N

euro

D

evelopmental

T

reatment

Rys historyczny



Twórcy - Berta i Karel Bobath – lata 40. XXw.



Usprawnianie wcześniaków, niemowląt i

dzieci najmłodszych – metoda Bobath jako
specyficzny sposób postępowania z dzieckiem
z zaburzeniami czuciowo-ruchowymi
wynikającymi z uszkodzenia OUN



Usprawnianie dorosłych z hemiplegią, po

udarze, z SM, chorobą Parkinsona

CEL

wypracowanie umiejętności utrzymywania prawidłowej

postawy ciała w różnych pozycjach

(tzw. Wyrównanie posturalne)

pomóc dziecku we wszechstronnym rozwoju

tak, aby mogło uzyskać niezależność w

życiu i wykorzystać swe możliwości na tyle,

na ile pozwala istniejące uszkodzenie OUN

Wypracowanie umiejętności zmiany pozycji w sposób

jak najbardziej fizjologiczny jak u zdrowego dziecka

Główne zasady
usprawniania według
koncepcji NDT-Bobath
obejmują :



wpływanie na napięcie mięśni

obniżanie napięcia wzmożonego i podwyższanie obniżonego



hamowanie nieprawidłowych odruchów



wyzwalanie ruchów w formie najbardziej jak to

jest tylko możliwe zbliżonej do prawidłowych

wspomaganie i prowadzenie ruchu z punktów

kluczowych, czyli punktów kontroli ruchu, którymi są:
głowa, obręcz barkowa , obręcz miedniczna i inne części
ciała



nowe torowanie

Ułatwianie wzorców opartych na prawidłowych reakcjach

nastawczych (

regulujących ustawienie głowy w przestrzeni oraz

prawidłowe ustawienie głowy względem ciała),

równoważnych i

obronnych. Wyzwalane ruchy mają początkowo charakter
odruchowy (automatyczny), ale nawet nieświadome, wielokrotnie
powtarzane stanowią podstawę dla późniejszych prawidłowych
ruchów dowolnych.



wykorzystywanie i utrwalanie zdobytych

umiejętności ruchowych w codziennych

czynnościach



dostosowaniu współpracy grup mięśniowych w

celu uzyskania swobodnego ruchu



pomoc w gromadzeniu prawidłowych

doświadczeń sensomotorycznych, które w

normalnym rozwoju dostarczane są do OUN samoistnie



Terapeuta ćwiczy całe ciało dziecka, a nie

porusza wybranymi kończynami.

Dzięki temu dostarcza odpowiednich doznań czuciowych i

ruchowych, a dziecko jest dynamicznie aktywizowane. Każdy

ruch jest odpowiednio przygotowywany i połączony z

przemieszczaniem ciężaru ciała i środka ciężkości.



Aktywizowanie dziecka

Pomoc przy wykonywaniu ruchu powinna być taka, aby

zapewniała maksymalny i aktywny udział dziecka, a

jednocześnie nie wywoływała nieprawidłowych odpowiedzi

wynikających ze zbyt dużego wysiłku czy stresu.



Pełne poczucie bezpieczeństwa

Podczas ćwiczeń dziecko nie powinno płakać, gdyż płacz

zmniejsza skuteczność działań terapeutycznych oraz powinno

mieć zapewnione pełne poczucie bezpieczeństwa, co

warunkuje

osiągnięcie

współpracy

i

akceptacji

z

prowadzącym ćwiczenia.



Indywidualne podejście

Rodzaj, tempo i rytm ćwiczeń dobiera się indywidualnie.

Daje możliwość uwzględnienia potrzeb psychologicznych
dziecka, stopnia jego sprawności, występujących
zaburzeń, warunków rodzinnych i środowiskowych.



Usprawnianie może być łatwo włączone w

ich biologiczny rytm dnia

P

rawidłowo wykonywane zabiegi pielęgnacyjne, karmienie,

noszenie dziecka, czy zabawa z nim są odpowiednimi
momentami do utrwalania ruchów ćwiczonych przez
fizjoterapeutę.

Odpowiednio

przeszkoleni

rodzice

i

opiekunowie, którzy zrozumieją problemy i trudności
występujące u ich dziecka kontynuują ćwiczenia w warunkach
domowych. Za szkolenie rodziców odpowiedzialny jest lekarz
prowadzący i fizjoterapeuta.

KONIEC