Etyka Pielęgniarska

Pielęgniarki jako prekursorki etycznych zmian.

Jedną z pozytywnych przemian, jakie dokonują się we współczesnej medycynie, jest

traktowanie pielęgniarstwa jako odrębnej dziedziny naukowej. Bardzo ważne jest, aby

równocześnie z rozwojem tego zawodu, nie zapominać o etyce, jako fundamencie, na który

zbudowane zostało pielęgniarstwo.

Etyka jest nauką, która mówi o podstawowych powinnościach człowieka wobec innych

ludzi. Pielęgniarstwo jest jednym z zawodów zaufania społecznego, dlatego szczególnie

tutaj etyka nie może stanowić jedynie „zbioru teoretycznych dyrektyw, […] lecz musi

stać się treścią wewnętrznego przekonania i moralnej podstawy każdej pielęgniarki oraz

siłą inspirującą jej postępowanie zawodowe.” Kodeks Etyczny Polskiej Pielęgniarki i

Położnej jest zbiorem zasad, jakiemu powinni być wierni przedstawiciele tego zawodu. Jest to

jeden z podstawowych dokumentów traktujących o podstawach pielęgniarstwa. Jednak wśród

licznych publikacjach naukowych brakuje wyjaśnienia, co było wzorem dla ustanowienia tych

zasad. Istotne jest przeprowadzenie analizy w kierunku uzasadnienia poszczególnych

aspektów moralnych dla dokładniejszego zrozumienia specyfiki tego zawodu, powołania.

Przedstawiona praca jest próbą odnalezienia, w poszczególnych założeniach etyki klasycznej

ródeł, z których zaczerpnięta została wiedza dla stworzenia pielęgniarskiego kodeksu

etycznego. W warunkach niezwykle szybkiego postępu, wiedzy i techniki medycznej,

pielęgniarstwo XXI wieku tworzy swój nowy wizerunek. Zmianie ulega zakres działań

pielęgniarki i otwierają się nowe dziedziny wiedzy pielęgniarskiej. W dobie wielkiego

postępu

przemian

społeczno-politycznych

zachwianiu

ulega

wiat

wartości.

Odzwierciedleniem tego jest coraz większy dystans dzielący ludzi od siebie i chłód emanujący

w kontaktach interpersonalnych. Znamienny dla współczesnego społeczeństwa polskiego

kryzys wartości nie powinien dotyczyć pielęgniarek, zwłaszcza sprawujących opiekę nad

pacjentem neurochirurgicznym. W oddziałach neurochirurgicznych hospitalizowani są

pacjenci, często nieprzytomni, z zaburzoną świadomością, afazją, niedowładami i

wymagający całkowitej, kompleksowej opieki pielęgniarskiej na najwyższym, profesjonalnym

poziomie. Pielęgniarstwo jest nauką, której źródłem i esencją jest troska o człowieka.

Wymaga ona specyficznego kontaktu z drugą osobą. Pielęgniarka traktuje pacjenta jako

człowieka, nie jako przedmiot i komunikuje mu, że troskliwość stanowi istotę

postępowania opiekuńczego. Ta bliskość w troskliwości zobowiązuje pielęgniarkę do

chronienia ludzkiej godności i człowieczeństwa. Umiejętność ta przybliża człowiekowi

człowieka nie tylko w aspekcie psychologicznym, ale również etycznym. Celem niniejszej

publikacji jest zwrócenie uwagi środowisk pielęgniarskich na współczesne wyzwania

stojące przed pielęgniarką i wskazanie na etykę i odpowiedzialność zawodową, która jest

elementem nieodzownym w pracy pielęgniarki i decydującym o powodzeniu leczenia.

Pielęgniarstwo jest sztuką, nauką, a przede wszystkim służbą. Jednym z najważniejszych

wyrazów ludzkiego humanizmu. Wymaga opanowania określonej wiedzy i odpowiednich

umiejętności. Głównym celem i zadaniem zawodu pielęgniarskiego było i zawsze pozostanie

niesienie pomocy i opieki ludziom potrzebującym. Chory jest człowiekiem bezsilnym,

słabym, nagim, przykutym do łóżka. Cóż może on zrobić w tym więzieniu bez krat, którego

symbolami są uzależnienie i bezsilność? Jego nagość, jego milczenie, są oczywistym

wyrazem, bezsilności. Dlatego też pielęgnacja powinna być działaniem bez granic

obejmującym człowieka jako całość, jego pragnienia i ogół cierpień. Człowiek jest, bowiem

wartością absolutną i niezastąpioną. Pielęgnowanie chorego to nie tylko respektowanie etyki,

moralności i wartości, ale także udzielanie swojej siły, inteligencji, zapewnienie poczucia

bezpieczeństwa, poszanowanie intymności i przestrzeganie praw do umierania w spokoju i

godności. Realizacja tych założeń zależy w dużym stopniu od poziomu etycznego

pielęgniarek, od ich wrażliwości na potrzeby innych ludzi, życzliwości, zrozumienia i

cierpliwości. Celem pracy jest zwrócenie uwagi środowisk pielęgniarskich na współczesne

wyzwania stawiane przed pielęgniarką oraz wskazanie na etykę i odpowiedzialność

zawodową, które są nieodzowne w pracy pielęgniarki i decydują o powodzeniu leczenia. W

pielęgniarstwie obserwujemy zmianę tradycyjnych zawodowych norm i praktyk w

zróżnicowane sposoby holistycznej i humanistycznej opieki zdrowotnej. Pielęgniarstwo XXI

wieku odchodzi od rutynowo wykonywanych zleceń i poprzez proces pielęgnowania

dochodzimy do zindywidualizowanej opieki pielęgniarskiej. Obserwując współczesny świat i

społeczeństwo, stwierdza się, że w dobie wielkiego postępu i przemian społeczno-

politycznych zachwianiu ulega świat wartości. W aktualnych warunkach transformacji

ustrojowej często gubi się prawdziwy sens i istotę bliskości drugiego człowieka, kładąc nacisk

na wymierne koszty, ekonomizację życia, zysk lub stratę. Nie bez znaczenia dla wzajemnych

kontaktów jest fakt, że koniec XX wieku charakteryzuje się przewagą cywilizacji śmierci nad

cywilizacją miłości, buntem, agresją, przemocą i brakiem zrozumienia. Odzwierciedleniem

tego jest coraz większy dystans dzielący ludzi od siebie i chłód emanujący w kontaktach

interpersonalnych. W takiej rzeczywistości ważne jest przybliżenie człowieka człowiekowi w

duchu przyjaźni i wzajemnego szacunku – tak bardzo potrzebnego między pielęgniarką a

pacjentem. Kryzys wartości, jaki obserwujemy w polskim społeczeństwie, nie powinien

dotyczyć pielęgniarek, zwłaszcza sprawujących opiekę nad pacjentem w ciężkim stanie

zdrowia, w stanie zagrożenia życia i chorym nieprzytomnym. Przy wykonywaniu tego rodzaju

opieki pielęgniarce nie mogą towarzyszyć negatywne napięcia, jej praca nie może być

wykonywana pospiesznie, pod wpływem bodźców zewnętrznych, nie może przerodzić się w

automatyzm, „Jest tylko jedna droga do drugiego człowieka – droga serca. Wszystkie

inne drogi to bezdroża”. Phill Basmans.

W historii, zagadnienia etyki zajmowały uprzywilejowane miejsce już od III wieku

p.n.e., kiedy to trwał rozwój szkół starożytnych. Etyka jest terminem posiadającym

zróżnicowane znaczenie. Bardzo trudne, zatem, staje się jednolite zdefiniowanie tego terminu.

Ogólnie mówiąc etyka jest częścią filozofii praktycznej. Jak podaje słownik teologiczny, jest

nauką o tym, co jest dobre a co złe, tzn. stawia sobie za zadanie analizę i filozoficzne

uzasadnienie faktów moralnych i na tej podstawie stara się wskazać normy ludzkiego

postępowania. Innymi słowy etyka filozoficzna zajmuje się moralnym aspektem

człowieka. Należy jednak wyraźnie odróżnić etykę od nauki o moralności. Istnieje, bowiem

różnica w rozumieniu tych dwóch terminów. Mianowicie etyka jest nauką o tym, co jest dobre

a co złe. Natomiast nauka o moralności określa, co było, bądź jest uważane za dobre czy złe,

w danej epoce, kraju, społeczeństwie, klasie społecznej. Zatem pojawia się zasadnicza różnica

między etyką jako wyznacznikiem wyraźnie zarysowanych norm dobrego i złego zachowania,

a relatywną nauką o moralności, gdzie dobro i zło jest zależne od danych czynników. Etyka

nie jest nauką czysto teoretyczną, nieodnoszącą się do życia codziennego. Refleksje, które

skupiają uwagę ogółu ludzi, nad różnymi sytuacjami, wyborami, podejmowaniem trudnych

decyzji, stanowią „motor tworzenia teorii etycznych”.

Klasyfikacja teorii etycznych.

Istnieją różne sposoby klasyfikacji teorii etycznych, między innymi ze względu na

rodzaje doktryn, bądź cechy charakterystyczne poszczególnych teorii. Jednak najprostszym ze

sposobów jest podział historyczny: na klasyczne oraz współczesne teorie etyczne.

Teorie klasyczne, które tworzyły się do XVIII wieku, charakteryzują się poszukiwaniem

odpowiedzi na oba bądź jedno z poniższych pytań: „czym jest dobre życie dla ludzi” i „jak

ludzie powinni postępować”.

Heraklit- jako pierwszy z filozofów zainteresował się sprawami humanistycznymi. W

sprawach etycznych, uważał, że istnieje moralność wyższa i niższa, tłumu i mędrca. Różnica

między nimi tkwiła w postrzeganiu świata. Tłum pojmuje chorobę, smutek, jako zło. Mędrzec

natomiast ma świadomość, że zarówno choroba jak i zły nastrój jest częścią życia ludzkiego.

Należy się z tym pogodzić unikając narzekań na niedogodności i przeciwieństwa.

Natomiast Demokryt uważał, że „nie z bojaźni, lecz obowiązku należy się wystrzegać błędów.

Postępowanie moralne polega nie tylko na nie czynieniu zła, gdyż sama chęć uczynienia

krzywdy jest niemoralna”. Cechą charakterystyczną jego etyki było zadowolenie jako dobro

najwyższe, a środkiem dotarcia do niego- rozum. Istotne staje zdefiniowanie, czym dla

Demokryta jest zadowolenie. Mianowicie jest to „stan harmonii, ciszy i spokoju ducha”.

Zadowolenie można osiągnąć jedynie poprzez umiar w działaniu.

