Wykład (22 X 2007)
UE jako system polityczny

1. System polityczny jest to ogół organów państwowych, partii
politycznych, grup nacisku i interesu jak i również norm prawnych i politycznych,
regulujących funkcjonowanie elementów tworzących systemy polityczne. W skład
systemów politycznych wchodzą również narody i grupy narodowościowe jak
i również wartości polityczne i społeczne leżące u podstaw
funkcjonowania społeczeństw.

2. Wielu współczesnych badaczy opisuje UE w kategoriach systemu
politycznego. Nie jest to klasyczny system polityczny, który ściśle wiąże się z
państwem, ale Unię można zdefiniować jako przykład specyficznego, bo
wspólnego systemu politycznego. Takie traktowanie Unii jest możliwe w
kontekście zaawansowanych procesów integracji europejskiej jak i przezwyciężonej
już w naukach politycznych tendencji do tradycyjnego (klasycznego)
definiowania systemu politycznego.

3. System polityczny UE funkcjonuje również z tego powodu, że Unia
oprócz tego, że jest wspólnotą ekonomiczną jest również wspólnotą
polityczną, w ramach której ukształtował się sformalizowany i kompleksowy system
podejmowania decyzji i powstał instytucjonalny czworokąt, który został
wyposażony w kompetencje władzy wykonawczej, prawodawczej i sądowniczej.
Ponadto w UE mamy do czynienia z pluralistyczną grą interesów, w której
uczestniczą zarówno europejskie partie polityczne jak i ponadnarodowe grupy
interesu.

4. System polityczny UE jest to system obejmujący instytucje i organy UE,
europejskie organizacje partii politycznych i grup interesu, jak i również
państwa członkowskie, unijne normy prawne, mechanizmy i relacje między
nimi. W ramach tak rozumianego systemu politycznego UE mamy do czynienia z
występowaniem czterech kategorii aktorów:
¡ instytucje wspólnotowe
¡ państwa członkowskie
¡ regiony i władze lokalne
¡ partie polityczne i organizacje obywatelskie o europejskim zasięgu

5. W systemie politycznym UE możemy wyróżnić cztery podsystemy:
¡ instytucjonalny â�� na który składają się organy wspólnot oraz
organy państw członkowskich w zakresie w jakim wykonują one funkcje powierzone
przez Unię
¡ normatywny â�� na który składają się normy krajowe (państwowe)
które służą implementacji prawa wspólnotowego
¡ racjonalny â�� obejmujący relacje między organizacjami Unii oraz
relacje pomiędzy organami Unii, a organami państw członkowskich
¡ funkcjonalny â�� na który składają się funkcje wypełniane przez
podsystem instytucjonalny

Wykład (22 X 2007)
Rozwój instytucjonalny i zasady regulujące działalność instytucji UE i
WE


1. Rozwój instytucjonalny:
¡ 23 lipca 1952 â�� traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Węgla
i Stali (EWWiS)
o instytucje powołane:
Ă� RM â�� Rada Ministrów
Ă� WZ â�� Wspólne Zgromadzenie
Ă� TS â�� Trybunał Sprawiedliwości
Ă� WW â�� Wysoka Władza, dzisiaj Komisja Europejska
¡ 1 stycznia 1958 â�� wejście w życie Traktatów Rzymskich
o Powołują:
Ă� EWG i EURATOM â�� powołuje własną Radę Ministrów i Komisję
Europejską
¡ 1 lipca 1967 â�� traktat o fuzji â�� następuje ujednolicenie struktury i
wspólnot, powstaje wspólna dla trzech wspólnot Komisja i Rada Ministrów
¡ 1974 â�� komunikat końcowy ze spotkania na szczycie państw
członkowskich z WE (Wspólnota Europejska) ogłaszający powstanie Rady Europejskiej
¡ 1 listopada 1993 â�� traktat w Maastricht â�� powołanie komitetu jako
organu pomocniczego Unii oraz zmiana nazw instytucji WE na:
o Rada Ministrów â�� Rada Unii Europejskiej
o Komisja WE � Komisja Europejska
o Trybunał Sprawiedliwości WE â�� ETS (Europejski Trybunał
Sprawiedliwości)
o Parlament Europejski

2. Zasady regulujące działalność instytucji UE:

W systemie politycznym UE nie obowiązuje znana w systemie politycznym
państw członkowskich zasada podziału władz. W UE kompetencje nie są
rozdzielone na poszczególne instytucje, ale przysługują różnym organom wspólnie
(np. legislatywa â�� władza ustawodawcza â�� jest dzielona między Komisje
Europejskie, Radę UE i Parlament Europejski)

