120139434

Z ŻAŁOBNEJ KARTY 173

Drugim nurtem działalności E. Pawlikowskiej była praca redakcyjna. Od 1956 r. brała udział w redagowaniu Kalendarza Bibliotekarza, a w 1. 1962-1985 była redaktorem naczelnym Informatora Bibliotekarza i Księgarza. W latach 1963-1968 pełniła funkcję redaktora naczelnego Bibliotekarza. Była także członkiem kolegium redakcyjnego Przeglądu Bibliotecznego (1969-1971) oraz Rocznika Biblioteki Narodowej (1969-1981).

Brała też E Pawlikowska czynny udział w działalności naszej organizacji zawodowej: od 1937 r. należała do Związku Bibliotekarzy Polskich (następnie Stowarzyszenia Bibliotekarzy Polskich). Przeszło 20 lat pracowała w Komisji Wydawniczej i w Zespole Historyczno-Pamiętnikarskim Okręgu Stołecznego SBP. Działała także w Komisji Wyróżnień i Odznaczeń SBP od 1965 r. do końca życia. Współdziałała ze Stowarzyszeniem Księgarzy Polskich jako redaktorka Kalendarza

1    Informatora.

Odznaczona była Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, pedałem Komisji Edukacji Narodowej, Odznaką Honorową SBP, Medalem 30-lecia PRL, Medalem 40-lecia PRL. Otrzymała też II stopnia Nagrodę im. Heleny Radlińskiej za wybitne zasługi w dziedzinie bibliotekarstwa i bibliotekoznawstwa w 1984 r.

Była E. Pawlikowska inicjatorską systematycznego kształcenia bibliotekarzy, zaczynając od zorganizowania korespondencyjnego kursu w TURiL-u (1949 r.). Przygotowała z zespołem autorów ponad 20 skryptów. W kursie, stosownie do potrzeb sieci bibliotecznych, uczestniczyło

2    000 słuchaczy. Co miesiąc wysyłano ok. 6 000 podręczników i przyjmowano 4 000 prac pisemnych do poprawiania i oceny¹. Jako kierowniczka pedagogiczna korespondencyjnych kursów prowadzonych przez Związek Bibliotekarzy i Archiwistów Polskich zjednała dla szkolenia znakomitych wykładowców: W. Dąbrowską, J. Czarnecką, J. Szemplińską, Cz. Kozioła, M. Gutry, R. Przelaskowskiego, F. Sedlaczka, J. Kornecką. Utworzono wówczas punkty konsultacyjne przy niektórych bibliotekach wojewódzkich.

Przyczyniła się do powstania i doskonalenia organizacyjnego i programowego ośrodków kształcenia bibliotekarzy w Jarocinie i w Warszawie. Ewa Pawlikowska kierowała w latach siedemdziesiątych przygotowaniami systemu kształcenia i dokształcania bibliotekarzy, które po licznych konsultacjach społecznych i uzgodnieniach międzyresortowych zaowocowały utworzeniem kilkunastu placówek bibliotekoznawstwa i informacji naukowej na uniwersytetach i w wyższych szkołach pedagogicznych.

Ewa Pawlikowska miała istotny udział w ustaleniu stanu organizacyjnego bibliotek powiatowych i wojewódzkich, a zwłaszcza w projektowaniu zakresu działalności ich działów instrukcyjno-metodycznych i informacyjno-bibliograficznych. Zajmowała się sprawami statusu zawodowego i kwalifikacji pracowników służby bibliotecznej oraz bibliotekarzy dyplomowanych (wydano pod jej kierownictwem wiele aktów prawnych dotyczących spraw pracowniczych). Zajmowała się także regulacjami prawnymi dotyczącymi gromadzenia zbiorów: ewidencji zbiorów bibliotecznych, postępowania ze zbiorami audiowizualnymi, podstaw prawnych i spisów selekcyjnych. Selekcja była trudnym problemem dla bibliotekarzy w okresie obfitości — szybko dezaktualizującej się — literatury politycznej, ekonomicznej, rolniczej. Ewa Pawlikowska uczestniczyła też w przygotowaniu normatywu zaopatrzenia bibliotek w nowości wydawnicze, który odegrał ważną rolę w ich zakupie do bibliotek. Zainicjowała wydawanie od 1971 r. rocznika Biblioteki Publiczne w Liczbach przez Instytut Książki i Czytelnictwa BN. Przyczyniła się do opracowania przez zespół pracowników BN Raportu o stanie bibliotek polskich².

Dorobek piśmienniczy E. Pawlikowskiej liczy ponad 100 pozycji. W przypisach cytujemy niewielką jego część Warto tu przedstawić najważniejsze wątki tematyczne przez Nią podejmowane.

W czasie wyjazdów służbowych poznawała systemy biblioteczne w różnych krajach (Bułgarii, Czechosłowacji, Szwecji, Tunezji, na Węgrzech, w Zjednoczonej Republice Arabskiej oraz w Związku Radzieckim) i opisała je na łamach Bibliotekarza i Poradnika Bibliotekarza³. Odrębne artykuły poświęciła bibliotekom w Pradze, Lipsku, Skopje⁴.

1

   E. Pawlikowska: Z historii korespondencyjnego kształcenia bibliotekarzy w Polsce. „Prz. Bibl.” 1980 i 3 s. 251-256.

2

   Warszawa 1974.

3

• Czytelnie ludowe w Ludowej Republice Bułgarskiej. „Por. Bibl." 1956 nr 7/8 s. 188-190; Biblioteki w Czechosłowacji. Tamże, nr 4 s. 96-99; Biblioteki Szwecji. „Bibliotekarz" 1956 nr 11/12 &. 347-350; Biblioteki publiczne w TUnezji. Tamże, 1971 nr 4 s. 103-107; Zielone iwiatlo dla bibliotek węgierskich. Tamże 1963 nr 12 s. 365-369. (WspółautJ J. Kołodziejska); Niektóre problemy biblioteczne w Zjednoczonej Republice Arabskiej. Tamże 1968 nr 1 s. 20-23; W-ażenia z wycieczki do Związku Radzieckiego. „Por. BibL" 1954 nr I s. 9-11

4

¹ Biblioteka Miejska w Pradze. „Bibliotekarz" 1956 nr 3 i 71-76; Niemiecka książnica w Lipsku. Tamże 1960 nr 11/12 s. 362-364; Biblioteka Narodowa i Uniwersytecka w Skopje po katastrofie trzęsienia ziemi. Tamże 1964 nr 1 s. 10-11