Mikołaj Sęp Szarzyński żył krótko bo zaledwie 31 lat. Urodził się w 1550 roku koło Lwowa. Był synem Joachima Sępa podstolego lwowskiego. W roku 1565 zapisał się na uniwersytet w Witteenberdze a potem w Lipsku. Jego pro reformacyjne sympatie wskazują na przynależność do protestantów. Pod koniec życia przeniósł się do Wolicy pod Przemyślem i tu prawdopodobnie zmarł w 1581roku. Czytając o Sępie Szarzyńskim tak wiele jest niewiadomych w jego biografii. Jednym z zachowanych do naszych czasów zbiorem poezji są Rytmy albo Wiersze polskie powstałe w latach 1568 - 1581, wydane zaś w 1601 roku przez jego brata Jakuba. Zbiór ten obejmuje: 6 sonetów, 6 parafraz Psalmów Dawida, 9 pieśni i 20 innych drobnych utworów. Szarzyński jest poetą przede wszystkim religijnym.: zmienność świata doczesnego, słabość człowieka, wolność wiodąca do błędu i upadku, natręctwo grzechu i śmierci mogą doprowadzić do rozpaczy.
Mikołaja Sępa fascynował temat śmierci, temat znikomości wszelkich ziemskich dążeń i doznań, nurtował go problem zbawienia i Boga jako jedynej pewnej ostoi ludzkiej duszy narażonej na liczne niebezpieczeństwa wydanej na łup wojnie „z szatanem i ciałem” (sonet V). Sonet V „O nietrwałej miłości” podmiot liryczne snuje refleksje nad dramatycznym konfliktem między miłością świecką i świętą. Przerażała poetę samotność człowieka we wszechświecie; jego los na ziemi przedstawiał pod postacią nieustannego „bojowania”. W parafrazach psalmowych uwypuklał przepastny dystans między człowiekiem a Bogiem; można dopatrzyć się w tym cech protestanckiego pesymizmu w poglądzie na naturę ludzką; tylko dzięki łasce boskiej człowiek może dostąpić ocalenia.
Według określenia Jana Błońskiego Szarzyński reprezentuje „poetykę barokową w materiale renesansowym”. Styl Sępa jak to bywa w poezji renesansowej, jest jeszcze abstrakcyjny i ogólnikowy, lecz poeta jest już niezwykle wyczulony na oddawanie zjawiska ruchu, zmianami są: lubowanie się w paradoksach i wyszukanych tropach stylistycznych, z upodobaniem stosuje inwersyjny szyk składniowy. System obrazowania ma na względzie nie tyle plastykę zewnętrznego opisu, ile raczej doświadczenia wewnętrzne i dyscyplinę intelektualnej argumentacji. Z wierszy jego wyczytać można tendencję do nadmiaru ozdób i epitetów, chęci popisu, zadziwienia czytelnika kunsztownością retorycznych konstrukcji. Jest to postawa typowa dla twórcy barokowego. Podobne zjawiska spotykamy w kompozycji utworów - każdy z sonetów Sępa zamyka niespodziewana i kunsztowna pointa. Tę trudną sztukę poetycką uprawiał Sęp z dużym powodzeniem. Odosobniony i zajmujący indywidualną pozycję w siedemdziesiątych latach XVI wieku, znajdzie kontynuatorów w okresie późniejszym. U schyłku renesansu zadeklaruje postawę, która postawi w literaturze polskiej problem początku baroku (prekursor).
Poeta ten dla nas odkryty został dopiero w XIX w.