Szkoła Aspirantów

Szkoła Aspirantów

Państwowej Straży Pożarnej

Państwowej Straży Pożarnej

w Krakowie

w Krakowie

 

 

 

 

 

 

PRACA DYPLOMOWA

PRACA DYPLOMOWA

 

 

TEMAT: Wykorzystanie sprzętu stosowanego w

TEMAT: Wykorzystanie sprzętu stosowanego w

Państwowej Straży

Państwowej Straży

Pożarnej służącego do

Pożarnej służącego do

transportu poszkodowanych.

transportu poszkodowanych.

 

Numer pracy : 8761

 
 
 
Konsultant:
Wykonał:
mł. kpt. lek. med. Leszek Smolarczyk st. sekc. kdt
Grzegorz Trzajna 

1. Kołnierz ortopedyczny szyjny

2. Krótkie unieruchomienie kręgosłupa tzw. K.E.D.

3. Deska ortopedyczna
4. Nosze podbierające

5. Kosz ratowniczy

6. Nosze ratownicze Sked

7. Sanie do ratownictwa lodowego

8. Materac podciśnieniowy

9. Nosze jaskiniowe

Kołnierz ortopedyczny szyjny.

W każdym wypadku komunikacyjnym, oraz innym gdy
zachodzi

podejrzenie

urazu

kręgosłupa

szyjnego

poszkodowanemu należy założyć kołnierz szyjny. Jest to
kołnierz ortopedyczny, unieruchamiający kręgosłup
szyjny w najbardziej neutralnej i bezpiecznej pozycji.
Specjalnie zaprojektowany kształt pozwala na podparcie
głowy w czterech najbardziej newralgicznych punktach,
co powoduje dokładne jej unieruchomienie. W przedniej
części kołnierza znajduje się otwór umożliwiający dostęp
do przedniej powierzchni szyi i kontrolę tętna na
tętnicach szyjnych. Kołnierz ma regulowaną wysokość
podparcia podbródka, oraz regulowaną wysokość
podparcia potylicy, co pozwala na zastosowanie tego
samego kołnierza zarówno dzieciom od 3 lat, jak i
dorosłym o długiej szyi. Regulację przeprowadza się
bezpośrednio na pacjencie, co gwarantuje prawidłowe
dobranie optymalnego rozmiaru.

Kołnierz wykonany jest w jasnych
intensywnych kolorach w celu
zwrócenia uwagi na istniejące
podejrzenie

urazu

kręgosłupa

szyjnego. Kołnierz można używać
kilka razy, a materiał z którego
jest wykonany, jest łatwy do
utrzymania w czystości, odporny
na zmiany temperatur. Jest też
przenikliwy dla promieni X co
pozwala

na

zrobienie

prześwietlenia, bez konieczności
odpinania go, co zmniejsza ryzyko
wtórnego uszkodzenia kręgosłupa
u pacjenta.
Kołnierz

po

każdym

użyciu

powinien być umyty i zdezynfe-
kowany.

Sposoby zakładania

kołnierza

ortopedycznego

poszkodowanym

siedzącym.

Sposoby zakładania kołnierza ortopedycznego

poszkodowanym siedzącym.

Jeden ratownik podchodzi do poszkodowanego z tyłu i
przytrzymuje jego głowę w osi tułowia i lekkim naciągu.

Drugi z ratowników w tym czasie poluźnia, ubranie
poszkodowanego i odsłania szyję.

Ratownik zakłada kołnierz, najpierw wkładając go pod
brodę poszkodowanego, następnie wokół szyi.

Kołnierz zapina na rzep tak by przylegał do szyi
poszkodowanego.

Wysuwa i zabezpiecza główną regulację kołnierza na
pacjencie.

Sposoby zakładania kołnierza poszkodowanym

leżącym.

Ratownik przyklęka za poszkodowanym i przytrzymuje
mu głowę w naciągu nie pozwalając by nią poruszył na
boki.

