Choroby włosów:

Choroby włosów:

-łysienie

łojotokowe(androgenowe)

-łysienie plackowate

-siwienie

-grzybica

-choroby ropne i pasożytnicze

-łupieżyca(łupież)

Łysienie

plackowate

Postać łysienia,

charakteryzująca się nagłą,

ogniskową utratą włosów,

występująca zarówno u

dorosłych, jak i u dzieci.

Łysienie ploackowate(łac. Alopecia areata)-

choroba skóry o nieustalonej dotąd

etiopatogenezie.Dotyczy 2%pacjentów

zgłaszających się do dermatologa.Łysienie

plackowate cechuje się występowaniem

przejsciowych lub trwałych ognisk wyłysienia,

w obrębie których skóra nie jest zapalnie

zmieniona.

Choroba może pojawic się w kazym momencie

życia, najczęściej jednak występuje to w

dziecinstwie lub młodym wieku.

Postęp choroby może doprowadzic do

całkowitej utraty owlosienia skóry głowy,

brwi, rzęs, włosów łonowych i pozostałego

owłosienia



Zaawansowane łysienie

plackowate

Na podstawie badań genetycznych

wyróżnia się obecnie dwa typy

łysienia plackowatego:

- typ I, z częstą obecnością HLA-DR11,

charakteryzujący się wczesnym

początkiem, częstszym występowaniem

rodzinnym, znaczną rozległością i

opornością na leczenie;

- typ II, rozwijający się po 30 r.ż., częściej

przybiera formę pojedynczych ognisk.

Charakterystyczne jest nagłe (często w ciągu kilku

godzin) wypadnięcie włosów na skórze głowy w

postaci jednego lub kilku okrągłych lub owalnych

ognisk, w obrębie których nie stwierdza się

bliznowacenia. Na obrzeżu ognisk można

zaobserwować łatwo usuwalne pojedyncze,

krótkie, ułamane włosy, włosy tzw. włosy

wykrzyknikowe. Wypadnięcie włosów na obwodzie

owłosionej skóry głowy, zwłaszcza w okolicy

potylicznej, określamy łysieniem wężykowatym.

Zlewanie się ognisk i wypadnięcie włosów w

obrębie całej głowy określa się jako alopecia

totalis. Jeśli utratę włosów stwierdza się w obrębie

całego ciała, mówimy o alopecia universalis.

Obserwuje się wówczas często również utratę brwi

i rzęs.

OBRAZ KLINICZNY

PRZEBIEG

Utrata włosów w łysieniu plackowatym jest

odwracalna. W 60% przypadków w ciągu roku

dochodzi do samoistnego odrostu włosów.

Odrastające włosy mogą być cienkie lub

przejściowo pozbawione barwnika. Czasami

obserwuje się odrastanie włosów w

pojedynczych ogniskach i wypadanie w

innych. Nawroty mogą występować co kilka

miesięcy lub kilka lat. Jest to

nieprzewidywalne. Niekorzystnie rokują:

wystąpienie łysienia plackowatego u dzieci we

wczesnym dzieciństwie, rozległe zmiany,

wystąpienie u chorego objawów atopii.

LECZENIE

Metoda fotochemioterapii (PUVA) z zastosowaniem

doustnie podawanych psoralenów wydaje się być

skuteczna w uzyskaniu 90% odrostu włosów u 36-

73% leczonych po 30-50 zabiegach. U średnio

50% z nich po zaprzestaniu terapii dochodzi do

ponownego pojawienia się ognisk. Kolejna tura

PUVA daje jednak ponowny odrost.

Kolejna miejscowa terapia, zalecana głównie w

przypadku nielicznych ognisk w obrębie

owłosionej skóry głowy, polega na smarowaniu ich

2-5% roztworem minoksidylu.

Bardzo dobre wyniki daje leczenie suplementacyjne,

zalecane na podstawie Tkankowej Analizy

Pierwiastków. Niestety bywa długotrwałe i

wymaga sporej dyscypliny.

ŁYSIENIE

ANDROGENOWE

Jest to najczęstsza postać łysienia u dorosłych.

Łysienie androgenowe występuje zarówno u

mężczyzn (w różnym nasileniu mniej więcej u

80%), jak i u kobiet (ok. 60% przed 60r.ż.). Jest

to właściwie zjawisko fizjologiczne.

