Znieczulenie w chirurgii

jednego dnia

Elżbieta Nurczyńska

KiK Anestezjologii i Intensywnej Terapii

SU CM UMK

Zasady chirurgii „jednego dnia”

• Według definicji przyjętej przez brytyjską National Health

Commision w 2005 r chirurgia jednego dnia to działalność
zabiegowa, po której pacjent musi zostać wypisany do domu przed
północą dnia, w którym został przyjęty. Według założeń NHS w
2008 75% liczby zabiegów miało być wykonywanych w trybie
jednodniowym (do statystyki wlicza się endoskopie i ekstrakcje
zębów).

• Zalety: wygoda pacjenta, rzadsze powikłania(?), w tym psychozy u

osób starszych, lepsza tolerancja zdarzenia, zwłaszcza w grupie
dzieci, niższe koszty przy porównywalnych wynikach odległych,
zmniejszenie ryzyka zakażeń wewnątrzszpitalnych.

ORGANIZACJA JEDNOSTKI CHIRURGII

JEDNEGO DNIA

Kryteria doboru pacjentów
(Day Case Unit, Royal Hallamshire Hospital, Sheffield, Wlk.

Brytania)

• - wola pacjenta
• - obecność odpowiedzialnej osoby dorosłej w miejscu

zamieszkania

• - dobry ogólny stan zdrowia (jak najlepszy w dniu zabiegu)
• - kontrolowane choroby przewlekłe,
• - niezawodny transport do miejsca zamieszkania,
• - określone warunki socjalne w miejscu zamieszkania, m. In.

Telefon

ORGANIZACJA JEDNOSTKI CHIRURGII

JEDNEGO DNIA

Ocena przedoperacyjna.
• Dokonywana w tzw. preassessment clinic, przez pielęgniarki pod

nadzorem konsultantów (chirurgów i anestezjologów) według
protokołu-podstawowy wywiad i badanie przedmiotowe. Podczas
tej wizyty są pobierane badania według zaleceń NICE (The
National Institute for Health and Clinical Excellence). Wyniki
badań są analizowane przez stażystę oddziału chirurgii.

• Pacjenci ASA I oceniani są przy pomocy kwestionariusza

telefonicznego, żadne badania nie są wymagane. Kwalifikacja
jako ASA I pochodzi od kierującego chirurga lub lekarza
rodzinnego.

• Pacjent problematyczny jest konsultowany telefonicznie przez

pielęgniarkę z anestezjologiem, który będzie znieczulał danego
pacjenta, zostaje ustalony plan postępowania.

ORGANIZACJA JEDNOSTKI CHIRURGII

JEDNEGO DNIA

Przykładowe zasady postępowania:
OTYŁOŚĆ
• BMI<34 – ocena pielęgniarska
• 34 < BMI <39 – wymagana porada konsultanta anestezjologa

UZALEŻNIENIE OD SUBSTANCJI PSYCHOAKTYWNYCH
• Kwalifikowani chorzy, u których zespół odstawienia nie

występuje prze pierwsze 24 godziny lub jest łatwo
kontrolowany (na podstawie subiektywnej oceny pacjenta).
Pacjent zostaje poinformowany o możliwości przyjęcia do
szpitala i leczeniu zespołu odstawienia.

ORGANIZACJA JEDNOSTKI CHIRURGII

JEDNEGO DNIA

RODZAJE OPERACJI

Z założenia wybiera się zabiegi :

niepołączone z dużą utratą krwi, możliwe

do wykonania w racjonalnie krótkim czasie,

nie powodujące znacznego przesunięcia

płynów ustrojowych, nie wymagające

skomplikowanego nadzoru

pooperacyjnego, nie wiążą się z silnym

bólem , niemożliwym do opanowania w

warunkach domowych.