Drugi ratownik odsłania szyję poszkodowanego.

Ratownik znajdujący się za poszkodowanym lekko unosi
jego głowę, drugi zakłada kołnierz zaczynając pod brodą i
wsuwając drugi koniec pod głowę poszkodowanego.

Ratownicy zapinają kołnierz wokół szyi poszkodowanego
i ustawiają regulację w jak najoptymalniejszym
położeniu.

Krótkie unieruchomienie kręgosłupa tzw. K.E.D.

K.E.D. pozwala na unieruchomienia poszkodowanych z
urazami kręgosłupa, a także na ewakuacje z trudno
dostępnych miejsc oraz miejsc o ograniczonej
przestrzeni (kanały,) do których nie można dotrzeć ze
standartowymi noszami ortopedycznymi takimi jak deska
czy nosze podbierające. Kamizelka K.E.D. służy do
zabezpieczenia i unieruchomienia głowy, szyi, tułowia
oraz kręgosłupa na całej jego długości. Kamizelka K.E.D.
została tak zaprojektowana, by dobrze przylegała do ciała
i zapewniała całkowite unieruchomienie wzdłuż osi
kręgosłupa, przy zachowaniu swobodnego dostępu do
klatki piersiowej, co pozwala na monitorowanie akcji
serca i jego defibrylację. Kamizelka ta dzięki
regulowanym pasom mocującym może też być stosowana
u dzieci, kobiet w ciąży oraz jako szyna biodrowa. K.E.D.
jest przenikliwy dla promieni X, pozwala to więc na
zrobienie prześwietlenia bez potrzeby ściągania jej z
poszkodowanego

co

zmniejsza

ryzyko

wtórnych

uszkodzeń.

Zestaw zawiera: kamizelkę (1), poduszkę – wypełnia
anatomiczne krzywizny ciała (3), dwa pasy stabilizujące
głowę (4) i pokrowiec ułatwiający przechowywanie oraz
transport (2). Pasy usztywniające są w trzech kolorach co
zapobiega pomyleniu pasów podczas akcji (5).

1.
Kamizelka

2.
Pokrowiec

3.
Poduszka

4. Pasy
stabilizując
e głowę

5. Pasy
mocujące w
trzech
kolorach

Dane techniczne:
-  długość – 84 cm,  szerokość rozłożona – 81
cm,  grubość rozłożona – 2 cm,  waga – 3
kg,  dopuszczalne obciążenie – 227 kg

Sposoby unieruchomienia kręgosłupa kamizelką

K.E.D.

Wyciągamy kamizelkę z pokrowca i rozkładamy ją.

Przed założeniem kamizelki K.E.D. poszkodowanemu
powinno się założyć kołnierz ortopedyczny. Jeden
ratownik przytrzymuje poszkodowanego, drugi w tym
czasie wsuwa K.E.D. pod jego plecy.

Pod plecy poszkodowanego podkładamy poduszkę, która
wypełnia anatomiczne krzywizny ciała.

Głowę stabilizujemy, paskami z rzepami, które
przyklejane są po przekątnej.

Następnie zapinamy część dolną K.E.D. Zaczynamy od
paska środkowego oznaczonego kolorem żółtym i
zaciągamy go dość silnie uważając jednak by nie
przyczynić się do pogorszenia stanu poszkodowanego.

Gdy już zapniemy żółty pasek, zapinamy kolejne dwa i
dociągamy je. Ratownicy powinni pamiętać o tym by
przez cały czas kontrolować czynności życiowe
pacjenta.

Na końcu zapinamy pasy biodrowe.

Poszkodowanego można przenosić chwytając jedną ręką
za specjalne uchwyty w kamizelce a drugą pod nogi
poszkodowanego.

Użycie kamizelki K.E.D. do unieruchomienia

miednicy.

