BADANIA

UKŁADU

ODDECHOWEGO

Paulina Matyja

Propedeutyka medycyny, Zdrowie publiczne I rok, II

semestr

Ogólna budowa układu oddechowego

Podstawowym zadaniem układu oddechowego jest umożliwienie wymiany gazowej, czyli dostarczaniu tlenu do
organizmu i usuwaniu dwutlenku węgla.

Jama nosowa
Wyścielona jest błoną śluzową utworzoną z nabłonka migawkowego. Powietrze dostające się do jamy nosowej
ulega ogrzaniu, nawilżeniu i oczyszczeniu z kurzu i bakterii. W górnej części jamy nosowej nabłonek tworzy pola
węchowe umożliwiające odbiór wrażeń węchowych.

Gardło i krtań
W gardle krzyżują się drogi pokarmowe i oddechowe. Z gardła wdychane powietrze dostaje się do krtani,
zbudowanej z chrząstek połączonych więzadłami i mięśniami. Górna część krtani to nagłośnia. Zamyka ona
wejście do krtani podczas połykania pokarmu. Poniżej znajdują się fałdy głosowe (struny głosowe). Powietrze,
przechodząc przez krtań przy napiętych fałdach głosowych, wprawia je w drgania, co umożliwia wydawanie
dźwięków.

Tchawica i oskrzela
Tchawica przypomina lekko spłaszczoną rurę, wzmocnioną chrząstkami. Rozdziela się ona na dwa oskrzela
główne, które wnikają do płuc, a następnie rozdzielają się na coraz mniejsze oskrzela. Tchawica i oskrzela
wyścielone są błoną śluzową z nabłonkiem migawkowym. Nieustanne ruchy rzęsek nabłonka usuwają z płuc
zanieczyszczenia, nadmiar śluzu itp.

Płuca
Płuca są narządem parzystym położonym w klatce piersiowej. Płuco lewe składa się z dwóch płatów, prawe z
trzech. Płuca otoczone są błoną zwaną opłucną. Jedna część opłucnej przylega do płuc (opłucna płucna), druga
do klatki piersiowej (opłucna ścienna). Przestrzeń między nimi wypełniona jest płynem. Same płuca są plątaniną
drobnych oskrzeli i oskrzelików zakończonych pęcherzykami płucnymi. Pęcherzyki mają bardzo cienkie ściany,
zbudowane z jednowarstwowego nabłonka płaskiego. Każdy pęcherzyk otoczony jest gęstą siecią naczyń
włosowatych.

Badanie radiologiczne klatki piersiowej

(

RTG

klatki piersiowej)

Podstawy badania:



przechodzenie

przez klatkę piersiową kontrolowanej dawki promieni RTG

Do badań radiologicznych klatki piersiowej zalicza się:



małoobrazkowe zdjęcie płuc (radiofotografia)

Małoobrazkowe zdjęcie rentgenowskie płuc jest metodą polegającą na wykonaniu zdjęcia aparatem

małoobrazkowym silnie świecącego obrazu widocznego na ekranie rentgenowskim.

Zdjęcia małoobrazkowe służą do badań masowych celem wykrywania chorób płuc: głównie nowotworów

płuc na wczesnym etapie ich rozwoju i gruźlicy.

Zdjęcie Aparatu RTG



zdjęcia rentgenowskie klatki piersiowej

Standardowe zdjęcie rentgenowskie klatki piersiowej wykonuje się w

projekcji tylno-przedniej tzn. promienie wnikają do ciała badanego od
tyłu. Niekiedy wykonuje się dodatkowo zdjęcie boczne, wyjątkowo
zdjęcie skośne. Czasami pacjentowi podaje się doustnie środek
cieniujący (kontrast), który bardzo silnie pochłania promieniowanie
rentgenowskie, umożliwiając uzyskanie obrazu przełyku. U ciężko
chorych wykonuje się tzw. zdjęcie przyłóżkowe. Jest to zdjęcie przednio-
tylne, tzn. promienie wnikają do ciała badanego od przodu.

