8228807848

50 -lecie Polskiej Radiolokacji

dysponowanie warsztatami ruchomymi. Opracowanie takich mobilnych warsztatów szczebla Frontu zlecono Instytutowi. W oparciu o dokumentację konstrukcyjną warsztatów oraz wyposażenia aparaturowego i narzędziowego opracowaną przez WITU podjęły się Wojskowe Zakłady Remontowe w Krakowie zaś Instytut przeprowadził ich badania państwowe.

Niezależnie od wielu prac z dziedziny radiolokacji i techniki mikrofalowej zlecanych Instytutowi w latach 60. głównym nurtem działalności Ośrodka Radiolokacji WITU są ekspertyzy i kompleksowe badania poligonowe opracowanych i produkowanych w kraju kolejnych typów stacji radiolokacyjnych, takich jak artyleryjskie stacje SON-9AK i STRZAŁA, stacje wykrywania i naprowadzania P-35M, JAWOR, JAWOR-M, wysokościomierze BOGOTA i BOGOTA-M oraz innych urządzeń radiolokacyjnych.

We wszystkich tych radarach opracowanych w kraju zwracano szczególną uwagę na ich dużą mobilność, możliwie krótkie czasy rozwijania i zwijania, a przede wszystkim na ich odporność na zakłócenia aktywne i pasywne. W stacjach rodziny JAWOR po raz pierwszy zastosowano szybkie przestrajanie w szerokim paśmie częstotliwości oraz koherentno-impulsowe układy tłumienia ech stałych z przemienną częstotliwością powtarzania impulsów co stawiało ten sprzęt w rzędzie nowoczesnych, odpowiadających poziomowi techniki krajów rozwiniętych, rozwiązań konstrukcyjnych. Również wybór częstotliwości pracy w rzadko stosowanym paśmie L stanowił dodatkowy walor tych urządzeń. Na podkreślenie zasługuje również fakt, że konstrukcje ówczesnych stacji oparte były o krajową elektronikę i podzespoły. Wszystkie typy badanych urządzeń weszły do uzbrojenia WP. Intensywny rozwój krajowej radiolokacji wymagał również opracowywania w Instytucie coraz to nowszych mikrofalowych technik pomiarowych. Badania w tej dziedzinie zapoczątkowane w 1966r. rozwijane były w dwu kierunkach:

-    dla potrzeb ochrony zbiorowej personelu zatrudnionego w polu wielkiej częstotliwości;

-    dla potrzeb laboratoryjnych i maskowania.

Obok pomiarów czysto użytkowych na rzecz bezpieczeństwa pracy obsług stacji radiolokacyjnych na posterunkach (tematy: SALUS, BETA) oraz zapewniających tajność przestrajania stacji w warunkach poligonowych bez konieczności promieniowania mocy (HAMILTON) rozwinięto w temacie AMMAN obszerną dziedzinę konstrukcji i technologii materiałów dielektrycznych i absorpcyjnych. Opracowano i wdrożono do produkcji materiały wielowarstwowe płaskie i kształtowane, zapewniające absorpcję energii fal b.w.cz. w szerokim zakresie częstotliwości. Materiały te znalazły zastosowanie do budowy mikrofalowych komór bezechowych, maskowania przeciwradiolokacyj-nego, ochrony środowiska i poprawy warunków BHP osób zatrudnionych w zasięgu mikrofal. Prace nad udoskonalaniem materiałów pochłaniających promieniowanie elektromagnetyczne prowadzone są w sposób ciągły znajdując coraz to nowe zastosowania.

Rozwój techniki cyfrowej, metod obróbki informacji oraz konieczność rozwiązywania problemów wykrywania i obiegu informacji na drodze systemowej spowodowały przegrupowanie sił Zespołu Radiolokacji WITU. Jedną z pierwszych tego typu prac były prowadzone w 1972r przemysłowo-wojskowe badania stacji trójwspółrzędnej HAWANA z cyfrową obróbką sygnałów. Dało to początek rozwojowi w WITU prac naukowo-badawczych związanych z opracowaniem i wdrożeniem zautomatyzowanych systemów zbioru, obróbki i transmisji informacji radiolokacyjnej na szczeblu taktycznym. W tym zakresie WITU ściśle współpracuje jako kooperant z Przemysłowym Instytutem Telekomunikacji jako głównym wykonawcą tematu DUNAJEC. W WITU opracowywane jest oprogramowanie podstawowe i użytkowe obiektów automatyzacji kompanii radiotechnicznej DS-11 i batalionu radiotechnicznego DS-21. Opracowywane są również metodyki i programy badań urządzeń składowych systemu i kompleksowych badań państwowych zakończonych w 1977 roku. Orzeczenie o wyniku badań stanowiło podstawę do wprowadzenia obiektów DS-11 i DS-21 zestawu DUNAJEC na wyposażenie wojsk radiotechnicznych DWOPK. W kolejnych latach podsystem DUNAJEC podlegał ciągłym udoskonaleniom. Był także przedmiotem opłacalnego eksportu, w którym niebagatelny udział miał również WITU. Doświadczenia w opracowaniu i uruchomieniu produkcji obiektów DS-11 i DS-21 pozwoliły na podjęcie nowego zadania, którego celem było opracowanie mobilnych obiektów automatyzacji podsystemu rozpoznania radiolokacyjnego i dowodzenia dla wojsk OPL o kryptonimie DUNAJEC-P z obiektami DP-10, DP-20 i DP-40 oraz DP-10R i ZWD-10. Tu również udziałem WITU było opracowanie oprogramowania podstawowego i użytkowego opracowanie metodyk i programów badań oraz przeprowadzenie badań państwowych. Realizacja tego tematu była o wiele bardziej złożona głównie z uwagi na wymóg dużej mobilności obiektów, a nawet wymóg pracy w ruchu. Pokonano i tę przeszkodę, a końcowe pozytywne wyniki badań pozwoliły na wdrożenie systemu do produkcji i wprowadzenie do wyposażenia wojsk OPL.

Równolegle z pracami nad oprogramowaniem i badaniami zautomatyzowanych systemów prowadzone są w Zespole Radiolokacji zlecone przez Szefostwo Badań i Rozwoju prace teoretyczne i rozpoznawcze nad prognozami i kierunkami rozwoju elektroniki i radiolokacji do roku 1990. W wyniku powstaje 10-tomowe opracowanie o kierunkach i uwarunkowaniach rozwoju elektroniki, które