ORGANIZACJA JEDNOSTKI CHIRURGII

JEDNEGO DNIA

Lista zaproponowana przez British Association of Day Surgery (dotyczy zabiegów w

trybie planowym):

•

Korekcja przepukliny-pachwinowej, brzusznej, udowej, pępkowej

•

Wycięcie guzka piersi

•

Mniejsze operacje odbytu (szczelina, prosta przetoka)

•

Operacje żylaków kończyn dolnych- także obustronne

•

Przykurcz Dupuytrena

•

Dekompresja cieśni nadgarstka

•

Stulejki u dzieci i dorosłych

•

Artroskopia, w tym stawu barkowego i biodrowego

•

Wodniak jądra

•

Przepuklina pachwinowa, wnętrostwo u dzieci

•

Korekcja zeza,

•

Wycięcie migdałków u dzieci

•

Korekcja uszu i mniejsze operacje plastyczne

•

Laparoskopie

•

Usunięcie ciąży

•

TUR

ORGANIZACJA JEDNOSTKI CHIRURGII

JEDNEGO DNIA

Przyjęto, że w trybie 1-dniowym w 2008 roku będzie

przeprowadzanych 50% następujących zabiegów:

• Cholecystektomii laparoskopowa
• Sympatektomia torakoskopowi
• Częściowa tyreidektomia
• Hemoroidektomia
• Urethrotomia
• Laserowa prostatektomia
• Operacja paluchów koślawych
• Artroskopowi usunięcie łąkotki
• Podskórna mastektomia

ORGANIZACJA JEDNOSTKI CHIRURGII

JEDNEGO DNIA

ZASADY UDZIELANIA INFORMACJI

Bardzo duży nacisk kładzie się na sposób

informowania pacjenta przed operacją. Otrzymują

oni zestaw ulotek informacyjnych przedstawiających

ryzyko anestezji, opis operacji, plan postępowania

okołooperacyjnego , dokładny opis, jak przygotować

się do zabiegu, informacje dotyczące spożywania

pokarmów, przyjmowania leków (zaleca się

nieprzyjmowanie antagonistów rec. Angiotensyny II

przez 2 doby przed operacją). Dodatkowo- lista

telefonów alarmowych, instrukcja postępowania w

nagłej potrzebie w okresie pooperacyjnym.

ORGANIZACJA JEDNOSTKI CHIRURGII

JEDNEGO DNIA

WARUNKI LOKALOWE I WYPOSAŻENIE

• Najbardziej pożądane: oddzielny blok operacyjny, sala

pooperacyjna, odrębny zespół pielęgniarski.

ZAKOŃCZENIE LECZENIA

• Wypis do domu na podstawie protokołu Postanesthesia

Discharge Scoring System (PADSS), przez personel pielęgniarski.

Godzinna obserwacja: stabilne parametry życiowe, właściwa

orientacja auto- i allopsychiczna, właściwa kontrola bólu, pakiet

przeciwbólowy TTH (to take home) wydany, przyjął posiłek bez

nudności i wymiotów, oddał mocz. Chory samodzielnie ubrał się i

chodzi, w minimalnym stopniu cierpi na nudności, wymioty lub

zawroty głowy. Rana operacyjna nie krwawi.

• Pacjent jest odbierany przez odpowiedzialną osobę dorosłą, która

zapewnia opiekę przez kolejne 24 h. otrzymuje kopię listu

klinicznego, podsumowującego terapię.

ORGANIZACJA JEDNOSTKI CHIRURGII

JEDNEGO DNIA

Wydolność i bezpieczeństwo systemu chirurgii jednego dnia

zależą od prawidłowej kwalifikacji pacjenta do procedur

zabiegowych i znieczulenia. Uważa się, że pacjent w tym

systemie jest „bardziej zdrowy od hospitalizowanego” lecz

analiza aktualnej listy przeciwwskazań pozwala

wywnioskować, że dotyczy ona tych samych grup chorych.

Również technika postępowania operacyjnego jedynie

czasami odbiega od rutynowo stosowanej. Powinno dać to

zbliżoną częstość występowania powikłań w obu systemach.