Wyciągnąć K.E.D. z torby rozłożyć go na ziemi. Delikatnie
umieścić poszkodowanego tak by jego miednica
znajdowała się na szerszej części a noga była ułożona na
węższej.

Pierwszy pasek zapinamy środkowy, następnie dwa
kolejne i dociągamy tak, by dobrze usztywnić miednicę.

Następnie paskami do unieruchomienia głowy
usztywniamy nogę.

Pacjent z prawidłowo unieruchomioną miednicą. Tak
zabezpieczonego poszkodowanego można dostarczyć do
szpitala przy pomocy deski ortopedycznej lub wanny.

Składanie kamizelki K.E.D. po użyciu.

Po użyciu kamizelki K.E.D. sprzączki na wszystkich
paskach należy popuścić i złożyć je w harmonijkę
zabezpieczając je specjalnymi pasami.

Składamy kamizelkę chowając poduszkę do środka.

Tak złożoną kamizelkę chowamy do pokrowca. Należy
pamiętać by po każdym użyciu K.E.D. został umyty i
poddany dezynfekcji.

Deska ortopedyczna

Służy do bezpiecznej ewakuacji i transportu osób
poszkodowanych z podejrzeniem urazu kręgosłupa,
miednicy i urazów wielonarządowych od miejsca
zdarzenia, poprzez kolejne etapy ewakuacji. Deska
zbudowana jest z pięciu warstw polimeru węglowego
przenikliwego dla promieniowania X, co umożliwia
wykonanie zdjęć Rtg leżącym na niej pacjentom.
Charakteryzuje się bardzo dużą wytrzymałością i
odpornością na: urazy mechaniczne, niekorzystne
warunki atmosferyczne, niskie i wysokie temperatury,
smary i substancje ropopochodne. Nie przyjmuje krwi,
brudu i płynów. Ścięte zakończenie od strony nóg
umożliwia

łatwe

manewrowanie

w

wąskich

przestrzeniach (np. przy ewakuacji z rozbitego
samochodu). Gładka powierzchnia pozwala zaś na
delikatne nasunięcie poszkodowanego.

Deska ta jest wyposażona w liczne uchwyty transportowe
na całym swoim obwodzie, które ułatwiają ewakuację, a
także pozwalają na zastosowanie różnych sposobów
unieruchomienia pacjenta przy pomocy pasów
mocujących. Wbudowane w te otwory sworznie
umożliwiają zaczepienie uprzęży, do wyciągarki. Pasy
zabezpieczające posiadają obrotowe karabinki –
pozwalające na zmianę ich ustawienia bez konieczności
poruszania poszkodowanego (np. do upięcia z pasów w
uprząż biodrową przy transporcie w pionie). Deska
ortopedyczna jest kompatybilna z następującymi
produktami: kamizelka ortopedyczna tzw. KED, noszami
podbierającymi, koszem ratowniczym oraz wszystkiego
rodzaju noszami karetkowymi. Do deski ortopedycznej w
specjalnych otworach mocowany jest Uniwersalny
System Unieruchomienia Głowy, który dodatkowo
stabilizuje głowę w czasie transportu. Na system ten
składają się: - klocki (1) z pianki poliuretynowej z
otworami na uszy, przypinane do deski na rzepy i paski
stabilizujące czoło i żuchwę (2).
Uwaga:
Deskę po każdym użyciu należy starannie oczyścić z
wszelkich zanieczyszczeń i poddać dezynfekcji.

Dane techniczne:
długość – 183 cm
szerokość – 46 cm
grubość – 4,8 cm
waga – 6,4 kg
Dop. obciążenie – 159
kg.

1. Klocki do
stabilizacji głowy.

2. Paski
stabilizujące
żuchwę i czoło.

Sposoby zabezpieczania poszkodowanych na desce

ortopedycznej.

Deskę podstawia się obok pacjenta, jeden ratownik
przytrzymuje głowę, drugi przekręca go lekko na bok, w
tym czasie następny podsuwa pod niego deskę jak
najgłębiej.

