Trwałe dylematy realizmu

Trwałe dylematy realizmu

w stosunkach

w stosunkach

międzynarodowych

międzynarodowych

Stefano Guzzini

Stefano Guzzini

Teoria stosunków międzynarodowych 16 grudnia 2009

Natalia Gumińska

Joanna Huk

Plan



Pierwsza debata



Druga debata



Dylemat tożsamości



Dylemat konserwatywny

Pierwsza debata

Vasquez zasadniczo argumentuje, że:



Realiści odrzucają systematyczne stosowanie
kryteriów naukowych dla oceny teoretycznej wiedzy



Produkują rażąco banalne oświadczenia, których nie
ma możliwości obalenia



Wyniki Waltzowskich badań są (neo) realistyczne
- w ich dopracowanej formie znajduje się
bezsensowna treść

Druga debata

Podejście Jeffrey Lergo i Andrev Moravcsika :



Realistom zarzucono, że ich praca jest dobra, tylko

dlatego że została wyposażona w pomysły i oraz

zmienne pożyczone z innych podejść



Krytyka jest mniej surowa niż Vasqueza



Poprzez przydzielenie małych i zwykle

niewystarczających połaci terenu na polu

akademickim, realizm być może stał się strukturalnie

zależnym od podziału teoretycznej pracy

definiowanej gdzieindziej (w innych miejscach)

Podejście realistyczne



Początkowy okres rozwoju realistycznego
podejścia do otaczającej państwa politycznej

rzeczywistości,



zdominowany został przez pesymistyczne

i konserwatywne postrzeganie natury

człowieka i jego głównych preferencji



Zwolennicy szkoły realistycznej wychodzili

z założenia, że

konflikt jest cechą ludzkiego

istnienia i zjawiskiem towarzyszącym ludzkości
w jej rozwoju

Dylematy



Dylemat tożsamości



Dylemat konserwatywny
(uzasadnienia/tradycji realizmu)

Dylemat tożsamości

Z jednej strony:



realizm jest porównywany z klasyczną teorią

stosunków międzynarodowych, (z idealistami)



ciężko było mu się wybić i udowodnić swoją

odrębność.

Z drugiej zaś strony:



Specyfikowano i zawężano realizm do niektórych

cech

Dylemat tożsamości

Problem z określeniem tożsamości pojawia
się w definiowaniu pojęć, a raczej
opowiedzeniem się, która cecha
determinuje, albo też odróżnia realistów od
innych szkół.

Dylemat tożsamości

Nieoznaczoność realizmu w skali makro:

anarchia



Część realistów uważa, że "anarchia" i równowaga

się są kategoriami zbyt nieważnymi/pustymi by

uchwycić istotne cechy polityki międzynarodowej.



Stąd też problem, że część realistów odbierała

realizmowi jego zdeterminowane cechy, jak
np. władza.



Rozróżnienie w sposobie postrzegania władzy

ujmowało realizmowi jako jednolitej nauce.

Dylemat tożsamości

Aron

widział jednolite systemy

Kissinger

systemy zgodne z prawem

Wolfers

systemy na biegunie obojętności lub

charakteryzujące się przyjaźnią, jako anomalią
od Hobbesowskiego przypadku polityki siły.

Także druga część Alexandra Wendta w jego „Social

Theory” to tylko inna próba, która stara się jeszcze

bardziej ograniczyć stosowanie pojmowania

realistów (i liberalistów).

Dylemat tożsamości

Władza

względna pozycja państw w nadmiernej

sile robi się widoczna w negocjacjach

między państwami i nie można się obyć

bez koncepcji władzy ponad wszystko

Innymi słowy, dyplomaci, muszą najpierw

uzgodnią co się liczy, zanim będą mogli

rozpocząć liczenie.

Dylemat tożsamości

Władza c.d.

W dyskusji kluczowe jest używanie pojęcia
władzy, nie jest to wybór, ale "potrzeba", do
parafrazowania powiedzenia Morgenthaua o
równowadze sił.

Dylemat tożsamości

Waltz

zakłada analogię między rolą władzy w STM i

roli pieniądza w neoklasycznej ekonomii.
Dążenie do maksymalizacji użyteczności, która może
być wyrażona i mierzona w kategoriach pieniężnych,
podobieństwa interesu narodowego
(tj. bezpieczeństwa) wyrażona w potędze.

