TASIEMIEC

BĄBLOWCOWY

ECHINOCOCCUS GRANULOSUS

Budowa



od 2,5 do 6 mm długości



kulisty skoleks z podwójnym
wieńcem haczyków



na strobilę składają sie tylko trzy
proglotydy: jałowy, hermafrodytyczny
i najdłuższy maciczny



Dojrzała postać tasiemca bytuje w
jelicie cienkim u żywiciela
ostatecznego z rodziny psów, jakim
jest pies, lis, wilk, itp. Żywicielem
pośrednim są np. sarny, bydło, króliki,
świnie oraz człowiek.



Jeden z najniebezpieczniejszych dla
człowieka tasiemców. Wywołuje
chorobę zwaną bąblowicą. 

Przyczyny zarażenia



Nierozważna zabawa ze zwierzęciem – całowanie psa w pysk

(na sierści lub w ślinie mogą znajdować się jaja tasiemca).



Źródłem zakażenia mogą być również jaja tasiemca

wydalone przez lisy na leśne owoce.



Kontakt z wełną lub sierścią zanieczyszczoną jajami.



Po przeniesieniu się do przewodu pokarmowego człowieka

jaja tasiemca bąblowcowego rozwijają się w larwy, które

przebijają się przez ścianki jelita do krwi i wędrują po całym

organizmie. Osiadają w narządach dobrze zaopatrzonych w

tlen – mózgu, wątrobie, płucach, mogą tworzyć się również w

nerkach, śledzionie, kościach i oku i przekształcają się w

wągry. Wągier rozrasta się (nawet do rozmiarów ludzkiej

głowy). Jest wypełniony tysiącami mikroskopijnych główek.

BĄBLOWICA



bezobjawowo



objawy kliniczne pojawiają się często
dopiero po 15 – 20 latach utajenia



ślepota



śmiertelny wstrząs anafilaktyczny
przy pęknięciu pęcherza
bąblowcowego



powikłania zapalne wątroby i płuc

LECZENIE



Leczenie farmakologiczne polega na
przyjmowaniu przez długi okres
czasu leków niszczących tasiemca i
jego larwy, np. albendazol. 



Niezbędne może być chirurgiczne
usuwanie zaatakowanych tkanek.



odrobaczanie psów



nie karmienie psów i lisów
odpadkami poubojowymi



higiena podczas kontaktów ze
zwierzętami

PROFILAKTYKA