Platon początkowo sprowadzał cnotę do wiedzy, tak jak to robił Sokrates. Inspirowany jego

naukami, Platon był „przejęty zagadnieniami etycznymi i przekonaniem o istnieniu

niezawodnej wiedzy pojęciowej”. Polemizował z poglądami sofistów i erystów, „którzy nie

uznawali celów etycznych i wiedzy pewnej”. Później wychodząc poza granice sokratyki,

stworzył teorie idei wiecznych (system idealistyczny) oraz zapoczątkował prąd

humanistyczny będący systemem idei i ducha. Istotą etyki Platona był pogląd, że człowiek

dąży do celu, jakim jest dobro idealne. Właściwy cel człowieka, czyli dobro idealne jest

nadrzędne w stosunku do dobra realnego. Dobro realne stanowi jedynie środek, narzędzie dla

osiągnięcia dobra idealnego.

Według Tatarkiewicza, etykę Platona można podzielić na trzy części: naukę o cnotach,

miłości oraz naukę o państwie. W nauce o cnotach utrzymywał on pogląd, że jeśli „człowiek

wie, czym jest dobre życie, to nie może działać niemoralnie”. Zatem wszelkie zło jest

konsekwencją braku wiedzy. Według niego znalezienie natury dobrego życia „stanowi

intelektualne zadanie”. W późniejszym okresie jednak doszedł do wniosku, że cnota nie tylko

zależy od rozumu. Podzielił on dusze na trzy części, co spowodowało rozszerzenie etyki.

„Przyjąwszy, bowiem pitagorejską koncepcje cnoty jako ładu i harmonii duszy, mniemał, że

każda część jej musi mieć udział w tej harmonii, każda musi mieć swą cnotę, posiadanie zaś

wiedzy jest cnotą jednej tylko części, mianowicie rozumu”. Zatem mądrość jest cnotą części

rozumnej, męstwo części impulsywnej natomiast panowanie nad sobą, cnotą części

pożądliwej. Ponadto uważał, iż musi istnieć czwarta cnota jak sprawiedliwość, która

„łączyłaby wszystkie części duszy i utrzymywałaby wśród nich ład”.

Etyka Arystotelesa traktuje o różnych rodzajach dóbr, cnót i stosunków moralnych. W

koncepcji etycznej Arystotelesa widać duże odstępstwa od platonizmu. Mianowicie dla

Arystotelesa nie było innych dóbr jak realne. Jego etyka była empirycznym systemem, gdzie

poszukiwał celów osiągalnych. Do opracowanej przez Platona etyki czysto normatywnej,

Arystoteles dołączył opisy działania ludzkiego. Próbował on wyprowadzić normy z natury

człowieka, a nie z idei tak jak jego poprzednik. Istotnym elementem jego teorii etycznej, było

to, że „miarą słuszności” jest tutaj „żywy wzór dobrego i mądrego człowieka”. Arystoteles

uważał, że naturę dobra można znaleźć przez odkrycie, jakie cele, w życiu rzeczywistym,

stawiają sobie ludzie. Dla Arystotelesa celem najwyższym jest eudajmonia, którą rozumiał

jako doskonałość jednostki, czyli największe dobro i doskonałość, jakie człowiek z jego

natury może osiągnąć. Eudajmonizm wyznawali wszyscy greccy etycy, jednak każdy inaczej

pojmował i definiował to pojęcie. „Arystoteles widział ją w działaniu właściwym człowieka.

A właściwą naturą człowieka, w myśl racjonalizmu Arystotelesa, jest rozum. Przeto

eudajmonia leży w działaniu rozumu, ono jest osnową życia doskonałego”. Rozum obejmuje

dwie sfery istnienia człowieka: sferę poznania i życia praktycznego. Zatem mamy dwojakie

zalety człowieka rozumnego: pierwsza to cnoty dianoetyczne, takie jak: mądrość, rozsądek i

drugie etyczne np. hojność czy męstwo. W pojmowaniu cnót, Arystoteles głosił, iż „cnót jest

tyle, ile właściwych człowiekowi czynności”. Istotną założeniem w jego systemie jest tzw.

doktryna środka, która wyznacza różnorodne cnoty spomiędzy skrajności. W kwestii

moralności również pojawia się doktryna środka. Innymi słowy „żywy wzór dobrego i

mądrego człowieka”, to człowiek posiadający cnoty umiaru. Można by stwierdzić, że dobre

ycie, to życie szczęśliwe. Jednak należy pamiętać, że nie ma jednego, uniwersalnego dobrego

ycie. Ponieważ dla każdego człowieka życie szczęśliwe będzie wiązało się z innym

działaniem, czynnością, pracą. Zatem każdy dąży do celu najwyższego, wspomnianej już

eudajmonii, inną droga obierając inne cele niższego rzędu.

Poglądy Epikura na temat życia określa się mianem hedonizmu. Jego filozofia stanowi kult

ycia. Według niego życie jest dobrem i to jedynym dobrem, jakie naprawdę na własność jest

nam dane. Radość z życia jest głównym składnikiem szczęścia. Uważał, że są dwa zasadnicze

sposoby na osiągnięcie szczęścia - cnota i rozum. Pomimo jego skrajnej filozofii, która

pozbawiona jest elementu mistycznego, widać pewne podobieństwa z idealistami, ponieważ

tak jak oni uważał, że życie powinno być moralnie podniosłe, sprawiedliwe i rozumne.

Różnica polega na uzasadnieniu, dlaczego takie życie jest dobre. Dla idealisty będzie to

dążenie do cnoty, a dla Epikura dążenia do szczęścia. Cnota u Epikura jest środkiem do

szczęścia. Ponadto wysoko cenił takie wartości jak przyjaźń i rozum. Filozofia etyczna

Epikura, w przeciwieństwie do współczesnego hedonizmu, nawołuje do życia z

przyjemnością, ale z umiarem. Wyznaczał zasady: „o ile nie pogwałcisz praw, nie naruszysz

dobrych obyczajów, nie zasmucisz bliźniego, nie nadwyrężysz ciała, nie utracisz środków

niezbędnych do życia to używaj jak chcesz swojej ochoty”. Zatem hedonizm etyczny mówi, iż

ludzie powinni poszukiwać przyjemności, ponieważ jest ona dobrem najwyższym.

Obojętnie czy wartością najwyższą jest szczęśliwe życie czy cnota sama w sobie, ważne dla

tych etyków było jak powinno się żyć, aby to życie było dobre.

Bardzo trudnym zadaniem jest omówienie etyki chrześcijańskiej ze względu na to,

iż rozwijała się ona przez setki lat, aby stworzyć obecnie istniejący, jednolity system. Można

by powiedzieć, że kazania Chrystusa i inne nakazy moralne (dekalog oraz niektóre fragmenty

nowego testamentu), są uznawane za kodeks etycznego postępowania. „We wszystkich

doktrynach chrześcijańskich utrzymuje się, że człowiek zachowuje się poprawnie postępując

wedle kodeksu, a niemoralnie, kiedy łamie przekazania”. Cały system etyczny, tworzony

przez religię chrześcijańską, stanowi swoisty drogowskaz, wskazujący jak dobrze żyć. W

przeciwieństwie do wyżej wymienionych teorii etycznych, tutaj człowiek nie dąży do

szczęścia czy cnoty najwyższej, ale do zbawienia. Charakterystyczne dla chrześcijaństwa jest

poszanowanie drugiego człowieka, wartość każdego życia, danego nam w darze oraz takie

pojęcia jak miłosierdzie, wybaczanie, altruizm i bezinteresowność, miłość do bliźniego i

niezbywalna godność i wolność istoty ludzkiej. Na podstawie tych założeń prosto można

wyprowadzić zasady moralnego postępowania. Głównymi przedstawicielami, mającymi

największy wkład w tworzenie etyki chrześcijańskiej, są Św. Augustyn oraz Św. Tomasz

z Akwinu. Św. Augustyn żyjący na przełomie IV i V wieku, stworzył nową koncepcje

filozoficzną, będącą chrześcijańską postawą wobec Boga i świata. Była to koncepcja w

zgodzie z tradycją grecką, jednak niepodporządkowująca się jej. Tak filozofia, jak również

etyka Augustyna podporządkowana religii chrześcijańskiej, charakteryzowała się teodyceą.

Jego etyka jest rygorystyczna w swych założeniach. Wprawdzie człowiek jest wolny, ale nie

może dobrze żyć i czynić, jeżeli nie został objęty łaską bożą. Łaska natomiast nie zależy od

człowieka i jego postępowania. Właściwie można by powiedzieć, że człowiek jest przez Boga

przeznaczany do zbawienia bądź potępienia. Zatem moralne postępowanie jest wynikiem

predestynacji danego człowieka, a nie wolnego wyboru. Żyjący kilka wieków później Św.

Tomasz z Akwinu, dokonał przewrotu w chrześcijańskiej filozofii, bowiem powstał

arystotelizm chrześcijański będący nowym, analogicznym do Arystotelesa, systemem

filozoficznym. Cechami tomizmu był dualizm Boga i świata, uznanie jedności ludzkiej natury,

wyższość ogółu nad jednostką oraz uznanie nauki jako najważniejszej w poznaniu i działaniu.

Twórcami Utylitaryzmu byli Jerremy Bentham i John Stuart Mill. Dla nich dobro i szczęście

ogółu było jedynym słusznym celem działania moralnego. Etyka utylitarystyczna określana

jest jako „sztuka kierowania czynnościami ludzkimi tak, aby wytwarzały możliwie najwięcej

szczęścia”. Co więcej działania moralne jest tylko wówczas, gdy w konsekwencji otrzymuje

się więcej efektów korzystnych niż szkodliwych.

Historia kodeksów etycznych

„Prawo ma istotne znaczenie dla ludzi, ponieważ jest ono podstawą właściwej

organizacji społeczeństwa oraz dobrobytu zarówno obywateli, jak i państwa” . Wśród wielu

form prawa, wyróżniamy również prawo moralne, które istnieje tak długo, jak człowiek.

Odwieczne prawo moralne brzmi: „czyń dobro i unikaj zła”. Interpretacją, czym jest pojęcie

dobra i zła zajmuje się etyka. Jest to również nauka, która stara się znaleźć odpowiedź na

pytanie: co jest postępowaniem dobrym, a co złym. W tzw. etyce zawodowej zwraca się

szczególną uwagę na powinności przedstawicieli danego zawodu tak, aby ich praca czyniła

dobro. Tworzone kodeksy etyczne dla poszczególnych profesji są przewodnikami w działaniu

i określają prawidłową postawę zawodową. Zatem, są pomocą, kiedy przychodzi moment

podjęcia decyzji jak również zobowiązują do utrzymywania prawidłowej postawy etycznej,

moralnej zgodnej z danym wzorcem osobowy. Medycyna jest nauką, w której każda

podejmowana decyzja dotyczy człowieka, jego zdrowia bądź życia, czyli jednych z

najważniejszych wartości. Stąd postępowanie moralne jest niezbędne i szczególnie ważne.