Zdjęcie rentgenowskie klatki piersiowej w projekcji tylno-przedniej

służy ocenie żeber, kręgosłupa piersiowego, obojczyków,
łopatek, przepony, śródpiersia (wielkość, kształt cieni serca i
dużych naczyń krwionośnych) i miąższu płucnego. Jeśli istnieje
konieczność uwidocznienia okolicy pozasercowej, okolic
położonych u podstawy i tyłu klatki piersiowej, badanie uzupełnia
się zdjęciem bocznym. Niekiedy zdjęcie rentgenowskie wykonuje się po
bezpośrednim podaniu doustnie środka cieniującego (kontrastu) celem
lepszej oceny przełyku, jak i śródpiersia (niektóre guzy śródpiersia,
tętniaki, powiększenie lewego przedsionka lub lewej komory serca mogą
powodować przemieszczanie i zniekształcenia przełyku).

Zdjęcie RTG klatki piersiowej



prześwietlenie klatki piersiowej (radioskopia, skopia)

Prześwietlenie jest metodą pozwalającą oglądać na ekranie

monitora obraz rentgenowski klatki piersiowej w czasie jej
ruchów oddechowych. Dawka przyjętego napromieniowania jest
zależna od czasu trwania badania. Ostateczny obraz na ekranie
monitora może być pozytywowy, tzn. cienie gazów są białe, kości
- czarne, a pozostałe tkanki (tkanki miękkie) są szare, lub też
negatywowy - gdy jest odwrotnie.

Badanie to dostarcza cennych informacji o ruchomości

przepony i ścian klatki piersiowej. Umożliwia także ocenę
tętniącego lub rozpierającego rodzaju zacienienia płucnego lub
śródpiersiowego. Pozwala w sposób dość dokładny rozpoznać
umiejscowienie zmian. Obecnie znajduje powszechne
zastosowanie przy wykonywaniu celowanej biopsji płuca i
podczas bronchoskopii, pozwalając na korektę położenia igły
biopsyjnej.



Zdjęcia warstwowe klatki piersiowej (tomografia)

Tomografią nazywa się specjalną technikę rentgenowską,

która zamazuje część cieni struktur ciała celem lepszego
uwidocznienia struktur w wybranych warstwach ciała.

Zdjęcia warstwowe (tomograficzne) wykonuje się dla

uzupełnienia zdjęć standardowych (sumacyjnych) celem
dokładnej oceny oskrzeli głównych, węzłów chłonnych płuc i
naczyń płucnych oraz do określenia wielkości istniejących jam,
zwapnień i nacieków.



tomografia komputerowa układu oddechowego

(TK układu oddechowego)

Tomografia komputerowa jest metodą oceny płuc i

śródpiersia, pozwalającą dokładnie ocenić anatomię klatki
piersiowej i ewentualną patologię. Obecnie badanie to
wykonywane jest wtedy, kiedy na rentgenowskich zdjęciach
przeglądowych klatki piersiowej zostanie wykryta podejrzana
lub niejasna zmiana patologiczna. Do badania należy być na
czczo: co najmniej na 6 godz. wcześniej powstrzymać się od
jedzenia i picia.

Opis:



badany jest rozebrany i ułożony na ruchomym stole (najczęściej w
pozycji na wznak), który wjeżdża do środka aparatu



w czasie badania pacjent leży nieruchomo



aparatura jest wyposażona w intercom, poprzez który komunikuje
się pacjent z lekarzem



podczas wysyłania promieni RTG wewnątrz aparatury zapalają się
specjalne diody, aby sygnalizować badanemu konieczność
powstrzymania oddychania



wynik – w formie opisu,
z dołączonymi zdjęciami na kliszy
lub papierze.

Wskazania:



wszelkie schorzenia w obrębie klatki piersiowej obrażenia klatki
piersiowej



zaburzenia rozwojowe klatki piersiowej



badanie przed- i pooperacyjne klatki piersiowej

Warunki:



badania na zlecenie lekarza (skierowanie)



trwa kilka minut



wykonywane jest w każdym wieku



nie może być wykonane u kobiet w ciąży



należy unikać wykonywania badania u kobiet w II połowie cyklu
miesiączkowego, u których zaistniała możliwość zapłodnienia