Przewracają powoli poszkodowanego na deskę, kładąc
jednocześnie deskę na ziemi. Poszkodowanego
umieszczają na środku deski.

Głowę pacjenta dodatkowo unieruchamia się przy
pomocy klocków, które ograniczają ruchy boczne głowy.

Następnie usztywnia się je dodatkowo przy pomocy
dwóch pasków z rzepami.

Dodatkowo pacjenta unieruchamia się przy pomocy
czterech pasów, które pozwalają utrzymać go na noszach
nawet podczas szybkiego transportu.

Pacjent prawidłowo przygotowany do transportu.

Nosze podbierające.

W dzisiejszych czasach, często zachodzi potrzeba
udzielenia pomocy ofiarom wypadków, leżącym na ulicy.
W tego typu akcjach najlepiej sprawdzają się nosze
podbierające. Można je zastosować do udzielenia pomocy
poszkodowanym z podejrzeniem urazu kręgosłupa,
miednicy i z urazami wielonarządowymi. Nosze
wykonane są z aluminium. Specjalna konstrukcja pozwala
na rozpięcie ich i podłożenie pod pacjenta bez jego
podnoszenia,

przekładania

czy

obracania.

Mają

regulowaną długość co pozwala na dopasowanie ich do
wzrostu pacjenta. Wyposażone są w trzy regulowane pasy
z łatwym do obsługi zapięciem. Umożliwiają transport i
unieruchomienie pacjenta w pozycji do minimum
redukującej ryzyko dodatkowych urazów. Po złożeniu
zajmują niewiele miejsca i są łatwe do transportowania.
Nosze podbierające można dodatkowo wyposażyć w
uniwersalne unieruchomienie głowy.
Uwaga:
Po każdym użyciu noszy należy je umyć i zdezynfekować
by były gotowe do następnego działania.

Dane techniczne:
waga – 9 kg
długość min. – 166 cm
długość max – 201 cm
długość po złożeniu – 119 cm
szerokość – 43 cm
głębokość – 9 cm
obciążenie dopuszczalne – 159 kg

Sposób użycia noszy podbierających.

Nosze podbierakowe dają się łatwo i szybko złożyć oraz
rozłożyć. Wystarczy wcisnąć jeden przycisk a zapadka
blokująca nosze otwiera się.

Pierwszą czynnością po przybyciu do leżącego na ziemi
pacjenta jest założenie mu kołnierza a później
ustawienie noszy no odpowiednią długość

By zwiększyć rozmiar noszy należy kciukiem zwolnić
zapadkę i wyciągnąć je na odpowiednią długość i
zablokować.

Poszkodowanego umieszczamy w ten sposób, że lekko
podkładamy pod niego z jednej i z drugiej strony połówkę
noszy. Można go przy tym przechylić lekko na bok.

Po zablokowaniu obydwu połówek noszy pacjenta
unieruchamiamy dodatkowo pasami.

Pacjent przygotowany do transportu.

Kosz ratowniczy.

Podczas

akcji,

gdzie

zachodzi

konieczność

przetransportowania

poszkodowanego

w

trudnych

warunkach terenowych najlepiej sprawdza się kosz
ratowniczy.

Może

on

myć

jednoczęściowy

lub

dwuczęściowy. Wykonany jest z wysokoudarowego
polistyrenu

i

wzmocniony

ramą

aluminiową,

charakteryzuje się dużą wytrzymałością a zarazem małą
wagą. Wyposażony jest w cztery pasy zabezpieczające i
podpórkę pod stopy zapobiegającą zsuwaniu się
poszkodowanego w trakcie transportu pionowego.
Zabudowane boki chronią pacjenta przed podmuchami
wiatru oraz uderzeniami. Może też być wyposażony
przeźroczystą osłonę chroniącą głowę poszkodowanego.
Dno jest pokryte miękką pianką, która zwiększa komfort
pacjenta podczas transportu. Kosz ratowniczy odporny
jest

na

działanie

temperatury

i

chemikaliów.

