Strony 12-13
Ta miara wyrównywania podatków dochodowych ma szczególne znaczenie w czasie, kiedy stary północno- południowy podział ekonomiczny został zmieniony przez uchylenie tradycyjnego przemysłu, i kiedy landy nierozwinięte wcześniejszych wschodnich Niemiec zostały wchłonięte przez republikę Niemiec (Bundesrepublik). Również w politycznych określeniach federalizm jest zauważany jako podstawowy element w budowaniu i wzmacnianiu procesu demokratyzacji. Od początku Republiki Federacyjnej Niemiec przemyślana polityka edukacji została wprowadzona przez demokratyzację, poprzez zaznajomienie mieszkańców najpierw najpierw z procesem wyborczym na poziomie lokalnym, następnie w landach, i w końcu w całym państwie, na poziomie Bund. W dodatku z przemieszczeniem odpowiedzialności polityki edukacji na poziom średni landów, mnogość systemów i programów była popierana. Ta mnogość jest sama w sobie uważana za wartość pozytywną, działająca przeciwko każdej tendencji do despotyzmu i autorytaryzmu. Dokonano dwóch obserwacji niemieckiego doświadczenia federalizmu. Pierwsze odnosi się do bieżącej sytuacji wewnątrz Niemiec i do problemów kładących nacisk na proces zjednoczenia Niemiec. Euforia, która otaczała początkowe etapy zjednoczenia została zastąpiona przez rozczarowanie mające korzenie w świadomości kosztów reintegracji wcześniejszych wschodnich landów w ekonomi i społeczeństwo Republiki Federalnej Niemiec. Podczas gdy trudności nie SA atrybutem federalizmu jest niekoniecznie prawdą, że większość zadania spowodowała ogromne napięcie na struktury federalne, które w pierwszych czterdziestu latach swojej historii mogły rozwijać się w atmosferze ekonomicznego wzrostu i optymizmu. Druga obserwacja jest bardziej pozytywna i mająca wydźwięk zewnętrzny. Dla procesu integracji europejskiej jest oczywista potrzeba nowych modeli politycznych i instytucjonalnych struktur organizacji. Niemcy są tylko państwem w UE, z wyjątkiem Austrii, gdzie rozwinięte i sprawdzone struktury federalne, które w końcowej rozciągłości podporządkuje siłę państwa jego ukonstytuowanym częściom. W ten sposób mogą być uważane jako właściwy przykład przyszłości wzorów rozwoju UE w całości, w której jeżeli jest prowadzone w celu dalszego poszerzenia , może dobrze rozważać drogi wzmocnienia różnorodności regionalnych jednostek jednostek szerszym instytucjonalnym związku. Rzeczywiście , to jest może model niemiecki, który przybliża najlepiej koncepcję subsydiowania zawartą w traktacie Maastricht. Austria ma konstytucje federalną, chociaż jej prowincje mają mniej autonomii niż jej niemieckie odpowiedniki. Josef Honauer pokazuje, że w przeciwieństwie do Niemiec Austria jest państwem jednorzędowym, ze stolicą w Wiedniu, ekonomicznie dominującym, politycznie odmiennym od reszty w większości konserwatywnych landów. Pomimo dominacji Wiednia bliskość Żelaznej Kurtyny nieoczywisty rozwój skutkuje decyzją podjętą przez Okupacyjne Siły Aliantów po wojnie, doprowadziły do niedorozwoju wschodniej Austrii. W warunkach narodowego i regionalnego poddaństwa Austria istniała przez tak długi czas w cieniu większego sąsiada, który jest tylko w ostatnich latach, w których znakomita większość mieszkańców udawała wierność swojemu statutowi jako nowemu narodowi. To jest sprawą obawy, że poddanie i identyfikacja s landami nie jest odbiciem znaczącej reprezentacji demokratycznej na tym średnim poziomie.