Przygotowanie do badań:



nie ma specjalnych zaleceń

Opis:



standardowe zdjęcie RTG wykonywane jest w pozycji stojącej



przy projekcji tylno-przedniej badany powinien mieć ręce oparte na
biodrach, łokcie lekko wysunięte do przodu, barki opuszczone i
odchylone do przodu, broda uniesiona, przednia powierzchnia klatki
piersiowej powinna swobodnie przylegać do kasety rentgenowskiej



pacjent powinien wykonać głęboki wdech i na chwilę zatrzymać
oddech



czas pojedynczego napromieniowania zwykle trwa kilka milisekund



przy zdjęciach w pozycjach bocznych lub skośnych pacjent powinien
mieć chorą stronę skierowaną ku kasecie, a ramiona i brodę uniesione



czasem bezpośrednio przed badaniem poleca się wypicie tzw. papki
barytowej (środek cieniujący - kontrast)



u osób ciężko chorych wykonuje się zdjęcia RTG w pozycji leżącej lub
siedzącej - tzw. zdjęcia radiologiczne przyłóżkowe



prześwietlenie – chory ustawia się przed ekranem tak, jak do
standardowego zdjęcia RTG; potem – w trakcie badania poleca się mu
zmienić pozycję, zależnie od zaobserwowanych zmian



wynik – w formie opisu, z dołączonymi kliszami RTG

Spirometria

Badanie polega na pomiarze objętości powietrza

przesuwającego się z lub do układu oddechowego podczas
oddychania (cyklu oddechowego). Pomiary spirometryczne
uzyskiwane są za pomocą specjalnych aparatów (spirometrów,
spirografów) połączonych zwykle z komputerem i dostarczają
danych diagnostycznych o ilości oraz stanie czynnościowym
miąższu płucnego.

Badanie służy ocenie wydolności oddechowej człowieka.

Badanie spirometryczne ma określić pojemność zawartych w
płucach gazów i dać informację o sprawności wentylacyjnej układu
oddechowego. Ma ono także za zadanie określenie szybkości i
objętości wymiany gazowej w płucach.

Niekiedy badanie spirometryczne uzupełnia się próbami:



wysiłkowymi - badanie wysiłkowe wykonuje się za pomocą
ergometru rowerowego lub ruchomej bieżni.

Pozwala ocenić wydolność zarówno oddechową, jak i
krążeniową. Badanie to wykonuje się u ludzi ze schorzeniami
oddechowo-krążeniowymi, ale również celem dokonania
ekspertyzy w zawodowych chorobach płuc.



farmakologicznymi - polegają na wykonaniu

pomiarów spirometrycznych po podaniu leków w
aerozolu, które kurczą lub rozszerzają oskrzela.
Umożliwia to ocenę wrażliwości błony mięśniowej
oskrzeli na poszczególne leki.

Połączenie badania spirometrycznego z próbą

farmakologiczną pomocne jest w ustaleniu
rozpoznania choroby, np. u większości chorych na
astmę oskrzelową występuje nadwrażliwość na leki
wywołujące skurcz oskrzeli. Badanie to umożliwia
również dobór odpowiedniego leku przy astmie
napadowej lub stałej (przewlekłe zapalenie
oskrzeli).

Wskazania:



choroby układu oddechowego



operacje na miąższu płucnym



monitorowanie leczenia płuc

Warunki:



na zlecenie lekarza



trwa kilka minut



wykonywane jest w każdym wieku



przed badaniem należy posiać poprzednie wyniki

badań



może być wykonane u kobiet w ciąży bez

wykonywania prób farmakologicznych

Opis:



w czasie badania pacjent oddycha przez ustnik połączony rurką z aparatem
spirometrycznym



przed przystąpieniem do badania należy wykonać kilka głębokich oddechów



następnie wykonuje się bardzo głęboki wdech, szczelnie przykłada usta do
ustnika i jak najszybciej wydmuchuje się do aparatu cały zapas powietrza



dalsze oddychanie odbywa się zgodnie z poleceniami osoby przeprowadzającej
badanie



w czasie pomiarów na ekranie urządzenia pojawiają się wartości poszczególnych
parametrów



VC = pojemność życiowa – obrazuje pojemność płuc w czasie głębokiego wdechu



FEV1= nasilona objętość wydechowa pierwszo-sekundowa – objętość powietrza
wydychanego w czasie maksymalnie nasilonego i szybkiego wydechu



przy badaniu bronchospirometrycznym – spirometrię poprzedza bronchoskopia



próba wysiłkowa – pomiarów dokonuje się u badanego w ruchu na rowerze
stacjonarnym lub bieżni ruchomej



próba farmakologiczna – badany przyjmuje poprzez wdychanie lek



próba prowokacyjna – badany wdycha domniemany alergen, a następnie
wykonuje się spirometrię



wynik – w formie opisu z podanymi wartościami liczbowymi badanych
parametrów, z dołączonymi wykresami

Mediastinoskopia (wziernikowanie

śródpiersia, endoskopia śródpiersia)

Badanie polega na bezpośrednim oglądaniu

(wziernikowaniu) śródpiersia z użyciem specjalnego
urządzenia optycznego - mediastinoskopu.