Powikłanie chirurgiczne niewielkiego stopnia np. krwawienie-

w chirurgii jednego dnia jest traktowane jako poważne, w

warunkach szpitalnych nie stanowi często większego

problemu.

ORGANIZACJA JEDNOSTKI CHIRURGII

JEDNEGO DNIA

Czynniki wydłużające pobyt w placówkach chirurgii

krótkoterminowej:
-okolica i przyjmowany rodzaj operacji,
- Stan zdrowia pacjenta przed zabiegiem- szcz. Ukł. Krążenia
- Czas operacji
- zastosowanie znieczulenia ogólnego
- zagrożenia tzw. małą chorobowością i powikłaniami

krążeniowymi

 

- wiek, otyłość, nikotynizm- czynniki generujące powikłania

oddechowe, jak również obturacyjny bezdech senny,

wcześniactwo u dzieci
- odczuwanie bólu po operacji

Do powikłań mogą przyczyniać się również zaburzenia stanu

psychicznego i emocjonalnego w okresie okołooperacyjnym.

Zwraca się uwagę na perfekcję organizacyjną i terminowość

wykonywania procedur.

ORGANIZACJA JEDNOSTKI CHIRURGII

JEDNEGO DNIA

Przeciwwskazania bezwzględne do znieczulenia w chirurgii jednego dnia wg ASA

(2006r)

•

Istotne i niewyjaśnione komplikacje w czasie poprzednich znieczuleń

•

Zaburzenia hemostazy

•

Niekontrolowane choroby współistniejące z ryzykiem ASA II i więcej

•

ASA IV

•

Krytyczna otyłość BMI > 40 kg/m

2

•

Przeciwwskazania specyficzne dla znieczulenia przewodowego: uczulenia na

l.z.m., infekcje okolicy miejsca blokady)

•

Brak świadomej zgody

•

Stałe zażywanie inhibitorów MAO

•

Narkomania

•

Warunki socjalne:

•

Samotne mieszkanie lub w odległości > 50 km od ośrodka

•

Brak telefonu

•

Brak opiekuna bezpośredniego

ORGANIZACJA JEDNOSTKI CHIRURGII

JEDNEGO DNIA

Wg Lunna i Mushina ( Lunn J.N., Mushin W.W.: Mortality associated with

anaesthesia. Anaesthesia 1982, 37, 856) zdarzenia I okoliczności

prowadzące do zgonów związanych z anestezją nie zmieniają się od lat.

Z analizy wielu opracowań dotyczących śmiertelności z przyczyn

anestezjologicznych wynika, że najczęściej przyczyną zgonów i

powikłań są poniższe sytuacje:

• Niewydolność systemu organizacyjnego; niedostateczna wymiana

informacji i ustaleń między chirurgiem a anestezjologiem co do różnych

aspektów operacji, optymalnego czasu jej przeprowadzenia, opieki

przed- i pooperacyjnej oraz rokowania);

• Awarie aparatury i wypadki techniczne

• Efekty uboczne działania leków;

• Trudności techniczne np. związane z intubacją tchawicy

• Niewydolność ludzka anestezjologa: braki w wykształceniu, niezdolność

prawidłowego wykorzystania posiadanej wiedzy, brak nadzoru, brak

doświadczenia, zmęczenie, pośpiech, nieuwaga i zaniedbanie

• Wyjątkowe zdarzenia niemożliwe do przewidzenia: wstrząs

anafilaktyczny, gorączka złośliwa, wybuch, awaria zasilania.