Podstawowymi zasadami działalności instytucji UE są:

a) zasada subsydiarności (pomocniczości) â�� oznacza podział kompetencji
(zadań) między wspólnotami Europejskimi, a państwami członkowskimi oraz
ich jednostkami gdy państwa członkowskie nie mogą skutecznie osiągnąć
swych celów, a instytucje wspólnotowe mogą je realizować efektywniej.

b) zasada jednolitych ram instytucjonalnych â�� oznacza, że UE ma do swojej
dyspozycji ujednolicone struktury wewnętrzne, których rolą jest
zapewnianie spójności i ciągłości działań podejmowanych w celu realizacji
działań wspólnoty przy zachowaniu i rozwoju dorobku prawnego wspólnot.

c) zasada lojalnej współpracy międzyinstytucjonalnej â�� oznacza, że
instytucje i organy Wspólnot Europejskich są zobowiązane do współdziałania
w celu realizacji zadań wynikających z traktatu.

d) zasada równowagi instytucjonalnej â�� oznacza, że każdy organ UE
wykonuje swoje zadania w poszanowaniu kompetencji innych organów. Różne
kompetencje nie podlegają koncentracji w obrębie jednego organu, lecz
przysługują kilku organom wspólnie w celu zniknięcia koncentracji władz.

e) zasada jedności instytucjonalnej â�� oznacza istnienie ścisłych więzi
i zależności między formalnie odrębnymi systemami instytucjonalnymi
wspólnot i Unii.

Wykład (29 X 2007)
Typologia instytucji UE i funkcje przez nie wypełniane

1. Traktat o UE umieścił WE w I filarze. Od tego czasu organy Wspólnot
są również organami UE. Organy te to:
Parlament Europejski, Rada UE, Komisja Europejska, ETS (Europejski Trybunał
Sprawiedliwości), Trybunał Obrachunkowy.

Wśród różnych kryteriów podziału instytucji UE szczególnie istotne
są trzy:
¡ Pozycja ustrojowa
¡ Rola w procesie Integracji Europejskiej
¡ Zakres podmiotowości prawnej

Typologia instytucji UE ze względu na:

1. Kryterium pozycji ustrojowej UE wyróżniamy pięć typów instytucji:

a) strategiczne â�� taką instytucją jest Rada Europejska, powstała w 1974
roku. Nie ma ona osobowości prawnej, ale o jej politycznym znaczeniu
przesądza jej skład, który tworzą szefowie państw lub rządów państw
członkowskich obradujących na szczytach UE oraz przewodniczący Komisji
Europejskiej. Rada ta podejmuje decyzje o strategii integracji. Jej decyzje nie mają
mocy prawnie wiążącej, ale mają moc politycznie wiążącą. Rada
Europejska nie jest organem głównym Unii lecz jest jej organem nadrzędnym.

b) pierwszej kategorii (organy główne) â�� są to PE, KE, Rada UE, ETS,
ETO

c) drugiej kategorii â�� są to organy ze specjalnym (szczególnym)
statusem. Są to instytucje wypełniające autonomiczne zadania (np. Europejski Bank
Centralny, Europejski Bank Inwestycyjny, EUROPOL)

d) nieformalne gremia â�� głównie o charakterze dyskusyjnym mające za
zadanie wypracowanie rozwiązań określonych problemów

2. Kryterium roli głównych instytucji UE w procesie integracji
wyróżniamy następujące typy instytucji:

a) instytucje stanowiące fora ścierania się interesów poszczególnych
krajów członkowskich. Tymi instytucjami są: Rada Europejska jako instytucja
strategiczna decydująca o celach i kierunkach integracji oraz Rada UE jako
główny organ decyzyjny stanowiący prawo.

b) instytucje reprezentujące europejski punkt widzenia. Należą do nich
przede wszystkim Komisja Europejska jako główny organ wykonawczy i
zarządzający Unii.

c) instytucje reprezentujące interesy społeczeństw państw Unii
(Parlament Europejski)

d) instytucje interpretujące prawo i rozstrzygające sprawy z punktu
widzenia przestrzegania traktatów (ETS)

e) instytucje zajmujące się kontrolą gospodarowania środkami
budżetowymi UE (ETO)