Pierwszy kodeks etyczny związany z medycyną odnajdujemy w IV wieku. p.n.e.

Jest to tzw. kodeks Hipokratesa. Następnie w XVIII wieku pojawił się kodeks

Majmonidesa. Kodeksy te różniły się właściwie jedynie podejściem monoteistycznym (u

Majmonidesa) i politeistycznym (u Hipokrates) oraz niektórymi, szczegółowymi zapisami,

jednak prezentowana istota zawodu lekarza, i wzór osobowy są takie sam. Kodeksy te długo

były jedynymi dokumentami traktującymi o zasadach etycznych zawodu lekarza, aż do XX

wieku, kiedy tworzono kolejne deklaracje etyczne. Począwszy od Deklaracji Genewskiej z

1948r (zmodyfikowana Przysięga Hipokratesa) po Deklaracje Lizbońską z 1981r., powstało

sześć deklaracji oraz Międzynarodowy Kodeks Etyki Medycznej. Każdy z tych dokumentów

starał się na bieżąco odpowiadać na powstające dylematy moralne idące za rozwojem

medycyny (eksperymenty, transplantacje).

Historia kodeksu etycznego pielęgniarki i położnej

Możemy zauważyć, iż źródła historyczne dotyczące kodeksów etycznych w medycynie,

odnoszą się jedynie do zawodu lekarza. Nie jest to oczywiście zaskakujące przyjąwszy, że

inne zawody medyczne takie jak pielęgniarka, położna czy też ratownik medyczny, nie

istniały w takiej formie jak obecnie, bądź w ogóle ich nie było. Zatem analizując powinności

lekarza z przed wieków i obecnie, widać, że profesja ta podzieliła się działalnością z innymi

przedstawicielami zawodów medycznych. W związku z tym, zauważmy, że część zapisów w

starych kodeksach etycznych (jak Majmonidesa czy Hipokratesa) odnoszą się również do

pielęgniarek i w obecnie istniejącym kodeksie etycznym zawodu pielęgniarki i położnej

można odnaleźć analogie do Przysięgi Hipokratesa czy Majmonidesa. Osoby opiekujące się

chorymi, działały we wszystkich okresach i kulturach. Opieka i pielęgnacja podlegała

doktrynom, wierzeniom i systemom wartości obowiązującymi w określonych miejscach i

epokach. Zawsze związane były z medycyną i podlegały zmianom wynikającym z jej

rozwoju. Jednak zasada otaczania opieką chorych doczekała się instytucjonalnej realizacji

dopiero na przełomie XVI i XVII wieku dzięki działalności francuskiego księdza. Wincentego

a Paulo . Od tego momentu możemy mówić o pielęgniarstwie jako o początku obecnie

istniejącego zawodu. Wtedy wówczas podjęto pierwszą próbą ujęcia etyki zawodowej

„opiekunek chorych”. Tak powstały „Reguły Córek Miłosierdzia Sług Ubogich

Chorych”. Zostały one sformułowane przez św. Wincentego a Paulo i Ludwikę de

Marillac 29 listopada 1633 roku. Reguły te zawierały szczegółowy wykaz obowiązków o

charakterze zarówno instrumentalnym, jak również moralnym. Te drugie stały się w

pewnej części podstawą kodeksów deontologicznych dla pielęgniarek. Św. Wincenty w

swych regułach zwrócił uwagę na zasady etyczne, jakimi powinny kierować się siostry w

swojej pracy. Mianowicie jest to zasada „sprawiedliwego traktowania wszystkich

potrzebujących opieki” oraz odnoszenia się do nich „ze współczuciem, łagodnością,

uszanowaniem i pobożnością – nawet do najbardziej przykrych oraz tych, do których odczuwa

się wstręt, czy mniej sympatii”. Św. Wincenty wskazuje też, że opieka ta obejmuje zarówno

ciało jak i ducha człowieka. Ponad to, pojawia się zapis związany z tym jak ważne w tej

„służbie” jest ciągłe poszerzanie wiedzy. W późniejszym okresie normy moralnego

postępowania formułowała także Florencja Nightingale, która głosiła, że „pielęgniarstwo jest

powołaniem, a wykonywanie zawodu wymaga od pielęgniarki wysokiego poziomu

moralnego. Jak utrzymywała Nightingale, pielęgniarka powinna zawsze wysuwać na pierwszy

plan dobro chorego, budzić zaufanie i być godną zaufania, traktować jednakowo wszystkich

ludzi oraz okazywać w stosunku do nich wyrozumiałość”. W 1893 roku opracowano

przysięgę im. Florencji Nightingale, która stała się jednym z pierwszych dokumentów

traktujących o obowiązkach moralnych pielęgniarki. Treść przysięgi jest następująca:

„Przyrzekam uroczyście przed Bogiem w obecności wszystkich tu zebranych, że w życiu

moim będę zawsze postępować nieskazitelnie, a w pracy zawodowej zawsze będę

zasługiwać na zaufanie. Będę daleka od tego wszystkiego, co szkodliwe i zgubne, nigdy

sama nie zażyję, ani też nikomu nie podam tego, co mogłoby mu szkodzić. Będę dokładać

wszelkich starań, aby przyczynić się do podnoszenia poziomu mojego zawodu, a także

będę zachowywać w tajemnicy wszelkie informacje dotyczące spraw osobistych i

rodzinnych pacjenta, które zostaną mi powierzone w czasie praktyki zawodowej. Będę

lojalnie pomagać lekarzowi w jego pracy oraz pracować dla dobra tych, którzy będą

powierzani mojej opiece”. Dokument ten zwraca uwagę na zachowanie pielęgniarki w pracy

i poza nią. Pielęgniarka powinna stanowić przykład zdrowego trybu życia i w ten sposób

promować zdrowie. Sześćdziesiąt lat później po opracowaniu powyższego przyrzeczenia

powstał pierwszy kodeks etyczny. W 1923 roku w Montrealu Międzynarodowa Rada

Pielęgniarek (MRP) rozpoczęła prace nad kodeksem etycznym. Jednak w wyniku wojny

dopiero 10 lipca 1953 roku na kolejnym kongresie MRP w San Paulo w Brazylii, został

przyjęty Międzynarodowy Kodeks Etyki Pielęgniarskiej. Jego istotnym założeniem było

„uznanie służenia dla ludzkości za najwyższy cel działania pielęgniarki i jednoczesną rację

istnienia pielęgniarstwa”. Podobnie jak przyrzeczenie F. Nightingale, zwraca uwagę, że w

pracy pielęgniarki nie ma miejsca na jakiekolwiek uprzedzenia. W następnych latach kodeks

ten był kilkakrotnie nowelizowany. Z punktu widzenia historycznego w tworzeniu kodeksu

brały udział Amerykańskie (American Nurses Association) i Kanadyjskie (Canadian Nurses

Association) stowarzyszenie pielęgniarek. W Polsce z dużym opóźnieniem pojawiło się

pierwsze opracowanie zasad etyki zawodowej pielęgniarki i położnej, mianowicie dokument

został opublikowany dopiero w 1973 roku przez Polski Towarzystwo Pielęgniarek, a

wprowadzony w życie w 1984 roku przez MZiOS. (Ministerstwo zdrowia i opieki

społecznej). Praca nad Ustawą o Zawodach Pielęgniarki i Położnej oraz Kodeksem Etyki na

przełomie 1995/1996 roku (ustawa z dnia 5 lipca 1996, Dz. U Nr 91, poz. 410), a także

nowelizacja tej ustawy w latach 1998, 2000 i 2002 przyniosły powstanie obecnie

obowiązującego kodeksu etycznego zawodu pielęgniarki i położnej.

Etyka pielęgniarska jako nauka normatywna

Na tworzenie etyki pielęgniarstwa miały i mają wpływ: etyka ogólna (osobowa i

społeczna), uwarunkowania kulturowo- historyczne oraz swoistość zawodu. Etyka

pielęgniarstwa podobnie jak sam zawód jest młodą dziedziną nauki. Rozwój tej

subdyscypliny na ogół wiązał się z powstaniem wydziałów pielęgniarstwa przy

akademiach medycznych, co pozwoliło teoretykom pielęgniarstwa na przeprowadzanie

„systematycznych” badań naukowych w tej dziedzinie.

Pielęgniarstwo jest wyjątkowym zawodem, któremu przypisuje się rangę powołania, tak

jak wszystkim profesjom humanistycznym, stanowiącym „ochronę wielkich wartości

ludzkich”. Zawody medyczne charakteryzują się wspólną dewizą: „służba życiu i zdrowiu

człowieka”. Dla pielęgniarek równie istotną zasadą jest: „dobro chorego najwyższym

prawem”. Wskazują one, iż dobro podopiecznego jest ważniejsze od dobra własnego.

Wprowadzenie owych „dyrektyw moralnych” wymaga od pielęgniarek „szczególnej

ofiarności a nawet heroizmu”, który jest „szczególnym walorem pielęgniarstwa i najwyższą

zaletą etyczną”. Dlatego etyka zawodu pielęgniarki nie może stanowić zbioru teoretycznych

norm, „lecz musi stać się treścią wewnętrznego przekonania i moralnej postawy każdej

pielęgniarki oraz siłą inspirującą jej postępowanie zawodowe”. Każda etyka zawodowa jest

przedstawiona w formie etyki normatywnej. Tak samo jest z etyką zawodu pielęgniarki. Z

definicji, jaką podaje mały słownik teologiczny „etyka zawodowa jest zespołem zasad i norm

określających, jak z moralnego punktu widzenia powinni zachowywać się przedstawiciele

danego zawodu”. Inna, pełniejsza definicja przedstawia etykę zawodową jako „zespół norm i

dyrektyw, wynikających z tradycji zawodu, ducha kultury narodowej, z podstawowych

wskazań etycznych przyjętych w danym społeczeństwie, a zastosowanych do wykonywania

danego zawodu”.

Etyka normatywna pielęgniarstwa, ze względu na przedmiot rozważań, dzieli się na

aretologię (naukę o cnotach moralnych), deontologię (naukę o powinnościach moralnych)

oraz aksjologię (nauka o wartościach moralnych). Stąd wynika, że etyka normatywna

pielęgniarstwa „jest nauką o charakterze aksjologiczno- deontologicznym”, dzieli się ona na

etykę ogólną i szczegółową. Etyka normatywna ogólna stanowi refleksję natury filozoficznej

nad fundamentem etyki i ogólnymi normami zachowań etycznych w pielęgniarstwie.

