Dzieje kolekcjonerstwa i muzealnictwa etnograficznego

Początki muzealnictwa można dostrzegać w organizowaniu wystaw prezentujących wytwory rzemiosła ludowego,stroje,sprzęty,chaty. Wystawy te miały miejsce pod gołym niebem i były swoistymi „praskansenami”

Pierwsze Muzeum Etnograficzne powstało w 1888r. w Warszawie przy Ogrodzie Zoologicznym (spłonęło doszczętnie w 1939, w ogóle wojna przyniosła utratę 50 % skansenowych i muzealnych zbiorów krajowych).

Pierwszym „muzeum etnograficznym na wolnym powietrzu” (potocznie skansen) był obiekt w Nowogrodzie nad Narwią (skansen Kurpiowszczyzny), utworzony w 1927.

W 1902 przyłączono je do Muzeum Przemysłu i Rolnictwa i została utworzona tam Pracownia Antropologiczna(późniejszy Instytut Nauk Antropologicznych Towarzystwa Naukowego Warszawskiego)

Od 1905r. istniał dział etnografii przy Muzeum Narodowym w Krakowie, który w 1911 przekształcił się w samodzielną jednostkę-Muzeum Etnograficzne, którym kierował Seweryn Udziela, aż do śmierci w 1937r. , po nim Tadeusz Seweryn.

Na przełomie XIX i XX w. powstawały również kolekcje etnograficzne w Poznaniu, Lwowie, Zakopanem i Wdzydzach (kaszubska).

W okresie międzywojennym dalszy rozwój ośrodków-Muzea Etnograficzne w Wilnie(1925), Łodzi(1930),w 1927 z inicjatywy Adama Chętnika powstał w Nowogrodzie pierwszy skansen.