Choroby włosów:
Choroby włosów:
-łysienie
łojotokowe(androgenowe)
-łysienie plackowate
-siwienie
-grzybica
-choroby ropne i pasożytnicze
-łupieżyca(łupież)
Choroby włosów:
Choroby włosów:
-łysienie
łojotokowe(androgenowe)
-łysienie plackowate
-siwienie
-grzybica
-choroby ropne i pasożytnicze
-łupieżyca(łupież)
Łysienie
plackowate
Postać łysienia,
charakteryzująca się nagłą,
ogniskową utratą włosów,
występująca zarówno u
dorosłych, jak i u dzieci.
Łysienie ploackowate(łac. Alopecia areata)-
choroba skóry o nieustalonej dotąd
etiopatogenezie.Dotyczy 2%pacjentów
zgłaszających się do dermatologa.Łysienie
plackowate cechuje się występowaniem
przejsciowych lub trwałych ognisk wyłysienia,
w obrębie których skóra nie jest zapalnie
zmieniona.
Choroba może pojawic się w kazym momencie
życia, najczęściej jednak występuje to w
dziecinstwie lub młodym wieku.
Postęp choroby może doprowadzic do
całkowitej utraty owlosienia skóry głowy,
brwi, rzęs, włosów łonowych i pozostałego
owłosienia
Zaawansowane łysienie
plackowate
Na podstawie badań genetycznych
wyróżnia się obecnie dwa typy
łysienia plackowatego:
- typ I, z częstą obecnością HLA-DR11,
charakteryzujący się wczesnym
początkiem, częstszym występowaniem
rodzinnym, znaczną rozległością i
opornością na leczenie;
- typ II, rozwijający się po 30 r.ż., częściej
przybiera formę pojedynczych ognisk.
Charakterystyczne jest nagłe (często w ciągu kilku
godzin) wypadnięcie włosów na skórze głowy w
postaci jednego lub kilku okrągłych lub owalnych
ognisk, w obrębie których nie stwierdza się
bliznowacenia. Na obrzeżu ognisk można
zaobserwować łatwo usuwalne pojedyncze,
krótkie, ułamane włosy, włosy tzw. włosy
wykrzyknikowe. Wypadnięcie włosów na obwodzie
owłosionej skóry głowy, zwłaszcza w okolicy
potylicznej, określamy łysieniem wężykowatym.
Zlewanie się ognisk i wypadnięcie włosów w
obrębie całej głowy określa się jako alopecia
totalis. Jeśli utratę włosów stwierdza się w obrębie
całego ciała, mówimy o alopecia universalis.
Obserwuje się wówczas często również utratę brwi
i rzęs.
OBRAZ KLINICZNY
PRZEBIEG
Utrata włosów w łysieniu plackowatym jest
odwracalna. W 60% przypadków w ciągu roku
dochodzi do samoistnego odrostu włosów.
Odrastające włosy mogą być cienkie lub
przejściowo pozbawione barwnika. Czasami
obserwuje się odrastanie włosów w
pojedynczych ogniskach i wypadanie w
innych. Nawroty mogą występować co kilka
miesięcy lub kilka lat. Jest to
nieprzewidywalne. Niekorzystnie rokują:
wystąpienie łysienia plackowatego u dzieci we
wczesnym dzieciństwie, rozległe zmiany,
wystąpienie u chorego objawów atopii.
LECZENIE
Metoda fotochemioterapii (PUVA) z zastosowaniem
doustnie podawanych psoralenów wydaje się być
skuteczna w uzyskaniu 90% odrostu włosów u 36-
73% leczonych po 30-50 zabiegach. U średnio
50% z nich po zaprzestaniu terapii dochodzi do
ponownego pojawienia się ognisk. Kolejna tura
PUVA daje jednak ponowny odrost.
Kolejna miejscowa terapia, zalecana głównie w
przypadku nielicznych ognisk w obrębie
owłosionej skóry głowy, polega na smarowaniu ich
2-5% roztworem minoksidylu.
Bardzo dobre wyniki daje leczenie suplementacyjne,
zalecane na podstawie Tkankowej Analizy
Pierwiastków. Niestety bywa długotrwałe i
wymaga sporej dyscypliny.
ŁYSIENIE
ANDROGENOWE
Jest to najczęstsza postać łysienia u dorosłych.
Łysienie androgenowe występuje zarówno u
mężczyzn (w różnym nasileniu mniej więcej u
80%), jak i u kobiet (ok. 60% przed 60r.ż.). Jest
to właściwie zjawisko fizjologiczne.
W łysieniu tym dochodzi do miniaturyzacji mieszków
włosowych, w następstwie czego włosy długie ulegają
scieńczeniu i przekształceniu we włosy mieszkowe.
Zjawisko to uwarunkowane jest genetycznie
(dziedziczenie prawdopodobnie wielogenowe o
zmiennym stopniu penetracji lub autosomalnie
dominujące). Zmiany w mieszku włosowym są zależne od
głównego metabolitu testosteronu-
dwuhydrotestosteronu (DHT). DHT powstaje na skutek
tkankowej przemiany testosteronu przy udziale enzymu
5-alfa reduktazy. W mieszkach włosowych występuje
głównie podtyp II 5-alfa reduktazy. Działanie DHT na
komórki docelowe zależne jest od obecności receptorów
androgenowych w jądrach komórek mieszków
włosowych. Wrażliwość na działanie androgenów jest
różna w poszczególnych okolicach ciała. Najbardziej
wrażliwe są mieszki włosowe w okolicy czołowej,
najmniej w obrębie rzęs i w okolicy potylicznej.
Wyróżnia się dwa typy łysienia androgenowego:
- męski
- żeński
Najlepiej znany
typ męski
charakteryzuje się
łysieniem kątowym i szczytowym. Wyróżnia się VII
okresów tego łysienia, w zależności od stopnia jego
nasilenia: w okresie VII obecne są tylko włosy na
obwodzie głowy.
Najczęstszą postacią ł
ysienia androgenowego
żeńskiego
jest łysienie rozlane, polegające na
równomiernym przerzedzeniu włosów w obrębie
górnej powierzchni głowy (okolicy ciemieniowo-
szczytowej). Może jednak wystąpić również łysienie
analogiczne do typu męskiego. U kobiet w
przeciwieństwie do mężczyzn z reguły nie dochodzi
do całkowitej utraty włosów w danej okolicy.
Łysienie u mężczyzn może rozpocząć się już po
okresie dojrzewania, następnie zatrzymać w
określonym stadium (co wydaje się być
uwarunkowane genetycznie). Wydaje się, że
łysienie androgenowe może być nasilane przez
współistniejące łojotokowe zapalenie skóry.
Pierwsze objawy łysienia androgenowego u
kobiet mogą być zauważalne w młodości, z tym
że na ogół ok. 10 lat później niż u mężczyzn.
RÓŻNICOWANIE
Należy uwzględnić łysienie telogenowe i
łysienie plackowate.
Przebieg
LECZENIE
Minoksidyl jest pierwszym i dotychczas
najskuteczniejszym preparatem do stosowania
miejscowego, który powoduje nie tylko zahamowanie
wyspadania włosów, lecz również ich odrost. Stosuje
się 1-5% stężenia w postaci roztworu, który należy
aplikować 2 razy dziennie przez okres co najmniej roku.
Po takim okresie istotną poprawę stwierdza się u 25-
30% leczonych-zarówno mężczyzn, jak i kobiet.
Korzystny rezultat terapii (odrastanie włosów)
obserwuje się do dwóch lat leczenia, po czym nie
stwierdza się już dalszej poprawy. Po zaprzestaniu
terapii dochodzi do ponownej utraty włosów w ciągu
kilku miesięcy.
U kobiet
stasuje się ponadto miejscowo preparaty z
estrogenami (np. Alpicort E), czasami obserwuje się też
korzystne rezultaty po systemowej terapii octanem cyproteronu
w połączeniu z estrogenami (Diane 35).
W pojedynczych przypadkach nasilonego łysienia u kobiet
można stosować spironolakton w dawce 100-200 mg na dobę.
U mężczyzn
od kilku lat znalazł praktyczne zastosowanie
inhibitor 5-alfa-reduktazy typu II . finasteryd (Propecia). Podaje
się go w dawce 1mg/dobę przez co najmniej rok. Po tym okresie
leczenia u 48% leczonych stwierdzono zarówno zahamowanie
łysienia, jak i odrost włosów. Przerwanie leczenia powoduje
nawrót łysienia. Lek daje minimalne działania niepożądane,
może jednak u ok. 2% leczonych powodować zaburzenia
seksualne.
Coraz częściej stosuje się u mężczyzn przeszczepy włosów z
okolicy potylicznej.
Wyrównywanie zaburzeń pierwiastkowych na podstawie
Tkankowej Analizy Pierwiastków, zdecydowanie ułatwia leczenie
wypadania włosów.