Dylemat tożsamości

Aron twierdził, że istnieją trzy klasyczne cele polityki

zagranicznej:



potęga



bezpieczeństwo



chwała / ideały

To nie powinno być zredukowane jedno w drugie.

Nie mając jednego celu, żaden racjonalny wybór nie

może się zdarzyć.

Dylemat tożsamości



Zamienność

odnosi się do pomysłu ruchomego

dobra, które można swobodnie zastąpić innym z

tej samej klasy.



Różny stopień zamienności pieniędzy i zasobów

władzy



Współmierność środków i celów zakłada wysoki

stopień zamienności potęgi,



Mając na uwadze, że zamienność wydaje się

wiarygodnym założeniem w gospodarkach

pieniężnych, w STM, nawet pozornie ostateczne

zasoby władzy takich jak broń masowego rażenia

mogą nie koniecznie być dużą pomocą w dążeniu

państwa do zmiany swojej polityki pieniężnej.

Dylemat tożsamości



Waltz powiedział, że analogia pomiędzy
potęgą i pieniędzmi nie jest zniszczona
przez różnice jakościowe. Raczej
problemem jest tylko jeden z pomiarów.
Waltz twierdził, ze pomimo to potęga
działa jako środek wymiany. Jednak, jak
przypomina Baldwin, dla podejmowania
pracy teoretycznej, potęga musi być
(sprecyzowana), standaryzowaną miarą
wartości.

Dylemat tożsamości

Im silniejsze państwo, tym większe jego możliwości.

Potęga może być tylko nieznacznie zamienna dla
słabych państw, ale jest wysoce zmienna dla silnych.

Środki majątku i władzy są podobne, ponieważ
istnieją tylko dlatego, że ludzie w nie wierzą

Dylemat tożsamości

W rezultacie, realiści muszą "dodać" coś do

swojej teorii pracy.

I nieuchronnie, realiści wciąż na nowo

odprężają ich założenia materializmu

Podsumowanie



Albo realiści zachowają swoją odrębność

materialistyczną meta-teorię powiązaną z

cykliczną wizją historii, a następnie anarchii,



interesy i potęga zapewnia nieokreślone

wyjaśnienia;



lub poprawią swoje wyjaśnienia, ale muszą to

zrobić poprzez rozluźnienie ich założeń, utratą

odrębności i rozpoczęcie prowadzenia badań na

terenie szkół konkurencyjnych

Podsumowanie c.d.

W rezultacie neorealiści nie tylko określili swój teren,

ale czyniąc to, postawili się przeciwko klasycznym

realistom.

Jest rzeczą naturalną, że w samoobronie, realiści

odnoszą się do klasycznych myślicieli by pokazać,

że taka wąska definicja stawia realizm w zbyt

wąskim położeniu.

Obecna krytyka, nazywa realizm "

odkurzaczem-

wpływu

" realizmu, czyli jego skłonność do połykania

wszystkiego co wartościowe wynikające z innych

modeli. Nazwano to strategią

"realizm-plus-

wszczepione-elementy".

Dylemat konserwatywny

Jest to wybór między tradycją i uzasadnieniem, który
wynika z faktu, że realizm jest formą praktycznej wiedzy,
która potrzebuje jakiejś formy uzasadnienia innej niż
odwołanie się do roli tradycji.

Dlatego też realiści:

albo zaktualizują praktyczną wiedzę wspólnej kultury

dyplomatycznej przy utracie wiarygodności naukowej

albo sięgając do logicznego przekonywania, oddadzą się

naukowej formie, która zakłóca realistyczną tradycję

Dylemat konserwatywny

W obliczu krytyki o charakterze naukowym cykliczną
cechą realistów zostało skłanianie się ku mniej
rygorystycznym rozumieniom ich własnych teorii.

Realizm odnosi się do tradycji filozoficznej lub
bardziej ogólnie do "postawy dotyczące kondycji
ludzkiej ".

