Chód patologiczny

- uszkodzenie czynnego układu ruchu

Wykonały:
Anna Surma A1
Katarzyna Rafalska A1



Rodzaj i nasilenie zależy od stopnia
niedomogi mięśni oraz od kompensacji
przez inne mięśnie izolowane ubytki
funkcji mięśnia spotyka się rzadko ,
zwykle, dotyczą one całych grup
mięśniowych.

Ubytki i niedomoga mięśni

Zaburzenia funkcji tych mięśni mogą być

spowodowane:



zbliżaniem się do siebie przyczepów lub ich
oddalaniem,



porażeniem lub niedowładem wiotkim albo
spastycznym,



stanem zapalnym mięśni, stawów; chory wtedy
odruchowo unika napinania mięśni,



urazem mięśni,



wrodzonym ubytkiem mięśni,



dystrofią mięśniową.

Mięsień pośladkowy wielki



Porażenie mięśnia
pośladkowego wielkiego
powoduje na początku fazy
podpora cofnięcie tułowia i
wysunięcie biodra do przodu
po stronie kończyny chorej.



W środkowym okresie fazy
podporu silny wyprost
podudzia.

Mięsień pośladkowy średni



Chód „kaczkowaty” (kolebiący)



Brak stabilizacji miednicy w fazie
podporu



Przy jednostronnej niewydolności
podczas stania na nodze chorej miednica
opada po stronie zdrowej (objaw
Trendelenburga). Dochodzi do kulenia



Przy obustronnej niewydolności
naprzemienne pochylenie miednicy ku
jednej stronie, a barków ku stronie
przeciwnej - Objaw Duchenne’a.

Mięśnie zginaczy uda



Chód utykający



Przenoszenie kończyny
chorej poprzez obrót
miednicy w zdrowym stawie
biodrowym, dzięki działaniu
mięśni tułowia.

Mięsień czworogłowy uda



Zaburzenie widoczne podczas szybkiego
marszu lub biegu.



Nagłe zgięcie kolana spowodowane
brakiem stabilizacji w fazie podporu (objaw
scyzorykowy)



Chory nie jest w stanie chodzić pod górę,
natomiast chód po płaskim możliwy jest
tylko ustabilizowanym kolanem, dzięki
oparciu ręki chorego o udo, rotację
zewnętrzną kończyny lub zastosowaniu
mechanizmu Puttiego.



Porażenie tego mięśnia kompensują
mięsień pośladkowy wielki i brzuchaty łydki

Mięsień trójgłowy łydki



Chód szczudłowaty.



W fazie podporu przeprost w
stawie kolanowym i opadanie
miednicy po stronie chorej ,
kiedy chory odrywa stopę od
podłoża.



Niemożliwe zgięcie
podeszwowe stopy.



Pacjent ma trudności z
chodzeniem pod górę.

Mięsień piszczelowy



Prowadzi do koślawego
ustawienia stopy i
nadmiernego obciążenia w
czasie chodu jej brzegu
przyśrodkowego.

Mięsień strzałkowy



Chód „brodzący” (chód koguci ; chód
bociani)



Pacjent nadmiernie zgina kończynę w
stawie biodrowym i kolanowym.



Przy chodzeniu chory dotyka podłoża,
najpierw palcami, a potem brzegiem
bocznym stopy, dodatkowo przy
położeniu pięty na podłoże, następuje
charakterystyczne „klapnięcie”.



Szpotawe ustawienie stopy i
nadmierne obciążenie jej brzegu
bocznego.



Kończyna chora sprawia wrażenie za
długiej.

Niedowład spastyczny
mięśni kończyny dolnej



Chód spastyczny (nożycowy).



Utrudnione z powodu nadmiernego
przywodzenia i krzyżowania nóg, przy
braku podparcia pięt o podłoże.



Brak zgięcia kończyn dolnych w
stawach kolanowych.



Chory zaczepia palcami stóp o
podłoże.

Bibliografia



Wiktora Degi ORTOPEDIA I REHABILITACJA pod
redakcją Witolda Marciniaka i Andrzeja Szulca,
Wydawnictwo Lekarskie PZWL



K. Kasperczyk, Diagnostyka badań
czynnościowych, Wrocław 2005



A. Bochenek, M. Reicher, Anatomia człowieka