 

BEZPIECZEŃSTWO W CHIRURGII JEDNEGO

DNIA

Jednostki, w których wykonywane są zabiegi z

zakresu chirurgii jednego dnia, dla

zapewnienia bezpieczeństwa i skuteczności

powinny jednoznacznie określić:

• Odpowiedzialność osób zarządzających oraz

poszczególnych członków zespołu

• Zakres wykonywanych procedur

medycznych

• wytyczne w zakresie kwalifikacji chorych

do operacji i znieczulenia

• Ważne elementy opieki nad pacjentami i

prowadzonej terapii

BEZPIECZEŃSTWO W CHIRURGII JEDNEGO

DNIA

• Zakres kontrolowanych wskaźników dla chirurgii jednodniowej –

przykłady

• Nieplanowane hospitalizacje

• Przyjęcia do oddziału intensywnej terapii

• Ciężkie zaburzenia przytomności po znieczuleniu

• Uszkodzenia oun

• Uszkodzenia nerwów obwodowych

• Zaburzenia hemodynamiczne

• nzk

• Depresja oddechowa

• Zachłyśnięcie treścią pokarmową

• Uszkodzenia zębów

• Pooperacyjne nudności i wymioty

• Nadmierny ból

• Nadmierne krwawienie

• Ogólny stopień zadowolenia pacjenta

BEZPIECZEŃSTWO W CHIRURGII JEDNEGO

DNIA

• Należy wyznaczyć próg, poniżej którego

skuteczność oddziału w odniesieniu do danego

wskaźnika uznaje się za niedostateczną, poddać

ją dokładniejszej ocenie i podjąć się naprawy.

• Zdaniem większości klinicystów większości

przyjęć po znieczuleniu w trybie ambulatoryjnym

można uniknąć, dokładniej (spokojniej,

dłużej)przekazując pacjentom zalecenia

dotyczące postępowania w okresie przed- i

pooperacyjnym. Szczegółowe zalecenia w formie

pisemnej, które pacjent otrzymuje wraz z kartą

informacyjną mogą wyeliminować cześć

wątpliwości i obaw chorego.

Analiza działalności jednostek ONE DAY

SURGERY

Obserwacja działalności zespołów chirurgii krótkoterminowej,

wykonujących cholecystektomie laparoskopowe,

prowadzona przez 7 lat w Finlandii i Wielkiej Brytanii

wykazała duży odsetek powrotów do domu w dniu zabiegu

(odpowiednio 80% i 63%).

Wśród chorych, którzy zostali w szpitalu 40% zrobiło to z

powodu własnych obaw co do wystąpienia powikłań w

miejscu zamieszkania. Pozostałe czynniki niepowodzenia

skróconego trybu postępowania też nie były jednoznacznie

uwarunkowane klinicznie: warunki socjalne w miejscu

zamieszkanie, niepewność chirurga co do efektu operacji,

późna pora operacji).

W powyższym opracowaniu liczbę powikłań istotnych

klinicznie, wymagających przedłużonej hospitalizacji

oszacowano na 2%.

Analiza działalności jednostek ONE DAY

SURGERY

• Obserwacja 5-letnia pacjentów chirurgii krótkoterminowej

z zakresu laryngologii wykazała konieczność tzw.

unplanned readmission u 6, 7%pocjentów.

• W grupie hospitalizowanych przeważali mężczyźni, około

50 r.ż., komplikacje związane były z zabiegami otwartej

biopsji węzłow karku (27%), endoskopową chir. zatok

(20,3%), panendoskopią (16,2%).

• Powikłania obejmowały zaburzenia drożności dróg

oddechowych (37,7%), znaczne krwawienie

okołooperacyjne (28,6%), trudny do opanowania ból

(19,5), problemy anestezjologiczne (5,2%), problemy

sercowo-naczyniowe (3,9%).

• Statystycznie wystąpienie powikłań korelowało z wysoką

oceną w skali ASA (III i więcej) oraz czasem trwania

zabiegu >60 min.

Analiza działalności jednostek ONE DAY

SURGERY

• Podobnie w Bostońskiej Klinice Chirurgii

Dziennej – konieczność hospitalizacji

(3,4%!!) głównie z powodu bólu (40%),

nudności i wymiotów (22%), retencja

moczu (20%).

• Poddawani analizie chorzy poddawani

byli cholecystektomii laparoskopowej.

• Powtarzającym się niezależnym

statystycznie czynnikiem wzrostu ryzyka

powikłań był czas zabiegu >60 minut.

