórzenia z wideozapisu dziennika wieczornego z poprzedniego dnia w całości, łącznie z zapowiedzią pogody, która w zestawieniu z widoczną już za oknem rzeczywistością nieraz oddaje raczej złą przysługę meteorologom. W tym odcinku programu spotyka się także wiele innych pozycji, przeznaczonych w zasadzie dla programu wieczornego, bardzo znaczną bowiem część swych programów telewizja bułgarska nadaje dwu-, a nawet kilkakrotnie.

Perspektywy i oceny

Trzeba przy tym pamiętać, że bułgarska TV napotyka wiele trudności. Dopiero niedawno oddano do użytku kilkunastopiętrowy gmach redakcji, nadal jednak odczuwa się brak studiów (kompensowany w pewnym stopniu wykorzystaniem bazy miasteczka filmowego w Sofii), nowoczesnej aparatury, kolorowej taśmy itd. Specyficzne warunki kraju (góry i kotliny) utrudniają dotarcie obrazu do znacznych jeszcze skupisk ludności (20*Vo ludności znajduje się na razie poza zasięgiem telewizji).

Ma się to zmienić zasadniczo po wybudowaniu w Sofii na obszarze 22 ha Krajowego Centrum Radia i Telewizji z licznymi studiami, całymi blokami dla produkcji filmów telewizyjnych, programów estradowych oraz dla przygotowania i emisji programu informacyjno-publicystycznego.

Przy końcu 1975, uruchomiono II program TV na falach decymetrowych. Jest on na razie nadawany 3 razy w tygodniu i odbierany głównie w stolicy i w niektórych większych ośrodkach. Ustalono już wstępnie, że w latach 1983—1993 budowana będzie baza techniczna dla III programu telewizji. W tym czasie kraj dysponować będzie także czterema programami radiowymi