J.D. ROBB

ROZŁĄCZY ICH ŚMIERĆ

PROLOG

Nie, zabić go to za mało.

Śmierć oznaczała kres, wyzwolenie. Poszedłby do piekła, co do tego nie miała wątpliwości, a tam cierpiałby wieczyste męki. Chciała, by spotkał go taki los - kiedyś. Na razie jednak wolała, by cierpiał na jej oczach.

Kłamliwy, niewierny sukinsyn! Chciała, by ze łzami w oczach błagał o wybaczenie i płaszczył się przed nią, jak nędzny szczur, którym był. Żeby krew płynęła mu z uszu, żeby piszczał jak panienka. Chciała zawiązać mu tego zdradzieckiego kutasa na supeł i słuchać rozpaczliwych, daremnych wołań o litość.

Pragnęła dotąd tłuc pięściami tę jego zwodniczo piękną twarz, aż zmieni się w krwawą, zaropiałą miazgę.

Dopiero kiedy już nie będzie miał ani fiuta, ani twarzy, drań będzie mógł umrzeć. Powoli, w męczarniach.

Nikt, ale to nikt nie będzie zdradzał Revy Ewing.

Zjechała na bok i zatrzymała wóz na zewnętrznym pasie mostu Queensboro. Musiała ochłonąć i zebrać siły, zanim ruszy dalej. Tak się bowiem składało, że Revę Ewing ktoś zdradził. Mężczyzna, którego kochała, poślubiła i któremu bezgranicznie ufała, teraz, w tej chwili, był w łóżku z inną kobietą.

Dotykał jej, smakował tymi wprawnymi, kłamliwymi ustami, doprowadzał ją do szaleństwa zręcznymi, oszukańczymi dłońmi.

I nie była to pierwsza lepsza kobieta, lecz przyjaciółka. Druga osoba, którą Reva kochała, której ufała i wierzyła, na której polegała.

Powiedzieć, że na tę myśl dostawała furii, to za mało. Świadomość, że mąż pod jej nosem zdradzał ją z przyjaciółką, była więcej niż bolesna. Najgorszy okazał się wstyd, że dała z siebie zrobić typową zdradzaną żonę, niczego niepodejrzewającą idiotkę, która ślepo wierzyła niewiernemu mężowi, ile razy mówił, że musiał dłużej zostać w pracy, zjeść kolację biznesową z klientem czy wyjechać na parę dni z miasta, by załatwić bądź dostarczyć zamówienie.

Jeszcze gorsze jest to, pomyślała Reva, podczas gdy obok niej śmigały samochody, że to właśnie ona dała się tak łatwo oszukać. Do licha, przecież była specjalistką do spraw bezpieczeństwa. Przepracowała pięć lat w Secret Ser - vice i zanim przeszła do prywatnego konsorcjum, ochraniała samą panią prezydent. Gdzie się podział jej instynkt, gdzie miała oczy i uszy?

Jak to możliwe, że Blair wracał do niej co wieczór, świeżo po spotkaniu i z inną kobietą, a ona niczego nie zauważyła?

To przez to, że go kochała, przyznała Reva sama przed sobą. Była szczęśliwa, bezgranicznie szczęśliwa, wierząc, że taki mężczyzna, jak Blair - wyrafinowany i piękny - kochał ją i jej pragnął.

Był taki przystojny, taki utalentowany, taki mądry. Elegancki artysta o ciemnych, jedwabistych włosach i szmaragdowych oczach. Wpadła po uszy, przypomniała sobie Reva, kiedy tylko na nią spojrzał i posłał jej ów zabójczy uśmiech. Pół roku później byli już małżeństwem i mieszkali w dużym, ustronnym domu w Queens.

Dwa lata, pomyślała. Przez dwa lata dawała mu wszystko, co miała, odkrywała przed nim duszę i kochała go całą sobą. A on w tym czasie robił z niej idiotkę.

Teraz za to zapłaci. Pospiesznie otarta łzy z policzków i sięgnęła do ukrytych głęboko w sercu pokładów gniewu. Wkrótce Blair Bissel przekona się, na co ją stać.

Włączyła się z powrotem w sznur samochodów i pełnym gazem pojechała na Upper East Side, na Manhattan.

* * *

Ta suka, złodziejka cudzych mężów, jak Reva w myślach określała swoją byłą przyjaciółkę, Felicity Kade, mieszkała w uroczej odrestaurowanej kamienicy nieopodal północnego krańca Central Parku. Zamiast wspominać chwile spędzone tam na oficjalnych przyjęciach, prywatnych kolacjach i słynnych niedzielnych lunchach Felicity, Reva skupiła myśli na zabezpieczeniach domu.

A te były dobre. Felicity była kolekcjonerką sztuki i strzegła swoich zbiorów jak pies. Reva poznała ją przed trzema lały, kiedy pomogła zaprojektować i zamontować system alarmowy w apartamencie.

Potrzeba byłoby eksperta, by dostać się do środka, tam zaś czekały jeszcze systemy awaryjne i dodatkowe zabezpieczenia, które powstrzymałyby wszystkich prócz absolutnej elity włamywaczy.

Kiedy jednak człowiek zarabiał na życie - i to całkiem nieźle - szukaniem luk w zabezpieczeniach, to takowe na ogół znajdował. Reva przyjechała uzbrojona w dwa zakłócacze, podrasowany palmtop, zdobyty na lewo policyjny kod uniwersalny i paralizator, którym zamierzała potraktować tego krętacza Blaira.

A potem, cóż, sama jeszcze nie wiedziała, co zrobi. Będzie improwizować.

Dźwignęła torbę z narzędziami, wcisnęła paralizator do tylnej kieszeni i wyszła na ciepły wrześniowy wieczór, kierując się ku drzwiom wejściowym.

Idąc, włączyła pierwszy zakłócacz, wiedziała bowiem, że po uzyskaniu dostępu do panelu zewnętrznego będzie miała tylko pół minuty. Podczas gdy na urządzeniu migały kolejne cyfry, Reva z bijącym sercem odliczała czas.

Trzy sekundy przed uruchomieniem alarmu zakłócacz ściągnął pierwszy kod. Reva wypuściła powietrze z ust i zerknęła w górę, na ciemne okna.

- Róbcie swoje, cholerne gołąbeczki - mruknęła, nastawiając drugi zakłócacz. - Trzeba mi jeszcze tylko kilku minut. Wtedy zacznie się impreza.

Usłyszała za plecami warkot przejeżdżającego samochodu i zaklęła cicho, kiedy zahamował. Zerknęła przez ramię i zobaczyła stojącą przy krawężniku taksówkę, z której wysiadła roześmiana para w strojach wieczorowych, Reva przysunęła się do drzwi, chowając się głębiej w cieniu. Uruchomiła wiertarkę, aby zdjąć boczną ściankę czytnika dłoni. Przy okazji zauważyła, że domowy android Felicity nawet śrubki wyczyścił na wysoki połysk.

Podłączywszy palmtop kablem grubości włosa, wprowadziła kod pozwalający obejść zabezpieczenia i w napięciu czekała, aż zostanie zaakceptowany. Starannie założyła ściankę z powrotem i korzystając z drugiego zakłócacza, zajęła się głośnikiem.

Skanowanie tym razem trwało dłużej, całe dwie minuty, ale w końcu usłyszała zapis ostatnio wypowiedzianych słów i przez ogarniającą ją wściekłość przebił się dreszczyk podniecenia.

„August Rembrandt”.

Reva wykrzywiła pogardliwie usta na dźwięk głosu fałszywej przyjaciółki, wypowiadającego hasło. Teraz pozostawało tylko wprowadzić skopiowany kod, a potem uporać się z ostatnim, ręcznym zamkiem.

Wśliznęła się do środka, zamknęła drzwi i z przyzwyczajenia ponownie włączyła system alarmowy.

Spodziewając się, że zaraz zjawi się domowy android i spyta, w jakiej sprawie przyszła, trzymała paralizator w stanie gotowości. Android rozpozna ją, rzecz jasna, i to da jej dość czasu, by przepalić mu obwody i usunąć go z drogi.

W domu jednak panowała cisza, android nie wszedł do przedpokoju. A zatem wyłączyli go na noc, pomyślała ponuro. Żeby mieć odrobinę więcej prywatności.

Poczuła zapach róż, które Felicity zawsze trzymała w wazonie w przedpokoju - różowych, wymienianych co tydzień. Obok wazonu stała zapalona lampka, ale Reva jej nie potrzebowała. Znała drogę na pamięć. Skierowała się prosto do schodów prowadzących na piętro. Do sypialni.

Na podeście zobaczyła coś, co sprawiło, że znów zawrzała w niej furia. Przez poręcz, ciśnięta niedbale, przewieszona była lekka skórzana kurtka Blaira. Ta sama, którą zeszłej wiosny dostał od niej na urodziny, a którą tego ranka zarzucił od niechcenia na ramię, kiedy całował ukochaną żonę na pożegnanie, wmawiał jej, jak strasznie będzie za nią tęsknił, i muskając ją nosem po szyi, narzekał, jak bardzo nie chce mu się nigdzie jechać, nawet na tak krótko.

Reva podniosła kurtkę do oczu. Kiedy poczuła jego zapach, rozpacz o mało nie przyćmiła gniewu.

Aby ją odpędzić, wyciągnęła z torby wiertarkę i po cichu pocięła kurtkę na strzępy Rzuciła ją na podłogę i podeptała.

Z twarzą pałającą gniewem postawiła torbę na podłodze i wyjęła z kieszeni paralizator. Podchodząc do sypialni, zobaczyła migoczące światło. Świece. Poczuła ich woń, przypominającą zapach ostrych, kobiecych perfum. Dobiegły ją też ciche dźwięki muzyki - coś klasycznego, pasującego do róź i świec zapachowych.

Cała Felicity, pomyślała Reva z wściekłością. Wszystko takie kobiece, subtelne i idealne. Ona sama wolałaby, by tłem tej konfrontacji było coś nowoczesnego, ostrego.

Na przykład czadowa muzyka Mavis Freestone.

Z drugiej strony, w głowie tak jej huczało ze złości i wywołanego zdradą bólu, że ledwo słyszała muzykę. Lekko pchnęła nogą drzwi i wsunęła się do środka.

Zobaczyła zarys dwóch postaci skulonych pod jedwabną koronkową narzutą. Zasnęli, pomyślała z goryczą. Wtuleni w siebie, rozgrzani i odprężeni po seksie.

Ich ubrania leżały na krześle, rzucone niedbale, jakby tym dwojgu strasznie się spieszyło, by wziąć się do rzeczy. Kiedy zobaczyła bezładną stertę ciuchów, serce pękło jej na setki kawałków.

Wzięła się w garść i podeszła do łóżka, ściskając paralizator w dłoni.

- Pobudka, zasrańcy.

I zerwała z nich jedwabną koronkową narzutę.

Krew. O mój Boże, krew. Była wszędzie, na ciałach, na pościeli. Na jej widok Revie zakręciło się w głowie. Kiedy poczuła jej zapach, zapach śmierci zmieszany z wonią kwiatów i świec, zakrztusiła się i zatoczyła do tyłu.

- Blair? Blair?

Krzyknęła, by opanować szok i zmusić się do działania. Nabrała powietrza do ust, chcąc krzyknąć raz jeszcze, i rzuciła się naprzód.

Coś wyłoniło się z cienia. Zauważyła ruch i poczuła inny zapach - ostry, szpitalny. Wypełnił jej gardło, płuca.

Odwróciła się, sama nie wiedząc, czy po to, by uciekać, czy żeby się bronić, i usiłowała płynąć w powietrzu, ale nagle zmieniło się ono w wodę. Nie miała jednak siły, nie czuła rąk ani nóg i po chwili oczy jej się zamknęły.

Runęła bezwładnie na podłogę, obok zmarłych, którzy ją zdradzili.

1

Porucznik Eve Dallas, jedna z najlepszych nowojorskich policjantek, leżała naga, krew huczała jej w uszach, a serce łomotało jak młot pneumatyczny. Z wysiłkiem nabrała głośno tchu i uznała, że to na razie wystarczy.

Po co komu powietrze, kiedy organizm dochodzi do siebie po prawdziwie spektakularnym seksie?

Jej mąż leżał pod nią, ciepły, twardy, milczący. Wszystko zdawało się pozostawać w bezruchu, oprócz ich serc, bijących przy sobie. Tak było aż do chwili, kiedy Roarke podniósł jedną z tych niesamowitych dłoni i przesunął nią po jej plecach, od karku po pośladki.

- Jak chcesz, żebym się ruszyła - wymamrotała - wybij to sobie z głowy.

- Nie o głowę się martwię.

Uśmiechnęła się w ciemnościach. Uwielbiała dźwięk jego głosu, pobrzmiewającą w nim irlandzką nutę.

- Niezłe powitanie, zwłaszcza że nie było cię niecałe czterdzieści osiem godzin.

- To takie miłe zakończenie krótkiej wycieczki do Florencji.

- Nie pytałam cię jeszcze, czy wpadłeś do Irlandii zobaczyć się z... - Zawahała się na chwilę. Wciąż dziwnie się czuła na myśl o tym, że Roarke ma rodzinę. - ...Z rodziną?

- A tak, owszem. Na kilka godzin. Było miło. - Ciągle gładził ją po plecach, powoli, w górę i w dół, w górę i w dół, aż jej serce uspokoiło się, a powieki stały się ciężkie. - Bardzo to dziwne, nie?

- W końcu się przyzwyczaisz.

- A jak się miewa twoja nowa partnerka?

Eve przytuliła się do niego, myśląc o swojej byłej asystentce, Peabody, i o tym, jak Delia radziła sobie po niedawnym awansie.

- Peabody jest dobra. Na razie łapie rytm. Właśnie wezwano nas do kłótni rodzinnej, która źle się skończyła. Dwaj bracia pożarli się o spadek. Zaczęli tłuc się po pyskach, jeden fiknął ze schodów i skręcił sobie ten swój durny kark. Drugi postanowił więc upozorować włamanie. Zawinął w koc rzeczy, o które się pokłócili, i wrzucił je do bagażnika samochodu. Czyżby myślał, że tam nie zajrzymy?

Roarke zachichotał, słysząc drwinę w jej głosie. Eve sturlała się na bok i przeciągnęła.

- W każdym razie sprawa była prosta jak drut, więc oddałam ją Peabody. Jak już odzyskała mowę, spisała się na medal. Ekipa zajęła się zabezpieczaniem dowodów, a Delia zwyczajnie zabrała tego palanta do kuchni, posiedziała z nim, cała życzliwa, i wcisnęła mu tę swoją gadkę o rodzinie. Po dziesięciu minutach wszystko wyśpiewał. Ma zarzut o nieumyślne spowodowanie śmierci.

- Tylko pogratulować.

- Dziewczyna poczuje się trochę pewniej. - Przeciągnęła się znowu. - Po tym, co przeszłyśmy w lecie, przyda nam się kilka takich błahostek. Trochę odpoczniemy.

- Mogłabyś wziąć kilka dni urlopu. Wtedy odpoczęłabyś naprawdę.

- Zaczekajmy parę tygodni. Chcę mieć pewność, że Peabody da sobie radę, jeśli zostawię ją samą.

- No to jesteśmy umówieni. Och, przez to twoje... entuzjastyczne powita - j nie, choć bardzo miłe, byłbym zapomniał. - Wstał z łóżka i wydał polecenie, by światła włączyły się na dziesięć procent mocy.

W ich delikatnym blasku mogła przyglądać się, jak Roarke schodzi z szerokiego podwyższenia, na którym stało łóżko, i kieruje się do małej torby podróżnej. Z przyjemnością patrzyła na jego zwinne ruchy, przywodzące na myśl smukłego, pełnego gracji kota.

Czy była to wrodzona zręczność, zastanawiała się, czy też nabył ją, kiedy w dzieciństwie uciekał przed policją i okradał przechodniów na ulicach Dublina? Bez względu na to, czemu ją zawdzięczał, dobrze mu służyła i wtedy, gdy był przebiegłym chłopakiem, i teraz, kiedy już jako przebiegły mężczyzna zbudował imperium oparte na odwadze, przebiegłości i diabelskim wprost geniuszu.

Kiedy odwrócił się i zobaczyła jego twarz w przyciemnionym świetle, do głębi przeniknęło ją uczucie nieopisanej miłości, połączonej ze zdumieniem, wywołane myślą, że ten mężczyzna należy do niej - że ktoś tak piękny może do niej należeć.

Wyglądał jak dzieło sztuki wyrzeźbione przez genialnego czarodzieja. Mocno zarysowane kości policzkowe, duże usta emanujące zmysłową magią. Oczy w kolorze dzikiego celtyckiego błękitu, pod których spojrzeniem zawsze czuła ucisk w gardle. A cały ten cudowny obraz obramowany czarnymi, spływającymi prawie do ramion włosami, do których dłonie same jej się wyciągały.

Byli małżeństwem już przeszło rok i wciąż bywały chwile, nieoczekiwane chwile, kiedy na jego widok serce zamierało jej w piersi.

Podszedł, usiadł przy niej, ujął ją pod podbródek i przesunął kciukiem po małym dołeczku.

- Moja droga Eve, tak cicha pośród mroku. - Musnął ustami jej czoło. - Mam dla ciebie prezent.

Zamrugała i od razu się odsunęła. Roarke się uśmiechnął. Zawsze tak reagowała na prezenty. Jego uśmiech stał się jeszcze szerszy, kiedy spojrzała z niepokojem na długie, wąskie pudełko, które trzymał w dłoni.

- Nie ugryzie - zapewnił.

- Nie było cię niecałe dwa dni. To chyba za krótko na prezent.

- Tęskniłem za tobą już po dwóch minutach.

- Mówisz tak, żeby mnie zmiękczyć.

- Co nie znaczy, że kłamię. Otwórz pudełko, Eve, i powiedz: „dziękuję, Roarke”.

Przewróciła oczami, ale podniosła wieczko.

Zobaczyła bransoletkę z wytrawionymi w złocie małymi, lśniącymi rombami i osadzonym na środku gładkim w dotyku kamieniem - sądząc z jego krwistoczerwonej barwy, ani chybi był to rubin - wielkości jej kciuka.

Wyglądała na stary, bezcenny klejnot o wielkim znaczeniu. Eve poczuła ucisk w żołądku.

- Roarke...

- A gdzie „dziękuję”?

- Roarke - powtórzyła. - Zaraz mi powiesz, że to należało do jakiejś włoskiej hrabiny albo...

- Księżniczki - uściślił, wyjął bransoletkę i wsunął na jej nadgarstek. - Szesnastowiecznej. Teraz należy do królowej.

- Proszę cię.

- No, może trochę przesadziłem. W każdym razie pasuje do ciebie.

Nie była miłośniczką błyskotek, choć Roarke obsypywał ją nimi przy każdej okazji. Ta bransoletka miała jednak w sobie... coś, pomyślała Eve i uniosła rękę tak, żeby światło padło na kamień i wytrawiony wzór.

- A jak ją zgubię albo zepsuję?

- Byłoby szkoda. Do tego czasu będzie mi przyjemnie patrzeć, jak ją nosisz. Na pocieszenie powiem ci, że ciotka Sinead przeżyła taki sam wstrząs na widok naszyjnika, który jej kupiłem.

- Zrobiła na mnie wrażenie osoby rozsądnej.

Pociągnął ją za kosmyk włosów.

- Damy mojego serca są dość rozsądne, by pogodzić się z tym, że obdarowywanie ich sprawia mi tak wielką przyjemność.

- Zgrabnie to ująłeś. Bransoletka jest piękna. - I musiała przyznać, przynajmniej w głębi ducha, że leżała na jej nadgarstku, jak ulał. - Nie mogę nosić jej do pracy.

- Fakt. Z drugiej strony, teraz bardzo ci z nią do twarzy. Kiedy nie masz na sobie nic poza nią.

- Nawet o tym nie myśl. Moja zmiana zaczyna się za... sześć godzin - obliczyła, zerknąwszy na zegar.

Widząc znajomy błysk w jego oku, zmrużyła powieki. Jednak zanim zdążyła dla formalności zaprotestować, zabrzęczało łącze przy łóżku.

- Twój sygnał. - Wskazała je ruchem głowy i sturlała się z łóżka. - Przynajmniej kiedy to do ciebie dzwonią o drugiej w nocy, wiadomo że nikt nie umarł.

Poszła do łazienki. Zanim zamknęła drzwi, usłyszała, jak Roarke każe zablokować wizję i odbiera połączenie.

Nie spieszyła się. Po namyśle chwyciła wiszący na drzwiach szlafrok, w razie gdyby mąż jednak włączył wizję z powrotem.

Kiedy zawiązując pasek, weszła do sypialni, Roarke stał już przy garderobie.

- Kto to był?

- Caro.

- Musisz wyjść? O drugiej w nocy? - Ton, jakim wypowiedział imię swojej asystentki, sprawił, że włosy zjeżyły jej się na karku. - Co się stało?

- Eve. - Pospiesznie wciągnął spodnie i wyjął pasującą do nich koszulę. - Chcę cię prosić o przysługę. Wielką przysługę.

Prosi mnie nie jako żonę, lecz jako policjantkę, pomyślała.

- O co chodzi?

- Jedna z moich pracownic ma kłopoty. - Roarke włożył koszulę, nie odrywając oczu od Eve. - Duże kłopoty. A jednak ktoś umarł.

- Kogoś zabiła?

- Nie. - Ponieważ Eve nie ruszała się z miejsca, podszedł do jej garderoby i zaczął wyjmować ubranie. - Jest zdezorientowana i przerażona, i według Caro mówi bez ładu i składu. To do niej niepodobne. Pracuje w dziale bezpieczeństwa. Zajmuje się głównie projektowaniem i instalacją systemów. Jest twarda jak głaz. Przez kilka lat była w Secret Service, niełatwo ją wyprowadzić z równowagi.

- Nie powiedziałeś, co się stało.

- Znalazła męża z przyjaciółką w łóżku, w mieszkaniu tejże przyjaciółki. Byli martwi. Kiedy tam przyszła, już nie żyli, Eve.

- I po znalezieniu dwóch trupów skontaktowała się z twoją asystentką, zamiast wezwać policję.

- Nie. - Wcisnął jej w ręce rzeczy, które wybrał. - Skontaktowała się z matką.

Eve wbiła w niego wzrok, zaklęła cicho i zaczęła się ubierać.

- Muszę to zgłosić.

- Proszę cię tylko, żebyś wstrzymała się z tym, aż sama wszystko zobaczysz i porozmawiasz z Revą. - Położył ręce na jej dłoniach i nie zabrał ich, dopóki na niego nie spojrzała. - Eve, proszę cię, zaczekaj. Nie musisz zgłaszać czegoś, czego nie widziałaś na własne oczy. Znam tę dziewczynę. Znam też jej matkę, od kilkunastu lat, i ufam jej jak mało komu. One potrzebują twojej pomocy. Ja też.

Eve zapięła kaburę.

- No to jedzmy tam. I to szybko.

Była pogodna noc. Duchota, która dawała się we znaki przez całe lato 2059 roku, ustępowała przed rześkim powiewem nadchodzącej jesieni. Ruch był mały i krótka jazda nie wymagała od Roarke'a wielkiej wprawy ani koncentracji. Eve milczała, co wskazywało, że zamknęła się w sobie. O nic nie pytała, nie chciała bowiem żadnych dodatkowych informacji, które mogłyby wpłynąć na wnioski, jakie wyciągnie z tego, co zobaczy, usłyszy i wyczuje.

Jej pociągła, szczupła twarz była napięta, podłużne, złotobrązowe oczy patrzyły z obojętnością policjanta. Nawet Roarke nie potrafił niczego z nich wyczytać. Szerokie usta, których gorący i miękki dotyk jeszcze niedawno czuł na swoich wargach, były mocno zaciśnięte.

Zaparkował na ulicy w niedozwolonym miejscu i włączył w samochodzie podświetlaną tabliczkę „Na służbie”, nim zrobiła to Eve.

Bez słowa wysiadła na chodnik i stanęła prosto, wysoka i chuda, z burzą kręconych brązowych włosów wciąż zmierzwionych po seksie.

Podszedł i delikatnie przeczesał palcami czuprynę Eve, by doprowadzić ją do jako takiego porządku.

- Dzięki, że zgodziłaś się to zrobić.

- Na razie nie dziękuj. Niezła chata - skwitowała, wskazując ruchem głowy kamienicę z elewacją z piaskowca. Zanim weszła na schody, drzwi się otworzyły.

Stanęła w nich Cara Lśniące siwe włosy okalały jej głowę srebrzystą aureolą. Gdyby nie one, Eve miałaby kłopot, by w tej bladej kobiecie w eleganckiej czerwonej kurtce narzuconej na niebieską bawełnianą piżamę poznać chłodną, opanowaną asystentkę Roarke'a.

- Dzięki Bogu. Dzięki Bogu. Dziękuję, że tak szybko przyjechaliście. - Caro wyciągnęła drżącą rękę i uścisnęła dłoń Roarke'a. - Nie wiedziałam, co robić.

- Zrobiłaś, co trzeba - powiedział Roarke i przyciągnął ją do siebie.

Caro starała się powstrzymać szloch.

- Reva... źle z nią, bardzo źle. Jest w salonie. Na górę nie wchodziłam. - Odsunęła się od Roarke'a i wyprostowała ramiona. - Uznałam, że lepiej, abym tego nie robiła. Niczego nie dotykałam, pani porucznik, wzięłam tylko szklankę z kuchni. Przyniosłam Revie wodę, ale dotykałam tylko szklanki i butelki. Aha, i uchwytu lodówki. Ja...

- W porządku. Może pójdziesz do córki? Roarke, zostań z nimi.

- Posiedzisz kilka minut z córką? - spytał, zwracając się do Caro. - Ja pójdę z panią porucznik. - Udając, że nie widzi wyrazu irytacji na twarzy Eve, pogładził ramię Caro, by dodać jej otuchy. - To nie potrwa długo.

- Powiedziała... Reva powiedziała, że to było okropne. A teraz siedzi tylko i w ogóle się nie odzywa.

- Niech milczy - poradziła Eve. - Dopilnuj, żeby została tu, na dole. - Ruszyła na górę. Zerknęła na leżącą na podłodze skórzaną kurtkę, porwaną na strzępy. - Powiedziała, w którym są pokoju?

- Nie. Tylko że znalazła ich w łóżku.

Eve zerknęła na pokój po prawej stronie, potem na ten po lewej. Wtedy poczuła zapach krwi. Ruszyła w głąb korytarza i zatrzymała się pod drzwiami.

Ciała leżały na boku, zwrócone twarzami do siebie, tamci dwoje jakby szeptali sobie jakieś tajemnice. Pościel, poduszki i leżąca na podłodze zmięta koronkowa narzuta były zaplamione krwią.

Krew widniała też na trzonku i ostrzu noża wbitego z dużą siłą w materac.

Eve zauważyła czarną torbę przy drzwiach, drogi paralizator na podłodze po lewej stronie łóżka i bezładną stertę ubrań na krześle. Świece wciąż się paliły, roztaczając przyjemny zapach. Z odtwarzacza płynęła łagodna, nastrojowa muzyka.

- To nie błahostka - mruknęła. - Podwójne zabójstwo. Muszę to zgłosić.

- Poprowadzisz śledztwo?

- Tak. Ale jeśli twoja znajoma jest winna, nie będę mogła jej pomóc.

- Jest niewinna.

Cofnął się o krok, a Eve wyjęła komunikator.

- Zabierz Caro do innego pokoju - powiedziała, kiedy skończyła. - Byle nie do kuchni - dodała, zerknąwszy na nóż. - Musi tam być jakiś gabinet, biblioteka czy coś takiego. Postaraj się niczego nie dotykać. Muszę przesłuchać tę... jak ona ma na imię? Reva?

- Reva Ewing, tak.

- Muszę ją przesłuchać i nie chcę, żebyś był przy tym ty albo jej matka. Jeśli chcesz jej pomóc - dodała, zanim Roarke zdążył się odezwać - od tej pory musimy jak najściślej trzymać się przepisów. Mówiłeś, że zajmuje się sprawami bezpieczeństwa.

- Tak.

- Skoro ją zatrudniłeś, nie muszę pytać, czy jest dobra.

- Bardzo dobra.

- A ten tu był jej mężem?

Roarke spojrzał na łóżko.

- Tak. To Blair Bissel, artysta. Co do jego talentu zdania są podzielone.

Pracuje... to znaczy pracował w metalu. Zdaje się, że to jego. - Wskazał ręką stojącą w kącie wysoką, na pierwszy rzut oka chaotyczną plątaninę metalowych rur i brył.

- I ludzie płacą za coś takiego? - Eve pokręciła głową. - Dziwny jest ten świat. Później powiesz mi coś więcej o Revie, na razie sama się nią zajmę, a potem dokładniej obejrzę miejsce zbrodni. Od jak dawna mieli kłopoty małżeńskie? - spytała, kiedy wyszli z powrotem na korytarz.

- Nie wiedziałem, że je mieli.

- No to już nie mają. Zabierz gdzieś Caro - zakomenderowała i ruszyła do salonu, by po raz pierwszy zobaczyć Revę Ewing.

Caro obejmowała ramieniem siedzącą obok trzydziestoparoletnią kobietę o ciemnych włosach, ostrzyżonych krótko i niemal tak niestarannie, jak włosy Eve. Nieznajoma wydawała się drobna, ale dobrze zbudowana, czarny T - shirt i dżinsy podkreślały jej wysportowaną sylwetkę.

Miała przeraźliwie białą skórę i ciemnoszare oczy, które niemal poczerniały od szoku. Jej wargi były bezbarwne i dość wąskie. Kiedy Eve podeszła, kobieta uniosła głowę i spojrzała przed siebie niewidzącym wzrokiem. Oczy miała przekrwione i podpuchnięte, pozbawione błysku żywej inteligencji, który Eve spodziewała się w nich zobaczyć.

- Pani Ewing, jestem porucznik Dallas.

Reya wciąż patrzyła na nią tępo, ale lekko poruszyła głową, jakby przeszedł ją dreszcz.

- Muszę zadać pani kilka pytań. Pani matka pójdzie z Roarkiem, a my porozmawiamy.

- Nie mogłabym zostać przy niej? - Caro mocniej objęła Revę. - Nie będę przeszkadzać, obiecuję, ale...

- Caro - Roarke stanął przy niej i wziął ją za rękę - tak będzie lepiej. - Delikatnie podniósł ją na nogi. - Lepiej dla Revy. Możesz zaufać Eve.

- Tak, wiem. Tyle że... - Odwróciła się, kiedy wyprowadzał ją z pokoju. - Będę w pobliżu. Reva, nie zostawię cię.

- Pani Ewing. - Eve usiadła naprzeciwko Revy i położyła dyktafon na stoliku. Wzrok kobiety powędrował ku niemu. - Będę nagrywać naszą rozmowę. Odczytam pani przysługujące jej prawa, a potem zadam kilka pytań. Rozumie pani?

- Blair nie żyje. Sama widziałam. Oboje nie żyją. Blair i Felicity.

- Pani Ewing, ma pani prawo zachować milczenie. - Eve wyrecytowała poprawione pouczenie podejrzanego o przysługujących mu prawach i Reva zamknęła oczy.

- O Boże, o Boże. To się dzieje naprawdę. To nie jakiś straszny sen. To rzeczywistość.

- Proszę powiedzieć mi, co tu dziś zaszło.

- Nie wiem. - Łza popłynęła jej po policzku. - Nie wiem, co się stało.

- Czy pani mąż pozostawał w intymnym związku z Felicity?

- Nie rozumiem tego. Po prostu nie rozumiem. Myślałam, że mnie kochał. - Spojrzała Eve w oczy. - Początkowo nie mogłam w to uwierzyć. Bo i jak? Blair i Felicity. Mój mąż, moja przyjaciółka. Potem jednak wszystko stało się jasne, wszystkie drobiazgi, które przeoczyłam, wszystkie oznaki, wszystkie błędy... te drobne, które oboje popełnili.

- Od kiedy pani wiedziała?

- Dopiero od dziś. Od dziś. - Z jej ust wydobyło się urywane westchnienie, otarła zaciśniętą pięścią łzy z policzków. - Miało go nie być do jutra. Pojechał do klienta po nowe zamówienie. Ale był tutaj, z nią. Przyszłam, zobaczyłam...

- Przyszła tu pani, żeby się z nimi rozmówić?

- Byłam taka wściekła. Zrobili ze mnie idiotkę. Złamali mi serce. Było mi tak smutno... a potem oboje nie żyli. Tyle krwi. Tyle krwi.

- Zabiłaś ich, Reva?

- Nie! - Aż się zatrzęsła, słysząc to pytanie. - Nie, nie, nie! Chciałam zrobić im coś złego. Chciałam, żeby zapłacili. Ale nie... nie mogłabym. Nie wiem, co się stało.

- Powiedz, co wiesz.

- Przyjechałam tu. Mamy dom w Queens. Blair chciał mieć dom, ale nie na Manhattanie, gdzie oboje pracowaliśmy. Wolał jakieś spokojne, ustronne miejsce, tak powiedział. Tam, gdzie bylibyśmy sami.

Jej głos się załamał, ukryła twarz w dłoniach.

- Przepraszam. To wszystko wydaje się niemożliwe. Mam wrażenie, że zaraz się obudzę i okaże się, że to był tylko sen.

Miała krew na koszuli, ale nie na dłoniach, ramionach czy twarzy. Eve dołączyła to spostrzeżenie do pozostałych i zaczekała, aż Reva ochłonie na tyle, by mówić dalej.

- Byłam wściekła, dokładnie wiedziałam, co chcę zrobić. Sama zaprojektowałam system alarmowy w tym domu, więc potrafię go obejść. Włamałam się. - Pospiesznie otarta łzę z policzka. - Nie chciałam, żeby zdążyli się przygotować na moją wizytę, więc wśliznęłam się i poszłam na górę, do jej sypialni.

- Miałaś broń?

- Nie... no, paralizator. Przydziałowy, z czasów służby w Secret Service, zmodyfikowany. Działa tylko z minimalną mocą, więc można go nosić, jeśli się ma cywilne zezwolenie. Chciałam... - Odetchnęła ciężko. - Chciałam go nim porazić. W jaja.

- I zrobiłaś to?

- Nie. - Zasłoniła twarz dłońmi. - Nie pamiętam dokładnie. Wszystko widzę jak przez mgłę.

- To ty pocięłaś tę skórzaną kurtkę?

- Uhm. - Westchnęła. - Zobaczyłam ją wiszącą na poręczy. To ode mnie dostał ten cholerny łach, na jego widok dostałam szału. Wyjęłam miniwiertarkę i wzięłam się do roboty. Wiem, że to małostkowe, ale byłam taka wściekła...

- Wcale nie uważam, że to małostkowe - powiedziała Eve łagodnym tonem, z nutą współczucia. - Mąż zdradza cię z twoją kumpelą, nic dziwnego, że chcesz się na nim odegrać.

- Tak właśnie pomyślałam. A potem zobaczyłam ich w łóżku, razem. I byli... martwi. Krew. W życiu nie widziałam tyle krwi. Ona krzyknęła... nie, nie, to ja krzyknęłam. Musiałam krzyknąć.

Potarła dłonią gardło, jakby nadal czuła wyrywający się krzyk.

- A potem zemdlałam... chyba. Poczułam jakiś zapach. Krwi i czegoś, czegoś jeszcze, i zemdlałam. Nie wiem, na jak długo.

Sięgnęła po szklankę wody i wzięła duży łyk.

- Ocknęłam się, ale mąciło mi się w głowie, miałam mdłości, dziwnie się czułam. I zobaczyłam ich na łóżku. Znowu. Wyczołgałam się z pokoju. Nie mogłam się podnieść, więc poczołgałam się do łazienki i zwymiotowałam. Zadzwoniłam do mamy. Nie wiem, czemu. Powinnam była zadzwonić po policję, ale zadzwoniłam do mamy. Nie myślałam logicznie.

- Czy przyjechałaś tu z zamiarem zamordowania męża i przyjaciółki?

- Nie. Przyjechałam z zamiarem zrobienia sceny, jakiej świat nie widział. Pani porucznik, zaraz znowu się porzygam. Muszę...

Złapała się za brzuch, zerwała na równe nogi i wybiegła. Eve była o krok za nią, kiedy Reva dała nura do ubikacji, padła na kolana i zaczęła gwałtownie wymiotować.

- Piecze - wykrztusiła i z wdzięcznością wzięła od Eve wilgotną ściereczkę. - W gardle.

- Brałaś dziś jakieś narkotyki, Reva?

- Nie ćpam. - Wytarta ściereczką twarz. - Proszę mi wierzyć, jeśli człowiek ma za matkę Caro i zostaje prześwietlony przez Secret Service i Roarke'a, nie w głowie mu prochy. - Wyczerpana do cna, oparta się plecami o ścianę. - Pani porucznik, nigdy w życiu nikogo nie zabiłam. Nosiłam broń, kiedy strzegłam pani prezydent; raz nawet osłoniłam ją własnym ciałem. Jestem wybuchowa, jak się wkurzę, to czasem bywam nierozsądna. Ten, kto zrobił to Blairowi i Felicity, nie był nierozsądny. To musiał być szaleniec. Kompletny pojeb. Ja nie mogłabym tego zrobić. Nie mogłabym.

Eve kucnęła, by móc spojrzeć jej prosto w oczy.

- Dlaczego mówisz to tak, jakbyś próbowała przekonać nie tylko mnie, Reva, ale i samą siebie?

Jej wargi zadrżały, oczy wypełniły się świeżymi łzami.

- Bo nie pamiętam. Nic nie pamiętam. - Ukryła twarz w dłoniach i rozpłakała się gwałtownie.

Eve zostawiła ją samą i poszła po Caro.

- Idź do niej - powiedziała. - Przydzielę wam obstawę. Takie są przepisy.

- Aresztujesz ją?

- Jeszcze nie podjęłam decyzji. Wykazuje gotowość do współpracy, a to duży plus. Najlepiej byłoby, gdybyś przyprowadziła ją do tego pokoju i zatrzymała, dopóki nie wrócę.

- Dobrze. Dziękuję.

- Muszę iść do samochodu po sprzęt.

- Ja przyniosę. - Roarke wyszedł razem z nią. - I co o tym myślisz?

- Nic nie myślę. Najpierw muszę zabezpieczyć i obejrzeć miejsce zbrodni.

- Dallas, ty zawsze myślisz.

- Pozwól mi robić swoje. Chcesz pomóc? Jak przyjedzie moja partnerka z ekipą śledczą, wyślij ich na górę. Do tego czasu trzymaj się z boku, bo jeszcze coś spieprzysz.

- Powiedz mi jedno: mam poradzić Revie, żeby skontaktowała się z adwokatem?

- Ale mnie wkopałeś. - Wyrwała mu z rąk zestaw narzędzi. - Jestem gliną. Daj mi robić to, co robią gliny. Resztę zostawiam tobie. A niech to wszystko szlag trafi.

Poszła na górę, tupiąc głośno. Otworzyła skrzynkę, wyjęła puszkę powłoki ochronnej Seal - It i posmarowała sobie dłonie i buty. Przypięła mikrofon do kurtki, ponownie weszła na miejsce zbrodni i wzięła się do roboty.

Kiedy obejrzała pokój i podeszła do zwłok, usłyszała skrzypnięcie deski podłogowej. Obróciła się na pięcie, gotowa ryknąć na intruza, ale ugryzła się w język. To była tylko Delia Peabody.

Będzie musiała przyzwyczaić się do cichego stąpania niedawnej asystentki. Świeżo upieczona pani detektyw nie nosiła już butów na twardej podeszwie, jak wszyscy mundurowi, lecz miękkie tenisówki, pozwalające chodzić prawie bezszelestnie. Trochę to było niepokojące.

Peabody najwyraźniej zdążyła już zgromadzić kolekcję tenisówek we wszystkich kolorach tęczy, włącznie z musztardowym - takie włożyła dziś, bo pasowały do jej żakietu. Choć jednak oprócz nich ubrana była w wąskie czarne spodnie i top z głębokim, półkolistym dekoltem, wyglądała elegancko i profesjonalnie. Jak prawdziwa policjantka z wydziału zabójstw.

Kwadratowa twarz dziewczyny, teraz poważna i zasępiona, okolona była równo obciętymi ciemnymi włosami; w takiej fryzurze Delia wyglądała najlepiej.

- Nie ma nic gorszego, niż zginąć nago - stwierdziła.

- I w dodatku z mężem innej kobiety albo kobietą, która nie jest twoją żoną.

- Tak to wygląda? Dyspozytor podał mało szczegółów.

- Bo i ja mu ich nie podałam. Denat to zięć asystentki Roarke'a i na razie to jej córka jest główną podejrzaną.

Peabody spojrzała na łóżko.

- Wygląda na to, że ta paskudna sprawa stała się jeszcze paskudniejsza.

- Zajmij się miejscem zbrodni, potem powiem ci, co i jak. Paralizator - Podniosła zabezpieczoną broń. - Podejrzana twierdzi, że...

- O rany!

- Co? Co? - Wolna dłoń Eve powędrowała do rękojeści pistoletu.

- To. - Palce Delii delikatnie pogładziły bransoletkę zdobiącą nadgarstek Eve. - Jest super. Znaczy megasuper, Dallas.

Eve wstydliwie wsunęła bransoletkę pod rękaw. Zupełnie o niej zapomniała.

- Może skoncentrujmy się na miejscu zbrodni, a nie na moich drobiazgach.

- Jasne, ale takie drobiazgi to każdy chciałby mieć. Ten wielki czerwony kamień to rubin?

- Peabody.

- Dobrze, już dobrze. - I tak ją dokładnie obejrzy w chwili nieuwagi Eve. - Gdzie byłaś?

- Bawiłam się tu dla zabicia czasu. Fajnie było.

Peabody przewróciła oczami.

- Jezu, nie bij.

- To nie dawaj mi okazji - odparowała Eve. - Do rzeczy. Podejrzana twierdzi, że miała ze sobą zmodyfikowany paralizator spełniający wymogi konieczne do uzyskania cywilnego pozwolenia na broń. Tu mamy paralizator niezmodyfikowany, używany przez wojsko, wyposażony we wszystkie opcje.

- Uhm.

- Krótko i zwięźle, jak zawsze.

- Taki już jest nasz nieprzenikniony żargon detektywów.

- Na paralizatorze tym, jak stwierdziłam, są tylko i wyłącznie odciski palców podejrzanej. Podobnie jak na narzędziu zbrodni. - Eve wskazała drugi zapieczętowany woreczek, w którym był zakrwawiony nóż. - Tam stoi torba, są w niej zakłócacze elektroniczne i zestaw narzędzi. Na nich też pełno jest odcisków Revy Ewing.

- Zna się na zabezpieczeniach?

- Zajmuje się tym w Roarke Enterprises, wcześniej pracowała w Secret Service.

- Na pierwszy rzut oka wygląda na to, że podejrzana włamała się, przyłapała męża na małym co nieco i złapała za nóż.

Mimo to Peabody podeszła bliżej łóżka i leżących na nim ciał.

- Żadna z ofiar nie ma obrażeń poniesionych w obronie własnej., nie widać śladów walki. Jak ktoś łapie za nóż, ludzie na ogół protestują, przynajmniej trochę.

- Trudno protestować, jak człowiek jest nieprzytomny.

Eve wskazała czubkiem palca małe czerwone kropki między łopatkami Blaira i takie same widniejące między piersiami Felicity.

- On dostał od tyłu, ona z przodu - zauważyła Peabody.

- Uhm. Pewnie byli zajęci swoim małym co nieco. Morderca wszedł do sypialni, najpierw poraził faceta paralizatorem, odepchnął go na bok i poraził kobietę, zanim zdążyła pisnąć. Byli nieprzytomni, a co najmniej sparaliżowani, kiedy złapał za nóż.

- Mocno przegiął - skwitowała Peabody. - Na każdym z ciał jest kilkanaście ran kłutych.

- U niego osiemnaście, u niej czternaście.

- Au.

- No właśnie. I, co ciekawe, ani jednej rany serca. Stąd tyle krwi.

Obejrzała plamy na pościeli i lekko pochlapany abażur lampy stojącej przy łóżku. Paskudna robota, pomyślała. I to bardzo.

- Ciekawe jest też to, że żaden z ciosów nie trafił w miejsca, na których zostały ślady po paralizatorze. Podejrzana ma krew na ubraniu, co prawda niewiele, zważywszy na okoliczności, ale mimo wszystko. Jej dłonie i ramiona natomiast są czyste.

- Po takiej jatce musiałaby się umyć.

- Tak by się wydawało. Tyle że wtedy przy okazji pozbyłaby się koszuli. Z drugiej strony, często zdarza się, że jak już człowiek zadźga bliźniego, to głupieje.

- Jest tu jej matka - zauważyła Peabody.

- Uhm. Może ona ją trochę obmyła. Tyle że Caro pewnie zrobiłaby to staranniej. Zgon nastąpił o pierwszej dwanaście w nocy. Każemy ludziom z wydziału elektronicznego sprawdzić system alarmowy, może da się ustalić, kiedy Reva obeszła go i dostała się do środka. Ty rzuć okiem na kuchnię, zobacz, czy narzędzie zbrodni pochodzi stamtąd, czy zabójca przyniósł je ze sobą. - Eve zawiesiła głos. - Widziałaś na dole szczątki skórzanej kurtki?

- Uhm. Dobry materiał.

- Dołącz ją do dowodów. Ewing twierdzi, że pocięła ją miniwiertarką. Zobaczymy, czy to się zgadza.

- Hm. Po co używać miniwiertarki, skoro ma się nóż? Tak byłoby łatwiej i przyjemniej.

- Oto jest pytanie. Sprawdzimy też obie ofiary, zobaczymy, czy oprócz zdradzonej żony jest ktoś, komu mogłoby zależeć na ich śmierci.

Peabody z sykiem wypuściła powietrze z ust przez zaciśnięte zęby i spojrzała na zwłoki.

- Jeśli było tak, jak się wydaje, skończy się stwierdzeniem ograniczonej poczytalności.

- Ustalmy, jak było, a nie jak się wydaje.

2

Nie. Nie. Nie myłam jej rąk ani twarzy.

Caro siedziała, patrząc prosto przed siebie, ze spokojną miną. Dłonie jednak trzymała splecione na udach, jakby były sznurem przytwierdzającym ją do krzesła.

- Starałam się niczego nie dotykać i uspokajałam ją do pani przyjazdu.

- Caro. - Eve nie odrywała wzroku od jej twarzy i starała się nie zważać na skurcz złości w żołądku wywołany tym, że był z nimi Roarke. Na życzenie Caro. - Na górze, obok głównej sypialni, jest łazienka. Choć umywalka została wytarta, zachowały się ślady wskazujące na to, że spłukiwano w niej krew.

- Nie wchodziłam na górę. Przysięgam.

Eve wierzyła jej i dlatego wiedziała, że Caro nie zdaje sobie sprawy, co wynika z tych słów. W odróżnieniu od Roarke'a, który drgnął lekko i czujnie j nadstawił uszu.

Ponieważ nic nie powiedział, skurcz złości w żołądku Eve nieco złagodniał.

- Ubranie Revy jest poplamione krwią - powiedziała.

- Tak, wiem. Widziałam... - I wtedy zrozumiała. W jej oczach pojawił się ledwo powstrzymywany strach. - Pani porucznik, jeśli Reva... jeśli skorzystała z łazienki, to zrobiła to w szoku. Na pewno nie próbowała zacierać śladów. Musi pani w to uwierzyć. Była w szoku.

Zemdliło ją, to oczywiste, pomyślała Eve. Jej odciski palców zostały na muszli klozetowej i krawędzi sedesu. Tak, jakby trzymała się jej i gwałtownie wymiotowała. Tyle że było to nie w łazience przy sypialni, lecz w drugiej, na korytarzu.

A ślady krwi widniały właśnie w łazience sąsiadującej z sypialnią.

- Jak się tu dostałaś, Caro?

- Jak... aha. - Machnęła ręką przed oczami, jakby odgarniała pajęczynę. - Drzwi wejściowe były uchylone.

- Uchylone?

- Tak. Tak, w zamku paliło się zielone światełko i zobaczyłam, że drzwi są niedomknięte, więc pchnęłam je i weszłam do środka.

- I co zobaczyłaś?

- Rera siedziała na podłodze w przedpokoju. Była skulona w kłębek, drżała. Cos mówiła, ale ciężko ją było zrozumieć.

- Ale kiedy skontaktowała się z tobą, zrozumiałaś ją na tyle, by wiedzieć, że Blair i Felicity nie żyją, a ona... twoja córka, ma kłopoty.

- Tak. To znaczy, zrozumiałam, że jestem jej potrzebna i że Blair... Blair i Felicity nie żyją. Reva powiedziała: „Mamo, mamo, oni nie żyją, ktoś ich zabił”. Płakała, głos miała głuchy, dziwny. Stwierdziła, że nie wie, co ma robić, co powinna robić. Spytałam, gdzie jest, wyjaśniła mi. Nie pamiętam, co mówiła dokładnie, nie pamiętam też, co mówiłam ja. Rozmowę mam zapisaną na telełączu domowym. Będzie ją pani mogła sama odsłuchać. - Jej głos nabrał nieco ostrzejszego tonu.

- Nie omieszkamy tego zrobić.

- Zdaję sobie sprawę, że albo Reva, albo ja powinnyśmy od razu wezwać policję. - Caro wygładziła spodnie od piżamy na kolanach i wbiła w nie wzrok, jakby dopiero teraz uprzytomniła sobie, jak jest ubrana. Jej policzki zaróżowiły się lekko. Westchnęła. - Mogę tylko powiedzieć, że obie byłyśmy... że nie myślałyśmy jasno i że pierwsze, co każdej z nas przyszło do głowy, to skontaktować się z kimś zaufanym.

- Wiedziała pani, że zięć jest niewiernym mężem?

- Nie. Nie, skądże. - Wyrzuciła te słowa z ust z ledwo skrywaną złością. - I uprzedzając pani następne pytanie, dość dobrze znałam Felicity, a przynajmniej tak mi się wydawało - uściśliła. - Uważałam ją za jedną z najlepszych przyjaciółek Revy, były prawie jak siostry. Często bywała u mnie i ja u niej.

- Czy Felicity spotykała się z innymi mężczyznami?

- Prowadziła bardzo bujne życie towarzyskie, miała słabość do artystów. - Caro zacisnęła usta. Najwyraźniej przypomniał jej się zięć. - Żartowała, że nie jest gotowa skoncentrować się na jednym stylu czy epoce, tak samo w kwestii mężczyzn, jak w swojej kolekcji sztuki. Uważałam ją za kobietę inteligentną, z dużą klasą i poczuciem humoru. Reva często jest taka poważna i skupiona na pracy. Myślałam... byłam przekonana, że Felicity miała na nią dobry wpływ, że pomagała jej się rozluźnić.

- Z kim Felicity spotykała się ostatnio?

- Nie jestem pewna. Kilka tygodni temu był taki jeden... któregoś dnia poznaliśmy się tu na tradycyjnym niedzielnym lunchu. Był malarzem. Tak mi się zdaje. - Zamknęła oczy, jakby usiłowała się skupić. - Tak, malarzem. Na imię miał Fredo. Przynajmniej tak go przedstawiła. Wydał mi się niezwykle egzaltowany i poważny, robił wrażenie cudzoziemca. Kilka tygodni wcześniej był ktoś inny. Wysoki, blady i melancholijny. A przed nim... - Wzruszyła ramieniem. - Lubiła mężczyzn i zdaje się, że z żadnym nie łączyło jej nic głębszego.

- Czy jest jeszcze ktoś, kto mógłby mieć kody dostępu do tego domu?

- O ile wiem, to nie. Felicity przywiązywała dużą wagę do bezpieczeństwa. Nie zatrudniała służby, do sprzątania były androidy. Mówiła, że ludziom nie można ufać, bo wszyscy bez wyjątku mają nieodpowiednich znajomych. Pamiętam, że kiedyś zauważyłam, że to bardzo smutne, a ona wtedy zaśmiała się i przypomniała mi, że gdyby nie było to prawdą, moja córka nie miała by pracy.

Kiedy w drzwiach stanęła Peabody, Eve wstała.

- Dziękuję, Caro. Będę musiała jeszcze z tobą porozmawiać, potrzebna mi też będzie oficjalna zgoda na zabranie twoich domowych łączy.

- Zgadzam się na to i na wszystko, czego wam potrzeba, by wyjaśnić tę sprawę. Ogromnie się cieszę, że osobiście poprowadzi pani dochodzenie. Wiem, że odkryje pani prawdę. Mogę już iść do Revy?

- Byłoby lepiej, gdybyś tu jeszcze poczekała. - Zerknęła na Roarke'a dając mu do zrozumienia, że jego też to dotyczy.

Wyszła na korytarz i skinęła głową na Peabody.

- Ekipa znalazła w łazience na górze krew w otworze odpływowym i odcisk palca Revy Ewing na umywalce, która poza tym została dość dokładnie wytarta - zameldowała świeżo upieczona pani detektyw. - Narzędzie zbrodni nie pasuje do reszty sztućców w kuchni. To drogi komplet i wygląda na to że niczego w nim nie brakuje. - Zajrzała do notatek. - Uruchomiliśmy domowego androida. Został wyłączony o dwudziestej pierwszej trzydzieści. Wcześniej odnotował, że Felicity miała towarzystwo. Zaprogramowała automat tak, by nie podawał nazwisk ani szczegółów. Będziemy musieli zabrać go na komendę i w nim podłubać.

- Zajmij się tym. Jakieś ślady krwi w drugiej łazience na górze?

- Żadnych. Tylko odciski Revy Ewing na sedesie.

- No dobra. Zróbmy drugie podejście do niej.

Weszły razem do salonu, gdzie mundurowy pilnował Revy. Ta na widok Eve zerwała się na nogi.

- Pani porucznik, chciałabym z panią porozmawiać. Na osobności.

Eve gestem odprawiła mundurowego.

- To moja partnerka, detektyw Peabody - powiedziała, nie patrząc na swoją byłą asystentkę. - O czym chce pani z nami porozmawiać, pani Ewing?

Reva zawahała się, a kiedy Eve usiadła, westchnęła z rezygnacją.

- Chodzi o to, że trochę rozjaśniło mi się w głowie i dotarło do mnie, w jaki pasztet się wpakowałam. I jakich kłopotów narobiłam mamie. Przyszła fu tylko dlatego, że wpadłam w histerię. Nie chcę, żeby przeze mnie ucierpiała.

- Proszę się nie martwić o mamę. Nikt nie ma zamiaru jej skrzywdzić.

- Dobrze. - Reva skinęła głową. - No to do rzeczy.

- Powiedziała pani, że po odgarnięciu narzuty zobaczyła zakrwawione j ciała.

- Tak. Byli martwi. Widziałam to. Nie było innej możliwości.

- Gdzie był nóż?

- Nóż?

- Narzędzie zbrodni. Gdzie był?

- Nie wiem. Nie zauważyłam noża. Tylko Blaira i Felicity.

- Peabody, bądź łaskawa pokazać pani Ewing broń, którą włączyliśmy do dowodów.

Peabody wyjęła schowany w zapieczętowanym woreczku nóż i podeszła do Revy.

- Poznaje pani ten nóż, pani Ewing?

Reva wbiła wzrok w zaplamione ostrze i równie zaplamiony trzonek i podniosła zdumione oczy na Eve.

- To nóż Blaira. Pochodzi z kompletu, który kupił w zeszłym roku, kiedy uznał, że oboje powinniśmy zapisać się na kurs gotowania. Powiedziałam mu żeby robił, co chce, ja zostanę przy autokucharzu i jedzeniu na wynos. O dziwo, poszedł na kurs i od czasu do czasu nawet coś pichcił. Zdaje się, że to jeden z jego noży kuchennych.

- Wzięłaś go dziś ze sobą, Reva? Byłaś tak wściekła, że włożyłaś go do torby, może po to, by im pogrozić, nastraszyć ich?

- Nie. - Cofnęła się o krok. - Nie, nie brałam go.

Tym razem Eve pokazała jej drugi woreczek.

- To twój paralizator?

- Nie. - Reva zacisnęła palce. - To nowy, wojskowy model. Mój to przerobiona broń Secret Service, ma przeszło sześć lat. Ten tutaj nie należy do mnie, widzę go pierwszy raz w życiu.

- Zabójca najpierw posłużył się nim, a potem nożem. Na jednym i drugim są twoje odciski palców.

- To obłęd.

- Ciosy nożem były tak silne, że krew musiała mocno tryskać. Na twoje dłonie, ramiona, twarz i ubranie.

Reva tępo spojrzała na dłonie i potarła je delikatnie.

- Wiem, że mam krew na koszuli. Nie wiem... może czegoś dotknęłam. Nie pamiętam. Ale ich nie zabiłam. Nie miałam w ręku ani tego noża, ani tego paralizatora. Nie mam krwi na dłoniach.

- Krew jest w otworze odpływowym w łazience, a na umywalce zostały twoje odciski palców.

- Myślisz, że umyłam ręce? Że próbowałam zatrzeć ślady, a potem zadzwoniłam do matki?

Eve widziała, że Reva odzyskuje zdolność jasnego myślenia, a z nią pojawiła się furia. Ciemne oczy kobiety płonęły, zęby były mocno zaciśnięte, policzki oblał rumieniec.

- Za kogo ty mnie, do cholery, uważasz? Myślisz, że pokroiłabym męża i przyjaciółkę na kawałki, na cholerne kawałki, dlatego że zrobili ze mnie idiotkę? A gdybym nawet to zrobiła, co, nie miałabym dość oleju w głowie, żeby pozbyć się narzędzia zbrodni i zatrzeć ślady? Na litość boską, oni nie żyli. Byli martwi, kiedy przyszłam.

Wyrzucając z siebie te słowa, zerwała się z krzesła i z twarzą wykrzywioną gniewem zaczęła chodzić po pokoju.

- Co tu jest grane, do cholery? Co to w ogóle ma być?

- Po co tu dziś przyjechałaś, Reva?

- Żeby stanąć przed nimi, nawrzeszczeć na nich, może nawet kopnąć Blaira w jaja. Rąbnąć Felicity w ten śliczny, zakłamany pysk. Coś rozwalić i zrobić paskudną scenę.

- Dlaczego akurat dziś?

- Bo dopiero dziś się dowiedziałam, do cholery.

- Jak? Jak się dowiedziałaś?

Reva zatrzymała się i wlepiła wzrok w Eve, jakby próbowała zrozumieć słowa wypowiedziane w jakimś dziwnym, na wpół zapomnianym języku.

- Z przesyłki. O Jezu, te zdjęcia, te rachunki... Dostarczono mi do domu paczkę. Leżałam już w łóżku. Było wcześnie, parę minut po jedenastej, nudziło mi się, więc poszłam spać. Usłyszałam dzwonek u bramy. Wkurzyłam się. Nie miałam pojęcia, kogo diabli niosą o tej porze, ale zeszłam na dół. Pod bramą leżała paczka. Wyszłam i wzięłam ją.

- Widziałaś kogoś?

- Nie. Była tylko ta paczka. Jestem z natury podejrzliwa, więc sprawdziłam ją skanerem. Nie spodziewałam się bomby - wyjaśniła z kwaśnym uśmiechem - ale taki mam nawyk. Upewniłam się, że wszystko gra, i zabrałam ją do środka. Myślałam, że to od Blaira. Że przysłał prezent, by pokazać, że już zdążył się stęsknić. Często robił takie rzeczy, głupie, romantyczne... Urwała i łzy zalśniły jej w oczach. - Pomyślałam, że to od niego, i otworzyłam paczkę. W środku zobaczyłam zdjęcia, zrobione z ukrycia Blairowi i Felicity. Intymne, przedstawiające ich w niedwuznacznych sytuacjach. A oprócz fotografii kopie rachunków z hoteli i restauracji. - Położyła palce na ustach.

- Potwierdzenia zakupu biżuterii i bielizny... nie dla mnie. Za pieniądze z konta, o którego istnieniu nie wiedziałam. Były tam też dwa dyski, jeden z rozmowami przez telełącze, drugi z e - mailami. Rozmowy kochanków, listy miłosne, bardzo intymne i obrazowe.

- I żadnych informacji o nadawcy?

- Żadnych. Zresztą, nawet nie pomyślałam, żeby to sprawdzić. Byłam zbyt zszokowana, wściekła i dotknięta. W ostatnim połączeniu zapisanym na dysku mówią o tym, jak spędzą ze sobą całe dwa dni, tu, w jej domu, gdy ja będę przekonana, że Blair wyjechał z miasta. Śmiali się ze mnie - mruknęła. Bawiło ich, że nie mam zielonego pojęcia, co dzieje się pod moim nosem. Co to za specjalistka od ochrony, która nie potrafi upilnować własnego męża! Opadła na krzesło. - To wszystko nie ma sensu. Zupełne wariactwo. Kto miałby ich zabić, a potem wrobić mnie?

- Gdzie jest ta paczka? - spytała Eve.

- W moim samochodzie. Wzięłam ją na wypadek, gdybym w drodze zmiękła, choć na to się nie zanosiło. Jest na fotelu pasażera, chciałam mieć ją na widoku.

- Peabody.

Reva zaczekała, aż dziewczyna pójdzie po paczkę.

- To w niczym nie poprawia mojej sytuacji. Dostaję do ręki dowody, że ] mąż posuwa moją najlepszą przyjaciółkę, dowiaduję się, że mają dziś randkę, i przychodzę tu, uzbrojona i gotowa. Wpadłam po uszy. Nie wiem, jak mnie w to wplątano, nie wiem, dlaczego. Nie widzę powodu, żebyś miała mi wierzyć, że ktoś mnie wrobił, ale taka jest prawda.

- Będę musiała cię aresztować i postawić ci zarzut podwójnego morderstwa z premedytacją. - Widziała, jak Revie krew odpływa z twarzy. - Nie ! znam cię - ciągnęła Eve - ale znam twoją matkę i Roarkeya. Wiem, że nie są naiwni. Oboje w ciebie wierzą, więc coś ci powiem. Nieoficjalnie. Znajdź sobie adwokata. Całą armię dobrych adwokatów. I nie okłamuj mnie. O cokolwiek cię spytam, mów prawdę. Jeśli ci twoi adwokaci będą cokolwiek warci, rano wyjdziesz za kaucją. Bądź grzeczna i nie próbuj mnie unikać. Jeśli zaczniesz coś ukrywać, dowiem się o tym i będę zła.

- Nie mam nic do ukrycia.

- Może coś takiego znajdziesz. Wtedy dobrze się zastanów, zanim to zrobisz. Chcę, żebyś zgłosiła się dobrowolnie na test prawdomówności trzeciego stopnia. To koszmar, coś jak natarczywe, może nawet bolesne przesłuchanie, ale jeśli nie masz nic do ukrycia i jesteś wobec mnie szczera, nie musisz się bać. Pozytywny wynik będzie twoim dużym atutem.

Reva zamknęła oczy i odetchnęła głęboko.

- Dam radę.

Eve uśmiechnęła się blado.

- Idąc tam, nie bądź zbyt pewna siebie. Zostaniesz zgnojona, sama to przeszłam, więc wiem. Mogę zdobyć nakaz rewizji twojego domu, biura, samochodów, wszystkiego. Ale jeśli wyrazisz oficjalną zgodę na przeszukanie, to też będzie przemawiać na twoją korzyść.

- Czyli mam powierzyć ci swój los, Dallas.

- I tak jest w moich rękach.

Zawiozła Revę na komendę i zamknęła ją w areszcie. Ze względu na porę mogła, nie łamiąc przepisów, kontynuować przesłuchanie do rana. Zostało jej jednak jeszcze trochę roboty, no i przeprawa z mężem.

Przeszła przez wydział zabójstw, w którym nieliczni detektywi z nocnej zmiany umilali sobie ostatnie godziny pracy ziewaniem. Tak, jak się spodziewała, Roarke czekał w jej gabinecie.

- Muszę z tobą pogadać - zaczął.

- Tak myślałam. Najpierw kawa. - Podeszła do autokucharza i zamówiła podwójną, mocną czarną kawę.

Roarke nie ruszył się z miejsca, odwrócił się tylko, by wyjrzeć przez małe okno na ulicę i nieliczne o tej porze samochody. Pijąc kawę, Eve wręcz widziała, jak powietrze wokół wypełnia się bijącym od niego zniecierpliwieniem i złością.

- Załatwiłam Caro piętnastominutowe widzenie. Nic więcej nie mogłam zrobić. Potem będziesz musiał zabrać ją do domu i uspokoić. Poradzisz sobie.

- Odchodzi od zmysłów z niepokoju.

- Nie dziwię się.

- Nie dziwisz się? - Odwrócił się do niej powoli. Na tyle powoli, by zrozumiała, że z najwyższym trudem trzyma nerwy na wodzy. - Waśnie aresztowałaś jej jedyne dziecko za dwa morderstwa z premedytacją. Zapuszkowałaś jej córkę!

