Metoda NDT Bobath

W połowie lat 40 XX wieku fizjoterapeutka, Berta Bobath, stosując u usprawnianych przez siebie pacjentów różnorodne pozycje ułożeniowe oraz odpowiednio powadzone ruchy bierne i czynne, uzyskiwała zmianę rozkładu napięcia mięśniowego. Obecne w takich przypadkach zaburzenia motoryczne są wyrazem nieprawidłowego działania Ośrodkowego Układu Nerwowego. Kareł Bobath, szczegółowo analizował rozwój psychomotoryczny człowieka. Założenia metody Bobathów rozwinęły Elizabeth Koeng (lekarz pediatra) i Mary Quinton (fizjoterapeutka). Od tego czasu metodę tę nazywa się leczeniem neurorozwojowym (Neurodevelopmental Treatment, NDT). Jest ona najbardziej przydatna w usprawnianiu niemowląt oraz dzieci najmłodszych.

Uszkodzenie Ośrodkowego Układu Nerwowego powoduje powstanie patologicznego mechanizmu odruchu postawy. Nieprawidłowe napięcie mięśniowe, przetrwałe prymitywne odruchy oraz opóźnione wystąpienie bardziej złożonych reakcji i ich nieprawidłowa integracja wymuszają powstanie tzw. „bloków funkcjonalnych", które nie zapewniają prawidłowego rozwoju psychomotorycznego. Do głównych blokad funkcjonalnych należy zaliczyć:

- blok głowy i szyi- nieprawidłowy rozwój koordynacji oko- ręka, utrwalenie
złego ustawienia głowy w przestrzeni, zaburzona funkcja języka i ust;

blok obręczy barkowej- zaburzenie funkcji chwytnej kończyny górnej, utrudnienie ruchów rotacyjnych tułowia;

- blok obręczy biodrowej- niewłaściwe przenoszenie ciężaru ciała, problemy w
osiąganiu wyższych pozycji, nieprawidłowe wzorce lokomocyjne.

Studium zachowań motorycznych, ze szczególnym uwzględnieniem: zmian rozkładu napięcia mięśniowego, wykryciem ewentualnych opóźnień w wytłumianiu odruchów statycznych, kształtowaniu reakcji nastawczych, równoważnych i obronnych stanowi jedną najprostszych, a zarazem najlepszych metod oceny funkcjonowania OUN. Umożliwia wykrycie zaburzeń pochodzenia ośrodkowego w ich wczesnym okresie, a jednocześnie pozwala programować proces usprawniania.

Zmiany napięcia mięśniowego w pierwszym roku życia można podzielić na sześć faz:

- fazę zgięcia i przywiedzenia (występującą do 2- 3 miesiąca)- z charakterystycznym dla niej zgięciowym ustawieniem całego ciała;

• fazę zgięcia i odwiedzenia (trwającą od 3 do 4 miesiąca)- cechuje ją
  zmniejszenie napięcia mięśni zginających, stopniowy wyprost odcinka szyjnego i
  piersiowego oraz ustawienie kończyn górnych i dolnych w odwiedzeniu w stawach
  bliższych;

• fazę wyprostu i odwiedzenia (4- 5 miesiąc)- z coraz większym wyprostem
  kończyn górnych i dolnych;

fazę silnego wyprostu z odwiedzeniem (od 6 miesiąca)- cechy charakterystyczne to pełny wyprost tułowia oraz kończyn górnych;

- fazę rotacji wokół osi ciała (pomiędzy 7- 8 miesiącem)- w której występują zmiany pozycji z wykorzystaniem ruchów skrętnych;

- fazę progresji (pomiędzy 9- 10 miesiącem)- doskonalenie nabytych umiejętności.