Wyprofilowane płozy oraz liczne uchwyty boczne
umożliwiają bezpieczny i wygodny transport w trudnym
terenie. Kosz można dodatkowo wyposażyć w zestaw
zawiesi o regulowanej długości, do transportu pionowego
i ewakuacji śmigłowcem.

Dane techniczne:
długość – 217 cm
szerokość – 61 cm
waga – 13 kg
dopuszczalne obciążenie – 272 kg

Kosz można również wyposażyć w kołnierz pływający,
który po zamocowaniu pozwala na podbieranie
poszkodowanych w koszu z wody. Kołnierz ma postać
wałków wykonanych z pianki polietylenowej pokrytej
nylonem. Kołnierz wyposażony jest w system pasów
służących do umocowania go wokół kosza ratowniczego.

Druciany kosz ratowniczy.

Został on zaprojektowany specjalnie do transportu
wysokościowego i podśmigłowcowego oraz gdy zastosuje
się kołnierz pływający do podbierania poszkodowanych z
wody. Kosz zbudowany jest ze stalowych rurek ułożonych
szeregowo i wyłożonych drucianą siatką. Konstrukcja
kosza w części głowy i nóg jest zwężona dzięki czemu,
łatwiej jest nim manewrować w trudnym terenie. Tak jak
inne kosze jest on wyposażony w cztery w cztery pasy
zabezpieczające i podpórkę pod stopy. Ze względu na
stalową konstrukcję kosz charakteryzuje się dużą
wytrzymałością oraz odpornością na niekorzystne
czynniki zewnętrzne takie jak uderzenia czy tarcie o
szorstkie podłoże.

Kosz ratowniczy model 71-M

Jest to specjalna wersja kosza ratowniczego
przeznaczona na potrzeby ratownictwa w kopalniach,
tunelach, czy kolejkach podziemnych. Kosz
przewidziany jest do pracy w przestrzeniach, gdzie
zagrożenie iskrzeniem (wskutek którego może dojść np.
do eksplozji) mogłoby zwolnić lub nawet zniweczyć akcję
ratowniczą. Aluminiowa rama została dokładnie pokryta
tworzywem, ponadto do łączenia wszystkich elementów
kosza wykorzystano plastikowe nity. Szerokie drewniane
płozy pozwalają na ciągnięcie kosza po każdej nierównej
powierzchni oraz po betonowym podłożu. We wszystkich
czterech pasach, służących do mocowania pacjenta,
zastosowano nie iskrzące sprzączki. Otwory do
mocowania systemu zawiesi, które wzmocnione są
mosiądzem, zostały dokładnie pokryte plastikiem.

Kosz ratowniczy do transportu na stokach i

nartostradach.

Jest to kosz ratowniczy przystosowany do holowania za
pojazdem śniegowym lub traktorem. Uchwyt do
holowania wykonany jest z aluminiowych rurek i
przymocowany do ramy noszy za pomocą szybko
zwalniających zatyczek. Uchwyt holowniczy ułożony jest
powyżej noszy. W ten sposób nie koliduje z ruchem kosza
w trakcie jazdy po pagórkach. Kosz wyposażony jest w
metalowe płozy umieszczone na jego spodniej części,
które ułatwiają poruszanie się kosza po śniegu i lodzie.
Drugi rodzaj kosza do tego typu akcji to kosz
przeznaczony do transportu przez ratowników na
nartach. Uchwyt do holowania wykonany został z
aluminiowych rurek i jest tak zaprojektowany by ułatwić
prowadzenie kosza po wzniesieniach i spadkach terenu.
Hamulec łańcuchowy pozwala na kontrolowanie w
trakcie jazdy prędkości z jaką porusza się kosz. Drugi
ratownik trzyma linkę stabilizującą przymocowaną w
nogach kosza, która pozwala na delikatne stabilizowanie
kosza i korygowanie toru jego jazdy.