- A ty myślałeś, że przez wzgląd na twoją sympatię do nich i moją do ciebie wypuszczę ją jakby nigdy nic, choć narzędzie zbrodni jest całe w jej odciskach palców? Choć wiem, że była na miejscu zbrodni, a ofiarami dziwnym trafem są jej mąż i jej przyjaciółka, leżący nago w łóżku? Choć sama, do cholery, przyznaje, że włamała się do tego domu po tym, jak dowiedziała się, że mąż posuwa jej dobrą kumpelę Felicity?

Upiła duży łyk kawy i wyciągnęła kubek w jego stronę.

- A może powinnam zachować się jak dobry chrześcijanin i wypchnąć ją za drzwi ze słowami: „Idź i nie grzesz więcej”.

- Nikogo nie zabiła. To oczywiste, że została wrobiona, zabójca wybrał ją na kozła ofiarnego, starannie wszystko zaplanował i rzucił ją wam na pożarcie.

- Tak się składa, że się z tobą zgadzam.

- A zamykając ją, dajesz mu czas i okazję, żeby... żeby co?

- Powiedziałam, że zgadzam się z tobą co do tego, że ktoś ją wrobił. Nie zgadzam się za to z tym, co chciałeś powiedzieć teraz. - Eve napiła się kawy, tym razem wolniej, delektując się uczuciem ciepła w przełyku. - Nie daję zabójcy czasu i okazji do ucieczki. Daję mu czas i okazję, by uznał, że zdoła uciec... a przy tym chronię Revę. I wszystko to zgodnie z upierdliwymi przepisami prawa. Robię, co do mnie należy, więc odwal się.

Roarke usiadł, bo nagle ogarnęło go zmęczenie, a oprócz tego był chory z niepokoju o Caro i jej córkę. Czuł się za nie osobiście odpowiedzialny.

- Uwierzyłaś jej.

- Tak. I własnym oczom.

- Wybacz, ale jestem dziś jakiś tępy. Co powiedziały ci twoje oczy?

- Że to wszystko zostało zbyt starannie zainscenizowane. Miejsce zbrodni wyglądało jak plan filmowy. Brutalnie zamordowani nadzy kochankowie, wbity w materac nóż pochodzący z kuchni głównej podejrzanej. Krew w otworze odpływowym, odcisk podejrzanej na umywalce... w jednym jedynym miejscu, które przeoczyła, zacierając ślady. I jej odciski na narzędziach zbrodni, na wypadek gdyby śledczego trzeba było prowadzić za nos.

- Ale w twoim przypadku takiej potrzeby nie ma. Powinienem cię przeprosić za to, że w ciebie zwątpiłem?

- Tym razem ci daruję, bo jest piąta rano i mamy za sobą długą noc. - Eve wielkodusznie oddała mu kawę i zamówiła drugą dla siebie. - Jednak ten, kto to zaaranżował, odwalił kawał dobrej roboty. Znał tę twoją dziewczynę, wiedział, czym się zajmuje, jak reaguje w określonych sytuacjach. Musiał mieć stuprocentową pewność, że poleci do domu przyjaciółki z żądzą krwi w oczach. Że wyłączy system alarmowy. Może uznał, że najpierw po prostu j zacznie się dobijać do drzwi, ale nie da za wygraną, jeśli nikt nie otworzy. Parę szczegółów mu jednak umknęło.

- To znaczy?

- Gdyby weszła do domu z wielkim, strasznym nożem w ręku, nie wygrzebywałaby z torby z niespodziankami miniwiertarki, by wyżyć się na kurtce. I po co miałaby myć się w jednej łazience, a wymiotować w drugiej, w dodatku zostawiając odciski palców? Poza tym, czemu nie ma krwi we włosach? Krew trysnęła na lampkę, na ścianę, a we włosach Revy nie ma nawet kropli choć żeby zabić tych dwoje, musiała zadawać ciosy z bliska. Czy głowę też sobie umyła? To czemu w otworach odpływowych nie było włosów?

- Bardzo jesteś skrupulatna.

- Dlatego tyle mi płacą. Ktokolwiek to zrobił, Roarke, zna ją i obie ofiary. Może chciał zabić całą trójkę, a może chciał tylko posłać Revę Ewing na resztę życia za kratki. Ot, zagadka.

Usiadła na rogu biurka, sącząc kawę.

- Będę musiała dokładnie prześwietlić i ją, i ofiary. Przynajmniej jedna z tych osób ma kluczowe znaczenie dla sprawy. Zabójca obserwował kochanków, zdobył zdjęcia, dyski. I to dobrej jakości. Dostał się do domu tak sprytnie, jak Reva, więc zabezpieczenia nie stanowią dla niego problemu. Miał wojskowy paralizator. Muszę oddać go do analizy, ale założę się, że to nie byle czarnorynkowa podróbka. Jeśli ten ktoś myślał, że policjant, który zobaczy miejsce zbrodni, da się zrobić w konia, niech sam nażre się siana.

- Mojej policjantki nikt nie przechytrzy.

- I żadnego gliny, który nie chce wylecieć na zbitą twarz z tego wydziału - powiedziała Eve z przekonaniem. - Kiedy coś z pozoru wygląda idealnie, nigdy takie nie jest. Tego, kto to zaaranżował, poniosła wyobraźnia. Może myślał, że Reva ucieknie. Że kiedy się ocknie, wpadnie w panikę i weźmie nogi za pas. Przeliczył się. Każę ją zbadać, sprawdzić, czy została ogłuszona, czy dostała jakiś środek nasenny. Nie wygląda mi na taką, co to z byle powodu mdleje.

- I słusznie.

Wciąż sącząc kawę, spojrzała na niego znad kubka.

- Będziesz mnie jeszcze nagabywał w związku z tą sprawą?

- Owszem. - Dotknął jej ramienia, zsunął dłoń w dół i cofnął rękę. - I Caro, i Reva są dla mnie ważne. Pozwól, żebym ci pomógł. Jeśli się nie zgodzisz, zrobię to i tak, za twoimi plecami. Będzie mi z tego powodu przykro, ale nie ustąpię. Caro jest dla mnie kimś więcej niż tylko podwładną, Eve. Poprosiła mnie o pomoc, a nigdy dotąd o nic nie prosiła, przez te wszystkie lata, które spędziła u mojego boku. Nie mogę siedzieć z założonymi rękami, nawet jeśli o to poprosisz.

Zamyślona Eva upiła następny łyk.

- Gdybyś to zrobił, nie byłbyś mężczyzną, którego pokochałam.

Roarke odstawił kubek, podszedł do niej i ujął jej twarz w dłonie.

- Proszę cię, żebyś przypomniała sobie tę chwilę, kiedy następnym razem wściekniesz się na mnie. Ja zapamiętam ją na pewno. - Pochylił głowę i wycisnął pocałunek na czole żony. - Podeślę ci akta personalne Caro i Revy. Są dość szczegółowe. I zdobędę dodatkowe informacje.

- To dobry początek.

- Caro sama o to prosiła - wyjaśnił. - Zrobiłbym to tak czy inaczej, ale lepiej, że dostałem jej zgodę. Kiedy będziesz miała z nią do czynienia, przekonasz się, że jest uczciwa i sumienna.

- Jak to możliwe, skoro pracuje dla ciebie?

Uśmiechnął się szeroko.

- To dopiero paradoks, co? Zwrócisz się do Feeneya?

- Będą mi potrzebni spece od elektroniki, więc tak, włączę go do śledztwa, a on ściągnie McNaba.

- Z elektroniką mógłbym wam pomóc.

- Jeśli Feeney będzie chciał, proszę bardzo. Załatwię to z komendantem. Ale jak się domyślasz, przez twoje powiązania z podejrzaną sprawa jest delikatna. Jeśli nie przekonam Whitneya, że ktoś wrobił Revę, nie pójdzie na to, nawet nieoficjalnie.

- Wierzę w ciebie.

- Na razie zawieź Caro do domu.

- Dobrze. Dopóki to wszystko się nie skończy, ograniczę inne obowiązki do minimum.

- Opłacasz jej adwokatów?

- Nie zgodziła się. - Po jego twarzy przemknął cień irytacji. - Ani ona, ani jej matka nie chcą o tym słyszeć.

- Jeszcze jedno. Czy ty i Reva kiedykolwiek poszliście na całość?

- Czy byliśmy kochankami? Nie.

- To dobrze. Tak jest trochę mniej niezręcznie. A teraz wypad stąd - zakomenderowała. - Muszę zgarnąć partnerkę i pojechać do Queens.

- Mogę jeszcze o coś spytać?

- Tylko się streszczaj.

- Gdyby sytuacja, jaką zastałaś w tamtym domu, nie miała związku z kimś, kogo znasz, czy postrzegałabyś ją tak samo?

- Kiedy tam wchodziłam, znajomości dla mnie nie istniały - powiedziała. - Dlatego widziałam wszystko chłodnym okiem. Nie mogłam zabrać cię ze sobą ani dosłownie, ani w myślach. Ty postąpiłbyś tak samo.

- Mam nadzieję.

- Na pewno. Kiedy trzeba, potrafisz być zimny. W dobrym tego słowa znaczeniu.

- Wierzę ci - powiedział i parsknął śmiechem.

- Pomyślałam o tobie, kiedy tylko stamtąd wyszłam.

- Tak?

- Pomyślałam: gdyby zaaranżował to mój mąż, nikt by niczego nie zauważył. Ten, kto to zrobił, powinien był wziąć u ciebie kilka lekcji.

Tym razem Roarke zaśmiał się na całe gardło i, ku zadowoleniu Eve, jego chmurne oczy nabrały cieplejszego wyrazu.

- Cóż, to nie lada komplement.

- Mówię, co myślę. Jeśli chcę się dowiedzieć, jak i po co wrabiać niewinnego człowieka, czemu nie poradzić się eksperta? Pomyśl, nad czym Reva pracowała dla ciebie... albo w ogóle nad czym pracowała czy miała pracować.

- Cały czas o tym myślę.

- A widzisz? Jeszcze jeden pretekst, żeby skorzystać z twojej pomocy. Na wszelki wypadek załatw Caro ochronę. Woli prywatną od policyjnej.

- To już załatwione.

- Proszę, jakiś ty pożyteczny. Spadaj.

- Skoro tak ładnie prosisz. - Najpierw jednak pocałował ją delikatniej w usta. - Zjedz coś konkretnego - zawołał na odchodnym.

I choć spojrzenie Eve powędrowało do płytki w ścianie, za którą chowała zapas słodyczy, uznała, że chyba nie to miał na myśli.

3

Spodziewała się typowego, średniej klasy domu na przedmieściach. Tymczasem rezydencja Revy Ewing i Bissela była kilka klas powyżej średniej. Był to bardzo awangardowy, biały budynek z prefabrykatów schowany za solidnym ogrodzeniem z gruzu. Dużo foliowanego szkła i ostrych kantów.

Dziedziniec przed wejściem wyłożony byt kamieniami o intensywnym czerwonym odcieniu. W wielkich donicach rody ozdobne drzewa i krzewy, obok stało kilka dziwnych metalowych rzeźb, prawdopodobnie autorstwa Blaira Bissela.

Mimo to dom wydał się Eve zimny i bardziej pretensjonalny niż pierniki oblane pozłotą.

- Reva Ewing zna się na zabezpieczeniach - skwitowała Peabody, kiedy po długich wysiłkach udało im się dostać za ogrodzenie. - Niezła chata, jeśli ktoś lubi takie klimaty.

- A ty nie?

- Gdzie tam. - Delia skrzywiła się, kiedy weszły na czerwone kamienne podwórze. - Taka architektura kojarzy mi się z więzieniem, nie wiem, czy idea jest taka, by ludzie stąd nie wychodzili, czy żeby tu nie wchodzili. I jeszcze te rzeźby.

Przystanęła, by obejrzeć metalową pokrakę z ośmioma patykowatymi nogami i wydłużonym trójkątnym łbem szczerzącą lśniące zęby.

- Mam w rodzinie wielu artystów - ciągnęła. - Paru z nich pracuje głównie w metalu, niektóre ich rzeczy są dziwne, ale... interesujące. No i zwykle na swój sposób zabawne albo poruszające.

- Poruszający metal.

- Serio. Ale to... to jakby krzyżówka psa podwórzowego z pająkiem. Wygląda obrzydliwie i trochę groźnie. A tamto?

Wskazała na inną rzeźbę. Podchodząc bliżej, Eve zauważyła, że tworzą ją dwie splecione w uścisku postaci, mężczyzna i kobieta, co stawało się oczywiste dopiero na widok nienaturalnie długiego fallusa, pomalowanego na purpurowo. „tylko centymetrów brakowało, by jego zaostrzony koniec wszedł w postać kobiety.

A ta, jak zauważyła Eve, wyginała się do tyłu z rozkoszy, a może strachu, długie lśniące pasma włosów opadały jej na plecy.

Postacie nie miały twarzy, były czystymi formami wyrażającymi uczucie. Eve skonstatowała po namyśle, że uczuciem tym jest nie miłość czy choćby namiętność, lecz czysta agresja.

- Jak dla mnie, prawdopodobnie miał talent, ale nawet talent może był 'chory.

Patrząc na tę rzeźbę, czuła się nieswojo, odwróciła się więc i podeszła do drzwi. Choć dostała od Revy wszelkie niezbędne kody i zezwolenia, pokonanie wszystkich zabezpieczeń kosztowało sporo czasu i energii.

Za drzwiami znajdował się wewnętrzny dziedziniec, wysoki na trzy piętra i nakryty dachem z przyciemnianymi świetlikami; podłoga wyłożona była gładkimi lazurowymi płytkami.

Na środku wznosiła się bulgocząca fontanna otoczona na poły ludzkimi, na poły rybimi postaciami wymiotującymi gwałtownie wodą.

W lustrzanych ścianach widać było zwielokrotnione dziesiątki razy odbicia Dallas i Peabody. Od dziedzińca odchodziły pokoje, do których prowadziły szerokie, prostokątne otwory bez drzwi.

- To nie w jej stylu - powiedziała Eve. - Moim zdaniem to on wybrał dom i wystrój, a ona nie protestowała.

Peabody podniosła głowę i obejrzała zawieszone wysoko w powietrza rzeźby przedstawiające ptaszyska rodem z najgorszych koszmarów. Wyglądały, jakby krążyły nad przyszłym posiłkiem.

- A ty byś protestowała?

- Mój dom też nie jest w moim stylu.

- Nieprawda.

Eve wzruszyła ramionami i ostrożnie obeszła fontannę wkoło.

- Było tak, kiedy tam się wprowadziłam. No dobrze, może przesadzam Jest piękny, wygodny i, no cóż, pełen ciepła. Ale należał do Roarke'a i nadal jest bardziej jego domem niż moim. To mi nie przeszkadza.

- Naprawdę go kochała. - Delia czuła się tu nieswojo i nie próbowała tego ukrywać. - Skoro mieszkała tu tylko dlatego, że on tego chciał, musiała go naprawdę kochać.

- Też tak myślę - przytaknęła Eve.

- Poszukam kuchni, żeby sprawdzić, czy stamtąd pochodzi narzędzi zbrodni.

Eve skinęła głową i z naszkicowanym przez Revę planem w ręku poszła na górę.

Ktoś zadzwonił do bramy, pomyślała. Reva obudziła się, wstała, spojrzała na monitor systemu alarmowego. Zobaczyła paczkę.

Eve zatrzymała się przy oknie wychodzącym na kamienno - metalowy ogród. Nie ma tu nic żywego, pomyślała. Nic prawdziwego.

Reva wstała, kontynuowała swoje przypuszczenia Eve, i zeszła na dół po paczkę. Wzięła skaner, sprawdziła ją na obecność materiałów wybuchowych. Ostrożna, przezorna kobieta. Potem zaniosła przesyłkę do domu.

Eve weszła do głównej sypialni i zobaczyła pierwsze oznaki życia w tym domu. Tu też były lustra, srebrzyste tafle zajmowały jedną ze ścian i tworzyły podwójne drzwi. Łóżko szerokości kanionu było nieposłane, w kącie leżała zmięta koszula nocna. Drzwi jednej z garderób były otwarte - ta należała do Revy, stwierdziła Eve, rzuciwszy okiem do środka.

Reva otworzyła paczkę i usiadła na łóżku, bo nogi się pod nią ugięły, domyśliła się Dallas. Oglądała kolejne zdjęcia, usiłując dojść do ładu z tym, co na nich zobaczyła. Przestudiowała rachunki. Podeszła do centrali domowej po drugiej stronie pokoju i załadowała dyski.

Na pewno chodziła nerwowo po pokoju, wyobrażała sobie Eve. Ona sama by tak zrobiła. Krążyłaby od ściany do ściany, klęłaby, uroniłaby kilka łez wściekłości. Rzuciłaby czymś, co można by rozbić.

Ku swojemu zadowoleniu, wypatrzyła w przeciwległym kącie odłamki szkła.

A potem nadeszła pora, by działać. Reva ubrała się, wzięła narzędzia. Między atakami furii i przekleństwami obmyśliła plan.

Wyszła z domu po godzinie, nie więcej niż po godzinie od chwili, kiedy otworzyła paczkę.

Eve odwróciła się do telełącza i odtworzyła połączenia z ostatnich dwudziestu czterech godzin.

Była wśród nich wiadomość od Felicity, nagrana o czternastej zero zero.

„Cześć, Reev. Wiem, jesteś w pracy, ale wolę tam nie dzwonić, po co ci zawracać głowę. Chciałam tylko powiedzieć, że mam dziś superrandkę. Mam nadzieję, że spotkamy się w piątek albo sobotę. Wtedy opowiem ci wszystko w najdrobniejszych szczegółach. Bądź grzeczna pod nieobecność Blaira, a jeśli już masz coś zbroić, to czekam na dokładną relację. Ciao!”

Eve zrobiła stopklatkę i uważnie przyjrzała się Felicity Kade. Typowa nadziana, elegancka seksbomba. Blondynka o różowej cerze, ostro zarysowanych kościach policzkowych i pełnych, namiętnych ustach. Oczy miała ciemnoniebieskie, wpadające w fiolet, w kąciku lewego widniało małe czarne znamię.

Eve gotowa była się założyć, że ta twarz dużo kosztowała.

To połączenie miało być jej alibi. „Nie dzwoń dziś do mnie, mam randkę. Tak się składa, że z twoim mężem, ale to, czego nie wiesz, nie będzie mogło mi zaszkodzić”.

A przynajmniej tak myślała, kiedy zostawiała tę radosną wiadomość.

Wyraz jej błyszczących z podniecenia oczu wskazywał na to, że Blair Bissel był już wówczas przy niej, poza zasięgiem kamery łącza.

A kiedy on sam zadzwonił do domu, o siedemnastej dwadzieścia, postarał się, by na ekranie nie znalazło się nic oprócz jego twarzy. Powieki opadały mu na kocie, zielone oczy, uśmiech wykrzywiający kształtne usta był znużony, podobnie jak głos.

To nagranie lepiej niż zdjęcie z dowodu tożsamości pokazywało, dlaczego Reva się w nim zakochała. Leniwa mimika, seksowny glos, powoli cedzący słowa, wszystko to robiło duże wrażenie.

„Hej, skarbie. Miałem nadzieję, że o tej porze będziesz już w domu. Powinienem był zadzwonić do ciebie na miniłącze. Jestem trochę przymulony po podróży i zmianie stref czasowych. Zaraz padnę, więc nie będziesz mogła mnie złapać. Muszę, po prostu muszę się przespać. Zadzwonię znowu, jak tylko się obudzę.

Tęsknij za mną, skarbie. Wiesz, że ja za tobą tęsknię”.

Też zapewnij sobie alibi na całą noc, żeby w spokoju pohasać z kochaną.

Mimo wszystko to nierozważne. Ryzykowne. To znaczy byłoby, gdyby Reva mniej mu ufała. A gdyby namierzyła połączenie, jak zrobiłaby to Eve na jej miejscu? A gdyby strzeliło jej do głowy, żeby pojechać tam, gdzie rzekomo miał być?

A gdyby... zdarzyła się jakakolwiek z kilkunastu innych rzeczy, które często powodowały, że romans wychodził na jaw, a niewierny małżonek musiał świecić oczami?

Tyle że w tym przypadku małżonek przypłacił zdradę śmiercią. Dlatego że ktoś śledził kochanków, obserwował ich i wyczekiwał właściwego momentu.

Ale po co?

- Jest komplet sztućców - zameldowała Delia, wchodząc. - Bez noża do chleba.

- Czyżby był to ten sam nóż, który włączyłyśmy do dowodów?

- Tak jest. Sprawdziłam też pamięć autokucharza. Okazuje się, że wczoraj o dziewiętnastej trzydzieści Reva Ewing zamówiła jedną porcję piccaty z kurczaka z sałatką ogrodową, a wcześniej, o siódmej trzydzieści rano, podwójną porcję wafli pszennych i dzbanek kawy.

- Czyli zjedli razem śniadanie, zanim on wyjechał w swoją tak zwaną podróż w interesach, a ona poszła do pracy.

- W pamięci systemu monitoringu zapisane jest, że Reva Ewing weszła sama do domu o osiemnastej dwanaście. Dzwonek u bramy zadzwonił, zgodnie z jej zeznaniem, zaraz po dwudziestej trzeciej. Potwierdziło się też, że wyszła po paczkę, sprawdziła ją skanerem i wniosła do środka.

- Widzę, że nie próżnowałaś. Delia.

Peabody uśmiechnęła się z dumą.

- My, detektywi, robimy, co możemy.

- Niedługo będziesz musiała wymyślić nowy tekst.

- A na razie Jeszcze przez jakiś miesiąc zamierzam trzy razy dziennie wspominać, że jestem detektywem. Potem mi przejdzie.

- Trzymam cię za słowo. Zabiorę do wydziału elektronicznego dyski z monitoringu i wszystkie telełącza. Jeśli ktoś rzeczywiście wrobił Revę, to musiał znać się na zabezpieczeniach tak dobrze, jak ona.

- Powiedziałaś „jeśli”. Masz wątpliwości?

- Wątpliwości są zawsze.

- No dobrze, tak sobie pomyślałam... i jak dla mnie, nie trzyma się to kupy, ale skoro są wątpliwości... A jeśli ona sama zaaranżowała to tak, by sprawić wrażenie, że ktoś chce ją wrobić? To byłoby wyrachowane, ryzykowne, ale i sprytne.

- Fakt. - Eve zaczęła metodycznie przeglądać szuflady biurka.

- Już o tym pomyślałaś.

- Peabody, my, porucznicy, zawsze myślimy.

- Ale tego nie kupujesz.

- Spójrz na to w ten sposób: jeśli to zrobiła, wszystko jasne. Rozwiązanie sprawy samo wpadło nam w ręce. Nie pozostaje nic innego, tylko napisać raporty i czekać na rozprawę. Ale jeśli Ewing mówi prawdę, mamy do czynienia z zagadką, jak się patrzy. A ja cholernie lubię zagadki.

Włączyła do dowodów dyski, które zamierzała obejrzeć na komendzie a oprócz nich kostki pamięci, palmtop i coś, co wyglądało na zniszczoną książkę adresową.

- Wybierz sobie którąś komodę - powiedziała.

Przeszukały sypialnię, poczynając od komód, a na garderobie kończąc. Nie znalazły nic ciekawego oprócz - jak ujęła to Peabody - bielizny dla napalonych małp.

Rozdzieliły się przed drzwiami gabinetów. Eve zajęła się tym, w którym urzędował Blair.

Od razu zauważyła, że jemu trafił się lepszy. Dwa razy większy od pokoju Revy i miał okna wychodzące na kamienny ogród - pewnie zaprojektowany przez Blaira. Pod lustrzaną ścianą stała długa skórzana kanapa koloru słabej kawy, było tu też kino domowe wyposażone w najnowocześniejsze gadżety.

To raczej pokój zabaw dużego dziecka niż pracownia artysty, stwierdziła Eve. Spróbowała włączyć komputer. Nie działał.

Stuknęła go nasadą dłoni, jak zawsze, kiedy miała do czynienia z opornymi maszynami.

- Powiedziałam „komputer, włącz się” - powtórzyła i raz jeszcze podała nazwisko, stopień i numer odznaki, by ominąć standardowe zabezpieczenia.

Ekran pozostawał ciemny, urządzenie milczało.

Ciekawe, pomyślała Eve, chodząc wokół komputera, jakby był uśpionym zwierzęciem. Co takiego Bissel ukrywał tam przed żoną?

Nie spuszczając urządzenia z oczu, wyjęła komunikator i połączyła się z Feeneyem z wydziału elektronicznego.

Jego pomarszczona twarz zbrązowiała od słońca. Ledwie parę dni wcześniej wrócił z wakacji na Bimini i Eve miała nadzieję, że przyjaciel szybko zblednie. Na widok opalonego Feeneya poczuła się... nieswojo.

Przydałoby się też, żeby odrosły mu włosy. Na wyjazd przystrzygł swoją rudawosiwą strzechę zdecydowanie za krótko. Teraz wyglądał, jakby miał na głowie puszysty, ciasny kask.

Kiedy dodać do tego pourlopowe błyski strzelające ze smutnych brązowych oczu, człowiek sam już nie wiedział, co myśleć. Eve aż głowa od tego rozbolała.

- Cześć, mała.

- Cześć. Dostałeś moją prośbę?

- Z samego rana. Zarezerwowałem już dla ciebie czas i ludzi.

- Mam coś jeszcze. Domowy komputer truposza. Denat musiał go solidnie zabezpieczyć. Nie mogę go włączyć.

- Dallas, ty nawet z autokucharzem masz kłopoty.

- Łżesz jak pies. - Szturchnęła komputer palcem. - Przyślij kogoś po to draństwo i wszystkie pozostałe łącza i komputery. Trzeba tez zabrać całą masę dysków z systemu monitoringowego.

- Już wysyłam ekipę.

Aż ją na chwilę zatkało.

- Ot tak? Bez marudzenia?

- Jestem w zbyt dobrym humorze, żeby marudzić. Żona zrobiła rano naleśniki. Nadskakuje mi, jak nigdy. Cała rodzina widzi we mnie bohatera, kurde. To ty mi załatwiłaś wyjazd na Bimini, Dallas, i będę zbierał jego owoce przez jakieś pół roku. Jestem twoim dłużnikiem.

- Feeney, boję się ciebie, kiedy tak się uśmiechasz. Przestań.

Wyszczerzył się jeszcze radośniej.

- Nic na to nie poradzę. Szczęśliwy jestem.

- Mam tu tyle elektroniki, że ty i twój zespół będziecie zarobieni po uszy.

- I dobrze - niemal zaśpiewał. - Jestem gotów na prawdziwe wyzwanie. Człowiek się rozleniwia, kiedy całymi dniami siedzi na plaży i nic, tylko są czy sok kokosowy.

Tak dalej być nie może, pomyślała Eve. Muszę coś z tym zrobić, już, teraz.

- Sprawa jest właściwie rozwiązana - powiedziała chłodnym tonem. - Aresztowałam podejrzaną o podwójne zabójstwo z premedytacją. A mimo to czepiam się szczegółów, tracąc czas i pieniądze policji.

- Fajnie - odparł melodyjnym głosem. - Dobrze, że się do mnie zwróciłaś.

- Feeney, jeszcze trochę, a zaczniesz mnie wkurzać. - Wyrecytowała adres i kiedy kapitan zaczął nucić pod nosem, rozłączyła się.

- Robisz coś dla kumpla - mruknęła - a później odbija ci się to czkawką. Peabody! - zawołała. - Oznakuj sprzęt dla ludzi z wydziału elektronicznego. Postaw na straży domu dwa androidy i po wyjściu ekipy zaplombuj drzwi. I pospiesz się. Musimy obejrzeć galerię i pracownię Bissela.

- Skoro jesteśmy partnerkami, czemu to ja muszę znakować dowody? - odkrzyknęła Delia. - I kiedy coś zjemy? Pracujemy już sześć godzin, poziom cukru mi spada. Czuję to.

- Rusz dupę - odparowała Eve, ale się uśmiechnęła. Jak to dobrze, że nadal pracowała z kimś, kto potrafił marudzić.

W geście wdzięczności zaparkowała wóz na drugiego przed sklepem całodobowym i pozwoliła Peabody skoczyć po coś do jedzenia, tym bardziej że przypomniała sobie, iż sama od zeszłego wieczoru nie miała nic w ustach.

Obie musiały na parę godzin zejść ze służby, trochę się przespać. Najpierw jednak chciała rzucić okiem na pracownię Blaira i włączyć do dowodów wszystkie urządzenia elektroniczne oraz dyski z systemu monitoringu.

Jedyne wyjaśnienie, jakie przychodziło jej do głowy, było takie, że zabójca chciał się zabezpieczyć. Wynikałoby z tego, że to Reva stanowiła główny cel. Te morderstwa zmuszały ją do usunięcia się na bok. jeśli sprawca nie miał powodów osobistych, by chcieć się jej pozbyć - a i taką wersję Eve zamierzała sprawdzić - musiał działać z pobudek zawodowych.

A jeśli to Reva była celem, Roarke też mógł być zagrożony. Dlatego Eve nie miała chwili do stracenia i zamierzała zebrać jak najwięcej dowodów nim zrobi następny krok.

Jej partnerka wybiegła ze sklepu z wielgachną torbą.

- Mam kanapki z bagietek. - Stęknęła i zwaliła się na fotel.

- Co, dla całej brygady?

- I inny prowiant.

- Bo jedziemy na safari?

Delia z godnością wyjęła starannie zapakowaną kanapkę i podała ją Eve.

- Napoje, czipsy sojowe, suszone morele...

- Na wypadek, gdyby potwierdziły się plotki o nadchodzącym końcu świata.

- I herbatniki, do cholery. - Peabody nasrożyła się i zrobiła obrażoną minę. - Jestem głodna, a jak dalej będziemy w takim gazie, to może nie zobaczę jedzenia, aż zostaną ze mnie same kości. Nie chcesz, to nie jedz. - Ostentacyjnie rozpakowała kanapkę. - Nikt cię nie trzyma pod Masterem.

Eve zajrzała do swojej kanapki i zobaczyła coś, co udawało wieprzowinę. Niech będzie.

- W razie gdyby rozpętał się Armagedon, mam nadzieję, że w tych herbatnikach jest choć trochę czekolady.

- Być może. - Kiedy Eve złapała kierownicę, jedną ręką ugryzła kanapkę, Peabody, nieco udobruchana, otworzyła pepsi i włożyła ją w miejsce na napoje.

Zanim dotarły do budynku Flatiron, zdążyła pochłonąć kanapkę i większość czipsów. Od razu odzyskała humor i siły.

- To mój ulubiony nowojorski budynek - powiedziała. - Kiedy się tu sprowadziłam, poświęciłam cały dzień na fotografowanie miejsc, o których czytałam. Flatiron był na czele mojej listy. Wiesz, jest taki niedzisiejszy, a mimo to wciąż stoi Najstarszy zachowany drapacz chmur w mieście.

Eve nie wiedziała o tym. Z drugiej strony, nie kolekcjonowała takich ciekawostek. Owszem, czasem spoglądała z podziwem na unikatowy trójkątny gmach, ale tylko przelotnie.

Dla niej budynki były po prostu budynkami, niczym więcej. Służyły ludziom za mieszkania i miejsca pracy, zajmowały przestrzeń, nadawały miastu kształt.

Postanowiła nie szukać miejsca do parkowania na Broadwayu, gdzie o każdej porze dnia i nocy odbywały się jakieś imprezy. Skręciła w Dwudziestą Trzecią i wcisnęła się do strefy załadunku.

Następny dostawca albo odbiorca towaru, który się tu zjawi, nie będzie zadowolony, ale Eve zostawiła za szybą tabliczkę z napisem „Na służbie” i wysiadła.

- Bissel wynajmował pomieszczenia na ostatnim piętrze.

- Jezu, to musi kosztować!

Eve skinęła głową i ruszyły w stronę wejścia.

- Sprawdziłam jego finanse, mógł sobie na to pozwolić. Okazuje się, że ten jego szmelc chodził za dużą kasę. Poza tym Bissel miał własną galerię, kupował i sprzedawał dzieła sztuki.

- Stąd znał Felicity Kade?

- Najwyraźniej. Była klientką Revy Kupowała u niego i u niej, to właśnie ona wzięła Revę na wystawę, na której poznała Blaira.

- Korzystny zbieg okoliczności.

Idąc przez hol, Eve zerknęła z uznaniem na swoją partnerkę.

- No właśnie. Zbyt korzystny, jak na mój gust. Jak więc sądzisz, po co Felicity przedstawiła przyjaciółce swojego kochanka?

- Może wtedy jeszcze nie byli kochankami. Albo nie spodziewała się, że ci dwoje będą się mieli ku sobie.

- Może. - Eve ominęła stanowisko ochrony i wprowadziła Otrzymany Revy kod, który miał im dać dostęp do windy wjeżdżającej na ostatnie piętro. Drzwi jednak pozostały zamknięte i rozbrzmiał sygnał ostrzegawczy.

BRAK ZGODY NA KORZYSTANIE Z WINDY. PROSZĘ WRÓCIĆ NA STANOWISKO OCHRONY I/LUB DO INFORMACJI W CELU UZYSKANIA INSTRUKCJI, JAK TRAFIĆ DO PUBLICZNEGO WEJŚCIA DO GALERII BISSELA. WINDA PRZEZNACZONA DO PRYWATNEGO UŻYTKU.

- Może podała ci zły kod - zasugerowała Peabody.

- Nie sądzę.

Eve podeszła do głównego stanowiska ochrony.

- Kto ostatni korzystał z tej windy?

Młoda, sztywna kobieta w czerni pogardliwie wykrzywiła usta.

- Słucham?

- Nie musi pani. - Eve położyła przed nią odznakę. - Wystarczy, że odpowie pani na pytanie.

- Muszę sprawdzić pani dane. - Z wysoko zadartym nosem obejrzała odznakę Eve i wysunęła czytnik dłoni. Kiedy uzyskała potwierdzenie, schowała czytnik. - Pani w sprawie tego, co spotkało pana Bissela?

Eve uśmiechnęła się tylko.

- Słucham?

Kobieta prychnęła i odwróciła się, by zajrzeć do księgi wejść i wyjść.

- Ostatni korzystał z windy sam pan Bissel. Można nią wjechać do jego atelier. Winda po prawej stronie jest dla pracowników i klientów, wjeżdża do galerii.

- Zna pani kod dostępu do windy jadącej do atelier?

- Oczywiście. Wszyscy najemcy mają obowiązek udostępniać nam wszelkie kody i informacje o zabezpieczeniach.

- Proszę go podać.

- Nie mogę tego zrobić bez stosownego upoważnienia.

Eve ciekawa była, czy gdyby wcisnęła swoją odznakę w ten jej zadarty nos, zostałoby to uznane za stosowne upoważnienie. Zamiast tego położyła przed nią palmtop i stuknęła palcem w ekran.

- To ten kod?

Kobieta znów odwróciła się do komputera i wprowadziła długą sekwencję liczb. Zerknęła na monitor, a potem na palmtop Eve.

- Skoro go pani zna, po co zawraca mi pani głowę?

- Bo on nie działa.

- A gdzie tam. Pewnie źle go pani wprowadziła.

- To może pokaże mi pani, jak to się robi?

Kobieta westchnęła ciężko i skinęła dłonią na współpracownicę.

- Zastąp mnie - warknęła i pomaszerowała w stronę wind na obcasach grubości włosa.

Wpisała kod z tym samym skutkiem co Eve. Spróbowała jeszcze raz.

- Nie rozumiem. To właściwy kod. Został zarejestrowany. Ochrona budynku dwa razy w tygodniu sprawdza wszystkie kody dostępu.

- Kiedy była ostatnia kontrola?

- Przedwczoraj.

- Ile czasu potrzeba obsłudze na obejście zabezpieczeń?

- Nie mam pojęcia.

- Czy z galerii da się przejść do pracowni?

Wyraźnie wzburzona, kobieta wróciła na swoje stanowisko i włączyła plan ostatniego piętra.

- Tak. Drzwiami zabezpieczającymi. Mam otwierający je kod.

- Z którego pewnie będzie tyle pożytku co z kodu dostępu do windy. Mimo to proszę go podać.

Kierując się do windy jadącej do galerii, Eve wyjęła z kieszeni miniłącze.

- Przyjedź do Flatironu, jesteś mi potrzebny - powiedziała, kiedy tylko Roarke odebrał. - Czekam w galerii Bissela na ostatnim piętrze. Kod dostępu do windy wjeżdżającej do jego pracowni został zmieniony, nie mogę z niej skorzystać. Spróbuję tam wejść drzwiami z galerii, ale domyślam się, że będzie ten sam problem.

- Odpuść sobie. Jeśli ktoś przy nich majstrował, wprowadzenie pierwotnego kodu może spowodować uruchomienie dodatkowych blokad. Już jadę.

- Co takiego Bissel mógł ukrywać przed żoną w pracowni? - myślała na głos Peabody.

- To się kupy nie trzyma, - Eve pokręciła głową, - W jego aktach nie ma nic, co wskazywałoby, że aż tak dobrze zna się na zabezpieczeniach. Trzeba mieć do tego smykałkę, żeby zmienić kod tak, by ochrona budynku niczego nie zauważyła. I ten sam człowiek narażał się, romansując pod nosem żony z jej przyjaciółką. Po co? Jasne, dla seksu, ale i po to, by poczuć dreszczyk emocji. Zobaczcie, co mi uchodzi na sucho. Dlaczego ktoś, kto szuka przygód, miałby tak starannie zabezpieczyć domowy komputer i pracownię? Jak pogodzić jedno z drugim?

Wyszła z windy do sali wypełnionej rzeźbami i obrazami, zarówno statycznymi, jak i animowanymi. Pośrodku łagodnie oświetlonego pomieszczenia siedziała na podłodze zapłakana młoda kobieta.

- O rany - mruknęła Eve pod nosem. - Nie cierpię takich sytuacji. Zajmij się nią.

Zadowolona, że dostała konkretne polecenie, Delia podeszła do kobiety i kucnęła.

- Proszę pani.

- Zamknięte. - Nieznajoma załkała w dłonie. - Z powodu ś...ś...śmierci.

- Jestem detektyw Peabody. - W tych okolicznościach Delia starała się nie okazywać zbyt wielkiej satysfakcji z tego, że może tak o sobie powiedzieć. - To moja partnerka, porucznik Dallas. Prowadzimy śledztwo w sprawie śmierci Blaira Bissela i Felicity Kade.

- Blair! - zawyła kobieta i rzuciła się twarzą na podłogę. - Nie, nie, nie to niemożliwe, że on nie żyje. Nie zniosę tego.

- Przykro mi, musi być pani ciężko.

- Jak mogę dalej żyć? Na świecie, w którym nie ma już światła ani powietrza?

- Jezu Chryste. - Eve miała już tego dość. Podeszła do kobiety, złapała ją za ramię i podniosła do pozycji siedzącej. - Mów, jak się nazywasz, co cię łączy z Blairem Bisselem i dlaczego tu jesteś.

- Ch...Ch...Ch...

- Odetchnij głęboko - warknęła Delia. - I wyduś to z siebie.

- Chloe McCoy. Prowadzę galerię, I jestem tu, jestem tu, bo... - Złapała się obiema dłońmi za serce, jakby bała się, że wyskoczy jej z piersi. - Bo my się kochaliśmy.

Pewnie jeszcze niedawno była za młoda, by kupić drinka w legalnym barze, uznała Eve. Jej twarz była wymizerowana, napuchnięta i umorusana z wielkich brązowych oczu wciąż tryskały łzy. Kruczoczarne włosy spływały § ramionach na młode, jędrne piersi rysujące się pod obcisłą czarną koszulą.

- Pozostawałaś w intymnym związku z Bisselem?

- Kochaliśmy się! - Uniosła ręce, a po chwili ciasno objęła się wpół. - Byliśmy bratnimi duszami, przeznaczonymi sobie od pierwszego tchnienia. Byliśmy...

- Rżnęłaś się z nim, Chloe?

Tak, jak Eve na to liczyła, brutalne pytanie poskutkowało i łzy wyschły jak za skinieniem czarodziejskiej różdżki.

- Jak śmiesz? Jak śmiesz tak wulgaryzować coś tak pięknego? - Uniosła drżący podbródek tak wysoko, że mierzyła nim prawie w sufit. - Tak, byliśmy; kochankami. Teraz, kiedy on nie żyje, moja dusza też jest martwa. Jak ona! mogła to zrobić? Ta straszna, straszna kobieta? Jak mogła zgasić płomień życia w sercu tak dobrego, wiernego, doskonałego człowieka?

- Tak dobrego i wiernego, że sypiał z jej przyjaciółką i jedną ze swoich pracownic? - powiedziała Eve uprzejmym tonem.

- Jego małżeństwo nie miało przyszłości. - Chloe odwróciła głowę i wbiła wzrok w ścianę. - Było kwestią czasu, kiedy wezmą rozwód, a wtedy wyszlibyśmy razem na słońce, zamiast kryć się w cieniu.

- Ile masz lat?

- Dwadzieścia jeden, ale wiek nic nie znaczy. - Ścisnęła w dłoni medalion] w kształcie serca, który nosiła na szyi. - Od dziś jestem stara jak wieczność, jak ból.

- Kiedy widziałaś Blaira po raz ostatni?

- Wczoraj rano. Spotkaliśmy się tutaj. - Jedną dłonią pogładziła małe złote serce, drugą otarła czoło. - Na słodkim pożegnaniu przed jego wyjazdem.

- Wyjazdem na przedmieścia, do Felicity Kade?

- Nieprawda. - Jej podpuchnięte oczy nabrały buntowniczego wyrazu. Nie wiem, co się stało, jak ta straszna kobieta to zaaranżowała, ale Blaira na pewno nie łączyło z panią Kade nic oprócz tego, że była jego klientką.

- Uhm. - Była to najbardziej taktowna odpowiedź, na jaką Eve mogła się zdobyć. - Jak długo tu pracujesz?

- Osiem miesięcy. Najważniejszych osiem miesięcy w moim życiu. Przekonałam się, co znaczy żyć, dopiero kiedy...

- Przychodziła tu jego żona?

- Rzadko. - Chloe zacisnęła wargi. - Przy ludziach udawała, że interesuje się twórczością Blaira. Za to na osobności krytykowała go i odbierała mu zapał do pracy. Oczywiście, nie miała nic przeciwko temu, żeby wydawać pieniądze, które zarabiał w pocie czoła.

- Naprawdę? Wiesz o tym od niego?

- Mówił mi wszystko. - Uderzyła się w pierś dłonią ściskającą medalion, sercem o serce. - Nie mieliśmy przed sobą tajemnic.

- Czyli znasz kod dostępu do jego pracowni?

Otworzyła usta i zacisnęła je znowu, zanim się odezwała.

- Nie. Taki artysta, jak Blair, potrzebował prywatności. Nie mogłabym mu się narzucać. Naturalnie, otwierał drzwi, kiedy chciał mi coś pokazać.

- Aha. Więc nie wiesz, czy przyjmował tam gości.

- Pracował sam. Tego wymagała jego sztuka.

Naiwna dziewczyna, pomyślała Eve. Głupiutka, łatwowierna, pewnie była dla Bissela tylko zabawką. Drzwi windy otworzyły się i Eve już miała odwrócić się w ich stronę, kiedy Chloe objęła ją za kolana.

- Proszę, błagam! Musisz mi pozwolić go zobaczyć. Daj mi się pożegnać z moim sercem. Puść mnie do niego. Chcę tylko ostatni raz dotknąć jego twarzy! Musisz, musisz dać mi choć tyle.

Eve zauważyła, że Roarke uniósł brew z udawanym przerażeniem. Schyliła się i oderwała ręce Chloe od swoich nóg.

- Peabody, zajmij się tym.

- Jasne. Chodź, mała. - Delia z wysiłkiem podźwignęła z podłogi łkającą dziewczynę. - Trzeba ci obmyć twarz. Blair na pewno chciałby, żebyś była silna. Muszę zadać ci kilka pytań. Z pewnością życzyłby sobie, żebyś nam pomogła i żeby sprawiedliwości stało się zadość.

- Tak! Będę silna, dla Blaira. Choćby było nie wiem jak ciężko.

- Nie wątpię - odparła Peabody i wyprowadziła Chloe sklepionym przejściem.

- Druga, o wiele młodsza przystawka - wyjaśniła Eve, zanim Roarke zdążył zapytać.

- Aha.

- No właśnie. Nie sądzę, żeby cokolwiek wiedziała, ale jeśli się mylę, Peabody wszystko z niej wyciągnie.

- Może i Revie będzie lżej, kiedy dowie się, jakim facet był draniem. Adwokat wyciągnął ją za kaucją. Musi nosić bransoletę, ale jest wolna. Zamieszka u Caro, dopóki sprawa się nie wyjaśni.

Obejrzał szerokie podwójne drzwi zajmujące większą część ściany, podszedł do nich i zastukał lekko. .

- Stal, zbrojona, jak sądzę. Takie zabezpieczenia w pracowni? Dziwne.

- Też tak pomyślałam.

- Hm. - Podszedł do tablicy systemu alarmowego. - Chwile przed tobą zadzwonił Feeney. Właśnie wybierałem się na komendę, kiedy dałaś mi to ciekawe zadanie.

Wyjął z kieszeni komplet małych narzędzi, wybrał jedno i zdjął pokrywę tablicy.

- Wygląda na to, że dobrze się bawił z rodziną na Bimini.

- Jest opalony. Ciągle się uśmiecha. Tak sobie myślę, że może zastąpili go androidem.

Roarke mruknął pod nosem coś niezbyt życzliwego i wyjął z drugiej kieszeni małe urządzenie elektroniczne.

- Co to?

- Taki drobiazg, przy którym ostatnio dłubię. Wreszcie mam okazję, że tak powiem, wypróbować go w terenie. - Podłączył urządzenie do tablicy, przeczekał serię piknięć i delikatnie odepchnął Eve, próbującą zajrzeć mu przez ramię.

- Nie przeszkadzaj, pani porucznik.

- Co to robi?

- Masę rzeczy, których nie potrafiłabyś zrozumieć i tylko byś się najeżyła, gdybym spróbował je wytłumaczyć. Mówiąc najprościej, kooperuje z innymi maszynami. I słodkimi słówkami nakłania komputer Bissela do ujawnienia najprzeróżniejszych tajemnic. Ciekawe, nie?

- Że co? A zresztą, co za różnica. Dostaniesz się do środka czy nie?

- Nie wiem, czemu tak cierpliwie znoszę te obelgi. - Zerknął przez ramię napotykając jej gniewne spojrzenie. - Może dla seksu. To dopiero byłoby poniżenie. Z drugiej strony, jestem słaby i bezbronny jak każdy mężczyzna.

- Próbujesz mnie wkurzyć?

- Skarbie, to akurat przychodzi mi bez żadnego wysiłku. Ale do rzeczy. Dzięki mojej nowej, cudownej zabawce dowiedziałem się, kiedy dokładnie kod został zmieniony. I myślę, że ciebie też, podobnie jak mnie, zaciekaw fakt, że stało się to niemal dokładnie w tym samym czasie, kiedy ktoś wbijał nóż kuchenny w żebra Blaira Bissela.

Eve zatrzepotała powiekami i zmrużyła oczy.

- Na pewno?

- Tak. Co znaczy, że Bissel raczej nie mógł zrobi tego osobiście.

- Raczej nie.

- Podobnie jak jego nieżyjąca już wówczas kochanka, a także żona. I, nawiasem mówiąc, zabójca.

- Ale założę się, że ten, kto zablokował drzwi, wiedział, że Bissel jest martwy albo umierający. I że podejrzenie padnie na jego żonę. To musi mieć związek z całym tym cholernym bajzlem. Wpuść mnie do środka.

4

Nie zajęło mu to dużo czasu. Miał dłonie złodzieja - szybkie, zwinne i przemyślne - ale ponieważ sama zawdzięczała im wiele korzyści, a i rozkoszy, nie mogła narzekać.

Kiedy skończył, ciężkie drzwi wsunęły się prawie bezszelestnie w ściany, ukazując pracownię Blaira Bissela.

Tu też zapewnił sobie dużo przestrzeni. I nie bez powodu. Wszędzie było pełno metalu, w długich belkach, niskich stosach, w stertach sześcianów i kul. Podłogą i ściany pokrywał jakiś żaroodporny, odbijający światło materiał, pełniący dodatkowo funkcję lustra, w którym majaczyły widmowe kształty urządzeń i nieukończonych prac.

Na długim metalowym stole leżały przedmioty, które przypominały Eve średniowieczne narzędzia tortur. Najprawdopodobniej służyły do cięcia, przykrawania i wyginania metalu. W pomieszczeniu stały też trzy duże butle na wózkach. Sądząc z przymocowanych do nich końcówek i przewodów, wypełnione były jakimś palnym gazem dającym płomień niezbędny do spawania, przetapiania czy do czegokolwiek ludziom robiącym dziwne rzeczy z metalu potrzebny jest ogień.

Jedna ze ścian obwieszona była szkicami. Niektóre wyglądały na wykonane ręcznie, inne wygenerowano komputerowo. Ponieważ jeden z nich przedstawiał takie same zawijasy i kolce jak te, które stanowiły część kompozycji stojącej na środku pomieszczenia, Eve uznała, że są to mniej lub bardziej zaawansowane projekty prac.

Może i w czasie wolnym Bissel zabawiał się ze wszystkim, co było płci żeńskiej, ale swoją sztukę najwyraźniej traktował poważnie.

Ominęła rzeźbę stojącą na środku i dopiero wtedy zauważyła, że z plątaniny metalu wyłania się kształt dłoni z rozpostartymi palcami, które zdawały się rozpaczliwie po coś sięgać.

Zerknęła przez ramię na szkic i przeczytała podpis: „Ucieczka z piekła”.

- Kto to kupuje? - spytała.

- Kolekcjonerzy - odparł Roarke, oglądając wysoką, bez wątpienia kobiecą postać, która zdawała się rodzić jakąś nie do końca ludzką istotę. - Korporacje i firmy, chcące uchodzić za mecenasów sztuki.

- Nie mów, że i ty masz coś takiego.

- Tak się składa, że nie. Jego prace do mnie nie... trafiają.

- Dobre i to. - Eve odwróciła się plecami do rzeźby i podeszła do komputera na drugim końcu pomieszczenia. - Zerknęła na stertę belek. - Jak on to wszystko wnosił i wynosił? Niektóre z tych rzeczy za cholerę nie zmieszczą się do windy.

- Miał do dyspozycji drugą, wjeżdżającą na dach. Tam. - Roarke wskazał na wschodnią ścianę. - Zamontowana na jego koszt, trzy razy większa od standardowej windy towarowej. Na dachu jest lądowisko helikopterów, rzeźby i sprzęt przewożono drogą powietrzną.

Eve spojrzała na niego.

- Nie mów, że ten budynek należy do ciebie.

- Częściowo - odrzekł, jakby nigdy nic, zajęty oglądaniem metalowych form. - W ramach konglomeratu.

- Wiesz, z czasem to się staje krępujące.

Roarke uniósł brwi z miną niewiniątka.

- Serio? Nie widzę powodu.

- I nic dziwnego. A propos. - Podwinęła rękaw i wyciągnęła rękę. Błysnęła bransoletka. - Zabierz to, dobra? Kiedy pojechaliśmy na miejsce zbrodni, zapomniałam, że ją mam. Co się odwrócę, Peabody się na nią gapi. Wkurza mnie to, ale jeśli schowam ją do kieszeni, pewnie ją zgubię.

- Wiesz - zauważył Roarke, kiedy rozpięła zatrzask - biżuterię na ogół nosi się po to, by inni ją widzieli. Podziwiali, a nawet zazdrościli.

- I dlatego ludzie, którzy obwieszają się błyskotkami, najczęściej są ofiarami napadów.

- Jest to pewien minus - przyznał i schował bransoletkę do kieszeni. - Ale życie niesie ze sobą wiele zagrożeń. Uznam, że przechowując ten drobiazg dla ciebie, choć w małym stopniu przyczynię się do ocalenia jakiegoś nieszczęsnego, głupiego złodzieja, który inaczej skończyłby z twoim butem na gardle.

- Ciągnie swój do swego - mruknęła, a Roarke wyszczerzył zęby w uśmiechu.

Próbowała włączyć komputer, z tym samym skutkiem, co w przypadku domowego komputera Bissela.

- Czemu artysta miałby tak starannie i obsesyjnie strzec danych?

- Daj, spróbuję coś z tym zrobić, wtedy się przekonamy.

Odsunęła się i obeszła pracownię, by zapoznać się ze stylem Bissela i dać czarodziejskim dłoniom Roarke'a czas do pracy.

Z pracownią sąsiadowała pomalowana na czerwono i biało łazienka, z jacuzzi, kabiną suszącą i takimi samymi drogimi ręcznikami, jakie lubił Roarke. Obok była też sypialnia. Mała, zauważyła Eve, ale ze wszystkimi udogodnieniami. Bissel lubił udogodnienia.

Na grubym, miękkim materacu żelowym leżała gładka, czarna, seksowna narzuta. Jedną ze ścian pokrywały lustra i ten widok przypomniał Eve wejście do domu Bissela, jego sypialnię i łazienkę.

Lubił patrzeć na siebie, zwłaszcza kiedy był z kobietami. Egoista i narcyz. Rozpieszczony i pewny siebie. Przy łóżku stała mała centrala z komputerem, zablokowana, jak wszystkie pozostałe urządzenia.

Eve podeszła w zamyśleniu do wąskiej komody z trzema szufladami i zaczęła przeglądać ich zawartość. Bielizna, ubrania robocze.

Aha. Dolna szuflada była zamknięta na klucz. Nie tylko Roarke potrafi poradzić sobie z takimi przeszkodami, pomyślała, wyciągając scyzoryk.

Radośnie rzuciła się z nożem na zamek starego typu i kiedy po którymś z kolei ciosie ustąpił, wydała pomruk zadowolenia. Wyszarpnęła szufladę i jej oczy, oczy cynika, który widział w życiu już chyba wszystko, a nawet więcej, otworzyły się szeroko.

- Jezus Maria.

Zaczęła przebierać w atłasowych kajdankach, aksamitnych pejczach, skórzanych uprzężach i imponującej kolekcji sztucznych penisów. Były tu też fiolki nielegalnej substancji zwanej królikiem, torebka proszku, w którym rozpoznała zeusa, i kolejna, z eroticą. Do tego dochodziły żelowe kulki, korki analne, opaski na oczy, przeróżne zabawki i urządzenia na baterie, wszelkiego rodzaju kolczyki do wbijania w członek i sutki.

I wiele innych rzeczy. Nie wszystkie potrafiła zidentyfikować.

Wyglądało na to, że Bissel poważnie traktował nie tylko swoją twórczość, ale i swoje zabawy.

- Komputer nie jest zabezpieczony, tylko... - Roarke urwał, kiedy wszedł i zobaczył, co Eve ogląda. - No, no, no, co my tu mamy?

- W życiu nie widziałam tylu zabawek. Zobacz, ten sztuczny penis nie tylko pulsuje, wibruje, wydłuża się i jest wyposażony w opcję bezdotykowej obsługi, ale i odgrywa pięć znanych melodii.

Przykucnął przy niej.

- Już zdążyłaś go wypróbować? Niemożliwe.

- Zboczeniec. Włączyłam tylko, żeby zobaczyć. Jest tu też trochę prochów.

- Właśnie widzę. O, ale fajnie. Wirtualna rzeczywistość dla dwojga. Może byśmy tak... - Sięgnął po dwie pary identycznych gogli, ale Eve trzepnęła go w rękę.

- Nie.

- Aleś ty surowa. - Przesunął palcami po jej kolanie. - Będziesz później taka surowa dla mnie? - Poruszając brwiami, podniósł kajdanki. - To już mamy.

Rzut oka wystarczył, by stwierdzić, że to jej kajdanki. Eve nawet nie poczuła, kiedy je podwędził. Wyrwała mu je z ręki.

- Przestań. I niczego nie dotykaj. Mówię serio. Muszę to wszystko spisać. Nawet największa kolekcja zabawek na świecie to jeszcze nie powód, by gość ulokował dostęp do wszystkich komputerów i zamykał na klucz szufladę w pomieszczeniu i bez tego dobrze zabezpieczonym. Musiał...

- Powiedziałem, że komputer nie był zabezpieczony. - Poklepał Eve po kolanie i wstał, opierając się pokusie - a była silna - by zwinąć kilka zabawek ot tak, dla rozrywki. - Sfajczył się.

- Jak to, do cholery, „sfajczył się”?

- Sfajczył się, upiekł, padł, wymiękł, zdechł.

- Wiem, co to znaczy, chodziło mi o to, co... a niech to szlag. - Zerwała się i kopniakiem zamknęła szufladę. - Kiedy? Możesz ustalić, kiedy to się stało? Kiedy i jak?

- Tak sądzę, jeśli dostanę odpowiednie narzędzia i trochę czasu, ale na pierwszy rzut oka mogę stwierdzić, że to profesjonalna robota.

- To znaczy?

- Krótko mówiąc, zniszczone zostały płyta główna i wszystkie dane. Pierwsze, co przychodzi mi do głowy to to, że spowodował to jakiś bardzo podstępny wirus, stworzony specjalnie do takiego celu. Prawdopodobnie był na dysku, który po włożeniu do napędu zainfekował system i został usunięty, kiedy zrobił swoje.

- Możesz sprawdzić, czy wcześniej skopiowano jakieś dane?

- Z tym będzie trudniej, ale spróbować można.

- A da się cokolwiek odzyskać? Dokopać się do danych i je odtworzyć?

- To będzie jeszcze trudniejsze.

- Muszą tam być. Dane zostają w komputerze, cokolwiek się dzieje. Wiem to od Feeneya.

- Niekoniecznie. Eve, jest taka grupa technoterrorystów. Nazywają siebie Grupą Sądu Ostatecznego.

- Słyszałam o nich. Zwykli hakerzy, którzy lubią włamywać się do systemów, ściągają, co się da, grzebią w danych. Bystre, chore umysły ze sporym wsparciem finansowym.

- Nie tacy zwykli - odparł Roarke. - Fałszując dane kontroli lotów, spowodowali liczne katastrofy prywatnych wahadłowców. Ukradli kilka dzieł sztuki i rozmyślnie uszkodzili inne przechowywane w Luwrze, wyłączając ich zabezpieczenia. Zabili dwudziestu sześciu pracowników praskiego laboratorium, uszkadzając stosowany przez nich system, odcinając im dopływ powietrza i blokując wszystkie drzwi.

- Przecież powiedziałam, że są chorzy. I niebezpieczni, wiem. Co to ma wspólnego z zepsutym komputerem w pracowni truposza?

- Od kilku lat pracują nad takim właśnie wirusem. Potężnym i poręcznym, Takim, który nie tylko uszkadzałby lub kradł dane, ale także je usuwał, i to na wielką skalę. I rozprzestrzeniałby się w sieci.

- O jak wielkiej skali tu mówimy?

- Teoretycznie wystarczyłoby włożyć dysk do komputera podłączonego do sieci, nawet takiej z zabezpieczeniami i blokadami, wykrywaczami wirusów i programami do ich usuwania, by ściągnąć sobie cały bank danych i uszkodzić wszystkie tworzące ją komputery. W grę wchodzić może jedno biuro, budynek, korporacja. Nawet państwo.

- To niemożliwe. Nawet średniej klasy zabezpieczenia wychwytują wirusy i usterki i wyłączają sprzęt, zanim dojdzie do zarażenia. Ochrona Komputerowa odnotowuje każdą próbę ściągania danych - Może na komputerach domowych, jak ten, da się to zrobić, zanim włączą się blokady. Może w małych sieciach. Nawet takich z barierami CompuGuard. Ale nie na większą skalę.

- Teoretycznie - powtórzył. - Tyle że podobno pracuje nad tym kilka naprawdę tęgich głów. Z moich informacji wynika, że wirus jest już prawie gotowy i może okazać się skuteczny.

- Skąd to wiesz?

- Mam znajomości. - Niedbale wzruszył ramionami. - I tak się składa, że firma Roarke Industries dostała rządowe zlecenie, podlegające rygorom Kodu Czerwonego, na opracowanie programu antywirusowego i zabezpieczeń przed tym potencjalnym zagrożeniem.

Eve usiadła na krawędzi łóżka.

- Pracujesz dla rządu. Naszego?

- Cóż, jeśli masz na myśli rząd amerykański, to tak. Chociaż właściwie stoi za tym cały konglomerat... USA, Wspólnota Europejska, Rosja, kilka innych zainteresowanych państw. Przetarg wygrała Securecomp, filia Roarke Industries, prace prowadzone są w dziale badań i rozwoju.

- Gdzie zatrudniona jest Reva Ewing.

- Zgadza się. Eve, powiedziałem Kod Czerwony, to znaczy, że sprawa ma charakter ściśle tajny. Nie jest to coś, o czym Reva gawędziłaby z mężem przy kolacji. Masz na to moje słowo.

- Dlatego że ty ze mną o tym nie gawędziłeś?

W oczach Roarke'a błysnęła złość, ale szybko się opanował.

- Dlatego że jest profesjonalistką, Eve. Nie zajmowałaby stanowiska, które zajmuje, gdyby były co do tego jakiekolwiek wątpliwości. Nie wynosi danych poza firmę.

- Może i tak. - Jak dla niej, zbieg okoliczności był tylko ogniwem łączącym dwa zdarzenia. - Może jednak ktoś nie ufa jej tak bezgranicznie, jak ty. Robi się coraz ciekawiej. - Zsunęła się z łóżka i zaczęła chodzić po pokoju. - Sprawdź to, dobra? - powiedziała w zamyśleniu, wskazując gestem minicentralę. - Technoterroryści. Co łączy niewyżytego rzeźbiarza z technoterrorystami oprócz tego, czym zajmuje się jego żona? Dlaczego, jeśli mieli z faceta pożytek, zabili go wraz z kochanką, a wrobili w to żonę? Oczywiście, gdyby została zapuszkowana za dwa zabójstwa z premedytacją, mogłoby to przeszkodzić w pracach nad programem antywirusowym i zabezpieczeniami? - Spojrzała na Roarke'a, szukając potwierdzenia swoich słów.

- W pewnym stopniu, owszem, chociaż nie byłaby to jakaś katastrofa - odparł. - Reva kieruje tym i kilkoma innymi poufnymi projektami, ale mamy bardzo kompetentny zespół. Wszystkie dane pozostałyby wewnątrz firmy, tak jak to jest teraz.

- Jesteś tego pewien? W stu procentach?

- Do tej pory byłem. Ten komputer też się sfajczył, w ten sam sposób. - Ponieważ Roarke podchodził do zbiegów okoliczności tak samo sceptycznie, jak Eve, przez ogarniający go niepokój zaczął przebijać się gniew. - Myślisz, że Bissel jakimś cudem dowiedział się czegoś o projekcie i dlatego zginął?

- To już byłby jakiś punkt zaczepienia. Czy on albo Felicity kiedykolwiek odwiedzali Revę w pracy?

- Nic mi o tym nie wiadomo, ale sprawdzę. Na pewno nie zostaliby wpuszczeni do laboratorium, tego laboratorium, jednak część budynku jest otwarta dla gości. Sprawdzę też zabezpieczenia projektu i pracujących nad nim ludzi. Osobiście.

Dobrze znała ten zimny, opanowany ton Roarke'a.

- Nie ma co się wkurzać. Na razie nie wiadomo, czy był przeciek.

- Dopiero się rozkręcam. Będziesz chciała jeszcze raz porozmawiać z Revą i wyciągnąć od niej, skąd jej mąż mógł dowiedzieć się czegoś o projekcie.

- Jak mówiłam, to punkt zaczepienia.

- Może wobec mnie będzie bardziej otwarta.

- Wobec szefa? Człowieka, który ją zatrudnił, płaci jej i powierzył jej odpowiedzialność za supertajny projekt? Niby czemu?

- Bo znam ją, odkąd była na studiach, do cholery - powiedział z lekkim zniecierpliwieniem. - I zorientuję się, jeśli będzie mnie próbowała okłamać.

- Dostałeś przydział do wydziału elektronicznego - przypomniała mu. - Sam tego chciałeś. No i wygląda na to, że przyda nam się twoja wiedza. Muszę wezwać ekipę po wszystkie urządzenia elektroniczne. I zarządzić szczegółową rewizję galerii i pracowni. To trochę potrwa. Dam ci dziesięć minut na rozmowę z nią w cztery oczy, potem jest moja.

- Jestem ci wdzięczny.

- Nieprawda. Nadal jesteś wkurzony.

- Ale przynajmniej uprzejmy.

- Jeśli ujawniła te informacje... - Eve uniosła dłoń, ucinając jego natychmiastowe zaprzeczenie. - Jeśli je ujawniła, jak to się na tobie odbije?

Miał ochotę na papierosa, ale odmówił sobie tej drobnej przyjemności. Dla zasady.