Berta i Kareł Bobath określili też następujący schemat rozwoju reflektorycznego, wyróżniając:

- odruchy gasnące (statyczne)- zabezpieczają pierwsze potrzeby życiowe,
zapewniają stałość przyjętej postawy, podtrzymują należne ustawienie kończyn .
Odruchy te są wytłumiane przez reakcje nastawcze około 4- 6 miesiąca;

- reakcje pojawiające się

• nastawcze (prostowania)- umożliwiają przyjmowanie prawidłowej postawy
  ciała, decydują o możliwościach pionizacyjnych, przygotowują do reakcji
  równoważnych i obronnych;

• równoważne (kształtowane od 6 miesiąca do mniej więcej 5 roku życia)-
  umożliwiają utrzymanie środka ciężkości nad płaszczyzną podparcia (wydłużenie
  strony dociążonej z przywodzeniem kończyn po tej stronie, skrócenie strony
  odciążonej z jednoczesnym odwodzeniem kończyn, skręt tułowia w stronę
  odciążoną);

- obronne- (rozwijają się w podobnym czasie jak reakcje równoważne)
ujawniają się w sytuacji, gdy środek ciężkości został przesunięty poza płaszczyznę
podparcia;

- reakcje przeobrażające się (do których zaliczyć można: próbę trakcyjną Prechtla,
zawieszenie poziome Landaua, poziome Yojty, poziome i pionowe Collis, pionowe
Peiper- Isbert, pionowe z podtrzymaniem pod pachami).

Za podstawę oceny prawidłowego rozwoju dziecka Bobathowie uznali czas i kolejność opanowywania poszczególnych umiejętności.

Wybrane, ważniejsze umiejętności i należny czas ich opanowania częściowo według Bobach

(tutaj tabelka)

W metodzie NDT Bobath największy akcent położony jest na wyrównanie napięcia mięśniowego. Osobę poddaną usprawnianiu biernie układano w pozycjach przeciwnych do ujawnionych synergii na tak długo, aż napięcie mięśniowe uległo wyrównaniu i możliwe było wykonywanie dowolnych ruchów czynnych.

W czasie ćwiczeń metodą Bobath wykorzystać można następujące działania wspomagające:

- kompresję- stosowanie docisku powierzchni stawowych dla ułatwienia wyprostu i
utrzymania pozycji,

- trakcję- odsunięcie od siebie powierzchni stawowych, aktywizacja zginaczy,
ułatwienie wykonania ruchu (łączne, naprzemienne stosowanie kompresji i trakcji
wpływa na poprawę unerwienia reciprokalnego),

• umiejscowienie (placing)- zatrzymanie ruchu i utrzymanie pozycji w dowolnym
  momencie, trening świadomej kontroli ruchu,

• oklepywartie (tapping)- o działaniu hamującym lub pobudzającym,

• głaskanie, wstrząsanie i wibracje- ułatwiają rozluźnienie nadmiernie napiętych
  grup mięśniowych.

Dodatkowo w procesie usprawniania można wykorzystać różnego rodzaju pomoce: platformy wahadłowe, piłki, materace, walki.

Berta Bobath przedstawiła program usprawniania osób dorosłych z objawami ogniskowego uszkodzenia mózgu.

Dla oceny osób dorosłych Berta Bobath posługiwała się specjalnym testem, za pomocą którego określała:

- ogólny stan pacjenta:

• występowanie chorób towarzyszących (m. in.: nadciśnienie, choroba
  niedokrwienna serca, cukrzyca);'

• poziom napięcia mięśniowego (wiotkość lub spastyczność ocenianą
  osobno w obrębie kończyny górnej i dolnej);

• globalne możliwości ruchowe;

• stopień aktywności ekstero- oraz proprioceptorów;

• stan psychiczny i poziom emocjonalny (zaangażowanie pacjenta w
  ćwiczenia, zakres współpracy);

- możliwości ruchowe poszczególnych okolic ciała, zaawansowanie reakcji
równoważnych i obronnych.

