9988996327

Cfinanse

lina usuwy kwartalnik internetowy

Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego

pojmowaniem „dotychczasowego poziomu życia”. Ustalenie ram czasowych w procesie planowania celów emerytalnych opiera się na estymacji długości życia klienta. Doradcy Wealth Management w obszarze tym nie odwołują się bezpośrednio do aktuarialnych tablic trwania życia, ponieważ podejście takie może być niewystarczające. Decydującym czynnikiem są tutaj unikalne geny klienta. By ująć ten aspekt w prognozowaniu, ważne jest określenie długości życia najbliższych krewnych.

Kompleksowa kwantyfikacja omówionych powyżej zagadnień jest zadaniem złożonym i wymaga nie tylko określenia wieku emerytalnego inwestora, lecz także sytuacji współmałżonki/a i jej/jego oczekiwań podczas okresu emerytalnego (w przypadku braku intercyzy). Określenie profilu inwestora w tym obszarze jest procesem bardziej skomplikowanym niż dwa wcześniejsze etapy.

W procesie Wealth Management prawdopodobnie najważniejszą zmienną w planowaniu strategii inwestycyjnych jest czas. Posiadanie jasno zdefiniowanych ram czasowych pozwala doradcy Wealth Management łatwiej ustalić strategię wyborów inwestycyjnych i osiąganie określonych przez klienta celów. Ustalenie celów, ich priorytetów i ram czasowych jest integralną częścią procesu Wealth Management. De facto jest fundamentem, od którego zależą późniejsze etapy prac.

Apetyt na ryzyko jako czynnik kreacji bogactwa

Strach przed ryzykiem jest przypuszczalnie najważniejszym ograniczeniem w procesie decyzyjnym, który w dużym stopniu wpływa na niemożliwość realizacji życiowych celów, jedną z unikalnych cech doradcy Wealth Management powinna być zatem umiejętność edukacji klienta odnośnie poziomów i rodzajów ryzyka oraz wskazanie instrumentów pozwalających na efektywne zarządzanie różnymi jego rodzajami.

W procesie inwestowania próba generowania wyższych zwrotów z inwestycji wiąże się nieodzownie z koniecznością podejmowania wyższego ryzyka i zazwyczaj dłuższym horyzontem lokacji kapitału. Z drugiej strony - awersja do ryzyka kreuje naturalnie niższe stopy zwrotu. Skłonność do podejmowania ryzyka jest zatem głównym determinantem bogactwa inwestora. Badania „Barclays Wealth” (Barclays Wealth in co-operation with Economist Intelligence, 2007, s. 3) wykazują skłonność do ryzykowniej szych decyzji zależy od poziomu bogactwa. Około 60% respondentów z aktywami powyżej 1 min $ wykazuje, że podwyższony apetyt na ryzyko miał kluczowe znaczenie dla pomnażania ich bogactwa w porównaniu z 36% ankietowanych z majątkiem poniżej 1 min $. Skłonność do ponoszenia ryzyka jest zatem ściśle skorelowana ze stopniem zamożności. Doradcy Wealth Management za nadrzędne (jeśli nie główne) kryterium determinujące strukturę portfela inwestycyjnego uważają wiek klienta (w). Najpopularniejsza, prosta formuła określającą skłonność do ryzyka zakłada w % inwestycji w obligacje i (100 - w)% środków lokaty w akcje (Evensky, 1997, s. 15). Strategia ta może być zatem aproksymacją profilu klienta względem ryzyka na „pierwszy rzut oka”.

Koncepcja ryzyka implikuje możliwość przyjmowania i unikania jego konsekwencji. Wraz z rozwojem rachunku prawdopodobieństwa i jego zastosowań w ekonomii podejście do pojmowania i pomiaru ryzyka nabrało nowego wymiaru. Dla zarządzających portfelem inwestycyjnym przełomowym momentem był rok 1952 i publikacja Harry’ego Markowitza, w którym autor pisał: „Uderzyła mnie myśl, że potrzeba analizy poziomu ryzyka jest tak samo ważna jak zwrotu”.

Finansowy Kwartalnik Internetowy „e-Finanse" 2011, vol. 7, nr 4 www.e-finanse.com

Wyższa Szkoła Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie Ul. Sucharskiego 2 35-225 Rzeszów

NUMER DOFINANSOWANY PRZEZ MINISTERSTWO NAUKI I SZKOLNICTWA WYŻSZEGO

59