Przygotowanie do transportu w koszu ratowniczym.

Kosz ratowniczy przygotowujemy w ten sposób, że
odpinamy pasy i wyciągamy je na zewnątrz.

Pacjenta układamy w koszu po wcześniejszym
unieruchomieniu go w K.E.D. lub na desce ortopedycznej.

Pasy w koszu zakończone są szybkozłączkami co pozwala
na szybkie zatrzaśnięcie ich a także odblokowanie.

Pacjent przygotowany do transportu.

Nosze ratownicze Sked

Są to wielofunkcyjne nosze ewakuacyjne przeznaczone do
działań ratowniczych prowadzonych na wysokości, do
współpracy ze śmigłowcem lub do działań w ratownictwie
wodnym (tu po zastosowaniu występującego w osprzęcie
dodatkowym systemu pływaków). Mogą być także
stosowane do ewakuacji w przypadku masowych
katastrof oraz dzięki swoim właściwościom i materiałom
z jakiego są zrobione podczas skażeń chemicznych.
Można je stosować w ciasnych przestrzeniach,
studzienkach, szybach. Specjalna konstrukcja umożliwia
dostosowanie szerokości i długości noszy do gabarytów
poszkodowanego przy jednoczesnej ochronie ciała.
Można je stosować w ratownictwie jaskiniowym, gdyż
mają małą wagę (8 kg), a po zwinięciu zajmują małą
powierzchnię i mogą być transportowane w plecaku..

Specjalny, wysoce odporny na ścieranie materiał, z
którego wykonane są nosze pozwala na ciągnięcie w nich
poszkodowanego po każdym podłożu, a nawet po
schodach. Aby umieścić osobę poszkodowaną na noszach
nie trzeba jej podnosić i przenosić. Pacjenta na noszach
można umieścić przekręcając lub wciągając na nosze, co
znacznie ułatwia i skraca czas akcji ratowniczej.
Podstawowy zestaw do noszy Sked zawiera: taśmy nośne
do transportu wysokościowego i śmigłowcowego, linę do
transportu wysokościowego pionowego, taśmę do
ciągnięcia noszy po ziemi, dodatkowe uchwyty do
przenoszenia, karabinek

Przygotowanie noszy Sked do transportu

poszkodowanego.

Wyjąć nosze Sked z torby transportowej i położyć na ziemi.

Rozluźnić paski mocujące, stanąć na końcu noszy i
rozwijać je do całkowitego rozłożenia.

Wygiąć nosze do połowy i zrolować je trochę w drugą
stronę. Czynność tę powtórzyć kilka razy.

Tak rozłożone nosze będą leżeć płasko na ziemi i nie będą się zwijać.

Pierwszy ze sposobów umieszczania pacjenta na

noszach.

Pierwszą czynnością ratowników powinno być
zabezpieczenie głowy pacjenta przy pomocy kołnierza.
Następnie nosze położyć obok pacjenta. Paski Sked’a
skrzyżować pod noszami.

Ostrożnie przekręcić pacjenta na bok, ochraniając głowę
i podsunąć nosze najgłębiej jak to tylko możliwe.
Delikatnie położyć pacjenta na noszach.

Przesunąć pacjenta na środek noszy, wtedy jest pewność,
że kręgosłup utrzymywany jest prosto jak tylko jest to
możliwe.

Wyciągnij paski z pod noszy i przymocuj do sprzączek
znajdujących się z drugiej strony noszy.

Druga metoda umieszczania pacjenta na noszach.

Dolną część noszy ułożyć za głową poszkodowanego,
wszystkie paski rozłożyć na boki Sked’a.

Jeżeli jest jeden ratownik, staje on okrakiem na noszach i
przeciąga delikatnie pacjenta na nosze przytrzymując
jednocześnie głowę i szyję.