- Pracuje dla mnie, więc jestem za nią odpowiedzialny. Dostaniemy po kieszeni, i to mocno. Na realizację czeka wiele kontraktów. Jeśli ta sprawa wyjdzie na jaw, siedemdziesiąt procent z nich stracimy. W najlepszym razie.

Nie potrafiła oszacować faktycznej wartości siedemdziesięciu procent straconych kontraktów. Miliony? Miliardy? Wiedziała jednak, że najbardziej ucierpiałaby duma Roarke'a, jego dobre imię. Dlatego zachowała kamienną twarz.

- To znaczy, że nie będzie nas stać na służbę?

Przechylił głowę na bok i z wdzięcznością szturchnął Eve palcem w brzuch.

- Jakoś sobie poradzimy. Trochę odłożyłem na czarną godzinę.

- Pewnie parę kontynentów. A twoja reputacja wyjdzie z tego bez szwanku, o ile w ogóle będzie zagrożona. Jestem tego pewna - dodała z naciskiem, gdy nie odpowiedział. - I mogę się założyć, że tak zbajerujesz klientów, że większość nie zerwie umów.

Pierwszy wybuch gniewu minął.

- Widzę, że pani porucznik mocno we mnie wierzy.

- Nie w ciebie, tylko w to twoje irlandzkie cwaniactwo, mistrzu.

Wyjęła komunikator i wezwała ekipę z wydziału elektronicznego. Przeszła z sypialni do pracowni i w tej samej chwili w drzwiach prowadzących do galerii stanęła Delia Peabody.

- Przyjęłam zeznanie... długachne, bełkotliwe, histeryczne zeznanie Chloe McCoy. W związku z tym musiałam wziąć zalecany przez służby medyczne środek od bólu głowy.

- Gdzie ona jest?

- Puściłam ją do domu. Zamierza leżeć plackiem w łóżku i dać się porwać wzbierającej fali rozpaczy. Cytuję słowo w słowo. W czasie, kiedy plotła te swoje trzy po trzy, sprawdziłam ją - dodała i wyraźnie rozpromieniła się na widok Roarke'a, który wyszedł z sypialni. - Tak, jak mówiła, ma dwadzieścia jeden lat. Studiuje sztukę i aktorstwo, kto by pomyślał. Pracuje tu od ośmiu miesięcy. Nienotowana. Pochodzi z Topeki. - Próbowała stłumić ziewnięcie, ale jej się nie udało. - Przepraszam. W ostatniej klasie szkoły średniej została Miss Farmerów, następna sensacja. Przeniosła się tu, mając osiemnaście lat, kiedy przyznano jej niepełne stypendium na Columbii. Wygląda na to, że jest czysta i zielona jak pole pszenicy w Kansas.

- Mimo to sprawdź ją dokładniej.

- Ją?

- W drodze powiem ci, co i jak. Przyjechałeś swoim wozem? - spytała Roarke^.

- Tak. Pojadę za wami.

- Niech będzie. Ponieważ jesteś cywilnym konsultantem wydziału elektronicznego, skontaktuj się z Feeneyem i powiedz mu, czego się dowiedzieliśmy.

- Tak jest. - Mrugnął do Peabody i weszli do windy. - Wygląda pani na zmęczoną, pani detektyw.

- Padam na nos. Jest... która?... druga. Pracuję dwanaście godzin bez zmrużenia oka. Nie wiem, jak ona może to wytrzymać.

- Skup się - nakazała jej Eve. - Masz godzinę wolnego, prześpisz się w celi w komendzie.

- Całą godzinę! - Dziewczyna dała za wygraną i znów ziewnęła. - No, to mnie postawi na nogi.

Kiedy zaparkowały na drugiego przed budynkiem Caro, klejące się oczy Delii Peabody znów nabrały bystrości.

- Technoterroryści, Kody Czerwone, międzyrządowe sojusze. O rany, Dallas, niezła jazda. Jak w filmie szpiegowskim.

- To przede wszystkim zabójstwo. Nie zapominaj o dwóch ciałach leżących w kostnicy.

Ledwie Eve wysiadła z wozu, podszedł do niej odźwierny w eleganckim, ciemnozielonym uniformie ze złotymi galonami.

- Przykro mi, proszę pani, ale tu nie wolno parkować. Parking publiczny jest dwie przecznice na zachód, przy...

Na widok Roarke'a urwał i wyprężył się jak nowy rekrut przed pięciogwiazdkowym generałem.

- Witam! Nie uprzedzono mnie o pańskiej wizycie. Właśnie tłumaczyłem tej pani, że parkowanie w tym miejscu jest niezgodne z przepisami.

- Ta pani to moja żona, Jerry.

- Och, proszę wybaczyć, pani...

- Porucznik - wycedziła przez zaciśnięte zęby. - Dallas. A to znaczy, że mój wóz jest wozem policyjnym. Innymi słowy, zostanie tam, gdzie go zaparkowałam.

- Oczywiście, pani porucznik. Dopilnuję, by nikt go nie przestawił.

Przypadł do drzwi wejściowych i otworzył je zamaszystym gestem.

- Gdyby państwo czegoś potrzebowali, proszę dzwonić do recepcji - powiedział. - Jestem tu do czwartej.

- Dziękuję. Milo cię znów widzieć, Jerry.

- Cała przyjemność po mojej stronie, panie Roarke.

Roarke podszedł prosto do automatycznego panelu systemu alarmowego, umieszczonego między dwoma wysokimi wazonami pełnymi błyszczących, złocistych kwiatów jesiennych.

- Może ja to zrobię, żeby nie tracić czasu? - Nie czekając na zgodę, położył dłoń na czytniku i natychmiast został rozpoznany.

- Dzień dobry panu! - powiedział komputer z takim samym radosnym entuzjazmem, jak Jerry - odźwierny - Witam ponownie. W czym mogę pomóc?

- Powiadom panią Ewing, że jestem tu z porucznik Dallas i detektyw Peabody. I otwórz windę.

Tak jest. Miłych odwiedzin.

- I co, nie lepiej tak to załatwić niż niepotrzebnie żreć się z maszyną? - spytał Roarke, kierując się w stronę trojga srebrnych drzwi wind.

- Nie. Lubię żreć się z maszynami. Dobrze mi to robi na krążenie.

Poklepał ją po ramieniu i lekko popchnął w stronę kabiny.

- No to następnym razem ci ustąpię. Siedemnaste piętro - poprosił.

- Domyślam się, że to jeden z twoich budynków.

Uśmiechnął się do Peabody.

- Owszem.

- Super. Gdybym kiedyś chciała zainwestować trochę pieniędzy, mógłbyś udzielić mi paru wskazówek?

- Z chęcią.

- Dobra, dobra. Gliny nie mają funduszy inwestycyjnych. - Eve pokręciła głową.

- Na początek wystarczy zaoszczędzić trochę pieniędzy z każdej wypłaty - wyjaśniła Delia. - A potem włożyć je w coś, co przyniesie zyski. Dobrze mówię?

- Bardzo dobrze - przytaknął Roarke. - Daj znać, kiedy będziesz gotowa, a znajdę ci żyłę złota.

Drzwi otworzyły się na siedemnastym piętrze.

- Moje panie, proszę - powiedział z szarmanckim gestem.

- Jesteśmy na służbie. To znaczy, że jesteśmy glinami, nie paniami. - Mimo to Eve pierwsza wymaszerowała na korytarz i skierowała się do drzwi j mieszkania we wschodnim narożniku budynku.

Otworzyły się, zanim zdążyła wcisnąć dzwonek.

- Jakieś wieści? Coś się stało? - Caro opanowała się i zrobiła głęboki wdech. - Przepraszam. Proszę wejść. Może usiądziemy w salonie?

Cofnęła się, wpuszczając ich do przestronnego salonu z widokiem na rzekę. Dwie identyczne, jaskrawoniebieskie sofy tworzyły kącik do rozmów, ozdobiony lśniącymi stolikami i gustownymi lampami o abażurach z kaskadami kryształków.

Na sofach Caro ułożyła grube, kolorowe poduszki. Jakie to kobiece, pomyślała Eve.

Były tu też wazony ze świeżymi kwiatami, małe ładne pochłaniacze kurzu i książki - takie z kartkami - ustawione na regałach.

Porucznik Dallas zauważyła, że Caro przebrała się w strój, który zapewne uznała za stosowny do noszenia po domu. I koszula, i spodnie były brązowe, nienagannie wyprasowane.

- Co podać?

- Ja poproszę kawę - powiedział Roarke, zanim Eve zdążyła podziękować. - Jeśli to nie kłopot.

- Oczywiście, że nie. Zajmie mi to tylko chwilę. Proszę, usiądźcie, rozgośćcie się.

Eve zaczekała, aż Caro zniknie za drzwiami.

- Nie przyszliśmy tu w gości, Roarke.

- Ona musi się czymś zająć, czymś normalnym. Potrzebuje chwili, by ochłonąć.

- Pięknie tu - odezwała się Peabody, przerywając niezręczną ciszę. - Prosta, klasyczna elegancja. Wszystko jak trzeba. Widać tu jej rękę.

- Caro ma subtelny, dobry smak, to fakt. Ułożyła sobie życie w sposób odzwierciedlający jej styl i pragnienia i dokonała tego samodzielnie. Powinnaś to docenić - powiedział do Eve.

- Doceniam. Lubię ją. - I jestem przy niej onieśmielona, dodała w myślach. - Wiesz, że nie może mi to przeszkodzić w wykonywaniu obowiązków.

- Ale mogłabyś wziąć na to poprawkę.

- Jeśli zamierzasz być nadopiekuńczy i robić za jej adwokata, nic z tego nie będzie.

- Proszę cię tylko, żebyś była wobec niej delikatna.

- Kurczę, a już zamierzałam jej przylać.

- Eve...

- Proszę, nie kłóćcie się z mojego powodu. - Caro wniosła tacę. - Wszyscy jesteśmy w trudnej sytuacji. Nie potrzebuję ani nie oczekuję specjalnego traktowania.

- Ja to wezmę. - Roarke zabrał jej tacę. - Ty usiądź, Caro. Wyglądasz na zmęczoną.

- Niezbyt mi to pochlebia, ale taka jest prawda. Gonię resztkami sił. - Usiadła i zmusiła się do uśmiechu. - Dam sobie radę z trudnymi pytaniami, porucznik Dallas. Nie jestem ze szkła.

- Nigdy tak o tobie nie myślałam. Zawsze czułam przed tobą respekt.

Jej uśmiech stał się cieplejszy. - To też wcale nie musi być komplement. Pijesz czarną kawę, jak Roarke.

A pani, pani detektyw?

- Z mlekiem poproszę.

- Muszę porozmawiać z twoją córką - zaczęła Eve.

- Odpoczywa. Przed paroma godzinami wmusiłam w nią środek uspokajający. - Nalewając kawę, Caro zacisnęła usta. - Opłakuje go. W głębi duszy jestem zła, że w tych okolicznościach może go opłakiwać. Ona też nie jest słaba. Tak ją wychowałam. Ale to, to wszystko sprawiło jej ból. Boi się. Obie się boimy. - Podała kawę i poczęstowała wszystkich po kolei cienkimi złocistymi ciasteczkami. - Na pewno masz do mnie jakieś pytania. Może przesłuchasz mnie najpierw, żeby moja córka mogła jeszcze trochę odpocząć?

- Powiedz, co myślałaś o Blairze Bisselu.

- To znaczy, co o nim myślałam do dziś? - Caro podniosła filiżankę ozdobioną kwiecistym wzorem. - Lubiłam go, bo kochała go moja córka. I wszystko wskazywało na to, że on ją też kocha. Nie przypadł mi do serca tak, jak na to liczyłam, wyobrażając sobie kiedyś przyszłego wybranka córki... wiem, że w tych okolicznościach łatwo to mówić, ale taka jest prawda.

- Co ci się w nim nie spodobało?

- To dobre pytanie i trudno konkretnie na nie odpowiedzieć. Kiedy Reva wyszła za mąż, wyobrażałam sobie, że pokocham jej męża jak syna. Tak się jednak nie stało. Był miły, zabawny, uprzejmy i inteligentny, ale... chłodny. Chłodny i jakby nieobecny duchem. - Odstawiła nietkniętą filiżankę. - Miałam nadzieję, że kiedy będą gotowi, dadzą mi wnuki. I po cichu, w tajemnicy przed Revą, liczyłam na to, że wtedy znajdę w sercu miłość do Blaira.

- A co myślisz o jego twórczości?

- Muszę być szczera, tak? - Oczy rozbłysły jej na ułamek sekundy. - Do tej pory nie miałam takiej możliwości. Jego prace były groteskowe, niekiedy odrażające i bardzo często nieprzyzwoite. Rozumiem, że sztuka powinna zaskakiwać, nawet szokować. Ja jednak mam bardziej tradycyjny gust. Mimo to Blairowi świetnie się powodziło.

- Reva sprawia wrażenie typowej dziewczyny z miasta. Dlaczego mieszka w Queens?

- To jego pomysł. Dom jest duży, sam go zaprojektował. Przyznaję, że choć to niedaleko, czułam się trochę podłamana, kiedy tam się przeniosła. Zawsze byłyśmy sobie bardzo bliskie. Odkąd skończyła dwanaście lat, jej ojciec nie grał żadnej roli w naszym życiu.

- Dlaczego?

- Wolał inne kobiety. - Powiedziała to bez cienia goryczy. I jakiegokolwiek innego uczucia, zauważyła Eve. - Wygląda na to, że moją córkę też pociągali mężczyźni w tym typie.

- Pracując w Secret Service, mieszkała jeszcze dalej niż teraz.

- Tak. Musiała rozwinąć skrzydła. Byłam z niej bardzo dumna, ale ogromnie mi ulżyło, kiedy tu wróciła i dostała pracę w dziale badań i rozwoju Roarke Industries. Bezpieczne zajęcie, pomyślałam sobie. - Usta jej zadrżały. - O wiele bezpieczniejsze.

- Czy Reva rozmawiała z tobą o swojej pracy?

- Hm? Czasami. Często zdarzało się, że pracowałyśmy przy tych samych projektach, choć w różnym charakterze.

- Rozmawiałyście o projekcie, w którym teraz uczestniczy?

Caro podniosła filiżankę do ust, ale Eve zauważyła, że rozszerzyły jej się źrenice.

- Domyślam się, że takich projektów jest wiele.

- Wiesz, o którym mówię, Caro.

Tym razem między jej brwiami pojawiła się ledwo widoczna bruzda, a oczy na chwilę pobiegły ku szefowi.

- Nie wolno mi rozmawiać o jakichkolwiek projektach prowadzonych w Roarke Industries. Nawet z tobą.

- W porządku, Caro. Porucznik Dallas słyszała o Kodzie Czerwonym.

- Rozumiem. - Eve jednak zauważyła, że Caro pozostała nieprzekonana.

- Mam dostęp do określonych szczegółów wszystkich projektów o tym stopniu poufności. Jako asystentka Roarke'a, pomagam przy organizacji zebrań, analizie umów i ocenie personelu. Wchodzi to w zakres moich obowiązków.

Dlatego też, owszem, znam projekt prowadzony pod kierownictwem Revy.

- I rozmawiałyście o nim.

- Ja i Reva? Nie. Nie zamieniłyśmy na ten temat nawet słowa. W przypadku ogłoszenia Kodu Czerwonego wszystkie dane, czy to werbalne, elektroniczne, czy też holograficzne, a także wszelkie dokumenty, notatki i informacje, zostają utajnione. Do tej pory nie rozmawiałam o projekcie z nikim oprócz Roarke'a. W jego gabinecie. W grę wchodzi bezpieczeństwo całego świata, porucznik Dallas - wyjaśniła Caro z nieskrywaną dezaprobatą. - O takich rzeczach nie mówi się przy kawie.

- Poruszyłam ten temat nie po to, by ciastka lepiej smakowały.

- A smakują rewelacyjnie - wtrąciła Delia Peabody i Eve łypnęła na nią spode łba. - Założę się, że kupuje je pani w piekarni.

Caro uśmiechnęła się lekko.

- Rzeczywiście.

- Jak byłam mała, w domu zawsze mieliśmy świeże ciastka. Teraz, choć wszyscy już jesteśmy dorośli, mama nadal je zamawia. Siła przyzwyczajenia - powiedziała Peabody i wzięła następne ciastko. - Pani też pewnie zawsze miała je pod ręką, kiedy Reva była mała.

- Tak.

- Tak sobie myślę, że samotne matki zwykle są blisko związane z dziećmi i robią wszystko, żeby je chronić.

- Nie da się ukryć. - Napięcie wyraźnie opuściło Caro. - Choć ja zawsze starałam się dać córce jak najwięcej swobody. Niezależności.

- Mimo to, jak sama pani mówiła, martwi się pani o nią. Jak wtedy, kiedy była w Secret Service. I kiedy zaczęła spotykać się na poważnie z Blairem. Normalna rzecz, matki już tak mają.

- Trochę tak. Ale cóż, to dorosła kobieta.

- Mama zawsze nam mówiła, że choćbyśmy mieli nie wiadomo ile lat, ona i tak pozostanie naszą mamą. Sprawdziła pani Bissela, pani Ewing?

Caro otworzyła usta, by odpowiedzieć, ale zaczerwieniła się i wbiła wzrok w okno. - Ja... ona jest moją jedyną córką. Tak, wstyd mi się przyznać, ale to zrobiłam. Wiem, że tobie na to nie pozwoliłam - powiedziała do Roarke'a. - Ze nawet nie chciałam o tym słyszeć.

- I tak go sprawdziłem. Na dwu poziomach.

- No tak, oczywiście. Nic dziwnego. - Podniosła drżącą rękę do twarzy i zaraz opuściła ją z powrotem na kolana. - W końcu była twoją pracownicą.

- Westchnęła. - Wiedziałam, że to zrobisz. Musisz chronić siebie i swój majątek.

- Nie myślałem tylko o sobie, Caro, czy o moim majątku.

Dotknęła jego dłoni.

- Wiem. Wiedziałam też jednaj że skoro cię o to poprosiłam, a właściwie tego zażądałam... wiedziałam, że nie sięgniesz głębiej. To samo obiecałam sobie. Nie mogłam tak podstępnie mieszać się w sprawy córki. Ale to zrobiłam. Prześwietliłam go na wylot. I wykorzystałam w tym celu twoje zasoby. Strasznie mi przykro.

- Caro. - Wziął ją za rękę i delikatnie musnął ustami jej palce. - Doskonale wiedziałem, co zrobiłaś. Nie miałem nic przeciwko temu.

- Aha. - Zaśmiała się nerwowo. - Ale ze mnie idiotka. Kompletna idiotka.

- Jak mogłaś, mamo? - Reva weszła do pokoju. Miała przekrwione oczy i włosy potargane od snu. - Jak mogłaś zrobić coś takiego za moimi plecami?

5

Roarke zerwał się na nogi i tak płynnie, tak dyskretnie wsunął się między matkę i córkę, że Eve była ciekawa, czy ktokolwiek oprócz niej zauważył, iż w ten sposób osłonił Caro własnym ciałem.

- Mówiąc ściśle, Revo, ja zrobiłem to samo. Też bez twojej wiedzy.

- Ty nie jesteś moją matką. - Urwała i zrobiła krok do przodu, a Roarke stanął jej na drodze, choć wydawało się, że nawet nie drgnął.

- Co oznacza, że w gruncie rzeczy miałem po temu jeszcze mniejsze prawo niż Caro - powiedział niedbałym tonem i wyciągnął z kieszeni papierośnicę, czym, jak zauważyła Eve, zbił Revę z tropu. Nawet jeśli trwało to tylko chwilę. - Nie masz nic przeciwko, Caro? - spytał bardzo kulturalnym tonem.

- Nie. - Rozejrzała się nerwowo i wstała. - Przyniosę popielniczkę.

- Dzięki. Oczywiście, można by powiedzieć, że skontrolowałem Blaira jako twój pracodawca. I byłoby to prawdą. - Zapalił papierosa. - Tyle że nie do końca. Jesteś moją przyjaciółką, podobnie jak twoja matka, a to też było dla mnie istotne.

Reva poczerwieniała, bliska wybuchu; groźnej miny nie łagodziły nawet jej różowy szlafrok i grube szare skarpety.

- Skoro nie można mi zaufać na tyle, żeby...

- Tobie ufam i zawsze ufałem, Revo. Jego nie znałem, więc czemu miałbym mu ufać? Mimo to z szacunku dla twojej matki nie wszedłem głębiej niż na drugi poziom kontroli.

- Dla niej, nie dla mnie. Wy oboje... - Spojrzała ze złością na matkę, która weszła z małym kryształowym półmiskiem w ręku. - Szpiegowaliście go, sprawdzaliście i w tym samym czasie planowaliście wesele, udawaliście, że cieszycie się moim szczęściem.

- Reva, cieszyłam się, że jesteś szczęśliwa - zaczęła Caro.

- Od samego początku ci się nie podobał! - zarzuciła jej córka. - Jeśli myślisz, że nie wiedziałam, że...

- Przepraszam. Jeśli zebrało się wam na kłótnię rodzinną, to będziecie musiały z tym zaczekać. - Eve ostentacyjnie wyjęła dyktafon, kiedy Reva odwróciła się do niej ze złością. - Śledztwo w sprawie zabójstwa ma pierwszeństwo. Odczytałam ci już twoje prawa...

- Zgodziłaś się dać mi dziesięć minut - przypomniał jej Roarke. - Teraz jest dobry moment.

Eve wzruszyła ramionami.

- Umów trzeba przestrzegać.

- Caro, gdzie mógłbym zamienić z Revą kilka słów na osobności?

- Idźcie do mojego gabinetu. Zaprowadzę was...

- Znam drogę. - Reva odwróciła się do niej plecami i wymaszerowała z pokoju. Ciszę zakłóciło głośne trzaśniecie drzwiami.

- Bardzo mi przykro. - Caro usiadła i złożyła dłonie na kolanach. - Jest zdenerwowana, trzeba ją zrozumieć.

- Jasne. - Eve zerknęła na zegarek. Roarke dostanie dziesięć minut i ani sekundy więcej.

Tymczasem w gabinecie Caro, wyposażonym w nowoczesną centralę spoczywającą na antycznym palisandrowym biurku, Reva stała sztywno jak skazaniec czekający z zawiązanymi oczami na egzekucję.

- Jestem wściekła na nią i na ciebie. I w ogóle na wszystko, do cholery.

- A to nowina. Może usiądziesz, Reva?

- Nie chcę usiąść. Nie będę siedzieć. Chcę coś uderzyć, kopnąć. Rozwalić.

- Proszę cię bardzo. - Roarke mówił znudzonym tonem, z obojętnością, która sprawiła, że rumieniec wstydu oblał i bez tego rozognioną twarz Revy. - To sprawa między tobą a Caro, w końcu to jej gabinet. A kiedy już przestaniesz stroić fochy, usiądziesz i porozmawiamy jak dorośli ludzie.

- Zawsze mnie to w tobie wkurzało.

- Co? - spytał i powoli zaciągnął się papierosem.

- Ten twój spokój. To, że masz w żyłach lód zamiast krwi.

- Aha. Gdybyś spytała panią porucznik, powiedziałaby ci, że i mnie zdarza się stracić to zdumiewające opanowanie i niespotykanie spokojne usposobienie. Nikt nie działa nam na nerwy tak jak ci, których kochamy.

- Nie powiedziałam, że masz spokojne usposobienie, spotykanie czy nie - odparła z ironią. - Nie ma drugiego tak strasznego i wrednego człowieka jak ty. Ani tak dobrego. - Oddech uwiązł jej w gardle i musiała wziąć haust powietrza. A może był to szloch. - Wiem, że musisz mnie zwolnić i chcesz to załatwić delikatnie. Nie jestem zła z tego powodu. Nie mogę cię winić. Jeśli ułatwi ci to zadanie, sama zrezygnuję.

Roarke zaciągnął się znowu dymem i strzepnął popiół do małego kryształowego półmiska, który przyniósł ze sobą.

- Dlaczego miałbym cię zwolnić?

- Na litość boską, zostałam oskarżona o zabójstwo. Wyszłam za kaucją, tak wysoką, że będę musiała sprzedać dom i prawie wszystko, co mam. Noszę to.

Wyrzuciła rękę do przodu. Na nadgarstku miała matową srebrną bransoletkę monitorującą.

- Pewnie wybrzydzam, ale mogliby dawać ludziom choć trochę ładniejsze.

W odpowiedzi Reva tylko wlepiła w niego wzrok.

- Wiedzą, kiedy wychodzę do spożywczego na rogu. Wiedzą, że teraz jestem zdenerwowana, bo mogą odczytać moje tętno. To więzienie bez krat.

- Wiem, Revo. Przykro mi z tego powodu. Ale w więzieniu byłoby gorzej, dużo gorzej. Nie sprzedasz domu ani niczego innego. Pożyczę ci pieniądze. Zamknij się - rozkazał, kiedy otworzyła usta. - Weźmiesz je, bo tak mówię.

To dla mnie inwestycja. Kiedy sprawa się wyjaśni i zostaniesz oczyszczona z zarzutów, odbiorę dług. A ty odpracujesz uczciwie wyliczone odsetki. Dopiero teraz usiadła, a właściwie padła na małą sofę obok Roarke'a.

- Musisz mnie zwolnić.

- Będziesz mi mówić, jak mam prowadzić własną firmę? - Rozmyślnie przybrał zimny ton. - Choćbym nie wiadomo jak cię cenił, nie zamierzam słuchać twoich rozkazów.

Reva pochyliła się do przodu, oparła łokcie na kolanach i ukryła twarz w dłoniach.

- Jeśli robisz to w imię przyjaźni...

- Po części, owszem. Przyjaźni i sympatii, którą darzę ciebie i Caro. Chodzi też o to, że jesteś ważna dla Securecompu. A poza tym uważam, że jesteś niewinna i wierzę, że moja żona to udowodni.

- Jest prawie tak straszna jak ty.

- Pod pewnymi względami potrafi być nawet straszniejsza.

- Jak mogłam być tak głupia! - Jej głos znów zadrżał i wezbrał łzami. - Jak mogłam dać z siebie zrobić idiotkę?

- Nie byłaś głupia. Kochałaś go. Miłość robi z nas głupców, inaczej jaki byłby jej sens? A teraz weź się w garść. Mamy mało czasu, bo wierz mi, kiedy moja policjantka mówi dziesięć minut, to ma na myśli dziesięć minut i ani chwili dłużej. Program antywirusowy i zabezpieczenia. Kod Czerwony.

- Uhm. - Pociągnęła nosem i wytarła twarz dłońmi. - Jesteśmy blisko celu, wszystko prawie gotowe. Dane są na zabezpieczonym sprzęcie w moim gabinecie, chronione dwoma hasłami i blokadami. Zapasowe kopie w sejfie, zakodowane. Ostatnią doręczono wczoraj do twojego gabinetu. Też została zakodowana. Tokimoto może przejąć kierownictwo. Jest najlepszym kandydatem. Gdyby czegoś nie wiedział, mogę mu powiedzieć, co i jak, albo ty to zrobisz. I chyba dobrze by było, żeby LaSalle została jego zastępczynią. Jest równie bystra jak on, chociaż nie tak kreatywna.

- Mówiłaś mężowi o projekcie? Przetarła oczy i zamrugała powiekami.

- Po co?

- Pomyśl, Reva. Może wspomniałaś o czymś, choćby mimochodem?

- Nie. Mogłam powiedzieć, że mam superfuchę i dlatego później wracam z pracy czy coś. Ale żadnych szczegółów. Kod Czerwony to Kod Czerwony.

- - Pytał cię o to?

- Nie mógł pytać o coś, o czym nie wiedział - odparła napiętym, zniecierpliwionym głosem. - Był artystą, Roarke. Moja robota interesowała go tylko w kontekście instalacji zabezpieczeń w naszym domu. I jego własnej pracy.

- Moja żona jest gliną i ma gdzieś moje sprawy zawodowe. Mimo to od czasu do czasu dla formalności o nie pyta. Jak minął dzień, nad czym pracujesz i tak dalej.

- Jasne, w porządku. Nie chwytam, do czego zmierzasz.

- Czy on albo ktokolwiek inny pytał cię o projekt, Revo?

Odchyliła się do tyłu. Jej twarz na powrót okryła się bladością, głos stał się słaby i znużony.

- Możliwe. O to, co w nim jest super czy coś. Pewnie powiedziałam, że nie mogę o tym mówić. Możliwe, że zaczął się ze mną droczyć. Czasem tak robił. „Oho, ściśle tajne, nikomu ani mru - mru. Nie wiedziałem, że moja żona jest agentką” czy coś w tym stylu. - Przygryzła drżącą wargę, by opanować nerwy. - Szpiegostwo go rajcowało, uwielbiał filmy i gry szpiegowskie. Ale jeśli nawet coś takiego powiedział, to tylko w żartach. Wiesz, jak jest. Znajomi tez mówią takie rzeczy, choć tak naprawdę wcale ich nie obchodzi, czym się zajmujesz.

- Masz na myśli Felicity?

- Uhm. - Nagle jej załzawione oczy otworzyły się szeroko i zapłonęły żywym ogniem. - Nic, tylko gadała o sztuce, modzie, życiu towarzyskim. Podstępna suka. Dziwiła się, jak mogę siedzieć cały dzień w jakimś laboratorium i grzebać w kodach i maszynach. Co w tym ciekawego? Ale nie rozmawiałam z nią o szczegółach, nawet tych mniej ważnych projektów. Przecież podpisałam oświadczenie o zachowaniu tajemnicy.

- W porządku.

- Myślisz, że to z powodu tego projektu zaginął Blair, a ja mam kłopoty? Nie, to niemożliwe. On nic nie wiedział, tylko osoby wtajemniczone wiedziały, nad czym pracuję.

- Mylisz się. To bardzo możliwe.

Odwróciła się gwałtownie. Zanim zdążyła odpowiedzieć, rozległo się głośne pukanie do drzwi.

- Czas minął! - krzyknęła Eve.

Otworzyła drzwi w chwili, kiedy Reva podnosiła się powoli. Na widok jej miny Dallas skinęła głową na Roarke'a.

- Domyślam się, że rozgrzewkę mamy już z głowy.

- Wiedział, że pracowała przy ściśle tajnym projekcie, ale nie rozmawiali o szczegółach.

- To nie może mieć nic wspólnego ze śmiercią Blaira - upierała się Reva.

- Jeśli stoją za tym terroryści, czemu nie próbowali zabić mnie albo ciebie?

- powiedziała do Roarke'a. - Albo któregokolwiek z pozostałych członków zespołu?

- Spróbujmy się tego dowiedzieć - zaproponowała Eve. - Chodźcie do salonu, razem omówimy wszystko od początku do końca.

- Co komu po śmierci Blaira? - Reva pospiesznie wyszła w ślad za nią. - Projekt na tym nie ucierpi.

- Choćby to, że jesteś oskarżona o podwójne zabójstwo. Siadaj. Kiedy ostatnio byłyście w pracowni Bissela?

- Jeśli chodzi o mnie, to kilka miesięcy temu - odparła Caro. - Wiosną. W kwietniu? Tak, to był kwiecień, jestem pewna. Chciał mi pokazać fontannę, nad którą pracował. Miał to być prezent na urodziny Revy.

- Ja byłam tam w zeszłym miesiącu - powiedziała Reva. - Na początku sierpnia. Odwiedziłam Blaira po pracy. Wybieraliśmy się na kolację do Felicity. Wpuścił mnie, wjechałam na górę i czekałam kilka minut, aż skończy się przebierać.

- Jak to, wpuścił? - spytała Eve.

- Miał obsesję na punkcie bezpieczeństwa pracowni. Nikomu, ale to nikomu nie podawał kodu dostępu.

- Przecież dostałam go od ciebie.

Reva zaczerwieniła się i odchrząknęła.

- Bo go zdobyłam w czasie tej samej wizyty. Nie mogłam oprzeć się pokusie. Uznałam, że to doskonała okazja, by wypróbować nowy skaner, nad którym pracowaliśmy. Odczytałam kod, wpisałam go i zadziałał. Potem zresetowałam system i zadzwoniłam do Blaira. Nie powiedziałam mu, co zrobiłam, bo by się wkurzył.

- Chodziłaś tam pod jego nieobecność?

- Po co?

- Żeby powęszyć, zobaczyć, nad czym pracuje.

- Nie szpiegowałam go. - Spojrzała wymownie na Caro. - Nigdy. Może powinnam, może gdybym to zrobiła, już dawno wiedziałabym o nim i Felicity. Ale szanowałam jego niezależność i prywatność i oczekiwałam po nim tego samego.

- A wiedziałaś o nim i Chloe McCoy?

- O kim?

- Chloe McCoy. Tej ładnej dziewczynie, która pracuje w jego galerii.

- Chodzi o tę małą histeryczkę? - Parsknęła śmiechem. - Proszę cię, daj spokój. Blair nie mógłby... - Urwała, napotykając chłodne, przenikliwe spojrzenie Eve, i poczuła ucisk w dołku. - Nie. Przecież to jeszcze dziecko. Nawet studiów nie skończyła, na litość boską. - Skuliła się i zaczęła kołysać. - O Boże. O Boże.

- Reva, dziecko. - Caro pospiesznie usiadła przy niej i wzięła ją w ramiona. - Nie płacz. Nie płacz przez niego.

- Nie wiem, czy opłakuję jego, czy siebie. Najpierw Felicity, a teraz ta... ta głupia smarkula. Ile ich jeszcze było?

- Dwie wystarczą.

Reva wtuliła twarz w szyję matki.

- Jaka matka, taka córka - mruknęła. - Jeśli to, co mówi porucznik Dallas, jest prawdą, może zabił ich zazdrosny facet którejś z kochanek. Ktoś, kto wiedział, że go zdradzała.

- To nie wyjaśnia, dlaczego zostałaś tam zwabiona w najbardziej odpowiednim momencie. Dlaczego kody dostępu windy do pracowni zostały zmienione prawie dokładnie w tym samym czasie, kiedy ktoś mordował Blair Bissela i Felicity Kade. I dlaczego komputery w twoim domu, w galerii i pracowni Bissela, i w domu Felicity Kade... Feeney właśnie to potwierdził - powiedziała do Roarke'a - ...zostały zainfekowane dotąd niezidentyfikowanym wirusem, który uszkodził wszystkie przechowywane w nich dane.

- Wirusem? - Reva odsunęła się od Caro. - Wszystkie te komputery, we wszystkich miejscach? Zawirusowane? Jesteś pewna?

- Dwa z nich sam oglądałem - powiedział Roarke. - Wszystko wskazuje na to, że zostały zainfekowane wirusem Sądu Ostatecznego. Trzeba to jeszcze sprawdzić, ale wiem, czego szukać.

- Tego wirusa nie można zdalnie wprowadzić do systemu, trzeba zrobić to na miejscu, tyle wiemy. - Reva zerwała się i zaczęła chodzić po pokoju. - To jego wada. Musi zostać załadowany do jednego z komputerów w sieci, by ją zainfekować. Wymaga udziału operatora.

- Otóż to.

- Jeśli urządzenia zostały zainfekowane przez Sąd Ostateczny, ktoś musiał obejść systemy alarmowe. W moim domu, w galerii, pracowni, u Felicity. Mogę je sprawdzić. Sama je projektowałam i instalowałam. Mogę do nich zajrzeć i zobaczyć, czy ktoś w nich grzebał i kiedy.

- Jeśli zrobisz to ty, nie będzie można powołać się w sądzie na twoje ustalenia - przestrzegła ją Eve.

- Ja się tym zajmę. - Roarke zaczekał, aż Reva zatrzyma się i spojrzy na niego. - Na tyle mi chyba ufasz.

- Pewnie. Porucznik Dallas. - Reva usiadła na skraju sofy - Jeśli to... jeśli to, co się stało, jest powiązane z projektem, to znaczy, że Blair też wpadł w pułapkę. Wszystko zostało tak zaaranżowane, tak ukartowane, żebym pobiegła tam i uznała, jak wszyscy, że Blair i Felicity byli kochankami. Zginął przez to, co dla mnie znaczył. Oboje nie żyją przeze mnie.

- Możesz wierzyć, w co chcesz. Mnie interesuje tylko prawda.

- Przecież nie ma żadnego dowodu, że mnie zdradzał. Wszystko mogło zostać sfabrykowane. Zdjęcia, rachunki, dyski. Być może został uprowadzony i zawieziony do Felicity. Może... - Urwała pod naporem faktów, chronologii i własnej fantazji. - Wiem, że to nie miałoby żadnego sensu. Ale wszystkie inne wytłumaczenia też nie mają.

- Chyba żeby uznać, że Bissel zdradzał cię z Felicity Kade i Chloe McCoy, a terroryści sądzili, że miał dostęp do tajnych informacji. To brzmiałoby jeszcze sensowniej, gdyby przyjąć, że znaleźli powód, by tak sądzić.

- Bo myśleli, że rozmawiałam z nim o takich rzeczach? Przecież...

- Nie. Bo on rozmawiał z nimi.

Odrzuciła głowę do tyłu, jakby Eve dała jej w twarz.

- To niemożliwe - wychrypiała. - Twierdzisz, że Blair znał... że miał kontakty z tą radykalną grupą terrorystyczną? Że przekazywał jej członkom informacje? To absurd.

- Mówię tylko, że jest to możliwość, którą zamierzam sprawdzić. I że ktoś zadał sobie wiele trudu, by zabić Bissela i Kade i wrobić w to ciebie. Gdyby była to klasyczna zbrodnia z namiętności, na jaką została upozorowana, nikt nie zwróciłby większej uwagi na te wszystkie komputery. - Eve zaczekała chwilę, by do Revy dotarło pełne znaczenie jej słów. - Uznano by, że wykorzystując swoją wiedzę o komputerach, zniszczyłaś je w ataku furii. Zmiany w zabezpieczeniach galerii Bissela złożono by na karb usterki.

- Nie mogę... nie mogę uwierzyć, że mógłby to zrobić.

- Twoja sprawa, w co wierzysz, w co nie. Ale jeśli wejść w to głębiej i pociągnąć za wszystkie sznurki, w końcu staje się jasne, że chodzi tu o coś więcej niż dwa zabójstwa, których sprawca został podany policji na srebrnej tacy.

Reva wstała i podeszła do szerokiego okna z widokiem na rzekę.

- Nie mogę... Chcesz, żebym w to uwierzyła, pogodziła się z tym, ale jeśli tak zrobię, będzie to znaczyło, że wszystko, od samego początku, było kłamstwem. Że on nigdy mnie nie kochał. Albo kochał tak słabo, że dał się skusić temu, co ci ludzie mu zaoferowali. Może były to pieniądze, może władza, a może okazja, by naprawdę zostać technoszpiegiem, nie tylko w wirtualnej rzeczywistości. Chcesz, bym uwierzyła, że mnie wykorzystał, potraktował instrumentalnie wszystko, do czego dążyłam, wykorzystał zaufanie i szacunek, który zdobyłam w branży.

- Jeśli spojrzysz na to chłodnym okiem, zawinił on, nie ty.

Reva nadal patrzyła w okno.

- Kochałam go, porucznik Dallas. Może z twojego punktu widzenia jest to dowodem mojej słabości i głupoty, ale kochałam go jak nikogo innego. Jeśli uwierzę w jego zdradę, będę musiała przekreślić tę miłość i wszystko, co dla mnie znaczyła. Nie jestem pewna, czy więzienie byłoby gorsze.

- Nie musisz w nic wierzyć ani z niczym się godzić. Wybór należy do ciebie. Ale jeśli nie chcesz przekonać się na własnej skórze, czy więzienie rzeczywiście byłoby gorsze, musisz z nami współpracować. Jutro o ósmej zero zero poddasz się testowi prawdomówności trzeciego stopnia. Zgodzisz się, by zbadał cię policyjny psychiatra, i polecisz adwokatom udostępnić nam wszystkie swoje akta. Swoje i męża. Jeśli są wśród nich utajnione dokumenty, czy dotyczące ciebie, czy jego, zezwolisz nam na ich otwarcie.

- Nie ma żadnych utajnionych dokumentów - odparła Reva cicho.

- Byłaś w Secret Service. Są.

Reva odwróciła się od okna. Jej oczy patrzyły nieprzytomnie, jakby śniła na jawie.

- Fakt. Przepraszam. Oczywiście, dam wam zezwolenie.

- Ty też - powiedziała Eve do Caro.

- A ona po co? - Zapominając o wcześniejszej urazie, Reva stanęła w obronie matki. - Ona nie ma z tym wszystkim nic wspólnego.

- Jest powiązana z tobą, ofiarą i projektem.

- Jeśli uważasz, że grozi jej niebezpieczeństwo, powinna dostać ochronę.

- To już załatwione - wtrącił Roarke i Caro zerknęła na niego z zaskoczeniem.

- Mogłeś coś powiedzieć - mruknęła i westchnęła. - Ale nie będę się kłócić. I zaraz dam wam upoważnienie.

- To dobrze. Na razie obie zastanówcie się i przypomnijcie sobie, czy rozmawiałyście z którąś z ofiar, czy w ogóle z kimkolwiek, o swojej pracy. A zwłaszcza o projekcie objętym Kodem Czerwonym. Będę w kontakcie.

Eve ruszyła do drzwi, ale Roarke został jeszcze chwilę.

- Odpocznijcie trochę. Weźcie sobie jutro wolne, jeśli chcecie, ale pojutrze widzę was z powrotem w pracy. - Zerknął na Eve. - Jakieś przeciwwskazania, pani porucznik?

- Nie. To twoja sprawa.

- Dziękuję, porucznik Dallas. Pani detektyw... - Caro otworzyła drzwi - . - .mam nadzieję, że wy też trochę odpoczniecie.

- Wszystko w swoim czasie.

Eve zaczekała, aż wejdą do windy i ruszą w dół, wtedy zwróciła się do Peabody.

- Jak wpadłaś na to, że Caro sprawdziła Bissela? To było dobre.

- Robi na mnie wrażenie kobiety sumiennej i troskliwej matki. Nie przepadała za zięciem.

- Zauważyłam.

- A zatem nie przepadała za nim, ale kochała córkę i pragnęła, by miała to, czego pragnie. Jednak wolała się upewnić, że Bissel był tym, za kogo się podawał. Musiała go sprawdzić.

- I sprawdziła tak dokładnie, że wychodzi na to, że gość był czysty. - Eve skinęła głową. - Dobrze to rozegrałaś, chociaż zaczęłaś od gadki o ciasteczkach.

- Bo były naprawdę dobre.

- Zasłużyłaś sobie, żeby dostać wolne na resztę dnia. Jedź do domu i prześpij się trochę.

- Serio?

- I masz się zameldować u mnie w domu o siódmej zero zero. Punktualnie.

- Przylecę na jednej nodze.

Eve spojrzała na kolorowe pneumatyczne tenisówki Peabody.

- Nie zdziwiłabym się.

- Wytrzymam jeszcze parę godzin, jeśli chcesz dalej pracować.

- Niewiele zdziałamy, śpiąc na stojąco. Jutro zaczniemy z samego rana, ze świeżymi siłami.

- Weź mój wóz - powiedział Roarke, a Delii o mało nie wyskoczyły oczy z orbit.

- Serio? Co to, dzień dobroci dla Peabody?

- Jeśli nie, to trzeba go ustanowić. Chcę się zabrać z panią porucznik i jak ty nie weźmiesz wozu, będę musiał kogoś po niego przysłać. Oszczędzisz mi tylko kłopotu.

- Cóż, polecam się na przyszłość.

Podał jej kod i patrzył z rozbawieniem, kiedy odeszła lekkim krokiem i wycięła kilka hołubców wokół samochodu.

- Wiesz, że nie wróci do domu. Przynajmniej nie od razu. - Patrząc na radosny taniec Peabody, Eve zacisnęła pięści na biodrach. - Wyjedzie na autostradę, da gaz do dechy, wyląduje gdzieś w New Jersey, a tam będzie musiała się tłumaczyć jakiemuś kierującemu ruchem androidowi, że jest z policji i ma do wykonania lipne zadanie. Potem przykarauli się z powrotem do miasta, znów zostanie zatrzymana i wciśnie drogówce ten sam kit.

- Przykarauli?

- Taki dźwięk wydaje ta twoja zabawka. Ka - rrau. Później zejdzie ze zmiany McNab i namówi ją, żeby dała mu się przejechać, znów zostaną zatrzymani i będą musieli wyciągnąć odznaki. A jeśli androidy z drogówki skontaktują się ze sobą, zostaniesz namierzony i będziesz musiał się tłumaczyć, dlaczego dwoje stukniętych detektywów rozbija się wozem zarejestrowanym na twoje nazwisko.

- Czyli wszyscy będą się świetnie bawić. Wsiadaj, pani porucznik. Ja poprowadzę.

Nie protestowała. Z braku snu pogorszył jej się refleks, a ruch był coraz większy.

- Byłaś dla niej ostra - skwitował, odjeżdżając radiowozem od krawężnika.

- Jeśli masz coś przeciwko mojej technice przesłuchań, wnieś skargę, do cholery.

- Nie mam. Tego jej właśnie było trzeba. Kiedy stanie twardo na ziemi, uszanuje to. I odpłaci się tym samym.

Eve przeciągnęła się o tyle, o ile była w stanie, i zamknęła oczy.

- To mnie nie martwi.

- I słusznie. Myślę, że kiedy zacznie ci się stawiać, bardziej ją polubisz.

- Nie powiedziałam, że jej nie lubię.

- Nie, ale myślisz, że jest słaba, a to nieprawda. - Lekko pogładził Eve po włosach. - I naiwna, a to też mylne wrażenie. Przede wszystkim jest do głębi wstrząśnięta i opłakuje mężczyznę, który, z czego sama w głębi duszy zdaje sobie sprawę, nie jest wart jej łez. Dlatego tak naprawdę czuje żałobę po iluzji. A to chyba najbardziej bolesne.

- Gdybyś to ty leżał nagi i martwy w łóżku z inną kobietą, odtańczyłabym rumbę nad twoim trupem.

- Nie umiesz tańczyć rumby.

- Wzięłabym specjalnie lekcje.

Roarke zaśmiał się i potarł dłonią jej udo.

- Może i tak, ale nie sądzę, żebyś kiedykolwiek miała po temu okazję. Mimo to byłabyś pogrążona w rozpaczy.

- Nie dałabym ci tej satysfakcji - wymamrotała, na wpół śpiąc. - Ty niewierny, popaprany kutafonie.

- Płakałabyś w ciemnościach i wykrzykiwałabyś moje imię.

- Jasne, wrzeszczałabym: co słychać w piekle, draniu zasrany? I śmiałabym się bez końca. O, tak wykrzykiwałabym twoje imię.

- Jezu Chryste, Eve, jak ja cię kocham.

- Dobra, dobra. - Uśmiechnęła się przez sen. - Potem włożyłabym wszystkie twoje drogie buty do recyklera, twoje eleganckie bajery spaliłabym uroczyście w wielkim ognisku, a Summerseta wywaliłabym na kopach z mojego, wreszcie mojego domu. Później urządziłabym imprezę i wyżłopalibyśmy cały twój zapas drogiego wina i whisky. A na koniec wynajęłabym dwóch, nie, trzech najlepszych facetów do towarzystwa, żeby zrobili mi dobrze.

- Kiedy poczuła, że wóz się zatrzymuje, zatrzepotała powiekami i zobaczyła, że Roarke patrzy na nią.

- Co?

- Wydaje się, że dużo o tym myślałaś.

- E tam. - Rozruszała zesztywniałe ramiona i ziewnęła. - Miałam natchnienie. Na czym skończyłam?

- Na trzech facetach, którzy mieli robić ci dobrze. Zakładam, że potrzeba ci ich aż tylu, by osiągnąć rozkosz porównywalną z tą, do jakiej przywykłaś w ciągu ostatnich paru lat.

- Myśl sobie, co chcesz. No dobra, po orgii zajęłabym się twoimi zabawkami. Najpierw... - Eve urwała i wyjrzała zmrużonymi oczami przez szybę. - Dziwne, to mi nie wygląda na komendę.

- Możesz pracować i planować mój pogrzeb w domu. Jak tylko oboje się prześpimy.

Roarke wysiadł, przeszedł na drugą stronę wozu i otworzył jej drzwi, sama bowiem nawet nie drgnęła.

- Nie uzupełniłam raportu, nie zameldowałam się u komendanta.

- To też możesz załatwić tutaj. - Bezceremonialnie dźwignął ją i przerzucił sobie przez ramię.

- Myślisz, że to takie męskie i seksowne, co?

- Myślę, że to wskazane.

Kiedy wniósł ją do domu, postanowiła udawać martwą. Przynajmniej nie będzie musiała rozmawiać z Summersetem. Na dźwięk jego irytującego głosu zaczęła żałować, że uszu nie da się zamknąć tak jak oczu.

- Ranna jest?

- Nie. - Roarke poprawił ją sobie na ramieniu i wszedł na schody. - Tylko zmęczona.

- Ty też wyglądasz na zmęczonego.

- Bo jestem. Przez najbliższych kilka godzin nie ma mnie dla nikogo, chyba żeby chodziło o coś naprawdę pilnego. A potem jeszcze przez godzinę przyjmować będę tylko priorytetowe połączenia.

- Dobrze.

- Później będę musiał omówić z tobą parę spraw. Do tego czasu wprowadź pełne środki bezpieczeństwa i nie ruszaj się z domu.

- Oczywiście.

Eve otworzyła jedno oko i zanim Roarke skręcił u szczytu schodów, zdążyła zobaczyć zasępioną miną Summerseta.

- On też wie o tym supertajnym projekcie?

- Wiele wie o wielu rzeczach. Kto widzi mnie, widzi jego. - Roarke zamknął drzwi nogą i rzucił Eve na łóżko.

- Rzeczywiście wyglądasz na zmęczonego. - Przechyliła głowę na bok i przyjrzała mu się z uwagą. - Jak nigdy.

- To był ciężki dzień dla nas wszystkich. A teraz zdejmujemy buty.

- Sama sobie poradzę. - Odtrąciła jego ręce. - Zajmij się swoimi.

- I pomyśleć, że pisane im wkrótce trafić do recyklera. Musiała przyznać, że miał piękny uśmieszek.

- Jeśli nie będziesz się pilnował, koleś.

Ściągnęła buty, kurtkę, kaburę i wczołgała się do łóżka.

- Lepiej będzie ci się spało bez ubrania.

- Kiedy jestem goła, masz robaczywe myśli.

- Eve, skarbie, mam je nawet, kiedy jesteś w rynsztunku bojowym. Chcę się tylko przespać, obiecuję.

Ściągnęła dżinsy i pozostałe ciuchy. Kiedy Roarke wsunął się do łóżka i przyciągnął ją do siebie, spojrzała na niego z udawanym oburzeniem.

- Nawet nie myśl o włączaniu dopalaczy.

- Cicho. - Pocałował ją w czubek głowy i przytulił. - Śpij.

Ponieważ było jej ciepło i wygodnie, a jej głowa spoczywała na jego ramieniu jak na poduszce, zaraz zasnęła. A chwilę potem Roarke poszedł w jej ślady.

Jak to się stało, że sprawy tak źle się ułożyły? Jak to możliwe, że wszystko diabli wzięli, choć przecież plan był doskonały, dopracowany do ostatniego szczegółu? I sumiennie wykonany, powtarzał sobie, kuląc się w ciemnościach.

Zrobił wszystko, jak należy. W stu procentach. A teraz ukrywał się za zamkniętymi drzwiami i zasłoniętymi oknami, bojąc się o własne życie. Życie.

Popełnił błąd. Tak, to musiało być dlatego. Coś gdzieś poszło nie po jego myśli. Nie, to bez sensu.

Niespiesznie sączona whisky pomogła mu się uspokoić.

On błędu nie popełnił. Wszedł do kamienicy punktualnie, o ustalonej porze. Zakryty od stóp do głów, w cienkim, przezroczystym kombinezonie laboratoryjnym nałożonym na ubranie, z włosami schowanymi pod ochronnym czepkiem. Miał nie zostawić żadnego śladu.

Sprawdził domowego androida, by upewnić się, że ten został wyłączony na noc. Potem poszedł na górę. Boże, ależ mu waliło serce. Bał się, prawie się bał, poprawił się w duchu, że usłyszą jego bicie przez muzykę, przez ich własne jęki rozkoszy.

Miał paralizator w ręku i nóż w pochwie przypiętej do pasa. Przyjemnie obijała mu się o udo. Już nie mógł się doczekać.

Działał szybko, zgodnie z planem. Tak jak to przećwiczył. Impuls między łopatki i cel numer jeden z głowy. Kto wie, może wtedy zawahał się na ułamek sekundy. Może spojrzał Felicity w oczy i zobaczył w nich szok, zanim wbił paralizator między te piękne piersi.

Potem jednak już się nie wahał. Oczywiście, że nie.

Przyszła kolej na nóż. Wyciągnął go ze skórzanej pochwy z cichym, podniecającym szelestem.

A potem zabił. Pierwszy raz w życiu.

Musiał przyznać, że mu się to spodobało. Dużo, dużo bardziej niż się spodziewał. To, jak nóż wchodził w ciało, ciepły strumień krwi.

Takie to dzikie. Takie zwierzęce.

I takie, no cóż, łatwe, pomyślał, kiedy whisky ukoiła jego skołatane nerwy. Jak już zaczął, poszło mu jak z płatka.

A potem zajął się przygotowaniami. Zrobił to bardzo, bardzo starannie. Tak starannie, tak precyzyjnie, że ledwie skończył, a już przyszła Reva i alarm zapikał na znak, że zaczęła wyłączać zabezpieczenia.

On jednak zachował spokój, nie stracił zimnej krwi. Był cichy jak cień, pomyślał z dumą. Czekał, aż Reva wejdzie do sypialni.

Czy uśmiechnął się szeroko, kiedy podeszła do łóżka, kipiąc ze złości? Może i tak, ale nie wpłynęło to na jego koncentrację.

Wystarczyło prysnąć środkiem uspokajającym i straciła przytomność.

Potem dodał kilka detali. To było genialne. Zawlókł ją do łazienki, by zostawić jej odcisk palca na umywalce, rozmazał krew na koszuli. A nóż wbity w materac mówił sam za siebie.

To przecież w stylu Revy.

Wychodząc, zostawił uchylone drzwi wejściowe, zgodnie z planem. Powinna była pozostać nieprzytomna dość długo, by ochrona znalazła ją w czasie rutynowej kontroli. No dobrze, może trochę się przeliczył. Rozpylił za mało środka albo stracił za dużo czasu na te dodatkowe szczegóły.

Nawet to jednak nie powinno mieć znaczenia. Postawiono jej zarzuty. Blair Bissel i Felicity Kade nie żyli, a ona była jedyną podejrzaną.

Powinien był już znajdować się daleko stąd. Jego konta powinny pękać w szwach od napływających pieniędzy. A tymczasem był człowiekiem ściganym.

Musiał uciec. Musiał się chronić.

Nawet tu nie był bezpieczny. Nie w pełni. Mógł temu jednak zaradzić. O tak, mógł, uprzytomnił sobie i usiadł prosto. Czarne chmury smutku i przygnębienia, które zebrały się nad jego głową, zaczęły się rozwiewać. Nie dość, że będzie bezpieczny, to jeszcze rozwiąże część swoich problemów finansowych.

A potem zajmie się resztą.

Niech no jeszcze trochę pomyśli, a poradzi sobie ze wszystkim. Już spokojniejszy wstał, by nalać sobie whisky i zaplanować następne posunięcia.

6

Eve była sama, kiedy się obudziła. Rzuciła okiem na zegar i stwierdziła, że spała pół godziny dłużej niż zamierzała.

Zbyt rozespana, by kląć, wygramoliła się z łóżka, powlokła do autokucharza i wzięła kawę. Poszła z nią pod prysznic, kazała puścić na ful wodę o temperaturze trzydziestu ośmiu stopni i wlewała w siebie kofeinę, chłostana wrzątkiem.

Dopiero po wypiciu połowy wielgachnego kubka kawy zorientowała się, że ma na sobie bieliznę.

Teraz to już zaklęła. Dopiła kawę, odkleiła od siebie podkoszulek i majtki i rzuciła je w kąt prysznica.

Martwy mąż - kobieciarz i jego kochanka, pomyślała. Oboje powiązani ze światem sztuki. I, być może, z technoterrorystami. Komputerowy superwirus. Zagrożenie bezpieczeństwa. Specjalistka odpowiedzialna za opracowanie programu antywirusowego i zabezpieczeń perfidnie wrobiona w zbrodnię.

Po co było ją wrabiać? Przecież zaraz znajdzie się ktoś na miejsce Revy. Nikt nie jest niezastąpiony.

Eve analizowała fakty, wywracała je na wszystkie strony, oglądała z różnych punktów widzenia i nie podobał jej się żaden z uzyskanych w ten sposób schematów. Czemu pod fasadą tak zgrabnego i przebiegłego planu kryła się taka fuszerka?

Nawet gdyby zabójstwo uznano za klasyczną zbrodnię z namiętności, nawet gdyby Reva Ewing stanęła przed sądem, została skazana i spędziła resztę życia w więzieniu, co by to dało?

Eve piła drugą kawę i po raz kolejny analizowała fakty, kiedy do sypialni wszedł Roarke.

- Czy ktoś mógłby chcieć ci zaszkodzić na tyle, by zabić dwoje ludzi i wrobić twoją pracownicę? - spytała.

- Różni ludzie żyją na świecie.

- Tak, to właśnie jego główna wada. Żyją na nim ludzie. Tylko że aby ci zaszkodzić, nie trzeba od razu uciekać się do podwójnego zabójstwa. Są łatwiejsze sposoby. Nie, nie ty tu jesteś najważniejszy.

- Skarbie, jestem zdruzgotany. Myślałem, że świata poza mną nie widzisz.

- Chociaż może rzeczywiście ma to jakiś związek z tobą. A właściwie z Roarke Industries czy raczej z Securecompem. Będziemy musieli trochę w tym pogrzebać. Najpierw jednak chcę lepiej przyjrzeć się ofiarom.

- Włączyłem przeszukanie. I tak już nie spałem - powiedział, kiedy spojrzała na niego ze zmarszczonym czołem. - A teraz, kiedy oboje jesteśmy na nogach, w głowie mi tylko jedzenie.

- Będziesz musiał jeść w moim gabinecie.

- Naturalnie.

- Jakiś ty uległy.

- Nie, tylko głodny. - Na dowód, że nie kłamie, po wejściu do gabinetu zamówił steki. - Jedząc, będziesz mogła rzucić okiem na życiorys Blaira Bissela. Komputer, dane na ekranie pierwszym.

- Są jakieś utajnione dokumenty?

- Nie. Przynajmniej żadnych nie widać.

- Jak to, nie widać?

- Tak to, że wszystko jest bardzo, bardzo cacy. Sama zobacz.

Krojąc stek, przeczytała dane na ekranie.

BISSEL BLAIR. RASY BIAŁEJ. WZROST: METR OSIEMDZIESIĄT DWA. WAGA: DZIEWIĘĆDZIESIĄT OSIEM KILOGRAMÓW. WŁOSY: BRĄZOWE. OCZY: ZIELONE. UR. 3 MARCA 2023 W CLEVELAND, D, OHIO. RODZICE: MARCUS BISSEL I RITA HASS, ROZWIEDZIENI W 2030. JEDEN BRAT, CARTER. UR. 12 GRUDNIA 2025. ZAWÓD: RZEŹBIARZ.

MIEJSCE ZAMIESZKANIA: 21981 SERENITY LANE, QUEENS, NOWY JORK.

- Serenity Lane. Aleja Spokoju. - Eve potrząsnęła głową, żując kawałek mięsa. - Co za bałwan wymyśla te nazwy?

- Pewnie wolałabyś ulicę Skopanego Tyłka.

- Jak chyba każdy.

Ponieważ Roarke włączył program przeszukania pogłębionego, miała okazję poznać ze szczegółami przebieg edukacji Bissela, od grupy przedszkolnej, do której został zapisany w wieku trzech lat. aż po dwuletnie studia artystyczne w Paryżu.

Przejrzała jego dokumentację medyczną - złamana piszczel w wieku dwunastu lat, okresowe badania wzroku w wieku lat piętnastu, dwudziestu. dwudziestu pięciu i tak dalej. Przeszedł kilka operacji plastycznych twarzy i ciała - a ściśle, tyłka, podbródka i nosa.

Był zarejestrowany jako zwolennik Partii Republikańskiej, jego majątek wynosił ponad milion osiemset tysięcy.

Nie był notowany, nawet jako nastolatek.

Płacił podatki w terminie, żył wygodnie, ale nie ponad stan.

Małżeństwo z Revą było jego pierwszym.

Jego rodzice żyli. Ojciec mieszka] w Cleveland z drugą żoną, matka w Boca Raton z trzecim mężem. Jego brat - sądząc z dokumentów, bezdzietny kawaler - w rubryce „zawód” miał wpisane „przedsiębiorca”, co dla osób mniej taktownych znaczyło tyle, co „bezrobotny”. Z jego bardzo urozmaiconego cv wynikało, że często zmieniał zajęcia i przenosił się z miejsca na miejsce. Według ostatniego wpisu obecnie mieszkał na Jamajce, gdzie był współwłaścicielem baru tiki.

Kartotekę miał równie bogatą. Wypełniały ją głównie wykroczenia. A to mała łapówka, a to jakiś kancik, a to drobna kradzież. Odsiedział półtora roku w więzieniu stanowym w Ohio za współudział w sprzedaży emerytom praw do współwłasności nieistniejących domów.

Jego majątek wynosił nieco ponad dwanaście tysięcy, wliczając w to udziały w barze tiki.

- Ciekawe, czy nie kłuje go w oczy sukces starszego brata. Nie ma na sumieniu żadnych brutalnych przestępstw, ale między najbliższymi krewniakami różnie bywa. Ludziom często puszczają nerwy w sprawach rodzinnych. Jeśli dochodzą do tego pieniądze, robi się nieprzyjemnie.

- Młodszy braciszek przyjeżdża z Jamajki, zabija starszego brata i wrabia szwagierkę?

- Naciągane - przyznała Eve - ale nie tak bardzo, jeśli założyć, że Carter Bissel wiedział o tajnym projekcie. Może ktoś przyszedł do niego i zaproponował pieniądze za wszelkie informacje, jakie zdoła zdobyć. Może Carter je zdobył, może nie. Tak czy inaczej, był na tyle cwany, by wyniuchać, że brat zdradza żonę. Może go zaszantażował i się pokłócili. Może mu groził. - Wzruszyła ramionami.

- Tak, mogę to sobie wyobrazić. - Roarke zamyślił się przy jedzeniu. - Mógł być posłańcem. Łącznikiem. Braterska rywalizacja zmieniła się w walkę na śmierć i życie a ten, kto go zwerbował, postanowił wyeliminować zagrożenie.

- Jak dotąd to wyjaśnienie brzmi najrozsądniej. Będziemy musieli porozmawiać z Carterem.

- Dobrze się składa. Za rzadko bywamy w barach tiki.

Eve wzięła kieliszek cabernet, który akurat miała pod ręką, i sącząc wino spojrzała mężowi w twarz.

- Coś jeszcze chodzi ci po głowie.

- Nie, tak tylko sobie myślę. Rzuć okiem na Felicity Kade. Dane Kade, ekran drugi.

Szybko wychwyciła najważniejsze szczegóły. Kade była jedyną córką zamożnych rodziców. Zdobyła rozległe wykształcenie, dużo podróżowała. Miała domy w Nowym Jorku, Hamptons i Toskanii. Była bywalczynią salonów, zarabiała na drobne wydatki, handlując dziełami sztuki. Nie żeby tego potrzebowała, pomyślała Eve, skoro wartość jej majątku - głównie odziedziczonego i ulokowanego w funduszach powierniczych - przekraczała pięć milionów.

Nigdy nie wyszła za mąż, choć z dokumentów wynikało, że w wieku dwudziestu kilku lat krótko żyła z kimś w konkubinacie. Teraz miała trzydzieści, mieszkała sama i używała życia - przynajmniej do niedawna.

Przeszła sporo operacji plastycznych, ale do swojej twarzy najwyraźniej nie żywiła zastrzeżeń. Dokumentacja medyczna nie zawierała żadnych sensacji, w kartotece policyjnej nie mieli nawet wzmianki o Felicity Kade. Nie było też żadnych utajnionych dokumentów.

- Ma spore wydatki - skwitowała Eve. - Ciuchy, salony piękności, biżuteria, sztuka, podróże... dużo podróżuje. No i proszę, w ciągu ostatniego półtora roku cztery razy była na Jamajce. Ciekawe, co?

- Bardzo.

- Czyżby zdradzała niewiernego męża z jego gamoniowatym bratem?

- Przynajmniej wszystko zostało w rodzinie.

- A może to ona go zwerbowała? Może szukała kozła ofiarnego na wypadek, gdyby takowy okazał się potrzebny?

Roarke nadział na widelec kawałek karczocha.

- Przecież to Reva jest kozłem ofiarnym.