Natomiast część szczegółowa zajmuje się stworzeniem konkretnych zasad etycznego

postępowania. Ponad to I. Wrońska, wskazuje, że część szczegółowa zajmuje się również

kwestią powinności i odpowiedzialności zawodowej oraz zagadnieniami dylematów

etycznych.

Deontologia pielęgniarstwa

Deontologia pochodzi od greckiego słowa „deon” (to, co niezbędne, właściwe,

obowiązkowe) i „logos” ( mowa, słowo), zatem jest nauką o powinnościach i obowiązkach.

Jest to dział etyki normatywnej, zajmujący się postępowaniem moralnym i klasyfikujący

uczynki w kategoriach moralnych. W języku potocznym deontologia oznacza zbiór

elementarnych norm i reguł moralnych, obowiązujących w pewnej szczególnej dziedzinie

ycia. Zajmuje się ustalaniem i kodyfikacją norm i reguł moralnych określonego zawodu,

czego efektem są kodeksy deontologiczne. Deontologia pielęgniarstwa dotyczy powinności,

obowiązków moralnych, bądź czynników decydujących o moralnej wartości działań tej

grupy zawodowej. Rozwój deontologii pielęgniarstwa jest związany ze zwiększeniem roli

zawodowej pielęgniarki, w związku z rozwojem nauk medycznych i „profesjonalizacji

samego pielęgniarstwa”. Rozwój medycyny spowodował, że zakres działań pielęgniarek

został poszerzony o nowe obowiązki i przyczynił się do zwiększenia wymagań w stosunku do

opieki pielęgniarskiej. Wspomniany postęp naukowo-techniczny ma swoje przełożenie na

etykę, która w związku z tym również musi się rozwinąć. Konsekwencją tego jest nowe

dylematy etyczne. Deontologia pielęgniarstwa jako nauka stosowana zajmuje się ustaleniem i

kodyfikowaniem obowiązków moralnych i praw przysługujących pielęgniarce na czterech

głównych płaszczyznach:

•

pielęgniarka- pacjent- dbanie o to, aby nie było dehumanizacji;

•

pielęgniarka- praktyka zawodowa- rozwój pielęgniarstwa stawia nowe problemy

etyczne, dylematy;

•

pielęgniarka- współpracownicy- regulacja stosunków interpersonalnych ;

•

pielęgniarka - zawód ;

Wyżej wymienione elementy etyki normatywnej zostały opisane jedynie w podstawowym

zakresie. Ich szczegółowe rozważanie zostanie poruszone w następnych rozdziałach, gdzie

dokonam próby uzasadnienia aksjologii, deontologii i aerologii z klasycznymi teoriami

etycznymi i niektórym systemami filozoficznymi.

Aksjologia pielęgniarstwa

Wspomnianym zagadnieniem etyki ogólnej pielęgniarstwa jest aksjologia tego zawodu.

Jest to nauka, która zajmuje się wartościowaniem wszystkich zagadnień związanych z

pielęgniarstwem, tj. „ustalaniem wzorców moralnego postępowania, wzorów osobowych,

kryteriów ocen zachowań moralnych, a także określeniem dobra najwyższego”. Zatem

podstawową kategorią analityczną aksjologii jest „wartość”. W encyklopedii popularnej

wartość definiowana jest jako „podstawowa kategoria aksjologii, oznaczająca wszystko to, co

cenne i godne pożądania, co stanowi cel dążeń ludzkich”. Odnosząc tę definicję do etyki

zawodu pielęgniarki trzeba znaleźć podstawową, nadrzędną wartość, jaką powinny kierować

się pielęgniarki, aby przestrzegać etyki zawodowej, czyli określić dobro najwyższe. Wrońska

przedstawia pięć najważniejszych wartości w zawodzie pielęgniarki: Istota ludzka- w

myśl założeń humanizmu i personalizmu, człowiek jest określoną wartością, zarówno dla

siebie, jak i innych osób. Fakt ten nabiera szczególnego znaczenia w aksjologii

pielęgniarstwa, gdyż wskazuje, iż człowiek jest dobrem naczelnym. Zasada ta odnosi się

zarówno do pacjenta (podopiecznego), jak i pielęgniarki oraz pozostały pracowników służby

zdrowia. Zatem pacjent jako jedna z najwyższych wartości, musi stanowić cel dążeń

pielęgniarki. Życie jest podstawowym i najcenniejszym dobrem człowieka. Jako główna

wartość witalna ma charakter fundamentalny wobec pozostałych dóbr ziemskich. Dzięki życiu

człowiek może realizować siebie i swoje człowieczeństwo. Życie biologiczne jest

fundamentalną podstawą życia duchowego człowieka. Zdrowie jest to wartość witalna, która

obok życia stanowi drugie ważne dobro człowieka. Z aksjologicznego punktu widzenia

zdrowie szeroko pojmowane jako równowaga biologiczno- psychologiczno- społeczno-

duchowa, stanowi podstawę do realizacji wartości wyższego rzędu. Wolność jest jedną z

podstawowych kategorii analitycznych filozofii, nauk społecznych i humanistycznych. W

etyce pojmowana jest jako jedna z podstawowych wartości moralnych, stanowiąc

ontologiczną podstawę działania człowieka. Zgodnie z założeniami personalizmu, każdy

człowiek jako byt rozumny, obdarzony jest także wolnością. „Wolność pacjenta świadczy o

jego autonomii, niezależności i samostanowieniu o sobie”. Podobnie wolność pielęgniarki

oznacza przestrzeganie przysługujących jej praw.

Cele i przyczyny utworzenia kodeksu etycznego

Jak podaje H.P Dunn, „jedną ze zdrowych przemian współczesnej medycyny jest

traktowanie pielęgniarstwa jako oddzielnego i niezależnego zawodu, bazującego na własnych

siłach” . Pielęgniarstwo stało się zawodem autonomicznym, co zwiększyło zakres świadczenia

usług. Konsekwencją takich przemian jest zwiększona odpowiedzialność pielęgniarek.

Stworzenie kodeksu etyki zawodowej pielęgniarki stało się konieczne dla ugruntowania

wartości pielęgniarstwa i pomocy przedstawicielom tego zawodu. Kodeks etyczny

pielęgniarek zawiera moralne zasady, jakimi powinny się one podporządkować. Celem

kodeksu jest stworzenie przewodnika dającego podstawy etyczne, którymi można się

kierować w trudnych sytuacjach dylematu moralnego, jak również wyznacza etyczne

zobowiązania pielęgniarek, jakim powinny być wierne decydując się na wykonywanie tego

zawodu. Ponad to kodeks informuje pozostałych członków zawodów medycznych oraz

społeczeństwo na temat powinności pielęgniarek i podtrzymuje obowiązki wynikające z bycia

przedstawicielem tego zawodu. Kodeks ten służy jako przewodnik praktyki pielęgniarskiej.

Znaczy więcej od wiedzy o głównych zasadach, którymi powinny kierować się pielęgniarki,

ponieważ zawiera zasady etycznego postępowania w zawodzie. Wrażliwość i otwartość

umysłu na nowe idee musi być podstawą edukacji pielęgniarek, a sam rozwój etyki

pielęgniarskiej musi się odbywać równocześnie z rozwojem zawodu.

Cele kodeksu, jakie podaje Wrońska to:

•

Zachęcenie członków grupy zawodowej do postępowania etycznego

•

Uwrażliwienie członków grupy na moralne aspekty ich pracy

•

Umocnienie znajomości ustalonych zasad wśród członków grupy- dla jej integracji, aby

podkreślić jedność grupy i chronić standardy etyczne praktyki zawodowej

•

Wpieranie radą w rozwiązywaniu konfliktów moralnych

•

Wskazanie, czego opinia publiczna może oczekiwać od członka danej grupy

zawodowej.

Wartości pielęgniarskie zawarte w kodeksie etycznym pielęgniarki i położnej.

Jak podaje Canadian Nurses Association, kodeks etyczny dla pielęgniarek koncentruje

się wokół ośmiu fundamentalnych wartościach, należą do nich: respektowanie potrzeb i

uświadamianie pacjenta, bezpieczeństwo, kompetencja i etyczna opieka, zdrowie i jakość

ycia, godność, poufność, sprawiedliwość oraz odpowiedzialność.

•

Respektowanie potrzeb i uświadamianie pacjenta (choice)- pielęgniarka szanuje i

promuje autonomię każdego człowieka, pomaga w wyrażaniu zdrowotnych potrzeb i

wartości, a także pomaga podopiecznemu w podejmowaniu decyzji poprzez rzetelne

informowanie go na temat zabiegów pielęgnacyjnych.

•

Godność (dignity)- Pielęgniarka rozpoznaje i respektuje nieodłączną wartość

poszczególnej osoby i broni odpowiedniego leczenia dla wszystkich ludzi

•

Poufność (confidentiality)- Pielęgniarka stoi na straży wiadomości, informacji jakie

uzyskała na temat podopiecznego. Dzielić się tą wiedzą może jedynie z personelem

medycznym zajmującym się danym pacjentem, lub w przypadku, kiedy zatajenie tych

informacji jest sprzeczne z prawem.

•

Sprawiedliwość (justice)- Podczas świadczenia usług medycznych, odpowiadających

potrzebom podopiecznych, pielęgniarki hołdują zasadom równości i sprawiedliwości,

promują również sprawiedliwość społeczną.

•

Odpowiedzialność (responsibility)- Pielęgniarki są odpowiedzialne za swoją pracę i

działają kierowane odpowiedzialnością zawodową i standardami obowiązującymi w

pielęgniarstwie.

•

Zdrowie i jakość życia- (Heath and well being)- Dewizą tego zawodu jest służba życiu i

zdrowiu człowieka. Pielęgniarka swoim działaniem promuje zdrowie, poprawia jakość

ycia oraz towarzyszy podopiecznym w osiąganiu najwyższego poziomu szeroko

pojmowanego zdrowia, w sytuacji choroby, urazu, niepełnosprawności oraz w chwili

umierania.

•

Jakość usług pielęgniarskich- Pielęgniarka zapewnia podopiecznemu kompetentną i

opartą na zasadach etycznych opiekę pielęgniarską.