3. Kryterium podmiotowości w zakresie prawa wspólnotowego

Stosując to kryterium możemy wyróżnić: instytucje wspólnotowe oraz
organy wspólnotowe.
Instytucje wspólnotowe to główne organy UE. Podmiotowość prawna
instytucji wspólnotowych jest następstwem osobowości prawnej WE. Instytucje
wspólnotowe mają zdolność ponoszenia odpowiedzialności prawnej i majątkowej,
mają kompetencje do tworzenia prawa wspólnotowego. Natomiast organy
wspólnotowe mają osobowość prawną w określonych tylko obszarach integracji
(np. Europejski Bank Centralny, Europejski Bank Inwestycyjny)

Wykład (5 XI 2007)
Struktura instytucjonalna UE

1. Funkcje instytucji UE
Wypełniają one trzy podstawowe funkcje:

a) funkcja stanowienia prawa â�� sprowadza się do przyjmowania aktów
prawnych. Jest ona wykonywana przede wszystkim przez Radę UE, podejmującą
rozstrzygnięcia na wniosek KE, przy współdziałaniu Parlamentu Europejskiego

b) funkcja wykonawczo â�� zarządzająca â�� sprowadza się do wdrażania
procedur wykonawczych oraz zarządzania zasobami finansowymi, w tym rozstrzyga
o budżecie. Funkcja ta wypełniana jest przede wszystkim przez KE

c) funkcja kształtowania stosunków zewnętrznych â�� sprowadza się do
zawierania umów międzynarodowych jak i prowadzenia negocjacji. Funkcja ta jest
domeną Rady UE i KE.

ORGAN SKŁAD FUNKCJA STATUS USTROJOWY
Rada Europejska szefowie państw lub rządów, przewodniczący KE, w
towarzystwie Ministrów Spraw Zagranicznych państw członkowskich i jednego
członka KE rozstrzyganie o rozwoju politycznym i celach integracji europejskiej â��
funkcja strategii rozwoju międzynarodowy (międzyrządowy)
Rada UE ministrowie rządów krajów członkowskich, upoważnieni do
działania w imieniu rządu. Skład personalny rady jest zmienny i uzależniony od
materii będącej przedmiotem obrad. stanowi i kieruje przedsięwzięciami
unijnej polityki � funkcja rozstrzygania i stanowienia prawa oraz funkcja
legislacyjna międzynarodowy
Komisja Europejska 27 członków (komisarzy) w tym przewodniczący oraz
dwóch vice wykonywanie polityki wspólnotowej, a więc funkcja wykonawcza,
legislacyjna, reprezentacyjna i integracyjna ponadnarodowy
Parlament Europejski 732 przedstawicieli (posłów) wybieranych zgodnie z
postanowieniami krajowych ordynacji wyborczych - funkcja kontrolna w
odniesieniu do KE,- funkcja współdecydowania o budżecie,- funkcja
doradcza ponadnarodowy
Europejski Trybunał Sprawiedliwości 27 sędziów, po jednym z każdego
państwa funkcja kontrolna i rozwijanie prawa wspólnotowego ponadnarodowy
Europejski Trybunał Obrachunkowy 27 członków (rewidenci
księgowi) funkcja kontrolna oraz kontrola wpływów i wydatków budżetowych ponadnarodowy


Rada Europejska jest organem nadrzędnym UE, nie ma więc statusu instytucji
wspólnotowej. Rada Europejska powstała dopiero w 1974 roku i aż do 1987
funkcjonowała poza ramami prawno â�� traktatowymi Wspólnot Europejskich.
Wykład (12 XI 2007)
Źródła prawa wspólnotowego

Wszystkie normy prawa wspólnotowego tworzą tzw. acquis communautaire
(dorobek wspólnotowy) i obowiązują we wszystkich państwach członkowskich. Na
system prawny wspólnot składają się akty prawne o charakterze pierwotnym
i wtórnym.

1. Prawo pierwotne tworzą przede wszystkim traktaty założycielskie
wspólnot, a więc traktat o WE i traktat o EURATOM. Integralną częścią
traktatów są również protokoły i deklaracje dołączane do traktatów. Do
źródeł prawa pierwotnego zaliczmy także traktaty nowelizujące traktaty
założycielskie. Są to następujące traktaty:

¡ Jednolity Akt Europejski � 1986/1987
¡ Traktat o UE 1992/1993
¡ Traktat Amsterdamski 1997/1999
¡ Traktat Nicejski 2001/2003

Do prawa pierwotnego zalicza się również umowy międzynarodowe, w
szczególności: traktaty akcesyjne i umowy o stowarzyszeniu.