Założenia i rozwój koncepcji NDT- Bobach

Pierwsze nieprawidłowe objawy rozwoju ruchowego dzieci dotyczą zwykle opóźnienia lub braku unoszenia głowy, czyli osiągania jej kontroli. Następnie rozwijają się nieprawidłowe ruchy w dalszych częściach ciała. Dziecko układa się nieprawidłowo, najczęściej asymetrycznie, nadmiernie prostując lub zginając. Główne zasady usprawniania według koncepcji NDT- Bobath obejmują:

• wpływanie na napięcie mięśni (zmniejszanie napięcia wzmożonego i zwiększanie
  napięcia obniżonego), co jest możliwe dzięki zastosowaniu odpowiednich technik
  postępowania już od pierwszych miesięcy życia,

• hamowanie nieprawidłowych odruchów,

• wyzwalanie wspomaganie przebiegu i prowadzenie ruchu przez fizjoterapeutę w
  formie jak najbardziej zbliżonej do prawidłowych ruchów z tak zwanych punktów
  kluczowych, czyli punktów kontroli ruchu, którymi są: głowa, obręcz barkowa i
  obręcz miednicza

-wykorzystywanie i utrwalanie zdobytych umiejętności w codziennych czynnościach.

Plan postępowania terapeutycznego w metodzie NDT- Bobath jest zawsze indywidualnie ustalany dla każdego dziecka. W ustalaniu planu tak jak i w terapii udział biorą wszyscy członkowie zespołu terapeutycznego: lekarz specjalista, fizjoterapeuta, logopeda, terapeuta zajęciowy, psycholog i pedagog specjalny. Ci wszyscy specjaliści wspólnie omawiają występujące problemy i zgodnie z ustalonym planem współpracują nad zmniejszaniem stwierdzanych nieprawidłowości. W ćwiczeniach dużą rolę odgrywa fizjoterapeuta, który przez cały czas ćwiczeń utrzymuje z pacjentem kontakt emocjonalny, wzrokowy i słowny. Dzięki specyficznej, miękkiej i delikatnej a jednocześnie pewnej pracy rak fizjoterapeuta „porozumiewa się" z ciałem dziecka, dostarczając mu odpowiednich bodźców. Jego ręce odczuwają również to, jak dziecko na nie reaguje. Stosując dodatkowe techniki, własnymi rękoma normalizuje napięcie mięśni dziecka i prawidłowo „rozkłada je" wokół środka ciężkości, znajdującego się nad uprzednio odpowiednio przygotowaną płaszczyzną podparcia.

Wyzwalanie, wspomaganie przebiegu i prowadzenia ruchu odbywa się również rękoma terapeuty z tak zwanych „punktów kluczowych". Są nimi: głowa, obręcz barkowa i obręcz miedniczna. Rozpoczynane i kontrolowane w ten sposób ruchy powinny być jakościowo zbliżone do naturalnych ruchów zdrowego dziecka.

Wspomaganie za obręcz barkową. Po objęciu otwartymi dłońmi barków dziecka

terapeuta przemieszcza je w zamierzonym kierunku i oczekuje na czynny Ruch głowy oraz dostosowanie się tułowia i kończyn do ruchu barków.

Wspomaganie za obręcz miedniczną. Otwartymi dłońmi terapeuta obejmuje miednicę (talerze kości biodrowych) lub kończyny dolne dziecka, przemieszcza je w zamierzonym kierunku, oczekując na czynny ruch i dostosowanie się ułożenia głowy oraz górnych części ciała do położenia bioder.

Podczas ćwiczeń dziecko nie powinno płakać, gdyż płacz zmniejsza skuteczność działań terapeutycznych. Powinno mieć także pełne poczucie bezpieczeństwa, co warunkuje osiągnięcie współpracy i akceptacji z prowadzącym ćwiczenia.