Badanie umożliwia:



pobranie wycinków do badania histopatologicznego

pomocne w rozpoznaniu chorób węzłów chłonnych, dróg
oddechowych, przełyku, płuc lub opłucnej



wykonanie badań posiewowych na obecność prątków
gruźlicy lub innych bakterii



stosuje się jedynie wtedy, gdy inne badania diagnostyczne
nie pozwalają ustalić rozpoznania

Mediastinoskop

Wskazania:



nowotwory śródpiersia



wszystkie choroby płuc i układu chłonnego, które przebiegają
z powiększeniem śródpiersiowych węzłów chłonnych



powiększenie węzłów chłonnych śródpiersia bez innych
objawów chorobowych



wszystkie niejasne obrazy radiologiczne śródpiersia

Warunki:



na zlecenie lekarza



z zastosowaniem znieczulenia ogólnego



trwa 30-45 min.



wykonywane jest w każdym wieku



nie może być wykonane u kobiet w ciąży



kilkanaście godz. po zabiegu pacjent znajduje się pod stałą
kontrolą lekarską, w pozycji leżącej

Badania poprzedzające:



badania radiologiczne klatki piersiowej



oznaczenie grupy krwi



badania układu krzepnięcia krwi



EKG

Przygotowanie do badań:



powstrzymanie się od posiłków i picia na co najmniej 6 godz.
przed znieczuleniem ogólnym



przed rozpoczęciem samego znieczulenia zaleca się oddanie
moczu, aby pęcherz moczowy był maksymalnie opróżniony



zalecane jest wyjęcie protez zębowych

Opis:



aby wprowadzić mediastinoskop wykonuje się małe (3-5 cm)
nacięcie na szyi tuż nad rękojeścią mostka



następnie odsłania się tchawicę



między tchawicą a mostkiem wprowadza się do śródpiersia
mediastinoskop



po dotarciu do węzłów chłonnych wycina się je całkowicie lub
pobiera ich wycinek



po zakończeniu badania w miejscu cięcia zakładane są szwy i
jałowy opatrunek



pobrany materiał przesyłany jest do badań
histopatologicznych



wynik – w formie opisu

Badanie plwociny (plujki)

Badanie polega na pobraniu wydzieliny drzewa

oskrzelowego (nie śliny!) najczęściej poprzez jej odkrztuszanie
i odpluwanie, czyli tzw. plwociny.

Badanie ma na celu:



ocenę komórek i bakterii obecnych w wydzielinie drzewa
oskrzelowego



pomaga np. w wykryciu komórek nowotworowych, prątków
kwasoopornych gruźlicy



pozwala na właściwy dobór leku dzięki określeniu tzw.
lekooporności

pozwala śledzić postępy leczenia chorób płuc

Wskazania:



ustalenie rozpoznania mikroskopowego zmian w

płucach



wczesne rozpoznanie i wykrycie raka płuca



infekcje dróg oddechowych i płuc



podejrzenie gruźlicy płuc

Opis:



zwykle materiał do badania uzyskuje się poprzez samoistne odkrztuszanie



plwociny nie należy mylić ze śliną



plwocinę najlepiej pobierać rano, 1-2 godz. po przebudzeniu



badanie wymaga zebrania plwociny z 3 kolejnych dni



czasem wymagane jest zbieranie plwociny z całej doby



plwocinę odpluwa się do specjalnych przezroczystych i jałowych pojemników



do badania cytologicznego potrzebne jest 2-10 ml plwociny



pojemnik z plwociną należy przechowywać zamknięty, w temperaturze pokojowej



jeśli ma się trudności z odkrztuszeniem plwociny można zastosować inhalacje
ogrzanym do temp. 50ºC 10% roztworem chlorku sodowego (soli kuchennej),
ponieważ podrażnia gardło



można stosować przez kilka dni doustne środki wykrztuśne upłynniające wydzielinę
oskrzeli



lekarz może również sprowokować wykrztuszenie potrzebnej ilości plwociny



materiał zbierany w domu należy jak najszybciej dostarczyć do laboratorium w
zamkniętym pojemniku z dołączonymi danymi osoby badanej



przesłana do laboratorium wydzielina jest poddawana odpowiednim badaniom i
posiewom



posiewy pozwalają na uzyskanie tzw. antybiogramu – dzięki niemu można ustalić
stopień wrażliwości szczepów bakteryjnych na działanie poszczególnych leków



wynik – w formie opisu

Punkcja opłucnej

Badanie polega na wprowadzeniu igły przez powłoki

tkankowe ściany klatki piersiowej (skórę, tkankę
podskórną, mięśnie) do jamy opłucnej i zbadaniu jego
własności fizycznych czy chemicznych, badaniu
bakteriologicznemu oraz cytologicznemu.