Do źródeł prawa pierwotnego zaliczamy również ogólne zasady prawa na
które składają się: ogólne zasady wspólne wszystkim systemom prawnym
państw członkowskich, ogólne zasady prawa międzynarodowego, prawa i
wolności fundamentalne.

2. Prawo wtórne, czyli prawo stanowione przez wspólnoty.

Obecnie z istnieniem trzech filarów UE wiąże się także istnienie trzech
różnych systemów aktów prawnych i sposobów ich wydawania. Tylko akty
prawne wydawane w ramach I filaru zalicza się do prawa wspólnotowego. Zgodnie
z TWE aby wykonywać swoje zadania zgodnie z przedstawieniami traktatu,
Parlament Europejski działając razem z Radą UE, a także Rada UE oraz KE
wydaje rozporządzenia i dyrektywy, podejmują decyzje, wydają zalecenia oraz
opinie.

Do prawa wtórnego zaliczamy więc: rozporządzenia, dyrektywy i decyzje, a
także opinie i zalecenia, mimo, że nie mają one mocy prawnie
obowiązującej. Natomiast akty prawne wydawane w ramach II i III filaru Unii nie
stanowią prawa wspólnotowego, a zaliczamy je do tzw. prawa pochodnego UE.
Akty prawa pochodnego w II filarze (WPZiB) to tzw. instrumenty do których
zaliczamy:

¡ zasady i ogólne wytyczne
¡ wspólne strategie
¡ wspólne stanowiska
¡ wspólne działania
¡ współpraca państw członkowskich
Natomiast podstawowymi aktami prawa pochodnego III filaru (współpraca
policyjna i sądowa w sprawach karnych) są:
¡ wspólne stanowiska
¡ decyzje ramowe
¡ decyzje
¡ konwencje
¡ środki wychowawcze do konwencji
Wykład (12 XI 2007)
Rodzaje aktów wspólnotowego prawa wtórnego

1. Rozporządzenia â�� mają zasięg ogólny i są bezpośrednio stosowane,
co oznacza, iż obowiązują one zarówno państwa jak i ich obywateli i nie
wymagają one żadnych dodatkowych zabiegów transformacyjnych do porządku
prawa krajowego. Wchodzą one w życie po opublikowaniu w dzienniku urzędowym
UE.

2. Dyrektywy â�� podobnie jak rozporządzenia są prawnie wiążące, lecz
nie mają zasięgu ogólnego i obowiązują wyłącznie adresatów. Dyrektywy
są najczęściej kierowane do państw członkowskich od których wymaga się
aby podjęły konieczne środki do osiągnięcia zawartych w dyrektywach
celów. Adresatom pozostawia się swobodę doboru metod i określenia sposobów
wykonywania tych aktów. Dyrektywy wymagają implementacji (wejścia w
życie) poprzez regulacje krajowe.

3. Decyzje â�� mają one charakter indywidualny i są wiążące pod
względem prawnym dla adresata. Mają za zadanie ustalenie ścisłych reguł
postępowania w konkretnych przypadkach. Mogą być skierowane do państw
członkowskich, do poszczególnych przedsiębiorstw jak i również do osób
prywatnych.

4. Zalecenia i opinie są pozbawione mocy wiążącej, co oznacza, że ich
adresaci nie mają obowiązku stosowania się do nich. Zalecenia wydawane są
przez organy wspólnot, w przypadkach, gdy nie mają one prawa wydawania
aktów prawnie wiążących, natomiast opinie są najczęściej stosowane w
postępowaniu między organami wspólnot i mogą być również adresowane do
państw członkowskich.

5. Rodzaje aktów prawnych według Traktatu Konstytucyjnego

Traktat dokonuje uproszczenia istniejącego obecnie systemu instrumentów
prawnych, którymi dysponują wspólnoty i Unia. Według postanowień traktatu
akty prawne dzielą się na akty ustawodawcze, czyli rozporządzenia
europejskie i decyzje europejskie. Ustawy europejskie i europejskie ustawy ramowe
według traktatu są uchwalone wspólnie przez Parlament Europejski i Radę UE.
Ustawy europejskie są aktami ustawodawczymi o zasięgu ogólnym, wiążą
one w całości i są bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach
członkowskich. Europejskie ustawy ramowe są natomiast aktami ustawodawczymi, które
wiążą każde państwo członkowskie do którego są skierowane, a w
odniesieniu do rezultatu, który ma zostać osiągnięty, całkowicie
pozostawiają organom krajowym swobodę wyboru formy i środków.