Analiza działalności jednostek ONE DAY

SURGERY

• Analiza roczna nieplanowanych hospitalizacji

przeprowadzona w szpitalu w Karaczi wykazała: płeć

męską (69% unplanned admission), wiek > 65 lat

(27%), oraz operacje wykonywane na zakończenie dnia

operacyjnego (69%) jako niezależne czynniki ryzyka.

• W 97% przypadków lekarzem, który decydował o

hospitalizacji był chirurg, nie anestezjolog.

• Grupę najczęstszych (30-80%) i najbardziej przykrych

dla pacjenta powikłań stanowią ból niemożliwy do

opanowania w warunkach domowych oraz nudności i

wymioty (tzw. grupa minor morbidity). Łatwą pomoc w

ty zakresie stanowi opracowanie tzw. Pakietów

przeciwbólowych oraz zastosowanie różnych rodzajów

znieczulenia przewodowego.

WYBÓR OPTYMALNEGO SPOSOBU

ZNIECZULENIA

Podstawowe zalety zn. przewodowego w chirurgii

krótkoterminowej (wg Meyzner- Zawadzkiej):

• Brak wkraczania w świadomość pacjenta, szybki

powrót sprawności pacjenta dzięki uniknięciu

powikłań typowych dla zn. Ogólnego,

pooperacyjny komfort pacjenta.

• Dzięki zastosowaniu technik ciągłych,

kontynuowanych w środowisku zamieszkania

chorego osiąga się większy komfort bólowy

pacjenta.

WYBÓR OPTYMALNEGO SPOSOBU

ZNIECZULENIA

• Wzrasta częstość wykonywanych blokad

centralnych, głównie podpajęczynówkowych. Niskie

dawki l.z.m. łączone są z opioidami, co pozwala na

uzyskanie selektywnego efektu analgezji przy

minimalnej blokadzie wegetatywnej i motorycznej z

możliwością szybkiego powrotu motoryki (tzw. Walk-

in, walk-out spinals, selective spinal anaesthesia).

• Popunkcyjne bóle głowy, ból okolicy punkcji, retencja

moczu, świąd skóry – podobna częstość jak

u hospitalizowanych, lecz interpretowane

przez pacjenta jako bardziej dotkliwe w środowisku

domowym.

WYBÓR OPTYMALNEGO SPOSOBU

ZNIECZULENIA

za J. Dobrogowskim:

• istnieją dowody EBM, że znieczulenie nasiękowe

zmniejsza częstość pooperacyjnych nudności

i wymiotów oraz zmniejsza zapotrzebowanie na

podawane systemowo analgetyki po zabiegu

operacyjnym.

• Dodatek opioidu do l.z.m. znacznie przedłuża analgezję

pooperacyjną, szczególnie po zabiegach

stomatologicznych.

• W znieczuleniu odcinkowym dożylnym można

przedłużyć działanie analgetyczne na okres

pooperacyjny przez dodanie do roztworu lignokainy

NLPZ lub klonidyny.

WYBÓR OPTYMALNEGO SPOSOBU

ZNIECZULENIA I ANALGEZJI

POOPERACYJNEJ

• Znieczulenie dostawowe podczas artroskopii jest chętnie

stosowane. W celu poprawy jakości i długości trwania

analgezji pooperacyjnej (do 24 h) stosuje się l.z.m. z

domieszką opioidu. Możliwe jest zastosowanie klonidyny i

NLPZ tą drogą.

• Blokada nerwu udowego zapewnia analgezje trwającą do 24

h po zabiegach rekonstrukcyjnych więzadeł kolana. Skraca

to czas pobytu pacjenta w sali obserwacyjnej, zmniejsza

liczbę chorych przyjmowanych do szpitala z powodu bólu.