W swojej dyskusji dotyczącej regionalizmu skandynawskiego podkreślała fakt, że różnica pomiędzy inter intera-state regionalizmem często była zamglona. Jeżeli próby nacisków zbliżenia wspólnot nordyckich ścierały się z naciskami różnic pomiędzy państwami wewnątrz regionu. Udowadnia, że podczas znacznej uwagi, która była dawana potencjalnej nordyckiej (bałkańskiej) kooperacji należy zwrócić uwagę na te elementy intra-state regionalizmu mającym miejsce wewnątrz tych krajów. Biorąc za przykład Szwecję, tradycyjna koncepcja państwa demokratycznego z wysoce rozwiniętym sektorem publicznym została rozłożona w ostatnich kilku latach przez naciski liberalizmu i rozregulowania. W tym samym czasie wpływ UE wprowadził autorytety regionu do wspólnej pracy, zarówno w Szwecji jak i w sąsiednich regionach, np. Danii, w celu sformułowania podstaw UE.
Włoski regionalizm jest analizowany przez Annę Bull w warunkach jego administracyjnego, politycznego i ekonomicznego wpływu na różne etapy począwszy od zjednoczenia. Wczesna debata o mocnych i słabych punktach regionalnej sukcesji obracała się wokół potrzeby pojednania i harmonizowania regionalnych różnic i szeregu kultur. Metoda ostatecznie przyjęta w 1865 roku ukształtowała sztywny prefektoralny system, który ustalił reprezentantów narodowej siły wykonawczej na poziomie lokalnym. Spostrzeżenie w następstwie II Wojny Światowej, że wzrost faszyzmu w Italii był wspomagany przez centralistyczną naturę państwa, prowadził do nowego uwikłania w ideę decentralizacji. Paradoksalnie powtórne wyłonienie się federalizmu jako elementu politycznej myśli współistniało z osiągnięciem Włoch w większym sensie kulturalnej i językowej jednorodności, aniżeli we wcześniejszym okresie. Innymi współczynnikami tworzącymi specyficzne włoskie środowisko, w którym federalizm i regionalna troska mogły się rozwijać. To powodowało ponadto wszystko, że skorumpowana natura związków pomiędzy politycznym i biznesowym światem powodowała przestępstwa, i ogólny rozkład instytucji politycznych, wszystko to wpływało na cynizm części elektoratu i na pożądanie systematycznych instytucjonalnych zmian. Propozycja Ligi Północnej stanu federalnego objęła 3 makro regiony (północny, centralny. Południowy) osiągając niespodziewany poziom poparcia elektoratu na początku lat 90., z wprowadzeniem nieładu w którym socjalistyczne i chrześcijańsko- demokratyczne partie zostały potępione za ostanie skandale korupcyjne, które miały w politycznym porządku dziennym. Przez większość XX wieku usiłowania pod adresem problemu niedorozwiniętych płd. części Włoch. Dwutorowy proces dodatków państwowych państwowych celu uzyskania poparcia elektoratu miał stałe miejsce na politycznej scenie. Usiłowania pomocy najpierw rolnictwu o następnie przemysłowi przez scentralizowane agencje przez Cassa per il Mezzogiorno miało ograniczony sukces, z problemami przypisującymi winę nadmiernej centralizacji, zbyt częstymi usiłowaniami zrzucenia odpowiedzialności, było przyczyną trudności w zawsze obecnej korupcji. Nawiązując, koncepcja regionalnego rozwoju w samej sobie była sprowadzona do pytania zadawanego przez przedstawicieli północy niechętnym potrzebą subsydiowania południu, i ta niechęć może być widziana jako odpowiedzialna w części za propozycje federalistów Ligi Północnej. Prawodawstwo wprowadzone 1990 roku egulujące związki pomiędzy centrum, regionem, lokalnym rządem ukazało przewagę siły regionom w planowanych terminach i jeszcze federalnym żądaniom ciągle istniejącym.