W metodzie NDT- Bobath podczas ćwiczeń używa się różnorodnych klinów, wałów i piłek. Ostrożnie podchodzi się do stosowania sprzętów ortopedycznych. Stosuje się je wtedy, gdy nie osłabiają własnej aktywności dziecka, lecz ją zwiększają i ułatwiają samodzielne funkcjonowanie w domu, przedszkolu lub szkole. Stosuje się je także w celu zapobiegania powstawania przykurczów i zniekształceń. Usprawnianie według koncepcji NDT- Bobath jest szczególnie przydatne w leczeniu niemowląt i dzieci, ponieważ może być łatwo włączone w ich fizjologiczny rozkład dnia, gdyż nie zaburza interakcji między matką a dzieckiem. Wspiera rozwój ruchowy dziecka i takie jego potrzeby, jak potrzeba miłości i bezpieczeństwa . Prawidłowo wykonywane zabiegi pielęgnacyjne są właściwymi momentami do utrwalania ruchów ćwiczonych przez fizjoterapeutę i innych specjalistów oraz ich kontynuacją. Kontynuować i utrwalać pracę zespołu terapeutycznego mogą odpowiednio przeszkoleni rodzice i opiekunowie, którzy zrozumieją problemy i trudności występujące u dziecka. Za szkolenie odpowiadają wszyscy specjaliści zespołu terapeutycznego. Metoda NDT- Bobath jest szeroko stosowana na całym świecie. Przyjęte w niej założenia i sposoby postępowania nie wywołują kontrowersji i są powszechnie akceptowane. Podstawą do wczesnego rozpoznania nieprawidłowości rozwojowych. Tak samo jak podjęcia właściwych działań usprawniających (rehabilitacji), jest bardzo dobra znajomość prawidłowego rozwoju. Metoda NDT- Bobath jest ciągle modyfikowana. Obecny jej model jest tego dowodem. Polega ona na jeszcze większym zwracaniu uwagi na indywidualne cechy każdego organizmu. Cechami tymi są: budowa i czynność układu nerwowego, mięśniowo- szkieletowego, oddechowego, sercowo- naczyniowego, pokarmowego. Duże znaczenie odgrywa tez reaktywność zmysłów i środowisko, w jakim organizm rozwija się, dojrzewa, przebywa i /dobywa doświadczenia ruchowe .

Podstawowymi zasadami i celami usprawniania według neurorozwojowej metody

NDT- Bobath są:

- zwracanie głównej uwagi na jakość ruchu, aby w wyniku usprawniania osiągnąć jak najlepszej jakości czynności,

• zapobieganie wytworzeniu się kompensacyjnych, niewłaściwej jakości ruchów,
  które prowadzą do powikłań ortopedycznych,

• ułatwienie jak najpełniejszego uczestnictwa w środowisku i grupie rówieśniczej
  mimo indywidualnego postępowania terapeutycznego.

Obecnie w metodzie NDT- Bobath stosuje się ocenę stanu zdrowia z zastosowaniem klasyfikacji funkcjonalnej- ICF (International Classification of Function), opracowanej przez Światową Organizację Zdrowia w 2001 roku. Według niej określa się wynikającą ze stanu zdrowia niesprawność funkcjonalną i możliwości uczestnictwa danej osoby w środowisku lub ograniczenia jej aktywności życiowej. W planowaniu indywidualnej terapii uwzględnia się: stan i wiek pacjenta, jego perspektywy rozwojowe, zdolności, potrzeby i wartości w odniesieniu do osobowości, sytuacji rodzinnej i społecznej. Program usprawniania powinien być tak ułożony, aby uwzględniał: cele bliższe i dalsze terapii, specyficzny sposób oddziaływania, możliwość oceny postępów i weryfikacji planu, był zaakceptowany, realny do wykonania i określony w czasie.

Leczenie jest najskuteczniejsze w okresie rozwojowym lub podczas etapów zdrowienia, które są nazywane okresami przejściowymi. Jest to czas, w którym nieobjęci terapią pacjenci najczęściej wypracowują nieprawidłowe wzorce postawy i ruchu, wynikające z uszkodzenia O.U.N., i korzystają z nich.