• Blokady nn. biodrowo-pachwinowego i biodrowo-

podbrzusznego do operacji przepukliny pachwinowej oprócz

działania przeciwbólowego zmniejszają odsetek retencji

moczu po zabiegu w porównaniu ze znieczuleniem podpaj. i

ogólnym

WYBÓR OPTYMALNEGO SPOSOBU

ZNIECZULENIA I ANALGEZJI

POOPERACYJNEJ

Optymalne uśmierzenie bólu

pooperacyjnego:

• Bezpieczne
• Minimalne działania niepożądane
• Nie zaburza wczesnego uruchomienia
• Możliwe do zastosowania w warunkach

domowych

WYBÓR OPTYMALNEGO SPOSOBU

ZNIECZULENIA I ANALGEZJI

POOPERACYJNEJ

• Paracetamol w dawkach frakcjonowanych

• Paracetamol +metamizol, lub dodatek NLPZ przy bólu o

większym nasileniu.

• NLPZ +paracetamol+ słaby opioid

• Ostrzykiwanie brzegów rany, ciągłe znieczulenie dostawowe,

okołonerwowe.

Coraz większe znaczenie przypisuje się właściwemu

informowaniu pacjenta odnośnie planowanego

postępowania (w tym nt. wad i zalet) oraz

dokumentowaniu pomiaru bólu przy pomocy prostych

skal.

Postępowanie takie znacznie poprawia wyniki leczenia bólu.

Metody przewidywania trudności intubacji

• W piśmiennictwie anglosaskim stworzono pojęcie

„trudnych dróg oddechowych” określające sytuację, w

której średnio doświadczony anestezjolog ma

trudności z wentylacją przez maskę twarzową, z

intubacją, bądź zarówno z intubacją jak i wentylacją u

danego pacjenta.

• Trudności z wentylacją wzrastają u chorych w wieku >

55 lat, otyłych (BMI > 26), bezzębnych, z obfitym

zarostem twarzy, chrapiących podczas snu.

Występowanie 2 z wymienionych cech nasuwa

podejrzenie trudności w intubacji.

• Trudna laryngoskopia – nie można uwidocznić żadnej

części więzadeł głosowych, lub nawet nagłośni.

Metody przewidywania trudności intubacji

Określenie „trudna intubacja” dotyczy sytuacji gdy:

• Wydłużony jest czas laryngoskopii,

• Utrudnione jest uwidocznienie wejścia do krtani

• Dokonuje się > 2 prób wprowadzenia rurki,

• Zmieniany jest sprzęt (łopatka, laryngoskop,

rozmiar rurki dotchawiczej)

• Używa się sprzętu niekonwencjonalnego-

prowadnica, fiberoskop, nietypowy laryngoskop

• Konieczna jest pomoc drugiej osoby

• Stosuje się zastępczą technikę wentylacji,

• Czas trwania procedury przekracza 2 minuty (wg

ASA 10 min.)

Metody przewidywania trudności intubacji

CNV CNI

• (can not ventilate, can not intubate)
• Nieskuteczna wentylacja, nie udało

się zaintubować chorego

 

Metody przewidywania trudności intubacji

Wywiad

• Zabiegi w obrębie górnych dróg oddechowych,

• Przebyte urazy, operacje twarzy, jamy ustnej,

• Problemy z intubacją podczas poprzednich operacji

• Zapalenie stawów, sklerodermia, zakażenia około

szczękowe,

• Radioterapia, cukrzyca

• Obecność wad rozwojowych: akromegalia, karłowatość,

Pierre- Robin, Treacher – Collins, Beckwith- Wiedemann,

Weaver, Crouzon, Goldenhar, które mogą być przyczyną:

• Nieprawidłowego rozwoju ust i szczęk,

• Nieprawidłowego kształtu głowy- przedwczesne zarośnięcie

szwów czaszkowych

• Asymetrii twarzy,

• Rozszczepu warg, podniebienia,

• Wad kręgów szyjnych

• Wrodzonych torbieli szyi

• Wad tkanek miękkich

Zespół Beckwitha- Wiedemanna

Najbardziej charakterystyczne objawy zespołu to triada:

przepuklina pępowinowa

(exopmphalos) i inne wady przedniej ściany jamy

brzusznej,

makroglosja

,

gigantyzm

(macrosomia) u noworodka.

