WYZNACZANIE SKŁADU HETEROAZEOTROPU DWUSKŁADNIKOWEGO 

 

 

 

 

 

Spośród  znanych  metod  wyznaczania  składów  azeotropów  największe  znaczenie  mają 

metody: 

• 

Rektyfikacyjna 

• 

Ebuliometryczna 

Pierwsza  z  tych  metod  polega  na  kilkakrotnej  rektyfikacji  zadanej  mieszaniny  związków 

chemicznych  przy  uŜyciu  wysokosprawnej  kolumny  (ok.  30  półek  teoretycznych)  do  chwili, 

gdy  temperatura  odbiory  dwóch  kolejnych  destylatów  nie  róŜni  się  więcej  niŜ  0,11  K.  w 

metodzie 

ebuliometrycznej 

posługujemy 

się 

ebuliometrem 

wielodziałowym 

Ś

więtosławskiego.  Do  zbiorniczka  cieczy  (wyparki)  wlewa  się  czysty  składnik  A,  następnie 

wkrapla się znaną ilość składnika B. po kaŜdym dawkowaniu notuje się temperatury wrzenia i 

skraplania.  Gdy  cały  przyrząd  zostanie  wypełniony  mieszaniną  o  składzie  azeotropu, 

temperatury  wrzenia  i  skraplania  będą  identyczne.  Obie  opisane  metody  stosuje  się  do 

wyznaczania składu homoazeotropów. 

 

Skład  heteroazeotropu  dwuskładnikowego  moŜna  wyznaczyć  znacznie  prostszymi 

metodami,  korzystając  z  tego,  Ŝe  skład  par  w  temperaturze  wrzenia  mieszaniny  dwufazowej 

dwuskładnikowej jest stały – równy składowi heteroazeotropu. 

 

CEL ĆWICZENIA 

 

Celem  ćwiczenia  jest  wyznaczenie  składu  heteroazeotropu  woda  –  butanol  pod  ciśnieniem 

atmosferycznym oraz zapoznanie się z techniką tego rodzaju pomiarów.  

 

APARATURA DOŚWIADCZALNA 

• 

Wyparka 

• 

Nasadka 

• 

Chłodnica 

• 

Odbieralnik 

• 

Spirala grzewcza 

• 

Autotransformator 

 

OPIS METODYKI ĆWICZENIA 

 

Do  wyparki  wlewa  się  205  ml  wody  destylowanej  i  n-butanolu.  Po  włączeniu  termostatu 

włączyć  ogrzewanie  wyparki.  Po  doprowadzeniu  do  wrzenia  cieczy  w  wyparce,  naleŜy  tak 

wyregulować intensywność ogrzewania, aby nie odbierać więcej niŜ 5 ml destylatu na minutę. 

Po  odebraniu  80  ml  destylatu  wyłączyć  ogrzewanie  wyparki.  Po  odczytaniu  na  skali 

odbieralnika  ilości  obu  faz,  spuszcza  się  kaŜdą  z  faz  do  osobnych  naczyń  i  mierzy  się  ich 

gęstość w temperaturze 20

o

C. znając stęŜenia n-butanolu w kaŜdej z faz: 

• 

Warstwa wodna 6,4 %wag 

• 

Warstwa n-butanolowa 80,2 %wag  

naleŜy obliczyć sumaryczny skład heteroazeotropu.  

 

Literatura: 

E. Kuciel, „Termodynamika Procesowa”