8228807866

50 -lecie Polskiej Radiolokacji

• Nawiązanie współpracy z Politechniką Gdańską, później z Warszawską dotyczącej opracowania podzespołów typu mikropaskowego. W wyniku prac teoretycznych i eksperymentalnych stworzono w latach 1982 - 92 wiele udanych modeli cyrkulatorów i izocyrkulato-rów. Podzespoły te były sprzedawane głównie do PZT (Państwowe Zakłady Teletransmisyjne), dla konstruowanej w tym zakładzie nadajników dla systemu radiolinii. Sprzedano tam łącznie kilkuset sztuk podzespołów do czasu likwidacji tego zakładu (wykupienia przez ALCATEL). W następnych latach rozszerzono ofertę podzespołów tego typu o podzespoły przeznaczone do zastosowań na podwyższonym poziomie mocy (do 100W). Sprzedawano je między innymi do takich zakładów i instytucji jak PIT, RAWAR oraz WAT i Politechnika Gdańska.

W następnych latach, dzięki zakupionej nowej aparaturze pomiarowej oraz komputerom znacznie wzrastają możliwości badawcze i produkcyjne. Jest to niezmiernie istotne w warunkach w których większość konstrukcji ma charakter prototypowy, a czas opracowania nowego modelu nie może przekroczyć okresu 2-3 miesięcy. Rozwój metod numerycznych projektowania podzespołów ferrytowych, ścisła współpraca z grupą technologiczną opracowującą materiał ferrytowy odpowiedni dla danego zamówienia pozwala znacząco zwiększyć sprzedaż podzespołów ferrytowych.

Do końca okresu istnienia grupy mikrofalowej w Polferze najbardziej znaczącą pozycję miała sprzedaż cyrkulatorów średniej i dużej mocy, w tym cyrkulatorów falowodowych CS37, CS38, cyrkulatorów przełączanych (CS43, P_śr~800W,

P_imp~50kW), cyrkulatorów, miniaturowego cyrkula-tora współosiowego średniej mocy CL11M dla Zakładów „RAWAR”, do opracowywanego tam systemu „LOARA”. Wśród innych podzespołów opracowanych w tym okresie były specjalne konstrukcje wykonane na zamówienie zakładów RADWAR (eksport do Indii), Zakładów Urządzeń Radiowych „ZURAD", i PIT.

Rys. 13.16. Cyrkulatory średniej mocy CLD13 i CS38

W dniu 1 marca 1999r, w wyniku likwidacji Zakładów „POLFER", cały zespół mikrofalowy wraz z działem technologii ferrytów mikrofalowych zostaje przejęty przez Przemysłowy Instytut Telekomunikacji. Obecnie produkcja materiałów ferrytowych i dielektrycznych zlokalizowana jest w Oddziale Anten PIT w Kobyłce.

13.7. Mikrofalowe przyrządy półprzewodnikowe

dla radiolokacji

Jerzy Klamka

Rozwój polskiej radiolokacji i rozbudowa w kraju przemysłu związanego z tą dziedziną spowodował podjęcie prac nad najnowszymi przyrządami elektronicznymi, przeznaczonymi do zastosowań w technice mikrofalowej. Wśród nich znalazły się mikrofalowe przyrządy półprzewodnikowe.

W tej dziedzinie pierwsze prace rozpoczęto na przełomie lat 1959/60 i dotyczyły one waraktorów stosowanych we wzmacniaczach parametrycznych o małych szumach [43]. Miało to miejsce w Zakładzie Elektroniki Instytutu Podstawowych Problemów Techniki PAN. Od 1966r. prace badawczo-rozwojowe w dziedzinie waraktorów były kontynuowane w Instytucie Technologii Elektronowej, gdzie ten zakład przeniesiono.

Stopniowo rozszerzano prace nad coraz nowszymi diodami waraktorowymi do różnych zastosowań. Równolegle podejmowano badania nad kolejnymi grupami półprzewodnikowych diod mikrofalowych. W wyniku tego już pierwsze modele użytkowe, a następnie prototypy w wersji militarnej, znajdowały zastosowanie w urządzeniach radarowych opracowywanych i wytwarzanych w Przemysłowym Instytucie Telekomunikacji i w WZR RAWAR. Były to kolejne diody lawinowe [44], diody PIN [45], diody Gunn’a, diody Schottky’ego i diody ładunkowe, tranzystory mikrofalowe p-n-p i n-p-n [46, 47]. Obok przyrządów zaczęto konstruować również podzespoły mikrofalowe, zarówno na potrzeby miernictwa, jak i zastosowań w radiolokacji.

Tak szeroki wachlarz prac badawczych, a następnie natychmiastowa produkcja opracowanych przyrządów, powodowała stopniowe rozszerzanie ram organizacyjnych zespołu. W 1962r. prace takie były prowadzone w jednej pracowni, a w 1971 r. już w zakładzie składającym się z kilku pracowni. W końcu 1972r. powstał Pion Mikrofal, w którym rozbudowano cztery zakłady. W latach 80. Pion Mikrofal był najbardziej rozbudowany, a jego zespoły badawcze liczyły łącznie ok. 70 osób. W latach 90. zespoły te były stopniowo redukowane z powodu braku środków finansowych. Miało to też związek z ograniczeniem produkcji przemysłu radiolokacyjnego.

W okresie 1994-1999 r. kontynuowano prace na rzecz radiolokacji w ramach już tylko 20-osobo-wego Zakładu Elektroniki Mikrofalowej. Dotyczyły one nadal teorii, technologii, konstrukcji i miernie-