Metody badań jęz. hist.: Metoda filologiczna – polega na zestawieniu tekstów pisanych w tym samym języku, a pochodzących z różnych epok. I tak zestawiając ze sobą elementy języka spełniające te sama funkcję, można śledzić ich pierwotne przeobrażenie się. Metoda rekonstrukcji wewnętrznej – opiera się na istnieniu elementów obocznych w języku pewnej epoki. Na podstawie analizy systemu języka ustala ona, który z tych elementów jest starszy a który młodszy. Metoda historyczno – porównawcza – sprowadza się do wyboru elementu starszego spośród elementów różnych języków sobie pokrewnych, aby pewną grupę języków uważać za rodzinę, należy stwierdzić, że między fonemami wyrazów używanych w tych językach zachodzą stałe odpowiedniości, dające się ująć w tak zwane prawa głosowe. Prawa głosowe działają w określonym obrębie czasu i w obrębie społeczeństwa, zajmującego pewien obszar. W obrębie tego czasu i przestrzeni jest bezwyjątkowe (to prawo), tj. wywołuje daną zmianę w danej pozycji we wszystkich wyrazach i u wszystkich członków danego społeczeństwa, po wygaśnięciu jednak działania prawa mogą wejść w skład języka formy nomy stanowiące wyjątki pozorne – zapożyczenia lub wyniki funkcjonowanie systemu języka.