to właściwość układu ruchu

umożliwiająca osiąganie dużej
amplitudy ruchów.

Można gibkość podzielić na występującą

lokalnie lub gibkość globalną
całościową. Inny podział uwzględnia
gibkość pasywna i aktywna.



Gibkość ogólna oznacza dużą
ruchomość we wszystkich stawach
niezależnie od specyficznych
wymagań dyscypliny. Jest
podstawową sprawnością
umożliwiającą podejmowanie różnych
zadań treningowych, w ty dużej ilości
ćwiczeń ogólnych i specjalnych.



Gibkość specjalna to sprawność
wymagana przez daną dyscyplinę do
określonych ćwiczeń.



Gibkość aktywna (czynna) to umiejętność
uzyskiwania dużej amplitudy ruchów w efekcie
działalności mięśni ćwiczącego. Biorą tu udział grupy
mięśniowe przechodzące nad danym stawem. Z
gibkością aktywną mamy do czynienia podczas
wykonywania ćwiczeń indywidualnych. W nich prace
zaczynają mięśnie antagonistyczne do rozciąganych.
Praca dana jest kontynuowana dzięki sile
bezwładności aż do momentu włączenia się do akcji
mięśni hamujących. Dla gibkości aktywnej ważne
znaczenie ma tzw. czynna niewydolność mięśniowa,
tj. spadek siły mięśnia przy jego znacznym skróceniu.



Gibkość pasywna (bierna) to zdolność do uzyskania
dużej amplitudy ruchów w efekcie działania sil
zewnętrznych: siły bezwładności własnego ciała,
pomocy współćwiczącego, specjalnych urządzeń.



Do czynników wpływających na rozwój gibkości zalicza

się:

1. Elastyczność więzadeł i ścięgien - im większa jest

elastyczność, tym większy jest zakres ruchu.

2. Mięśnie okalające staw oraz te, które biorą udział w

pracy stawu. Gibkość jest ograniczona jeżeli mięśnie

antagonistyczne nie są rozluźnione lub jeśli występuje

brak koordynacji między kurczeniem się mięśni a ich

rozluźnieniem. Dlatego zawodnicy o słabej koordynacji

lub niezdolności do odpowiedniego rozluźnienia mięśni

antagonistycznych mają niski poziom gibkości.

3. Wiek i płeć. Chłopcy młodsi i dziewczęta, w

przeciwieństwie do chłopców starszych i osób dorosłych,

okazują się bardziej gibcy. Wpływa na to m.in. nie

zakończony jeszcze proces kostnienia i większa

naturalna elastyczność mięśni oraz tkanki łącznej.



4. Temperatura ciała a także temperatura określonego

mięśnia. Najlepszą gibkość uzyskuje się po 15-20 minutowej

rozgrzewce, gdy postępująca aktywność fizyczna wzmaga

przepływ krwi do mięśnia, czyniąc jego włókna bardziej

elastyczne.

5. Pora dnia i temperatura w miejscu ćwiczenia. Największą

amplitudę gibkości stwierdzono w ciągu dnia między

godzinami 10-11 oraz 16-17. Odpowiednio ogrzana sala

wpływa pozytywnie na ćwiczenia gibkości i obszerność

ruchów. Pomocny jest również odpowiedni ubiór, pozwalający

utrzymać dłużej temperaturę ciała i gibkość na

zadowalającym poziomie.

6. Poziom siły mięśni. Brak właściwego poziomu siły mięśni

ma również wpływ na wykonywania różnych zadań

ruchowych. Warto jednak pamiętać, że nadmierna rozbudowa

mięśni okalających staw powoduje ograniczenie jego

ruchomości. Dlatego w trening powinno włączyć się ćwiczenia

gibkościowe.

7. Zmęczenie i stan emocjonalny mają dość duży wpływ na

gibkość. Pozytywny stan emocjonalny ma dodatni wpływ na

gibkość w porównaniu do stanów depresyjnych. Podobnie

zmęczenie i znużenie ma ujemny wpływ na gibkość.

Biorąc pod uwagę aktywność trenujących, ćwiczenia
gibkościowe dzieli się na czynne i bierne, natomiast ze
względu na specyfikę pracy mięśniowej - na dynamiczne i
statyczne.
Do ćwiczeń podnoszących ruchomość czynną należą
m.in.:
-wymachy, odrzuty i krążenia kończyn,
-wymachy proste obejmujące skłony i wyprosty, skręty i
krążenia tułowia,
-ruchy pogłębiające powyższe ćwiczenia,
-powolne przerzuty w przód i w tył.

Ruchomość czynną rozwijają również ćwiczenia z
przeciwdziałaniem, którymi mogą być:
-ćwiczenia z obciążeniem,
-ćwiczenia ze współćwiczącym,
-ćwiczenia z przedmiotami sprężystymi.



Wśród ćwiczeń podnoszących
ruchomość bierną wyróżnia się:
-ruchy bierne wykonywane przy pomocy
partnera,
-ruchy bierne wykonywane z
obciążeniem (piłki lekarskie, sztangi,
bloczki),
-ruchy bierne wykonywane z pomocą
sprężyn lub amortyzatorów,
-ćwiczenia statyczne polegające na
utrzymaniu pozycji, odwodzeniu (do
oporu) przez czas 3-6 sekund i dłużej,
np. w stretchingu 10-30 sekund.