Gdy jest kilku ratowników, jeden chwyta
poszkodowanego stojąc za nim za ramiona i
podtrzymując głowę podnosi go lekko do góry. Pozostali
wciągają nosze pod poszkodowanego.

Ułożyć pacjenta na środku noszy i zapiąć paski do sprzączek.

Sposób zapinania pasków w noszach Sked.

Podnieść bok Sked’a i przymocować cztery paski do
naprzeciw ległych sprzączek.

Podwijając dół noszy przeciągnąć taśmę przez specjalny
otwór w boku Sked’a i zablokować ja na sprzączce. To
samo wykonujemy u góry noszy, uważając by nie ścisnąć
głowy pacjenta.

Widok noszy z prawidłowo zapiętymi wszystkimi paskami

W otwory znajdujące się na bocznej ścianie Sked’a
wstawić pętle z taśmy, w ten sposób nosze przygotowane
są do transportu.

Składanie noszy Sked.

Nosze położyć na ziemi. Rozpiąć wszystkie paski i
schować je do środka oprócz tych z końca noszy

Zaczynając od strony głowy zwijać Sked ciasno jak jest to tylko możliwe.

Kontynuować zwijanie. Można przytrzymać nosze
kolanem, by się nie rozwijały.

Zwinięte Sked’y zapiąć paskami i schować do torby.

Sanie do ratownictwa lodowego.

Sanie do ratownictwa lodowego są pływającym
urządzeniem ratowniczym. Kadłub sań posiada płozy
ślizgowe, zbudowany jest z kompozytów poliestrowo-
szklanych z dodatkiem włókna węglowego. Ma on
budowę komorową. Jego niezatapialność zapewniają mu
trzy hermetyczne komory wypornościowe usztywnione
pianką

poliuretanową.

W

tylnej

części

kadłuba

umiejscowione

są

dwa

uchwyty

metalowe

do

prowadzenia sań przez ratownika, oraz zaczep do
mocowania liny asekuracyjnej. W części środkowej
kadłuba znajduje się okular umożliwiający poszukiwanie
obiektów podwodnych. Ukształtowanie jego brzegów,
dopasowane do kształtu twarzy, minimalizuje efekty
świetlne. W przedniej części sań znajdują się dwa
uchwyty metalowe, a wzdłuż brzegów sań szereg
uchwytów taśmowych uchwyty te ułatwiają wciąganie się
ratownika na sanie oraz utrzymanie na nich podczas
transportu. W środkowej części znajduje się pas
asekuracyjny do zabezpieczenia poszkodowanego przed
wypadnięciem.

Na górnej powierzchni
kadłuba w specjalnych
otworach znajduje się
wyposażenie dodatkowe
zabezpieczone taśmą z
„rzepami”. Należy do nich:
rzutka ratownicza
bosak teleskopowy z
końcówką ze stali
nierdzewnej
wiosła składane z piórami
okutymi kształtką miedzianą
bęben z liną asekuracyjną
(100 mb.)
dwa czekany do odpychania
się po kruchym i łamliwym
lodzie

Dane techniczne:
masa – 32 kg
wyporność – 220 dm

3

długość całkowita – 354,5 cm
szerokość całkowita – 64 cm

Materac podciśnieniowy.

Materac podciśnieniowy służy do unieruchomienia
pacjenta na całej jego długości i zabezpieczenia przed
dodatkowymi urazami. Przeznaczony jest do transportu
poszkodowanych z urazami kręgosłupa, miednicy oraz
innymi obrażeniami układu kostnego z miejsca wypadku
do szpitala. Materac został tak zaprojektowany, aby
szczelnie przylegał do ciała pacjenta. Jego zadaniem jest
dopasowanie się do naturalnych krzywizn i następnie
unieruchomienie

całego

ciała

po

odpompowaniu

powietrza przez umieszczony w powłoce zawór.
Zbudowany jest z winylowo-nylonowego pokrycia, o
wymiarach przekraczających wzrost osoby (zwykle 2m x
1m). Pokrycie nie wchłania płynów, krwi, brudu. Jest
łatwe w utrzymaniu czystości. Pokrycie materaca
odporne jest na przetarcia, zmiany temperatur, oleje i
substancje ropopochodne. Jest także prześwietlane dla
promieni X.