- Wiem. Daj mi pomyśleć. - Wzięła lampkę wina i sącząc je, zaczęła chodzić w tę i we w tę. - Pierwszy wyjazd półtora roku temu. Może chce go wy - j czuć. Mogłaby posłużyć się nim, by załatwić Revę albo Blaira. Albo oboje naraz. Lubi pieniądze. I ryzyko. Ktoś, kto nie lubi ryzyka i ma sumienie, nie sypia z mężem przyjaciółki. Kusi ją perspektywa współpracy z globalnymi j technoterrorystami. Lubi podróże i biorąc pod uwagę, ilu ludzi spotyka, czy to w ich trakcie, czy w salonach, czy dzięki kontaktom w świecie sztuki... tak, ktoś mógłby się do niej zwrócić.

- No to dlaczego zginęła?

- Zaraz do tego dojdę. Może młodszy braciszek był zazdrosny. To uświęcony tradycją motyw zarzynania kochanek.

- I nauki rumby.

- Cha - cha. Może chciał większą dolę, może go zdradziła. A może to ! wszystko brednie. Tak czy inaczej, trzeba to sprawdzić. - Wskazała kieliszkiem ekran na ścianie - - Powiem ci coś jeszcze. Są zbyt czyści, jak na mój gust.

- Ach. Miałem nadzieję, że to zauważysz. - Roarke odchylił się na oparcie, z kieliszkiem wina w ręku. - Pan Bissel, pani Kade, wzorowi obywatele, jak się patrzy. Wykształceni, praworządni, dobrze usytuowani. Ani jednej, j nawet najmniejszej skazy. Wszystko tak idealnie pasuje...

- Że aż nie pasuje. Byli kłamcami i oszustami, a kłamcy i oszuści zwykle ! jakieś skazy mają.

Napił się wina i uśmiechnął do niej znad soczyście czerwonego płynu wypełniającego kryształowy kieliszek.

- Jak się ma dość pieniędzy i umiejętności, wszelkie skazy można usunąć.

- No tak, ty o tym wiesz najlepiej. Musimy wejść głębiej, bo ja nie kupuję tego kitu. Na razie pokaż mi Revę.

- Ekran trzeci.

Na monitorze pokazały się dane i w tej samej chwili zapikało łącze w sąsiednim gabinecie Roarke'a.

- Muszę odebrać.

Pokiwała machinalnie głową i kiedy wyszedł, zaczęła czytać.

EWING REVA. RASY BIAŁEJ. WŁOSY: BRĄZOWE. OCZY: SZARE. WZROST: METR SZEŚĆDZIESIĄT. WAGA: 59 KILOGRAMÓW. UR. 15 MAJA 2027. RODZICE: BRYCE GRUBER I CAROLINE EWING, ROZWIEDZENI 2040. ADRES: 21981 SERENITY LANE, QUEENS, NOWY JORK. ZAWÓD: SPECJALISTA W ZAKRESIE ZABEZPIECZEŃ ELEKTRONICZNYCH. MIEJSCE ZATRUDNIENIA: SECURECOMP, ROARKE INDUSTRIES. ZAMĘŻNA. DATA ŚLUBU: 12 PAŹDZIERNIKA 2057. NAZWISKO MAŁŻONKA: BLAIR BISSEL. DZIECI: BRAK. WYKSZTAŁCENIE: SZKOŁA PODSTAWOWA IM. KENNEDYEGO, NOWY JORK. LICEUM IM. LINCOLNA - PRZYSPIESZONY TOK NAUKI - NOWY JORK. UNIWERSYTET GEORGETOWN, WASZYNGTON, UKOŃCZONE STUDIA W ZAKRESIE INFORMATYKI, KRYMINOLOGII ELEKTRONICZNEJ I PRAWA.

OD STYCZNIA 2051 ZATRUDNIONA W SECRET SERVICE. PRZYDZIELONA DO OCHRONY PREZYDENT ANNE B. FOSTER, 2053 - 55. PEŁNE AKTA DOTYCZĄCE PRZEBIEGU SŁUŻBY W ZAŁĄCZNIKU, WŁĄCZNIE Z UTAJNIONYMI DOKUMENTAMI, UDOSTĘPNIONYMI ZA UPOWAŻNIENIEM REVY EWING.

A zatem dotrzymała słowa, pomyślała Eve i postanowiła przeczytać te dokumenty później.

PO ODEJŚCIU Z SECRET SERVICE W STYCZNIU 2056 PRZENIOSŁA SIĘ DO NOWEGO JORKU. OD STYCZNIA 2056 DO DZIŚ ZATRUDNIONA W SECURECOMP, ROARKE INDUSTRIES. NIENOTOWANA PRZEZ POLICJĘ. WYKROCZENIA: WAGARY, SPOŻYCIE ALKOHOLU PRZED UKOŃCZENIEM OSIEMNASTEGO ROKU ŻYCIA, USUNIĘTE Z AKT NA POLECENIE SĄDU. PRACE SPOŁECZNE WYKONANE.

Według dokumentacji medycznej w wieku ośmiu lat złamała palec wskazujący, w wieku lat dwunastu pękła jej lewa kostka, a rok później złamała obojczyk. Z raportów lekarzy i pracowników opieki społecznej wynikało, że zarówno te, jak i inne urazy przytrafiły jej się w wyniku uprawiania rozmaitych sportów i form aktywnego wypoczynku, jak hokej na lodzie, softball, sztuki walki, lotniarstwo, koszykówka i narciarstwo.

Najcięższą ranę jednak odniosła już w wieku dorosłym, i to podczas pracy. Zrobiła to, do czego zobowiązuje się każdy agent Secret Service. Osłoniła własnym ciałem panią prezydent.

Ciężko ranna, spędziła trzy miesiące w łóżku, w jednej z najlepszych klinik na świecie. Przez sześć tygodni była sparaliżowana od pasa w dół. Eve pamiętała, jak okropnie to wyglądało, kiedy McNab otrzymał podobny postrzał tego lata; gdyby nie to, że jego nerwy zregenerowały się same, pewnie by się z tego nie wylizał. Mogła więc sobie wyobrazić ból, strach i wysiłek, jaki musiał towarzyszyć rekonwalescencji Revy.

Pamiętała też sam zamach. Fanatyk - samobójca rzucił się ku prezydent Foster i zabił trzy osoby postronne i dwóch agentów, zanim został unieszkodliwiony. Przypomniało jej się, że widziała zdjęcia Revy w mediach. Wtedy jednak wyglądała inaczej.

Miała dłuższe włosy, uprzytomniła sobie Eve. Ciemnoblond. Jej twarz była pełniejsza, o łagodniejszych rysach.

Zerknęła przez ramię na wchodzącego Roarke'a.

- Teraz już ją pamiętam. Słyszałam o niej, kiedy uratowała panią prezydent. Głośna sprawa. Załatwiła zamachowca, zgadza się? Osłoniła Anna Foster własnym ciałem i jeszcze zdołała go ująć.

- Myśleli, że się nie wyliże. A potem, że nigdy już nie będzie chodzić. Pokazała im, że się mylili.

- Po kilku dniach zrobiło się o niej cicho.

- Na jej życzenie. - Zerknął na zdjęcie Revy, wciąż widniejące na ekranie. - Nie lubi rozgłosu. Teraz znów go nie uniknie. Media szybko powiążą jedno ze drugim i będzie szum. Bohaterka oskarżona o podwójne zabójstwo i tak dalej.

- Poradzi sobie.

- O, tak. Zagrzebie się po uszy w robocie, jak pewna inna osoba, którą znam.

- Jak bardzo przeciągną się prace nad projektem?

- O pół dnia. Właśnie dzwonił Tokimoto. Reva już go we wszystko wprowadziła, choć sama zamierza wrócić do pracy zaraz po teście prawdomówności. Jeśli śmierć tych dwojga miała doprowadzić do wstrzymania projektu, to zabójca srodze się przeliczył.

- Wydawałoby się, że skoro jest na tyle przebiegły, by dokonać czegoś takiego, powinien był to przewidzieć. Wpadł w popłoch? - zastanawiała się Eve. - Zawiódł go któryś ze wspólników? Carter Bissel. Muszę, koniecznie muszę porozmawiać z Carterem Bisselem.

- Jedziemy na Jamajkę?

- Dobra, dobra, nie łap się za ręcznik plażowy. Najpierw pogadam z lokalnymi władzami. Muszę napisać raport i przesłać kopię Whitneyowi. I odbębnić standardowe czynności, skontaktować się z lekarzem sądowym, laboratorium, ekipą śledczą, wydziałem elektronicznym. Media od rana będą miały używanie. Dobrze by było, żebyś wydał oficjalne oświadczenie jako szef Revy.

- Już je przygotowuję.

- A ona niech się nie wychyla, Roarke. Nie chcę słyszeć w mediach żadnych jej wypowiedzi, więc jeśli wróci do roboty, niech siedzi cicho.

- Nie bój się, ta dziewczyna potrafi spławić każdego dziennikarza.

- Dopilnuj tego, dobrze? I jeśli nie masz nic innego do roboty, mógłbyś pokopać głębiej w przeszłości Bissela i Felicity Kade.

- Już zarezerwowałem na to czas. - Roarke podniósł kieliszek wina. - Idę po łopatę.

- Wiesz, jesteś w porządku. - Podeszła do niego i lekko ugryzła go w dolną wargę. - Jak na wygadanego cwaniaka.

- Ty też. Jak na złośliwą, upartą policjantkę.

- Dobraliśmy się jak w korcu maku. Daj znać, jeśli znajdziesz coś ciekawego.

Eve usiadła za biurkiem, by przejrzeć notatki, zeznania, wstępne ustalenia. Potem wzięła się do pisania raportu do akt swoich i komendanta.

Przerwała w połowie, wyjęła zdjęcia z miejsca zbrodni i obejrzała je raz jeszcze. Czy byli przytomni, kiedy zabójca złapał za nóż?

Raczej nie, pomyślała, biorąc pod uwagę chronologię zdarzeń. Morderca chciał ich zabić i nie obchodziło go, czy sprawi im ból. A zatem, stwierdziła, atak furii nie wchodził w grę. Zabójstwo było zbyt starannie zaplanowane, by uznać je za popełnione w afekcie.

Miało tylko na takie wyglądać.

Drzwi wejściowe były otwarte. Eve zmarszczyła brwi i jeszcze raz zajrzała do notatek. Caro zeznała, że kiedy przyszła, drzwi od frontu były otwarte, Reva zaś twierdziła, że po wejściu zamknęła je i włączyła system alarmowy. A Eve skłonna była jej wierzyć. To nawyk, rutyna, wyćwiczony odruch, coś, co zrobiłaby machinalnie nawet w stanie głębokiego wzburzenia.

Ktokolwiek ich zabił i obezwładnił Revę, wyszedł drzwiami od frontu i zostawił je otwarte. Dlaczego? Jakie to miało znaczenie?

W gruncie rzeczy...

Wstała i podeszła do drzwi.

- Taki nowoczesny system alarmowy, jak u Felicity Kade... - zaczęła - ...jeśli go wyłączyć i zostawić otwarte drzwi wejściowe, po jakim czasie firma ochroniarska przeprowadzi rutynową kontrolę domu?

- To zależy od życzenia klienta. Każdy ustala to indywidualnie. - Podniósł wzrok znad własnej roboty. - Chcesz, żebym to sprawdził?

- Ty szybciej się z tym uwiniesz, w końcu cały świat należy do ciebie.

- Tylko pewne jego części. Otwórz Securecomp - nakazał komputerowi. - Upoważnienie: Roarke.

PROSZĘ CZEKAĆ... SECURECOMP OTWARTY NA UPOWAŻNIENIE: ROARKE.

- Otwórz plik Felicity Kade, rezydencja, Nowy Jork.

PROSZĘ CZEKAĆ... KADE FELICITY, PLIK OTWARTY. PODAĆ DANE NA MONITORZE CZY W WERSJI AUDIO?

- Na monitorze. Podaj szczegółowy profil zabezpieczeń domu.

PROFIL OTWARTY.

- Zobaczmy więc... kontrola następuje po sześćdziesięciu minutach od otwarcia drzwi i okien od ulicy. Według instrukcji system ma rejestrować ruch i po upływie godziny zwrócić się o wyjaśnienie wszelkich wątpliwości do androida domowego.

- To standardowa procedura?

- Szczerze mówiąc, raczej złożona. Zakładam, że Kade ufała systemowi i nie chciała, by zawracano jej głowę przy każdej usterce.

- Sześćdziesiąt minut. Dobra. Dobra, dzięki. - Eve wróciła do siebie, pogrążona w myślach.

Czyżby zabójca uznał, że Reva przez co najmniej godzinę będzie jeśli nie nieprzytomna, to przynajmniej oszołomiona? Firma ochroniarska włączyłaby wówczas domowego androida, ten zgłosiłby włamanie, a firma przekazałaby meldunek policji i wysłała na miejsce swoich ludzi.

Tyle że Reva okazała się twardą sztuką. Oprzytomniała szybciej, niż przewidywał to morderca i choć czuła się fatalnie, była przerażona i zagubiona, zadzwoniła po matkę. Przez to właśnie ta część planu - o ile było to częścią planu - spaliła na panewce, jako że Caro, przebiegłszy kilka przecznic w kurtce narzuconej na piżamę, zamknęła drzwi przed upływem godziny.

Eve dodała to spostrzeżenie do swojego raportu.

Co zostało na miejscu zbrodni?

Nóż kuchenny z domu Bissela i Ewing. Kiedy został stamtąd zabrany? Mało prawdopodobne, by dało się to ustalić.

Wojskowy paralizator. Używany przez armię, siły specjalne, część oddziałów antyterrorystycznych. Kogo jeszcze?

- Komputer, jaka broń wydawana jest agentom amerykańskiej Secret Service, ze szczególnym uwzględnieniem osobistej ochrony prezydenta?

PROSZĘ CZEKAĆ... KAŻDY Z AGENTÓW UZBROJONY JEST W RĘCZNY PARALIZATOR M3 I RĘCZNY BLASTER NEURONOWY, DO WYBORU MODEL 4000 LUB 5200, W ZALEŻNOŚCI OD WŁASNYCH PREFERENCJI.

- M3 - mruknęła Eve. - Wydawało mi się, że agenci Secret Service noszą paralizatory A - l.

DO 5 GRUDNIA 2055 PARALIZATORY A - l BYŁY CZĘŚCIĄ STANDARDOWEGO WYPOSAŻENIA SECRET SERVICE. WÓWCZAS ZASTĄPIONO JE PARALIZATORAMI M3, O WIĘKSZEJ SILE RAŻENIA. BYŁO TO KONSEKWENCJĄ DOKONANEGO 8 SIERPNIA 2055 ZAMACHU NA ŻYCIE ÓWCZESNEJ PREZYDENT ANNE B. FOSTER, W KTÓRYM ŚMIERĆ PONIOSŁO DWÓCH AGENTÓW I OSOBY POSTRONNE.

- Poważnie?

INFORMACJE TE SĄ ŚCISŁE.

- No dobrze. - Eve odchyliła się do tyłu na krześle. Ktokolwiek użył M3 i zostawił go na miejscu zbrodni, zakładał, że Reva go ma. Z Secret Service odeszła dopiero w styczniu, ale po zamachu nie wróciła do aktywnej służby.

Nic łatwiejszego niż sprawdzić, czy wydano jej broń tego typu.

Kolejny szczegół do uwzględnienia w raporcie. Kiedy zebrała wszystkie swoje przemyślenia, zapisała je w pamięci komputera pod postacią pliku.

- Komputer, przeanalizuj wszystkie dane zawarte w pliku sprawy HE - 45209 - 2. Na ich podstawie oblicz prawdopodobieństwo, że sprawcą przestępstwa jest Reva Ewing.

PROSZĘ CZEKAĆ...

- Nie spiesz się - mruknęła Eve i poszła dolać sobie kawy.

Wróciła za biurko. Usiadła, napiła się i dla zabicia czasu zaczęła bawić się pluszowym kotem od Roarke'a, bo Galahad najwyraźniej postanowił spędzić ten wieczór z Summersetem.

Co dowodzi, pomyślała, jak kiepsko zna się na ludziach.

ANALIZA GOTOWA. PRAWDOPODOBIEŃSTWO, ŻE REVA EWING JEST SPRAWCĄ ZABÓJSTWA BLAIRA BISSELA I KADE FELICITY, WYNOSI SIEDEMDZIESIĄT SIEDEM KOMA SZEŚĆ PROCENT.

- Ciekawe. Bardzo ciekawe, zważywszy że na pierwszy rzut oka sprawa wydawała się rozstrzygnięta. Jeśli Ewing jutro pomyślnie przejdzie test prawdomówności, prawdopodobieństwo spadnie jeszcze o co najmniej dwadzieścia punktów. A wtedy jej adwokaci skopią mi tyłek.

- Jakoś nie wydajesz się tym zbytnio przejęta.

Odwróciła się i spojrzała na Roarke'a, stojącego w drzwiach dzielących ich gabinety.

- Jestem odporna na ciosy.

- Będę twoim dłużnikiem. Wiem, wiem - powiedział, czytając jej w twarzy. - Ty tylko robisz swoje i tak dalej. Ale niektóre z tych ciosów spadną na ciebie dlatego, że pomagasz mojej przyjaciółce. Mam więc wobec ciebie dług wdzięczności. Media uwielbiają strącać ludzi z piedestału, a ty akurat na nim jesteś.

- Ojej... - podniosła pluszowego kota, jakby to do niego mówiła - ...mediami przejmuję się prawie tak bardzo, jak grupą jełopowatych prawników.

- O przepraszam, moi prawnicy to nie jełopy.

Eve odstawiła pluszowego kota i przeszyła męża stalowym spojrzeniem.

- Wiedziałam, że weźmie sobie paru twoich ważniaków. Jeśli warci są choć połowę tego, co im płacisz, w ciągu następnych dwudziestu czterech godzin doprowadzą do wycofania zarzutów. Lepiej, żeby tego nie robili.

- A to dlaczego?

- Tak długo, jak ten, kto pociąga za sznurki, będzie przekonany, że Reva ma kłopoty, ona będzie bezpieczna, a on nie ruszy się z miasta. Jeśli jeszcze nie uciekł, zrobi to, jak tylko Reva zostanie uwolniona od zarzutów. Tak samo jego wspólnicy.

- Czyli nie działał sam.

- Musiało w tym uczestniczyć kilka osób. Ktoś dokonał zabójstwa, ktoś inny wrobił Revę, jeszcze ktoś inny zajął się zabezpieczeniami i komputerami w galerii i pracowni. I ktoś musi wszystkim kierować.

- Jak to miło, kiedy się zgadzamy. Muszę przenieść się z tym wszystkim na sprzęt niezarejestrowany.

- Dlaczego?

- Chodź, pokażę ci.

- Ja tu pracuję.

- Musisz to zobaczyć, pani porucznik.

- Obyś miał dla mnie coś dobrego.

Sprzęt niezarejestrowany w CompuGuardzie i w związku z tym niewykrywalny znajdował się w zabezpieczonym pomieszczeniu.

Choć zajmujące jedną ze ścian okna zostały osłonięte przed wścibskimi spojrzeniami z zewnątrz, można z nich było oglądać panoramę Nowego Jorku, z iglicami i wieżami wbijającymi się w ciemne niebo.

Czarna, lśniąca konsola w kształcie litery U, usiana dziesiątkami przyrządów, zawsze przypominała Eve jakiś futurystyczny statek kosmiczny. Do tego stopnia, że nawet okiem by nie mrugnęła, gdyby całe to urządzenie nagle wzniosło się w powietrze i pomknęło w dal, by zniknąć w zakrzywieniu czasoprzestrzeni.

Roarke wziął sobie brandy z dobrze wyposażonego barku schowanego za płytą w ścianie i ponieważ chciał, by Eve zaraz poszła spać, nalał jej jeszcze jedną lampkę wina.

- Przerzuciłam się na kawę.

- Nic ci się nie stanie, jak trochę rozcieńczysz kofeinę. Zobacz, co jeszcze mam. - Pokazał jej baton.

Nie zdążyła ukryć łakomego błysku w oku.

- Masz tu słodycze? Nigdy ich nie widziałam.

- Jestem pełen niespodzianek i tyle. - Nie spuszczając z niej oczu, pokiwał batonem na boki. - Dostaniesz go, jak usiądziesz mi na kolanach.

- Starzy zboczeńcy mówią takie rzeczy młodym, głupim dziewczynom.

- Nie jestem stary, a ty nie jesteś głupia. - Usiadł i poklepał się po kolanie. - To belgijska czekolada.

- To, że siedzę ci na kolanach i jem twoje słodycze, nie znaczy, że możesz mnie macać - zastrzegła się, siadając.

- Będę musiał żyć nadzieją, że zmienisz zdanie. A może stanie się to, jak tylko zobaczysz, co ci znalazłem.

- Do rzeczy.

- Ja to miałem powiedzieć. - Lekko uszczypnął ją w ucho, dał jej baton i włożył dysk do komputera. Położył dłoń na konsoli. - Roarke. Uruchom system.

Rozległo się buczenie, bardziej przypominające pomruk zbudzonego ze snu zwierza niż odgłos włączającego się komputera. Zapaliły się światła.

- Ładuj dane.

- Jeśli masz je na dysku... - przełknęła kęs batona - ...po co korzystać z tego sprzętu? I tak już wiadomo, że je ściągnąłeś.

- Nie chodzi o to, co mam, ale co zamierzam z tym zrobić. W czasie przeszukania napotkałem kilka przeszkód. Początkowo nie było to nic niezwykłego. Standardowe filtry prywatności, wszystko normalne, zgodne z prawem. Tyle że kiedy trochę w nich podłubałem, zobaczyłem to. Komputer, pokaż na ekranie pierwszym ostatnie zadanie z dysku.

EKRAN PIERWSZY WŁĄCZONY. OBRAZ GOTOWY.

Eve spojrzała ze zmarszczonymi brwiami na śnieżnobiały ekran i zamazane czarne litery.

DANE UTAJNIONE. ODMOWA DOSTĘPU.

- To wszystko? Odmowa dostępu? Walisz głową w mur, a ja przez to musze przyłazić tu i siedzieć ci na kolanach?

- Nie, siedzisz mi na kolanach, bo zachciało ci się batona. Zamiast przyznać mu rację, ugryzła następny kęs czekolady.

- Czemu obraz jest taki niewyraźny?

- Bo na szczęście włączyłem filtry, zanim zacząłem w tym grzebać.

W przeciwnym razie uruchomiłbym alarm i moje niewinne poszukiwania wzbudziłyby niepożądane zainteresowanie. Dlatego przenieśliśmy się tutaj.

Komputer, powtórz ostatnie zadanie.

PRZYJĄŁEM.

Monitor zgasł i po chwili znów rozbłysł. Tym razem obraz był wyraźny.

ZADANIE WYKONANE.

- No i?

- Nie masz za grosz wiary. Za karę przesiądź się tam i bądź cicho.

Wzruszyła ramionami, zsunęła się z jego kolan i usiadła na krześle. Zjadła resztę batonika i zaczęła leniwie sączyć wino.

Obserwowanie Roarke'a przy pracy nie było jakoś szczególnie nużące. Fajnie wyglądał, kiedy podwijał sobie rękawy po łokcie i wiązał włosy w kucyk - jakby przygotowywał się do ciężkiego wysiłku fizycznego.

Część komend wprowadzał z klawiatury, inne podawał ustnie, Eve mogła więc patrzeć, jak jego palce śmigają po klawiszach i słyszeć glos - który, kiedy Roarke był skupiony na pracy - nabierał silniejszego irlandzkiego akcentu.

- Odmowa dostępu? Ja ci dam odmowa dostępu, ciulu pieprzony.

Z lekkim uśmiechem zaniknęła oczy, mówiąc sobie w duchu. da im trochę odpocząć i przy okazji jeszcze raz przebiegnie w myślach wszystkie dotychczasowe ustalenia.

Ani się spostrzegła, u Roarke delikatnie potrząsał jej ramieniem.

- Eve.

- Co! - Otworzyła szeroko w oczy. - Nie spalam. Myślałam tylko.

- Tak, słyszałem.

- Jeśli chcesz przez to powiedzie chrapałam, pocałuj mnie gdzieś.

- Chętnie, ale później. Na razie mam tu coś, co powinnaś zobaczyć.

Przetarta oczy i utkwiła wzrok w jego twarzy.

- Skoro szczerzysz się jak cielę do cyca, pewnie dostałeś się tam, gdzie chciałeś się dostać.

- Sama zobacz. - Wskazał na ekran.

W trakcie czytania Eve powoli podniosła się.

ORGANIZACJA BEZPIECZEŃSTWA WEWNĘTRZNEGO DOSTĘP TYLKO ZA UPOWAŻNIENIEM REDSTAR!

- Jezu Chryste, Roarke, włamałeś się do Organizacji Bezpieczeństwa Wewnętrznego?

- No. - Wzniósł brandy toast za samego siebie. - Dobry Boże, w końcu się udało. Nie było lekko. Zajęło mi to przeszło godzinę, w czasie, kiedy ty... myślałaś.

Wiedziała, że oczy wychodzą jej na wierzch, ale nie mogła nic na to poradzić.

- Nie możesz ot, tak włamać się do OBW.

- Cóż, przykro mi, ale nie mogę się z tobą zgodzić. Jak widzisz...

- Nie chodzi mi o to, że nie potrafisz, tylko że to zabronione.

- Wyluzuj, jesteśmy osłonięci. - Nachylił się ku niej i pocałował ją w czubek nosa. - Ze wszystkich stron.

- Roarke...

- Cii, jeszcze nie widziałaś wszystkiego. Komputer, wprowadź kod. Jak się przekonasz, plik, którego szukałem, jest z oczywistych powodów zaszyfrowany. Wydawałoby się, że taka ekipa, jak OBW, używa bardziej złożonych szyfrów. Z drugiej strony, pewnie nie liczyli się z tym, że ktoś może wniknąć aż tak głęboko. To była prawdziwa bitwa, mówię ci.

- Chyba ci odbiło. Jedyna nadzieja w tym, że uznają cię za niepoczytalnego. Będą cię torturować, wypiorą ci mózg i zamkną cię do końca życia, ale jeśli stwierdzą, że jesteś niespełna rozumu, przynajmniej nie zatłuką cię na śmierć. Mówimy tu o OBW. Organizacji antyterrorystycznej stosującej metody równie paskudne, jak terroryści, których z założenia ma zwalczać - Roarke...

- Wiem, wiem. - Machnął niedbale ręką. - O, już jest. Zobacz.

Z sykiem wypuściła powietrze z ust, odwróciła się do monitora i wbiła wzrok w fotografię i akta personalne Blaira Bissela, agenta drugiego poziomu.

- O cholera! O cholera! - Uśmiechnęła się tak samo radośnie, jak Roarke.

- To szpieg!

7

Szpieg w stanie wiecznego spoczynku, że tak powiem - zauważył Roarke.

- To wiele wyjaśnia. Nie rozumiesz? - Lekko walnęła go pięścią w ramię. - Kto poradzi sobie z zabezpieczeniami lepiej od agenta?

- Cóż, mówiąc bez fałszywej skromności, chciałbym zauważyć, że...

- W tobie nie ma krzty skromności, nawet fałszywej. Bissel był w OBW, nic więc dziwnego, że miał te wszystkie zabezpieczenia w pracowni, że spiknął się ze specjalistką od bezpieczeństwa i że zginął.

- Z ręki innego agenta, naszego lub obcego.

- No właśnie. Agenta, który wiedział o Bisselu i Kade, i we właściwym czasie dał cynk Revie. Żeby wina spadła na nią.

- Po co? Jaki był sens wrabiać niewinną kobietę?

Eve ze zmarszczonym czołem wpatrywała się w ekran. Bissel wyglądał zwyczajnie, pomyślała. Ktoś, kto gustował w takich picusiach, mógłby uznać go za przystojnego, ale poza tym niczym się nie wyróżniał. I o to chodziło, stwierdziła w duchu. Szpicle nie powinni rzucać się w oczy; tylko wtedy mogą być szpiclami.

- Nie wiem, czy istnieje jakikolwiek sens, ale mogło chodzić choćby o to, by nikt za bardzo nie interesował się Bisselem, a jego zabójstwo zostało szybko wyjaśnione, bez wnikania w szczegóły. Ot, niewierny mąż, zadźgany przez oszalałą żonę w ataku furii. Policja wchodzi do domu, pobieżnie ogląda miejsce zbrodni, zabiera podejrzaną i po sprawie.

- Nie łatwiej byłoby po prostu upozorować włamanie i nie mieszać do tego Revy?

- Owszem. - Eve spojrzała na Roarke'a. - A z tego wynika, że sprawa ma z nią związek.

- Kod Czerwony.

- Kod Czerwony i inne rzeczy, nad którymi pracowała w ostatnich latach. - Dallas wcisnęła dłonie do kieszeni i zaczęła chodzić tam i z powrotem. - To nie jedyny tajny projekt, który prowadzicie na zlecenie rządu.

- Pewnie, że nie. - Roarke przyjrzał się zdjęciu Bissela. - Ożenił się z nią ze względu na to, czym się zajmowała. Nie dla niej samej.

- Raczej ze względu na to, czym zajmujesz się ty. Na pewno twoje akta też mają.

- W to nie wątpię. - I zamierzał je jeszcze dziś obejrzeć.

- Co to znaczy, że był agentem poziomu drugiego?

- Nie mam pojęcia.

- Rzućmy okiem na jego kartotekę. Zobaczmy, kiedy został zwerbowany. - Przeczytała dane z ekranu. - Dziewięć lat temu, a zatem nie był nowicjuszem. Parę lat spędził w Rzymie, był też w Paryżu i Bonn. Sporo podróżował.

Jego sztuka zapewniała mu dobrą przykrywkę. Mówił czterema językami, to duży plus. Wiemy, że miał powodzenie u kobiet, to też mogło się przydać.

- Eve, zobacz, kto go zwerbował.

- Gdzie to masz?

Wcisnął jeden z klawiszy, zaznaczając nazwisko.

- Felicity Kade? A niech to. To ona go w to wciągnęła. - Uniosła dłoń, nakazując mu milczenie, i dalej chodziła po pokoju, myśląc głośno. - Pewnie była dla niego kimś w rodzaju instruktora. A instruktorzy często zbliżają się do podopiecznych. Razem pracowali i byli kochankami. Pewnie od samego początku, z przerwami. Należą do określonego typu ludzi.

- Co to za typ? - zainteresował się Roarke.

- Gładkie w obyciu zwierzęta towarzyskie z wyższych sfer. Oboje próżni...

- Dlaczego próżni?

- Dużo luster, dużo drogich łachów, dużo pieniędzy wydanych na operacje plastyczne i zabiegi kosmetyczne.

Roarke oglądał paznokcie, rozbawiony.

- Można by powiedzieć, że to wszystko jest częścią komfortowego stylu życia.

- Uhm, w twoim przypadku. Sam skromnością nie grzeszysz, ale do tej dwójki jeszcze ci daleko. Nie obwieszasz wszystkich ścian lustrami, żeby podziwiać każdy swój ruch, jak Bissel.

Spojrzała w zamyśleniu na Roarke'a i stwierdziła, że gdyby wyglądała tak dobrze, jak on, pewnie pół dnia gapiłaby się w lustro. Dziwne.

- Wszystkie te lustra, powierzchnie odbijające światło... - dodała, kiedy mąż uśmiechnął się do niej - ...można by powiedzieć, że to oznaka nie tylko próżności, ale i braku pewności siebie.

- Też bym tak to odczytał, ale to raczej pytanie do Miry.

- Uhm. - Pogada z nią, i to już niedługo. - W każdym razie pasowali do siebie. Lubili obracać się w tak zwanych kręgach artystycznych i błyszczeć.

Nawet jeśli to tylko przykrywka, musi ich to pociągać. Z drugiej strony, nie każdy może być tajniakiem na dłuższą metę. Trzeba umieć żyć w kłamstwie, stworzyć sobie nową tożsamość, po części prawdziwą, po części zmyśloną. Bez tego człowiek sobie nie poradzi.

- Zgadzam się, że Bissel i Kade wyglądają na lepiej dobraną parę niż Bissel i Reva, przynajmniej na pierwszy rzut oka.

- No dobrze, ale Reva była im potrzebna. Muszą, chcą albo kazano im przeniknąć do Securecompu. Felicity pierwsza zagaduje Revę, zaprzyjaźnia się z nią. Może próbuje ją wybadać. Jednak z jakiegoś powodu Reva nie nadaje się do służby w OBW.

- Pracowała dla rządu - zauważył Roarke. - O mało nie przypłaciła tego życiem. Jest lojalna, a o ile pamiętam, frakcja, z którą była związana, nie darzyła OBW wielką sympatią.

- Polityka. - Eve głośno wypuściła powietrze z ust. - Na samą myśl dostaję kręćka. Ale jeśli nawet uznamy, że nie nadawała się na agentkę, to nie znaczy, że nie była dobrym źródłem informacji dla OBW. Dlatego wciągnęli w to Bissela. Romans, seks. A skoro wziął z nią ślub, to znaczy, że liczyli, że jeszcze długo będą z niej korzystać.

- I w razie czego łatwo będzie jej się pozbyć. Eve odwróciła się do niego.

- To boli, kiedy ktoś tak pomiata bliską ci osobą. Przykro mi.

- Ciekawe, czy poczuje się lepiej czy gorzej, kiedy się o tym wszystkim dowie.

- Tak czy inaczej, będzie musiała to znieść. Nie ma wielkiego wyboru. - Wskazała ruchem głowy ekrany na ścianie. - Ci dwoje wykorzystywali ją jako źródło informacji i prawdopodobnie zainstalowali różne pluskwy w jej gabinecie, komputerze, może nawet w rzeczach osobistych. Była ich wtyczką, niczego nieświadomym kretem i założę się, że wyciągnęli z niej masę informacji. Nie ciągnęliby tego sztucznego małżeństwa i przyjaźni, gdyby to im się nie opłacało.

- Fakt. - A świadomość, że musiało im się opłacać, zapewne była dla niego bardzo irytująca. - Ale po co eliminować dwoje agentów? Gdyby zrobił to ktoś z ich organizacji, byłoby to marnotrawstwo. A ktoś z zewnątrz raczej nie załatwiłby tego tak brutalnie. Czyli, jakkolwiek na to spojrzeć, brudna sprawa.

- Brudna, ale dzięki temu z gry wypadły trzy kluczowe postacie. - Zabębniła palcami w biodra. - Jest w tym coś więcej. Musi być. Może Bissel i Kade nawalili. Może próbowali działać na dwa fronty. Może zostali zdemaskowani. Musimy dokładnie przestudiować ich życiorysy. Znajdź jak najwięcej informacji. A skoro mamy do czynienia z tajniakami, chrzanić przepisy.

- Mogłabyś to powtórzyć? To o chrzanieniu przepisów. To muzyka dla moich uszu.

- Zamierzasz dobrze się bawić, co?

- Tak sądzę, owszem. - Mówiąc to, Roarke nie miał jednak zadowolonej miny. Wyglądał groźnie. - Ktoś musi zapłacić za to, co spotkało Revę. Dobrze, że mogę się do tego przyczynić.

- Czasem opłaca się mieć po swojej stronie kogoś tak przerażającego, jak ty.

Usiądź mi na kolanach i powtórz to.

- Zdobądź te informacje, koleś. Muszę zadzwonić na komendę, skontaktować się z obstawą domu Revy. Nie chcę, żeby ktokolwiek tam się zakradł, zanim rano poszukamy w nim pluskiew.

- Jeśli jakieś były, agencja pewnie już zdążyła kogoś po nie wysłać.

- Musieliby uwinąć się z tym w czasie, kiedy Reva dostała przesyłkę i pojechała na miejsce zbrodni. - Przeczesała dłonią włosy, myśląc o chronologii wydarzeń. - Gdyby wzięli się do usuwania podsłuchów zaraz po jej wyjściu, może by zdążyli. Ktoś jednak musiał być w tym czasie we Flatironie. Wydaje mi się, że do operacji takiej, jak ta, wymagającej dokonania podwójnego zabójstwa, wyznaczono małą, zwartą ekipę. Tak, aby o wszystkim wiedziało jak najmniej osób.

- Mówimy tu o Organizacji Bezpieczeństwa Wewnętrznego - przypomniał Roarke. - Polecenie usunięcia podsłuchu z prywatnego mieszkania mogło być wydane agentom bez podania przyczyn.

- A oni są od tego, żeby wykonywać rozkazy - mruknęła Eve i przed oczami stanęły jej zakrwawione ciała w łóżku Felicity Kade. Kto mógłby wydać rozkaz popełnienia tak potwornej zbrodni? Nie było to zabójstwo polityczne, pomyślała. Nie da się ot tak zatuszować brutalnego, krwawego morderstwa.

- Może i masz rację. Mimo wszystko, nawet jeśli takie polecenie zostało wydane, może coś im umknęło.

Pracowali jeszcze dwie godziny, zanim Roarke przekonał Eve, że dziś niczego już nie zwojuje. Namówił ją, by poszła do łóżka, i kiedy upewnił się, że zasnęła, wstał i wrócił na górę. Tam znów wziął się do roboty.

Ponieważ główny katalog był już otwarty, bez kłopotu dostał się do swoich akt. Mieli mniej pewnych informacji o nim, niż się spodziewał. Właściwie wszystkie były powszechnie znane i osobiście przez niego poprawione przed udostępnieniem opinii publicznej.

Jego dość burzliwy życiorys poprzetykany był określeniami typu „podejrzany”, „domniemany1 czy „prawdopodobny”, często dotyczącymi jego rzeczywistych przewin, ale kilku przypisywanych mu grzechów nie popełnił. To nie miało większego znaczenia.

Bardziej go rozbawiło niż zirytowało, kiedy odkrył, że dwie z jego kochanek byty podstawionymi agentkami.

Zapalił papierosa i odchylił się z krzesłem do tyłu, wspominając je z sympatią. Cóż, nie mógł narzekać. Dobrze mu było w ich towarzystwie i był przekonany, że choć nie wykonały zadania, to też nieźle się bawiły.

OBW nie znała prawdy o jego matce, co sprawiło mu głęboką ulgę. W odpowiedniej rubryce widniało nazwisko Meg Roarke. Nie miał nic przeciwko temu. Co ich obchodziło, kto wydał go na świat? Dziewczyna na tyle głupia, by pokochać człowieka pokroju Patricka Roarke'a i mu uwierzyć, nie powinna nikogo interesować.

Tym bardziej że od dawna już nie żyła.

Ponieważ nie zadali sobie trudu, by sięgnąć tak daleko w przeszłość czy dokopać się do głęboko ukrytych tajemnic, nie wiedzieli nic o jego ciotce i reszcie rodziny odnalezionej w zachodniej Irlandii. Niedawno odszukani krewni nie będą obserwowani, nagabywani ani nachodzeni przez OBW.

Za to kartoteka jego ojca była obszerna. Patrickiem Roarkiem poważnie interesowały się OBW, a także Interpol, Światowa Rada Wywiadu i inne tajne organizacje, z którymi OBW dzieliła się informacjami W pewnym momencie nawet rozważano możliwość zwerbowania go, został jednak uznany za zbyt nieobliczalnego.

Nieobliczalnego, pomyślał Roarke i parsknął ponurym śmiechem. Cóż, nie mógł się z tym nie zgodzić.

Powiązali go z Maksem Rickerem, co nie było niespodzianką. Ricker był sprytny, jego siatka rozszerzyła swoje wpływy na całą Ziemię, a nawet inne planety; do jej bardziej lukratywnych przedsięwzięć należał handel bronią i nielegalnymi substancjami. Sam Ricker jednak okazał się zbyt próżny, by zatrzeć za sobą wszystkie ślady.

Patrick Roarke uważany był za narzędzie w jego rękach, i to niezbyt sprawnie działające. Miał zbyt dużą słabość do alkoholu i innych substancji chemicznych. I nie był dość dyskretny, by zasłużyć na wyższą pozycję czy stałe zatrudnienie u Rickera.

Kiedy Roarke zobaczył to wszystko czarno na białym, tym większą satysfakcję sprawił mu fakt, że to Eve wsadziła Rickera za kraty.

Miał już zamknąć plik, kiedy w oczy rzuciła mu się notatka o podróży do Dallas. Na widok daty i miejsca krew zastygła mu w żyłach.

PATRICK ROARKE POJECHAŁ Z DUBLINA DO DALLAS OKRĘŻNĄ TRASĄ, POD NAZWISKIEM ROARKE O'HARA. PRZYBYŁ DO DALLAS 5 - 12 - 2036 O SIEDEMNASTEJ TRZYDZIEŚCI. Z LOTNISKA ODEBRAŁ GO RICHARD TROY VEL WILLIAM BOUNTY, VEL RICK MARCO. NASTĘPNIE RAZEM POJECHALI DO HOTELU CASA DIABLO, GDZIE TROY ZAMELDOWAŁ SIĘ POD NAZWISKIEM RICK MARCO. ROARKE WYNAJĄŁ POKÓJ JAKO CHARA.

O DWUDZIESTEJ PIĘTNAŚCIE PODEJRZANI WYSZLI Z HOTELU I UDALI SIĘ PIESZO DO BARU CZARNE SIODŁO, GDZIE PRZEBYWALI DO DRUGIEJ ZERO ZERO. ZAPIS ROZMOWY W ZAŁĄCZNIKU.

Było tego więcej - standardowe meldunki z trwającej trzy dni obserwacji, opisy miejsc odwiedzanych przez obu mężczyzn i ich spotkań z podobnymi sobie typami w barach i spelunach.

Dużo picia i pozerstwa, wymieniane półgębkiem uwagi o transporcie amunicji z bazy w Atlancie.

Max Ricker. Roarke nie musiał czytać tych dokumentów, by wiedzieć, że jego ojciec i ojciec Eve byli co najmniej szeregowymi członkami siatki Rickera. I że spotkali się w Dallas.

Zaledwie kilka dni przed tym, jak Eve została znaleziona w zaułku, pobita i półżywa.

Wiedział o tym, podobnie jak ona. OBW też wiedziała.

PODEJRZANY ROARKE WYMELDOWAŁ SIĘ Z HOTELU O DZIESIĄTEJ TRZYDZIEŚCI PIĘĆ NASTĘPNEGO DNIA. ZOSTAŁ ODWIEZIONY PRZEZ TROYA NA LOTNISKO I POLECIAŁ DO ATLANTY. TROY WRÓCIŁ DO POKOJU HOTELOWEGO, W KTÓRYM MIESZKAŁ Z NIELETNIĄ. OBSERWACJĘ ROARKE'A PRZEJĄŁ AGENT CLARK.

- Nieletnią - powtórzył Roarke. - Skurczysyny. Żeby was szlag trafił, wiedzieliście o wszystkim!

Ogarnięty wściekłością i odrazą, otworzył akta Richarda Troya.

Było jeszcze przed świtem, kiedy drgnęła i poczuła, jak otulają ją jego ramiona. Tak lekko. Na wpół uśpiona, odwróciła się do niego i spowiło ją jego ciepło. Jego usta spoczęły na jej ustach.

Pocałunek był tak czuły, tak delikatny, że choć wciąż unosiła się na skrzydłach gasnącego snu, odruchowo go odwzajemniła.

W mroku zawsze mogła go odszukać, wiedziała, że będzie przy niej, by ją utulić lub rozpalić. Albo poprosić ją o to samo.

Wplotła palce w jego włosy i przyciągnęła go do siebie, pragnąc, by pocałował ją mocniej. By ich wargi i języki połączyły się w jedno w dotyku tak ulotnym, jak sen, który już zaczynała zapominać.

W tej chwili liczył się tylko Roarke, jego gładka skóra przesuwająca się po jej ciele, jego kształty, zapach i smak. Kiedy wyszeptała jego imię, zawładnął już jej zmysłami.

Jego usta przesuwały się po niej, najpierw musnęły policzki, potem szyję, ramiona, by wreszcie spocząć lekko w miejscu, gdzie czuło się bicie serca.

- Kocham cię - powiedział z ustami wtulonymi w jej pierś. - Zatraciłem się w miłości do ciebie.

Nie zatraciłeś, pomyślała Eve i uśmiechnęła się w ciemności. Odnalazłeś.

Oboje się odnaleźliśmy.

Przez chwilę leżał z głową na jej piersi i zamknął oczy, pragnąc zapanować nad gwałtownymi emocjami, upewnić się, że będzie wobec niej delikatny.

Tak bardzo chciał być delikatny.

Westchnęła cicho i sennie. Wiedział, że lubiła, kiedy tak ją budził. Bez względu na to, co ją spotkało w przeszłości, otworzyła przed nim serce, a to uczyniło go człowiekiem lepszym, niż się tego spodziewał w najśmielszych snach.

Dlatego dotykał jej delikatnie i kiedy doprowadził ją do szczytu rozkoszy, było cudownie i słodko.

Gdy wsunął się w nią, stali się jednym cieniem, poruszającym się w ciemnościach.

Tuliła go do siebie w wielkim łożu pod świetlikiem, za którym szarzał świt. Mogłaby tak leżeć jeszcze godzinę, pomyślała. W ciszy, u jego boku, szczęśliwa, do chwili, kiedy trzeba będzie stawić czoło światu, pracy, zbrodni.

- Eve. - Przycisnął usta do jej ramienia. - Musimy porozmawiać.

- Mmm. Nie chcę rozmawiać. Śpię.

- To ważne. - Odsunął się od niej, choć zaprotestowała jękiem. - Przykro mi. Włączyć światła na dwadzieścia procent mocy.

- O rany. - Osłoniła oczy dłonią. - Która jest? Piąta? Nikt nie musi rozmawiać o piątej rano.

- Już prawie wpół do szóstej, o siódmej będzie tu twoja ekipa. A nam potrzeba czasu.

Rozczapierzyła palce i wyjrzała zza nich, mrużąc oczy.

- Czasu na co?

- W nocy wróciłem do gabinetu i obejrzałem jeszcze kilka plików.

Przez rozłożone palce dostrzegła na jego twarzy irytację.

- Zdawało mi się, że mówiłeś, że niczego więcej nie zwojujesz.

- W twojej sprawie, owszem. Zrobiłem to dla siebie. Chciałem obejrzeć swoją kartotekę, na wypadek, gdyby... Na wszelki wypadek.

Eve natychmiast usiadła.

- Masz kłopoty? Chryste, podpadłeś pieprzonej OBW?

- Nie. - Położył dłonie na jej barkach i pomasował ramiona. Poczuł ból na myśl, że zaraz przysporzy jej cierpienia. - Nie w tym rzecz. Przy okazji zajrzałem do akt mojego ojca.

- Chodzi o twoją matkę. - Ścisnęła mu dłoń.

- Nie. Wygląda na to, że nawet nie mignęła im na radarze. On w tamtym okresie jeszcze nieszczególnie ich obchodził, a ona zupełnie nie miała dla nich znaczenia, nie była użyteczna ani godna uwagi, i całe szczęście. Patrick Roarke jednak interesował ich coraz bardziej i co jakiś czas brali go pod obserwację. Chyba mieli nadzieję, że dzięki niemu zdobędą coś na Rickera.

- To się zawiedli, sądząc po tym, że Ricker prowadził swoją działalność aż do zeszłego roku.

- To, co zdobyli, nic wystarczyło. Akta są obszerne, zawiłe, z wieloma odwołaniami do innych dokumentów. Efekt setek w gruncie rzeczy zmarnowanych roboczogodzin.

- Cóż, facet siedzi. Znaczy, Ricker. Co to ma z czymkolwiek wspólnego?

- Obserwowali mojego ojca, bo myśleli, że jest człowiekiem Rickera, i pojechali za nim do Dallas. To było w maju. Tego samego roku, kiedy skończy, łaś osiem lat.

Powoli skinęła głową, ale musiała przełknąć ślinę.

- Wiedzieliśmy, że był w tym czasie w Dallas i pomagał w przygotowaniach do akcji w Atlancie, prowokacji, która położyła kres działalności Skinnera. To bez znaczenia. Może skoro się już obudziłam, to wezmę prysznic.

- Eve. - Ścisnął jej dłonie i poczuł, że próbuje mu się wyrwać. - Na lotnisku czekał na niego człowiek nazwiskiem Richard Troy.

Jej oczy były szeroko otwarte ze strachu - tak jak wtedy, kiedy budziła się z koszmarów.

- To nie ma nic wspólnego ze śledztwem. Sprawa Bissela jest najważniejsza. Muszę...

- Do tej pory nie grzebałem w twojej przeszłości, bo wiedziałem, że tego sobie nie życzysz. - Jej dłonie stały się zimne, ale ich nie puszczał. Żałował, że nie może ich rozgrzać, - Teraz też nie chciałem tego robić, zależało mi tylko na tym, by się upewnić, że moja rodzina nie jest pod obserwacją. Eve... - Podniósł jej zesztywniała ręce do swoich ust. - Eve, kochanie, nasi ojcowie się znali. Nie możemy udawać, że tak nie było. Nie chcę cię zranić. Nie mógłbym sobie tego wybaczyć.

- Daj sobie z tym spokój.

- Nie mogę. Przykro mi Próbowałem przekonał sam siebie, że nie powinienem ci o tym mówić. „Ona nie musi, nie chce tego wiedzieć, powtarzałem sobie. Nie mogę jednak niczego przed tobą ukrywać. Zraniłbym cię jeszcze mocniej, a nawet obraził, gdybym uznał, że nie potrafiłabyś sobie z tym poradzić.

- Śliska sprawa. - Jej głos był chrapliwy, oczy ją piekły. - Cholernie śliska sprawa.

- Może i tak, ale taka jest prawda. Muszę ci powiedzieć, czego się dowiedziałem, a ty sama zdecydujesz, ile z tego chcesz usłyszeć.

- Muszę pomyśleć! - Wyszarpnęła dłonie z jego uścisku. - Muszę pomyśleć. Zostaw mnie samą i daj mi pomyśleć. - Zerwała się z łóżka i pobiegła do łazienki. Trzasnęła drzwiami.

Już miał za nią ruszyć, ale kiedy zadał sobie pytanie, czy chce to zrobić z troski o nią, czy o siebie, sam nie był pewien, co odpowiedzieć. Dlatego czekał.

Wzięła piekielnie gorący prysznic. Po jakimś czasie serce jej się prawie uspokoiło. Za długo siedziała w kabinie suszącej i po wyjściu trochę kręciło jej się w głowie. Musiała napić się kawy, to wszystko. Kilka łyków kawy - tego jej trzeba. No i nie mogła zawracać sobie głowy jakimiś bzdurami.

Miała zadanie do wykonania. Patrick Roarke, jej ojciec, to, co stało się w Dallas - tamto wszystko nie miało żadnego, ale to żadnego znaczenia. To już jej nie dotyczyło. Nie mogła zaśmiecać sobie głowy takimi drobiazgami, za dużo miała roboty.

Spojrzała na swoje odbicie w lustrze nad umywalką, na swoją bladą, przerażoną twarz. Miała ochotę walnąć ją pięścią. Ledwo się pohamowała.

Zamiast tego odwróciła się, narzuciła szlafrok i wróciła do sypialni.

Roarke też był już w szlafroku. Bez słowa podszedł do niej i podał jej kubek kawy.

- Nie chcę nic wiedzieć. Potrafisz to zrozumieć? Nie chcę.

- Dobrze więc. - Dotknął jej policzka. - Zostawmy to.

Nie zarzuci jej tchórzostwa, uprzytomniła sobie. Nawet mu to do głowy nie przyjdzie. Będzie ją po prostu kochał.

- Nie chcę wiedzieć - powtórzyła - ale ty i tak musisz mi wszystko powiedzieć. - Osunęła się na krzesło, bo bała się, że kolana zaczną jej drżeć. - Nazywał się Troy?

Usiadł naprzeciw niej, po drugiej stronie niskiego stolika, ponieważ czuł, że chciała zachować dystans.

- Posługiwał się wieloma nazwiskami, ale to akurat było prawdziwe. Tak się przynajmniej wydaje. Richard Troy. W bazie jest jego kartoteka. Nie przeczytałem jej w całości, tylko... tylko część, która dotyczyła tej historii z Dallas. Ale skopiowałem ją na wypadek, gdybyś ty chciała to zobaczyć.

Nie wiedziała, czego chce.

- Poznali się w Dallas.

- Tak. Twój ojciec odebrał mojego z lotniska i zawiózł go do hotelu, w którym... w którym byłaś ty. Zameldował się jako Rick Marco. Tego wieczoru wyszli razem na miasto i się schlali. W aktach jest zapis ich rozmowy, jeśli tak to można nazwać, i innych rozmów, jakie odbyli w ciągu trzech dni, które spędzili ze sobą. Dużo pozerstwa i przechwałek, i trochę uwag na temat interesów gangu w Atlancie.

- Chodzi o przemyt broni organizowany przez Rickera?

- Tak. Mój ojciec miał pojechać do Atlanty i zrobił to dzień później.

Prawdopodobnie był płatnym informatorem policji, wtyczką w organizacji Rickera. Tyle że wziął pieniądze od glin i Rickera, po czym wystrychnął obie strony na dudka i wrócił do Dublina.

- Tak właśnie przypuszczaliśmy w trakcie śledztwa w sprawie Skinnera. Agenci się nie spisali, skoro nie odgadli zamiarów twojego ojca i nie ostrzegli lokalnej policji. To znaczy, że OBW odpowiada za śmierć trzynastu gliniarzy, którzy zginęli podczas tamtego nieudanego nalotu, w takim samym stopniu, jak Ricker i cała reszta.

- Moim zdaniem OBW miała gliniarzy gdzieś.

- No dobrze. - Mogła skupić się na tym i choć częściowo ukierunkować swój gniew. - Ricker był ich głównym celem. Prowadził w Atlancie szeroko zakrojone interesy, ale to była tylko część jego imperium. Może OBW była zbyt pochłonięta walką z nim, rozbijaniem jego siatki i wykonywaniem tańca zwycięstwa, by się domyślić, że taki pionek jak Patrick Roarke zrobi wszystkich na szaro. Ale to karygodne, że posiali policjantów na pewną śmierć.

- Wiedzieli o tobie.

- Co takiego?

- Wiedzieli, że w tym cholernym pokoju było z nim dziecko. Nieletnia. Ci dranie wiedzieli.

Kiedy oczy Eve zmętniały, Roarke zaklął, odepchnął stolik na bok i wcisnął jej głowę między kolana.

- Powoli, oddychaj powoli. Chryste, Chryste, przepraszam.

Jego głos dźwięczał jej w uszach. Piękny głos, szepczący coś w języku gaelickim. Roarke tracił głowę, czuła to, poznała po drżeniu jego dłoni, spoczywającej na jej karku. Zauważyła, że ukląkł przy niej. Cierpiał tak, jak ona, jeśli nie bardziej.

Czyż to nie było dziwne? Czy nie było to cudem?

- Nic mi nie jest.

- Poczekaj jeszcze minutę. Drżysz. Chcę ich śmierci. Tych, którzy wiedzieli, że jesteś w jego mocy, i nic nie zrobili. Chcę pić ich krew.

Oparła policzek o kolano i spojrzała na niego. W tej chwili rzeczywiście wyglądał, jakby był w stanie przegryźć komuś gardło.

- Nic mi nie jest - powtórzyła. - To niczego nie zmieni, Roarke. Dlatego że ja przeżyłam, a on nie. Muszę przeczytać te akta.

Przytaknął i oparł głowę na jej głowie.

- Gdybyś to przede mną zataił... - jej głos brzmiał ochryple, ale nie odkaszlnęła - ...byłoby to ze szkodą dla mnie i dla ciebie. Wiem, że tobie też nie jest lekko, ale to, że mi powiedziałeś... że uwierzyłeś, że sobie z tym poradzimy, bardzo nam pomoże. Muszę zobaczyć te dokumenty.

- Zaraz je przyniosę.

- Nie, pójdę z tobą. Obejrzymy to razem.

Wrócili do jego gabinetu i przeczytali otwarty przez niego dokument. Nie usiadła. Nie zamierzała pozwolić, by nogi znów się pod nią ugięły. Nawet kiedy zobaczyła raport agenta.

PODEJRZANY WYKORZYSTUJE SEKSUALNIE I MALTRETUJE NIELETNIĄ, KTÓRA RZEKOMO JEST JEGO CÓRKĄ. BRAK DANYCH NA JEJ TEMAT, BRAK INFORMACJI O MATCE BIOLOGICZNEJ BĄDŹ ZASTĘPCZEJ. INTERWENCJA BYŁABY W TYM MOMENCIE NIEWSKAZANA. JEŚLI PODEJRZANY ZORIENTUJE SIĘ, ŻE JEST POD OBSERWACJĄ, A KTÓRAKOLWIEK Z INSTYTUCJI POMOCY SPOŁECZNEJ BĄDŹ POLICJA DOWIE SIĘ O SYTUACJI NIELETNIEJ, PODEJRZANY PRZESTANIE BYĆ UŻYTECZNY.

ZALECA SIĘ NIEPODEJMOWANIE ŻADNYCH DZIAŁAŃ W ODNIESIENIU DO NIELETNIEJ.

- Umyli od tego ręce - powiedział Roarke cicho, za cicho. - Nie cierpię zasranych glin. Za przeproszeniem - doda! po chwili.

- Ci ludzie nie są glinami. Prawo mają w nosie, sprawiedliwość tym bardziej. A już człowiek w ogóle ich nie obchodzi. Liczy się dla nich tylko pełny obraz, tak było zawsze, od chwili, kiedy w przededniu wybuchu Wojen Miejskich powołano tę ich organizację. Pełny obraz jest najważniejszy, dać widocznych na nim ludzi.

Opanowała gniew i przerażenie i czytała dalej. Dopiero gdy doszła do końca, musiała wyciągnąć rękę i oprzeć się o konsolę, by nie stracić równowagi.

- Wiedzieli, co się stało. Wiedzieli, że go zabiłam. Mój Boże, wiedzieli i zatarli po mnie ślady.

- Ze względów bezpieczeństwa... brednie. Chcieli ukryć własną winę.

- Tu jest napisane... że urządzenia podsłuchowe były uszkodzone i tej nocy nie działały. Cóż za zbieg okoliczności. - Eve wzięła głęboki oddech i przeczytała ten fragment raz jeszcze.

OBSERWACJA WZNOWIONA O SIÓDMEJ SZESNAŚCIE. PRZEZ SZEŚĆ GODZIN NIE ODNOTOWANO ŻADNEGO DŹWIĘKU ANI RUCHU. OBAWA, ŻE PODEJRZANY WYMKNĄŁ SIĘ POD OSŁONĄ CIEMNOŚCI, SKŁONIŁA AGENTA DO PODJĘCIA RYZYKA PRZESZUKANIA POKOJU. PO WEJŚCIU AGENT ZOBACZYŁ ZWŁOKI PODEJRZANEGO. PRZYCZYNĄ ZGONU BYŁY LICZNE RANY KŁUTE ZADANE MAŁYM NOŻEM KUCHENNYM. NIELETNIEJ NIE UDAŁO SIĘ ODNALEŹĆ. W POKOJU NIE BYŁO INFORMACJI O RICKERZE ANI O ROARKE'U. NA POLECENIE CENTRALI TEREN ZOSTAŁ WYSPRZĄTANY. CIAŁO ZABRAŁA WEZWANA W TYM CELU SPECJALNA EKIPA. NIELETNIĄ UWAŻANĄ ZA CÓRKĘ PODEJRZANEGO ODNALEZIONO W JEDNYM ZE SZPITALI, GDZIE POZOSTAWAŁA POD OBSERWACJĄ. BYŁA W CIĘŻKIM STANIE FIZYCZNYM I PSYCHICZNYM. LOKALNA POLICJA PROWADZI DOCHODZENIE. NIELETNIA NIE MA DOKUMENTÓW I ZOSTANIE JEJ PRZYDZIELONY OPIEKUN SPOŁECZNY. WŁADZE LOKALNE NIE ZDOŁAŁY USTALIĆ TOŻSAMOŚCI NIELETNIEJ. NIELETNIA WIE PAMIĘTA WŁASNEGO NAZWISKA ANI SYTUACJI RODZINNEJ. NIE MOŻNA JEJ POWIĄZAĆ Z TROYEM ANI NASZĄ AGENCJĄ. NIELETNIA TRAFIŁA DO URZĘDU DO SPRAW NIELETNICH I OTRZYMAŁA NAZWISKO DALLAS EVE. SPRAWA TROYA ZAMKNIĘTA.

- Moje akta też mają? - Tak.

- Powiązali mnie z tą sprawą?

- Nie sprawdzałem.

- Gratuluję siły woli. - Kiedy nie odpowiedział, Eve odwróciła się od ekranu i ruszyła ku niemu.

Roarke cofnął się o krok.

- Ktoś za to zapłaci. Nic mnie nie powstrzyma. Nie mogę zabić człowieka, który cię skrzywdził, choć, Bóg mi świadkiem, od dawna o tym marzę. Ale ktoś zapłaci za to, że stał z boku i na wszystko pozwolił.

- To niczego nie zmieni.

- Zmieni, i to jak. - Dał upust furii, która wzbierała w nim od chwili, gdy przeczytał raporty. - Na tym polega zasada równowagi, na której opiera się ta wasza święta sprawiedliwość. Teraz to ja zastosuję ją w praktyce.

I tak już było jej zimno, bardzo zimno, ale te słowa i mina, z jaką Roarke je wypowiedział, zmroziły Eve do głębi.

- Nie będzie mi lżej ze świadomością, że zamierzasz polować na jakiegoś agenta, prowadzącego tę sprawę dwadzieścia lat temu.

- To o tym nie myśl.

- Skup się lepiej na pracy, na tym, co obiecałeś zrobić.

Roarke wyszedł zza konsoli i ruszył ku Eve. Ujął ją pod brodę, oczy miał zimne jak lód.

- Myślisz, że mogę tak to zostawić? I że to zrobię?

- Nie. A ty myślisz, że stanę z boku, pozwolę ci wytropić jakiegoś człowieka i osobiście wymierzyć mu sprawiedliwość?

- Nie. Mamy więc kłopot. Tymczasem możesz liczyć na moją pomoc w śledztwie. Nie będę się z tobą spierał, Eve - wszedł jej w słowo. - Nie będę cię prosił ani od ciebie wymagał, żebyś wyrzekła się swoich zasad. Proszę tylko, żebyś i ty nie wymagała tego ode mnie.

- Chcę, żebyś coś zapamiętał. - Głos jej się załamywał. - Przemyśl to, co powiem, zanim zrobisz coś, czego nie da się cofnąć.

- Zrobię to, co muszę - odpowiedział bezbarwnym tonem. - Podobnie jak ty.

- Roarke. - Ścisnęła go za ramiona. Czuła wręcz, jak jej się wymykał, i to przejmowało ją lękiem. - Cokolwiek spotkało mnie w Dallas, przetrwałam.

Dzięki temu, co się wtedy stało, jestem tutaj. Kto wie, może gdyby nie tamto, nie miałabym wszystkiego, co dla mnie ważne, włącznie z tobą. Jeśli to prawda, byłabym gotowa przejść przez to raz jeszcze. Przeżyłabym od nowa każdą minutę tego koszmaru, by mieć ciebie, moją odznakę, to życie. Taka równowaga mi wystarcza. Przemyśl to.

- Dobrze.

- Muszę przygotować się do porannej odprawy. - I zająć myśli czymś innym, czymkolwiek innym. - Ty też. Na razie musimy odłożyć przeszłość na bok. Jeśli tego nie potrafisz, nie przydasz się ani mnie, ani swojej przyjaciółce.

- Eve. - Wymówił jej imię tak łagodnie, bo jego miłość do niej była przesycona łagodnością, i otarł z jej policzka łzę.

Kiedy wziął ją w ramiona, coś w niej pękło. Wtuliła się w niego i pozwoliła sobie na płacz.

8

Zanim ekipa przyjechała na odprawę, Eve zdążyła wrócić do formy. Wspomnienia tego, co przeżyła w Dallas, na razie zamknęła na klucz, by mogła do nich wrócić, kiedy zostanie sama i będzie w stanie je znieść. Dopiero wtedy pomyśli, co można z tym zrobić, a czego nie.

On ich zabije. Nie miała co do tego złudzeń. Pozostawiony sam sobie, Roarke odnajdzie ludzi odpowiedzialnych za polecenie „niepodejmowania żadnych działań” wtedy w Dallas i... wyeliminuje ich.

Aby przywrócić równowagę.

Zrobi to, jeśli Eve nie znajdzie klucza do jego gniewu, poczucia sprawiedliwości, potrzeby wymierzenia kary. Potrzeby, by w jej imieniu pomścić krzywdę zrozpaczonego, maltretowanego dziecka.

Musiała jakoś ten klucz znaleźć. A jednocześnie stawić czoło jednej z najpotężniejszych i najbardziej hermetycznych organizacji we wszechświecie.

Z tego powodu musiała zrezygnować z planu poszerzenia zespołu o starannie dobraną grupę ludzi z wydziału elektronicznego. Czuła się, jakby miała w ręku misternie skonstruowaną małą bombę. Musiała ostrożnie się z nią obchodzić, by nie wybuchła jej w twarz.

Jej zespół będzie tak nieliczny i zwarty, jak to możliwe.

Feeney. Bez niego się nie obejdzie. W tej chwili pałaszował swoje ulubione ciastka z kruszonką, zażarcie kłócąc się z McNabem o jakiegoś gracza w Arena Bali nazwiskiem Snooks.

Gwiazda wydziału elektronicznego, Ian McNab, nie wyglądał na człowieka, pasjonującego się Arena Bali. Z drugiej strony, typowego gliniarza też nie przypominał. Miał na sobie fioletowe spodnie ze sztucznej skóry, z nogawkami, które ciasno spiął w kostkach, by pokazać światu godne alfonsa fioletowe żelowe tenisówki. Obcisła koszula w fioletowe paski podkreślała wąską talię i kościste ramiona. Blond włosy zaczesał do tyłu i związał we względnie prosty warkocz, który zwisał między wydatnymi łopatkami; prostotę uczesania rekompensowała plątanina srebrnych kółek tkwiących w lewym uchu.

Choć miał ładną twarz, wąską, gładką i ozdobioną bystrymi zielonymi oczami, nie wyglądał na faceta w typie twardej, solidnej Delii Peabody. A mimo to zakochała się w nim po uszy.

Żeby przekonać się, co ich łączy, wystarczyło zobaczyć, jak niedbale musnął dłonią jej kolano, a dziewczyna trąciła go łokciem, kiedy spróbował zabrać jej ciastko.

A dowodem, że miłość rozkwitła w pełni, było to, że Peabody przełamała ciastko na pół i podzieliła się z McNabem.

Byli Eve potrzebni, wszyscy troje, a oprócz nich jeszcze jedna osoba - jej mąż, który w tej chwili sączył kawę i czekał na sygnał do rozpoczęcia przedstawienia.

A dając go, Eve narazi wszystkich na niebezpieczeństwo.

- Jeśli wszyscy wypili kawkę, mamy do omówienia drobną sprawę podwójnego zabójstwa.

- Przyniosłem raport z wydziału elektronicznego. - Feeney wskazał ruchem głowy pudełko dysków leżące na biurku. - Wszystkie komputery, z domu, galerii i pracowni, trafił szlag. Dane zostały uszkodzone. Mam parę pomysłów na to, jak je odzyskać, ale nie będzie to łatwe i trochę potrwa. Byłoby prościej i szybciej, gdybyśmy mogli skorzystać ze sprzętu naszego cywilnego konsultanta.

- Proszę bardzo - powiedział Roarke i Feeney rozpromienił się, podekscytowany.

- Moi ludzie mogą być tu za godzinę z tymi komputerami. Utworzymy sieć i...

- Wykluczone - przerwała Eve. - Muszę cię poprosić, żebyś osobiście przywiózł wybrane komputery. Te, które zostaną w komendzie, mają być pilnowane dwadzieścia cztery godziny na dobę. Trzeba je będzie zabrać z magazynu, Feeney. Najszybciej, jak to możliwe.

- Dallas, elektronika to nie twoja działka, ale nawet ty powinnaś zdawać sobie sprawę, ile czasu zajmie mi cudowne uleczenie kilkunastu komputerów. Nie mogę przytaszczyć więcej niż dwa za jednym podejściem, a bez pomocy ekipy specjalistów, co najmniej sześcioosobowej, minie wiele dni, jeśli nie tygodni, zanim wyciągniemy z nich coś, co da się odczytać.

- Nic na to nie poradzę. Zmienił się charakter dochodzenia. Wpadły mi w ręce informacje potwierdzające, że w morderstwa zamieszana jest Organizacja Bezpieczeństwa Wewnętrznego.

Na chwilę zapadła zupełna cisza.

- Poważnie? - powiedział wreszcie McNab, wyraźnie ożywiony. - O w mordę, ale jazda.

- To nie film, detektywie, ani gra komputerowa, w której wcielasz się w tajnego agenta. Zginęło dwoje ludzi.

- Z całym szacunkiem, pani porucznik, ale życia i tak im nie wrócimy.

Eve nie potrafiła znaleźć dobrej odpowiedzi na te słowa, więc puściła je mimo uszu.

- Nie mogę zdradzić, jak zdobyłam te informacje. - Mimo to zauważyła, że Feeney zerknął na Roarke'a z zaciekawieniem i uznaniem. - Jeśli sąd zażąda ode mnie ujawnienia ich źródła, a jest to całkiem prawdopodobne... skłamię. Chcę wam to powiedzieć z góry. Bez wahania złożę fałszywe zeznania, nie tylko dlatego, żeby chronić swojego informatora, ale też ze względu na dobro śledztwa i konieczność zapewnienia bezpieczeństwa Revie Ewing, o której niewinności jestem przekonana.

- Jak dla mnie, anonimowa informacja byłaby najlepsza - odrzekł Feeney, jakby nigdy nic. - Transmisja danych, której źródła nie można namierzyć. Jest kilka sposobów, żeby ją upozorować tu, na twoim komputerze. Ze niby ktoś ci to podesłał. Większość testów nie powinna wykazać niczego podejrzanego.

- To nielegalne - zauważyła Eve, a Feeney uśmiechnął się niewinnie.

- Tak tylko głośno myślę.

- Biorąc tę sprawę, byliście przekonani, że chodzi o standardowe śledztwo dotyczące zabójstwa. Tak nie jest. Macie wybór. Możecie zrezygnować, zanim powiem wszystko, co wiem. Jak już to zrobię, nie będzie odwrotu. A może być naprawdę gorąco. Nie wolno wciągnąć w to nikogo spoza naszego grona, rozmawiać o śledztwie będziemy tylko w bezpiecznych miejscach. Każdy z nas będzie codziennie sprawdzany na obecność urządzeń podsłuchowych, kontrola obejmie nasze domy, miejsca pracy, pojazdy i nas samych. Będziecie narażeni na niebezpieczeństwo i na pewno znajdziecie się pod obserwacją.

- Pani porucznik. - Peabody zaczekała, aż spojrzenie Eve zwróci się ku niej. - Jeśli jeszcze nie wiesz, że w to wchodzimy, mówię ci to teraz.

- To nie jest zwyczajne śledztwo.

- Nie. To superjazda. - Delia zachichotała radośnie, a McNab parsknął śmiechem.

Eve przysiadła na rogu biurka. Wiedziała, że może na nich liczyć, ale musiała dać im szansę, by się wycofać.

- Blair Bissel był agentem OBW, zwerbowanym i wyszkolonym przez Felicity Kade.

- To OBW ich załatwiła?

Eve zerknęła na McNaba.

- Nie ułożyłam jeszcze wszystkiego w zgrabną całość, detektywie. Żadnych notatek - powiedziała, kiedy wyjął notes. - Zapiski możecie robić tylko na zabezpieczonych komputerach. Oto, co wiem. Bissel pracował w OBW dziewięć lat. Był agentem drugiego poziomu, głównie pełnił funkcję łącznika. Pośredniczył w przekazywaniu informacji, zdobywał je też samodzielnie i dzielił się nimi z oficerem prowadzącym. Na ogół była to Kade, choć nie tylko ona. Przed trzema Jaty Kade polecono nawiązać znajomość z Revą Ewing, zaprzyjaźnić się z nią. - Dlaczego właśnie z Ewing? - spytała Peabody.

- Mieli ją na oku przez wiele lat, nawet wtedy, kiedy służyła w Secret Service. Ich zainteresowanie wzmogło się po tym, jak została ranna na służbie i przeszła w stan spoczynku. W okresie rekonwalescencji próbował ją zwerbować agent OBW, ale z akt wynika, że obeszła się z nim dość szorstko. A ponieważ częścią przedstawionej oferty był dość pokaźny pakiet motywacyjny, jej odmowa i późniejszy wybór nowego miejsca pracy wzbudziły podejrzenia. Roarke Industries - ciągnęła Eve - działa na OBW jak płachta na byka. Agenci strawili dużo czasu i energii na bezskuteczne poszukiwania powiązań tej korporacji z obcymi wywiadami. Reva Ewing uważana była za potencjalnie dobre źródło informacji ze względu na jej osobiste i zawodowe kontakty z prezesem i fakt, że jej matka pełniła funkcję jego asystentki. Liczyli na to, że Reva będzie skora do pogaduszek o pracy, szefie, projektach i tak dalej, dzięki czemu OBW zawsze będzie o krok do przodu.

- Ale się przeliczyli - podsunął Feeney.

- Nie dostali tego, czego chcieli, jednak włożyli w to za dużo środków. A Felicity nie dala za wygraną. Wciągnęła w to Bissela i cierpliwie czekała na efekty.

- Ożenił się z nią dla informacji? - spytała Peabody - Ale dół.

- Dla informacji - potwierdziła Eve. - I lepszego kamuflażu, który zawdzięczał jej znajomym. Reva pozostaje w kontakcie z częścią dawnych współpracowników z Secret Service, ma też dostęp do byłej prezydent Foster i nie tylko. Ani Foster, ani obecna administracja nie utrzymują zbyt dobrych stosunków z OBW i vice versa. Są między nimi silne animozje i niezdrowa rywalizacja, tajemnice i zakulisowe rozgrywki.

- Ja to wszystko rozumiemy mała - wtrącił Feeney. - Ale to nie wyjaśnia, czemu Bissel i Kade zginęli, a winę próbowano zrzucić na Revę Ewing.

- Zupełnie. I właśnie tego musimy się dowiedzieć. - Zerknęła na Roarke'a na znak, że teraz jego kolej.

- Z pewnością ma to związek z projektem objętym Kodem Czerwonym - zaczął. - Komputery zostały zniszczone przy użyciu wirusa opracowanego przez technoterrorystów albo jego wiernej kopii. Choć przyznaję to z bólem, istnieje możliwość, że ktoś złamał zabezpieczenia Securecompu, wykorzystując do tego niczego nieświadomą Revę. Zleceniodawcą projektu była Światowa Rada Wywiadu, a rozstrzygnięcie przetargu zostało gorąco oprotestowane przez OBW i kilka innych biur.

- OBW chciała tego kontraktu dla siebie - stwierdził McNab. - Przejęcie tego rodzaju zadań przez prywatny sektor może zagrozić budżetowi niektórych agencji.

- To też - przytaknął Roarke.

- Poza tym, gdyby dostali zlecenie i pieniądze - ciągnęła Peabody - mieliby u siebie wszystkie niezbędne dane dotyczące projektu. Nie musieliby czekać, aż zostaną im dostarczone właściwymi kanałami.

Eve skinęła głową.

- Dlatego Reva była im potrzebna.

- Jeśli dodać do tego fakt, że pewne frakcje żywią podejrzenia wobec Roarke Industries... - Roarke na chwilę zawiesił głos, wręcz rozbawiony. - OBW uznała, że korzystnie będzie skoncentrować się na infiltracji i gromadzeniu informacji i danych... wszystkiego, co wpadłoby im w ręce... w celu zebrania dowodów przeciwko korporacji. Aby móc oskarżyć nas o szpiegostwo, lewe interesy, oszustwa podatkowe. Coś w tym stylu.

Wzruszył ramionami. Był stuprocentowo uczciwym biznesmenem, przynajmniej od czasu kiedy poznał Eve. A nawet gdyby tak nie było, nie miał wątpliwości, że przechytrzyłby OBW, jak zawsze.

- Sprawdzę zabezpieczenia i uszczelnię wszystkie ewentualne luki, ale teraz będzie to trochę tak, jakby zamurować norę, kiedy szczur już się dobrał do sera.

- Zawsze można wyłożyć więcej sera - skwitował Feeney.

Roarke uśmiechnął się z aprobatą.

- Nadajemy na tych samych falach.

- A co z tym wirusem? - spytała Peabody. - Jeśli za zabójstwem stoi OBW i komputery zostały zawirusowane, to znaczy, że ci z OBW mają wirusa albo jego kopię. Czemu w takim razie sami nie zajmą się pracą nad programem antywirusowym i zabezpieczeniami, zamiast... Aha.

- Szpiegostwo globalne niewiele różni się od przemysłowego. - Roarke wziął dzbanek i dolał sobie kawy. - Jeśli pracują na własną rękę albo zlecili innej organizacji przygotowanie programów zabezpieczających, opłaciłoby im się poznać nasze plany.

- I dla nich zabić. To nic innego, jak przestępczość zorganizowana, tyle że pod inną nazwą. - Detektyw Peabody zaczerwieniła się lekko. - Przepraszam, Wolny Wiek ze mnie wyłazi. Tak naprawdę zdaję sobie sprawę, że tajne organizacje są władzom potrzebne, że zbierają informacje, zapobiegają zamachom i zwalczają terrorystów i ekstremistów politycznych. Jednak to, że działają poza prawem, prowadzi do demoralizacji w ich szeregach. Och, gadam jak mój ojciec.

- W porządku, kaznodziejko. - McNab ścisnął jej kolano. - Wolnowiekowcy mnie kręcą.

- Jeśli rzeczywiście OBW zleciła zabójstwo Kade i Bissela - ciągnęła Eve - być może nie odpowiedzą za to publicznie przed sądem. Ale jeśli wrobili Revę Ewing i zostawili ją na pożarcie, nie ujdzie im to na sucho. Reva jest obywatelką Nowego Jorku, a to czyni ją jedną z nas. Porozmawiam z komendantem, a potem pójdę do niej i wszystko opowiem, chyba że dostanę inne polecenia. Jestem przekonana, że wykorzystując jej znajomości, będę mogła zorganizować spotkanie z ludźmi z OBW. A wtedy sobie pogadamy.

Po skończonej odprawie ruszyła z Delią do wyjścia, ale nagle zatrzymała się w pół kroku, jakby coś jej się przypomniało.

- Aha, Feeney, muszę cię jeszcze na chwilę zatrzymać. Peabody, ty już idź i poproś w biurze komendanta o spotkanie w sprawie najwyższej wagi.

- Będę w Securecompie nie dłużej niż dwie, trzy godziny - powiedział Roarke do Feeneya. - Wiesz, gdzie co jest. Ustaw wszystko, jak ci pasuje. W razie wątpliwości zwróć się do Summerseta. Wrócę najszybciej, jak będę mógł, i od razu wezmę się do roboty. Pani porucznik...

Kiedy nachylił się, by ją pocałować, wiedział, że się skrzywi. Co było jednym z wielu powodów, dla których nie mógł oprzeć się pokusie, by to zrobić. Zaczekał, aż Eve zamknie za nim drzwi, spojrzał na nie z zaciekawieniem i poszedł.

Tymczasem po drugiej ich stronie Eve potarła twarz dłońmi.

- Mam do ciebie osobistą prośbę - powiedziała do Feeneya.

- Jasne.

- To dla mnie trochę... niezręczne.

- Widzę. Powinienem usiąść?

- Nie. To znaczy, jak chcesz. Ja... nie mogę. Cholera. - Przeszła przez pokój i wbiła wzrok w okno. - Nie mam pojęcia, jak dużo wiesz o moim dzieciństwie, i nie chcę o tym rozmawiać.

Wiedział bardzo dużo, tak dużo, że kiedy poruszyła ten temat, poczuj ucisk w żołądku. Jego głos jednak pozostał spokojny.

- W porządku.

- Agent OBW był w Dallas w czasie, kiedy... w okresie... szlag by to trafił.

- Obserwowali twojego ojca?

- Tak. I podsłuchiwali. Oni... to zawiła historia, Feeney, i nie mam siły o tym wszystkim mówić. W każdym razie, są akta. Roarke je przejrzał i...

- Moment. Obserwowali, podsłuchiwali, wiedzieli, że jest tam dziecko, i nie interweniowali?

- Nie w tym rzecz.

- Pieprzenie.

- Feeney. - Kiedy się odwróciła, uderzyła w nią bijąca od niego furia, tak silna, jak u Roarke'a. - W ogóle nie powinnam ci tego mówić. Gdyby coś... Mógłbyś zostać uznany za współwinnego, zależy, jak się sprawy potoczą. Ale może razem uda nam się zapobiec najgorszemu. On będzie dążył do zemsty, a nie można mu na to pozwolić. To mogłoby go zniszczyć, sam wiesz. Proszę cię, żebyś pomógł mi go powstrzymać.

- Powstrzymać? A niby czemu nie miałbym mu pomóc?

- Bo jesteś gliną - warknęła. - Bo wiesz, że nie można tak załatwiać osobistych porachunków. Zdajesz sobie sprawę, jak to się kończy. Chcę, żebyś go zajął, dał mu tyle roboty, aby nie miał czasu na nic innego. I żebyś spróbował wyperswadować mu jego zamiary. Myślę, że ciebie posłucha.

- Dlaczego?

- Nie wiem. - Przeczesała włosy palcami. - Czuję to. Proszę, Feeney, nie zmuszaj mnie, żebym poszła z tym do Summerseta. Nawet ciebie ciężko mi o to prosić. Potrzeba mi tylko trochę czasu, muszę na chłodno wszystko przemyśleć.

- Ze znalezieniem mu zajęcia nie będzie kłopotu, skoro we trzech mamy pracować nad czternastoma komputerami. Co do rozmowy... - Feeney wsunął dłonie do kieszeni i wzruszył ramionami. - Zobaczę, czy nadarzy się okazja. Niczego nie obiecuję.

- Dobre i to. Jestem ci wdzięczna, Feeney. Dzięki.

- Pozwól, że cię o coś spytam, Dallas. To zostanie między nami, tu, w tych czterech ścianach. Nie musimy nigdy więcej do tego wracać, ale proszę, żebyś odpowiedziała szczerze. Nie chcesz zemsty?

Wbiła wzrok w podłogę, po czym zmusiła się, by podnieść głowę i spojrzeć mu w oczy.

- Chcę, i to tak bardzo, że czuję jej smak. Tak bardzo, że mnie samą to przeraża. Pragnę jej, Feeney, ze wszystkich sił i dlatego wiem, że muszę to w sobie stłumić. Muszę, bo inaczej zrobię coś, czego mogłabym żałować do końca życia.

Skinął głową i to wystarczyło im obojgu.

- No to do roboty.

Komendant Whitney był masywnym mężczyzną, który siedział za masywnym biurkiem. Eve wiedziała, że jego dni wypełniały papierkowa robota i polityka, dyplomacja i dyrektywy. Mimo to wciąż pozostawał przede wszystkim gliną.

Miał skórę o odcieniu błyszczącego dębu, a oczy wyglądające z jego szerokiej twarzy były ciemne i mądre. W jego włosach dostrzegało się więcej siwizny niż przed rokiem i Eve domyślała się, że żona zawraca mu głowę, by coś z nimi zrobił.

Jej zdaniem było mu z tym do twarzy. Białe pasma przydawały mu dostojeństwa.

Słuchał Eve, a jego milczenie w czasie, kiedy składała raport, wydawało się groźne i krzepiące zarazem.

Skończywszy mówić, nie usiadła i choć nie spojrzała na Peabody, wiedziała, że jej partnerka wstrzymała oddech.

- Twój informator jest wiarygodny?

- Panie komendancie, ponieważ informacje pochodzą z nieznanego źródła, nie mogę ręczyć za jego wiarygodność, one same jednak moim zdaniem są w pełni wiarygodne.

Uniósł brwi i skinął głową.

- Dyplomatycznie sformułowane. W razie nacisków takie wyjaśnienie może wystarczyć. Co zamierzasz zrobić?

- Ujawnić te informacje Revie Ewing.

- Jej adwokaci odtańczą taniec radości.

- Panie komendancie, ona nie zabiła Bissela i Kade. Nie mogę z czystym sumieniem ukrywać tych faktów przed kimś kto, w gruncie rzeczy, też jest ofiarą.

- Po prostu nie lubię widoku tańczących adwokatów.

Od strony detektyw Peabody dobiegło ciche parsknięcie, które szybko przeszło w dyskretny kaszel.

- Prokurator nie będzie zadowolony - dodał Whitney.

- Może i on nabierze ochoty do tańca, kiedy powiążemy OBW z podwójnym zabójstwem i próbą obarczenia winą niewinnej osoby. Taka ewentualność nada sprawie duży rozgłos - dodała, widząc zamyślone spojrzenie Whitneya. - Tak duży, że zainteresują się nią media. I to na całym świecie. A oskarżyciel znajdzie się na pierwszym planie.

- Dobrze kombinujesz, Dallas. Jak urodzony polityk. Zaskakujesz mnie.

- W razie potrzeby potrafię przyjąć polityczny punkt widzenia i zakładam, że w czasie rozmowy z prokuratorem będzie pan mógł go stosownie rozwinąć.

- Możesz być tego pewna.

- Reva Ewing przyda się też do nawiązania kontaktów z osobami mogącymi pomóc w wyjaśnieniu wątku związanego z OBW.

- Na wieść o istnieniu tegoż wątku OBW podejmie wszelkie możliwe starania, by doprowadzić do zamknięcia śledztwa.

Niepodejmowanie żadnych działań, pomyślała. Tak by to określili, tego by od niej chcieli.

Nie ugnie się, choćby nie wiadomo co.

- W przypadku śledztwa w sprawie zabójstwa nie sprawują zwierzchnictwa nad policją. Niewinna kobieta została wplątana, i to z premedytacja w podwójne morderstwo.

Niewinne dziecko, pomyślała, nie mogła odpędzić tej myśli, było z premedytacją pozostawione własnemu losowi, skazane na to, by znosić bicie i gwałty. I zabić w obronie własnego życia.

- To nie ma nic wspólnego z bezpieczeństwem narodowym czy światowym, panie komendancie. To po prostu śmierdzi. - Zaczynało ją palić w gardle, ale nie zważając na to, powiedziała sobie w duchu, że musi trzymać się faktów. Liczyła się tylko chwila obecna.

- Legalnie działająca korporacja, w której zatrudniona jest Reva Ewing, zdobyła lukratywne rządowe zlecenie, objęte Kodem Czerwonym, na opracowanie programu antywirusowego mającego pokrzyżować domniemane plany organizacji technoterrorystycznej. Jeśli OBW próbuje przeszkodzić w badaniach Securecompu, nie można tego usprawiedliwiać zagrożeniem bezpieczeństwa narodowego czy światowego. To nic innego, jak niebezpieczne szpiegostwo przemysłowe, obliczone na wzmocnienie własnej pozycji.

- Mogę cię zapewnić, że oni przedstawią rzecz zupełnie inaczej.

- Choćby gadali trzynastozgłoskowcem, nie zmieni to faktu, że dwoje ludzi zostało brutalnie zamordowanych, a odpowiedzialność za ten czyn próbowano zrzucić na niewinnego cywila. Media już mieszają Revę Ewing z błotem. Ona na to nie zasługuje. Omal nie zginęła, osłaniając własnym ciałem prezydent Foster, bo taki miała obowiązek. Ni mniej, ni więcej. W Securecompie też robi, co do niej należy, ni mniej, ni więcej, i przyczynia się tym samym do stworzenia kolejnej linii obrony przeciwko zagrożeniu, które potencjalnie mogłoby sparaliżować Pentagon, Narodową Radę Bezpieczeństwa, Światową Radę Bezpieczeństwa, Parlament, a nawet tę cholerną OBW.

Uniósł dłoń.

- Byłoby lepiej dla tej kobiety, gdyby wzięła sobie ciebie zamiast tych prawników. Nie mówię, że nie masz racji - dodał, kiedy po twarzy Eve przebiegi cień wyrzutu. - Czytałem jej akta. Zdajesz sobie sprawę, że możesz po prostu wycofać zarzuty i pozwolić podejrzanej, by broniła się sama. Być może początkowo policja zostanie oskarżana o nadgorliwość czy głupotę, ty zresztą też, ale sprawa szybko przycichnie.

- Tyle że zginęło dwoje ludzi. To się nie zmieni.

- Dwoje agentów, Dallas. Musieli się liczyć z takim zagrożeniem. - Znów uniósł dłoń, ucinając odpowiedź. - Ma pani na ten temat jakieś zdanie, detektyw Peabody?

- Tak, panie komendancie. Ja też liczę się z tym, że mogę zginąć na służbie. Z drugiej strony, gdyby do tego doszło, oczekuję, że Dallas i moi koledzy zrobiliby wszystko, co w ich mocy, by sprawiedliwości stało się zadość. Nie przymykamy oka na zabójstwo tylko dlatego, że takie jest ryzyko zawodowe.

- Dobrze powiedziane, detektyw Peabody. Teraz widzę, że wszyscy jesteśmy po jednej stronie barykady. Porozmawiaj z Revą Ewing. Ja pójdę z tą sprawą do nadkomisarza Tibble'a. Tylko do niego - dodał. - Uprzedzę, że rozmowa ma charakter poufny.

- Dziękuję, panie komendancie. Ekipa z wydziału elektronicznego będzie pracować głównie w moim domu. Jest lepiej zabezpieczony niż komenda.

- To mnie nie dziwi. Dokumentuj wszystko, Dallas, ale na razie składaj mi wyłącznie ustne meldunki. Daj znać, jak tylko nawiążesz kontakt z jakimkolwiek agentem czy przedstawicielem OBW. I pilnuj tyłka, bo jak po nim dostaniesz, ucierpimy wszyscy.

- Nieźle poszło - skwitowała Delia Peabody, gdy szły na dół, do garażu.

- W miarę.

- Kiedy spytał, czy mam jakieś zdanie, aż mnie zatkało.

- Nie pytałby, gdyby nie chciał go poznać.

- Może i nie, ale szychy zwykle życzą sobie, żeby mówić im to, co chcą usłyszeć. Przyszło mi do głowy coś jeszcze. - Niedbale przesunęła dłonią po żakiecie, by wygładzić zagniecenie. - Ze względu na charakter dochodzenia i wymogi bezpieczeństwa chyba byłoby najlepiej, gdyby członkowie zespołu na stałe przebywali w twoim domu.

- Doprawdy? - zdziwiła się Eve.

- No cóż, skoro... - Delia zawiesiła głos i wbiła wzrok w ich wóz w kolorze groszku. - Pojazd sprawdzony i zabezpieczony?

- Personel techniczny tak twierdzi, ale to banda zasranych krętaczy. Powinien być wystarczająco bezpieczny, żebyś mogła przedstawić swoją propozycję w ogólnych zarysach.

Peabody wsiadła.

- Po pierwsze, masz tam te dodatkowe zabezpieczenia, więc nie musielibyśmy uważać na to, co mówimy i co robimy. Omawianie informacji jest częścią śledztwa. No a ludzie z wydziału elektronicznego mogliby pracować na zmiany, gdyby to było konieczne. A poza tym, jako że z McNabem szykujemy się do przeprowadzki, mam u siebie kompletny burdel. - Uśmiechnęła się słodko. - To jak?

- Tylko żadnych imprez.

- Wykluczone. - Delia stłumiła uśmiech i zrobiła poważną minę. - Składam tę propozycję z uwagi na dobro zespołu i śledztwa.

- I dlatego że w zamrażarce zawsze mam zapas lodów.

- No, fakt. Czy ja wyglądam na głupią?

Nie było nic niezwykłego w tym, że Roarke bez zapowiedzi nakazywał przeprowadzenie kontroli zabezpieczeń w takim czy innym wydziale. Rzadziej jednak zdarzało się, by osobiście obsługiwał skanery i sprawdzał własny sprzęt. Do laboratorium poziomu dziesiątego w Securecompie wstęp mieli tylko pracownicy z przepustkami najwyższej kategorii. Mimo to żaden z nich nie narzekał na konieczność poddania się badaniu skanerem czy zwłokę związaną ze sprawdzeniem samego skanera i powtórzeniem badań.

Nikt nie mamrotał pod nosem, kiedy zjawiła się ekipa „odpluskwiaczy” w białych kombinezonach i czarnych kaskach, wezwana, by szukać urządzeń podsłuchowych. Pracownicy wymieniali spojrzenia, kilku wzruszyło ramionami, ale nikt nie kwestionował decyzji szefa.

Samo laboratorium było nieskazitelnie czyste. Filtry i oczyszczacze usuwały z powietrza wszelkie zanieczyszczenia. Podłogi, ściany i sufity pomalowano na jednolity biały kolor. Nie było okien, ściany miały piętnaście centymetrów grubości. Minikamery zostały tak rozmieszczone, by widzieć wszystkie zakamarki i wszystkich pracowników, wychwycić każdy ruch i dźwięk.

Stanowiska robocze - przezroczyste sześciany i serie szklanych blatów - zostały wyposażone w sprzęt niewielkich rozmiarów, ale dużej mocy. Jedynymi łączami były te, które umożliwiały komunikację wewnątrz budynku.

Osoby upoważnione nosiły zakodowane identyfikatory - wchodząc i wychodząc z laboratorium, musiały przejść przez trzy punkty kontrolne, w których następowała identyfikacja głosu, siatkówki oka i odcisku dłoni.

Skanery, alarm i środki zapobiegawcze uniemożliwiały - a przynajmniej tak sądził Roarke - wyniesienie danych z laboratorium bez jego wiedzy i zgody. Umieścić wewnątrz pluskwę można by chyba tylko za sprawą czarów.

Gotów był za to ręczyć swoim dobrym imieniem. I, w gruncie rzeczy, to właśnie zrobił.

Dał znak pełniącemu obowiązki kierownika laboratorium Yoshiemu Tokimoto i wszedł do „krypty”, jak nazywali to pomieszczenie technicy.

Był to gabinet - spartański, niemal żołnierski - z jednym, prostym biurkiem, dwoma krzesłami i ścianą zastawioną zaplombowanymi szufladami. W biurku znajdował się potężny system komputerowo - komunikacyjny, zapewniający łączność ze światem zewnętrznym tylko po identyfikacji głosu Roarke'a i podaniu specjalnego kodu.

- Zamknij drzwi - powiedział Roarke do kierownika. - Siadaj.

Tokimoto wykonał oba polecenia i złożył długie, zadbane dłonie na kolanach.

- Jeśli ściągnąłeś mnie tu, żeby spytać o Ewing, tracimy czas. Czas, który obaj cenimy. Ona nikogo nie zabiła, bez względu na to, jak bardzo na to zasługiwał.

Roarke usiadł i przyjrzał się mu, próbując przestawić się na jego tok myślenia i znaleźć najwłaściwsze w tej sytuacji podejście.

Jego współpracownik był czterdziestoletnim, szczupłym mężczyzną o długich rękach i nogach. Czarne włosy nosił ostrzyżone prawie do samej skóry. Miał bardzo bladą cerę, spod jego długich, prostych brwi błyszczały jasne oczy. Jego nos był wąski, usta gniewnie zacisnęły się w wąską kreskę.

Była to jedna z tych nielicznych w ciągu sześciu lat ich znajomości okazji, kiedy Roarke widział, że Tokimoto jest wzburzony.

- Ciekawe - stwierdził.

- Cieszę się, że tak bardzo liczysz się z moim zdaniem - odparł pracownik, jak zwykle oszczędny w słowach.

- Nie wiedziałem, że kochasz się w Revie. Widać byłem nieuważny.

W twarzy i ciele tamtego nie drgnął nawet jeden mięsień.

- Ewing jest... była mężatką. Szanuję instytucję małżeństwa. Jesteśmy współpracownikami i kolegami, to wszystko.

- Czyli nic jej nie powiedziałeś ani nie próbowałeś jej poderwać. Cóż, twoja sprawa. Nic mi do tego, pod warunkiem że nie wpływa to na atmosferę w laboratorium. Powiem tyle: dziewczynie w tej chwili przydałby się przyjaciel.

- Nie chcę się narzucać.

- Powtarzam: twoja sprawa. - Roarke wyją! z kieszeni dysk i włożył go do komputera. - Rzuć na to okiem. Ciekaw jestem, co o tym sądzisz.

Tokimoto wstał, obszedł biurko lekkim krokiem i wbił wzrok w ekran. Wydął wargi na widok skomplikowanego układu linii i kwadratów. Podrapał się po brodzie.

- Możesz powiększyć? O, ten obszar. - Wskazał na fragment siatki.

Roarke bez słowa wcisnął klawisz i wybrany element obrazu został powiększony i uwydatniony.

- Tu, w kwadrancie B, w sekcjach od piątej do dziesiątej widać cień. Była tam pluskwa, ale już jej nie ma. Myślę, że... moment. Co ona, porusza się?

Roarke wiedział, że pytanie nie jest skierowane do niego. Mimo to w odpowiedzi jeszcze bardziej powiększył obraz i przewinął dysk do przodu.

- Tak, tak, porusza się. Wtedy ledwie widać jej cień. Łatwiej ją wykryć, kiedy nieruchomieje.

- Co z tego wynika?

- Urządzenie zostało umieszczone na ruchomym obiekcie. Człowieku lub androidzie. Jest wysoko zaawansowane technicznie. Małe i bardzo dobrze zamaskowane. Nasze?

- Nie sądzę, ale sprawdzimy to. To zdjęcie laboratorium z systemu monitoringowego, Tokimoto. A to... - Postukał palcem w ekran, w miejsce, gdzie cień był najciemniejszy. - To stanowisko Revy.

- To jakaś pomyłka.

- Nie ma żadnej pomyłki.

- Nigdy nie zdradziłaby ciebie ani współpracowników. Ma zasady.

- Nie, nie sądzę, by mogła zdradzić mnie albo ciebie. Spytam o to tylko raz: czy ktoś z zewnątrz zwracał się do ciebie w sprawie projektu objętego Kodem Czerwonym?

- Nie. - Tokimoto powiedział to ze spokojem, bez cienia urazy, złości czy strachu. - Gdyby tak było, zgłosiłbym ci to.

- Wierzę, bo wiem, że jesteś człowiekiem honoru. I właśnie dlatego pokazuję ci te materiały. Ufam ci w tej delikatnej sprawie.

- Możesz liczyć na moją lojalność, ale nie uwierzę, aby Reva mogła zrobić coś takiego.

- Ja też nie. Jak twoim zdaniem pluskwa mogła dostać się do laboratorium?

- Ktoś ją wniósł, jak mówiłem.

- Ona?

Tokimoto wbił wzrok w ekran, marszcząc brwi.

- Nie, to mi nie pasuje. Wiedziałaby, gdyby ktoś podrzucił jej coś takiego, a wówczas na pewno by tu nie weszła. Dlatego nie mogła mieć pluskwy ze sobą. Poza tym laboratorium jest dokładnie monitorowane i podsłuch na pewno zostałby wykryty. Dlatego takie urządzenie nie miało prawa dostać się do środka. A jednak się dostało.

- Bardzo to wszystko logiczne, Tokimoto, ale spróbuj myśleć mniej schemarycznie. Jak Reva mogła nieświadomie wnieść do laboratorium urządzenie podsłuchowe niewykryte przez system zabezpieczeń?

- Jest specjalistką, a twoje skanery są najczulsze z obecnie produkowanych\ To niemożliwe, by ktoś podrzucił pluskwę, której nie zauważyłaby ani Reva, ani skanery. To... - Urwał, wyprostował się i na jego twarzy ukazał się wyraz olśnienia.

- Implant - podsunął mu Roarke.

- Teoretycznie jest taka możliwość. Kilka już wypróbowano. Te, nad którymi trwają prace, także tutaj, na razie nie działają sprawnie.

- Urządzenie można wszczepić podskórnie.

- Teoretycznie.

- To wystarczy, dzięki. - Roarke wstał.

- Czy... czy Revie Ewing coś grozi?

- Przydzieliłem jej ochronę. Dobrze by jej zrobiło, gdyby pogadała z przyjacielem, kimś, kto ją rozumie i jej wierzy. Na razie chcę, by prace nad projektem objętym Kodem Czerwonym były prowadzone dwadzieścia cztery godziny na dobę. Na cztery zmiany. Reva wróci do pracy jutro, jeśli będzie się czuła na siłach.

~ Jej pomoc bardzo nam się przyda. Należałoby jej powiedzieć, co się stało, ale jeśli chcesz, będę milczał.

- Właśnie po to do niej jadę. Gdybyś chciał z nią rozmawiać o tej sprawie, to tylko w krypcie. - Ruszył do drzwi i zatrzymał się w pół kroku. - Yoshi, życie nie jest tak długie, jakbyśmy chcieli, a straconego czasu nie da się odzyskać.

Usta Tokimoty wykrzywiły się w lekkim uśmiechu.

- To przysłowie?

- Nie. Sugestia, żebyś do niej wystartował, do cholery.

9

Eve nie widziała powodu, by już teraz wprowadzać pełne środki bezpieczeństwa, mimo to przyjęła enigmatyczną wiadomość od Roarke'a przekazaną przez dziwne małe łącze, które dostała od niego tego ranka.

Miała nosić je na nadgarstku, ale po pierwsze, było za ciężkie, po drugie, uznała, że gadając do rękawa, wyglądałaby idiotycznie. Dlatego schowała je do kieszeni żakietu i kiedy zawibrowało jej na biodrze, podskoczyła jak trafiona laserem.

- Jezu. Technologia to zawracanie... he, he... głowy. - Wyszarpnęła łącze z kieszeni. - Czego?

- Mało profesjonalne powitanie, pani porucznik.

- Stoję w korku. Czy ci ludzie nie mają nic lepszego do roboty? Dlaczego nie siedzą w domach?

- Z czystej złośliwości. W dodatku jeżdżą twoimi ulicami. Zresztą, ja też. Muszę odebrać pewną przesyłkę i zabrać ją do domu. Chcę, żebyś ją obejrzała, dlatego będę tam na ciebie czekał.

- Co? Po kiego? Cholerny maksibus, żeby go szlag! Co, sam jesteś na drodze? Jadę na East Side, chociaż zanim tam dotrę, chyba spowoduję jakąś katastrofę, żeby rozładować te piekielne korki!

- Już cię wyręczyłem. Wracaj do domu, Eve.

- Ale... - Warknęła na łącze, kiedy połączenie zostało przerwane, i cisnęła nim w Peabody. - Siadło, cholerstwo.

- Melduję, że nie. To on się rozłączył. Chce, żebyś wróciła do domu, a on przywiezie tam Revę Ewing.

- Skąd wiesz?

- Oglądam dużo filmów szpiegowskich. Musiał się czegoś dowiedzieć i chce to z tobą przedyskutować w bezpiecznym miejscu. Fajnie jest, trzeba przyznać.

- Fajnie jak cholera. Czeka mnie rozmowa z Morrisem i muszę jeszcze raz rzucić okiem na ciała. Nie zdążyłam nawet pogonić Baraniego Łba, żeby zobaczył, czy w wynikach sekcji nie ma czegoś ciekawego. A najgorsze jest to, że będę musiała uzgodnić z rzecznikiem prasowym, co mówić o wycofaniu zarzutów wobec Ewing.

- Rutynowe czynności są nieistotne dla prawdziwego Bonda.

- Bonda? Obrażasz mnie, Peabody?

- Nie, nie. Chodzi o Bonda, Jamesa Bonda. No wiesz, największego szpiega wszech czasów.

- Boże. - Eve przemknęła przez skrzyżowanie i przejechała całą przecznicę, a potem znów ugrzęzła w korku. - Za jakie grzechy muszę tak cierpieć?

- Filmy szpiegowskie są super, nawet te stare. Gadżety, seks, wyrafinowany humor. Wiesz, Dallas, gdyby Roarke był aktorem, słowo honoru, mógłby zagrać Bonda. Bez charakteryzacji.

Eve przejechała przez światła i wzniosła oczy ku niebu.

- Boże, powtarzam. Za jakie grzechy?

Wpadła do domu i natknęła się na Summerseta.

- Są tu pani współpracownicy. Pokoje gościnne zostały stosownie przygotowane na ich przyjęcie. Nauczony doświadczeniem zamierzam uzupełnić zapasy żywności, koncentrując się na produktach kompletnie pozbawionych wartości odżywczej.

- A mówisz to, bo jakimś cudem wyglądam, jakby mnie to obchodziło?

- Jest pani gospodynią domu, a co za tym idzie, odpowiada pani za zapewnienie gościom wszelkich wygód.

- To nie goście, tylko gliny.

Popędziła wielkimi susami na górę. Delii Peabody aż tak się nie spieszyło.

- Możemy z McNabem dostać ten sam pokój, co ostatnio? Uśmiech złagodził kamienną twarz Summerseta.

- Oczywiście, pani detektyw. Już wszystko przygotowałem.

- Super. Dzięki.

- Peabody! - Z góry dobiegł zirytowany głos Eve. - Do mnie, cholera jasna.

- Korki - mruknęła Delia. - Jest nie w sosie.

Musiała wbiec po schodach na górę i popędzić w głąb korytarza, by dogonić Eve.

- Jeśli zamierzasz włazić w tyłek domowemu truposzowi, rób to w czasie wolnym.

- W nic mu nie właziłam. - Ale na słowa Eve Peabody zmarszczyła nos. - Pytałam tylko o przydział kwatery na czas tej operacji. Poza tym nie muszę podlizywać się Summersetowi. Lubi mnie.

- Zakładając, że jest zdolny do ludzkich uczuć. - Wpadła do gabinetu Roarke'a i zmarszczyła brwi, kiedy zobaczyła męża, podającego kawę Revie i Caro. - Mogłeś uprzedzić, że je tu przywieziesz - powiedziała z wyrzutem. - Zanim przebiłam się na Upper East Side.

- Przepraszam za tę niedogodność, ale najlepiej, żebyśmy wszyscy tu byli.

- To moja sprawa, moje śledztwo, moja operacja. Ja decyduję, gdzie mamy być.

- Zwierzchnictwo służbowe nie ma tu nic do rzeczy, pani porucznik. Pogadamy, jak będziesz znać się na elektronice tak, jak ja, albo i lepiej. - Roarke był zdecydowanie zbyt uprzejmy. - Tymczasem... kawy?

- Nie mam czasu na kawę.

- Poczęstuj się, Peabody - zachęcił Delię i wziął Eve pod ramię. - Można na słówko, pani porucznik?

Dała się zaprowadzić do swojego gabinetu. Nie była tym zachwycona, ale nie stawiała oporu. Wybuchnęła, kiedy tylko zamknął drzwi.

- Musimy ustalić pewne reguły. Współpracujesz z wydziałem elektronicznym. Nie masz prawa przywozić podejrzanej i jej matki, kiedy i gdzie zechcesz. Musisz odłożyć na bok osobiste sympatie, a jeśli tego nie potrafisz, nic fu po tobie.

- To było konieczne. Jesteś rozdrażniona - warknął, kiedy poczerwieniała ze złości. - Tak się składa, że ja też. Dlatego albo będziemy stać tu i pluć na siebie przez następnych dziesięć minut, albo przejdziemy do rzeczy.

Musiała wziąć jeden oddech, potem drugi, żeby zapanować nad sobą. Roarke wyglądał, jakby rwał się do bójki. Nie, żeby miała coś przeciwko temu, bardziej jednak interesowała ją przyczyna złości.

- No dobrze, rzeczywiście jesteś rozdrażniony. Co cię ugryzło?

- Jeśli zejdziesz ze mnie choć na kilka minut, to ci pokażę.

- Jak mi się to nie spodoba, co zobaczę, wsiądę na ciebie z powrotem.

Podszedł do drzwi i znów odwrócił się do Eve.

- Zdaję sobie sprawę, że nie zawsze odnosiłem się do ciebie z szacunkiem należnym wysokiemu rangą oficerowi policji. To było niewłaściwe. Nie mówię, że to się nie powtórzy, ale to było niewłaściwe. Tym razem jednak jest inaczej.

- Trudno mi w to uwierzyć.

- Nic na to nie poradzę. Z drugiej strony, te dwie kobiety są moimi pracownicami. Objeżdżając mnie w ich obecności, narażasz na szwank mój autorytet i moją pozycję, Eve.

- Ja też nic na to nie poradzę. Wiedzą, że masz jaja. - Uśmiechnęła się zaciśniętymi ustami. - Teraz przekonały się, że ja też.

- Tu nie chodzi o... - Urwał i poprosił w duchu niebiosa, by zesłały mu cierpliwość. - Chryste, to bez sensu. Później się pożremy.

- Trzymam za słowo. - Sięgnęła za jego plecy i otworzyła drzwi.

Aby podkreślić swój autorytet i pozycję, demonstracyjnie wyszła pierwsza.

- Masz pięć minut - powiedziała.

- To powinno wystarczyć. Komputer, blokada pomieszczenia, pełne wygłuszenie.

PRZYJĄŁEM. ROZPOCZYNAM WYGŁUSZANIE.

- Co to, do cholery, jest... - Eve obróciła się na pięcie, sięgając do kabury, i w tej samej chwili tytanowe osłony opuściły się na okna za jej plecami, a zaraz potem na drzwi. Światła przybrały czerwony odcień i ze wszystkich urządzeń w pomieszczeniu dały się słyszeć serie piknięć i szmerów.

- Jak z Bonda, normalnie - mruknęła Peabody z szerokim, rozanielonym uśmiechem.

BLOKADA WPROWADZONA. WYGŁUSZANIE WŁĄCZONE.

- Coś takiego w domowym gabinecie! - Reva wstała i poszła obejrzeć osłony na oknach. - Lekka przesada, ale mimo wszystko fajna rzecz. Cały dom wyposażyłeś w opcję wygłuszania? Chciałabym zobaczyć...

- Zabawkami zajmiecie się później - przerwała jej Eve. - Na razie wolałabym się dowiedzieć, dlaczego ich potrzebujemy.

- Przeprowadziłem kontrolę w Securecompie. Bardzo szczegółową i rygorystyczną. Testy wykazały ślady obecności przenośnego urządzenia podsłuchowego.

- Przenośnego? - Reva pokręciła głową. - Ktoś przemycił pluskwę przez skanery i stanowiska ochrony? To nie powinno być możliwe. Nie to, że nie powinno.. - to po prostu niemożliwe.

- Też tak myślałem, ale to urządzenie wysokiej klasy. I wniosłaś je ty.

W sobie.

- We mnie? To znaczy... w środku? Wykluczone. Kompletna bzdura.

- Czyli nie masz nic przeciwko temu, żeby poddać się badaniu skanerem?

Jej rysy stężały, przybrała hardą pozę.

- Jestem sprawdzana, ile razy wchodzę i wychodzę z tego cholernego laboratorium, Roarke.

- Mam tu trochę bardziej czuły i precyzyjny sprzęt.

- Proszę bardzo. - Reva wyrzuciła ręce na boki. - Nie mam nic do ukrycia.

- Komputer, otwórz Panel A.

PRZYJĄŁEM.

Fragment ściany otworzył się cicho. W środku było małe pomieszczenie, niewiele większe od garderoby Stało w nim urządzenie przypominające nowoczesną kabinę suszącą z przezroczystymi, zaokrąglonymi ściankami i drzwiami bez widocznego zamka. Nie było też żadnych przełączników.

- To coś, nad czym ostatnio pracuję. Sam - powiedział Roarke, kiedy Reva uniosła brwi. - Osobisty skaner o wyższej mocy niż te, które są dostępne na rynku. Odczytuje też objawy czynności życiowych, co pomaga w ocenie stanu psychicznego badanej osoby.

- Jest bezpieczny? - Caro wstała i podeszła do niego po cichu. - Wybacz, ale jeśli nie został oficjalnie dopuszczony do użytku, może stwarzać zagrożenie.

- Przetestowałem go na sobie - zapewnił ją. - Nie ma niebezpieczeństwa. W czasie badania skóra będzie ci się nagrzewać - zwrócił się do Revy. - Nie będzie bolało, ale przy zmianie badanego obszaru poczujesz zmianę temperatury.

- Miejmy to już z głowy. Czeka mnie dziś jeszcze test prawdomówności. Chciałabym mieć trochę przerwy między badaniami, jeśli to możliwe.

- Komputer, otwórz skaner.

PRZYJĄŁEM.

Drzwi niby - kabiny otworzyły się z cichym sykiem uchodzącego powietrza. Na znak dany przez Roarke'a Reva weszła do środka i odwróciła się twarzą do gabinetu.

- Rozpocząć badanie Revy Ewing, całe ciało, pełna moc, na moje polecenie. Musi odczytać i zapisać w pamięci twój wzrost - wyjaśnił. - Wagę, masę ciała i tak dalej.

- Dobrze.

- Po zaniknięciu drzwi całe badanie powinno potrwać parę minut, nie więcej. Odczyt będzie dźwiękowy i wizualny, jeśli nie masz nic przeciwko temu.

- Do dzieła.

- Komputer, zaczynaj.

Drzwi się zamknęły. Światła we wnętrzu skanera przybrały zimną, niebieską barwę. Eve wysłuchała podanych przez komputer informacji o czynnościach życiowych Revy. Z podstawy skanera uniósł się poziomy czerwony promień, który powoli powędrował w górę, by zaraz ruszyć z powrotem ku dołowi. Komputer wyliczył rozmaite urazy Revy i ocenił stopień ich zagojenia.

- Rewelacja. - Głos Revy brzmiał głucho wewnątrz skanera, ale jej uśmiech był coraz szerszy. Eve widziała, że rozpierająca kobietę złość ustąpiła miejsca zawodowej ciekawości. - I ta precyzja. Musisz wypuścić to cacko na rynek.

- Potrzeba jeszcze kilku poprawek.

Wtedy pojawiły się czerwone i niebieskie promienie, które omiotły ją od stóp do głów, krzyżując się na jej ciele.

ELEKTRONICZNE URZĄDZENIE ODNALEZIONE. PODSKÓRNE, OBSZAR DRUGI.

- Co on, do cholery, chrzani? - wykrzyknęła Reva zacinającym się z przerażenia głosem, przyciskając dłonie do ścian skanera. - Gdzie jest obszar drugi? To jakieś brednie.

Roarke zauważył, że skoczyło jej tętno i ciśnienie krwi.

- Daj mu skończyć, Reva.

- Pospiesz się. Pospiesz się, proszę. Chcę stąd wyjść.

- Wszystko w porządku, Reva - powiedziała Caro łagodnym tonem. - jeszcze trochę i będziesz to miała za sobą. Wszystko będzie dobrze.

- Nic nie jest w porządku. I nigdy nie będzie.

NIE WYKRYTO INNEGO URZĄDZENIA. JEDNO ELEKTRONICZNE URZĄDZENIE, SPRAWNE, PODSKÓRNE, OBSZAR DRUGI. PROSZĘ O WYDANIE POLECENIA OZNAKOWANIA MIEJSCA.

- Wykonaj - nakazał Roarke.

Coś zaszumiało i błysnęło. Reva klepnęła się w kark, jakby użądliła ją pszczoła.

BADANIE I SKAN ZAKOŃCZONE.

- Zapisz i pokaż wszystkie dane. Zwolnij blokadę, zakończ program.

Światła wewnątrz skanera zgasły i drzwi się otworzyły.

- Mam to w sobie? Pod skórą? - Trzymała dłoń na karku. - Jak mogłam nie wiedzieć? Przysięgam na Boga, przysięgam, że nie wiedziałam.

- Ani przez moment w to nie wątpiłem. Usiądź.

- Implant. To wymagałoby zabiegu. Żadnego nie przechodziłam. To niemożliwe, żebym tam coś miała.

- Ale masz. - Roarke zaprowadził Revę do krzesła i odsunął się, kiedy Caro usiadła przy córce i wzięła ją za rękę. - Wszczepiono ci to bez twojej wiedzy i zgody.

- Musiałabym być nieprzytomna. Nie byłam.

- Ale spać musiałaś, nie? - wtrąciła Eve. - Jak ktoś śpi, co za problem wstrzyknąć mu coś strzykawką ciśnieniową, by pospał dłużej. Albo dodać czegoś do jedzenia czy picia, żeby nie obudził się podczas zabiegu.

- Sypiam w domu, we własnym łóżku, do cholery. Jedyną osobą, która mogłaby zrobić mi coś takiego, był... Blair - dokończyła drżącym głosem. - Ale to bez sensu. Nie znał się na implantach.

Zauważyła, że Roarke i Eve popatrzyli po sobie znacząco.

- O co chodzi? Co tu jest grane, do licha?

- Nic jej nie powiedziałem. - Roarke pochylił głowę. - Uznałem, że to nie moja rola.

Eve podeszła do Revy.

- Musisz być dzielna, bo to będzie dla ciebie jak cios w twarz.

Powiedziała jej wszystko tak, jak chciałaby, żeby jej coś takiego powiedziano. Prosto z mostu, płynnie, bez emocji. Widziała, jak Reva zwiesza ramiona, blednie, jak łzy napływają jej do oczu. Nie uroniła jednak ani jednej, a kolory zaraz wróciły.

- On... oni upatrzyli sobie mnie jako źródło informacji. - Jej głos był chrapliwy. - Szpiegowali za moim pośrednictwem Securecomp, inne gałęzie Roarke Industries pewnie też, poprzez moją matkę. Poza tym... - Urwała, odchrząknęła, a jej glos stal się mocniejszy. - To logiczne, że chcieli wykorzystać moje znajomości z ludźmi z Secret Service, prezydent Foster i jej współpracownikami. Dzięki temu implantowi mogli nagrywać wszystkie moje rozmowy, zawodowe i prywatne.

Nie podnosząc głowy, wzięła szklankę wody, którą przyniosła jej Delia.

- Jako członek kierownictwa Securecompu codziennie prowadzę wiele rozmów z technikami, wydaję polecenia, przyjmuję raporty. Własne raporty mam w zwyczaju sporządzać ustnie. Łatwiej mi wtedy zauważyć postępy w pracach czy ewentualną konieczność zmiany ich kierunku. Tamci ludzie muszą wiedzieć wszystko o moich projektach i tych, przy których pomagałam, odkąd wszczepili mi to cholerstwo. Ci dwoje wysysali ze mnie krew. Dzień w dzień. - Podniosła oczy na Roarke'a. - A jednak cię zdradziłam.

- Nieprawda. - Caro przybrała ostry, zniecierpliwiony ton. - Zostałaś zdradzona, ciężko się z czymś takim pogodzić. Ale użalanie się nad sobą to strata czasu. Nikt cię o nic nie obwinia, a obwinianie samej siebie jest w tej chwili luksusem, na który nie możesz sobie pozwolić.

- Mam prawo mieć dola, zostałam technologicznie zgwałcona, na litość boską.

- Dołować się będziesz później. Jak to usuniemy? - spytała Caro Roarke'a i przeniosła wzrok na Eve. - Jeśli w ogóle?

- Zastanawiałam się, czy tego nie zostawić. Można by tak zrobić, chyba jednak wolałabym to usunąć. Jeśli nadal nas słuchają, lepiej, żeby wiedzieli, że przejrzeliśmy ich zamiary. To może wykurzyć ich z nor.

- Zabili Blaira i Felicity i zwalili to na mnie. Dlaczego?

- Dlaczego akurat na ciebie? Bo mieli cię pod ręką, moim zdaniem. A jaki był motyw zabójstwa, nie wiem. Może stoi za tym OBW, może druga strona. Tak czy inaczej sprawcy wiedzieli, jak dostać się do waszego domu, jak pomieszać dane i jak ściągnąć cię tam, gdzie miałaś być, żeby można zrzucić na ciebie całą winę. Wszystko to wymagało czasu i przygotowań. Bissel albo Kade, a może oboje, zostali przeznaczeni do usunięcia. Kiedy dowiem się, dlaczego, zyskam punkt wyjścia.

- Możemy usunąć tę pluskwę na miejscu. Mam pod ręką kogoś z odpowiednim przygotowaniem medycznym - zaproponował Roarke.

- Wyciągnijcie to. - Reva potarła dłonią kark. - Chcę to zobaczyć.

- Zajmij się tym - powiedziała do niego Eve. - Reva, nie możesz rozmawiać o tym z nikim z zewnątrz. Nawet z adwokatami. Jeszcze nie. Chcę jednak, żebyś skontaktowała się z kimś z Secret Service albo z personelu prezydent Foster, sama zdecyduj, kto się lepiej nadaje. Chodzi o to, żeby zorganizować mi spotkanie z kimś z OBW, na tyle wysoko postawionym, by znał prawdę o Bisselu i Kade. Mam za mało czasu, aby gadać z byle płotką. Chcę kogoś, kto coś może.

- Popytam ludzi.

- Dobrze. Elektronikę zostawię tym, którzy się na niej znają. - Mówiąc to, Eve popatrzyła na męża. - A ja zajmę się robotą policyjną, jeśli tylko mi otworzysz drzwi.

- Komputer, zakończ blokadę. Przywróć stan normalnego funkcjonowania.

PRZYJĄŁEM.

- Zaraz wracam - powiedział Roarke do Revy i Caro, po czym zostawił je same i ruszył z Eve do wyjścia.

- Peabody, idź zobaczyć, jak radzą sobie komputerowcy. Dogonię cię.

- Jasne.

Eve weszła do swojego gabinetu przed Roarkiem i wsunęła dłonie do kieszeni.

- Myślałam, że powiedziałeś jej o podejrzeniach wobec OBW i ustaleniach dotyczących Bissela i Kade.

- Wiem i wiem też, że miałaś powód, by tak myśleć.

- Dlatego tak ochoczo na ciebie naskoczyłam.

- Rozumiem.

- Nadal jestem rozdrażniona.

- Ja też, więc masz towarzystwo.

- Być może nadal będę chciała potem wyżyć się na tobie.

- Wpiszę cię do terminarza.

Podeszła do męża i nie wyjmując rąk z kieszeni, mocno pocałowała go w usta.

- Na razie - powiedziała i wyszła wolnym krokiem.

Ponieważ nie rozumiała nic z tego, co ludzie z wydziału elektronicznego robili w pracowni Roarke'a, wyciągnęła stamtąd Peabody, kazała jej znaleźć Cartera Bissela i nawiązać z nim kontakt, a sama wybłagała krótką konsultację u doktor Miry.

- Twoja asystentka ma mnie już chyba dosyć - skwitowała Eve.

- Nie, po prostu jest bardzo sztywna w kwestii harmonogramu. - Konsultantka tradycyjnie zamówiła herbatę w autokucharzu i wskazała na niebieskie, wklęsłe krzesła.

Tego dnia zdecydowała się na czerwień. A właściwie nie do końca czerwień, pomyślała Eve. Pewnie istniało jakieś specyficzne określenie barwy i uschłych jesiennych liści. Szyję Miry zdobiły trzy naszyjniki z małych złotych j kulek nawleczonych na nitkę jak perły, do nich zaś dobrała małe złote kolczyki.

Buty, szpilki z jakiegoś materiału z fakturą, były w tym samym kolorze, co sukienka. Eve zawsze zachodziła w głowę, jak kobietom udawało się osiągnąć taką harmonię stroju - i właściwie po co.

Przyjaciółce było jednak w tym do twarzy. Jak we wszystkim. Ciemnobrązowe włosy ze słonecznymi pasemkami miała zaczesane do tyłu i związane w poskręcany węzeł na karku. Zapuszczała je na nowo.

Jakkolwiek Mira by się ubrała i uczesała, uznała Eve, zawsze będzie wyglądać doskonale, wbrew potocznym wyobrażeniom o psychologach policyjnych i specjalistach od portretów psychologicznych.

- Zakładam, że twoja wizyta ma coś wspólnego z dzisiejszym testem prawdomówności Revy Ewing, bo prosiłaś mnie, żebym osobiście go przeprowadziła.

- Fakt. Treść tej rozmowy, wszelkich rozmów z podejrzaną i wyniki testu są ściśle tajne. Możemy je znać tylko ja, ty i komendant Whitney.

Mira napiła się herbaty i wydęła wargi.

- A co jest tego uzasadnieniem?

- Globalne szpiegostwo - odparła Eve i opowiedziała jej wszystko.

- Wierzysz jej? - Mira wstała i poszła po następną herbatę. - Że dała się nabrać i nie jest winna współudziału - umyślnego - w zabójstwach i poprzedzających je wydarzeniach.

- Tak. Spodziewam się, że to potwierdzisz.

- A jeśli wyniki będą sprzeczne z jej zeznaniami i twoim przekonaniem.

- To wróci za kratki do czasu, aż wszystko wyjaśnię.

Mira skinęła głową.

- Zgodziła się na badanie trzeciego stopnia. To bardzo ciężka próba, jak wiesz z własnego doświadczenia.

- Ja przeżyłam, więc ona też sobie poradzi.

Mira skinęła głową, nie odrywając oczu od twarzy Eve.

- Lubisz ją.

- Być może. Ale to niczego nie zmienia. Na plus ani na minus.

- Morderstwa były brutalne, krwawe. Wydawałoby się, że organizacje rządowe, nawet te tajne, nie działają w taki sposób.

- Kiedy chodzi o służby bezpieczeństwa, nie przyjmuję niczego za pewnik.

Przyjaciółka uśmiechnęła się lekko.

- Nie przepadasz za nimi.

- Fakt. W OBW są akta mojego ojca. Uśmiech Miry przygasł.

- Cóż, można się było tego spodziewać.

- Ich agent obserwował go i pokój, w którym mieszkaliśmy w Dallas. Mira odstawiła kubek.

- Wiedzieli o tobie, o tym, co musiałaś znosić, i nie interweniowali?

- Tak, wszystko jest w aktach. Wiedzieli też, co zrobiłam, żeby uciec. Zatarli za mną wszystkie ślady i zapomnieli o sprawie. Dlatego nie przepadam za OBW.

- Ktokolwiek wydał polecenie, by nie interweniować w sytuacji, gdy zagrożone było zdrowie, a nawet życie dziecka, powinien trafić do więzienia razem z rym, kto je maltretował. To szokujące. Wiele w życiu widziałam i słyszałam, wiele wiem, a mimo to jestem wstrząśnięta.

- Jeśli byli zdolni do tego, co zrobili w Dallas, Revę Ewing też mogli załatwić. Tym razem jednak nie ujdzie im to na sucho.

- Ujawnisz prawdę o Ewing.

- A żebyś wiedziała.

Eve wróciła do wydziału zabójstw i skorzystała z ruchomych platform zamiast windy, by mieć więcej czasu na zastanowienie się, co dalej. Weszła do pokoju detektywów. Widok Delii Peabody siedzącej za biurkiem, zamiast w boksie, wciąż jeszcze wywoływał u niej lekki szok.

Ponieważ jej partnerka rozmawiała przez łącze, Eve skierowała się prosto do gabinetu. Zamknęła drzwi na zamek, wdrapała się na biurko i sięgnęła do płytki w suficie, za którą przechowywała zapas słodyczy.

Potrzeba jej było cukru. Prawdziwej czekolady, prawdziwej kawy. Świat jakoś sobie poradzi przez tych dziesięć minut, kiedy ona odda się jakże zasłużonej rozpuście.

Jednak zamiast słodyczy w skrytce znalazła tylko zmięty papierek.

- Sukinsyn! - O mało nie wyciągnęła papierka, by porwać go na kawałki.

W porę się powstrzymała. - Już ja ci pokażę, parszywy złodzieju.

Zeskoczyła na podłogę i wyjęła zapasowy zestaw narzędzi. Włożyła rękawiczki, wdrapała się z powrotem na biurko, wyciągnęła papierek szczypczykami i położyła go na zabezpieczającej osłonie biurka.

- Chcesz wojny? Będziesz ją miał.

Po chwili warknęła, słysząc pukanie do drzwi.

- Dallas? Pani porucznik? Drzwi są zamknięte.

- Wiem, do cholery. Sama je zamknęłam.

- Aha. Mam informacje o Carterze Bisselu. Eve wstała, kopnęła biurko i otworzyła drzwi.

- Jak wejdziesz, zamknij je na zamek - zakomenderowała i usiadła z powrotem za biurkiem, z narzędziami w rękach.

- Jasne. - Peabody wzruszyła ramionami i posłusznie zaryglowała drzwi. - Skontaktowałam się z... co ty robisz?

- A jak myślisz, do cholery?

- No cóż, jak mi się zdaje, szukasz odcisków palców na papierku po batonie.

- Czyli ani chybi to właśnie robię. Skontaktowałaś się z Carterem Bisselem?

- Nie, ja... Dallas, czy baton czekoladowy jest jednym z dowodów w tym śledztwie?

- To sprawa osobista. Miał rękawiczki - mruknęła. - Drań był w rękawiczkach. Ale to nie koniec. Są inne sposoby.

- Melduję, że wygląda na to, że odcisków palców szukałaś też na płytce sufitowej.

- Czy myślisz, że nie wiem, co robię, detektyw Peabody? Wyglądam, jakbym miała amnezję czy coś?

- Nie, wyglądasz, jakbyś była wściekła jak diabli.

- A ty jak zawsze czujna i spostrzegawcza. Moje gratulacje. Do diabła z tym. - Zmięła i wyrzuciła papierek. - Później się tym zajmę. A zajmę się na pewno. Carter Bissel. I gdzie moja kawa?

- Ehm... skoro nie chciałaś dłużej korzystać z usług asystentki...

- Oj, pocałuj mnie gdzieś. - Odsunęła się z krzesłem od biurka i głośno tupiąc, poczłapała do autokucharza.

- Zawsze chciałam to powiedzieć. Chociaż, wiesz, nie mam nic przeciwko temu, żeby robić ci kawę. Zresztą, ty też czasem mogłabyś mi ją przynieść. Na przykład teraz, skoro już stoisz przy autokucharzu.

Eve westchnęła ciężko i wzięła drugi kubek.

- Dzięki. No dobra. Bissel, Carter. Dzwoniłam do jego mieszkania, ale nikt nie odebrał. Zostawiłam mu wiadomość na łączu. W barze, którego rzekomo jest właścicielem, zastałam wspólnika Cartera, Diesela Moore'a. Wściekł się, jak tylko spytałam. Powiedział, że też go szuka, i użył w odniesieniu do niego kilku niezbyt pochlebnych określeń. Twierdzi, że jakiś miesiąc temu Bissel zabrał z kasy forsę i zniknął, zostawiając go na lodzie. Przez to Moore ma teraz poważne kłopoty finansowe. Długo czekał, wmawiając sobie, że Bissel wróci i wszystko wyjaśni, ale tak się nie stało. Wczoraj złożył na niego skargę.

- Potwierdziłaś to?

- Uhm. Miejscowa policja szuka Bissela i na razie nie znalazła nic, co wskazywałoby, że wyjechał. Mógł uciec łodzią, hydroplanem albo zaszyć się na jednej z wysp. Sprawdzają to, ale niezbyt skrupulatnie. Zabrał tylko parę tysięcy, a część tej sumy i tak mu się należała. Poza tym zdarzało mu się już bez uprzedzenia znikać na krótki czas.

- Przeszukali jego mieszkanie?

- Tak. Zdaje się, że zniknęło trochę ubrań i rzeczy osobistych, ale nie ma śladów walki, przestępstwa czy choćby przygotowań do dłuższej podróży.

- Miesiąc temu na Jamajce była Felicity Kade. Ciekawe, o czym rozmawiała z Carterem Bisselem?

- Może jego też chciała zwerbować.

- A może szukała drugiego kozła ofiarnego. Trzeba będzie jeszcze raz rzucić okiem na miejsce zbrodni.

Zabrzęczało łącze i Eve odrzuciła płytkę sufitową na bok.

- Dallas.

CENTRALA. PORUCZNIK EVE DALLAS PROSZONA O PRZYBYCIE NA ZACHODNIĄ OSIEMNASTĄ, NUMER 24. ŚMIERĆ SAMOBÓJCZA. OFIARA ZIDENTYFIKOWANA JAKO CHLOE MCCOY.

- Przyjęłam. Już jadę. Dallas, bez odbioru.

10

Wzięła pigułki, ubrała się w zwiewną różową koszulę nocną, starannie nałożyła makijaż i uczesała się, a potem wyciągnęła się na łóżku, w stercie ładnych poduszek, obok fioletowego pluszowego misia.

Pachniała młodością i kwiatami, mogłoby się wydawać, że śpi, gdyby nie szeroko otwarte, puste oczy, przysłonięte mgłą śmierci.

U samych koniuszków jej palców leżał list pożegnalny, jedna linijka wypisana zamaszystym, pełnym zawijasów charakterem pisma na tanim różowym papierze z odzysku.

Bez Niego nie ma światła, nie ma życia.

Na stoliku nocnym, obok szklanki letniej wody i różowego pąka róży bez kolców stała pusta fiolka.

Eve rozejrzała się po pokoju i stwierdziła, że róża pasuje do różowobiałych, falbaniastych zasłon i oprawionych plakatów z baśniowymi pejzażami i łąkami. Sypialnia była schludna, może trochę zbyt kobieca, nie licząc zużytych chusteczek leżących jak śnieg na podłodze przy łóżku, niedojedzonych, roztopionych lodów Sinful Chocolate i opróżnionej do połowy butelki białego wina.

- I co tu widzisz? - spytała Eve, zwracając się do Peabody.

- Wygląda na to, że urządziła sobie stypę na całego. Wino i lody na pociechę, dużo łez. Pewnie napiła się wina, by nie zadrżała jej ręka, kiedy sięgnie po pigułki. Była młoda, głupia i skłonna do dramatycznych efektów. To wszystko sprawiło, że zabiła się z powodu zwykłego bydlaka.

- Tak to wygląda. Skąd wzięła prochy?

Delia podniosła dłonią w rękawiczce nieoznakowaną, zieloną buteleczkę z plastiku.

- Nie dostała tego na receptę. Musiała zdobyć to na czarnym rynku.

- Wygląda ci na kogoś, kto mógłby mieć znajomości wśród dilerów?

- Nie. - Na to pytanie Peabody zmarszczyła czoło i uważniej obejrzała sypialnię, a potem ciało. - Nie, ale niektórzy z nich obsługują uczelnie i kręgi artystyczne. Ona bywała i tu, i tu.

- Co prawda, to prawda. Możliwe. Musiałaby działać szybko, ale w czasie naszego krótkiego spotkania zrobiła na mnie wrażenie osoby impulsywnej. Mimo to...

Eve obeszła pokój, zajrzała do małej łazienki i skierowała się do niewielkiego salonu z minikuchnią. Stało tam dużo bibelotów, na ścianach wisiały kolejne reprodukcje dzieł sztuki o motywach romantycznych. W małym zlewie nie było naczyń, po podłodze nie walały się żadne ubrania. Nigdzie poza sypialnią nie leżały porozrzucane chusteczki.

I jak zauważyła Eve, przesuwając po stole palcem w rękawiczce, ani drobiny kurzu.

- Strasznie tu czysto. Dziwne, że ktoś na tyle zrozpaczony, by posunąć się do samobójstwa, znalazł czas, aby posprzątać.

- Może był tu zawsze porządek.

- Może - przytaknęła Eve.

- Albo odpicowała mieszkanie, tak jak odpicowała siebie, zanim to zrobiła. Jedna z moich stryjecznych babek co rano po przebudzeniu obsesyjnie ściele łóżko, bo gdyby jej się nagle zeszło, nie chce, żeby ludzie myśleli, że była niechlujna. Niektórzy mają fioła i tyle.

- No dobra, czyli zdobywa prochy, kupuje sobie różowy pąk róży, wraca do domu, sprząta, robi się na bóstwo. Siedzi na łóżku, płacze, je lody, pije wino. Pisze list pożegnalny, łyka prochy, kładzie się i umiera. Mogło tak być.

Peabody wydęła policzki.

- Ale ty w to nie wierzysz, a ja mam wrażenie, że przeoczyłam jakiś oczywisty szczegół.

- Oczywiste jest tylko to, że dwudziestojednoletnia dziewczyna nie żyje. Na pierwszy rzut oka wygląda to na zwykłe samobójstwo z rozpaczy.

- Tak, jak morderstwo Bissela i Kade wyglądało na zwykłe podwójne zabójstwo w afekcie.

- No proszę, Peabody. - Eve wetknęła kciuki w kieszenie spodni. - Co ty powiesz?

- Dobra, widzę, że wpadłam na właściwy trop, ale jeśli przyjąć, że ją też zabili ci z OBW czy terroryści, to jaki miałby być motyw?

- Znała Bissela. Była jego kochanką.

- No tak, ale przecież to zwykła małolata, jego zabawka. Jeśli wiedziała coś istotnego o działalności Bissela czy projekcie objętym Kodem Czerwonym, to ja zjem swoją nową odznakę.

- W sumie też tak myślę, ale może ktoś był innego zdania. A może chodziło tylko o zatarcie śladów. Faktem pozostaje, że znała Bissela, w związku z czym nie będziemy traktować jej śmierci jako zwykłego samobójstwa. Zaczniemy od oględzin ciała, potem chcę, żeby mieszkanie zostało przewrócone do góry nogami. Jak nazywa się kobieta, która ją znalazła?

- Deena Hornbock, sąsiadka z naprzeciwka.

- Sprawdź ją. Muszę wiedzieć o niej wszystko, zanim ją przesłucham. Niech mundurowi nie wypuszczają jej z mieszkania.

- Robi się.

- Skontaktuj się z ekipą śledczą i Morrisem. Chcę, by zajął się nią osobiście. I niech ekipa przeszuka mieszkanie do najmniejszej cząsteczki.

Peabody zatrzymała się pod drzwiami.

- Ty naprawdę nie wierzysz, że się sama zabiła.

- Jeśli tak było, zeżrę moją nieco zaśniedziałą odznakę. A teraz do roboty.

Nie było śladów walki ani żadnych obrażeń mogących wskazywać, że wobec ofiary użyto siły. Eve spodziewała się tego. McCoy zmarła tuż po trzeciej nad ranem. Bezboleśnie, cicho. Niepotrzebnie, pomyślała Eve.

Łącza domowe były sprawne, choć kilka minut po północy zostały wyłączone. Po ich ponownym uruchomieniu okazało się, że ostatnią rozmowę denatka odbyła o dwudziestej pierwszej z Deeną z naprzeciwka. Dużo łez, dużo wyrazów współczucia.

- Już do ciebie idę - powiedziała Deena. W tych trudnych chwilach nie powinnaś być sama.

Płaczliwe podziękowanie, koniec rozmowy.

Za to komputer nie chciał się włączyć. Eve gotowa była się założyć, że jest zawirusowany. Co takiego mogła mieć głupiutka studentka sztuk pięknych, co niepokoiłoby OBW lub technoterrorystów?

Kiedy uznała, że w sypialni nic już nie znajdzie, przeszła do salonu, gdzie Peabody pracowała z ekipą śledczą.

- Pakują ją do worka. Śmierć w podejrzanych okolicznościach. Co z tą Deeną Hornbock?

- Studentka, panna, lat dwadzieścia jeden. Specjalizacja: teatr, chce projektować scenografię. Ma już spore doświadczenie zawodowe. Mieszka tu od roku, wcześniej mieszkała w akademiku Akademii Teatralnej Soho, a jeszcze wcześniej z matką i ojczymem w St. Paul. Ma młodszego brata. Nienotowana, nie licząc wyroku w zawiasach za przyćpanie zonera w wieku osiemnastu lat. Komorne płaci w terminie. Rozmawiałam z właścicielem mieszkania.

- To dobrze.

- McCoy też nie zalega z czynszem, choć zwykle płaciła w ostatniej chwili, tuż przed rozpoczęciem naliczania karnych odsetek. Zapłaciła wczoraj, przelewem elektronicznym, o szesnastej trzydzieści trzy.

- Tak? A to sumienna dziewczyna. Opłaciła miesięczny czynsz, choć zamierzała się zabić! Zobaczmy, co jej kumpela będzie miała do powiedzenia.

Deena Hornbock, przejęta, ale opanowana, siedziała w pluszowym czerwonym fotelu, pijąc wodę z butelki. Była chudą, zjawiskowo piękną Murzynką; miała mały tatuaż, czerwone skrzydła na lewej skroni.

- Pani Hornbock, jestem porucznik Dallas, a to detektyw Peabody. Musimy zadać pani kilka pytań.

- Wiem. Naprawdę chcę pomóc. Nie wiedziałam, co robić. Po prostu nie wiedziałam, więc wybiegłam na korytarz i zaczęłam krzyczeć, żeby ktoś wezwał policję. No i ktoś to widać zrobił. Ja siedziałam na korytarzu do czasu, aż przyszedł posterunkowy Nalley.

- Jak pani weszła do mieszkania przyjaciółki?

- Och, mam klucz do jej mieszkania, a ona do mojego. Bez przerwy przesiadywałyśmy u siebie. Mam go wam oddać? Znaczy, klucz?

- Byłabym zobowiązana. Weźmiemy go przed wyjściem. Może powie nam pani, co tu zaszło?

- Dobrze. - Odetchnęła głęboko i przesunęła dłonią po twarzy. - To było tak. Wróciłam z zajęć i pomyślałam, że zobaczę, co u niej. Tak bardzo przeżyła śmierć Blaira. Była zdruzgotana, wie pani? - Deena wypuściła powietrze z ust. - Weszłam do środka. Kiedy wychodziłam od niej wczoraj wieczorem, obiecałam, że wpadnę dziś po południu, po zajęciach, więc nie pukałam ani nic takiego. Weszłam i krzyknęłam, że już jestem.

- Drzwi były zamknięte na klucz?

- Uhm. Kiedy nie odpowiedziała, zajrzałam do sypialni. Chciałam namówić Chloe, żeby ruszyła się z domu albo chociaż przyszła do mnie. Podnieść ją na duchu. Boże. Tak ciężko mi o tym mówić - wykrztusiła. - Znów mam to przed oczami.

- Wiem.

- Weszłam i zobaczyłam ją, leżącą na łóżku. W pierwszej chwili nie załapałam, co jest grane, nawet nie pomyślałam... powiedziałam: „Chlo, daj spokój” czy coś takiego... - Głos zaczął jej się łamać. - Jezu, „Chlo, daj spokój”; byłam trochę zła, bo to wszystko było takie... pretensjonalne, teatralne. Lekko poirytowana, podeszłam do łóżka. I wtedy...

- Proszę się nie spieszyć - powiedziała Eve, kiedy Deena wzięła do ust długi łyk wody z butelki.

- Miała otwarte oczy, szeroko otwarte, patrzyła prosto przed siebie, a ja nadal nic nie rozumiałam. Przez chwilę byłam kompletnie oszołomiona, jakby część mózgu mi się wyłączyła. Kiedyś już widziałam martwego człowieka. Moją prababcię. - Deena otarła łzę kłykciem. - Jakiś czas mieszkała z nami i którejś nocy umarła we śnie. Znalazłam ją rano... czyli to nie tak, że nigdy jeszcze nie widziałam trupa. Ale to nie to samo, kiedy chodzi o kogoś młodego, kogoś, kto nie powinien umrzeć.

Z tym się nie można oswoić, pomyślała Eve.

- Dotykała jej pani? Albo czegokolwiek innego?

- Zdaje się, że trąciłam ją w ramię albo w rękę. Chyba dotknęłam jej, bo nie mogłam pojąć, jak to możliwe, że nie żyje. Była zimna. Boże, miała taką zimną skórę. Wtedy to do mnie dotarło. Wybiegłam na korytarz i zaczęłam krzyczeć.

- Usiadła pani i nie ruszała się z miejsca do czasu przybycia posterunkowego Nalleya.

- Zgadza się.

- Czy przed jego przyjściem pani albo ktokolwiek inny wchodził do mieszkania?

- Nie. Siedziałam pod jej drzwiami i płakałam. Ludzie wylegli na korytarz i wypytywali, co się stało. Powtarzałam: „ona nie żyje, Chloe nie żyje” i że się zabiła.

- W porządku. Rozmawiała z nią pani wczoraj wieczorem.

- Zadzwoniłam po powrocie do domu. Wcześniej pracowałam nad dekoracjami do sztuki wystawianej na West Side. Wiedziałam, że Chloe jest ciężko. Rozmawiałyśmy chwilę, potem poszłam do niej. Przez jakiś czas dotrzymywałam jej towarzystwa. Wyszłam koło jedenastej. Miałam rano zajęcia, a ona powiedziała, że idzie spać. Chciała uciec w sen, tak to ujęła. Często mówiła takie rzeczy, ale nie myślałam, że... - Deena ścisnęła za ramię Eve. - Sierżant Dallas, nie zostawiłabym jej samej, gdybym wiedziała, co zamierza. Nie pozwoliłabym jej tego zrobić.

- To nie pani wina. Była pani dobrą przyjaciółką. - Widząc, jak bardzo Denne gryzie sumienie, nie poprawiła jej w kwestii swojego stopnia. - Jak wyglądało mieszkanie?

- Słucham?

- Jestem ciekawa, w jakim było stanie, kiedy weszła tam pani wczoraj wieczorem.

- Aha. Wszędzie był porządek. Chloe lubiła, żeby było czysto. No, po podłodze walały się chusteczki. Początkowo strasznie płakała i rozrzucała je wokół siebie.

- Jadłyście coś, piłyście?

- Trochę wina. Przyniosłam butelkę, wypiłyśmy może połowę.

- A lody?

- Lody? Nie, nie przyszło mi to do głowy. A szkoda.

- Umyła pani kieliszki?

- Kieliszki? Ach, nie. Nie pomyślałam o tym. Byłam zmęczona, a ona już praktycznie wypłakała się do cna. Zostawiłyśmy wszystko w salonie.

- Nie w sypialni?

- Nie, siedziałyśmy na podłodze w salonie, parę godzin, nie więcej. Może gdybym została na noc...

- Proszę spojrzeć na ten list. - Eve wyjęła różową kartkę w zapieczętowanym woreczku. - Czy pani zdaniem napisała to Chloe?

- Tak. Duże, cudaczne litery, to w jej stylu. Ale myliła się. Mogła żyć bez niego. Na jednym facecie świat się nie kończy. Zresztą, na litość boską, i tak nic by z tego nie wyszło. To były jej rojenia, nic więcej.

- Poznała pani Blaira Bissela osobiście?

- Nie. - Wzięła zmiętą chusteczkę i wytarła nos. - Zazdrośnie strzegła tajemnicy. Nawet ja nic o nim nie wiedziałam. To znaczy, wiedziałam, że Chloe ma kogoś i że ten ktoś jest żonaty, ale nie chciała powiedzieć, jak się nazywa ani nic takiego. Złożyła przysięgę, twierdziła. Uroczystą. To tekst w jej stylu: „Złożyłam uroczystą przysięgę”. Poza tym zdawała sobie sprawę, że nie podzielam jej przekonania, że znalazła miłość swojego życia, więc nie była skora do zwierzeń. Nie znałam jego nazwiska, nie wiedziałam, że to ten gość, w którego galerii zaczepiła się na pół etatu. Dowiedziałam się dopiero po fakcie. To znaczy po tym jak zabiła go żona i Chloe wszystko mi powiedziała.

- Czyli nigdy tu nie przychodził.

- Przychodził, przynajmniej tak myślę. Ustaliliśmy taki sygnał z Chloe. Jeśli któraś z nas miała jakieś plany i nie chciała, by jej przeszkadzano... rozumiecie... wystarczyło powiesić na klamce różową wstążkę. To był jej pomysł. O ile wiem, a raczej wiedziałabym, gdyby było inaczej, przez ostatnich kilka miesięcy spotykała się tylko z tym artystą. I mniej więcej raz w tygodniu wieszała na drzwiach różową wstążkę.

- Czy zwykle blokowała łącza, kiedy przyjmowała gości?

- O, tak. Cała Chloe. Nie chciała, by jakiekolwiek bodźce z zewnątrz psuły nastrój.

- A wychodząc od niej wczoraj, coś pani słyszała albo widziała?

- Od razu poszłam spać. Padałam z nóg od nadmiaru wina i wzruszeń. Niczego nie słyszałam aż do wpół do siódmej rano, kiedy budzik wyrwał mnie ze snu.

- O której wyszła pani na zajęcia?

- Piętnaście po siódmej. Mniej więcej.

- Czy wtedy coś pani zauważyła?

- Nie, nic. Pomyślałam, żeby zajrzeć do Chloe, zobaczyć, jak się trzyma, ale uznałam, że... - Głos znów jej się załamał. - Myślałam, że jeszcze śpi, a poza tym i tak miałam już mało czasu, więc poszłam prosto na zajęcia.

- Wiem, że przeżywa pani trudne chwile, i dziękuję, że zgodziła się pani odpowiedzieć na nasze pytania. - Eve zaczęła się podnosić, po czym usiadła z powrotem, jakby coś jej się przypomniało. - Aha, przeglądając nagrane połączenia, zauważyłam, że rozmawiając z panią, Chloe miała na szyi wisiorek. Serduszko na łańcuszku, zdaje się. Taki ładny. Mówiąc, bawiła się nim.

- Ten medalion? O ile wiem, dostała go parę miesięcy temu od tego artysty. W ogóle go nie zdejmowała. Strasznie była sentymentalna.

- Nie miała na szyi medalionu - powiedziała Peabody, kiedy wróciły do mieszkania Chloe.

- Ano nie.

- W mieszkaniu też go nie znaleziono.

- Fakt.

- Czyli wychodzi na to, że zabrał go ten, kto ją zabił albo nakłonił do samobójstwa.

- Był i go nie ma, tyle wiemy. Ludzie chowają różne rzeczy w medalionach, nie?

- Jasne. Zdjęcia, kosmyki włosów, próbki DNA.

- Skoro dostała go od Bissela, mogło być w nim coś niekoniecznie romantycznego.

- Czyżbym miała zjeść moją nową odznakę?

Eve potrząsnęła głową.

- Nie mówię, że wiedziała, co tam jest. Ale założę się, że zginęła właśnie przez to i przez coś, co miała na komputerze.

Peabody rozejrzała się po salonie, zbierając myśli.

- Posprzątała albo wyręczył ją ktoś inny. Chociaż nie wyobrażam sobie, żeby zaproszony gość mył kieliszek po sąsiadce czy robił porządki. Jeśli więc zrobiła to ona, musiała mieć powód. Spodziewała się kogoś? To znaczyłoby, że ktoś do niej zadzwonił, ale nagrania rej rozmowy nie ma na żadnym z łączy.

- Przynajmniej się nie zachowało. Komputer padł. Ktoś mógł przysłać mejl.

- Czyli spece z wydziału elektronicznego muszą pogrzebać w sprzęcie.

- O właśnie.

- Budynek jest kiepsko zabezpieczony, ale przydałoby się obejrzeć nagrania z monitoringu z zeszłej nocy, do momentu wezwania policji.

- Przyślę po nie kogoś.

- Możemy to załatwić, dostarczając naszym organizmom składników odżywczych. W końcu ominęła cię codzienna dawka czekolady.

- Nawet nie przypominaj. - Nie musiała patrzeć na Peabody, by wiedzieć że dziewczyna zrobiła nadąsaną minę. - No dobrze, zjemy coś. I tak muszę ułożyć sobie parę spraw w głowie.

Eve nie miała pojęcia, czemu postanowiła pójść akurat do Niebieskiej Wiewiórki, gdzie wszystkie serwowane dania tylko z nazwy przypominały jedzenie. Może czuła potrzebę powrotu do przeszłości, powspominania chwil, kiedy siedziała przy jednym z tych klejących się stolików, zalewając się zombim, podczas gdy Mavis skakała po scenie i ryczała do mikrofonu na oczach widowni.

A może, pomyślała wpatrując się w sojowego hamburgera leżącego na talerzu, życie jej było niemiłe.

- Nie powinnam tego jeść - wymamrotała i mimo to ugryzła kęs. - Nie ma w tym nic, co pochodziłoby ze świata natury.

- Aleś ty się zrobiła rozkapryszona. - Peabody z nieskrywaną przyjemnością pałaszowała kurczaka w cieście, z wegetariańskimi frytkami. - Nic, tylko mięcho z prawdziwych krów, prawdziwa kawa, prawdziwe karze jaja i tak dalej.

Eve nachmurzyła się i ugryzła następny kęs hamburgera. Teraz już wiedziała, czemu zdecydowała się na Wiewiórkę. Chciała sobie udowodnić, że nie jest rozkapryszona.

- Niektórym nie przeszkadza to przy każdej okazji pić kawy z mojego biurowego autokucharza.

- Jasne, to tak zwana reguła piramidy. - Delia pokiwała frytką w kolorze marchewki, a przynajmniej zbliżonym. - Udziela mi się twoje zepsucie, a zatem stoję bezpośrednio pod tobą, na pierwszym od góry stopniu piramidy. A może raczej drugim, skoro przyjąć, że tobie kawę załatwia Roarke. Czyli to twoje zepsucie jest zepsuciem pierwszego rzędu. Ale że jesteś mężatką...

- Nie gadaj tyle, tylko jedz.

Eve uznała, że skoro je tajemniczą substancję uchodzącą za substytut mięsa, wciśniętą między dwie chlebopodobne cegły, dowodzi to ponad wszelką wątpliwość, że zepsuta nie jest.

Człowiek przyzwyczaja się do rzeczy, z którymi ma do czynienia na co dzień, i tyle. A skoro Roarke uparł się, żeby mieć w domu wołowinę i inne naturalne produkty, cóż począć, musiała do tego przywyknąć. Teraz już nawet nie widziała różnicy. Jedzenie było czymś normalnym jak krzesło czy obraz na ścianie, na który człowiek nie zwraca większej uwagi...

Bo jest tam dzień w dzień.

Wyszarpnęła komunikator z kieszeni.

- Feeney. - Jego twarz wypełniła ekran.

- Obyś miała dla mnie coś dobrego.

Eve zauważyła, że jego włosy, choć krótkie, sterczą na wszystkie strony w małych kępkach. Najwyraźniej praca nie szła najlepiej.

- Zabierz cywila i jego czarodziejskie palce do domu w Queens. Rozbierzcie te rzeźby.

- Chcesz, żebyśmy rozebrali rzeźby?

- Nie znaleźliście jeszcze żadnych pluskiew, co?

- Moje chłopaki nadal szukają.

- Zabierz ich stamtąd i jedź z Roarkiem. Rzeźby, Feeney. Reva w życiu nie zwróciłaby na nie uwagi. Nie sprawdziła ich, bo to on je tam poustawiał. Nie zaprzątała sobie nimi głowy, a są wszędzie, w środku i na zewnątrz. Rozbierzcie je.

- Dobrze, dobrze. Przyda mi się zmiana otoczenia.

- Każ Roarke'owi pogadać z Revą, niech spyta, gdzie mogła pracować w domu, poza gabinetem. I gdzie rozmawiała z Bisselem czy kimkolwiek innym o Securecompie. Kiedy namierzycie te miejsca, przyjrzyjcie się stojącym tam tak zwanym dziełom sztuki.

- Rozumiem. Zostawię tu McNaba. Chłopak jest młody, odrobina frustracji mu nie zaszkodzi.

Eve schowała komunikator.

- Dokończ to - powiedziała do Delii, wskazując ruchem głowy jej talerz. - Jedziemy do Flatirona zdemontować niedokończone dzieła Bissela.

- To wszystko dlatego, że powiedziałam, że jesteś rozkapryszona?

- Nigdy nie wiadomo, co człowieka zainspiruje. Jeszcze jedno: w mieszkaniu Chloe nie było prac Bissela. Nie sądzisz, że coś by od niego wydębiła? Choćby drobiazg, który wyszedł spod ręki kochanka? Była w nim zakochana, a przynajmniej tak jej się wydawało. Studiowała na akademii sztuk pięknych, pracowała w jego galerii, a nie miała nawet próbki jego geniuszu.

- Myślisz, że to coś zniknęło razem z medalionem?

- Po drodze skontaktujemy się z Deeną i zobaczymy.

Eve stała w pracowni, podparta pod boki, i wpatrywała się w fantazyjnie powyginane i połączone metalowe elementy składające się na poszczególne rzeźby.

- No dobra, przeliczyłam się. Nie poradzimy sobie bez specjalistycznych narzędzi. Co prawda mamy je tu, pytanie tylko, co z nimi zrobić.

- Wiesz, niektórymi potrafię się posługiwać.

- Czemu mnie to nie dziwi? - Eve okrążyła największą z prac. - Rzecz w tym, że jeśli to potniemy, stopimy czy wysadzimy w powietrze, jednocześnie uszkodzimy też albo zniszczymy urządzenie podsłuchowe. Jeśli takowe jest w środku. A nie stwierdzimy tego bez ludzi z wydziału elektronicznego albo jednego z tych podręcznych skanerów.

- Ekipa sprawdzała te rzeźby.

- Założę się, że urządzeń tego typu nie da się wykryć przy standardowym, a nawet pogłębionym przeszukaniu. Gdyby mieć sprzęt szpiegowski, no to co innego. Facet sprzedawał te gówna na całym świecie. Stoją w siedzibach korporacji, prywatnych rezydencjach, nawet w budynkach rządowych.

- Wystarczy umieścić w nich pluskwy i mamy sprytny sposób zbierania informacji.

- Hm... - Eve dalej chodziła wokół rzeźby, nie odrywając od niej wzroku - Nie wyobrażam sobie, żeby pozwolili, by zmarnował swój talent. Tak to miałoby sens. To logiczne. Założę się, że marzyli o tym, by jedną z rzeźb wcisnąć którejś z firm Roarke'a. Problem polegał na tym, że mu się nie podobały, i nawet pod wpływem Revy nie wyłożył na żadną forsy. Nie przejęli się tym zbytnio, bo udało im się wszczepić pluskwę Revie.

- Wiem, że to zabrzmi, jakbym wpadała w obłęd, ale myślisz, że w tej chwili ktoś nas obserwuje?

- Być może. - Na wszelki wypadek Eve uśmiechnęła się szeroko. Chrzanić zabezpieczenia, blokady, wygłuszanie. Miała nadzieję, że ją widzą. Pora stanąć do walki twarzą w twarz.

- Jeśli tak, niech powyłażą ze swoich nor, chyba że nie dość, że są zboczonymi podglądaczami i łajdackimi mordercami, to jeszcze robią w portki ze strachu. Każę pociąć cały ten szmelc na kawałki. W tym czasie nikt nie będzie miał wstępu na to piętro. Dlatego niech się napatrzą, dopóki mogą.

Przywołała windę i weszła do kabiny.

- Peabody, nie podoba mi się, że Carter Bissel jest na wolności. Chcę, żeby go znaleziono.

- Ochrzanię miejscową policję.

- Zrób to. Osobiście.

- Hę?

- Pojedź tam, pogadaj z lokalnymi służbami, przesłuchaj wspólnika Bissela i wszystkich, którzy go znali. Dowiedz się czegoś o braciszku. Felicity miała jakiś powód, by go odwiedzić. Chcę wiedzieć, jaki.

- Na Jamajkę? - Peabody podniosła głos o trzy rejestry. - Jadę na Jamajkę?

- Jedna z nas musi tu zostać i trzymać rękę na pulsie. Masz góra czterdzieści osiem godzin. I żadnego pluskania się nago w oceanie.

- A w stosownym kostiumie kąpielowym? Chociaż godzinkę? Eve z najwyższym trudem powstrzymała drgnienie ust.

- Nie chcę o tym słyszeć. Zwłaszcza że wysyłam z tobą McNaba.

- O mój Boże. To jak najpiękniejszy sen. No dobrze, nie udało się. Usta jej drgnęły.

- Możecie wyjechać, jak tylko Feeney go puści. Tylko nie myśl, że wysyłam was na wakacje!

- Wykluczone. Ale może uda mi się wypić jednego drinka ze skorupy orzecha kokosowego... służbowo, w końcu mam przesłuchać właściciela baru tiki.

- Będą mieć cię na oku. - Uśmiech zniknął z twarzy dziewczyny. - Ktokolwiek za tym wszystkim stoi, dowie się, kiedy wsiądziesz do transportowca i kiedy wysiądziesz. Będą wiedzieli, w jakim hotelu mieszkasz, co zjesz na kolację, co będziesz miała w tej skorupie orzecha. Uwierz w to i bądź gotowa.

- Wysyłasz McNaba ze mną, żeby mnie chronił.

- Żebyście chronili się nawzajem. Nie przewiduję, aby ktokolwiek próbował się do was dobrać, ale z drugiej strony nie przewidziałam, że ktoś dobierze się do Chloe McCoy.

- Tego nikt nie mógł przewidzieć, Dallas.

- Przewidzieć można wszystko - odparta Eve, wychodząc do holu, i odwróciła się, by zamknąć windę. - Gdybym to zrobiła, dziewczyna by nie zginęła.

Wysłała Peabody, żeby się spakowała, a sama poszła do kostnicy. Morris właśnie wkładał kombinezon ochronny.

Miał ładną, złocistą opaleniznę, z warkoczyka zaplecionego na skroni zwisały trzy kolorowe kulki. Na ten widok Eve przypomniała sobie, że niedawno wrócił z urlopu.

- Miło znów cię widzieć na pierwszej linii frontu - powiedziała.

- Dopiero teraz, kiedy odwiedziła mnie moja ulubiona policjantka, czuję, że naprawdę wróciłem. Trzy trupy w trzy dni. Niezła średnia, nawet jak na ciebie.

- Porozmawiajmy o tym ostatnim.

- Jeszcze się do niej nie zabrałem. Nawet moje możliwości nie są nieograniczone. Przysłałaś ją, twierdząc, że sprawa jest priorytetowa. Skoro zrobiłaś to ty, zakładam, że rzeczywiście tak jest. Podejrzane okoliczności śmierci. - Spojrzał na Chloe. - Cóż, dla mnie każda śmierć jest podejrzana. W zgłoszeniu mowa była o samobójstwie?

- Tak, ale ja tego nie kupuję.

- Brak śladów przemocy. - Włożył gogle i nachylił się nisko. Eve zaczekała, aż przesunie po ciele oczami i miernikiem i przestudiuje odczyty i obrazy pojawiające się na monitorze. - Żadnych nakłuć, żadnych obrażeń. List został napisany jej ręką?

- O ile wiem, tak.

- I była sama w mieszkaniu. W łóżku?

- Na łóżku. Z dysków z systemu monitoringowego wynika, że do budynku nie wchodził nikt oprócz lokatorów. Na piętrach nie ma zabezpieczeń.

- No dobrze, rozpruję ją i zobaczymy, co się da zobaczyć. Może powiesz mi, co cię interesuje?

- To, co wzięła albo dostała. Dawka, siła i czas działania. Byle szybko.

- Da się zrobić.

- Co z toksykologią pozostałych dwóch ofiar, Bissela i Kade?

- Moment. - Podszedł do centralnego komputera, ściągnął właściwe pliki. - Wyniki właśnie przyszły. Wygląda na to, że strzelili sobie kilka lampek szampana, francuskiego, doskonały rocznik. Ostatni posiłek trzy godziny przed śmiercią... bardzo wykwintny. Kawior, wędzony łosoś, ser brie, truskawki. W organizmie kobiety nie stwierdzono obecności nielegalnych substancji ani innych środków pobudzających. U mężczyzny wykryto śladowe ilości exotiki.

- Uprawiali seks?

- O tak. Przynajmniej umarli rozluźnieni i zaspokojeni.

- Potwierdzono przypuszczenia co do narzędzia zbrodni?

- Tak. Nóż kuchenny z ząbkowanym ostrzem. Ten, który znaleziono na miejscu zbrodni, pasuje do zadanych ran.

- Porażeni, zadźgani.

- W tej kolejności - przytaknął. - Brak obrażeń wskazujących na obronę. Pod paznokciami kobiety stwierdzono obecność skrawków skóry, pochodzących od drugiej ofiary. Wniosek: podrapała go trochę w uniesieniu miłosnym. Uprawiali seks i sądząc z rozmieszczenia śladów po paralizatorze, prawdopodobnie przystąpili do dogrywki, kiedy zostali obezwładnieni. Ktoś bardzo się na nich wkurzył.

- Tak by się wydawało. - Zerknęła na leżącą na stole sekcyjnym Chloe bladą, nagą i zimną. - Niektórzy powiedzieliby, że jej się poszczęściło.

- Ale my wiemy lepiej. Zajmę się nią.

- Możesz mnie złapać w domu, jak tylko będziesz miał wyniki. Aha, zmień kody dostępu do plików dotyczących tej trójki, dobra? I niech nikt oprócz ciebie nad nimi nie pracuje.

W jego zasłoniętych goglami oczach pojawił się błysk zainteresowania.

- Robi się coraz ciekawiej.

- Uhm. Właściwie to sama przyjadę po te dane, jak skończysz. Nie wysyłaj ich.

- Teraz to już jestem zaintrygowany. Może to ja ci je przywiozę? Wtedy mogłabyś mnie poczęstować jednym z przednich win Roarke'a i wszystko mi wyjaśnić.

- Pasuje.

Załatwił sobie więcej czasu i miejsca. To najważniejsze. Plany wzięły w łeb, ale on potrafił błyskawicznie podejmować decyzje. Mógł zachować zimną krew i to zrobi. Będzie działał szybko.

Tak jak w przypadku Chloe McCoy. Raz, dwa i sprawa załatwiona.

Policja tego nie kupiła, w ogóle nie dała się nabrać. A to nie miało sensu. Najmniejszego.

Mieli wszystko jak na dłoni. Już lepszego prezentu nie mógł im zrobić. Co, jeszcze wstążką wszystko przewiązać?

Strużka potu ściekała mu po plecach, kiedy krążył po wygodnie urządzonych pokojach, które były jego więzieniem i schronieniem zarazem. Nie mogli powiązać go z morderstwami i to się liczyło. To priorytet numer jeden.

Z innymi problemami też jakoś sobie poradzi. Potrzeba mu tylko czasu.

Czyli wszystko w porządku, na razie jest bezpieczny. I na pewno znajdzie jakieś wyjście.

Miał trochę pieniędzy - za mało, wciąż za mało, o wiele mniej niż mu obiecano - ale to dawało mu nieco większe pole manewru.

I choć powodów do złości mu nie brakowało, to jego sytuacja miała w sobie też coś niezwykle podniecającego. Był gwiazdą własnego filmu, którego scenariusz pisał na bieżąco. Nie jest frajerem, za jakiego wszyscy go uważali, o nie, skądże znowu.

Przypalił zeusa, żeby dać sobie nagrodę, i poczuł się, jakby cały świat legł mu u stóp.

Zrobi, co będzie musiał, i rozegra to sprytnie. Ostrożnie i sprytnie.

Nikt nie wiedział, gdzie on jest. Nikt nie wiedział, że w ogóle istniał.

Już on się postara, żeby tak pozostało.

11

Roarke i Feeney kontemplowali metalową figurę w ogrodzie domu w Queens.

- Jak myślisz, co to? - spytał Feeney po jakimś czasie.

- Chyba kobieta. Skrzyżowana z jakimś gadem i pająkiem. Wygląda na to, że zrobiona z miedzi, mosiądzu i stali. Są też elementy żelazne i zdaje się blaszane.

- Po co to wszystko?

- Oto jest pytanie. Domyślam się, że chodzi o symboliczne przedstawienie faktu, że kobieta potrafi być chytra jak wąż i okrutna jak pająk, takie tam głupoty. Moim zdaniem, jest to obraźliwe dla całego rodzaju kobiecego, no i brzydkie.

- Ze brzydkie, to zauważyłem. - Feeney podrapał się po brodzie i wyjął paczkę kandyzowanych migdałów. Wziął sobie garść i poczęstował Roarke'a.

I tak, przegryzając migdały, oglądali rzeźbę.

- I ludzie płacą kupę forsy za takie coś? - spytał Feeney.

- Jak najbardziej.

- Tego to ja nie rozumiem. Inna sprawa, że nie znam się na sztuce.

- Hm... - Roarke obszedł rzeźbę wkoło. - Takie rzeczy przemawiają do niektórych na płaszczyźnie emocjonalnej lub intelektualnej, wszystko jedno. Jeśli tak jest, trafiają we właściwe ręce. Częściej jednak nabywcy kupują je, bo myślą, że powinny do nich przemawiać, i są zbyt głupi, dumni albo wystraszeni, by przyznać, że coś, na co wydali kupę forsy, nie przemawia do nikogo, bo jest, mówiąc wprost, gówno warte.

Feeney wydął wargi i pokiwał głową.

- Ja tam lubię obrazy, na których widać, co mają przedstawiać. Dom, drzewo, półmisek z owocami. Takie coś, jak to tutaj, mógłby sklecić mój wnuk.

- O dziwo, jestem zdania, że stworzenie czegoś w tym stylu wymaga sporych umiejętności, talentu i wizji, choćby dziwacznej.

- Skoro tak uważasz. - Feeney wzruszył ramionami, ale pozostał nieprzekonany.

- Sprytna skrytka na podsłuch, jeśli o to tu chodzi.

- Tak sądzi Dallas.

- A ona zwykle wie, co mówi. - Roarke rozłożył teleskaner, który zmodyfikowali z Feeneyem. - Zajmiesz się tym czy ja mam to zrobić?

- To twój sprzęt. - Feeney odkaszlnął. - Jak mówiłeś, Dallas wie, co mówi. Ostatnio jest trochę spięta.

- Serio?

- Włącz na chwilę zagłuszacz.

Roarke uniósł brew, ale spełnił jego prośbę.

- Czeka nas rozmowa na tematy osobiste?

- Uhm. - I Feeney nie był z tego powodu szczęśliwy. - Jak powiedziałem Dallas jest trochę spięta. Z powodu tego, co możesz zrobić.

Roarke dalej dostrajał mierniki skanera.

- To znaczy?

- Chodzi o akta jej ojca, o to, na co te ścierwa z OBW pozwoliły, by spotkało ją w Dallas.

Roarke odwrócił się i zobaczył, że Feeney ma zaciętą twarz. Z gniewu, pomyślał, i wstydu.

- Rozmawiała z tobą?

- W ogólnych zarysach. Nie orientuje się, jak dużo wiem. Nie chce wiedzieć. Ja też w razie czego wolałbym z nią o tym nie rozmawiać. A że ona podziela moją niechęć do tego tematu, nie musiałem jej mówić, że wszystko mi powiedziałeś.

- Zadziwiacie mnie - odparł Roarke. - Ty wiesz, co ją spotkało, a ona, znając jej wyczucie, wie, że ty wiesz, ale nie potraficie o tym rozmawiać wprost. Nie umiesz powiedzieć tego, co trzeba, choć jesteś dla niej lepszym ojcem niż ten czarci syn.

Feeney opuścił ramiona i wbił wzrok w stojącą półtora metra dalej szkaradną, wykonaną mieszanymi technikami rzeźbę przedstawiającą jakieś ropuchopodobne monstrum.

- Może to właśnie dlatego, ale nie w tym rzecz. Skoro martwi się, że zamierzasz ścigać jakiegoś dupka z agencji, to znak, że ta sprawa naprawdę jej ciąży. Nie pomożesz Eve, przysparzając jej trosk.

Roarke ustawił skaner na analizę wymiarów, masy i składu chemicznego rzeźby.

- Nie powiedziałeś, że źle zrobiłbym, ścigając go. Że on i jego przełożeni nie powinni zapłacić za to, że nic nie robili, kiedy bezbronne dziecko było gwałcone, bite i maltretowane.

- Nie, tego nie powiem. - Feeney mocno zacisnął usta i spojrzał Roarke'owi w oczy. - Po pierwsze, byłoby to parszywe kłamstwo, od którego usechłby mi język, bo w głębi duszy chciałbym ci pomóc.

Schował paczkę migdałów do obwisłej kieszeni i kopnął cokół rzeźby. Zupełnie jak Eve, pomyślał Roarke i poczuł, jak usta same układają mu się do uśmiechu.

- A po drugie?

- Po drugie, nie obchodzi cię to, czy twoje postępowanie byłoby słuszne, czy nie. Ale obchodzi cię Dallas. Obchodzi cię, co czuje, czego od ciebie oczekuje. - Kiedy mówił, jego policzki oblały się rumieńcem wstydu. - Nie chcę wchodzić w szczegóły. Czułbym się jak palant. Mówię tylko, że zanim cokolwiek zrobisz, dobrze się zastanów, jak to wpłynie na nią.

- Mam to na uwadze. I będę mieć.

- To dobrze. Bierzmy się więc do roboty.

Roarke skinął głową, wzruszony i rozbawiony zarazem.

- A zatem do roboty. - Wyłączył zagłuszacz i spojrzał na wyniki analiz. - Mamy tu standardowe metale, rozpuszczalniki, lakiery, szczeliwa. I najmocniejsze ustawienie, jakie stosuje się w zagrożonych lub zastrzeżonych pomieszczeniach.

- Podkręć to. Zobaczmy, jak zadziała z tymi wszystkimi bajerami, które dodaliśmy.

- Lepiej trochę się odsuń - ostrzegł Roarke. - Promień może być szkodliwy dla zdrowia i odzieży.

Feeney zrobił krok do tyłu, po czym uznał, że najbezpieczniej będzie stanąć bezpośrednio za skanerem.

Rozległo się bzyczenie i z urządzenia wystrzelił czerwony promień. Kiedy trafił w metal, cała rzeźba jakby zafalowała.

- Cholera. Cholera! Jeśli ustawiliśmy zbyt dużą moc, cały ten szmelc się rozpuści.

- Nie, ustawienie jest w porządku - odparł Roarke. - Może poluzuje się parę złączy, ale poza tym... - Mimo to nadal podkręcał moc, omiatając rzeźbę promieniem szybciej, niż to planował. Nawet stojąc za skanerem, czuł żar i swąd naelektryzowanych materiałów.

Kiedy skończył, Feeney ze świstem wypuścił powietrze ustami.

- O w mordę! A to skurczybyk. Teraz moja kolej.

- Następnym razem może lepiej włożyć gogle. - Roarke zamrugał. - Mam mroczki w oczach. - Mimo to był szeroko uśmiechnięty. - Nieźle, co?

- Żebyś wiedział. I zobacz. - Feeney nachylił się nad wyświetlaczem i klepnął Roarke'a w plecy. - Widzę tu czipy, włókno szklane i krzem.

- Pluskwy.

Feeney wyprostował się i zacisnął palce.

- Pluskwy. Dziewczyna zasłużyła na medal.

Eve nie była zaskoczona, kiedy w swoim gabinecie zastała Nadine Furst, która siedziała na krześle dla gości i starannie nakładała na wargi nową warstwę błyszczyka.

Dziennikarka zatrzepotała długimi, jedwabistymi rzęsami i rozciągnęła w uśmiechu świeżo pomalowane usta.

- Ciastka - powiedziała, wskazując małą torbę leżącą na biurku Eve. - Miałam dla ciebie sześć, zanim przekupiłam twoich ludzi.

Eve zajrzała do środka i wyjęła czekoladowe.

- Jest tam jedno owsiane. Nie wiem, po co komu owies, zwłaszcza w ciastkach.

- Zapamiętam na przyszłość. Może mi je oddasz, skoro tak cię drażni?

Eve wyjęła grubego okrągłego krakersa, podała jej i zamknęła drzwi. Na ten widok Nadine uniosła tworzące idealny łuk brwi i skubnęła ciastko.

- Zrobiłaś to, żeby nakrzyczeć na mnie za to, że siedzę w twoim gabinecie, czy po to, byśmy mogły wymienić się pikantnymi babskimi tajemnicami?

- Nie mam żadnych pikantnych babskich tajemnic.

- Jesteś żoną Roarke'a. Masz najbardziej pikantne sekrety we wszechświecie.

Eve usiadła i położyła nogi na biurku.

- Mówiłam ci już, co potrafi zrobić z kobietą czubkiem palca?

Nadine wychyliła się do przodu.

- Nie.

- To dobrze. Chciałam się upewnić.

- Ty jędzo - powiedziała dziennikarka ze śmiechem. - A teraz przejdźmy do tego podwójnego zabójstwa i Revy Ewing.

- Zarzuty przeciw Revie Ewing mają zostać wycofane.

- Wycofane. - Nadine o mało nie wyskoczyła z krzesła. - Czekaj, skoczę tylko po kamerę i zrobię relację na żywo. Zajmie mi to nie dłużej niż...

- Siadaj, Nadine.

- Dallas, sprawa Ewing to bomba. Bohaterka Ameryki, która zeszła na złą drogę i teraz ma zostać oczyszczona z zarzutów? Do tego dochodzi przystojny artysta, piękna lwica salonowa, seks, namiętność.

- To tylko wierzchołek góry lodowej. A tak w ogóle, seks i namiętność nie mają z tym nic wspólnego.

Dziennikarka usiadła.

- Jak to?

- Powiem ci, co możesz ujawnić, a czego nie. Nadine spojrzała na nią ostro.

- Chwila, moment.

- Albo nie powiem nic.

- Wiesz, Dallas, pewnego dnia zaufasz mi na tyle, by zrozumieć, że sama wiem, co można mówić publicznie, a czego nie.

- Gdybym ci nie ufała, nie byłoby tu ani ciebie, ani twoich ciastek. - Mówiąc to, Eve wstała, wzięła skaner, ten sam, który zmodyfikowali Roarke z Feeneyem, i sprawdziła, czy w gabinecie nie ma nowych urządzeń elektronicznych.

- Co robisz?

- Dmucham na zimne. Jak więc mówiłam... - ciągnęła, upewniwszy się, że pomieszczenie jest czyste - ...gdybym nie zastała cię tu przy upiększaniu tej ślicznej buzi, sama skontaktowałabym się z tobą. Mam powody, by chcieć ujawnić pewne fakty, Nadine, powody nie tylko zawodowe.

- Słucham.

Eve popatrzyła na nią ostro.

- Nie nadasz żadnej relacji bez uzgodnienia ze mną jej treści, od początku do końca. Musisz to obiecać. Wierzę twojemu słowu, ale musisz mi je dać.

Musisz to powiedzieć głośno.

Nadine aż palce swędziały, żeby włączyć dyktafon, jednak zacisnęła je i wbiła paznokcie w dłoń.

- To musi być poważna sprawa. Masz moje słowo, że zrobię, jak zechcesz.

- Bissel i Kade byli w OBW.

- Żarty sobie robisz.

- Ta informacja pochodzi z anonimowego źródła, które jest w pełni wiarygodne. Małżeństwo Bissela z Ewing było częścią tajnej operacji prowadzonej bez jej wiedzy i zgody. Została wykorzystana i wplątana w morderstwo Bissela i Kade, by tę operację zatuszować, a może i kryło się za tym coś więcej.

- Taka sensacja z anonimowego źródła, wiarygodnego czy nie... potrzeba mi niepodważalnych faktów.

- Dam ci je. Żadnego nagrywania - uprzedziła ją Eve i grzebała w szufladach biurka dotąd, aż znalazła tani notes z papieru z odzysku i stary ołówek. - Zapisz to, a notatki i wszelkie dyski, na które je przeniesiesz, przechowuj w bezpiecznym miejscu, dopóki nie dostaniesz zgody na ujawnienie ich treści.

Nadine nakreśliła na próbę parę zawijasów ołówkiem.

- Zobaczymy, co mi zostało z lekcji stenografii, na które posłała mnie matka. Wal.

Zajęło to godzinę, po czym Nadine wystrzeliła z gabinetu jak z procy i zamknęła się w siedzibie Kanału 75, by przygotować materiał.

Eve wiedziała, że fakty, które pozwoliła ujawnić, wystarczą, by wybuchła afera. I dobrze. Niewinni ludzie, zabici albo zrujnowani w imię czego? Bezpieczeństwa globalnego? Seksapilu szpiegowskiej profesji?

To nie miało znaczenia teraz, kiedy ci ludzie, niewinni ludzie, polegali na niej.

Załatwiła większość uciążliwych formalności, którymi dawniej obarczała Peabody. Musiała przyznać, że dobrze było mieć asystentkę przez ten ostatni rok.

Nie to, że była rozkapryszona, zapewniła sama siebie.

Oczywiście, mogła powołując się na swój wyższy stopień, dalej zrzucać większość przykrych obowiązków na barki Delii. To by dziewczynie nawet dobrze zrobiło. Na dłuższą metę oddałaby jej w ten sposób przysługę.

Sprawdziła, która godzina, i postanowiła na dziś skończyć. O wiele więcej mogła zdziałać w domu. Z resztką ciastek bezpiecznie schowaną w kieszeni kurtki wyszła z biura.

Wcisnęła się do przeciążonej windy, co przypomniało jej, dlaczego tak rzadko wychodziła z pracy pod koniec zmiany. Zanim drzwi zdążyły się zamknąć, w szczelinę między nimi a ścianą kabiny wsunęła się ręka, która ponownie otworzyła je przy wtórze jęków i siarczystych przekleństw pasażerów.

- Jeszcze jedno miejsce się znajdzie. - Detektyw Baxter wcisnął się do środka, rozpychając się łokciami. - Nie dzwonisz, nie piszesz - powiedział do Eve. - Punktualnie kończysz zmianę. Ani chybi dostajesz za mało papierkowej roboty.

- Od tego mam praktykanta. - Błysnął zębami w uśmiechu. - Trueheart lubi papiery, a doświadczenie mu się przyda.

Ponieważ Eve to samo myślała o Peabody, trudno jej było protestować.

- Mamy uduszenie na Upper East Side - powiedział. - Dla kasy, jaką miała ofiara, niektórzy udusiliby stado dzikich koni.

- Konie żyją w stadach czy hordach?

- Nie wiem. Chyba w stadach. W każdym razie miała ponure usposobię nie, cięty język i kilkunastu spadkobierców, którzy cieszą się, że wreszcie wyciągnęła kopyta. Oddałem dochodzenie Trueheartowi.

- Jest gotowy?

- Najwyższy czas się przekonać. Trzymam rękę na pulsie. Powiedziałem że pewnie zabił ją lokaj, jak to zwykle bywa, a ten chłopak tylko pokiwał głową, śmiertelnie poważny, i stwierdził, że sprawdzi, na ile to prawdopodobne, Chryste, uroczy dzieciak.

Policjanci wyskakiwali z kabiny na kolejnych piętrach jak korki z szampana. Kiedy winda zjechała do garażu, powietrze już prawie nadawało się do oddychania.

- Słyszałem, że musiałaś puścić główną podejrzaną o podwójne zabójstwo. To zawsze boli.

- Bolałoby, gdyby była winna. - Zatrzymała się przy lśniącym nowym wozie sportowym Baxtera. - Jakim cudem stać cię na taką brykę?

- To nie kwestia pieniędzy, tylko zręcznej żonglerki liczbami. - Spojrzał na jej żałosny służbowy wóz stojący smętnie na zarezerwowanym dla niej miejscu parkingowym. - W życiu nie pokazałbym się w tym twoim gruchocie, nawet gdyby mieli mnie do niego wnieść nogami do przodu. Osoba o twojej pozycji mogłaby załatwić sobie coś lepszego.

- Ci z serwisu i działu zamówień mnie nienawidzą. Poza tym dojeżdżam wszędzie, gdzie trzeba.

- Ale nie z klasą. - Wsunął się do swojego wozu, nacisnął gaz, by silnik zaryczał jak rozjuszony byk, i z szerokim uśmiechem wyrwał naprzód.

- Co facetów tak bierze w samochodach? - zastanowiła się na głos Eve. - Zupełnie jakby były przedłużeniem ich fiutów.

Kręcąc głową, ruszyła przez garaż.

- Porucznik Dallas.

Instynktownie wsunęła rękę pod kurtkę. Obróciła się na pięcie i z dłonią na kolbie służbowej broni przyjrzała się mężczyźnie, który wyszedł spomiędzy zaparkowanych samochodów.

- Ten garaż jest własnością policji nowojorskiej, korzystać z niego mogą tylko osoby uprawnione.

- Quinn Sparrow, zastępca dyrektora wydziału zasobów informacyjnych OBW. - Uniósł prawą dłoń. - Sięgam po legitymację.

- Tylko powoli, zastępco dyrektora Sparrow.

Wyjął portfel dwoma palcami i trzymał go w górze, czekając, aż Eve podejdzie. Obejrzała dokument, a potem twarz nieznajomego.

Wydawał się za młody, by cokolwiek znaczyć w OBW, ale z drugiej strony nie wiedziała, w jakim wieku tamci werbowali współpracowników. Miał może koło czterdziestki, ale Eve uznała, że kilku lat jeszcze mu do tego wieku brakuje. Nie był jednak żółtodziobem. Jego spokojne zachowanie wskazywało, że trochę doświadczenia zdążył nabrać.

Pod czarnym garniturem, typowym dla urzędników państwowych, kryła się umięśniona, sprężysta sylwetka. Godna boksera albo piłkarza, pomyślała Eve. W jego głosie nie słychać było śladu akcentu. Milczał i stał nieruchomo, czekając cierpliwie, gdy Eve mierzyła go wzrokiem.

- Czego chcesz, Sparrow?

- Słyszałem, że zależy ci na rozmowie. Mój samochód stoi obok twojego. Zerknęła na czarnego sedana.

- Nic z tego. Lepiej chodźmy na spacer.

- Nie ma problemu. - Wsunął rękę do prawej kieszeni. Eve w mgnieniu oka wyszarpnęła broń i przystawiła mu ją do gardła. Usłyszała, jak Sparrow zrobił głęboki wdech i powoli wypuścił powietrze ustami. Zobaczyła przemykający po jego twarzy cień zaskoczenia i niepokoju, którego miejsce zaraz jednak na powrót zajął wyraz całkowitej obojętności.

- Trzymaj ręce tak, żebym je widziała.

- To też nie problem. - Rozłożył je szeroko i podniósł. - Nerwowa pani jest, porucznik Dallas.

- Mam powody, zastępco dyrektora. Idziemy. - Zamiast schować broń do kabury, Eve wsunęła ją pod kurtkę i ruszyli w stronę wyjścia z garażu. - Dlaczego uważasz, że chcę rozmawiać?

- Reva Ewing skontaktowała się z naszym wspólnym znajomym z Secret Service. Ze względu na bieżącą sytuację kazano mi przyjechać tu z centrali w Nowym Jorku i pomówić z tobą.

- Jaką pełnisz funkcję?

- Głównie grzebię w informacjach. Papierkowa robota.

- Znałeś Bissela?

- Nie osobiście.

Odwróciła się i ruszyła szybkim krokiem po chodniku.

- Zakładam, że ta rozmowa jest nagrywana.

Obdarzył ją niewymuszonym, bardzo uprzejmym uśmiechem.

- A masz coś do ukrycia?

- Na pewno nie tyle, co wy. - Weszła do baru z grillem, uczęszczanego głównie przez policjantów. Jak zawsze po zakończeniu zmiany, w środku było tłoczno. Skierowała się do wysokiego stolika, przy którym dwaj detektywi z jej wydziału gawędzili przy piwie o pracy.

- Mam spotkanie. - Wygrzebała trochę kredytów i położyła je na stoliku. r Bądźcie tak dobrzy i odstąpcie mi stolik. Ja stawiam.

Trochę ponarzekali, ale zgarnęli żetony i poszli. Eve zajęła stołek, na którym mogła siedzieć plecami do ściany.

- Felicity Kade zwerbowała Blaira Bissela do OBW.. - zaczęła.

- Kto ci to powiedział?

- Bissel - ciągnęła - pełnił funkcję pośrednika między informatorami... to twoja działka, nie?... a oficerami prowadzącymi. Sztuka służyła mu za przykrywkę. Czy dostał polecenie, by ożenić się z Revą Ewing, czy był to jego własny pomysł?

Twarz Sparrowa przybrała kamienny wyraz.

- Nie jestem upoważniony do rozmowy o...

- No to ogranicz się do słuchania. On i Kade upatrzyli sobie Revę Ewing z uwagi na jej znajomości z przedstawicielami władzy i pozycję, jaką zajmowała w Securecompie. Bez jej wiedzy wszczepiono jej implant służący do inwigilacji...

- Czekaj no. - Położył dłoń na stoliku. - Ktoś cię wprowadził w błąd i jeśli zamieścisz w swoim raporcie te kłamstwa, będziesz miała kłopoty. Chcę poznać twoje źródło informacji.

- Możesz sobie chcieć. Moje informacje są wiarygodne. Implant został dziś usunięty. Koniec z wykorzystywaniem Revy. Nie powinniście byli wrabiać jej w zbrodnię pod moim nosem, Sparrow. Chcecie załatwić dwoje swoich, wasza sprawa, ale nie będziecie wrabiać w to niewinnych ludzi.

- Nie wrobiliśmy jej.

- To oficjalna wersja OBW?

- Agencja nie zleciła ani nie zaaprobowała żadnego zabójstwa.

- Kłamałeś, mówiąc, że nie znałeś Blaira Bissela. Jesteś zastępcą dyrektora, do cholery, musiałeś go znać.

Sparrow nawet okiem nie mrugnął i Eve uznała, że nie pomyliła się co do niego. Facet był rutyniarzem.

- Powiedziałem, że nie znałem go osobiście. Nie mówiłem, że nie znałem go służbowo.

- Kręć tak dalej, koleś, to cię nie polubię.

- Porucznik Dallas, ja tylko wykonuję swoje obowiązki. Incydent z udziałem jego i Kade jest przedmiotem wewnętrznego śledztwa. Przypuszczamy, że za zabójstwem stała komórka grupy Sądu Ostateczny.

- A po cóż grupa technoterrorystów miałaby zrzucać podejrzenie o morderstwo na Revę Ewing?

- Sprawdzamy to. To sprawa o istotnym znaczeniu dla bezpieczeństwa światowego. - Jego głos stał się bardzo niski i bardzo zimny. - A usunięcie dwojga agentów jest wewnętrzną sprawą OBW. Musisz się wycofać.

- Muszę wykonywać swoje obowiązki. Druga z panienek Bissela nie żyje. Miała dwadzieścia jeden lat. była jeszcze na tyle naiwna, by wierzyć w prawdziwą miłość.

Zacisnął zęby.

- Wiemy, że została usunięta. Nie mamy...

- Usunięta? Daj spokój, Sparrow.

- Nie mamy z tym nic wspólnego.

- Wiesz o wszystkim, co dzieje się w twojej organizacji?

Otworzył usta, ale najwyraźniej w ostatniej chwili rozmyśli! się co do tego, co chciał powiedzieć.

- Otrzymałem w tej kwestii dokładne informacje. Rozmawiam z tobą tylko przez grzeczność, z uwagi na wielkie zasługi Revy Ewing dla kraju i dążenie OBW do możliwie najściślejszej współpracy z lokalnymi władzami. Podkreślam jednak, że jest to rozmowa ściśle kurtuazyjna. Nie jesteś upoważniona do tego, by poznać wszystkie szczegóły. Zarzuty przeciwko pani Ewing zostały wycofane.

- I to ma niby wystarczyć? Myślisz, że możecie obserwować, podsłuchiwać ludzi i siedzieć spokojnie, bawiąc się nimi, przesuwając ich jak pionki po szachownicy?

Poczuła znajomy ucisk w piersi, wiedziała, że jeśli go nie opanuje, zaraz zabraknie jej tchu. Jeśli tylko pozwoli sobie myśleć o tamtym pokoju w Dallas.

Dlatego wyparła to wspomnienie, stłumiła je i pomyślała o dziewczynie leżącej w pełnej ozdóbek sypialni, z fioletowym pluszowym misiem i różowym pąkiem róży.

- Zwycięstwo wymaga ofiar, cóż, przykra sprawa, Chloe McCoy nie żyje.

Zamierzasz coś z tym zrobić?

Ton jego głosu nie zmienił się nawet na chwilę.

- Śledztwo jest w toku, pani porucznik. Sprawa zostanie wyjaśniona. Winni poniosą stosowną odpowiedzialność. Musisz się wycofać.

- Tak jak wy wycofaliście się w Dallas? - Słowa wyleciały z jej ust, zanim zdążyła się powstrzymać. - Siedzieliście na tyłkach i zbieraliście dowody, nie zważając na cenę, jaką zapłacą za to niewinni.

- Nie wiem, o czym mówisz. Ta sprawa nie ma nic wspólnego z Dallas.

- Wyglądasz na łebskiego faceta, zastępco dyrektora Sparrow. Sprawdź to, powiąż fakty. - Eve zsunęła się ze stołka. - I wiedz jedno: ja się nigdy nie wycofuję. Reva Ewing zostanie nie tylko zwolniona, ale i publicznie oczyszczona z zarzutów, we współpracy z wami czy bez. A zabójca Chloe McCoy poniesie odpowiedzialność zgodnie z prawem, nie według widzimisię jakiejś bandy szpicli.

Nie krzyczała, ale i nie zniżyła głosu. Kilka głów odwróciło się w ich stronę - i, jak wiedziała, wiele par policyjnych uszu zaczęło nasłuchiwać.

- Tym razem za to zapłacicie. Wprowadźcie to do swoich baz danych, ty i ludzie z waszych stanowisk nasłuchowych, i przeanalizujcie. Następnym razem, jak mnie zaczepisz, mów o konkretach. Albo nie będziemy mieli sobie nic do powiedzenia.

Wymaszerowała z baru. Oddychała za szybko, zaczynało jej się kręcić w głowie. Musiała ochłonąć. Postanowiła nie myśleć o tym, co ją spotkało, tylko o tym, co zrobi.

Zapłacą za to, obiecała sobie. Nie pomści zmaltretowanego, przerażonego dziecka z Dallas i zrobi wszystko, co w jej mocy, by powstrzymać przed tym Roarke'a, ale dopilnuje, by ktoś odpowiedział za to, co spotkało Revę Ewing i Chloe McCoy.

Nie zważając na ucisk z tyłu głowy, wyjechała z garażu. Cierpliwie znosząc ból, przebijała się przez korki.

Sterówce reklamowe wznosiły swoją cowieczorną syrenią pieśń: „Wyprzedaż, wyprzedaż, wyprzedaż. Jesienny ful wypas w każdym sklepie centrum handlowego Sky Mail. Pierwszych stu szczęśliwców otrzyma miniłącza In - Touch gratis. Do wyczerpania zapasów”.

Hałas przetaczał się nad nią, przerywany cichym łopotem wirników helikopterów kontroli ruchu i trąbieniem wciskanych wbrew przepisom klaksonów. Ucisk wędrował coraz wyżej, ku skroniom. Eve wiedziała, że kiedy głowa rozboli ją na dobre, będzie kiepsko.

Wśród nowojorskiego zgiełku, bicia nieujarzmionego serca metropolii, słyszała zimny, opanowany glos Sparrowa mówiący o usunięciu Chloe McCoy.

Nie jesteśmy śmieciami, powiedziała sobie, trzymając kierownicę w żelaznym uścisku. Bez względu na to, nad iloma ciałami stała, ile kazała zapakować do worków, żadnego, ale to żadnego z nich nie uważała za rzecz. Za coś co zostało usunięte.

Uderzeniem pięści otworzyła furtkę i modliła się o dziesięć minut ciszy, dziesięć minut bez huku rozsadzającego głowę.

Wpadła do domu z nadzieją, że uda jej się uniknąć cowieczornej kłótni z Summersetern, i była już w połowie schodów, kiedy usłyszała, że ktoś ją woła.

Obejrzała się i zobaczyła stojącą na dole Mavis.

- Hej. Nie wiedziałam, że jesteś. - Odruchowo potarła obolałą skroń. - Właśnie uciekałam na górę, żeby oszczędzić sobie przyjemności obcowania z Brzydalem.

- Powiedziałam Summersetowi, że zabiorę ci kilka minut. Wyglądasz, jakbyś była spięta i zmęczona. Pewnie przyszłam nie w porę.

- Nie, wszystko w porządku. - Jedna dawka Mavis była lepszym lekarstwem od jakiegokolwiek środka przeciwbólowego.

Kolejne świadectwo tego, kim jest, pomyślała Eve. A właściwie, kim się stała.

Mavis najwyraźniej była w poważnym nastroju, bo nie miała na sobie nic świecącego. Szczerze mówiąc, Eve nie mogła sobie przypomnieć, kiedy ostatnio widziała ją w czymś tak zwyczajnym, jak dżinsy i t - shirt. Nawet jeśli tenże t - shirt kończył się kilka centymetrów nad biodrami i ozdabiały go czerwone i żółte frędzle, jak na Mavis Freestone była to wyjątkowo skromna kreacja.

Włosy miała stonowane, brązowe, ożywione tylko jednym czerwonożółtym pasmem upiętym na czubku głowy.

Schodząc na dół, Eve zauważyła, że Mavis jest trochę blada i ma niepomalowane usta i oczy.

- W kościele byłaś czy co? - spytała.

- Nie.

Eve zmarszczyła brwi i przyjrzała jej się raz jeszcze.

- O, trochę się zaokrągliłaś. Nie widziałam cię od paru tygodni i...

Urwała z przerażeniem, kiedy przyjaciółka wybuchnęła płaczem.

- O cholera. Szlag by to. Co ja takiego powiedziałam? Mam nie mówić, że się zaokrągliłaś? - Gorączkowo poklepała Mavis po ramieniu. - Myślałam, że to dobrze, jak się zaokrąglasz, bo to znaczy, że dziecko rośnie i w ogóle. O rany.

- Nie wiem, co się ze mną dzieje. Nie wiem, co robić.

- Coś nie tak z... tym, no, dzieckiem?

- Nie, wszystko w porządku. To znaczy nic nie jest w porządku - zaszlochała. - Nic. Wszystko. Dallas. - Załkała żałośnie i padła Eve w ramiona. - Tak się boję.

- Trzeba wezwać lekarza. - Rozejrzała się rozpaczliwie po holu, jakby miała nadzieję, że akurat teraz jakiś się zmaterializuje. Była tak przerażona, że w tej chwili ulżyłoby jej nawet na widok Summerseta. - Czy coś.

- Nie, nie, nie, nie, nie. - Mavis płakała jej w ramię, zanosząc się szlochem. - Nie potrzeba mi lekarza.

- Usiądź, to ci dobrze zrobi. No, dawaj. - A może powinna się położyć?, myślała Eve. Albo wziąć jakieś proszki na uspokojenie? O rany, niech mi ktoś pomoże. - Może sprawdzę, czy Roarke już wrócił.

- Nie chcę Roarke'a. Nie chcę żadnego faceta. Chcę ciebie.

- Dobrze, już dobrze. - Eve posadziła Mavis na kanapie i usiłowała nie wpaść w popłoch, kiedy przyjaciółka właściwie weszła jej na kolana. - Masz mnie. Hm... wiesz, myślałam dziś o tobie.

- Tak?

- Jadłam lunch w Niebieskiej Wiewiórce i... o Matko Boska - mruknęła, kiedy Mavis wybuchnęła jeszcze głośniejszym płaczem. - Daj mi jakąś wskazówkę, podpowiedz coś. Nie mam pojęcia, co robić, skoro nie wiem, co się dzieje.

- Tak się boję.

- To już wiem. Czemu się boisz? I czego? Ktoś cię napastuje? Jakiś stuknięty fan czy coś?

- Nie, fani są super. - Jej ramiona zadrżały i wtuliła się w Eve.

- Aha... pokłóciłaś się z Leonardem? Potrząsnęła głową.

- Nie. To najcudowniejszy facet na świecie. Najdoskonalsza istota ludzka pod słońcem. Nie zasługuję na niego.

- Oj, nie chrzań.

- Wcale nie chrzanię. - Mavis odsunęła się gwałtownie i podniosła zalaną łzami twarz. - Jestem głupia.

- Nieprawda. Głupotą jest mówić, że jesteś głupia.

- Nawet szkoły nie skończyłam. Uciekłam z domu, jak miałam czternaście lat, i nikomu się nie chciało mnie szukać.

- Jeśli twoi rodzice byli głupi, Mavis, to nie znaczy, że sama też taka jesteś.

Jeśli moi rodzice byli potworami, to nie znaczy, że i ja taka jestem, dodała w duchu.

- Kim byłam, kiedy mnie zgarnęłaś? Drobną oszustką. Tylko na tym się znałam, na mniejszych i większych kantach, kradzieżach kieszonkowych i wyszukiwaniu ofiar dla innych kanciarzy.

- No i zobacz, do czego doszłaś. Szaleje za tobą najdoskonalsza istota ludzka pod słońcem, masz superkarierę, no i dziecko w drodze. O Boże, o Boże, proszę cię, nie płacz tak - zaczęła błagać, kiedy Mavis znów zalała się łzami.

- Ja niczego nie umiem.

- Pewnie, że umiesz. Znasz się na... rożnych rzeczach. O, na przykład na muzyce. - Jeśli tak to można nazwać. - I modzie. No i na ludziach. Może nauczyłaś się tego, robiąc kanty, ale znasz się na ludziach. Potrafisz ich podnosić na duchu.

- Dallas. - Mavis wytarła twarz dłońmi. - Nie umiem zajmować się dziećmi.

- Och. Aha... ale przecież słuchasz tych wszystkich dysków, nie? I wspominałaś, że zamierzasz zapisać się na jakiś kurs czy coś takiego?

To nie moja działka, myślała gorączkowo. Nie mój świat. Po cholerę wysłała Peabody na Jamajkę?

- A co to wszystko da? - Wyczerpana atakiem płaczu Mavis padła na plecy i położyła głowę na poduszkach na końcu kanapy. - Mówią ci tylko, jak karmić, przewijać dziecko albo jak je podnosić, żeby mu czegoś nie złamać. Takie rzeczy. Jak robić to czy tamto. Nie mogą cię nauczyć, jak coś wiedzieć czy czuć. Nie mówią, jak być mamą, Dallas. Ja tego nie potrafię.

- Może to samo przychodzi. No wiesz, jak już wydasz dzieciaka na świat. Wtedy będziesz wszystko wiedziała.

- Boję się, że wszystko schrzanię. Ze nie będę umiała zrobić niczego, jak należy. Leonardo jest taki szczęśliwy, pełen zapału. Tak bardzo mu zależy.

- Mavis, jeśli nie...

- Chcę tego, bardziej niż czegokolwiek na tym i innych światach. To właśnie tak mnie przeraża, Dallas., nie mogłabym żyć ze sobą. gdybym nawaliła. Jeśli urodzę to dziecko i nie będę czuła tego, co powinnam, nie będę wiedziała, czego mu trzeba... mówię o prawdziwych potrzebach, nie o jedzeniu i pieluchach. Jak mam umieć je pokochać, skoro mnie nikt nigdy nie kochał?

- Ja cię kocham, Mavis.

Oczy przyjaciółki znów wypełniły się łzami.

- Wiem. Leonardo też mnie kocha. Ale to nie to samo. To... - Położyła dłoń na brzuchu. - To podobno zupełnie co innego. Wiem, że tak jest, ale nie wiem, co to znaczy. Chyba wpadłam w panikę - dodała z długim westchnieniem. - Nie mogłam mówić o tym z Leonardem. Potrzebowałam ciebie. - Sięgnęła po dłoń Eve. - Niektóre rzeczy można powiedzieć tylko najlepszej przyjaciółce. Już mi lepiej. Pewnie świruję przez te hormony.

- Jesteś pierwszą prawdziwą przyjaciółką, jaką miałam - powiedziała Eve powoli. - Wbiłaś sobie do głowy, że musisz się do mnie zbliżyć, a ja nie mogłam cię spławić. I zanim się obejrzałam, stało się. Wiele razem przeszłyśmy.

- Uhm. - Mavis pociągnęła nosem i na jej usta wreszcie wypłynął cień słabego uśmiechu. - To prawda.

- A że jesteś moją pierwszą prawdziwą przyjaciółką, powiedziałabym ci, gdybyś zachowywała się głupio. To samo, gdybym uważała, że nie nadajesz się na matkę czy że popełniasz błąd, decydując się na urodzenie dziecka.

- Zrobiłabyś to? Serio? - Mavis ścisnęła dłoń Eve i wbiła wzrok w jej twarz. - Przysięgasz na Boga?

- Tak, przysięgam.

- Już mi lepiej. Naprawdę. - Odetchnęła głęboko. - O rany, i to jak. Mogłabym tu chwilę posiedzieć? Może zadzwonię do Leonarda i powiem mu, żeby... O Boże. O mój Boże.

Szeroko otworzyła załzawione oczy i usiadła prosto, przyciskając dłoń do brzucha. Eve poderwała się z miejsca.

- Co się dzieje? Niedobrze ci czy coś?

- Poruszyło się! Poczułam, jak się poruszyło! - Co?

- Dziecko. - Mavis podniosła oczy na Eve, a jej twarz się rozpromieniła, jakby ktoś podświetlił ją od wewnątrz. - Moje dziecko się poruszyło. To było... jak trzepot skrzydełek.

Eve poczuła, jak krew odpływa jej z twarzy, i chłód przeniknął ją do głębi.

- A powinno?

- Uhm. Dallas, moje dziecko się poruszyło. W moim brzuchu. Ono naprawdę istnieje.

- Może próbuje w ten sposób powiedzieć ci, żebyś się tak nie martwiła.

- Może. - Mavis otarła świeże łzy i uśmiechnęła się radośnie. - Wszystko będzie dobrze. Lepiej niż doskonale. Cieszę się, że byłaś przy mnie, kiedy to się stało. Kiedy to poczułam. Cieszę się, że jesteśmy tu tylko my, ja, ty i dziecko. Nie nawalę.

- W to nie wątpię.

- I będę wiedziała, co robić.

- Mavis. - Eve znów usiadła przy niej. - Mam wrażenie, że już to wiesz.

12

Roarke wszedł do domu i zobaczył Eve siedzącą na schodach, z głową ukrytą w dłoniach. Przypadł do niej ze ściśniętym ze strachu żołądkiem.

- Co się stało? Coś nie tak?

Wypuściła powietrze z ust w długim, urywanym wydechu.

- Mavis.

- O mój Boże. Coś z dzieckiem?

- Wszystko. Tak mi się przynajmniej wydaje. Co ja mogę wiedzieć? Nie miała nawet pomalowanych ust. Co miałam zrobić?

- Zacznijmy od początku. Ja pierwszy. Czy z Mavis i jej dzieckiem wszystko w porządku?

- Najwyraźniej. Poruszyło się.

- Co się poruszyło? - Ugryzł się w język i wzniósł oczy ku niebu. - Już jestem zupełnie skołowany. Poczuła, że dziecko się poruszyło, tak? To dobrze?

- Tak powiedziała, więc pewnie tak.

Eve odchyliła się do tyłu i spojrzała na niego. Trzymał ją za rękę, wpatrzony w jej twarz. Czekał.

Wydawałoby się, że wszystko jest tak, jak zawsze, gdyby nie wyczuwana przez nią subtelna zmiana rytmu. W tej chwili nie było między nimi tak, jak być powinno, i może tak już miało być zawsze. Oboje jednak woleli udawać, że jest inaczej.

Myśl o zachowywaniu pozorów, o udawaniu, że nic nie wisi nad ich głowami, była dziwnie przerażająca.

Jeśli jednak to wszystko, na co mogli liczyć, Eve była gotowa trzymać się tego tak, jak on.

- Kiedy wróciłam, miała doła, była cała we łzach - ciągnęła. - Mówiła, ze źle wychowa dziecko, bo sama była źle wychowywana czy coś w tym stylu. Bała się, że nie będzie wiedziała, co robić i czuć. Zdrowo sobie popłakała.

- Słyszałem, że u kobiet w ciąży to normalne. To znaczy, płacz. Pewnie jest nieco wystraszona. Jak o tym pomyśleć, cały ten proces jest dość przerażający.

- Ja nie chcę o tym myśleć.

Puścił jej dłoń i odsunął się lekko. Wiedziała więc, że on też to czuł. Nawymyślać sobie w duchu od tchórzy, ale postanowiła nie zawracać sobie tym głowy.

- W każdym razie trochę się uspokoiła, a potem dziecko coś tam zrobiło i znów była cała szczęśliwa. Kiedy poszła powiedzieć o tym Leonardowi, niemal fikała koziołki.

- No to czemu siedzisz z nosem na kwintę?

- Ma tu wrócić.

- To dobrze. Dawno jej nie widziałem.

- Przyprowadzi Trinę. - Eve złapała Roarke'a za koszulę, a jej głos podniósł się prawie o całą oktawę. - Z narzędziami tortur.

- Rozumiem.

- Nic nie rozumiesz. Ciebie nie atakują dziwnymi, ostrymi przyrządami, nie smarują ci twarzy i ciała jakimiś nieznanymi paskudztwami. Nie wiem, co mi zrobią, i cokolwiek to będzie, nie chcę tego.

- Na pewno nie będzie aż tak źle, ale przecież mogłaś wymówić się pracą i przełożyć to na kiedy indziej.

- Nie mogłam powiedzieć „nie”. - Znów ukryła twarz w dłoniach. - Uległam, jak tylko spojrzałam na tę jej nieumalowaną twarz... Jak często Mavis pokazuje się bez makijażu?

Roarke leciutko pogładził ją po włosach.

- Nigdy.

- No właśnie. A oczy miała napuchnięte, czerwone... i błyszczące. I brzuch jej widać. Jest taki biały, zaokrąglony. Co miałam zrobić?

- Dokładnie to, co zrobiłaś. - Przysunął się i pocałował ją w czubek głowy. - Jesteś dobrą przyjaciółką.

- Wolałabym być suką. To łatwiejsze i daje więcej satysfakcji.

- I jesteś w tym taka dobra. Cóż, chyba najwyższy czas, żebym zajął się grillem.

- Nie do wiary. Ja tu cierpię, a ty jeszcze mnie dobijasz.

- Nabrałem w tym wprawy. Ćwiczyłem w tajemnicy. Zjemy hamburgery. Najłatwiej je zrobić.

Mogła mu powiedzieć, że zjadła hamburgera na lunch, ale to, co przełknęła w Niebieskiej Wiewiórce, nie zasługiwało na tak szczytne miano.

- Chcę popracować - poskarżyła się, ale zrobiła to tylko dla formalności.

W tych okolicznościach towarzystwo mogło wyjść im na dobre. Zrobi się zamieszanie, będzie można wyładować energię.

I podtrzymać złudzenie, że wszystko jest tak, jak być powinno.

- Ja chcę tylko spędzić normalny wieczór na rozpracowywaniu podstępnych, zbrodniczych intryg OBW i zagranicznych technoterrorystów. Czy prośbę o zbyt wiele?

- Oczywiście, że nie, ale przed światem się nie schowasz. Chcesz, żebym ci powiedział, jak nam poszło z Feeneyem w Queens?

- Cholera. Cholera! - Machnęła rękami, o mało nie trafiając Roarke a pięścią w brodę. - Widzisz? Tak mi to wszystko namieszało w głowie, ze zupełnie zapomniałam o własnym śledztwie. Gdzie Feeney?

- Został w Queens, nadzoruje wywóz części rzeźb. Zostały zarekwirowane. Miałaś stuprocentową rację co do pluskiew.

Ależ ty mi się przyglądasz, pomyślał. Próbujesz zobaczyć, co mi siedzi w głowie, czytać moje myśli. Żebyśmy nie musieli więcej wracać do tamtego.

Jak to rozwiążemy? - zastanawiał się.

- Znaleźliśmy sześć zapluskwionych rzeźb, trzy na zewnątrz, trzy w środku. - Roarke uśmiechnął się. Uśmiech co prawda nie sięgnął jego oczu, ale dobre i to. - Bajeczna technologia, na pierwszy rzut oka. Jak już wydłubiemy te urządzenia z metalu, muszę choć jedno rozłożyć na części.

- Podsłuch czy kamery?

- Jedno i drugie. Ze wstępnych analiz wynika, że wykorzystywano i satelitarne. Ten, kto patrzył i słuchał, wie, że je znaleźliśmy.

- To dobrze. - Eve poderwała się. - Jeśli Bissel szpiegował żonę na zlecenie OBW, tamci wiedzą już, że nie siedzimy bezczynnie. Miałam dziś spotkanie z zastępcą dyrektora.

- Tak? - Roarke powiedział to bardzo cicho, bardzo spokojnie, tak że aż ciarki przeszły jej po plecach.

- Tak. A jeśli Bissel przeszedł na drugą stronę, choć jak dla mnie, jedni niewiele różnią się od drugich, jego nowi kumple będą chcieli szybko się zwinąć. Poradzę sobie - powiedziała i na chwilę zrzuciła maskę. - Poradzę sobie.

- Nie wątpię. Nie zamierzam ci mówić, co masz zrobić - dodał bardzo ostrożnie. - Możesz mi obiecać to samo?

- To co innego. To... - Urwała w pół słowa, jakby poczuła, że zsuwa się ze skraju urwiska. - Zostawmy to na później. Skupmy się na tym, co teraz najważniejsze.

- Chętnie. A co jest najważniejsze?

- Śledztwo. Chodźmy na górę. Wymienimy się informacjami.

- W porządku. - Roarke dotknął jej twarzy, nachylił się i musnął ustami usta Eve. - Na razie wszystko zostanie po staremu. Pójdziemy na górę, pogadamy o zabójstwie, potem zjemy kolację z przyjaciółmi. Pasuje?

- Tak. - Eve zmusiła się, by odwzajemnić pocałunek. Podniosła się i rozprostowała ramiona. - Już lepiej. Odprawa i hamburger. Przynajmniej nie będę myśleć o Trinie i jej przerażającej torbie niespodzianek.

Chciał, by się uśmiechnęła, potrzebował tego, więc ledwie weszli na schody, przebiegł palcami po jej ramieniu.

- Jak myślisz, jakiego smaku będzie krem, którym wysmaruje cię Trina?

- Zamknij się. Proszę cię, zamknij się.

- To... - powiedział McNab, biorąc haust tropikalnego powietrza - to jest życie.

- Nie jesteśmy tu po to, by żyć. Prowadzimy dochodzenie. Najpierw obowiązki, potem życie.

Przekrzywił głowę i przyjrzał jej się zza okularów przeciwsłonecznych o szkłach w kolorze fuksji.

- Zupełnie jakbym słyszał Dallas. Wiesz, to dziwnie podniecające.

Delia dała mu kuksańca w bok, ale nie włożyła w to zbyt wiele siły.

- Jedziemy prosto do Waves przesłuchać Diesela Moore'a w sprawie Cartera Bissela. Zajrzymy do mieszkania Bissela, porozmawiamy z sąsiadami i znajomymi.

- A teraz się szarogęsisz. - Przyjacielsko klepnął ją w tyłek, okryty cienkimi letnimi spodniami. - To też mi się podoba.

- Jesteś ode mnie starszy stopniem, ale ja pracuję w wydziale zabójstw. - O rany, ależ przyjemnie było to powiedzieć. - Dlatego ja tu jestem mistrzem polowania. I będzie, jak mówię: najpierw zrobimy, co do nas należy, a potem sobie... pożyjemy.

- Jasne. Mimo to trzeba zorganizować jakiś transport.

Jego spojrzenie powędrowało do szeregu skuterów spiętych łańcuchami przed chatą sąsiadującą z ich hotelem. Były pomalowane w jaskrawe barwy, jakby przyjechały prosto z parady cyrkowej. Coś w sam raz dla turystów.

Peabody uśmiechnęła się szeroko.

- Jasne.

Waves okazało się obskurną norą przy jednej z mniej malowniczych ulic Kingston. Po drodze dwa razy zabłądzili - a przynajmniej udawali przed sobą, że błądzą, kiedy mknęli wąskimi ulicami, a morski wietrzyk owiewał ich policzki przyzwyczajone do wielkomiejskiego klimatu. Po dość zażartej dyskusji ustalili, że w tamtą stronę poprowadzi on, a w drodze powrotnej zamienią się miejscami. Jak się okazało, jazda z tyłu, z rękami oplecionymi wokół talii McNaba, sprawiała Peabody równie dużą frajdę, jaką miałaby, kierując skuterem.

Kiedy jednak wjechali do uboższej, mniej gościnnej części miasta, była zadowolona, że pod lekkim żakietem ma schowaną broń.

W obrębie dwóch przecznic wypatrzyła trzy nielegalne transakcje i dwoje rozdygotanych ćpunów siedzących na ganku jednego z domów. Kiedy z naprzeciwka nadjechał wypasiony wóz terenowo - sportowy, którego kierowca zmierzył ją ciemnymi, groźnymi oczami, prawie zaczęła żałować, że nie ma na sobie munduru.

Wytrzymała spojrzenie kierowcy i ostentacyjnie położyła dłoń na kolbie broni.

- Paskudny klimat - powiedziała McNabowi na ucho, kiedy samochód przyspieszył i odbił w boczną ulicę.

- Uhm. Kary za posiadanie narkotyków są tu surowe jak tatar bez jajka, ale widać w tej dzielnicy mają to gdzieś.

Były tu seksszopy i kluby, a takie prostytutki, handlujące tym samym towarem. Żadna nie wyglądała jednak szczególnie nęcąco. Zza niektórych drzwi dochodziła rytmiczna muzyka, ale jej egzotyczny urok ginął w chórze powtarzanych do znudzenia nagabywań dziwek i alfonsów.

Może i przychodzą tu turyści, pomyślała Peabody, ale nie szukają seksu, nielegalnych substancji czy noża w plecy, długo tu nie zostają.

Zatrzymali się przed małym, obskurnym barem i McNab przypiął skuter do latarni zabranym z wypożyczalni łańcuchem, a Peabody rozejrzała się po okolicy.

- Mam pewien pomysł - powiedziała. - Możliwe, że będziesz musiał mnie osłaniać.

Upatrzyła sobie dwóch młodzieńców - jeden był biały, drugi czarny - którzy siedzieli na werandzie i palili Bóg wie co w czarnej fajce, przekazywanej sobie z ręki do ręki. Delia zebrała się na odwagę, zrobiła najgroźniejszą minę, na jaką było ją stać, i podeszła do nich pewnym krokiem, puszczając mimo uszu ostrzegawcze syknięcie McNaba.

- Widzicie ten skuter?

Czarny chłopak uśmiechnął się złośliwie i głęboko zaciągnął się dymem z fajki.

- Mamy oczy, suko.

- No właśnie, po dwoje każdy. - Przestąpiła z nogi na nogę i odchyliła łokciem połę żakietu, odsłaniając odznakę i broń. - Jeśli chcecie mieć je nadal, nie odrywajcie ich od tego skutera. Bo jeżeli wyjdę i nie będzie go tam, gdzie go zostawiłam, w takim stanie, w jakim go zostawiłam, razem z moim partnerem wytropimy was jak wściekłe psy. On wsadzi ci tę twoją fajkę w dupę - powiedziała, szczerząc zęby do białego chłopaka - a ja wydłubię twojemu kumplowi ślepia. Kciukami.

Biały chłopak w odpowiedzi też wyszczerzył zęby.

- Pierdol się.

Poczuła lekkie łaskotanie w żołądku, ale zachowała groźny wyraz twarzy.

- No, no, jak będziecie tak się odzywać, nie zasłużycie na główną nagrodę w konkursie. Jeśli skuter pozostanie nietknięty, nie zawlokę was do pierdla za posiadanie i używanie narkotyków i dam wam całe dziesięć kredytów.

- Pięć teraz, pięć potem.

Przeniosła wzrok na czarnego chłopaka.

- Zero teraz i zero potem, jeśli nie będę zadowolona. Hej, McNab, co robię, kiedy jestem niezadowolona?

- Wolę nie mówić. Śni mi się to po nocach.

- Zapracujcie na tę dychę - zasugerowała Peabody. - Dla własnego dobra. Odwróciła się i powoli ruszyła w stronę baru.

- Pot cieknie mi po plecach - powiedziała kątem ust.

- Nie widać. Nawet mnie nastraszyłaś.

- Dallas dopiero dałaby im popalić, ale i tak chyba nieźle mi poszło.

- Rewelacja, słonko. - Otworzył drzwi na oścież i buchnęło im w twarze zimne powietrze cuchnące dymem, alkoholem i ludźmi, którzy nie zawarli bliższej znajomości z mydłem i wodą.

Do zachodu słońca zostało jeszcze trochę czasu i ruch w interesie był niewielki. Mimo to tu i ówdzie utworzyły się grupki tak zwanych klientów, zgarbionych nad stolikami i kontuarem. Na wąskim podwyższeniu pełniącym funkcję sceny niesprawny holograficzny zespół grał kiepskie reggae. Obraz perkusisty walącego w blaszane bębny co chwila zanikała a dźwięk był ciut źle zsynchronizowany, przez co ruch warg wokalisty nie odpowiadał słowom piosenki. Na ten widok McNabowi przypomniały się kiepsko zdubbingowane filmy wideo, które tak zachwycały jego kuzynkę Sheilę.

Jego pneumatyczne klapki odrywały się od klejącej podłogi z cichym cmokaniem.

Moore stał za kontuarem. Wydawał się nieco chudszy i o wiele bardziej sterany życiem niż na zdjęciu z dowodu tożsamości. Miał dredy, czarne kity strzelające z czubka głowy, jakie zawsze podobały się McNabowi, dobrze komponujące się z jego mahoniową cerą i spiczastym podbródkiem.

Nosił naszyjnik z czegoś, co wyglądało jak ptasie kości, a skórę miał zroszoną potem, choć w barze panował chłód.

Jego gniewne czarne oczy przebiegły po Peabody i McNabie, jakby tworzyli jedną całość. Wcisnął w ręce oczekującego klienta kufel z brązową breją, po czym wytarł brudną ścierką lśniącą pierś, widoczną pod obcisłym jaskrawoniebieskim podkoszulkiem.

Podszedł do nich i wydął wytatuowaną wargę.

- Za ten miesiąc już zapłaciłem, więc jeśli chcecie ze mnie wyciągnąć następną zaliczkę, idźcie w diabły.

Peabody otworzyła usta, ale McNab nadepnął jej na nogę, by ją uciszyć.

- Nie jesteśmy tutejsi. Jeżeli miejscowe gliny organizują zbiórki na fundusz dla wdów, nie mamy z tym nic wspólnego. Za to chętnie dorzucimy się do twojego osobistego funduszu, jeśli otrzymamy informacje, które będą tego warte.

Peabody nigdy jeszcze nie słyszała go mówiącego tak zimnym, lekko znudzonym tonem.

- Glina, który proponuje mi kasę, zwykle znajduje sposób, żeby mnie oskubać.

McNab wyjął z kieszeni dwudziestkę i położył ją na barze, nie odrywając oczu od Moore'a.

- W dowód naszych dobrych intencji.

Pieniądze zmieniły właściciela, tak szybko i sprawnie, jak w sztuczce iluzjonisty.

- Za co płacicie?

- Za informacje - powtórzył McNab. - O Carterze Bisselu.

- Pieprzony sukinsyn. - Ktoś rąbnął pięścią w drugi koniec kontuaru i zaczął domagać się, by go wreszcie, do cholery, obsłużono. - Zamknij ryja! - odkrzyknął Moore. - Jak znajdziecie tego zasrańca Cartera, chcę go dostać w swoje ręce. Wisi mi dwa patole, nie wspominając o tym, że odkąd postanowił wziąć sobie urlop, kutafon jeden, cały lokal jest na mojej głowie, szlag by to trafił.

- Jak długo byliście wspólnikami? - spytała Peabody.

- Wystarczająco. Już wcześniej prowadziliśmy razem interesy, powiedzmy, w branży przewozowej. Postanowiliśmy zainwestować w tę knajpę i złożyliśmy się na czynsz. Carter może jest dupkiem, ale łeb do biznesu ma. Nieźle nam szło. No, od czasu do czasu robił sobie maraton. Chłopak lubi rum i zonera, a prowadząc taki lokal, łatwo o jedno i drugie. Nie pokazywał się wtedy przez parę dni, nie więcej. Nie jestem jego matką, więc co mi do tego? Raz on robił sobie wolne, raz ja. I wszyscy byli zadowoleni.

- Ale tym razem... - podsunęła Peabody.

- Tym razem przepadł na dobre. - Moore wyjął spod lady butelkę, nalał gęstej, brązowej cieczy do małej szklanki i wychylił ją jednym haustem. - Zabrał dwa tysiące z funduszu bieżącego, prawie nic mi nie zostało do końca miesiąca.

- Bez ostrzeżenia?

- Kurde. Ciągle gadał o dużej forsie. Że będzie miał pieniądze i słodko sobie żył, może nawet kupi jakiś lokal z klasą. Lubił tak pieprzyć. Opowiadał, jaką to on kasę zgarnie, choć nie ma na to szans, bo jest za cienki, Jak się nachlał rumu, ględził tak bez końca i marudził, że jego brat to miał szczęście.

- Znałeś jego brata? - spytała Peabody.

- Nie. Myślałem, że cała ta gadka o nim to kit, dopóki nie zobaczyłem zeszytu Cartera z wycinkami z gazet. Był pełen artykułów i innych pierdół o jego bracie, znanym artyście.

- Miał zeszyt z wycinkami o bracie?

- Uhm, tyle ich było, że w szwach pękał. Nie wiem, po kiego grzyba Carter je zbierał, bo z tego, co mówił, nienawidził sukinsyna za to, że w ogóle istniał.

- Wspominał kiedyś, że wybiera się do niego do Nowego Jorku?

- Kurde, a gdzie to on się nie wybierał? Takie tam gadanie.

- Mówił kiedyś o Felicity Kade?

- Uhm. Fajna blondyna. - Moore oblizał wargi. - Laska pierwsza klasa. Była tu parę razy.

- Nie obraź się - powiedziała Peabody uprzejmym tonem - ale nie jest to lokal, w którym przesiadywałyby takie kobiety.

- Z takimi ciziami nigdy nic nie wiadomo. Dlatego trzymam się od nich z daleka. Przyszła któregoś wieczora i dawaj podrywać Cartera. Nie musiała się zbytnio wysilać. Później nie wyciągnąłem z niego żadnych szczegółów. Zwykle przechwala się laskami, które wyrwie. Myśli sobie, że w łóżku jest mistrzem. O tej w ogóle nie mówił. Jakby się z tym krył. - Moore wzruszył ramionami. - Jego sprawa. Ja na brak powodzenia nie narzekam.

- Spędzała dużo czasu z Carterem?

- Skąd mam wiedzieć? Była tu parę razy, wychodzili razem. Czasem znikał na parę dni. Jeśli myślicie, że to z nią uciekł, wybijcie to sobie z głowy. Nie ma mowy, żeby wzięła go sobie na dłużej niż jedną noc.

- Czy miał inne interesy, inne kobiety, cokolwiek, co mogłoby go skłonić do wyjazdu?

- Mówiłem już o tym miejscowym glinom. Rżnął laski, jak popadnie. Z żadną nie zostawał na dłużej. Jeśli miał coś na boku, nie mówił mi o tym. Zresztą, gdyby tak było, dowiedziałbym się. To mała wyspa.

- Mała wyspa - stwierdziła Peabody, kiedy skończyli z Moore'em. - Mało kryjówek.

- I mało dróg wyjazdu. Lotnicza i morska.

Wyszła z baru i ku swojemu zadowoleniu zauważyła, że skuter był na miejscu, na oko nietknięty.

- Zapłać chłopakom.

- Dlaczego ja mam płacić?

- Bo ja ich postawiłam do pionu.

McNab odburknął coś pod nosem, ale rzucił im dziesiątkę, po czym odpiął skuter od latarni.

- Nieźle rozegrałeś tę sprawę z haraczem. - Miała ochotę w nagrodę uszczypnąć go w tyłek, ale uznała, że to nie wyglądałoby profesjonalnie, postanowiła więc zaczekać. Wsiadła na skuter. - W sumie to dobrze, że wyjeżdżamy z tej dzielnicy przed zmrokiem.

- Zgadzam się She-Body. - Najwyraźniej nie przejmował się wizerunkiem tak jak ona, bo siadając z tyłu, uszczypnął ją w tyłek. - Jedziemy.

Carter Bissel mieszkał w dwupokojowej budzie, a właściwie w namiocie rozbitym na piachu zmieszanym z rozkruszonymi muszlami. Jedyną, niewielką zaletą tej nory w oczach Peabody było to, że stała blisko plaży; z drugiej strony, czyniło ją to wygodnym celem burz tropikalnych.

W ścianach widać było załatane dziury, a zapadający się sznurowy hamak wskazywał, że Carter w wolnym czasie wolał się kołysać, niż zawracać sobie głowę utrzymaniem porządku.

Przez okruchy muszli przebijały się postrzępione kępki trawy piaskowej. Do uschniętej palmy przypięty był stary, przerdzewiały skuter.

- Nie to, co dom w Queens - skwitował McNab, odtrącając nogą potłuczoną butelkę. - Może i miał ładniejszy widok niż brat, ale pod względem innych luksusów został daleko za nim.

- Od razu widać, że mógł w każdej chwili zostawić to wszystko w cholerę i wyjechać. - Peabody wyjęła klucz, który dostali od lokalnej policji. - Facet był ofermą, to oczywiste, wystarczy się rozejrzeć.

- Ale to nie wyjaśnia, czego szukała tu Felicity Kade.

- Myślałam o tym. Może chcieli wykorzystać go do zastawienia pułapki.

Nikt nie spodziewałby się znaleźć tu komórki OBW czy organizacji terrorystycznej. I może o to właśnie chodziło.

Przekręciła klucz w zamku i otworzyła skrzypiące drzwi. W środku było duszno i gorąco. Zobaczyła uciekającego w cień wielgachnego robala i musiała powstrzymać wzbierający w gardle pisk. Nie przepadała za wszystkim, co pełza i smyrga na niezliczonych nóżkach.

Spróbowała włączyć światło, bez efektu. Wyjęli z McNabem latarki.

- Mam lepszy pomysł. Poczekaj.

Kiedy zostawił ją samą, usiłowała nie wzdrygnąć się z obrzydzenia. Miała wrażenie, że słyszy, jak pająki tkają pajęczyny. Omiotła norę snopem światła z latarki.

Jedna z poduszek kanapy pękła i z rozerwanego materiału wyrastał szary grzyb wypełniacza. Nie było tu żadnych dywanów ani obrazów, na skrzyni służącej za stół stała lampka bez klosza. Za to kino domowe wyglądało na model najnowszej generacji i, jak zauważyła Delia, zostało przyśrubowane do podłogi.

Facet nie jest zbyt ufny, stwierdziła. Oprócz tego, że niechluj i oferma.

Wzdłuż jednej ze ścian ciągnęła się kuchnia. Składał się na nią blat zawalony pudełkami po zamówionych posiłkach, mikser, tani autokucharz i brudna minilodówka. Peabody otworzyła ją i obejrzała zawartość - piwo domowej roboty, wyschniętą pomarszczoną tubkę, która kiedyś mogła być ogórkiem kiszonym, i limetkę wielkości piłki golfowej - kiedy nagle McNab wjechał do wnętrza na skuterze.

Światło reflektora zalało pomieszczenia.

- Dobry pomysł - uznała Delia. - Dziwny, ale dobry. - Otworzyła jedyny kredens i znalazła trzy szklanki, dwa talerze i napoczętą paczkę sojowych czipsów.

- Wiesz, facet może i nie jest rekinem finansjery, ale stać by go na coś lepszego. - Odwróciła się i zobaczyła, jak McNab grzebie pod poduszkami leżącymi na kanapie. - I założę się, że nie zgłosił wszystkich swoich dochodów.

- Pewnie pieniądze się go nie trzymały. Miał śliskie palce. Wydawał wszystko na kobiety i prochy. - Pokazał jej wyciągnięty z rozprutej poduszki woreczek z białym proszkiem.

- Jak miejscowi mogli tego nie zauważyć?

- Nie chciało im się szukać. Ja mam inne pytanie: dlaczego Bissel nie zabrał tego ze sobą?

- Bo wyszedł w pośpiechu i zamierzał wrócić... albo został wyprowadzony wbrew woli. - Ruszyła w stronę sypialni. - Dawaj tu ten skuter.

Łóżko było nieposłane. Jednak pościel, jak zauważyła Peabody, była doskonałe] jakości. Jak kino domowe, wydawała się tutaj zupełnie nie na miejscu. W wąskiej szafie leżały trzy koszule, dwie pary spodni i jedna para sfatygowanych sandałów żelowych. W komodzie znaleźli cztery pary bokserek, kilkanaście t - shirtów i pięć par szortów.

W sypialni było też telełącze, ale nie działało. Stojący na podłodze komputer wyglądał, jakby przetrwał kilka wojen. McNab zajął się nim, a Peabody przeszukała małą łazienkę.

- Nie ma szczoteczki, ale zostało pół tubki pasty do zębów! - zawołała. - Nie ma szczotki do włosów ani grzebienia, a jest szampon. W koszu leży drugi komplet pościeli... o rany, ale cuchnie... i zbutwiały ręcznik.

Wyszła do pokoju.

- Wygląda na to, że spakował kilka najbardziej potrzebnych rzeczy, a przedtem miał towarzystwo. Kobiety, dla której warto było rozesłać świeżą, drogą pościel.

- Co ty robisz? - spytał McNab w zamyśleniu.

- Zabieramy pościel do badań. Jest rozłożona, ale łóżko nieposłane. To znaczy, że była w użyciu. Stąd wniosek, że być może uprawiano tu seks, więc mogły zostać ślady DNA.

McNab odburknął coś i dalej dłubał przy komputerze.

- Powiem ci, czego jeszcze tu nie ma, oprócz szczoteczki do zębów i grzebienia. Zeszytu z wycinkami prasowymi na temat brata. Ciekawe.

- Podobnie jak to. - Obrócił się twarzą do niej tak, że padł na niego snop światła z reflektora. - Komputer trafił szlag. Najprawdopodobniej został zainfekowany tym samym wirusem, co te z Nowego Jorku.

W Nowym Jorku Eve chodziła po szczelnie zamkniętym gabinecie Roarke'a z zabezpieczonym łączem ustawionym na opcję dyskretną i słuchała relacji Peabody. Pomyślała, że nawet mimo tych wszystkich środków ostrożności rozmowa mogła być nagrywana, ale wymagałoby to wiele czasu i zachodu.

- Zamierzam wykorzystać swoje kontakty, żeby wywrzeć nacisk, i to mocny, na lokalną policję - powiedziała do dziewczyny. - Załatwię ci, żebyś mogła wywieźć stamtąd wszystko, co uznasz za istotne dla dochodzenia. Może to zająć kilka godzin, ale dopilnuję, żebyś rano była już z dowodami w transportowcu. Czekajcie spokojnie. Skontaktuję się z wami.

Przerwała połączenie i jeszcze chwilę chodziła tam i z powrotem, zastanawiając się, jak najlepiej nadać sprawom bieg.

- Jeśli wolno coś zaproponować - wtrącił Roarke - mógłbym przywieźć ich tu prywatnym wahadłowcem, co pozwoliłoby obejść wszelkie formalności.

Zmarszczyła brwi, ale przemyślała propozycję.

- Nie. Nie chcę. Tak potrwa trochę dłużej, ale przynajmniej będziemy w porządku. Kiedy sprawa wyjdzie na jaw, a już ja się o to postaram, chcę, żebyśmy byli czyści jak łza. Na początek spróbuję negocjować z szefem lokalnej policji, a jeśli to nic nie da, rzucę go na pożarcie Whitneyowi. Ale rozmowa powinna wystarczyć. W końcu co im przeszkadza, że zabierzemy zepsuty komputer i pościel?

- No to zostawię cię samą i wrócę do naszych gości. Grillowane mięso powinno dać ci dość sił na czekające cię tortury.

- Nawet o tym nie przypominaj. Trina jakoś podejrzanie mi się przyglądała.

Wyłączył blokadę i wyszedł. Kiedy drzwi zamknęły się za nim, nastawiła zabezpieczenia z powrotem i usiadła przy komputerze. Mogłaby zostać tu przez całą noc. Zamknięta na cztery spusty, bezpieczna, z dala od wszelkich środków do pielęgnacji włosów. Miała jedzenie, picie, łączność ze światem. Byłoby tak... miło, gdyby mogła popracować w samotności.

Wtedy pomyślała o Mavis, która dwadzieścia minut wcześniej wpadła do domu z rozpromienionym Leonardem.

W takich chwilach, pomyślała Eve, samotność jest tylko przyjemnym, odległym marzeniem.

Uruchomiła łącze i przygotowała się do naoliwienia trybów biurokracji.

13

Eve uważała, że to, iż nie zamknęła się sama w gabinecie, dowodziło siły jej charakteru. Zebrała się w sobie, zeszła na dół i przemierzywszy cały dom, znalazła się na tylnym tarasie.

Wbiła wzrok w roztaczający się przed nią widok.

Gdyby był to obrazek z gatunku tych, jakie oglądała na co dzień, gdzieś w pobliżu leżałby trup, ale mimo to, choć śmierć nie stanowiła elementu pejzażu, Eve odnotowała wszystkie jego najważniejsze elementy.

Jakiś ptak raz po raz wyśpiewywał złożoną z dwu nut pieśń, jednocześnie radosną i natarczywą. Motyle o jaskrawych, pomarańczowoczarnych skrzydłach zbierały się niczym kolorowa armia na fioletowych pędach krzewu, buchających fontanną tuż za zachodnim krańcem kamiennego tarasu.

Najnowsza zabawka Roarke'a, ogromne srebrne okropieństwo na kółkach, dymiła radośnie, a sam pan domu stał u steru z łopatką na długim trzonku. Dym pachniał mięsem - prawdziwym mięsem z prawdziwych krów, w postaci grubych hamburgerów, pożeranych właśnie przez kilka osób.

Część gości siedziała przy stołach, inni stali i rozmawiali, jak to na przyjęciu.

Naczelny lekarz sądowy żłopał piwo z butelki i gawędził z Mavis o czymś, co zdawało się bawić ich oboje. Mira - a ta skąd się tu, do licha, wzięła! - siedziała przy stole zastawionym jedzeniem i migoczącymi świecami, zajęta pogaduszkami z Leonardem i przerażającą Triną.

Szef wydziału elektronicznego pałaszował trzymanego w jednym ręku hamburgera i wprowadzał Roarke'a w tajniki mistycznej sztuki gotowania na powietrzu.

Wszyscy wydawali się radośni i najedzeni, i w oczach Eve nie pasowali do tego miejsca. Czy nie wyszła dopiero co ze szczelnie zamkniętego pokoju, w którym długo przebijała się przez gąszcz biurokracji, lawirując wśród min dyplomacji i układów? Czy nie prowadziła właśnie paskudnego śledztwa w sprawie zabójstwa, w które zamieszane były tajne organizacje, a które mogło mieć związek z tajemnicami państwowymi?

A teraz czekały ją hamburgery i piwo o zmierzchu, wśród ptaków i motyli.

Jej życie, stwierdziła, jest po prostu dziwne.

Leonardo wypatrzył ją pierwszy i rzucił się ku niej z szerokim uśmiechem rozjaśniającym jego dużą twarz w kolorze karmelu. Ubrany był w strój, który najwyraźniej uznał za najwłaściwszy na przyjęcie przy grillu - połyskujące białe spodnie i jasnożółtą koszulę z obcisłych pasków krzyżujących się na jego imponującej piersi. Nachylił się i najpierw jego delikatne, kręcone włosy, a potem wargi musnęły jej policzek.

- Mavis mówiła, że była zdenerwowana i przyszła do ciebie. Chciałem ci podziękować za to, że mogła na ciebie liczyć, że poświęciłaś swój czas, by pomóc jej dojść do siebie.

- Musiała się tylko wygadać.

- Wiem. - Objął Eve potężnymi ramionami i przycisnął do twardej jak głaz piersi. Tym razem, kiedy się odezwał, jego głos był zachrypły i drżący. - Dziecko się poruszyło.

- Uhm. - Nie była pewna, co odpowiedzieć, i niepewnie poklepała go po odkrytych, rozłożystych plecach. - Mówiła mi. Czyli... ten... już wszystko dobrze.

- Nawet doskonale. - Westchnął ciężko. - Doskonale. - Odsunął się od niej. Jego złote oczy błyszczały. - Jestem wśród przyjaciół, kobieta, którą kocham, nosi nasze dziecko. Życie to prawdziwy skarb. Teraz zdaję sobie z tego sprawę jak nigdy dotąd. Wiem, że doktor Mira musi z tobą porozmawiać, ale chciałem przez chwilę mieć cię dla siebie.

Przygarnął ją i praktycznie zaniósł do stołu, przy którym siedziała Mira.

- Tylko nie zaczynaj. - Pogroził palcem Trinie. - Dallas musi porozmawiać z doktor Mirą i chwilę odpocząć.

- Nie spieszy mi się. - Trina wykrzywiła usta w kolorze fuksji w szerokim uśmiechu, na którego widok Eve przeszedł dreszcz. - Mam plany. Wielkie plany. - Zabrała talerz i odmaszerowała na sandałach na kilkunastocentymetrowych koturnach.

- O mój Boże.

Z miną wyrażającą ni to współczucie, ni to rozbawienie Mira klepnęła sąsiednie krzesło.

- Siadaj. Co za cudowny wieczór. Urwałam się na godzinę, żeby przyjechać tu pod pretekstem krótkiej wizyty domowej. A teraz piję wyśmienite wino i jem przepysznego hamburgera.

- Naprawdę sam to upichcił? - Eve zerknęła na Roarke'a. - Na tym czymś?

- Tak. Pewnie zdradzę tajemnicę, ale dość długo rozmawiał z moim Dennisem o obsłudze grilla. - Mira wzięła następny kawałek. - Zdaje się, że to rozgryzł.

- Ten to ze wszystkim sobie poradzi. Wizyta domowa? - Eve przeszła do rzeczy.

- Tak. Mogłam zaczekać do jutra, ale pomyślałam, że będziesz chciała jak najszybciej dowiedzieć się, że Reva Ewing pomyślnie przeszła test trzeciego stopnia.

- Dzięki. Jak to zniosła?

- Jest trochę roztrzęsiona i zmęczona. Matka zabrała ją prosto do domu.

Wygląda na to, że jest w dobrych rękach.

- Uhm. Caro też potrafi sobie ze wszystkim poradzić.

- Boi się o córkę, Eve, Choć na pozór jest rzeczowa i opanowana, w głębi duszy ogromnie się martwi. Mogłabym z nią porozmawiać, mógłby zrobić to Roarke. I na pewno zrobi. Tyle że to ty tu rządzisz. Z twoim zdaniem, twoimi przemyśleniami liczyłaby się najbardziej.

- Przyszłaś mi powiedzieć o wynikach testu czy poprosić, żebym porozmawiała z Caro?

- Jedno i drugie. - Mira poklepała jej dłoń. - Poza tym rzuciłam okiem na wyniki badań próbek krwi pobranych po jej aresztowaniu.

- Nie było nic. Ani śladu substancji chemicznych, legalnych ani nielegalnych. A lekarze nie znaleźli żadnego urazu wskazującego, że została ogłuszona.

- Fakt. - Mira podniosła kieliszek wina. - Ale obie wiemy, że niektóre środki usypiające działają szybko i ulegają całkowitemu rozproszeniu w ciągu dwóch czy nawet trzech godzin.

- OBW pewnie ma coś takiego w swojej spiżarce.

- Możliwe. Poddałam Revę hipnozie i kazałam jej wrócić pamięcią do wydarzeń tamtej nocy. Przypomniała sobie, że stojąc twarzą do łóżka, zobaczyła jakiś ruch po lewej stronie. Pamięta to tylko w stanie hipnozy. Ruch - ciągnęła Mira - potem zapach, silny, gorzki, gryzący w gardle.

- Pewnie czymś na nią prysnął. - Eve obrzuciła spojrzeniem ogród, ale nie widziała już pracowitych motyli ani nie słyszała natarczywego ptaka. Zobaczyła zalaną blaskiem świec sypialnię i skulone ciała w zakrwawionej pościeli. - Zaczekał, aż wejdzie na górę, podszedł do niej z boku i użył sprayu. Kiedy straciła przytomność, załatwił resztę.

- Jeśli tak, działał w sposób systematyczny. Zimny, wyrachowany. A mimo to... w tym, co zrobił, było za dużo dramatyzmu. Do okrucieństwa dowodzącego skłonności do brutalnych zachowań doszły elementy dodatkowe, utrudniające, zbędne dla osiągnięcia celu.

- Bo tak dobrze się bawił.

- Tak. - Mira z zadowoleniem delektowała się hamburgerem. - To prawda. Kilka błędów i teatralnych gestów w sytuacji, kiedy więcej pożytku przyniosłaby mu prostota, wskazuje, że wczuł się w swoją rolę. Spodobała mu się i pewnie chciał grać ją jak najdłużej.

- Uzupełnianie dopiętego na ostatni guzik, prostego planu zbędnymi elementami, które burzą równowagę. Jak się na to mówi? Improwizacja.

- Trafne określenie. Czyli mamy systematyczne myślenie połączone z impulsywnym charakterem. Nie sądzę, by zabójca działał w pojedynkę. Wątpię też, by ten sam człowiek, który opracował plan, wprowadził go w życie. A teraz oddam cię w ręce Morrisa, żebyś miała to już z głowy i mogła cieszyć się resztą wieczoru.

- Jak mogę się cieszyć, skoro wiem, że Trina ma wielkie plany. - Eve wstała jednak i podeszła do patologa. - Znalazłeś coś dla mnie?

- Dallas! - Mavis zerwała się z miejsca. - Wiesz, że Morris gra na saksie?

- Na czym?

- Na saksofonie - wyjaśnił Morris. - Tenorowym. To taki instrument muzyczny, porucznik Dallas.

- Wiem, co to saksofon - mruknęła.

- Na studiach grał w zespole - ciągnęła Mavis. - Spotykają się do dziś i czasem dają prywatne koncerty. Nazywają się Truposze.

- Trudno się dziwić.

- Zagramy kiedyś razem, co? - spytała Morrisa Mavis.

- Podaj datę i miejsce.

- Bezzwłocznie - odparła i odeszła tanecznym krokiem, by zaraz wpaść w ramiona Leonarda.

- To się nazywa szczęśliwa młoda kobieta.

- Nie pomyślałbyś tak, gdybyś zobaczył ją dwie godziny temu.

- Kobiety w ciąży doświadczają huśtawki nastrojów. Mają prawo. Chcesz piwa?

- A co tam. - Wyjęła jedno z przenośnej lodówki. - Co masz dla mnie?

- Nic tak dobrego, jak ten hamburger z krowy. Chloe McCoy. Nic nie wskazuje na to, by przed śmiercią uprawiała seks. Ale... zdaje się, że na to liczyła, bo się zabezpieczyła. Użyła produktu dostępnego bez recepty, o nazwie swoboda. Pokrywa on pochwę warstwą środka plemnikobójczego i nawilżacza, co zapobiega chorobom wenerycznym i zapłodnieniu.

- Tak, wiem, co to. Można tego użyć do dwudziestu czterech godzin przed bzykankiem. Kiedy go sobie zaaplikowała?

- Według mojej najlepszej oceny, godzinę, góra dwie przed śmiercią. Mniej więcej w tym samym czasie przyjęła też pięćdziesiąt miligramów otrzeźwiacza.

- No proszę, a to ciekawostka.

Na znak, że się z nią zgadza, stuknął butelką piwa w jej butelkę.

- Co najmniej godzinę przed tym, jak łyknęła pigułki, które ją zabiły. A jeśli zostały kupione na czarnym rynku, nabywca musiał mieć niezłe dojście. To nie były leki uspakajające, klony ani prochy domowej roboty. A najlepsze to, że zostały rozpuszczone w winie.

- Czyli dziewczyna zabezpieczyła się przed ciążą i chorobami wenerycznymi, wzięła coś na otrzeźwienie, posprzątała mieszkanie, ubrała się seksownie, umalowała się i uczesała. Potem wrzuciła do wina prochy i popełniła samobójstwo. - Eve pociągnęła duży łyk piwa. - A mówiłeś, że nie masz dla mnie nic tak interesującego, jak ten hamburger.

- Nie skosztowałaś go jeszcze.

- Wszystko w swoim czasie. Jak zatem będzie brzmiało oficjalne orzeczenie naczelnego lekarza sądowego Nowego Jorku?

- Morderstwo upozorowane na samobójstwo. Dziewczyna nie łyknęła tych prochów z własnej woli.

- Otóż to. - A zatem od tej chwili sprawa Chloe McCoy znajduje się w jej rękach. - Do zakupu groźnych dla życia leków wymagana jest recepta, którą dostaje się po długich testach i konsultacjach. Jeśli nie zdobyła pigułek w ten sposób, a nie zdobyła, i nie pochodziły z czarnego rynku, to czy twoim zdaniem źródłem tego rodzaju środków, działających tak silnie, mogła być tajna organizacja rządowa?

- Nie powiedziałbym „nie”.

- Ja też nie. - Zamyśliła się na kilka minut. - Chciałabym, żebyś coś sprawdził.

Kiedy skończyła rozmawiać z Morrisem, podeszła do grilla.

- Mam kolejne rewelacje - powiedziała do Feeneya i ani się obejrzała, a już trzymała w ręku talerz.

- Spokojnie. Teraz mięso.

Od zapachu hamburgera ślina napłynęła jej do ust.

- Całą masę rewelacji, Feeney. Lekarz sądowy orzekł, że McCoy została zamordowana, a ja załatwiłam na Jamajce, żeby Peabody i McNab mogli przywieźć tu dowody. Mira mówi, że...

- No, dalej. - Roarke podniósł hamburgera z talerza do ust Eve. - Ugryź kawałek. Wiem, że tego chcesz.

- Nie pora na beztroski piknik.

- Potraktuj to jako połączenie kolacji rodzinnej ze służbową.

- Musisz coś zjeść, Dallas - wtrącił Feeney. - Ta wołowina jest pierwsza klasa. Szkoda byłoby ją wyrzucić.

- Dobrze już, dobrze. - Ugryzła kęs. - Mira mówi, że... no dobrze, to rzeczywiście jest pyszne i nie widzę powodu, by nie opowiedzieć wam wszystkiego przy jedzeniu.

- Poczekaj, przełączę tylko grill na automatyczne opiekanie i obaj będziemy cię mogli wysłuchać.

Podeszła do stołu i siadając, wzięła hamburgera w obie ręce. Kiedy ugryzła następny kęs, Roarke wrzucił jej na talerz jakieś upieczone warzywa.

- Dla równowagi - wyjaśnił.

- Niech ci będzie. - Skoro chciał udawać, że wszystko między nimi jest super, mogła się dostosować. Miała tyle rzeczy na głowie, że szkoda jej było czasu na dziwne małżeńskie gierki. - No dobra, oto jak moim zdaniem to się odbyło, i ludzie z wydziału elektronicznego będą musieli pogrzebać w łączach McCoy, żeby to potwierdzić. Zabójca skontaktował się z nią. Była tak szczęśliwa i podniecona, że wzięła otrzeźwiacz, by zwalczyć skutki wina wypitego z sąsiadką. Użyła środka antykoncepcyjnego. Odpicowała mieszkanie i siebie.

- Tak postępuje ktoś, kto spodziewa się udanej randki, a nie dziewczyna myśląca o samobójstwie. - Feeney pokręcił głową. - Sypiała z Blairem Bisselem, a Bissel nie żyje. Myślisz, że miała kogoś na boku?

- Być może. Bardziej prawdopodobne jest, że ten, kto do niej zadzwonił, wprowadził ją w błąd. Mógł powiedzieć na przykład, że ma wiadomości o Bisselu, że cała ta historia to pomyłka, mistyfikacja, a może element jakiejś tajnej operacji. Że przyprowadzi do niej Bissela, by ukryła go do czasu, aż sprawa przycichnie. Albo wmówił jej, że sam jest Bisselem.

- To byłaby nie lada sztuczka.

- Nie dla jego brata. Jest do niego podobny, a mógł to jeszcze podkreślić odpowiednią charakteryzacją. Całe życie zazdrościł skurczysynowi sukcesów, a teraz miał okazję zaliczyć laskę na jego konto.

Feeney wbił wzrok w piwo, które przyniósł do stolika.

- To byłoby dobre. Cholernie dobre. Musiał się jednak wcześniej z nią porozumieć, skoro zdążyła się przygotować. Dokładnie sprawdzimy jej łącza, komputer też. Jeśli przysłał jej mejl, ciężko go będzie odzyskać.

- Ty się tym zajmiesz. Ja sprawdzę Cartera Bissela. Wiedział, co knuje starszy braciszek. Miał na boku układy ze swoją prowadzącą. Blair pracował z Felicity Kade i sypiał z nią. Z kolei ona wiedziała o McCoy i o tym, co Bissel schował w podarowanym jej medalionie. Nie został zabrany bez powodu. Chloe McCoy była piątym kołem u wozu i trzeba jej się było pozbyć.

- Powiedziałem, że to byłoby dobre, ale czemu wobec tego nie została po prostu zamordowana? - spytał Feeney. - Po co cała ta pokazówka?

- To tak, jak w przypadku Revy Ewing. Dużo zbędnych ozdóbek, dużo inscenizacji. Zabójca lubi improwizować. Dobrze się bawi. Może chce zmylić trop, może robi to dla efektu dramatycznego. Może jedno i drugie.

- Brzmi rozsądnie. - Feeney skinął Roarke'owi głową. - Dobrze ją wyszkoliłem.

- Fakt. Jest gliną do szpiku kości.

- Trzymajmy się tematu. - Ale jakby na przekór swoim słowom, ugryzła porządny kęs hamburgera. - Tak czy inaczej, w obu przypadkach mamy ten sam sposób działania. Morderca zabija i zadaje sobie wiele trudu, żeby zmylić trop. Wrobić kogoś innego. Najpierw Ewing, potem samą McCoy.

- To logiczne - przytaknął Roarke. - Z drugiej strony, czy ta dziewczyna nie zaczęłaby czegoś podejrzewać, gdyby zabójca nie przyprowadził Bissela?

- Wszedł do środka. Powiedział, że muszą być ostrożni. Że liczą na jej pomoc. Im bardziej dramatyczna historia, tym prędzej ją kupiła. Wystarczyło, że nakłonił ją do napisania listu. Co tam, mogła wcześniej napisać go sama, ot tak, dla większego efektu. Podał jej prochy w winie. Kiedy je wypiła, pozostało mu tylko upozorować samobójstwo i wyjść.

- Albo... - Eve bezwiednie zjadła grillowaną papryczkę - ...zrobili to ci z OBW. Dostali się do mieszkania, obezwładnili dziewczynę. To jednak nie wyjaśnia, czemu użyła środka antykoncepcyjnego i otrzeźwiacza. Zabójca nie wiedział, że to zrobiła. Nie jest tak cwany, jak mu się wydaje.

Przed oczami Roarke'a stanęła zalana łzami dziewczyna z galerii, obejmująca Eve za kolana. To by się zgadzało. Taka smutna historia idealnie do niej pasowała.

- I tak oto wracamy do brata Bissela.

- Tak, on wygląda obiecująco. Nikt go nie widział od prawie miesiąca. Dość czasu, by zmienić sobie twarz, upodobnić się do brata. - Dokończyła hamburgera i wypiła następny łyk piwa. - Ale jest jeszcze jedna możliwość, trochę niesamowita, ale interesująca.

- Że zabił ją Blair Bissel - wtrącił Roarke.

- Bystry jesteś jak na gościa, który w wolnym czasie robi hamburgery.

- Dym wam uderzył do głowy - powiedział Feeney. - Bissel chłodzi się w kostnicy.

- Na to wygląda. I tak pewnie jest - przytaknęła Eve. - Ale poczujmy się przez chwilę jak w filmach szpiegowskich, których, według Revy, był miłośnikiem, a które przecież pokazują ludzi z jego branży. A jeśli działał na dwa fronty? Albo robił za podwójnego agenta, za zgodą OBW albo na własną rękę? Może okazało się, że Kade przeszła na drugą stronę, a może nie mógł znieść tego, że zabawiała się z jego bratem. Wciągnął oboje w pułapkę, załatwił ich i przezornie zwalił winę na żonę, która była mu już niepotrzebna. Pozbył się McCoy i odebrał to, co przechowywała dla niego w medalionie.

- Nie sądzisz, że facet tak bystry, jak Morris, zorientowałby się, że ma przed sobą trupa nieodpowiadającego fotografii z dowodu tożsamości? Nawet jeśli twarz była zmasakrowana, są przecież dane dentystyczne. Odciski palców. DNA. Na podstawie tego wszystkiego zidentyfikowano Blaira Bissela.

- Wiem, i pewnie rzeczywiście to on się chłodzi. Jak mówiłam, to dość niesamowita teoria, dlatego Carter Bissel pozostaje numerem jeden na mojej liście. Morris sprawdzi, czy braciszek nie poddał się niedawno operacji twarzy. A ponieważ, gdyby tak było, mielibyśmy nowy wątek w śledztwie, chcę, żebyś zajrzał do Międzynarodowego Rejestru Przestępstw i zobaczył, czy ostatnio nie zginął jakiś chirurg plastyczny. Założę się, że Carter Bissel przeszedł zabieg albo po to, by robić za Kaina, albo dlatego że dał się namówić na odegranie roli Abla. Jeden z braci Bissel żyje. Musimy tylko stwierdzić, który.

Eve powiedziała sobie w duchu, by nie myśleć o tym, co się z nią działo. W przeciwnym razie rozbeczałaby się jak dziecko. Jej włosy były przylepione do głowy jakąś gęstą różową mazią. Według Triny ów nowy środek miał przydać im połysku i puszystości i wydobyć naturalne pasemka.

Choć Eve nie widziała takiej potrzeby.

Jej twarz i szyja zostały wysmarowane czymś zielonym i dokładnie spryskane jakimś utwardzającym sprayem. Skórę pieczołowicie wyszorowano, obmacano i skrytykowano. I nie tylko na twarzy i szyi, pomyślała Eve, wzdrygając się w duchu, ale na całym ciele, bez wyjątku. Od szyi w dół była pomalowana na żółto i spryskana tym samym utwardzającym sprayem, po czym jej znękane ciało zawinięto w koc termiczny.

Przynajmniej była okryta. Szczęście w nieszczęściu.

Kiedy Trina zajęła się rozmową z rozanieloną Mavis, Eve ukradkiem wyłączyła zaprogramowane przez przyjaciółkę gogle wirtualnej rzeczywistości. Nie miała ochoty na otępiające odgłosy natury ani na łagodne, rozmyte barwy programu relaksacyjnego.

Co z tego, że leżała nago na wyściełanym stole, wysmarowana od stóp do głów upiększającą mazią. Wciąż była gliną i chciała myśleć jak glina.

Ofiary. Zawsze trzeba do nich wracać.

Bissel, Kade, McCoy, przy czym Bissel był tu postacią centralną. Kto mógł skorzystać na ich śmierci? I w jaki sposób?

OBW. W pierwszych dniach wojen w mieście rząd powołał ją do życia, by chroniła państwo, pilnowała porządku i potajemnie zbierała informacje dotyczące radykalnych frakcji.

Organizacja zrobiła, co do niej należało. Była potrzebna. Niektórzy jednak twierdzili, że od tamtego czasu przeistoczyła się w twór, który bardziej przypominał zalegalizowaną grupę terrorystyczną niż agencję wywiadu.

Eve była tego samego zdania.

A zatem zabójstwa mogły mieć na celu zatarcie śladów. Jeśli Bissel z Kade przeszli na drugą stronę, a McCoy niechcący wiedziała za dużo, wszyscy troje mogli zostać zlikwidowani ze względu na bezpieczeństwo jakiejś operacji o światowym zasięgu. Kluczem był projekt objęty Kodem Czerwonym. Komputery zostały zainfekowane. Jakie dane wymagały usunięcia? A może wirusa użyto tylko dla zmyłki, by rzucić podejrzenie na technoterrorystów?

Sąd Ostateczny. Zadaniem grupy były zabójstwa, zamachy terrorystyczne na większą i mniejszą skalę, sabotaż technologiczny, w którego wyniku ginęli ludzie. Kade i Bissel mogli działać na dwa fronty albo dostać polecenie infiltrowania organizacji. Terroryści mogli wziąć ich na cel i potraktować McCoy jako stratę uboczną.

Skoro tak, dlaczego się do tego nie przyznali? Występy w mediach okraszone wymachiwaniem okrwawionymi pięściami i wygłaszaniem chorych tyrad to stały repertuar wszystkich grup terrorystycznych. Było dość czasu, by zaangażować przeciek do prasy.

No i po co jedni albo drudzy staraliby się wrobić w morderstwo Revę Ewing? Skoro obie organizacje, i rządowa, i terrorystyczna, miały powody, by nie chcieć rozgłosu w sprawie zabójstw, po co zadawałyby sobie tyle trudu, by zrzucić winę na zasłużoną agentkę FBI?

Żeby spowolnić, utrudnić lub zatrzymać prace nad programem antywirusowym. Wtedy OBW mogłaby opracować go samodzielnie, wykorzystując dane zdobyte przez Bissela z podsłuchu, terroryści zaś mieliby czas, by przerobić wirusa w sposób uniemożliwiający jego likwidację.

Nie można wykluczyć, że tak było. Eve postanowiła sprawdzić prawdopodobieństwo obu scenariuszy.

No dobrze, ale nawet gdyby któryś z nich okazał się prawdziwy, pozostawał jeszcze Carter Bissel, psujący obraz całości jak uciążliwa drobinka kurzu. Czy Kade zwerbowała go na polecenie OBW, czy na własną rękę? Za wiedzą Blaira Bissela czy bez?

I gdzie on, do cholery, jest?

Próbowała przywołać w myśli jego obraz, był on jednak niewyraźny i rozpływał się w barwach, które rozlewały się leniwie przed jej oczami.

Nie słyszała już trajkotania Mavis i Triny, został tylko cichy szum, niczym bicie serca w łonie matki.

Uprzytomniła sobie, że znów został włączony program relaksacyjny, ale tym razem mu się poddała.

W domowej pracowni komputerowej Roarke'a Feeney odchylił się na oparcie krzesła i mocno przycisnął dłonie do obolałych skroni.

- Może weź coś od bólu głowy - poradził Roarke. - Zanim łeb ci pęknie.

- Dobra dobra. - Feeney wydął policzki i wypuścił powietrze ustami. - Ostatnio nie dłubię w komputerach tyle, co kiedyś. - Obejrzał rozłożone na stole części. - Rozleniwiłem się, odkąd zacząłem zostawiać taką robotę jednemu z moich młodych pistoletów.

Zerknął na stanowisko robocze gospodarza i poczuł się trochę lepiej, kiedy zobaczył, że cywilowi idzie prawie tak wolno i ciężko, jak jemu.

- Jak myślisz, kiedy odpalimy któryś z tych komputerów, jeśli dalej będziemy pracować w takim tempie, tylko we dwóch?

- Jeśli dopisze nam szczęście, w następnej dekadzie. Jeśli nie, w czwartym tysiącleciu. Skubaniec normalnie się sfajczył. - Roarke odsunął się od blatu i spojrzał ze zmarszczonym czołem na wypalone wnętrze komputera. - Możemy wymienić części, naprawić to, zrekonfigurować i obić młotkiem. Odzyskamy dane. Jestem w tej chwili dość wściekły, by uczynić to treścią swojego życia. Ale na litość boską, poszłoby nam szybciej i łatwiej, gdybyśmy mieli do pomocy jeszcze kilka par rąk, a i więcej szarych komórek by się przydało. McNab jest dobry. Mógłby siedzieć przy takiej robocie godzinami, ale on jeden nie wystarczy.

Przez chwilę trwali w zamyśleniu, po czym popatrzyli po sobie.

- Ty z nią pogadaj - powiedział Roarke.

- O nie, nie jestem jej mężem.

- A ja nie jestem gliną.

- To twój sprzęt.

- To śledztwo prowadzone przez nowojorską policję.

- Jakby to miało dla ciebie jakiekolwiek znaczenie. Dobrze, już dobrze. - Feeney machnął ręką, zanim Roarke zdążył cokolwiek odpowiedzieć. - Rozstrzygnijmy to jak mężczyźni.

- Co, chcesz się siłować na rękę?

Feeney prychnął i włożył dłoń do kieszeni.

- Rzucimy monetą. Orzeł czy reszka?

Eve usłyszała dźwięk fletów. Przez chwilę widziała samą siebie, biegnącą nago po ukwieconej łące, na której małe, skrzydlate stworki dmuchały w jakieś długie instrumenty. Ptaki ćwierkały, świeciło słońce, niebo było czyste i błękitne.

Zerwała się ze snu i powiedziała:

- Gak.

- O rany, Dallas, ale miałaś odlot.

Mrugając oczami, Eve utkwiła wzrok w postaci leżącej na stole obok niej. Domyśliła się, że to Mavis. Głos należał do przyjaciółki, ale ją samą trudno było rozpoznać, bo od stóp po ramiona została wysmarowana jaskrawym różem, twarz miała jasnoniebieską, a włosy zlepione breją, w której zieleń mieszała się z czerwienią i fioletem.

Eve miała jeszcze raz powiedzieć „gak”, ale nie chciała się powtarzać.

- Nie śliniłaś się ani nic takiego - zapewniła ją Mavis. - Jeśli to cię niepokoi.

- Wydałaś parę jęków rozkoszy. - Ku przerażeniu Eve głos Triny dobiegł gdzieś z okolicy jej stóp.

- Co robisz?

- To, co do mnie należy. Już cię opłukałam. Spałaś wtedy. Natarłam cię rewitalizerem skóry. Twój facet będzie zachwycony. Jak skończę z twoimi stopami, zajmę się włosami i twarzą.

- Co robisz z moimi stopami? - Eve niepewnie podniosła się na łokciach i spojrzała w dół. - O mój Boże! Boże jedyny! Pomalowałaś mi paznokcie.

- To tylko luksusowy pedikur, nie jakiś satanistyczny rytuał.

- Mam różowe paznokcie!

- Uhm. Uznałam, że dla ciebie najlepsze będzie coś klasycznego. Słoneczny koral. Dobrze się komponuje z odcieniem skóry. Twoje stopy wyglądały okropnie - dodała Trina, pryskając utwardzaczem. - Dobrze, że byłaś w wirtualu, kiedy nad nimi pracowałam.

- A jej dlaczego nie uśpiłaś? - spytała Eve, wskazując na Mavis.

- Wolę być przytomna w czasie zabiegów. Lubię, jak mnie smarują, masują, spłukują i malują. To dla mnie najlepszy relaks. Ty tego nie znosisz.

- Skoro wiesz, że tego nie znoszę, czemu mnie do tego zmuszasz?

Mavis posłała jej jaskrawoniebieski uśmiech.

- Bo to fajne.

Eve podniosła rękę, by potrzeć twarz, i wybałuszyła oczy na widok swoich paznokci.

- Palce mi pomalowałaś. Ludzie zobaczą!

- To neutralny francuski manikiur. - Trina podeszła i przesunęła palcem po jej brwi. - Trzeba będzie wyregulować. Wyluzuj, Dallas.

- Czy ty zdajesz sobie sprawę, że jestem gliną? Że na widok mojego lśniącego, choć neutralnego francuskiego manikiuru każdy bandzior, którego będę chciała zatrzymać, kark sobie skręci ze śmiechu? A wtedy prokuratura oskarży mnie o spowodowanie śmierci podejrzanego.

- Wiem, że jesteś gliną. - Trina pokazała zęby w uśmiechu. W lewym górnym kle lśnił mały zielony ćwieczek. - Dlatego tatuaż na piersi dorzuciłam gratis.

- Na piersi? Tatuaż? - Eve usiadła prosto, jak wystrzelona z katapulty. - Tatuaż?

- Zmywalny. Nieźle wyszedł.

Była zbyt przerażona, by go obejrzeć. Aby stłumić strach, złapała Trinę za błyszczące czarne włosy i przyciągnęła do siebie z zamiarem rozbicia jej głowy o stół, gdyby to okazało się konieczne. Nie zważając na piski i szamotanie winowajczyni, i wołanie rozchichotanej Mavis o spokój, Eve opuściła brodę i spojrzała w dół.

Na lewej piersi miała kopię swojej odznaki, namalowaną z dokładnością do najdrobniejszego szczegółu, choć nie większą od paznokcia. Przechyliła głowę na bok, by odczytać swoje nazwisko, i lekko poluzowała chwyt. Trina wyrwała się błyskawicznie.

- Jezu, zwariowałaś? Mówiłam, że jest zmywalny.

- Czy kiedy byłam w wirtualu, podałaś mi jakiś środek halucynogenny?

- Co takiego? - Trina, wyraźnie wzburzona, odrzuciła zmaltretowane włosy do tyłu, założyła ramiona na piersi i spojrzała na Mavis. - Co ją ugryzło? Nie, niczym cię nie naszpikowałam. Jestem wykwalifikowaną konsultantką do spraw urody. Nie mam w ofercie substancji nielegalnych. Zadając mi takie pytanie...

- Zadaję takie pytanie, bo patrzę na coś, co namalowałaś na intymnej części mojego ciała, i całkiem mi się to podoba, więc chcę się upewnić, że nie mam jakichś narkotycznych zwidów.

Trina pociągnęła nosem, ale oczy jej rozbłysły z zadowolenia i uciechy.

- Skoro ci się podoba, mogę zrobić tak, żeby został na stałe.

- Nie. - Eve położyła dłoń na piersi w obronnym geście. - Nie, nie, nie. Nie.

- Chwytam. Zmywalny wystarczy. Mavis musi jeszcze trochę poleżeć więc najpierw skończę z tobą. - Trina nacisnęła dźwignię i część stołu uniosła się jak oparcie krzesła.

- Czemu masz na włosach tyle kolorów?

- Wzięłam pełny zestaw - wyjaśniła Mavis. - Będę miała czerwone loki fioletowe szpice i...

- W moich włosach nie ma niczego takiego? - Strach ścisnął ją za gardło. - Powiedz?

- Spoko. - Aby wyrównać rachunki, Trina złapała Eve za włosy i odchyliła jej głowę do tyłu. - Różowe pasemka szybko się spłuczą.

- Ona tylko żartuje - powiedziała Mavis, kiedy Eve zbladła. - Słowo honoru.

Po tym wszystkim Eve czuła się jak sflaczała klucha. Ledwie została sama, wpadła do najbliższej łazienki, zamknęła drzwi i przygotowała się psychicznie, by spojrzeć w lustro.

Nogi ugięły się pod nią z ulgi, kiedy zobaczyła, że nie ma we włosach ani różowych, ani żadnych innych pasemek. Także jej brwi nie mieniły się wszystkimi kolorami tęczy, jak brwi Mavis po zabiegach Triny.

Zapewniła samą siebie, że nie jest próżna. Po prostu chciała wyglądać normalnie. Nie ma w tym nic złego. A że wyglądała normalnie, napięcie, które czuła między łopatkami, powoli zelżało.

No dobrze, może wyglądała trochę lepiej niż zwykle. Trina zawsze robiła z jej brwiami coś, co sprawiało, że układały się w wyraźniejszy łuk, podkreślający oczy. A jej skóra ładnie się zaróżowiła.

Eve potrząsnęła głową i ku jej zadowoleniu włosy same się ułożyły, jak trzeba.

I wtedy wybałuszyła oczy z przerażenia. A jednak była próżna, a przynajmniej niewiele jej do tego brakowało. Trzeba coś z tym zrobić. Powoli odwróciła się od lustra. Musi zrzucić z siebie ten idiotyczny szlafrok i szybko się ubrać. Potem zajrzy do laboratorium.

Jedynie praca, zapewniła samą siebie, może być uzasadnieniem próżności.

14

Ledwie wśliznęła się do sypialni, z windy wyszedł Roarke.

- Przyszłam tylko się przebrać, potem do was zajrzę.

- Muszę chwilę z tobą pogadać i akurat zauważyłem, że Mavis i Trina wyszły.

- O czym? - Zaczęła grzebać w komodzie, szukając starego, wygodnego dresu. Dzięki temu miała co robić z dłońmi, modląc się w duchu, by Roarke'owi nie zebrało się na rozmowę o operacji OBW w Dallas. - Jakiś przełom w pracach?

- Nie. To mrówcza, ciężka robota. Idzie nam jak po grudzie. Feeney zdrzemnął się na godzinę. Już nas oczy bolą.

- W porządku. - Nie mogła odmówić im prawa do przerwy, skoro sama spędziła większą część wieczoru, wylegując się na stole wysmarowana kolorową breją. - Z komputerami wam nie pomogę, ale muszę sprawdzić prawdopodobieństwo paru scenariuszy. Mam jasny umysł. Wkurza mnie to.

- Wkurza cię to, że masz jasny umysł?

- Nie. - Znów rozluźniła ramiona. Była wyczulona na najdrobniejsze niuanse jego głosu i wiedziała, że wszystko w porządku. Na razie. - Wkurza mnie, że to, co robi Trina, rzeczywiście działa, i to na mózg. Jestem pełna energii - powiedziała, wyciągając spod sterty jedwabnych i kaszmirowych t-shirtów starą, postrzępioną bluzę od dresu. - I myślę, że... na co się tak gapisz?

- Na ciebie. Eve, skarbie, wyglądasz...

- Nie zaczynaj. - Machnęła na niego bluzą i cofnęła się o dwa kroki. Nawet to było udawane, pomyślała. Tak naprawdę ogromnie jej ulżyło, że nadal potrafił tak na nią patrzeć. I że kiedy to robił, krew się w niej rozpalała, a wszystkie mięśnie drgały. - Nawet nie zaczynaj.

- Zrobiłaś sobie pedikiur.

Zawstydzona Eve odruchowo podkurczała palce u nóg.

- Wykorzystała to, że byłam w wirtualu, i teraz nie chce mi powiedzieć, jak to zmyć.

- Podoba mi się. Jest sexy.

- Co ty widzisz seksownego w różowych paznokciach? Jak coś takiego w ogóle może być sexy? Moment, zapomniałam, z kim rozmawiam. Gdyby mi zęby pomalowała na różowo, też powiedziałbyś, że to sexy.

- Jestem zakochanym głupcem - mruknął, podszedł bliżej i przesunął kciukiem po jej policzku. - Jaki gładki.

- Przestań. - Odtrąciła jego rękę.

- I pachniesz... egzotycznie - powiedział i przysunął się, by ją powąchać. - Jakoś tak tropikalnie. Jak gaj cytrynowy wiosną, z nutą... jaśminu, zdaje się. Kwitnącego nocą.

- Roarke. Leżeć.

- Za późno. - Zaśmiał się i złapał ją za biodra. - Wiesz, każdy mężczyzna musi czasem odpocząć. Może odpoczniemy razem?

Nie miała nic przeciwko temu, ale odepchnęła go, kiedy zbliżył usta do jej ust.

- Ja już miałam przerwę.

- No to ją sobie przedłużysz. Wybornie smakujesz. - Usta Roarke'a przemknęły po jej policzku i zsunęły się niżej, a jego ruchliwe dłonie rozwiązały jej szlafrok i wsunęły się pod spód. - Zobaczmy - skubnął jej dolną wargę - co jeszcze Trina zmalowała.

Zsunął szlafrok z ramion Eve i przesunął zębami po jej nagiej skórze.

Iskierka pożądania przeistoczyła się w płomienie. Eve przechyliła głowę, by ułatwić mu zadanie.

- Daję ci dwadzieścia minut, góra pół godziny, na to, żebyś się opanował.

- Pół godziny powinno wystarczyć, żebym... - Urwał, kiedy jego wzrok spoczął na jej piersi. - No proszę - zamruczał, lekko pocierając kciukiem kopię odznaki. - Co my tu mamy?

- Jeden z genialnych pomysłów Triny. Jest zmywalny i jak już wyszłam z szoku, to nawet mi się spodobał.

Nic nie odpowiedział, tylko dalej wodził kciukiem po tatuażu i wokół niego.

- Roarke?

- Ku mojemu zdumieniu, cholernie mnie to podnieca. Dziwne.

- Żartujesz.

Podniósł głowę i jego przenikliwe niebieskie oczy przeszyły Eve na wylot.

- No dobra. - Czuła mrowienie pod skórą. I na skórze. - Nie żartujesz.

- Pani porucznik. - Znów złapał ją za biodra i poderwał do góry, tak by objęła go nogami w talii. - Lepiej się przygotuj.

Nie mogła się przygotować na tak gwałtowny atak na jej zmysły, tak brutalną inwazję na jej ciało. Ponieważ łóżko było za daleko, Roarke po prostu zwalił się z nią na sofę i jego usta i dłonie przejęły kontrolę nad Eve.

Przywarta do niego całą sobą. Miała wrażenie, że jeśli nie będzie się go trzymać, i to mocno, wyskoczy z własnej skóry. Doznania kłębiły się w niej, przenikając krew, mięśnie i nerwy, aż przeszedł ją dreszcz i szczytowała w dzikim zapamiętaniu.

Oszołomiona, zaczęła łapać powietrze otwartymi ustami i wtedy, dopiero wtedy wpiła się w jego wygłodniałe wargi. Częściowo z pożądania, częściowo z ulgi wywołanej świadomością, że są razem, przynajmniej tu i teraz są razem, zaczęła szarpać koszulę Roarkeya. Nie tylko on chciał poczuć smak i dotyk nagiego ciała. Jego skóra była gorąca, jakby od wewnętrznego żaru, który rozpalała w nim ona.

Co za cud.

- Ja to zrobię. - Szamotała się z jego paskiem. - Pozwól mi.

I z głośnym łoskotem sturlali się z sofy na podłogę.

Dźwięk zduszonego śmiechu Eve przeniknął go do głębi. Boże, jakże mu brakowało jej śmiechu.

Marzył, by trzymać ją w ramionach i by być trzymanym. Chciał pogrążyć się w niej do końca świata.

Jeśli można kochać, pragnąć, potrzebować zbyt mocno, to Eve sprawiła, że przekroczył tę granicę. Było za późno, by się wycofać. Drżała pod nim, miotała się na boki. Wzięła go w rękę i wsunęła w swój wilgotny, dziki żar.

Rozkosz oblała go od stóp do głów, sycąc duszę i ciało. Eve uniosła biodra, a on pchnął w dół.

Patrzył w jej pociemniałe oczy, zasnute mgłą pożądania, i zauważył, jak jej usta zadrżały, po czym odchyliła głowę do tyłu i jęknęła z podniecenia.

Roarke, przycisnął usta do symbolu tego, czym była, i poczuł pod nim jej serce, bijące dla niego. Jego policjantka. Jego Eve. Jego cud.

Uległ, oddając jej się bez reszty.

Kiedy sturlał się na bok, by Eve wyciągnęła się na jego piersi, zamiast leżeć przygnieciona jego ciężarem. Jej tętno już prawie wróciło do normy. Oparła brodę na dłoniach i przyjrzała się Roarke'owi.

Wydawał się zrelaksowany, pomyślała, rozluźniony i zadowolony, jakby miał sobie zaraz uciąć miłą drzemkę.

- Różowe paznokcie u nóg i tatuaże na cyckach. Czy wy, faceci, jesteście normalni?

Usta mu drgnęły, ale nie otworzył oczu.

- Tak łatwo nami manipulować. W gruncie rzeczy jesteśmy niewolnikami kobiet mamiących nas swoimi tajemniczymi sztuczkami.

- Jesteście niewolnikami hormonów.

- To też. - Westchnął z zadowolenia. - Dzięki Bogu.

- Naprawdę na to lecisz? Te wszystkie mikstury, płyny, farby i tak dalej?

- Eve. Moja droga. - Otworzył oczy i pogładził ją po włosach. - Lecę na ciebie. To chyba oczywiste.

- Ale podniecają cię te wszystkie bajery.

- Lecę na ciebie z bajerami i bez. - Przysunął ją do siebie, by musnąć ustami jej usta. - Jesteś moja.

Jej wargi drgnęły.

- W jakim sensie?

- W każdym.

- Wiesz, co powiedzieć. Ale z góry uprzedzam, że nie zostawię sobie tatuażu, choćby miał z ciebie zrobić mojego nałożnika. Ponoszę go kilka dni i szlus.

- Twoje ciało, twoja decyzja. Inna sprawa, że nie wiem, czy chciałbym, żebym zostawiła go na stałe. Byłem zaskoczony jego widokiem i to właśnie poruszyło we mnie jakąś strunę. Trochę to dziwne, szczerze mówiąc.

- Może od tej pory co jakiś czas będę cię zaskakiwać.

- Robisz to nieustannie.

- Miło było to słyszeć. - Eve poklepała Roarke'a po twarzy i sturlała się z niego. - Koniec przerwy.

- Akurat to nie jest zaskakujące.

- Ubieraj się, cywilu, i do raportu.

- Nie jestem pewien, czy wykorzystałem pełne pół godziny. Komuś trochę się spieszyło.

Podniosła jego spodnie i cisnęła mu w twarz.

- Zasłoń ten zgrabny tyłeczek, koleś. Zanim zbaraniałeś na widok moich różowych paznokci u nóg, powiedziałeś, że musisz ze mną porozmawiać. O czym?

- Zanim do tego przejdziemy, chciałbym wyrazić nadzieję, że przez następnych kilka dni będziesz chodzić boso tak często, jak to możliwe. A teraz do rzeczy - powiedział Roarke ze śmiechem, kiedy Eve przeszyła go stalowym spojrzeniem. - Doszliśmy z Feeneyem do wniosku, że potrzeba nam więcej łudzi. Pracując we dwójkę, nie uwiniemy się z tą robotą wcześniej niż za kilka tygodni. W najlepszym razie.

- Jutro wraca McNab.

- Czyli będzie nas trzech, z wyjątkiem chwil, kiedy co najmniej jeden zostanie odwołany do innych obowiązków. Jeśli chcesz mieć odpowiedzi, Eve, musisz dać nam odpowiednie narzędzia do ich odszukania.

- Czemu nie prosi o to Feeney, jako szef wydziału elektronicznego?

- Bo przegrałem ten cholerny rzut monetą, do czego by nie doszło, gdybym miał ją w ręku dość długo, by podmienić na jedną z moich własnych. Ale Feeney powiedział, i tu cytuję: „nie dam się dwa razy ugryźć temu samemu psu”. W ten obrazowy sposób dał mi do zrozumienia, że wie, że kiedyś go okantowałem.

- Nie jest byle frajerem.

- O nie. I żaden z nas nie jest zielony w elektronice, nie jesteśmy też obibokami. Choć przyznajemy to niechętnie, potrzebujemy pomocy. Pomyślałem już o kimś...

- Jeśli miałby to być Jamie Lingstrom, zapomnij. Jest za młody, żeby go wciągać w tak niestabilną sytuację.

- Nie o nim myślałem. Jamie jeszcze się uczy i chcę, żeby tak pozostało. Chodziło mi o Revę. Zna sprawę - ciągnął, zanim Eve zdążyła zareagować. - Jest jedną z najlepszych specjalistek, ma najwyższy certyfikat bezpieczeństwa i wie, co się dzieje.

- Bo w tym siedzi. Ryzykownie byłoby ściągać tu jedną z kluczowych postaci w śledztwie. A tym bardziej kolejnego cywila.

- Nie będzie jej trzeba wszystkiego tłumaczyć od zera, dzięki czemu wszyscy zaoszczędzimy czas. Sprawa dotyczy jej osobiście, więc będzie pracowała lepiej niż ktokolwiek inny. Eve, ona nie jest już podejrzaną, tylko innego rodzaju ofiarą. - Urwał na chwilę, a kiedy znów zaczął mówić, ton jego głosu był już chłodniejszy. - Czy jeśli nadarzy się okazja ofiara nie powinna mieć takiego samego prawa do wystąpienia we własnej obronie, jak do tego, by zrobił to za nią ktoś inny?

- Być może. - I oto znów rozwierała się między nimi ta czeluść o poszarpanych krawędziach. Chciała się cofnąć i, co gorsza, udawać, że jej nie ma, choć z każdą chwilą była coraz większa, nawet teraz, kiedy ciało Eve było jeszcze rozgrzane dotykiem Roarke'a.

- Mówiłeś o tym z Feeneyem?

- Tak. Zareagował tak, jak ty. Ale kiedy przedstawiłem mu jej kwalifikacje, zapalił się do tego, by z nią pracować.

- Owinąłeś go sobie wokół palca.

Na te słowa Roarke uśmiechnął się lekko.

- Wolałbym tak tego nie określać. Powiedzmy, że go przekonałem. Co do Revy i Tokimoty...

- Następny twój człowiek. Też cywil?

- Tak, i wybrałem ich z kilku powodów. Po pierwsze, jest mało prawdopodobne, by cywile z certyfikatami bezpieczeństwa tak wysokiego stopnia dawali przecieki do mediów. Nie wściekaj się - powiedział łagodnym tonem, kiedy Eve zacisnęła zęby. - Tym dwojgu będzie szczególnie zależeć na dyskrecji. Revie z wiadomych powodów, a Tokimocie, bo jest w niej zakochany.

- No to jeszcze lepiej.

- Ona nic nie wie - ciągnął Roarke bez mrugnięcia okiem. - A on być może nic w tej kwestii nie zrobi, ale fakty są takie, jakie są. Z uwagi na uczucia wobec Revy i zrozumiałe zainteresowanie naszą pracą Tokimoto włoży w nią więcej serca i energii niż zrobiłaby to większość osób na jego miejscu. Tak to jest, jak człowiek się zakocha.

Kiedy Eve nie odpowiadała, odwrócił się i otworzył schowek z minilodówką. Wyjął butelkę wody. Odkręcił ją, napił się.

Woda zwilżyła mu gardło, ale nie ostudziła narastającego gniewu.

- Poza tym, wciągając w tę sprawę policję, będziesz miała na głowie papierkową robotę, ograniczenia budżetowe, certyfikaty bezpieczeństwa konieczne przy operacji tego rodzaju i tak dalej. Ja mam większy budżet niż nowojorska policja.

- Masz większy budżet niż Grenlandia.

- Może i tak, ale najważniejsze jest to, że mam osobisty interes w tym, by rozwiązać problem i uratować zlecenie objęte Kodem Czerwonym. Sporo stracę, jeśli w miarę szybko nie znajdziemy odpowiedzi. Z tego powodu i z uwagi na to, co spotkało moją przyjaciółkę, a także dlatego że w końcu, do cholery, znam się trochę na rzeczy, zalecam, abyśmy ściągnęli tu najlepszych fachowców.

- Nie musisz od razu tak się wytrząsać.

- Co ja poradzę, że jestem wkurzony. Wszystko przez tę zafajdaną sprawę. Nie mogę wysiedzieć na miejscu, kiedy bliscy mi ludzie cierpią, i frustracja mnie ogarnia, że nie robię nic, tylko grzebię się w tych padniętych komputerach, zamiast szukać winnych tego, co zaszło w Dallas.

- Poczuła się, jakby miała w żołądku bryłkę lodu. Wiszący nad nimi miecz, którego do tej pory nie chciała zobaczyć, runął z donośnym brzękiem.

- O to więc chodzi, prawda? To się pod tym wszystkim kryje?

- Pod tym, nad tym, wokół i wewnątrz tego.

- Zostaw to. - Zachowała spokojny ton, choć czuła ucisk w brzuchu. - Zostaw, zanim przekroczysz granicę, za którą nie będę mogła tego dłużej ignorować.

- Sam wyznaczam sobie granice, pani porucznik.

- O właśnie. Jestem porucznikiem. - Podniosła odznakę leżącą na komodzie i odłożyła ją z rozmachem. - Porucznik Eve Dallas, policja nowojorska. Nie możesz mówić glinie z wydziału zabójstw o planowanym morderstwie i oczekiwać, że puszcze twoje słowa mimo uszu i będę się zachowywać, jakby nic się nie stało.

- Mówię to mojej żonie. - Roarke odstawił butelkę lak gwałtownie, że woda wylała się na lśniący blat stołu. - Kobiecie, której przysiągłem miłość. Nie będzie miłości, nie będę mógł ze sobą żyć, jeśli usunę się w cień i nic nie zrobię. Jeśli będę siedział z założonymi rękami, podczas gdy ludzie odpowiedzialni za to, co cię spotkało, będą dalej spokojnie żyć, jakby tamto nic nie znaczyło.

- Ich życie nie ma dla mnie znaczenia. Ich śmierć z twojej ręki, owszem.

- Niech to diabli, Eve. - Odwrócił się od niej i wciągnął na siebie koszulę. - Nie proś mnie, żebym był kimś, kim nie jestem. Nawet nie próbuj. Ja cię o to nigdy nie proszę.

- Masz rację. - Uspokoiła się. - Nie robisz tego. Nie - powtórzyła bardzo cicho, jakby w tym jednym jedynym punkcie nie mogła się z nim nie zgodzić. - Dlatego nie będę o tym mówić. Nie mogę o tym myśleć ani dyskutować, skoro wiem, że nie ma szans, żebyśmy doszli do jakiegokolwiek porozumienia. Ale lepiej się zastanów. I pamiętaj, że nie jestem dzieckiem jak Marlena. Ani twoją matką.

Roarke odwrócił się powoli z zimną, zaciętą twarzą.

- Wiem, kim jesteś i kim nie jesteś.

- Nie potrzeba mi sprawiedliwości w twoim rozumieniu, bo przetrwałam to, co mnie spotkało. Dla mnie to właśnie jest sprawiedliwość.

- A mimo to płaczesz we śnie i drżysz od koszmarów.

W tej chwili też była bliska drżenia, ale płakać nie zamierzała. Łzy nie pomogłyby ani jej, ani jemu.

- To, co ci chodzi po głowie, niczego nie zmieni. Ściągnij sobie, kogo chcesz, jeśli Feeney się zgodzi, Ja mam robotę.

- Czekaj. - Podszedł do komody i wysunął szufladę. Był tak wściekły jak Eve i zastanawiał się, jak do tego doszło, że intymność tak płynnie przeszła w złość. Wyjął małą, oprawioną fotografię i podał ją żonie.

Zobaczyła na niej ładną, młodą kobietę o rudych włosach i zielonych oczach, z gojącymi się sińcami na twarzy i łubkami na palcu dłoni, którą podtrzymywała chłopca.

Ślicznego małego chłopca o celtyckich niebieskich oczach, z policzkiem wtulonym w policzek kobiety. Jego matki.

Roarke i jego matka.

- Nic nie mogłem dla niej zrobić. Gdybym wiedział... ale nie wiedziałem i tyle. Umarła, kiedy byłem za mały, by zapamiętać jej twarz. Nawet tego nie mogłem jej dać.

- Wiem, że to boli.

- Nie o to chodzi. Oni go znali. OBW, Interpol, wszystkie agencje wywiadowcze świata. Wiedzieli, kim jest Patrick Roarke, na długo przed tym, zanim pojechał do Dallas na spotkanie z Richardem Troyem. Za to ona, kobieta, która mnie urodziła, a które on zabił i wyrzucił jak śmieć, nie zasłużyła sobie nawet na przypisek w ich aktach. Była dla nich niczym, tak samo jak tamto małe, bezbronne dziecko z Dallas.

Było jej żal jego, siebie samej i tej kobiety, której nigdy nie poznała.

- Nie mogłeś jej ocalić i przykro mi z tego powodu. Mnie też nie mogłeś, ale tego już nie żałuję. Nieźle radzę sobie sama. Nie zamierzam się z tobą kłócić, bo to nic nie da. Oboje mamy dużo pracy.

Postawiła zdjęcie na jego komodzie.

- Powinieneś trzymać je na wierzchu. Była piękna.

Jednak ledwie Eve wyszła z pokoju, schował fotografię. Wciąż jeszcze nie mógł długo na nią patrzeć. Ból był zbyt silny.

Omijali się szerokim łukiem, do późnej nocy pracowali w swoich gabinetach. W łóżku dzieliła ich przepaść, nad którą żadne z nich nie próbowało przerzucić mostu. Rankiem trzymali się na dystans, każde na swoim terytorium, a kiedy te terytoria nakładały się na siebie, uważali na każdy swój ruch.

Eve wiedziała, że w domu są Reva Ewing i Tokimoto, ale zostawiła ich w rękach Feeneya, sama zaś zaszyła się w gabinecie, gdzie czekała na przybycie Peabody i McNaba.

Potrafiła skupić się na pracy, sprawdzaniu prawdopodobieństwa różnych scenariuszy i przygotowywaniu innych na podstawie posiadanych informacji. Była w stanie studiować planszę ze zdjęciami z miejsc zbrodni i opierając się na zebranych dowodach, odtwarzać motywy i sposób działania mordercy, powoli dostrzegając obraz całości.

Tyle że wystarczyło odłożyć te dowody na bok, by obraz zmieniał się całkowicie.

A jeśli traciła koncentrację, choćby na ułamek sekundy, oczami duszy widziała jeszcze coś innego: siebie i Roarke'a, stojących po przeciwnych stronach bezdennej otchłani.

Irytowało ją, że sprawy osobiste przeszkadzały jej w pracy. A jeszcze gorsze było to, że uporczywie wkradały się w jej myśli, gdy musiała skupić się na swoich obowiązkach.

A w ogóle to czym się tak denerwowała?, spytała samą siebie, przekradając się do kuchni po następną kawę. Tym, że jej mąż chce wytropić i zmasakrować jakiegoś agenta OBW, którego nawet nie znała? Kłóciła się z Raorkiem już wiele razy; to, że nie wrzeszczeli na siebie i nie trzaskali drzwiami, nie znaczyło, że wszystko jest cacy.

Tyle już zdążyła nauczyć się o małżeństwie.

Kłócili się, bo on nosił w sobie gniew, wiążąc go jak tygrysa w klatce, gniew wywołany tym, co Eve przeżyła w dzieciństwie. A jątrzyła tego tygrysa furia zrodzona ze wspomnień o losie, jaki spotkał jego matkę.

Brutalność, przemoc, brak troski. Na litość boską, oboje mieli z tym wszystkim do czynienia i przetrwali. Dlaczego nie mogli po prostu dalej z tym żyć?

Pchnęła drzwi kuchni i wyszła na mały taras zaczerpnąć powietrza.

A jak jej się udawało z tym żyć? Dzięki pracy - która, owszem, czasem doprowadzała ją do wyczerpania, a nawet rozpaczy, ale której potrzebowała - i dla niej samej, i dla jej rezultatów. Aby mogła nie tylko odnajdywać kolejne ofiary, ale i występować w ich imieniu, i dążyć do przywrócenia takiej równowagi, na jaką pozwalał system. I od czasu do czasu nienawidzić systemu, kiedy ta równowaga nie odpowiadała jej własnym standardom.

Można coś szanować, nawet nienawidząc tego.

Koszmary? Czy nie były swego rodzaju mechanizmem obronnym, sposobem, by podświadomie dać ujście strachowi, bólowi, a nawet poczuciu upokorzenia? Mira pewnie zarzuciłaby ją całą masą mądrych terminów i psychiatrycznych wyjaśnień na ten temat. W gruncie rzeczy jednak złe sny tylko wyzwalały wspomnienia, na których powrót Eve była gotowa. No, może nie zawsze. Ale jakoś je znosiła.

Bóg świadkiem, wychodziło jej to lepiej, kiedy mogła liczyć, że Roarke wyciągnie ją z lepkiego uścisku koszmaru, przytuli, przypomni jej, że to wszystko już minęło.

Nie doszłaby jednak do siebie po tym, co spotkało ją w dzieciństwie, odpowiadając przemocą na przemoc. Jak mogłaby nosić odznakę, gdyby w głębi duszy nie wierzyła w prawo?

A Roarke nie podzielał jej wiary.

Odgarnęła dłonią włosy, wyglądając na ogród, jak zawsze późnym latem bujnie zarośnięty: okryte zielenią drzewa, pełen blasku świat, który Roarke stworzył po swojemu. Wiedziała, kiedy go poznała, kiedy się w nim zakochała, kiedy za niego wyszła, że w głębi duszy nie wierzył w to, co ona, i nigdy nie uwierzy.

Na jakiejś elementarnej płaszczyźnie byli swoim przeciwieństwem.

Dwie zagubione dusze, tak ich kiedyś określił. I słusznie. Choć jednak mieli ze sobą tyle wspólnego, w tej szczególnej sytuacji nie mogli dojść do jakiegokolwiek porozumienia.

Może właśnie to przeciwieństwo, to nieustanne przeciąganie liny, spowodowało, że połączyło ich tak żarliwe uczucie. I dało tej strasznej i przerażającej miłości tak wielką moc.

Eve miała dostęp do jego serca - było przed nią szeroko, cudownie otwarte. Miała też dostęp do jego rozpaczy, potrafiła go pocieszyć, tak jak nawet nie wiedziała, że jest do tego zdolna. Nie mogła jednak - i nigdy tego nie dokona - dotrzeć do źródeł jego gniewu, tak zręcznie pokrywał je elegancją i klasą.

Może nie jest jej to pisane. Może gdyby odszukała i uwolniła owe źródła, Roarke nie byłby już tym samym mężczyzną, którego pokochała.

Ale Boże, Boże jedyny, co zrobiłaby, gdyby z jej powodu zabił człowieka?

Jak mogłaby to przeżyć?

Jak zdołaliby to przeżyć oboje?

Czy mogłaby nadal tropić zabójców, wiedząc, że mieszka z jednym z nich? Ponieważ bała się odpowiedzi na to pytanie, nie myślała nad nią zbyt głęboko. Zamiast tego weszła z powrotem do kuchni i dolała sobie kawy.

Wróciła do gabinetu, stanęła przed planszą i zmusiła się, by skupić myśli na pracy. Kiedy ktoś zapukał, jej reakcją było nieobecne i niezbyt przyjazne:

- Porucznik Dallas. Przepraszam, że przeszkadzam.

- Och. Caro. - Na widok asystentki Roarke'a stojącej w eleganckim czarnym kostiumie w drzwiach gabinetu Eve wpadła w lekkie zakłopotanie. - Nic się nie stało. Nie wiedziałam, że tu jesteś.

- Przyjechałam z Revą. Musiałam omówić z Roarkiem parę spraw W związku z pewnym projektem, zaraz wybieram się do centrum, do pracy. Ale to nieważne. - Podniosła ręce w nietypowym dla niej nerwowym geście i zaraz je opuściła. - Chciałam z tobą porozmawiać, zanim wyjdę. Jeśli masz chwilę.

- Jasne. W porządku. Napijesz się kawy?

- Nie. Dziękuję. Ja... wolałabym zamknąć drzwi.

- Proszę bardzo, - Eve zauważyła, że spojrzenie Caro powędrowało do planszy obwieszonej fotografiami miejsc zbrodni i makabrycznymi zdjęciami zwłok. Ostentacyjnie podeszła do biurka i wskazała krzesło ustawione w miejscu, z którego obrazy te były niewidoczne. - Usiądź.

- Pewnie oglądasz takie rzeczy na co dzień. - Caro zmusiła się, by dokładnie obejrzeć wszystkie zdjęcia, zanim zdołała ruszyć się z miejsca i usiąść na krześle. - Można się do tego przyzwyczaić?

- Tak. I nie. Wyglądasz, jakbyś nie czuła się jeszcze zbyt pewnie. Może nie powinnaś tak szybko wracać do pracy.

- Muszę pracować. - Caro wyprostowała ramiona. - Powinnaś to rozumieć.

- Rozumiem.

- To samo Reva. Wiem, że powrót do pracy dobrze jej zrobi. Nie jest sobą, ja też nie. Źle sypiamy, ale ukrywamy to przed sobą, żeby oszczędzić sobie zmartwień. Ale nie przyszłam tu, żeby o tym mówić. Zwykle nie gadam bez ładu i składu.

- Wierzę. Zawsze wydawałaś mi się superrzeczowa. Inaczej nie poradziłabyś sobie z Roarkiem. Ale gdyby to, co się stało, nie wytrąciło cię z równowagi, uznałabym cię za androida.

- To się nazywa uderzyć we właściwą strunę - stwierdziła Caro. - Wiesz, co mówić ofiarom i ocalałym, świadkom i podejrzanym. Wobec Revy byłaś stanowcza, nawet szorstka. Tak najlepiej się do niej odnosić, kiedy jest w stresie. Masz doskonałą intuicję. Inaczej... nie poradziłabyś sobie z Roarkiem.

- Tak by się wydawało. - Eve starała się nie myśleć o ich rozmowie z zeszłej nocy. - Jak ci mogę pomóc, Caro?

- Przepraszam. Wiem, zabieram ci czas. Chciałam podziękować za wszystko, co zrobiłaś i robisz. Zdaję sobie sprawę, że dzień w dzień oglądasz takie rzeczy, jak na tej planszy. Że masz do czynienia z ofiarami i ocalałymi, wysłuchujesz zeznań i pytań i starasz się znaleźć odpowiedzi. Na tym polega twoja praca. Dla mnie jednak jest to sprawa osobista, dlatego chciałam ci podziękować osobiście.

- A proszę cię bardzo. Lubię cię, Caro. Lubię twoją córkę. Ale nawet gdyby tak nie było, postąpiłabym tak samo.

- Tak, wiem. To nie zmienia faktu, że jestem ci wdzięczna. Kiedy ojciec Revy nas zostawił, byłam zdruzgotana. Miałam złamane serce, opadłam z sił. Byłam wtedy tylko trochę starsza niż ty teraz - dodała - i wydawało mi się, że to koniec świata. Myślałam tylko: „Co zrobię? Jak to przeżyję? Jak pomóc mojemu dziecku to przetrwać?”. - Zamilkła i potrząsnęła głową. - I pewnie cię zanudzam. - Caro zaczęła się podnosić.

- Nie. - Eve gestem dała jej znak, by usiadła. - Dokończ. To ciekawe.

Caro usiadła z powrotem i westchnęła.

- No dobrze, dokończę, bo to wszystko nie daje mi spokoju. W tamtym czasie nie miałam praktycznie żadnych kwalifikacji, dużo wcześniej zaliczyłam co prawda kurs dla sekretarek, ale zaniedbałam wszystkie niezbędne umiejętności, bo przecież zamierzałam zostać pełnoetatową matką. Miałam długi i choć to mój mąż zaciągnął większość z nich, był sprytniejszy i, no cóż, bardziej podły ode mnie.

- Czyli musiał być bardzo sprytny.

- Dzięki. Nie byłam wtedy tak... doświadczona jak teraz. No a poza tym miał lepszych adwokatów - dodała z cieniem uśmiechu na twarzy. - Byłam więc w dołku finansowym, emocjonalnym, a nawet fizycznym, bo rozchorowałam się ze stresu i rozpaczy. Strasznie, strasznie się bałam. Ale to było nic, ot, chwilowe zaburzenie równowagi, w porównaniu z tym, co stało się teraz. Przecież Reva mogła zginąć.

Caro położyła dłoń na ustach. Widać było, że z trudem panuje nad sobą.

- Nikt tego nie mówi głośno, jednak taka możliwość istniała. Ten, kto to zrobił, mógł ją przecież zabić, zamiast posłużyć się nią do zmylenia tropu.

- Ale tak się nie stało. Nie powinnaś zadręczać się myśleniem, co by było, gdyby.

- Nie masz dzieci - powiedziała Caro z wyraźniejszym już uśmiechem, lecz w jej oczach zalśniły wstrzymywane łzy. - Myślenie, co by było, gdyby, to koszmar każdego rodzica. Reva mogłaby zginąć albo siedzieć teraz w więzieniu i czekać na rozprawę, gdybyś nie była tak świetna w tym, co robisz. Gdybyście nam nie pomogli, ty i Roarke. I bez tego wiele mu zawdzięczałam. Teraz i jemu, i tobie zawdzięczam jeszcze więcej.

- Myślisz, że on oczekuje od ciebie czegoś w zamian?

- Nie. Nigdy nie oczekuje niczego. - Caro otworzyła torebkę, wyjęła chusteczkę i otarła policzki. Każdy jej ruch był wyważony. - Denerwuje się, gdy o to pytam. Ty pewnie też. Dobrze się dobraliście.

Eve poczuła ucisk w gardle i zdobyła się tylko na wzruszenie ramion.

- Byłam ciekawa, czy tak jest. Kiedy pierwszy raz przyszłaś do naszego biura, byłaś taka ostra i twarda. I zimna. Przynajmniej takie zrobiłaś na mnie wrażenie. A potem, po twoim wyjściu, zobaczyłam jego. Był zdumiony, porażony i zirytowany. To u niego rzadkie.

- Tak? Cóż, nie tylko u niego.

- Wiele się nauczyłam, obserwując, jak się do siebie zbliżaliście. - Caro schowała chusteczkę i zamknęła gustowną czarną torebkę. - On odgrywa ważną rolę w moim życiu. Cieszę się, że jest szczęśliwy.

Eve nie wiedziała, co na to odpowiedzieć, więc zadała pytanie, które chodziło jej po głowie.

- Jak to się stało, że zaczęłaś dla niego pracować?

- Dostałam posadę szeregowej sekretarki i odrabiałam pańszczyznę w agencji reklamowej tu, w Nowym Jorku. Moje umiejętności nie były tak zaniedbane, jak się obawiałam i zaoszczędziłam dość pieniędzy, by zapisać się na kursy, które pomogły mi odświeżyć sobie różne rzeczy. Przez jakiś czas byłam głównie gońcem w jednym z wydziałów obsługi prawnej. Potem zostałam pracownicą od wszystkiego, przenosili mnie z wydziału do wydziału, gdziekolwiek byłam potrzebna.

- Dzięki czemu mogłaś wszystkiego liznąć.

- No właśnie. Byłam z tego zadowolona, traktowałam to jako szkolenie. Pracę miałam dobrą, zarobki przyzwoite. W którymś momencie, kilkanaście lat temu, Roarke przejął firmę, w której pracowałam, i ta, razem z kilkoma innymi, przeniosła swoją siedzibę do centrum.

Teraz, kiedy Caro cofnęła się w przeszłość, oddaliła od chwili obecnej, a jej głos stał się mocniejszy.

- Niedługo potem awansowałam na asystentkę asystentki w jednej z filii, zajmujących się pracami badawczymi. Jakiś rok później poproszono mnie, żebym wzięła udział w pewnym spotkaniu, to znaczy robiła notatki, podawała kawę i ładnie wyglądała, bo miał przyjść sam Roarke. Nowojorska filia dopiero się wtedy rozkręcała. Wszyscy byli pełni zapału, udzielała im się energia Roarke'a.

- Ma jej w nadmiarze - skwitowała Eve.

- Fakt. Podczas spotkania jeden z ważniaków ofuknął mnie, bo nie dość szybko mu coś podałam, a ja w odpowiedzi palnęłam, że maniery ma tak fatalne, jak garnitur czy coś w tym stylu.

- Czyli Reva odziedziczyła temperament po tobie.

Caro parsknęła śmiechem.

- Najwyraźniej. Roarke zignorował tę krótką scysję, a przynajmniej tak mi się wydawało, i kontynuował spotkanie. W którymś momencie poprosił mnie, żebym włączyła hologram budynku, który właśnie projektował, a potem wyszukała jakieś dane czy coś. Co rusz wydawał mi polecenia, kazał robić rzeczy wymagające kompletnie różnych umiejętności, ale lata skakania po wydziałach nie poszły na marne. Mimo to, jak tylko minęła mi złość na ważniaka, wpadłam w przerażenie, że mnie zwolnią. Spotkanie trwało przeszło dwie godziny, które wydawały mi się latami. Kiedy się skończyło, chciałam tylko zaszyć się w jakimś kącie. Ale on skinął na mnie ręką. „Caro, tak masz na imię, prawda?”, powiedział tym swoim cudownym głosem. „Weź papiery i chodź ze mną”. Teraz już byłam pewna, że mnie zwolni, i gorączkowo zastanawiałam się, jak znaleźć inną pracę, z czego dalej finansować studia Revy i spłacać raty za kupione trzy lata wcześniej mieszkanie. Roarke wziął mnie do swojej prywatnej windy i w duchu trzęsłam się jak galareta, ale nie zamierzałam dać tego po sobie poznać. Dość zniosłam upokorzeń od mojego byłego męża, nie mogłam pozwolić, by jakiś młody wilczek zobaczył, że jestem przerażona.

- Wiedział - skwitowała Eve, wyobrażając sobie tę scenę.

- Pewnie. On zawsze wie takie rzeczy. Wtedy jednak byłam dumna ze swojego opanowania i myślałam sobie, że tylko to mi zostało. Spytał mnie, co sądzę o... - Zmarszczyła czoło. - Zapomniałam jego nazwisko. Chodzi o tego ważniaka, który nakrzyczał na mnie na spotkaniu. Ponieważ uznałam, że i tak jestem na wylocie, w odpowiedzi spytałam szorstko, czy interesuje go moje zdanie o nim jako o człowieku, czy jako o kierowniku, a wtedy Roarke uśmiechnął się do mnie szeroko. - Zawiesiła głos i przechyliła głowę na bok. - Mam nadzieję, że cię nie urażę, jeśli coś teraz dodam.

- Wal śmiało. Nie tak łatwo mnie urazić.

- Byłam od niego tyle starsza, że mogłam być jego matką, a mimo to kiedy spojrzał na mnie z tym swoim uśmiechem, aż mnie ścisnęło w dołku. Tak emanował erotyzmem, i to w sytuacji, która pod żadnym względem nie była erotyczna. Aż się dziwię, że w ogóle zdołałam zebrać myśli i sklecić sensowne zdanie.

- Też tak mam.

- Nie wątpię. W każdym razie, kiedy się tak uśmiechnął i powiedział, że ciekaw jest mojej opinii o tym kierowniku i jako o człowieku, i jako o przełożonym, byłam tak zażenowana i oszołomiona moją kompletnie niestosowną reakcją na jego pytanie, że wyrwało mi się, że facet jest może i kompetentny, ale straszny z niego palant. Ani się obejrzałam, a już siedziałam w gabinecie Roarke'a, poczęstował mnie kawą i poprosił, żebym chwilkę zaczekała. Usiadł za biurkiem i wziął się do pracy, a ja nie wiedziałam, co jest grane. Nie miałam pojęcia, że przeglądał moje akta, sprawdzał okresowe oceny, certyfikaty bezpieczeństwa.

- I pewnie co jadłaś tego dnia na śniadanie.

- Nie zdziwiłabym się - przytaknęła Caro. - Potem powiedział uprzejmie, że szuka asystentki do spraw administracyjnych, która potrafiłaby szybko podejmować decyzje, trafnie oceniać sytuacje i ludzi i nie wciskałaby mu kitu, gdyby poprosił o prawdę. Musiałaby być kompetentna, niezmordowana i lojalna, odpowiadałaby tylko i wyłącznie przed nim i czasem dostawałaby od niego polecenia na pozór dość... niezwykłe. Mówił dalej, przedstawił zakres obowiązków, ale nie jestem pewna, czy wszystko dobrze słyszałam. Zaproponował taką pensję, że dobrze, że siedziałam. Potem spytał, czy jestem zainteresowana.

- Domyślam się, że byłaś.

- Powiedziałam z godnym podziwu spokojem, że owszem, proszę pana, bardzo chciałabym ubiegać się o to stanowisko. Że chętnie odbędę rozmowę kwalifikacyjną i poddam się wszystkim niezbędnym testom. Oświadczył, że rozmowę właśnie odbyliśmy, a testy już przeszłam, więc w zasadzie możemy zacząć od teraz.

- Miał cię na oku już wcześniej.

- Na to wygląda. A dzięki temu mogłam dalej wychowywać moją córkę w komforcie, zapewnić jej bezpieczeństwo. I odnaleźć siebie. Dlatego wiele mu zawdzięczam. Uspokoiłaś mnie - zakończyła Caro z westchnieniem - pozwalając mi to wszystko opowiedzieć. Przypomniałaś mi, że najlepiej przetrwać kryzys, robiąc swoje. Dlatego zostawię cię już, żebyś mogła robić, co do ciebie należy. - Wstała. - Dziękuję, że poświęciłaś mi czas.

- Myślę, że Reva ma po tobie charakter. Dlatego poradzi sobie i wyjdzie z tego wzmocniona.

- Na to liczę. - Caro podeszła do drzwi i odwróciła się. - To drobiazg, ale myślę, że cię ucieszy. Choć w ten sposób ci się odwdzięczę. Wielu zapracowanych szefów każe asystentkom wybierać prezenty dla swoich żon. Na urodziny, rocznicę ślubu, w ramach przeprosin po kłótni. On nigdy tego nie robi. Wszystko, co ci daje, kupuje sam. Może to wcale nie taki drobiazg.

15

Peabody cicho wsunęła się do środka w żółtozielonych trampkach. Nie człapała już jak szkapa, zauważyła Eve, tylko tak jakby... pląsała. Kolejna zmiana, do której trzeba się będzie przyzwyczaić. W dodatku szczerzyła radośnie zęby i miała we włosach sznurek kolorowych paciorków, biegnący od czubka głowy po szyję.

- Hej, Dallas. Muszę przyznać, że Jamajka mnie kręci.

- Masz paciorki we włosach.

- No. Warkoczyk zaplotłam. - Pociągnęła go. - Wolno mi. Nie noszę munduru.

- Ale po co w ogóle robić sobie coś takiego? Zresztą, nieważne. Gdzie komputery?

- Melduję, że osobiście przenieśliśmy je z detektywem McNabem przez kontrolę celną i stanowiska ochrony i przewieźliśmy tutaj, do zewnętrznego laboratorium w celu przeprowadzenia analizy i badania. Ani na chwilę nie straciliśmy ich z oczu. McNab przebywa obecnie z zespołem z wydziału elektronicznego tu, w tym budynku. Zostawiłam go, by przyjść złożyć meldunek, pani porucznik.

- Nie warto się dąsać tylko dlatego, że wyśmiałam twoje paciorki.

- Chyba nie dam ci prezentu.

- A dlaczego miałabyś mi go dawać?

- Żeby uczcić mój pierwszy wyjazd służbowy w roli detektywa. - Wyjęła prezent z torby. - Ale sobie na niego nie zasłużyłaś.

Eve wlepiła wzrok w małą plastikową palmę, pod którą wylegiwał się plastikowy nagi człowieczek. W ręku trzymał czarkę wypełnioną zielonym, połyskującym płynem. Na pewno zawierającym alkohol, uznała Eve na podstawie jego głupkowatego uśmiechu.

- Masz rację, nie zasłużyłam.

- To takie kiczowate. - Dotknięta Peabody postawiła figurkę na biurku Eve. - I zabawne. Masz.

- Uhm. Zaraz przekażę tobie i reszcie zespołu najnowsze informacje. Odbędziemy krótką odprawę z udziałem cywilów, a potem... chwilę - powiedziała, kiedy zapikało jej łącze. - Dallas.

- Mamy kłopoty.

Sądząc z tonu Morrisa i jego posępnej miny, sytuacja była poważna.

- Jesteś w kostnicy?

- Ja tak - powiedział. - Bissel nie.

- Zgubiliście ciało?

- Ciał się nie gubi - warknął patolog, choć przez ostatnie trzydzieści pięć minut wszystko dokładnie przeszukał, za pomocą komputera i osobiście. - I rzadko się zdarza, by któryś z naszych gości wyskoczył do sklepu po bajgla z serem. Co znaczy, że ktoś tu wlazł i go sobie wypożyczył.

- No dobra. - Morris wydawał się bardziej urażony niż zły i Eve zamierzała coś z tym zrobić. - Wprowadź blokadę kostnicy.

- Słucham?

- Zamknij ją, Morris. Nikt nie wchodzi, nikt nie wychodzi, żywy czy martwy, dopóki tam nie przyjadę. Zajmie mi to jakąś godzinę.

- Godzinę na...

- Zabezpiecz pomieszczenie, w którym przechowywano zwłoki. Weź wszystkie dyski z systemu monitoringu z ostatnich dwudziestu czterech godzin i skopiuj mi całą dokumentację sekcji zwłok Bissela. I chcę znać nazwiska wszystkich osób, które pracowały albo w ogóle robiły cokolwiek w trupiarni od czasu, kiedy ostatnio widziałeś ciało na własne oczy. Kade jeszcze tam jest?

- Tak, Kade tu jest, do cholery, Dallas.

- Przyjadę najszybciej, jak będę mogła. - Przerwała połączenie. - Zawołaj resztę zespołu - powiedziała do Peabody i zaklęła, kiedy łącze zapikało znowu. - Rusz się - warknęła i Delia posłusznie rzuciła się do drzwi. - Dallas.

- Pani porucznik. - Ekran wypełniła twarz Whitneya. Minę miał nie weselszą niż Morris. - Proszę zgłosić się do Tower na spotkanie z szefem policji oraz zastępcą dyrektora OBW Sparrowem. O dziewiątej zero zero.

- To będzie musiało zaczekać.

Mrugnął powiekami, tylko raz, a jego głos stał się zimny jak lód.

- Pani porucznik?

- Panie komendancie, za chwilę mam odprawę z zespołem. Skrócę ją, jak się da, ale odwołać jej nie mogę. Potem muszę pojechać do kostnicy. Właśnie rozmawiałam z naczelnym lekarzem sądowym Morrisem. Ciało Bissela zniknęło.

- Zapodziało się gdzieś czy zginęło na dobre?

- Zakładam, że zginęło, panie komendancie. Poleciłam zamknąć kostnicę i zebrać dyski z monitoringu. Ja i detektyw Peabody spotkamy się z Morrisem : ocenimy sytuację w ciągu godziny. Moim zdaniem to ma pierwszeństwo Przed spotkaniem w Tower. OBW i Sparrow będą musieli poczekać na swoją kolej, żeby ze mną zatańczyć.

- Chcę poznać wszystkie szczegóły, od początku do końca, najszybciej jak to niemożliwe. Spotkanie zostanie przełożone na jedenastą zero zero. Obecność obowiązkowa, pani porucznik.

Nie musiała odpowiadać, bo rozłączył się tak raptownie jak ona po rozmowie z Morrisem. Dlatego łypnęła tylko na łącze spode łba i mruknęła:

- Kurde.

Potem wstała i odwróciła planszę zdjęciami do ściany.

Po raz pierwszy zobaczyła Tokimotę, kiedy wszedł z Revą, i musiała przekonać samą siebie, że Feeney z Roarkiem potrafią dobrać sobie odpowiednich ludzi, nawet jeśli ona sama nie ma zielonego pojęcia, co to za jedni.

Uznała, że Reva wygląda dość przyzwoicie, może tylko twarz jej trochę schudła, i że Roarke'a zawiodło wyczucie w sprawach miłosnych, bo Tokimoto ani nie dotknął swojej koleżanki, ani nawet na nią nie spojrzał, kiedy zajmowali miejsca.

- Kapitan Feeney wyjaśnił wam wszystko, co jest związane z elektroniką - zaczęła - więc te sprawy pominę. Powiem tylko tyle, że potrzebuję informacji, jakichkolwiek, i to szybko. Odzyskanie danych jest naszym priorytetem. Projekt objęty Kodem Czerwonym ma w tej chwili drugorzędne znaczenie.

- Pani porucznik - powiedział Tokimoto charakterystycznym dla siebie modulowanym głosem, pilnując, by jego interesująca f warz nie zdradziła cienia jakiejkolwiek emocji. - Jeśli wolno, chciałbym zauważyć, że projekt objęty Kodem Czerwonym siłą rzeczy nie może mieć drugorzędnego znaczenia. Aby odzyskać dane. musimy się dowiedzieć, w jaki sposób zostały uszkodzone komputery. To z kolei pozwoli nam lepiej je zabezpieczyć na przyszłość, Jak pani widzi, wszystko się ze sobą łączy.

- Wcale nie i dlatego nie pracuję w wydziale elektronicznym. Zostaliście tu ściągnięci by pomoc w śledztwie w sprawie zabójstwa. Ponieważ komputery zostały uszkodzone, musiały być na nich dane dotyczące nieznanej oso - by lub osób, które zabiły co najmniej troje ludzi. Kiedy zobaczy te dane, do - wiem się - dlaczego były takie istotne, i z tego właśnie powodu ich odzyska - nie jest moim priorytetem. Rozumiemy się?

- Tak. oczywiście.

- Cieszę się. Komputery przywiezione przez detektywów McNaba i Peabody z mieszkanki Cartera Bissela są już u nas. Carter Bissel zniknął. Trzeba zakładać, że jest albo był zamieszany w ty sprawy. W jakim stopniu, to pozo - staje do ustalenia.

- Blair rzadko o nim wspominał, a jeśli już, to nazywał go nieudacznikiem. Nie wiem, czy to w czymś pomoże - powiedziała Reva do Eve. - Ale sprawiał wrażenie, że przede wszystkim go się wstydził.

- Czy wiesz, kiedy ostatnio ze sobą rozmawiali?

- Zdaje się. że Carter skontaktował się z nim jakiś rok temu i poprosił o pieniądze. Zastałam Blaira przy wysyłaniu przekazu elektronicznego, a on powiedział, że ma na karku sępa imieniem Carter czy coś takiego. Był zdenerwowany i nie chciał o tym mówić, więc sobie odpuściłam. Patrząc wstecz, wiele rzeczy sobie odpuszczałam.

- Tak go określił? Nazywał brata sępem?

- Uhm. Był zdenerwowany, a nawet wściekły. Pamiętam, byłam zaskoczona, że w ogóle pożycza Carterowi pieniądze, i to mu powiedziałam. Wtedy wyłączył komputer, wrzasnął, że to jego pieniądze i jego sprawa, i wyszedł, trzaskając drzwiami. Ponieważ w sumie miał rację, a nie chciało mi się kłócić z powodu jakiegoś palanta, którego w życiu na oczy nie widziałam, puści - Jam to w niepamięć.

- Ciekawe. Roarke, wygospodaruj trochę czasu i znajdź mi wszystkie prywatne i tajne konta Blaira Bissela. Chcę zobaczyć, jak często karmił tego sępa. - Eve zamilkła i rozejrzała się po pokoju. - Jak sądzę, cywilni członkowie tego zespołu zostali już powiadomieni, że wszelkie informacje zdobyte w toku śledztwa nie mogą być omawiane z kimkolwiek z zewnątrz, z przyjaciółmi, sąsiadami, kochankami, dziennikarzami czy nawet zwierzętami domowymi. Przypominam to raz jeszcze. Dodam też, że ujawnienie choćby najdrobniejszego szczegółu będzie uznane za utrudnianie pracy policji. Jeśli nastąpi przeciek, jego źródło zostanie wykryte, postawione przed sądem i spędzi wiele miłych chwil w pudle. Nie mam czasu się cackać - dodała, czytając Roarke'owi w myślach. - To twoi ludzie, nie moi.

- Jak sądzę, nikt w tym pokoju nie ma cienia wątpliwości co do tego, jakie jest twoje stanowisko w tej kwestii - powiedział. - Pani porucznik.

- Jeśli kogoś uraziłam - odparła spokojnie Eve - mówi się trudno. Nie sądzę, żeby Chloe McCoy w tej chwili przejmowała się czyimiś zranionymi uczuciami. Przechodząc do innej sprawy, Bissel samodzielnie lub przy współudziale OBW zamontował w swoich dziełach urządzenia do inwigilacji. Wiemy, że były rozmieszczone w domu, gdzie mieszkał z Revą Ewing, i musimy zakładać, że służyły do zbierania informacji o projektach Securecompu, w których uczestniczyła.

Mówiąc to, patrzyła na Revę i dostrzegła, jak drżała jej szczęka.

- Będą nam potrzebne dokumenty sprzedaży, by odszukać inne jego rzeźby. Trzeba je będzie sprawdzić. Kiedy to zrobimy, błoto będzie bryzgać na wszystkie strony. Na ciebie też, Revo, z uwagi na twój związek ze sprawą.

- Dam sobie radę.

- Przecież ona jest tu ofiarą, tyle wycierpiała z powodu tego spisku. Nie można jej winić za czyny człowieka, który ją wykorzystał i oszukał!

Reva uśmiechnęła się blado do oburzonego Tokimoty.

- Pewnie, że można. Tak już jest urządzony ten świat.

- I może się to zacząć raczej wcześniej niż później - ciągnęła Eve. - Ciało Bissela zniknęło.

Przyglądała im się bardzo uważnie. Reva pobladła i patrzyła nierozumiejącym wzrokiem, jakby usłyszała słowa wypowiedziane w obcym języku. Tokimoto drgnął, po czym nie odwracając się, wyciągnął rękę i ścisnął jej dłoń.

A zatem, stwierdziła Eve, Roarke i tym razem miał rację. Gdzie jej do mistrza!

- Nie rozumiem - powiedziała Reva ostrożnie. - Nic a nic. - Rozmawiałam z lekarzem sądowym, powiadomił mnie, że ciała Bissela nie ma w kostnicy. Zakładamy, że zostało stamtąd zabrane. - Ale... po co ktoś miałby zabierać... - Reva podniosła dłoń i potarła gardło jakby próbowała wypchnąć grzęznące w nim słowa. - Nie mogę tego pojąć.

- Od tego ja jestem. Gdzie byłaś ostatniej nocy?

- Jest pani okrutna - odezwał się Tokimoto łagodnym tonem.

- Nie, tylko sumienna. Reva?

- Tak. Tak. Hm. