8399010451

Projekt współfinansuje

MIASTO

STOŁECZNE

WARSZAWA

Stołecz

Obywatelskiej

MAZOWIA

•    przygotowywanie odpowiedzi - skupiamy się tylko na tym, co zaraz sami mamy zamiar powiedzieć (przypadłość osób nieśmiałych, rzadko występujących publicznie lub niechętnie zabierających głos w czasie zebrań, dyskusji etc.),

•    osądzanie - reagujemy schematycznie („wiem, czego się mogę po Tobie spodziewać", „niczym mnie nie zaskoczysz"),

•    skojarzenia - to, co mówi nasz rozmówca kojarzy się z naszym przeżyciami, dlatego nie słuchamy, oddając się wspomnieniom lub przywołując dawne emocje,

•    zjednywanie - słucham tak, by nie zgubić wątku, ale odbiegam myślą, nie angażuję się, manifestuję jednak postawę zainteresowania („absolutnie, zdecydowanie, zgadzam się całkowicie, oczywiście...").

•    udzielanie rad - słuchamy tylko na początku, później starając się znaleźć radę dla rozmówcy (syndorm „matki Polki” lub osobnika „wiem najlepiej"),

•    zmiana tematu - niechęć do podejmowanie pewnych tematów, ucieczka w żart, kpinę, uniki.

•    sprzeciwianie się - praktykowane przez osobników ironicznych lub przeciwnie niepewnych siebie może przybierać dwojaką formę:

>    gaszenia - mówimy złośliwości, które zniechęcają rozmówcę do kontynuowania rozmowy,

>    dyskontowania - słyszymy komplement i natychmiast reagujemy zaprzeczeniem lub pomniejszeniem jego wartości („Ja ładnie wyglądam? No coś Ty! Popatrz, jakie mam sińce pod oczami.

•    przekonanie o swojej racji - brak zgody na inny niż mój punkt widzenia, nie przyjmuję krytyki lub sprzeciwu (typ „wiem wszystko najlepiej”).

6