Wnętrze materaca wypełnione jest granulatem
styropianowym, który łatwo przesuwa się wewnątrz
materaca. Usztywnienie materaca następuje poprzez
wypompowanie znajdującego się w nim powietrza. Gdy
zostaje wytworzone podciśnienie, zbija się tworząc
sztywny szkielet. Zabezpiecza w ten sposób
poszkodowanego przed ryzykiem powstania dodatkowych
urazów spowodowanych przemieszczaniem się złamań
podczas przenoszenia i transportu. Może być użyty do
pozycji leżącej oraz siedzącej.

Posiada 8 ergonomicznych rączek do transportu,
umieszczonych na dolnych krawędziach bocznych.
Materac wyposażony jest w system trzech pasów z
szybkim zapięciem, służących do umocowania materaca i
zabezpieczenia pacjenta.
Możliwe też jest dołożenie dopinanej podłogi, która
zabezpiecza przed uszkodzeniem właściwą powłokę
rozpostartego materaca przy kontakcie z podłożem
(zmniejsza ryzyko przebicia powłoki oraz jej zabrudzenie)
co ma istotne znaczenie w działaniach ratowniczych.

Dopinana
podłoga,
zabezpieczając
a właściwy
materac

Nosze jaskiniowe

Są

używane

gdy

zachodzi

konieczność

przetransportowania

poszkodowanego

na

dalekie

odległości w trudnych terenowo warunkach. Przy użyciu
ich możliwe jest transportowanie rannych zarówno w
poziomie jak i pionie. Nosze te są składane i zbudowane z
lekkich stopów odpornych na uszkodzenia, by można je
było łatwo i sprawnie dostarczyć do miejsca gdzie
znajduje się poszkodowany. Ze względu na trudne
warunki w jakich wykorzystuje się je muszą one szczelnie
osłaniać poszkodowanego, zabezpieczać go przed
warunkami

zewnętrznymi,

jak

woda

czy

niska

temperatura, do tego celu służą poły wykonane z PCV.
Wykonane z wytrzymałych materiałów odpornych na
wilgoć i ścieranie. Posiadają co najmniej trzy pary
bocznych uchwytów do transportu poziomego, ponadto
po jednym z tyłu i przodu. Ponadto podczas transportu
poszkodowanego powinien on mieć kask i gogle, które
ochraniają go przed odłamkami skalnymi. Paski mocujące
poszkodowanego w noszach są różnych kolorów, co
ułatwia sprawne i szybkie zapięcie rannego.

Umieszczanie poszkodowanego w noszach.

1. Otworzyć poły z
PCV
2. Rozłożyć wszystkie
taśmy
3. Delikatnie
przenieść
poszkodowanego,
przestrzegając
zaleceń lekarza.

W celu zapewnienia
poszkodowanemu
komfortu podczas
transportu w różnych
pozycjach należy pamiętać
o kolejności zapinania
taśm:
1. Umieścić
poszkodowanego pośrodku
noszy
2. Przypiąć stopy
(poszkodowany powinien
mieć nogi lekko zgięte w
kolanach)
3. Zapiąć taśmy biodrowe
bez przesadnego
zaciągania
4. Zapiąć uprząż biodrową
5. Zapiąć taśmy udowe –
mają one utrzymać
unieruchomione kończyny
w jednej pozycji
6. Zapiąć poły z PCV

Poszkodowany prawidłowo zapięty i przygotowany

do transportu w noszach jaskiniowych.