7349812388

528 Z ŻAŁOBNEJ KARTY

sza dyplomowanego. Była wieloletnią działaczką Stowarzyszenia Bibliotekarzy Polskich, członkiem redakcji „Przeglądu Informacji o Naukoznawstwie”, „Roczników Bibliotecznych” oraz „Studiów o Książce”.

W 1969 r. podjęła obowiązki naukowe i dydaktyczne w Instytucie Bibliotekoznawstwa i Informacji Naukowej UW. Prowadziła tam wykłady i seminaria z zakresu informacji naukowej oraz historii książki i bibliotek, ciesząc się niezmiennym szacunkiem i zaufaniem licznych słuchaczy. W 1974 r. przez trzy miesiące pełniła funkcję zastępcy dyrektora Instytutu.

Doc. Halina Chamerska była autorką ponad stu publikacji naukowych. Dotyczyły one głównie historii społecznej Polski XIX w., dziejów książki XIX-XX w. oraz organizacji i metodyki informacji naukowej w bibliotekach. Często wątki te wzajemnie się przenikały. Przykładowo można wymienić kilka charakterystycznych tytułów: Nowe tendencje i perspektywy w dokumentacji nauk społecznych (1971); Działalność informacyjna bibliotek polskich wiatach 1945-1971 (1973, 1979); Akta hipoteczne i notarialne jako źródła badań nad księgozbiorami prywatnymi XIX-XX w. (Zagadnienia metodologiczne) 1977; Wydawnictwa bibliograficzne Instytutu Historii PAN (1978).

Najbliżej poznałam Panią Halinę w trakcie przygotowywania trzech publikacji na temat historii książki i bibliotek, których byłyśmy współautorkami. Były to: Zarys dziejów książki (Warszawa 1987); Tysiąc lat książki i bibliotek w Polsce (Wrocław i in. 1992) orazBooks in Poland. Past and Present (Wiesbaden 1990). Z oczywistych powodów nie mogę obiektywnie oceniać wartości owych wydawnictw. Wolno mi jednak nadmienić, że ta ostatnia pozycja była i dotychczas pozostała jedyną syntezą dziejów książki polskiej, która ukazała się w języku angielskim. Doc. Halina Chamerska opracowywała okresy najtrudniejsze: historię książki XIX i XX w. Dla mnie stanowiła wzór rzetelności w nauce i w życiu.

Pani Halina zwykła mówić o sobie, że jest „kobietą serio”, co trafnie charakteryzowało Jej osobowość. Zawsze pozostawała wierna sobie, swym obowiązkom, przekonaniom, przyjaźniom. W tych kwestiach była bezkompromisowa, co nie ułatwiało Jej kariery. Cechowała Ją niezwykła ciekawość intelektualna - świata, polityki, kultury, obyczajów, ludzi i ich psychiki. Pozornie zdystansowana, była bardzo wrażliwa, otwarta na potrzeby innych. Świetnie rozumiała problemy młodzieży i starała się wychodzić im naprzeciw. Głęboko przeżywała sztukę, a zwłaszcza muzykę.

Nękana chorobą serca w 1987 r. przeszła na wcześniejszą emeryturę na własną prośbę. Wkrótce potem opuściła Warszawę i zamieszkała w Lublinie u swojej siostry. Pozostałe lata spędziła pod troskliwą opieką rodziny, niemal do ostatnich miesięcy podtrzymując serdeczne kontakty z warszawskimi przyjaciółmi.

Zmarła 2 sierpnia 2008 r. w Lublinie i tam została pochowana na cmentarzu ewangelickim.

Barbara Bieńkowska