Funkcje kodeksu etycznego

Kodeks etyki zawodowej „jest zbiorem zasad wyznaczającym obowiązki moralne

związane z czynnościami zawodowymi człowieka, odczuwane jako szczególne ważne oraz

jest sugerowaniem lub narzucaniem określonych wyborów w sytuacjach konfliktowych, w

których odmienny wybór odczuwany jest jako szczególnie niepożądany”.Ważne jest, aby

podkreślić, że kodeksy etyki zawodowej nie są sprzeczne z etyką ogólną, a jedynie

zwracają większą uwagę na normy i wartości odgrywające ważną rolę w danym

zawodzie. Na przykład norma dotycząca mówienia prawdy, jest ogólną zasadą, jednak w

zawodzie lekarza czy pielęgniarki nabiera ona szczególnego charakteru. Mianowicie można

odstąpić od tej normy, podejrzewając, że prawda może w znacznym stopniu pogorszyć „stan

pacjenta”. Postępowanie takie jest związane z niższą wartością szczerości i prawdy wobec

takiej wartości, jaką jest życie i zdrowie podopiecznego. W takim przypadku mówi się o

preferencji zasady „Primus non nocere” i „Salus aegroti suprema lex” (zdrowie chorego

najwyższym prawem).Normy zawarte w kodeksach etycznych pielęgniarki są drogowskazami

wskazującymi rozwiązywanie konfliktów moralnych, które występują w czasie pracy. Ponad

to chronią „interesów odbiorców usług przedstawicieli zawodu” (23), jego rodziny oraz

współpracowników. Podstawą do formułowania poszczególnych zapisów w kodeksie są stałe,

bądź powtarzalne sytuacje. Oczywiście sam kodeks nie zawiera odpowiedzi i zasad

postępowania w każdej sytuacji, gdzie pojawia się dylemat moralny. Trzeba, zatem podkreślić

istotę własnych refleksji. Warto również zauważyć, że kodeksy etyki zawodowej nie są

„pustymi deklaracjami”. Postępowanie wbrew zapisom wiąże się z określonymi sankcjami.

Jeżeli chodzi o pielęgniarki to nieprzestrzeganie zasad moralnego postępowania, rozpatrywane

jest przez rzecznika odpowiedzialności zawodowej, a także przez sąd pielęgniarek i

położnych. Irena Wrońska przedstawia sześć funkcji kodeksu etyki zawodowej. Są to:

•

funkcja dyrektywna- polega na wskazaniu istoty i celu działalności członków danej

społeczności zawodowej. Ponadto określa powinności i zasady postępowania w

stosunku do „osób i grup, będących podmiotem ich oddziaływania”,

•

funkcja kontrolno- oceniająca- daje możliwość oceniania postępowania przedstawicieli

danego zawodu pod względem etycznym, przez odpowiednie organy bądź osoby,

•

funkcja społeczno- wychowawcza- zwraca uwagę na istotną rolę kodeksu etycznego w

wychowaniu następnych przedstawicieli danego zawodu. Kodeks, oprócz spisu norm

postępowania, ukazuje istotę danego zawodu. W przypadku pielęgniarstwa,

fundamentem zawodu są: „unikatowość człowieka”, „życie zdrowie najwyższym

dobrem człowieka”,

•

funkcja korygująca- kodeks oparty na aksjologii, aerologii i deontologii danego zawodu

tworzy swoisty wzór, do którego należy dążyć. Chodzi o to, aby ideał zawarty w

kodeksie miał swoje odzwierciedlenie w rzeczywistości,

•

funkcja umacniania i podtrzymywania identyfikacji zawodowej „przedstawiciele

określonej grupy zawodowej podporządkowują się wartościom cenionym w ich

zawodzie” , w ten sposób tworzy się zbiór wartości identyfikowany z przedstawicielami

danego zwodu.

Zasady etyki zawodowej wynikają z uniwersalnych zasad etycznych i zobowiązują

pielęgniarki i położne do przestrzegania praw pacjenta i dbania o godność zawodu.

Działalność zawodowa pielęgniarki i położnej to świadome i dobrowolne podejmowanie

profesjonalnych działań na rzecz pacjentów niezależnie od ich sytuacji zdrowotnej i

społecznej. Pielęgniarka/ położna swoją postawą osobistą, zawodową i społeczną powinna

dbać o prestiż zawodu i podnosić jego znaczenie w społeczeństwie. Czynności zawodowe

pielęgniarki/ położnej nie mogą służyć aktom bezprawnym ani też powodować szkód dla

zdrowia ludzkiego. Pielęgniarka/ położna posiadająca pełne uprawnienia zawodowe ponosi

osobistą odpowiedzialność za swoje działania. Pielęgniarka/ położna działa zawsze w interesie

swych pacjentów szczególnie tam, gdzie ich życie i zdrowie mogą być zagrożone.Wszelkie

szczegółowe ustalenia dotyczące uzupełniającej działalności zawodowej pielęgniarki/

położnej w zakresie działalności naukowo-badawczej, edukacyjnej i administracyjno–

organizacyjnej powinny uwzględniać powyższe zasady ogólne.

Pielęgniarstwo jest specyficznym zawodem gdzie wszystkie działania podporządkowane

są zasadzie: „służba zdrowiu i życiu ludzkiemu”. Powoduje to, że istotnego znaczenia

nabierają cnoty, wyznaczające moralne powinności pielęgniarek. W etyce cnota rozumiana

jest jako „zdolności usprawniające do czynienia dobra i samodoskonalenia osoby ludzkiej”. W

etyce chrześcijańskiej, cnota postrzegana jest dwojako. W sensie moralnym oznacza „stałą

skłonność i sprawność woli do spełniania aktów moralnie dobrych”. Natomiast w sensie

szeroko rozumianym, cnota jest to „wszelkie usprawnienie bytu, jako podmiotu działania, do

wykonywania aktów odpowiadających jego naturze”. Nauka o cnotach, jako część etyki

normatywnej, zajmuje się rozważaniem sprawności i praktycznej realizacji czynów moralnie

dobrych i zawsze powinna opierać się na konkretnej teorii etycznej.

Częścią aksjologii pielęgniarstwa jest określenie wzoru osobowego pielęgniarki. W etyce

wzór osobowy określany jest jako konkretna, idealna postać wyposażona w cnoty, które

powinna posiadać bądź, do których powinien dążyć człowiek, chcąc postępować etycznie. Jest

to nic innego jak uosobienie doskonałości moralnej, czyli człowieka godnego naśladowania.

„W aksjologii wzór pełni rolę wzorca postępowania, który kształtuje obraz pożądanego stanu

zachowania dla człowieka, określonej kultury, wspólnoty, grupy społecznej czy zawodowej”

W etyce pielęgniarstwa wzór osobowy od zawsze stanowił wyobrażenie „dobrej kobiety

w służbie innym”. Św. Wincenty a Paulo opracował taki wzór, oparty na wartościach

chrześcijańskich. Obejmował on takie zalety jak: sprawiedliwość, troskliwość, szacunek,

współczucie, łagodność, serdeczność odpowiedzialność, punktualność, dokładność i

roztropność. Nieco później pojawiły się zasady stworzone przez F. Nightingale. Tu zostały

wymienione takie wartości jak: „tolerancja, prawdomówność, uczciwość, trzeźwość,

punktualność, czystość i schludność”. Zatem, patrząc od strony historii, obecny wzór osobowy

pielęgniarek wyrósł na wartościach chrześcijańskich, modyfikowany przez F. Nightingale (w

czasie powstania nowoczesnego pielęgniarstwa) i następnie trudne czasy I i II Wojny

wiatowej stworzyły niemal idealny wzór osobowy pielęgniarki oparty na zasadach

humanizmu i patriotyzmu. Wymaga on postępowania w zgodzie z wartościami takimi jak:

dobroć, miłość bliźniego, tolerancja, sprawiedliwość, bezinteresowność, poświęcenie,

altruizm, heroizm. Irena Wrońska pisząc o wzorze osobowym pielęgniarki wymienia między

innymi spolegliwego opiekuna, jako zbiór cech, jakimi powinna charakteryzować się

pielęgniarka. Tadeusz Kotarbiński przedstawia opiekuna spolegliwego jako wzorzec

porządnego człowieka, który nie jest „echem niezmiennego ideału bytującego w rejonach

czystych idei”(14), ale wzorem jak najbardziej realnym i możliwym do osiągnięcia.

Kotarbiński uważał, że spolegliwego opiekuna charakteryzuje życzliwe usposobienie

względem podopiecznych, „nadaje się, więc na opiekuna bodaj najbardziej człowiek dobry, o

dobrym sercu, wrażliwy na cudze potrzeby i skłonny do pomagania”. Możemy wymienić

cztery cnoty moralne pielęgniarek, które określają wzór osobowy dla tego zawodu:

Roztropność, sprawiedliwość, męstwo i umiarkowanie. Pierwsza z niech określana jest

jako „kierowniczka cnót”. Bowiem usprawnia ona „rozum i wolę podmiotu do trafnego

rozpoznania powinności moralnej w konkretnych sytuacjach oraz do wyboru środków

prowadzących do realizacji tej powinności”. Pielęgniarka w swoim zawodzie często

podejmuje decyzje. Roztropność jest cnotą, która pomaga podejmować słuszne decyzje,

znaczy zarówno podejmowanie ryzyka jak i bycie ostrożnym. Człowiek roztropny

samodzielnie dokonuje oceny każdej sytuacji i bierze pod uwagę wszystkie jej aspekty.

Kolejną, kardynalną cnotą jest sprawiedliwość. Wskazuje ona na postępowanie zgodne z

zasadą sprawiedliwości, czyli równe traktowanie wszystkich ludzi. W pracy zawodowej

pielęgniarki szczególnie odnosi się to do respektowania praw pacjenta. Jest to cnota ściśle

związana z zasadą tolerancji, uczciwości, prawości i bezinteresowności, które w etyce

pielęgniarskiej są podstawą moralnego postępowania. W etyce klasycznej, sprawiedliwość jest

kwintesencją czynów moralnie dobrych. Wspomina o tym Arystoteles, który uważał, że z cnót

etycznych najwyższa jest sprawiedliwość. W etyce nikomachejskiej mówi „sprawiedliwość

jest identyczna z doskonałością etyczną, jednakże doskonałością etyczną nie samą w sobie, w

znaczeniu bezwzględnym, lecz w stosunkach z innymi ludźmi. I dlatego wydaje się czasem,

e sprawiedliwość jest największą z cnót[…]. Sprawiedliwość, jedyna spośród cnót zdaje się

być „cudzym dobrem”. Trzecią cnotą jest męstwo, które składa się z dwóch cech: odwagi i

cierpliwości. Pomaga ona osiągać cel, bądź dążyć do niego w sytuacjach trudnych. Czyli

mimo przeszkód, pielęgniarka będzie wierna priorytetowi, jakim jest „służba życiu i zdrowiu

człowieka”. W pielęgniarstwie męstwo „utożsamia się z heroizmem”, wymaga ono od

pielęgniarki poświęcenia i wytrwałości. Cnota ta była również bardzo ceniona przez

Arystotelesa. Ostatnią cnotą jest umiarkowanie. Jak podaje I.Wrońska jest cnotą

moralną, która pozwala opanować pragnienia i dążenia do przyjemności (swoistą

pożądliwość). Pojęcie umiaru można definiować na wiele sposobów, „odnosząc je do

całego życia człowieka (rodzinnego, zawodowego, społecznego)”. Ogólnie prowadzić

ycie umiarkowane oznacza niedopuszczanie w każdej dziedzinie życia do nadmiaru

bądź niedomiaru. W pracy zawodowej pielęgniarki cnota umiaru odnosi się do realizacji

szeroko pojętych potrzeb podopiecznego (biologicznych, psychicznych, społecznych,

terapeutycznych i pielęgnacyjno- opiekuńczych). Prostym przykładem jest opieka i pomoc

pacjentowi, ale nie wyręczanie go w tych czynnościach, z którymi może sobie poradzić.