W podejściu NDT- Bobath uwzględnia się, że plastyczność mózgu, mimo że jest najintensywniejsza we wczesnym okresie jego rozwoju, występuje w ciągu całego życia. Zjawisko to stwarza podstawy i tłumaczy skuteczność terapii. W pierwszych tygodniach życia nieprawidłowości są trudne do wykrycia. Zaburzenia rozwojowe ujawniają się najwyraźniej wtedy, kiedy dziecko powinno przyjmować inna pozycje niż noworodka (np. zacząć unosić głowę, obracać się). Następnie kolejno pojawiają się w bardziej oddalonych od głowy częściach ciała

Porównanie ruchów u dzieci rozwijających się prawidłowo i nieprawidłowo

(tutaj tabelka )

Pierwsze zaburzenia w rozwoju ruchowym są najwyraźniejsze najpierw w obrębie szyi i głowy, a potem kolejno w obręczy barkowej, tułowiu i miednicy. W rozwoju nieprawidłowym antygrawitacyjna praca mięśni zginaczy szyi i tułowia, którymi są mięśnie brzucha, rozwija się niedostatecznie, aby zrównoważyć pracę mięśni prostowników. Dziecko nie osiąga prawidłowej kontroli poszczególnych części ciała. Ma trudności w stabilizacji jednej części ciała, aby wykonać ruch inną. Uczy się więc utrzymywania możliwych dla niego, nieprawidłowych pozycji i wykonywania nieprawidłowych ruchów. Najczęściej są one powtarzane w taki sam sposób bez możliwości zmian w bardziej złożone i dojrzałe formy. Nieprawidłowości w rozwoju ujawniają się najczęściej w następującej kolejności:

- w obrębie głowy i szyi,

- w obrębie obręczy barkowej,

- w miednicy i biodrach.

Prawidłowo wykonywane czynności pielęgnacyjne, jako czynności wykonywane wielokrotnie w ciągu dnia, mogą być działaniami stymulującymi rozwój. Należy zwrócić uwagę na: pozycję w jakiej dziecko przebywa podczas snu jak i czuwania, sposób podnoszenia dziecka, noszenia go, kładzenia do łóżeczka, przewijania, karmienia.

We wszystkich pozycjach podczas codziennej opieki nad dzieckiem zwraca się szczególną uwagę, aby nie utrzymywało ono głowy odchylonej w tył i nie układało się asymetrycznie oraz aby bodźce odbierane zapewniły stymulację całego ciała. Należy zmieniać pozycję dziecka tak, aby nie przebywało tylko w jednej. Podczas codziennej, prawidłowej pielęgnacji, której podstawą jest pomoc dziecku w zapewnieniu prawidłowej pozycji, duże znaczenie ma sposób, w jaki dziecko podnosimy z podłoża, nosimy i kładziemy do łóżeczka.

Podnoszenie i noszenie niemowlęcia

Wygodnym sposobem podnoszenia niemowlęcia x podłoża jest przetoczenie go na bok chwytem za bark lub miednicę, tak aby jego głowa była utrzymana w linii tułowia, a obie kończyny górne znajdowały się przed klatką piersiową. Osoba podnosząca dziecko umieszcza swoją rękę między udami dziecka i układa ją na jej brzuch i klatce piersiowej , następnie przetacza niemowlę na swoją rękę, unosi je do góry i układa głowę dziecka w zgięciu łokciowym drugiej ręki, której dłoń podtrzymuje biodro i nogę znajdującą się na zewnątrz. Ręka, która zładowała się na brzuchu i klatce piersiowej przenosi się pod uda dziecka.

Prawidłowa pozycja noszenia dziecka powinna zapewnić mu ustawienia ciała w symetrii i odpowiednim zgięciu- głowa w przedłużeniu osi tułowia, lekko zgięta, kończyny dolne w linii stawów biodrowych w zgięciu i odwiedzeniu. W takiej pozycji mięśnie prostujące szuję i tułów są lekko wydłużone, a zginacze zaktywizowane do pracy. Podczas kładzenia dziecka kolejność jest odwrotna.