Badanie pozwala zróżnicować rodzaj płynu

nagromadzonego w jamie opłucnej - ustalić, czy jest to
wysięk (płyn powstający z powodu zmian zapalnych),
przesięk (płyn nie związany ze stanem zapalnym), czy
też krew. Jest pomocne przy ustalaniu przyczyny
zmian chorobowych w płucach (np. przy zapaleniu
płuc, nowotworach płuc), którym towarzyszy
nagromadzanie się płynu w jamie opłucnej.

Wskazania:



odma opłucnej (powietrze)



wysięk lub przesięk opłucnej



ropniak opłucnej (ropa)



krwiak opłucnej (krew)

Warunki:



na zlecenie lekarza



z zastosowaniem znieczulenia miejscowego



przy badaniu dzieci zalecane jest znieczulenie ogólne



trwa kilka min.



wykonywane jest w każdym wieku



może być wykonane u kobiet w ciąży bez poprzedzających
badań radiologicznych



nie ma specjalnych zaleceń do przygotowania się do badań



pacjent po zabiegu jest pod stałą kontrolą lekarską

Opis:



badany – w pozycji siedzącej z lekko opartymi przedramionami



po odkażeniu skóry podaje się środek znieczulający miejscowo



następnie wykonuje się nakłucie ściany klatki piersiowej igłą
punkcyjną



najczęściej jest to VI przestrzeń międzyżebrowa na wysokości
górnego brzegu żebra, w linii pachowej środkowej



po nakłuciu do igły dołącza się strzykawkę



pobiera się płyn opłucnowy, ewentualnie istniejące w jamie
opłucnowej powietrze



pobrany płyn przesyła się do laboratorium w celu wykonania badań



wynik – w formie opisu

Badanie endoskopowe tchawicy i oskrzeli
(wziernikowanie tchawicy i oskrzeli, bronchoskopia,
bronchofiberoskopia)

Badanie polega na bezpośrednim oglądaniu (wziernikowaniu)

tchawicy i oskrzeli z użyciem urządzeń optycznych - sztywnego
bronchoskopu (rury metalowej z soczewkami) lub giętkiego
bronchofiberoskopu (bronchofibroskopu). Bronchofiberoskop z uwagi
na swoją giętkość i rozmiar (średnicę) pozwala na głębsze jego
wprowadzenie i obejrzenie drobniejszych oskrzeli. Istnieje możliwość
zarówno przez bronchoskop, jak i bronchofiberoskop wprowadzenia
dodatkowego oprzyrządowania (np. specjalnych szczypiec, cewnika)
celem pobrania wycinka tkanki, bądź wydzieliny z drzewa
oskrzelowego.

Zdjęcie aparatu do endoskopii

Badanie to:



wyjaśnia przyczyny pewnych objawów chorobowych, np.
kaszlu lub krwioplucia



służy rozpoznaniu chorób układu oddechowego i ustaleniu
sposobu leczenia



uzupełnia badania radiologiczne klatki piersiowej



umożliwia obejrzenie strun głosowych, tchawicy, oskrzeli
głównych i ich rozgałęzień wewnątrz płuc



jest pomocne w rozpoznaniu zmian chorobowych



umożliwia pobranie wycinków tkanki do badań
histopatologicznych



pozwala na wykonanie niektórych zabiegów terapeutycznych
(miejscowe podanie leku, usunięcia ciała obcego, odessanie
zalegających czopów w oskrzelach)



bardzo często zabiegi te ratują życie

Wskazania:



zmiany w płucach i śródpiersiu



guz płuca



przewlekłe stany zapalne oskrzeli



częste zapalenia płuc



kaszel utrzymujący się ponad 3 tyg.



