7368841185

16 Wojciech Duranowski

Jak stwierdza Alfred Kadushin (Kadushin i Larkness, 2002), superwi-zja pracy socjalnej w USA wywodzi się od koncepcji „przyjaznego gościa” (ang. fńendly cisitor), czyli metody pracy społecznej wykorzystywanej przez CSO. Koncepcja ta opierała się na wizytach przedstawicieli wyższych klas społecznych, będącymi członkami CSO, którzy przeprowadzali rozmowy badawcze z osobami ubogimi oraz prowadzili indywidualne doradztwo, mające na celu podniesienie kapitału społecznego jednostki lub rodziny. W swoim podręczniku „Friendly Visiting among the Poor” Mary Ellen Richmond opisuje zasady wizyt, sugerując, by jedna osoba prowadziła w ramach wizyt optymalnie jednocześnie od 2 do 4 osób (rodzin) , jednocześnie apelując, by nie odwiedzać rodzin zbyt często ani też nie przychodzić do rodzin obsługiwanych przez innych aktywistów (Richmond, 1899).

Metoda CSO ukierunkowana była na naukową eliminację problemu ubóstwa, dlatego w podręczniku dla aktywistów wskazuje się na konieczność zbadania historii osoby, której pomagamy, a szczególnie istotne są dane, takie jak informacja o sytuacji społecznej i finansowej, stan zdrowia, historia zatrudnienia (Richmond, 1899). Informacje biograficzne mogą zostać uzupełnione poza wywiadem przez świadectwa znajomych, rodziny, lekarza, byłych najemców oraz pracodawców, a sam wywiad ankietowy powinien być przeprowadzony przez profesjonalnego pracownika CSO, a nie przez przyjaznego gościa, któremu brak przygotowania naukowego (Richmond, 1899).

Metoda przyjaznego gościa jako metoda przypadków (ang. case method) zastąpiła wcześniejszą metodę przestrzenną (ang. space method), zapożyczoną z parafii niemieckich czy brytyjskich (Richmond, 1899). W przypadku metody przypadków pracownik socjalny odwiedzał rodziny z różnych dzielnic, a nie tak jak w przypadku metody przestrzennej, gdzie odwiedzał rodziny z tej samej dzielnicy. Celem tej metody była większa dyskrecja, a także założenie, że przyjaciel całej dzielnicy nie może dawać każdej rodzinie odczucia relacji indywidualnej (Richmond, 1899).

Koncepcja CSO różniła się od drugiej popularnej w tamtych latach koncepcji ruchu Settlement House Movement (SHM), który wskazywał konieczność zmian systemowych w celu eliminacji ubóstwa. Orędownicy SHM tworzyli w biednych dzielnicach domy osadnicze (ang. settlement houses), w których mieszkający tam ludzie (ang. settlement workers) prowadzili pracę społeczną w zakresie kompleksowego wsparcia najuboższych (edukacja, doradztwo prawne i finansowe, organizacja zajęć dodatkowych itp.), dając jednocześnie podwaliny pod praktykę pracy socjalnej w Stanach Zjednoczonych (Reyes, 2008).

SHM opierało się na innowacyjnej na owe czasy zasadzie trzech R (ang. Research, Reform and Residence — badaj, reformuj oraz rezyduj) (Huff,