Przewijanie

Przewijając niemowlę, kładziemy je przed sobą na plecach, korygujemy ustawienie ciała, zwracając uwagę na prawidłowe ustawienie głowy, barków tułowia miednicy i kończyn. Następnie chwytamy nachwytem udo jednej kończyny dolnej a przedramieniem tej samej ręki podtrzymujemy jego druga kończynę dolną w okolicy dołu podkolanowego i kontrolując ustawienie miednicy, wykonujemy zmianę pieluszki lub inne czynności pielęgnacyjne.

Rozbieranie i ubieranie niemowlęcia

Rozbierając lub ubierając dziecko można zapewnić mu utrzymanie prawidłowej pozycji oraz dostarczać wielu bodźców dotykowych. Można również ubierać i rozbierać dziecko leżące na plecach na nogach siedzącego opiekuna. Nogi dziecka są wtedy zgięte, uniesione i oparte o brzuch opiekuna. Przetacza się dziecko na bok, pomagając sobie uniesieniem kolana znajdującego się po przeciwnej stronie do planowanego kierunku przetoczenia. Zdejmujemy ubranie z wolnej ręki i barku , następnie wywracamy do leżenia na plecach i przetaczamy dziecko druga stronę, aby zdjąć ubranie z drugiej ręki.

Nieprawidłowości w obrębie obręczy barkowej

Jeżeli rozwój ruchowy dziecka jest zaburzony, czynne utrzymywanie łopatek i ich obniżanie się nie rozwijają się i dziecko nie mam możliwości utrzymywania ciężaru ciała na przedramionach lub wykonywane jest to nieprawidłowo z odstawaniem dolnych kątów łopatek. Ograniczenie ruchów i brak czynnej pracy mięśni obręczy barkowej doprowadza z czasem do wystąpienia przykurczów mięśni. Obręcz barkowa usztywnia się, prawidłowe ruchy rąk- takie jak sięganie i chwytanie oraz podpieranie się na kończynach górnych- nie rozwijają się.

Przenoszenie ciężaru ciała dziecka na boki

Podczas codziennej opieki i czynności pielęgnacyjnych można również, modyfikując poprzednio opisane czynności, ćwiczyć rozwój kolejnych umiejętności ruchowych. Kładąc niemowlę w poprzek na udach, opiekun unosi swoje udo znajdujące się bliżej twarzy dziecka i wyprowadza jego kończyny górne do góry i przodu. Kładzie swoją rękę na pośladkach dziecka i kontrolując symetryczne ułożenie, lekko przenosi ciężar z jednej strony na drugą. Drugą ręką dotykając grzbietu rak dziecka, prowokuje ich otwarcie przygotowując do chwytania zabawki, podporu i leżenia na brzuchu.

Ćwiczenia odczuwania prawidłowego przenoszenia ciężaru ciała można wykonywać podczas obracania niemowlęcia na boki zarówno gdy znajduje się ono w łóżeczku jak i gdy jest trzymane na kolanach.

Nieprawidłowości w obrębie miednicy i bioder

Rozwijając kontrole tułowia, dziecko zaczyna przenosić ciężar ciała na te stronę boczna, którą wydłuża. Umożliwia to wykonywanie ruchów skrętnych między obręczą barkową a miedniczą i rozwój rekreacji prostowania oraz niezależnych od siebie ruchów kończyn dolnych. W rozwoju nieprawidłowym odrębne ruchy miednicy, bioder i kończyn dolnych nie rozwijają się a ograniczenia przejawiają się bardzo różnie. Jeżeli dziecko dużo przebywa w leżeniu na brzuchu i ma duże napięcie mięśni prostowników szyi i grzbietu, miednica ustawia się w przodopochyleniu, kończyny dolne są wyprostowane i przywiedzione. Nie rozwija się ruch antygrawitacyjnego zginania i odwodzenia nóg. Mała aktywność mięśni zginaczy szyi pociąga za sobą brak pracy mięśni brzucha, które nie są w stanie zrównoważyć dużego napięcia prostowników grzbietu. Jest to głównym powodem ustawienia miednicy w przodopychyleniu.