Bowiem brak pomocy spowoduje niedomiar opieki i zaniedbanie, z drugiej strony

konsekwencją wyręczania będzie nadmiar prowadzący do uzależnienia podopiecznego od

osób trzecich. O umiarkowaniu, czyli zasadzie złotego środka mówił Arystoteles. Doktryna

„złotego środka” mówi, że chcąc działać cnotliwie i osiągnąć szczęście trzeba być wiernym

zasadzie umiaru. „Żywy wzór dobrego i mądrego człowieka”, to człowiek posiadający cnoty

umiaru. Analizując kodeks etyczny zawodu pielęgniarki i położnej, oprócz czterech cnót,

jakie przedstawia Wrońska, bardzo istotną cechą jest wiedza. Świadczą o tym liczne

fragmenty kodeksu jedne z nich to:

Przyrzekam […] według najlepszej mej wiedzy przeciwdziałać cierpieniu, zapobiegać

chorobom, współuczestniczyć w procesie terapeutycznym.

Wdrażać do praktyki nowe zdobycze nauk medycznych, społecznych i humanistycznych oraz

systematycznie doskonalić swoje umiejętności i wiedzę dla dobra zawodu. Obowiązkiem

pielęgniarki/ położnej jest ciągłe podnoszenie kwalifikacji zawodowych.Platon przypisywał

wiedzy ogromną wartość. Uważał, że jest ona podstawą, aby żyć etycznie dobrze. W nauce o

duszy zaznacza, że „złem jest […] ciemnota” W etyce dotyczącej państwa wspomina, iż

państwo musi być oparte na wiedzy. Podobnie jest z każdym zawodem Każdy zawód można

by przełożyć na teorie państwa, ponieważ tak w państwie jak i w danym zawodzie jest swoista

hierarchia, ograniczona społeczność i zasady kierujące tą społecznością. w tym również

zawodem pielęgniarki. Trzeba mieć wiedzę szczególnie, jeżeli walczy się o zdrowie i życie

pacjenta, które w zawodach medycznych stanowią dobro najwyższe.

Zasady postępowania moralnego

„Zdolność do podejmowania decyzji etycznych stanowi istotę jakości pracy

pielęgniarki”. W tym zawodzie podejmowanie słusznych decyzji jest związane z dążeniem do

wiadczenia określonego dobra, jakim jest zapobieganie i leczenie chorób, pielęgnacja,

łagodzenie bólu i cierpienia. Wrońska wymienia cztery podstawowe zasady wyznaczające

moralne postępowanie pielęgniarek. Jest to zasada postępowania sprawiedliwego,

odpowiedzialnego, nie krzywdzenia i dobroczynności oraz zasada szacunku dla osoby. Każdą

z nich można odnieść do etyki klasycznej, tłumacząc, czemu właśnie takie zachowanie, a nie

inne jest moralne.

Zasada sprawiedliwego postępowania

Sprawiedliwość jest podstawową wartością życia społecznego. W zawodzie

pielęgniarstwa można ją rozważać w dwóch kierunkach. Po pierwsze, w pojęciu czysto

etycznym. Po drugie, w działaniu, gdzie sprawiedliwość przejawia się jako tzw.

sprawiedliwość rozdzielcza. „Pytanie o sprawiedliwość jest pytaniem o całość etyki w ujęciu

starożytnych filozofów. Według nich zasada sprawiedliwości była najważniejszą”. W pojęciu

czysto etycznym, sprawiedliwość będzie odnosiła się do traktowania podopiecznego. Zasada

sprawiedliwego postępowania w pielęgniarstwie jest swoistym wymogiem moralnym. Mówi o

równym traktowaniu „całej populacji podopiecznych niezależnie od rasy, wyznania, płci,

stanu cywilnego, pozycji społecznej i ekonomicznej”. Pojęcie to, zatem stoi obok takich cech

jak uczciwość i prawość oraz tolerancja. Takie działania koncentrują się wokół takich

wartości, jak godność osoby. Według Arystotelesa sprawiedliwość jest równoznaczna z

„doskonałością etyczną”,„ jedyną spomiędzy cnót, zdaje się być cudzym dobrem” (1). Być

sprawiedliwym jest czymś bardzo trudnym do osiągnięcia. Sprawiedliwości rozdzielcza

(sprawiedliwy podziale dóbr) dotyczy między innymi równego podziału tego, czym

dysponujemy, czyli w przypadku pielęgniarstwa, zasobami świadczeń zdrowotnych. W

służbach medycznych kryterium sprawiedliwego podziału będzie zasada: „każdej osobie w

zależności od potrzeb zdrowotnych”. Można powiedzieć, że „zasada sprawiedliwości

rozdzielczej dotyczy całej sfery systemu ochrony zdrowia” i zgodnie z tą zasadą przełożony,

powinien stosować swoiste kryteria oceny zachowań (stopień wysiłku i wkładu w

realizowanie dobra wspólnego) wobec każdego podwładnego.

Zasada dobroczynności i nie krzywdzenia

Zasada ta mówi o czynach dobrych i unikaniu czynów krzywdzących. Wymaga ona,

„aby pracownicy służby zdrowia nie wyrządzali podopiecznym szkody swym niewłaściwym

postępowaniem i chronili od krzywdy tych, którzy nie są w stanie chronić się sami ze względu

na wiek, chorobę czy stan umysłu”. Zasada niekrzywdzenia znana jest już od czasów

Hipokratesa- słynne zdanie „Primum non nocere” jest uniwersalnym drogowskazem dla

przedstawicieli wszystkich zawodów medycznych. Zasadę czynienia dobra można

rozpatrywać w dwojaki sposób. Po pierwsze jako świadczenie usług, zgodnie ze standardami

opieki pielęgnacyjnej, korzystnych dla podopiecznego z punktu widzenia życia i zdrowia. Z

drugiej strony, w sytuacjach gdzie działania leczniczo- pielęgnacyjne wiążą się z ryzykiem,

zasada ta odnosi się do wyborów mniejszego zła. Zasadę tą można odnieść do podstaw etyki

Kanta i imperatywu kategorycznego, etyki chrześcijańskiej oraz elementu etyki

utylitarystycznej J. Milla. Moralność według Kanta, jest postrzegana jako działanie

podejmowane z poczucia obowiązku a nie ze skłonności. Według niego działania będą

moralne tylko wtedy, kiedy są podejmowane z przekonania, że właśnie tak należy postąpić.

„Człowiek, który robi coś tylko, dlatego, że boi się tego nie zrobić nie jest moralny”.

Podobnie, „ kiedy ktoś spłaca dług tylko, dlatego, że miał taką ochotę”. Zatem nie uczucia, np.

lęk, strach, ochota czy pożądanie, ale poczucie obowiązku i powinności są podstawą czynów

moralnych. Zatem, opierając się na założeniu kantowskiej teorii etycznej, podejmowanie

jakichkolwiek działań pielęgnacyjnych nie może być wynikiem jedynie strachu przed

niewykonaniem ich. Każdy czyn, bowiem musi mieć podłoże wolnego wyboru i przekonania,

e jest to działanie słuszne. Czyli nie lęk bądź chęci, ale poczucie obowiązku niesienia

pomocy powinno być wyznacznikiem moralności w opieki pielęgniarskiej. W odniesieniu do

zasady niekrzywdzenia można by przytoczyć etykę utylitarną, która w uproszczeniu głosi, iż

każde działanie jest moralnie słuszne, jeśli prowadzi do osiągnięcia jak największej ilości

szczęścia i kiedy dane działanie „dostarcza więcej efektów korzystnych niż szkodliwych”. W

postępowaniu leczniczo- pielęgnacyjnym ma to swoje odzwierciedlenie w poprawie jakości

ycia pacjentów i w wyborze mniejszego zła. Jest to nieco sprzeczne w założeniach z etyką

Kantowską, dla której najistotniejsze są motywy, tutaj, bowiem liczą się konsekwencje

danego działania. Poniżej przedstawione zostały fragmenty kodeksu nawiązujące do

opisywanego aspektu. Zasada odpowiedzialności w zawodzie pielęgniarki jest rozumiana

dwojako. Po pierwsze odpowiedzialność za swoje czyny, po drugie za podopiecznego, który

darzy pielęgniarkę zaufaniem. Z punktu widzenia etyki, odpowiedzialność wiąże się z

moralnością, a nie z prawem. Zatem pielęgniarka kieruje się oprócz odpowiedzialności

prawnej, odpowiedzialnością moralną, która jest nadrzędną w stosunku do tej pierwszej. Czyli

kiedy zobowiązujemy się do czegoś to naszym moralnym obowiązkiem jest uczynić to.

Zobowiązanie to nie może być wymuszone przez czynniki zewnętrzne jak podaje Wrońska.

Bowiem zobowiązanie musi stanowić „wolny wybór, zrodzony z wolności osoby ludzkiej, z

jej wolnej woli. Z tej właśnie wolnej woli rodzi się czyn i odpowiedzialność za niego

ponoszona”. Każde działanie zależne od woli czy też „dobrowolne”, musi spełniać dwa

warunki: jego podmiot ma wiedzieć, co robi, a także nie być do tego zmuszony. Innymi

słowy: to, co czyni pielęgniarka jako naczelna, oddziałowa czy też pielęgniarka przy łóżku

chorego nie może być determinowane przez nakaz wynikający z wykonywanego zawodu, ale

musi to być powinność serca powstająca z powołania do tej służby. W tej zasadzie ponownie

widać etykę kantowską.