Dylemat konserwatywny

Morgenthau zmierzył się
z konserwatywnym dylematem:

Jeżeli realizm jest praktyczną wiedzą, wtedy

powiedział, że może istnieć ponieważ



Jest dzielony przez dyplomatyczne wspólnoty,



Jest prawdziwy



I nie ma potrzeby wyraźnego uzasadnienia.

Jeżeli jednak te same maksymy realistów nie są już
koniecznie wspólne, i potrzebują uzasadnienia w
naszych demokratycznych czasach, ten fundament nie
może już oprzeć się na tradycji;

Dylemat konserwatywny



Realizm dostarcza w dużej części odwołań od

wniosku, aby zrozumieć rzeczywistość "jak jest".



Odkąd realizm świadomie odnosi się do świata, w

formie jakiej jest (a nie takiej jakiej powinien być), to

koniecznie wymaga rodzaju obiektywnego statusu.



Poprzez unikanie uzasadnienia, realizm traci siły

przekonywania w czasie debaty racjonalistów.



Obrona realizmu sama dąży do swej zagłady

Dylemat konserwatywny



Określenie warunków zakresu było podstawą

realistycznej obrony przed krytyką Vasquez'a.



Dlaczego sprzeciwić ten ruch teraz w wersji

przedstawionej przez Legro i Moravcsika?



Powodem jest fakt, że nie ma żadnych warunków w

zakresie różnych teorii realizmu, które tworzą całość

teoretycznego horyzontu, ale są możliwości

stosowania realizmu w porównaniu z innymi

teoriami!



To jest bardzo trudne dla realistów, choć nie

niemożliwe

Dylemat konserwatywny

Nie wolno pokrywać wszechświata STM zarówno

poprzez:



rozwijanie założeń i zmiennych związku
przyczynowego od swoich konkurentów,



poprzez określenie czysto teoretycznie



-wewnętrznych warunków zastosowania.

Nie można naukowo bronić realizmu nawiązując do
dyscypliny standardów, chociaż mogą one bronić
empirycznych wierzytelności, którymi będą się
dzielić z innymi.

Dylemat konserwatywny

Twierdzą, że zmiana na
pragmatyczno / intuicyjny rodzaj realizmu

nie jest ucieczką od
"konserwatywnych dylematów realizmu",

Powrót do
"wspólnego poczucia realizmu"
jest, już
prawie nie możliwy.

Konserwatywny dylemat
realistycznej tradycji STM

Morgenthau zmierzył się z
konserwatywnym dylematem



Jeśli realizm jest praktyczną wiedzą, wtedy
powiedział, że może istnieć - jest prawdziwy i nie
ma potrzeby wyraźnego uzasadnienia.



Jeżeli jednak te same maksymy realistów nie są już
wspólne, i potrzebują uzasadnienia
w naszych demokratycznych czasach, ten
fundament nie może już oprzeć się na tradycji;

Krytyka pragmatyk nauki
w obronie realizmu

Istnieje kilka sposobów spotkania dylematu,
ale tylko jeden, który ma odwagę naciskać na
realistyczną linię obrony -
co było zainicjowane przez Kenneth Waltza około 20
lat temu, do jego logicznych wniosków.

Twierdzi on, że nauka jest w rzeczywistości
naprawdę nierealna, a zatem jego teoria jest
tak dobra, jaką można dostać.

Kiedy pragmatyzm zostawia
realizm w tyle

Ciekawym jest zapamiętać, że gdy realizm jest
krytykowany przez bardziej naukowe gałęzie
dyscypliny, wydaje się w stanie ogarnąć
post-pozytywistyczną ideę, jakby ona zawsze
należała do nich.

Jeśli nauka STM ma kłopoty z realizmem, to nie
dlatego, że realizm jest zły, ale dlatego, że STM nie
powinno być nauką

.

Podsumowanie

Realizm w stosunkach międzynarodowych jest
skazany na powrót do tych dylematów, dopóki
nie porzuci swojej własnej tożsamości ukazanej w
"pierwszej debacie" między realizmem a
idealizmem.

Postępując jednak w ten sposób mógłby
przystępować do serii meta-teoretycznych
i teoretycznych możliwości badawczych, które do tej
pory prowadzone były w ramach innych szkół
filozoficznych.



Dziękujemy za uwagę