Rozporządzenia europejskie i decyzje europejskie mogą przyjmować Rada UE
i KE oraz Europejski Bank Centralny. Rozporządzenie europejskie jest aktem
prawnym o charakterze nie ustawodawczym, ma ono zasięg ogólny i służy do
wprowadzania w życie aktów ustawodawczych. Rozporządzenie może wiązać w
całość i być bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach
członkowskich albo wiązać tylko państwa do których jest skierowane, a w odniesieniu
do rezultatu, który ma zostać osiągnięty całkowicie pozostawiając
organom krajowym swobodę wyboru form i środków. Natomiast decyzje europejskie
są aktami o charakterze nie ustawodawczym wiążącym je w całość.

Traktat Konstytucyjny tworząc jednolitą UE wyposażoną w osobowość
prawną (likwidacja wspólnot i struktury trójfilarowej), przewidział jednak
odrębne instrumenty pawne dla WZPiB. Te instrumenty prawne to ogólne wytyczne
i decyzje europejskie o działaniach i stanowiskach Unii.

Wykład (19 XI 2007)
Zasady wspólnotowego porządku prawnego

1. Zasada pierwszeństwa prawa wspólnotowego wobec porządków prawnych
państw członkowskich
Zasada ta oznacza prymat (nadrzędność) prawa europejskiego nad prawem
wewnętrznym krajów UE i wynika ona z konstrukcji wspólnot jako organizacji
ponadnarodowej. Zgodnie z ta zasadą postanowienia traktatów i aktów prawnych
wspólnot wywierają w wewnętrznym porządku prawnym nie tylko taki skutek,
że poprzez samo wejście w życie uniemożliwiają stosowanie każdego
przepisu prawa krajowego z nimi sprzecznego ale również powodują, ze wejście
w życie nowej normy prawa krajowego jest niemożliwe, w takim zakresie, w
jakim byłoby ono sprzeczne z normami (prawem) wspólnotowym. Prawo
wspólnotowe ma przewagę w razie konfliktu z prawem krajowym.

2. Zasada bezpośredniego stosowania i bezpośredniej skuteczności

Bezpośrednie stosowanie norm wspólnotowych oznacza ich stosowanie w
wewnętrznym porządku prawnym państw członkowskich bez konieczności wydania
odpowiednich przepisów prawa wewnętrznego. Natomiast bezpośrednia
skuteczność oznacza, że normy wspólnotowe tworzą prawa i obowiązki wprost dla
obywateli państw członkowskich i można powoływać się na nie w postępowaniu
przed organami wewnętrznymi (krajowymi).

3. Zasada jednolitości prawa wspólnotowego

Zasada ta zakłada, ze prawo wspólnotowe będzie w pełni i jednakowo
stosowane we wszystkich państwach członkowskich (jest to fundamentalny wymóg
porządku prawnego).

4. Zasada solidarności

W myśl tej zasady państwa członkowskie nie mogą powoływać się na
interesy narodowe lub trudności wewnętrzne dla usprawiedliwienia nie wykonania
prawa wspólnotowego lub jednostronnego wycofania się z przestrzegania
swobodnie przyjętych zobowiązań.

5. Zasada proporcjonalności

Zasada ta stanowi pewne ograniczenie dla władz ze względu na wymagana
równowagę miedzy uruchomionymi środkami, a zamierzonym celem. Zgodnie z ta
zasada żadne działanie wspólnoty nie może wykraczać poza to, co jest
konieczne do osiągnięcia celów określonych w traktacie.

6. Zasada subsydiarności

Zasada ta znajduje zastosowanie w przypadkach, gdy zamierzone cele nie mogą
być skutecznie osiągnięte przez państwa członkowskie. Zasada ta polega
na tym, że wszelkie działania podejmowane przez wspólnotę musza mieć
podstawę prawna.