krwioplucie



płyn w jamie opłucnej



ocena uszkodzenia dróg oddechowych



ocena drożności dróg oddechowych



przedoperacyjna ocena stopnia zaawansowania nowotworu



uzyskanie materiału do badań mikrobiologicznych i histopatologicznych



odessanie krwi w czasie krwotoku



odessanie wydzieliny, której pacjent nie jest w stanie wykrztusić



odessanie wydzieliny ropnej



przepłukanie oskrzeli



miejscowe podanie leku



usunięcie ciała obcego z oskrzela

Warunki:



na zlecenie lekarza



z zastosowaniem znieczulenia miejscowego; może zaistnieć konieczność
znieczulenia ogólnego



wskazane jest podanie środka uspokajającego



trwa 15-30 min.



wykonywane jest w każdym wieku



może być wykonane u kobiet w ciąży



na 24 godz. przed badaniem należy powstrzymać się od palenia



należy być na czczo – na co najmniej 6 godz. przed badaniem nie jeść i
nie pić

Opis:



badanie odbywa się na ogół u pacjentów przytomnych -

wybór rodzaju znieczulenia należy do lekarza



przed badaniem podaje się pacjentowi domięśniowo lub

dożylnie środek uspokajający



podawany jest również lek hamujący nadmierne

wydzielanie śluzu z drzewa oskrzelowego



badany w pozycji leżącej lub siedzącej



przed wziernikowaniem wykonuje się znieczulenie

miejscowe poprzez inhalację lub rozpylanie



następnie wprowadza się fibroskop lub bronchofiberoskop

do tchawicy i przesuwa do oskrzeli



za pomocą szczypczyków lub ssaka pobiera się wycinek

tkanki i śluz oraz popłuczyny z drzewa oskrzelowego do
badań mikrobiologicznych



wynik – w formie opisu

Sposób pobierania materiału do badań przy pomocy bronchofiberoskopu: (A)
szczoteczkowanie oskrzela, (B) pobranie wycinka tkanki z guza

Schemat wziernikowania tchawicy i oskrzeli

przy pomocy bronchofiberskopu

Rezonans magnetyczny układu oddechowego

(MRI, MR)

Badanie to polega na umieszczeniu pacjenta w komorze

aparatu, w stałym polu magnetycznym o wysokiej energii.
Rezonans magnetyczny układu oddechowego uzupełnia
zazwyczaj tomografię komputerową klatki piersiowej. Pozwala
też ustalić, od jak dawna trwa choroba i jakie wywołała
zmiany. Rezonans magnetyczny układu oddechowego jest
wykonywany na zlecenie lekarza.

Wskazania ze strony klatki piersiowej i
śródpiersia do wykonania badania, to:



guz serca;



choroby dużych naczyń krwionośnych;



nowotwór płuc, naciekający ścianę klatki piersiowej (objawy -
duszność, krwioplucie itp.).

Opis:

Do badania pacjent powinien zgłosić się na czczo. Pacjent układany
jest na ruchomym stole, na którym przesuwany jest do środka
aparatu. Podczas badania nie wolno mu się ruszać. W niektórych
przypadkach wymagane jest podanie dożylnego środka cieniującego.
Wynik rezonansu magnetycznego podawany jest w formie opisu z
dołączonymi zdjęciami RTG. Badanie trwa 30 – 45 miut. Może być
wykonywane u osób w każdym wieku, także u kobiet, będących w
ciąży.

Przed badaniem należy poinformować lekarza o:



posiadaniu rozrusznika serca lub innych metalowych części w
organizmie;



alergii lub wystąpieniu w przeszłości reakcji uczuleniowych na leki
lub środki kontrastowe;



wynikach poprzedzających badań;



klaustrofobii;



skłonności do krwawień.

Bibliografia



http://www.zdrowie.med.pl/uk_oddech/badania/b_odd.html



http://etermed.pl/uslugi/poradnie-
specjalistyczne/kardiologia/proby-wysilkowe/



http://www.cmsanitas.pl/dla-pacjenta/proba-wysilkowa_6,11,49



http://www.zdrowastrona.pl/index.php/uklad_oddechowy_badani
a



http://www.raczynscy.com.pl/u-oddech-bad.htm



http://www.badanialekarskie.info/category/badania-ukladu-
oddechowego



http://portal.abczdrowie.pl/rezonans-magnetyczny-ukladu-
oddechowego



http://www.poradnikzdrowie.pl/sprawdz-sie/badania/rezonans-
magnetyczny-mri-co-to-za-badanie-i-do-czego-sluzy_35262.html