Zasada szacunku

W działaniu pielęgniarki ważne są również zasady poufności i prawdomówności, które

wynikają z lojalności i szacunku dla podopiecznego objętego opieką pielęgnacyjną. Zasada

szacunku dla osoby jest zasadą ugruntowaną w prawie naturalnym. Uzasadnianie takiego

działania ma swoje źródła w licznych pracach etycznych, założeniach religijnych, dorobku

cywilizacji, doktrynach współczesnego nurtu humanistyczno- demokratycznego. Zasada ta

mówi o afirmacji człowieka jako osoby niepowtarzalnej, posiadającej niezbywalną wolność i

godność. Zestawienie tej zasady pojawi się w rozdziale: człowiek jako fenomen.

Podstawy, jakie powinna posiadać pielęgniarka, aby działać zgodnie z tymi zasadami, jasno

wyznaczają, że pielęgniarstwo nie jest zwykłym zawodem, ale powołaniem. Ponieważ samo

działanie nie wystarcza, trzeba tutaj wewnętrznej potrzeby pomagania, aby sprostać szerokim

wymaganiom opieki pielęgniarskiej.

W kodeksie etycznym zawodu pielęgniarki jest wiele zapisów normujących

postępowanie w stosunku do podopiecznego i współpracowników. Źródłem tych

wytycznych jest przekonanie, że wszyscy ludzie z natury są wolni i niezależni, każdy ma

prawo korzystać z życia, dążyć do szczęścia. Jak podaje Deklaracja Powszechnych Praw

Człowieka posiadamy naturalne, niezbywalne prawo do wolności, równości i bezpieczeństwa

Wszyscy rodzimy się równi i w te prawa wyposażeni. Poniżej przedstawione są niektóre tylko

fragmenty kodeksu etycznego pielęgniarki, wyraźnie wskazujące na wymagany stosunek

wobec podopiecznych czy współpracowników. Pielęgniarka zobowiązana jest:

•

Respektować prawo pacjenta do intymności i godności osobistej podczas udzielania

wiadczeń medycznych,

•

Okazywać pacjentom należny szacunek, nie nadużywać ich zaufania oraz przestrzegać

tajemnicy zawodowej.

•

Strzec godności zawodu pielęgniarki/ położnej, a do współpracowników odnosić się z

szacunkiem i życzliwością, nie podważać ich zaufania, postępować bezstronnie mając

na względzie przede wszystkim dobro pacjenta.

Przestrzeganie zasady etyki zawodowej wynikają z uniwersalnych zasad etycznych i

zobowiązują pielęgniarki i położne do przestrzegania praw pacjenta i dbania o godność

zawodu.

Pielęgniarstwo na ziemiach polskich.

Opieka zdrowotna na ziemiach polskich w drugiej połowie XIX w. i na początku XX w.,

tj. do czasu odzyskania niepodległości, we wszystkich trzech zaborach stała na bardzo niskim

poziomie, a warunki do zapoczątkowania jej poprawy były ogromnie trudne. Szpitale miały

charakter przytułków, a poziom higieny był w nich bardzo niski. Ochrona zdrowia

publicznego nie rozwijała się. Proces przemiany szpitala z przytułku na instytucję, której

głównym zadaniem byłoby leczenie, przebiegał wolno. W sposób jednoznaczny nastąpiło to

dopiero po odzyskaniu niepodległości. Sekularyzacja szpitali i objęcie ich przez władzę

centralną dokonały się w latach 1817 - 1842. Szpital zaczął służyć studentom medycyny i

młodym lekarzom do celów dydaktycznych. Równocześnie powstawały ambulatoria

przyszpitalne. Liczba lekarzy zatrudnionych w szpitalach, w porównaniu z innymi krajami,

była bardzo mała. Sytuacja zmieniła się dopiero na początku XX w. Diagnostyka lekarska

zaczęła się rozwijać na początku lat czterdziestych XIX w., a z pełną świadomością znaczenia

metod diagnostycznych propagowanych przez wybitnych lekarzy — dopiero od lat

pięćdziesiątych. W tym czasie powstawało coraz więcej laboratoriów szpitalnych

organizowanych przez lekarzy, w tym także na ich własny koszt. Poprawa warunków

higienicznych szpitala następowała bardzo wolno, choć pewne przejawy zainteresowania tym

zagadnieniem wystąpiły jeszcze w XVIII w. Różne instrukcje w sprawie higieny szpitalnej

zaczęły się pojawiać jednak dopiero na początku XIX w. Nosiły one wyraźne znamiona teorii

europejskich. Widoczna poprawa stanu higienicznego szpitali nastąpiła w latach

osiemdziesiątych XIX w. Na zły stan higieny szpitalnej wpływał pośrednio niski status

społeczny jego użytkowników, brak nawyków kulturalnych i nieodczuwalnie ich potrzeby

przez większość pacjentów, a także lekceważący stosunek zarządu szpitala do potrzeb

chorych. Na wprowadzanie postępowych zmian w polskich szpitalach oprócz rozwoju

medycyny, metod leczenia, zwiększającej się liczby wykształconych lekarzy duży wpływ

wywarło także powstanie kościuszkowskie i wojny napoleońskie, w czasie, których

organizowano lazarety wojskowe, przeznaczane wyłącznie do celów leczniczych, z

odpowiednio zapewnioną opieką, a także przykłady prusko-francuskie dotyczące organizacji

szpitali i opieki społecznej. Pielęgnowaniem w ówczesnych szpitalach zajmował się bardzo

zróżnicowany personel: siostry miłosierdzia, cyrulicy (felczerzy), dozorcy, posługacze.

Rolę najważniejszą odgrywały siostry miłosierdzia, choć ich przygotowanie do tej roli

było znikome. Stosunkowo wysoką pozycję i szeroki zakres zadań miał cyrulik. Do niego

należało np. przeprowadzanie wizyt, opatrywanie ran, wykonywanie zleceń lekarskich,

dopilnowywanie przestrzegania diet, podawanie pożywienia chorym. W pierwszej

połowie XIX w. docierały do Polski wieści o początkach szkolenia personelu pielęgnującego

w krajach zachodnich. W 1838 r. z polecenie rządu dr Ludwik Gąsiorowski dokonał przekładu

z języka niemieckiego opracowania C.E. Gedickego pt. „Przewodnik pielęgnowania chorych".

Nieco później lekarze przyjeżdżający zza granicy przywozili informacje o koncepcjach i

reformach wprowadzanych w pielęgniarstwie przez Florencję Nightingale. Propozycje

wysuwane przez lekarzy w sprawie szkolenia pielęgniarek były bardzo zróżnicowane,

najczęściej jednak bardzo skromne. Pionierską działalność kobiet dotyczącą szkolenia

przygotowującego do pielęgnowania rozpoczęła w Warszawie Julia Aleksandrowicz. W

1882 r. założyła ona z pobudek filantropijnych ambulatorium dla chorych i podjęła w

nim pracę pielęgniarską. W otworzonym przez siebie ambulatorium rozpoczęła prowadzenie

krótkich kursów z zakresu pierwszej pomocy w nagłych wypadkach oraz z zakresu higieny

dla kobiet - wolontariuszek. W pierwszym dziesięcioleciu XX w. Społeczne zainteresowanie

ideą zorganizowania szkoły pielęgniarskiej było coraz większe. Pierwszą szkołę pielęgniarską

charakteryzującą się wieloma cechami nowoczesnymi była otwarta w Krakowie w 1911 r.-

Szkoła Pielęgniarek Zawodowych Panien Ekonomek św. Wincentego a Paulo, tzw. stara

szkoła krakowska. Główną rolę w staraniach o zorganizowanie szkoły odegrała Maria Epstein

Najbliżej współpracowała z nią Anna Rydlówna (1884—1969) - córka rektora Uniwersytetu

Jagiellońskiego i profesora okulistyki, siostra Lucjana Rydla, znanego poety i autora sztuk

teatralnych. Organizatorki szkoły uzyskały największe poparcie i pomoc ze strony kilku

profesorów Uniwersytetu Jagiellońskiego, a także sióstr miłosierdzia. W tym czasie, gdy w

Krakowie prowadziła swoją działalność pierwsza szkoła nowoczesnego pielęgnowania, w

innych miejscowościach były podejmowane także inicjatywy na rzecz szkolenia pielęgniarek,

nie tylko na potrzeby szpitalnictwa, ale także na potrzeby ochrony zdrowia publicznego.

Szkolenia te były organizowane jednak jako krótkie, najwyżej jednoroczne kursy. Okres od

1918 r. do wybuchu drugiej wojny światowej - to okres intensywnego rozwoju nowoczesnego

pielęgniarstwa w Polsce.

Do największych osiągnięć tego okresu należało:

•

organizowanie szkół pielęgniarskich, które przygotowywały do opieki nad człowiekiem

chorym w szpitalu i w domu, a także do pracy w placówkach zdrowia publicznego,

•

rozwój praktyki szpitalnej i praktyki w instytucjach zdrowia publicznego,

•

zapoczątkowanie doskonalenia zawodowego, powstanie Polskiego Stowarzyszenia

Pielęgniarek Zawodowych (PSPZ) i jego przystąpienie do MRP (1925 r.),

wprowadzenie przedstawicielki zawodu do Departamentu Służby Zdrowia w

Ministerstwie Spraw Wewnętrznych (1926 r.),

•

powoływanie pielęgniarek wojewódzkich,

•

rozpoczęcie wydawania czasopisma zawodowego „Pielęgniarka Polska" (1929 r.),

•

sformułowanie podstaw prawnych zawodu (Ustawa o pielęgniarstwie z dnia 21 lutego

1935 r.).