7. Zasada podziału kompetencji miedzy wspólnoty, a państwa członkowskie

Zgodnie z zasada prawa międzynarodowego organizacja międzynarodowa ma tyle
kompetencji ile jej przekażą w statucie państwa członkowskie. Są to
tzw. kompetencje wyraźne i oznaczają przepisy stanowiące o celach, zadaniach
i uprawnieniach poszczególnych organów. Niektóre kompetencje wspólnoty
maja charakter dorozumiany. Kompetencje dorozumiane można określić jako
kompetencje bez których pierwotnie przyznana wspólnocie władza nie miałaby
żadnego znaczenia, lub nie mogłaby być efektywnie wykonywana. Stad tez
traktat upoważnia Radę UE do wydawania dyrektyw w celu zbliżenia przepisów
prawnych dotyczących funkcjonowania rynku wewnętrznego. Kompetencje wspólnoty
różnią się także stopniem ich przekazania przez państwa członkowskie.
Przekazanie to może być całkowite, bądź częściowe, w związku z czym
mogą istnieć wspólnotowe kompetencje wyłączne i konkurencyjne (dzielone
z państwami członkowskimi). Istota kompetencji wyłącznych jest
wyłączenie działań jednostronnych państw członkowskich, z jednoczesnym
obowiązkiem działania instytucjo wspólnotowych. Kompetencje konkurencyjne natomiast,
są dzielone miedzy wspólnotę i państwa członkowskie.

Wykład (26 XI 2007)
Procedury decyzyjne UE
Występują cztery procedury w zakresie stanowienia wspólnotowego prawa
wtórnego. Procedury te różnią się miedzy sobą rola parlamentu
europejskiego w procesie stanowienia prawa. Elementem wspólnym dla tych procedur jest
to, że Rada UE i Parlament Europejski mogą Stanowic prawo wyłącznie na
podstawie propozycji Komisji Europejskiej (monopol inicjatywy prawodawczej).

1. Procedura konsultacyjna â�� została ona ustanowiona w traktacie rzymskim
i przez długi okres stanowiła o udziale parlamentu w stanowieniu prawa.
Procedura konsultacji charakteryzuje się podziałem zadań pomiędzy Komisję
i Radę. Komisja proponuje akt prawny, natomiast Rada go uchwala po
zasięgnięciu opinii Parlamentu Europejskiego i w zależności od przedmiotów aktu
prawnego komitetu ekonomiczno â�� społecznego lub komitetu regionów.
Konstytucja ta w przypadkach gdy jest obowiązkowa musi zostać przeprowadzona pod
rygorem nieważności aktu prawnego. Opinia Parlamentu Europejskiego co do
aktu prawnego jest obligatoryjna, ale nie ma charakteru prawnie wiążącego.

2. Procedura współdecydowania â�� jest obecnie najważniejszą procedurą
legislacyjną wspólnoty. Została ona wprowadzona przez traktat o UE.
Procedura ta przebiega następująco. Komisja przedkłada projekt aktu prawnego
równocześnie PE i Radzie UE. Rada UE po uzyskaniu opinii PE i działając
kwalifikowana większością głosów może postąpić następująco:

a) jeżeli Rada UE akceptuje wszystkie poprawki zawarte w opinii PE, to
przyjmuje proponowany akt z tymi poprawkami,

b) jeżeli PE nie wnosi żadnych poprawek, Rada UE przyjmuje proponowany akt
prawny,

c) w innych przypadkach Rada UE przyjmuje wspólne stanowisko i przekazuje
je PE. Rada UE we wspólnym stanowisku wyjaśnia dlaczego nie akceptuje
poprawek PE. W takiej sytuacji w ciągu 3 miesięcy:

¡ PE może zaaprobować wspólne stanowisko lub nie podjąć żadnej
decyzji, co oznacza, ze dany akt prawny uważa się za przyjęty zgodnie ze
wspólnym stanowiskiem
¡ PE może absolutna większością głosów odrzucić wspólne stanowisko
Radu UE, co oznacza, że akt prawny poprawiony przez Radę UE uważa się za
nieprzyjęty
¡ PE może absolutną większością głosów zaproponować poprawki do
wspólnego stanowiska i przekazać je Radzie UE oraz KE. Ta sytuacja otwiera
kolejne fazy postępowania.

Wówczas to:

Ă� Rada UE ma 3 miesiące na podjecie decyzji i jeśli działając
kwalifikowana większością głosów aprobuje wszystkie poprawki PE, wówczas dany
akt prawny uważa się za przyjęty w postaci poprawionego stanowiska
Ă� Jeżeli Rada UE nie aprobuje wszystkich poprawek PE, to wówczas
przewodniczący Rady UE w porozumieniu z przewodniczącym PE zwołuje posiedzenie
komitetu pojednawczego. Komitet ten może uzgodnić wspólny tekst aktu prawnego
i wówczas akt uwaza się za przyjęty lub może nie uzgodnić wspólnego
tekstu i wówczas akt prawny uważa się za nieprzyjęty.