W łysieniu tym dochodzi do miniaturyzacji mieszków

włosowych, w następstwie czego włosy długie ulegają

scieńczeniu i przekształceniu we włosy mieszkowe.

Zjawisko to uwarunkowane jest genetycznie

(dziedziczenie prawdopodobnie wielogenowe o

zmiennym stopniu penetracji lub autosomalnie

dominujące). Zmiany w mieszku włosowym są zależne od

głównego metabolitu testosteronu-

dwuhydrotestosteronu (DHT). DHT powstaje na skutek

tkankowej przemiany testosteronu przy udziale enzymu

5-alfa reduktazy. W mieszkach włosowych występuje

głównie podtyp II 5-alfa reduktazy. Działanie DHT na

komórki docelowe zależne jest od obecności receptorów

androgenowych w jądrach komórek mieszków

włosowych. Wrażliwość na działanie androgenów jest

różna w poszczególnych okolicach ciała. Najbardziej

wrażliwe są mieszki włosowe w okolicy czołowej,

najmniej w obrębie rzęs i w okolicy potylicznej.

Wyróżnia się dwa typy łysienia androgenowego:

- męski

- żeński
Najlepiej znany

typ męski

charakteryzuje się

łysieniem kątowym i szczytowym. Wyróżnia się VII

okresów tego łysienia, w zależności od stopnia jego

nasilenia: w okresie VII obecne są tylko włosy na

obwodzie głowy.
Najczęstszą postacią ł

ysienia androgenowego

żeńskiego

jest łysienie rozlane, polegające na

równomiernym przerzedzeniu włosów w obrębie

górnej powierzchni głowy (okolicy ciemieniowo-

szczytowej). Może jednak wystąpić również łysienie

analogiczne do typu męskiego. U kobiet w

przeciwieństwie do mężczyzn z reguły nie dochodzi

do całkowitej utraty włosów w danej okolicy.

Łysienie u mężczyzn może rozpocząć się już po

okresie dojrzewania, następnie zatrzymać w

określonym stadium (co wydaje się być

uwarunkowane genetycznie). Wydaje się, że

łysienie androgenowe może być nasilane przez

współistniejące łojotokowe zapalenie skóry.

Pierwsze objawy łysienia androgenowego u

kobiet mogą być zauważalne w młodości, z tym

że na ogół ok. 10 lat później niż u mężczyzn.

RÓŻNICOWANIE

Należy uwzględnić łysienie telogenowe i

łysienie plackowate.

Przebieg

LECZENIE

Minoksidyl jest pierwszym i dotychczas

najskuteczniejszym preparatem do stosowania

miejscowego, który powoduje nie tylko zahamowanie

wyspadania włosów, lecz również ich odrost. Stosuje

się 1-5% stężenia w postaci roztworu, który należy

aplikować 2 razy dziennie przez okres co najmniej roku.

Po takim okresie istotną poprawę stwierdza się u 25-

30% leczonych-zarówno mężczyzn, jak i kobiet.

Korzystny rezultat terapii (odrastanie włosów)

obserwuje się do dwóch lat leczenia, po czym nie

stwierdza się już dalszej poprawy. Po zaprzestaniu

terapii dochodzi do ponownej utraty włosów w ciągu

kilku miesięcy.

U kobiet

stasuje się ponadto miejscowo preparaty z

estrogenami (np. Alpicort E), czasami obserwuje się też

korzystne rezultaty po systemowej terapii octanem cyproteronu

w połączeniu z estrogenami (Diane 35).

W pojedynczych przypadkach nasilonego łysienia u kobiet

można stosować spironolakton w dawce 100-200 mg na dobę.

U mężczyzn

od kilku lat znalazł praktyczne zastosowanie

inhibitor 5-alfa-reduktazy typu II . finasteryd (Propecia). Podaje

się go w dawce 1mg/dobę przez co najmniej rok. Po tym okresie

leczenia u 48% leczonych stwierdzono zarówno zahamowanie

łysienia, jak i odrost włosów. Przerwanie leczenia powoduje

nawrót łysienia. Lek daje minimalne działania niepożądane,

może jednak u ok. 2% leczonych powodować zaburzenia

seksualne.

Coraz częściej stosuje się u mężczyzn przeszczepy włosów z

okolicy potylicznej.

Wyrównywanie zaburzeń pierwiastkowych na podstawie

Tkankowej Analizy Pierwiastków, zdecydowanie ułatwia leczenie

wypadania włosów.