Jesteśmy w okresie, w którym środowisko pielęgniarskie w Polsce zaczyna się pomału,

można by rzec z pewnym mozołem, bardziej eksponować i zaznaczać swoją obecność w

rodowisku medycznym w ogóle. Paradygmat pielęgniarstwa na przestrzeni ostatnich lat w

naszym kraju nieustannie się zmienia i zmierza powolnych krokiem w sferę coraz większego

zawodowego profesjonalizmu. Podobnie także, wraz ze zmianą pielęgniarstwa, zmieniają się

też wymagania klientów placówek medycznych wobec środowiska pielęgniarskiego. Obydwie

te fluktuacje zachodzą jakby jednakowo („na jednym torze”), jednakże za tymi zmianami „nie

nadążają” zmiany organizacyjne pracy – pielęgniarki w dalszym ciągu wyposażone są w

niewielką ilość sprzętu mechanicznego służącego diagnostyce, leczeniu, rehabilitacji czy po

prostu pielęgnacji pacjenta. Brak dźwigów do podnoszenia i przewożenia chorych,

niewystarczająca często ilość pomp infuzyjnych do długotrwałych iniekcji dożylnych czy też

brak na oddziałach wystarczającej liczby stetoskopów i aparatów do mierzenia ciśnienia obok

tradycyjnych form komunikacji z personelem lekarskim, przedstawiają profesję pielęgniarek

w naszym kraju raczej w pejoratywnych odcieniach niż w barwach ambitnych i szeroko

zakrojonych zmian. Środowisko pielęgniarskie jednakże będzie się zmieniać niezależnie od

sytuacji ekonomicznej resortu zdrowia w Polsce i często wbrew wielkiemu jeszcze zdziwieniu

pozostałego personelu medycznego. Ważne jest jedynie to, żeby owa zmiana tak bardzo

postulowana okazała się zmianą trwałą i zmianą, która będzie stanowiła przyczynek do

dalszych, jeszcze głębiej zakrojonych fluktuacji. Jak zauważają bowiem niektórzy badacze,

pielęgniarstwo w Wielkiej Brytanii, które w ciągu ostatnich 20 lat wyraźnie się tam zmieniło,

jednocześnie jednak zagubiło się wskutek wyrzeczenia się wielu największych wartości i

rezygnacji z wcześniej praktykowanego postępowania. „Wydaje się jednak – podkreślają

badacze tego problemu, że (...) pielęgniarki mimo całej niedawno zdobytej niezależności,

wiedzy i doświadczenia, nadal krążą wokół lekarzy, jak w rytualnym tańcu dookoła totemu”.

Pielęgniarki w Wielkiej Brytanii bardziej stanowcze, wykształcone i kompetentne czują się

urażone tym, co postrzegają jako trwające nadal lekceważenie ich przez grupę zawodową –

lekarzy, którzy z kolei nienawykli do sprzeciwu, czują się rozgoryczeni pozornym

podważaniem ich kompetencji, wiedzy i umiejętności przez grupę zawodową pielęgniarek [8].

Powyższa egzemplifikacja może stanowić swoistą przestrogę dla środowiska pielęgniarskiego

w naszym kraju. Należy, zatem pamiętać, że obok zmian, które zachodzą i zachodzić będą w

dalszym ciągu w zawodzie pielęgniarek, będą miały miejsce także głosy sprzeciwu i braku

zrozumienia tematu reform zawodowych. Jedno natomiast jest pewne - z raz obranego

kierunku zmian nie można zrezygnować.

Uważam, że nie wystarczy wiedzieć, że nasz zawód ma swój kodeks etyki, za mało

również, by od czasu do czasu przeczytać jego zapisy, trzeba go przyjąć jako osobisty

drogowskaz i prezentować te zapisy swoją postawą. Niestety, kodeks nie mówi pielęgniarce,

co powinna zrobić w konkretnej sytuacji. Korzystając z własnej wiedzy etycznej i

umiejętności posłużenia się nią, musi sama podjąć odpowiednią decyzję. ,,Od pielęgniarki

oczekuje się nie tylko poważnego i pogodnego spojrzenia na życie, ale i zinternalizowanych

wartości i norm moralnych oraz poczucia odpowiedzialności za swoje postępowanie”.

Pielęgniarstwo to nie tylko zawód, ale także powołanie, wymagające od jej przedstawicieli

przyjęcia i prezentowania specyficznej postawy zawodowej. Coraz większe są oczekiwania i

wymagania społeczeństwa odnoszące się zarówno do kompetencji, jak i postępowania

zgodnego z normami etycznymi. Postępując zgodnie z normami zawodowymi w konkretnych

sytuacjach, w istotny sposób wpływamy na kształtowanie opinii publicznej o zawodzie.

Podstawowym celem etyki zawodowej jest sprzyjanie dobremu wykonywaniu zawodu,

wzbudzanie zaufania społecznego, wzmacnianie poczucia obowiązku.,,Pielęgniarstwo jako

nauka humanistyczna umożliwia łączenie i integrowanie nauki z pięknem, sztuką, etyką i

estetyką w pielęgniarskich procesach opiekuńczej troskliwości, która występuje w relacjach

człowiek–człowiek. W rozwoju pielęgniarstwa jako nauki staje się, więc konieczne

stosowanie metod umożliwiających poznanie wewnętrznych doświadczeń człowieka, a nie

tylko świata podlegającego obserwacjom zewnętrznym”. Nasz zawód szczególnie sprzyja

własnemu rozwojowi, zarówno przez zdobywanie wiedzy o człowieku w kontakcie z innymi

ludźmi, zwłaszcza cierpiącymi, poprzez obcowanie z ich słabością, strachem, często

beznadziejnością, jak też przez ciągłe dokonywanie wyboru, który nieodłącznie towarzyszy

każdemu naszemu działaniu. Świadomy wybór wartości, sposobu działania i postawy wobec

cierpiących zapewniają dobre wykonywanie naszego zawodu. (...) Pielęgniarka powinna być

przede wszystkim dobrym człowiekiem, który niezależnie od pełnionej roli społeczno-

zawodowej i różnorodnych sytuacji w środowisku pracy będzie przejawiał i urzeczywistniał

swoje człowieczeństwo”. Jeśli chcemy spodziewać się szacunku społecznego, to musimy

wiedzieć i pamiętać o tym, że jest on zależny od wartości, jakie reprezentujemy, od zasad

moralnych, jakie uznajemy w codziennej pracy. Pielęgniarstwo stanowi zawód szczególny,

być przy osobie, która walczy z chorobą, cierpieniem i niejednokrotnie traci nadzieję na

zwycięstwo, jest chyba jedną z najtrudniejszych umiejętności. Myślę, że każda z nas po

ukończeniu nauki staje przed wyborem własnej drogi zawodowej. Chcemy być dobrymi

pielęgniarkami, ale tylko być – to mało. Trzeba jeszcze decyzji: jak być, a więc jak nadać sens

własnemu byciu.,,Być (...) świadomością osoby nieświadomej, miłością życia dla samobójcy,

nogą osoby jej pozbawionej, oczyma ślepego, środkiem poruszania dla dziecka, wiedzą i

ufnością dla matki i ustami dla tych, którzy są za słabi, aby mówić...”

Podsumowując uważam, że wartość posiadania i dążenia do zdrowia wynika z wartości

ycia i analogicznie do wyżej przedstawionych uzgodnień należałoby rozpatrywać zdrowie.

Najdoskonalsza aparatura nie zastąpi uśmiechu, uścisku dłoni, życzliwej rozmowy.,,To, co

wychodzi z naszych ust, jest pewnego rodzaju magią słowa” (ks. prof. Tischner). Przecież to

pielęgniarki jako pierwsze nawiązują kontakt z pacjentem od chwili jego przyjścia na oddział

do czasu jego wypisania,,po prostu bycie z drugim człowiekiem, nie tylko stanie, obok, ale

autentyczne odbieranie na tych samych falach, by go zrozumieć’’.

Bibliografia:

Arystoteles: „ Etyka Nikomachejska”; Wydawnictwo PWN, Warszawa 1982

T. Biesaga: „ Przysięga Hipokratesa a etyka medyczna”; Medycyna praktyczna,

lipiec 2006

Ks. R. Darowski: „ Filozofia człowieka”; Wydawnictwo WAM, Kraków 1995

Encyklopedia popularna PWN, Warszawa 1982

Jan Paweł II.: „ Encyklika Evangelium Vitae”; Katowice 1995

T. Kotarbiński: „ Medytacje o życiu godziwym”; Wiedza Powszechna, Warszawa

1966

I.zari-Pawłowska: „Etyki zawodowe jako role społeczne”[w:] „Etyka zawodowa”,

pod red. A. Sarapaty; Wydawnictwo Książka i Wiedza, Warszawa 1971.

Olejnik S. Etyka lekarska. Wydawnictwo Unia, Katowice 1995

G.R. Pawelczykm: „ Kryzys etyki zawodowe”; Pielęgniarka i położna, grudzień

2005

10.

W. Tatarkiewicz: „ Historia filozofii tom 1 i 2”; Wydawnictwo PWN, Warszawa

1990

11.

I.Wrońska, J. Mariański: „ Etyka w pracy pielęgniarskiej”; Wydawnictwo Czelaj,

Lublin 2002

12.

Ustawa o Samorządzie Pielęgniarek i Położnych z dnia 19 kwietnia 1991 r.

13.

Ustawa o zawodach pielęgniarki i położnej z dnia 5 lipca 1996 r.

14.

Kodeks Etyki Zawodowej Pielęgniarek i Położnych zatwierdzony na 4 Krajowym

Zjeździe 9 XII 2004.

15.

I.Wrońska: „ Podstawy etyki pielęgniarskiej”; PTP, Warszawa 1993; 5.

16.

R. Łukiewicz-Kostro: „ Edukacja holistyczna – kaprys znudzonej cywilizacji, czyli

szansa na rozwój człowieka XXI w”. Zdrowie Publiczne 2005; 115: 359-

364.

17.

M. Wyrzykowska: „ Humanizm w pracy pielęgniarek”; Materiały pokonferencyjne,

Busko 1998; 8–11.

18.

E. Charońska, B. Janus K. Salczyńska: „ Podstawowe założenia transkulturowego

modelu pielęgnowania, jako wkład w humanizm pielęgniarstwa”; Materiały

pokonferencyjne, Busko 1998; 16–20.

19.

B. Dobrowolska, J. Partita:” Wychowanie moralne pielęgniarek a walka z

cierpieniem”. Pielęgniarka i położna, 2001; 7: 6–7.

20.

I.Wrońska, A. Jończyk: „ Śmierć, umieranie i podtrzymywanie ludzkiego życia.

Pielęgniarka i położna”; 1994; 11/12: 8–11.

21.

I. Wońska, J. Marjański: „ Etyka w pracy pielęgniarskiej”; Lublin 2002; 181–184.

22.

H. Magdziarz: „Spojrzenie na opiekę pielęgniarską z perspektywy minionych lat”;

Biuletyn ŚIPiP, Kielce 2005; 2: 25–27.

Witryny internetowe

23.

Code of Ethics for Registered Nurses [www.cna-nurses.ca/cna]- Canadian Nurses

Association

24.

Deontologia [

www.wikipedia.pl

]

25.

Kodeks etyki zawodowej pielęgniarki i położnej Rzeczypospolitej Polskiej [

www.izbapiel.org.pl

]

26.

Prof. dr hab. Jerzy Chełkowski: „ Etyka a sztuka życia szczęśliwego

[http://www.download.trylion.com/

fest/pan/ETYKA%20Wyklad%20Sl%202.ppt ]

27.

T. Styczeń: „ Etyka” [

http://ptta.pl/pef/pdf/e/etyka.pdf