nieumiejętność przenoszenia ciężaru ciała na boki, ograniczenie ruchomości obręczy miedniczej i brak naprzemienności w ruchach kończyn dolnych powodują ze przy pełzaniu poruszają się one jednakowo lub są biernie pociągane, podczas gdy główna pracę wykonują kończyny górne, często również nieprawidłowo. Ruch w pozycji czworacznej jest podobny do „zajęczych skoków”. Pomocny w przemieszczaniu się tym sposobem jest przetrwały symetryczny, toniczny odruch szyjny, który się utrwala. W tej pozycji dziecko utrzymuje równowagę tylko wtedy, gdy oba biodra są zgięte. Próba wyprostowania nogi w biodrze powoduje utratę równowagi i dziecko się przewraca.

W początkowym okresie kiedy dziecko zaczyna chodzić, w kolanach i stawach skokowych nie ma jeszcze wyraźnych ograniczeń ruchomości, lecz rozwiną się one w miarę powtarzania nieprawidłowego sposobu poruszania się. Powodem ich występowania są zaburzenia, które powstały znacznie wcześniej w obrębie szyi, barków, tułowia i miednicy.

Częste lub stałe utrzymywanie dziecka w pozycji siedzącej wywołuje tyłopochylenie miednicy, które uniemożliwia pełne zgięcie bioder. Dzieckosiedzi na kości krzyżowej, a nie na guzach kulszowych/. Występuje całkowite wygięcie kręgosłupa ku tyłowi. Duże napięcie mięśni prostujących biodra jest zwykle zrównoważone zgięciem w stawach kolanowych. Długie przebywanie dziecka z silnym napięciem wyprostnym w pozycji siedzącej doprowadza do utrwalenia się tyłopochylenia miednicy, zgięcia kręgosłupa, bioder i kolan. Jest wynikiem dużego osłabienia wszystkich mięśni zginaczy, co z wiekiem staje się problemem.

Utrzymanie równowagi z pozycji siadu płaskiego z okrągłymi plecami jest trudne i dziecko zamienia go w siad między stopami. Uda są przywiedzione, miednica w tyłopochyleniu, a kręgosłup w zgięciu. Ten sposób siadania daje większą płaszczyznę podparcia, lecz możliwość ćwiczeń przenoszenia ciężaru ciała oraz równowagi jest bardzo ograniczona. W tej pozycji dziecko czuje się dość pewnie, lecz długie utrzymywanie zgiętych kolan powoduje, że mięśnie nie pracują, ulegają osłabieniu, tworzą się przykurczę i zniekształcenia.

Usprawnianie musi uwzględniać pracę nad wszystkimi stwierdzanymi nieprawidłowościami. Trzeba więc:

• rozwija kontrolę głowy, tułowia i miednicy,

• pracować nad utrzymaniem pełnego zakresu ruchów we wszystkich stawach,

• dawać możliwość odczuwania prawidłowego utrzymywania i przenoszenia ciężaru
  ciała z wydłużonej strony obciążonej i skracaniem strony odciążonej,

- rozwijać kontrolę aktywnego utrzymania środka ciężkości nad zmieniająca się
płaszczyzną podparcia (ćwiczenia równowagi)

- ćwiczyć poszczególne umiejętności lokomocyjne i ruchowe.

Usprawnienie według koncepcji NDT - Bobath może być włączone w biologiczny rytm dnia dziecka. Prawidłowo wykonywane zabiegi pielęgnacyjne, karmienie , noszenie czy zabawa z dzieckiem są naturalnym sposobem utrwalania wzorców. Sposób rehabilitowania nie wymaga zatem zakupu specyficznego i drogiego sprzętu.

Kurs rozwijający Bobath

13-17 lutego 2012 roku Warszawa, ul. Bobrowiecka 9

cena Kursku 3 690,00 zł (z VAT)

---