W okresie noworodkowym często występuje

hipoglikemia

. Inne możliwe

objawy to:

splanchnomegalia

(wisceromegalia)

hipertrofia

komórek kory nadnerczy

wady układu moczowo-płciowego
dołki i wyrośla przeduszne

dysplazja

rdzenia nadnerczy.

Zespół Beckwitha-Wiedemanna charakteryzuje

się zwiększoną predyspozycją do nowotworów

zarodkowych. Częstość nowotworów w BWS

wynosi około 7,5%, 10% u pacjentów z

hemihipertrofią. Częstsze jest występowanie:

nerwiaka płodowego (neuroblastoma),

guza Wilmsa (nephroblastoma),

hepatoblastoma

i

mięsaka prążkowanokomórkowego

(rhabdomyosarcoma

Zespół Weavera

Zespół

Weavera

Zespół Weavera (

ang.

Weaver syndrome, Weaver-Williams

syndrome, Weaver-Smith syndrome) – rzadki

zespół wad wrodzonych

, opisany po raz pierwszy przez Davida

D. Weavera i wsp. w

1974

roku

[1]

. Charakteryzują go

przyspieszony wzrost w okresie postnatalnym, szczególna

dysmorfia

twarzy i malformacje kostne. Fenotyp zespołu

Weavera przypomina zespół Sotosa; stwierdzono, że w

niewielkiej części przypadków jest też spowodowany

mutacjami w genie powodującym zespół Sotosa

Zespół Crouzona

• Na obraz choroby składają się:

• deformacje czaszki związane z przedwczesnym

zarośnięciem szwów czaszkowych (brachycefalia,

trigonocefalia, dolichocefalia, plagiocefalia,

oksycefalia)

• niskie osadzenie uszu

• hiperteloryzm oczny

• wytrzeszcz gałek ocznych (proptosis), prowadzący do

zaniku nerwu wzrokowego

• zez rozbieżny

• hipoplazja szczęki (pozorny prognatyzm)

• "gotyckie" podniebienie

• krótka górna warga

• nieprawidłowości uzębienia

Zespół Treacher- Collins

Zespół

Goldenhara

• Obraz kliniczny zespołu Goldenhara jest dosyć

różnorodny. Następujące wady wrodzone mogą

wchodzić w jego skład:

• anomalie twarzoczaszki

– jednostronna deformacja ucha zewnętrznego

– anocja

– wyrośla przeduszne

– atrezja przewodu słuchowego zewnętrznego;

– coloboma

• anomalie kręgów

– skolioza

– anomalia Klippla-Feila

• anomalie układu sercowo-naczyniowego

• anomalie ośrodkowego układu nerwowego.

Zespół Goldenhara

Metody przewidywania trudności intubacji

Badanie przedmiotowe

• Krótka, szeroka szyja,

• Wole

• Cofnięta żuchwa

• Tępe kąty żuchwowe

• Zmniejszona wysokość tylnej krawędzi ramienia żuchwy

• Słaba ruchomość żuchwy

• Wystające zęby sieczne

• Zmniejszona odległość kości potylicznej od 1. Kręgu

szyjnego

• Długa, wąska jama ustna,

• Wysoko sklepione podniebienie

Metody przewidywania

trudności intubacji

• Ocena w oparciu o skalę Mallampati, klasyfikację

Wilsona

• Odległość podbródkowo- tarczową (>6.5 u kobiet,

>7 cm u mężczyzn),

• odległość podbródkowo- gnykową,

• rozwarcie ust, (norma > 4 cm)
 

• Wysunięcie żuchwy- możliwość czynnego

wysunięcia zębów dolnych nad górne)

• możliwość przesunięcia chrząstki tarczowatej

(manewr BURP),

• ocena wielkości guza szyi- wole w stopniu 0 -III,