Uważam że „Brzozę” i „Firankę” można nazwać współczesnym echem Trenów.

Utwór Stanisława Broniewskiego pt. „Brzoza” jest apostrofą do zmarłej córki. Obrazuje rozpacz ojca po stracie córki. Poeta wyraża smutek i przygnębienie, pisząc że:

1. Nie potrafi się pogodzić z tym, że żyje, mimo, że jego pociecha już odeszła.

„Jakże rozpacz wyrazić, gdy żyje”

2. Otoczenie przypomina mu zmarłą córkę i wywołuje ból oraz rozpacz

„Usnę, ależ się ocknę,

Coś się we mnie rozpęta,

By pamiętać, pamiętać”

3. Wersy 3-6 podkreślają również że nawet sen nie daje ojcowi zmarłej ukojenia, ponieważ ma świadomość, że będzie musiał powrócić do rzeczywistości.

4. Nic, nawet pisanie wiersza, nie jest rozwiązaniem, ponieważ jego rozpaczy nie da się wyrazić słowami. Żadne słowa nie są w stanie opisać, ani odzwierciedlić smutku i przygnębienia rodzica po stracie dziecka. Świadczy o tym ostatnia strofa.

Powtarzające się wykrzyknienie „O! Brzozo!” może oznaczać wiele rzeczy:

1. Podmiot liryczny modli się nad grobem córki do krzyża wykonanego z brzozy(Mam na myśli grób typu: w miejscu spoczynku ciała wbity krzyż).

2. Mówi do przedmiotu wykonanego z brzozy, który jest związany z jego córką

3. Być może podmiot pochował córkę pod koroną brzozy, a w wierszu mówi do niej(drzewa) tak jakby rozmawiał z córką(Skojarzyło Mi się z serią „Percy Jackson i Bogowie Olimpijscy”. Konkretnie mam na myśli Thalie Grace- Córkę zeusa, który ją zamienił drzewo, jednocześnie ratując ją od śmierci)

Język utworu jest prosty i nie zawiera wielu środków artystycznych, co wzmaga jego surowość. Poeta pisze w prosty sposób, by podkreślić swą bezradność. Z tego co napisałem wynika, że wiersz jest podobny do Trenów Kochanowskiego pod wieloma względami. Brakuje jedynie opisu cech zmarłej córki.

Wiersz pt „Firanka” mówi o tym, że nawet normalna, codzienna sytuacja może przywołać wspomnienia. Podmiotowi lirycznemu nawet fruwająca na wietrze firanka, przypomina o zmarłej córce, a raczej o jej duszy

Biel firanki i błękit zasłony sprawiają wrażenie jakby Joanna odwiedzała ojca. Firanka oddziela świat przedstawiony na realny, w którym znajduje się podmiot liryczny, oraz na świat duchowy w którym przebywa dusza córki podmiotu. Podmiot prosi aby córka się mu pokazała, o czym autor pisze bezpośrednio w trzecim wersie drugiej strofy. W ostatnim wersie trzeciej zwrotki i dwóch pierwszych ostatniej autor wyraża swoje uczucia, używając w pewnej chwili oksymoronu, który ma na celu pokazanie, że poeta odczuwa jednocześnie przyjemność oraz smutek, spowodowany stratą swojej ukochanej Joanny. Ostatnie dwa wersy oznaczają powrót podmiotu lirycznego do świata realnego i jego osłupienie, tak jakby dopiero obudził się ze snu.

Słowa w utworze nie są ciężkie do zrozumienia, lecz ich zestawienie sprawia że ciężko zrozumieć na czym polega wiersz. Porównanie dotyczące duszy Joanny jest wg. Mnie bardzo trafne i dobrze oddaje to o czym mowa jest w utworze. Wiersz pt. „Firanka” podobnie jak „Brzoza” ukazuje bezradność podmiotu lirycznego oraz uczucia towarzyszące mu przy każdym wspomnieniu u zmarłej córce.

Reasumując: Oba utwory Władysława Broniewskiego są bardzo podobne do Trenów Jana Kochanowskiego pod prawie wszystkimi względami. Jedyną rzeczą której w nich brakuje jest brak opisów zmarłej Joanny. Obaj Autorzy poświęcają swe utwory zmarłym córkom, opisując swój ból i rozpacz spowodowany utratą bliskiej osoby.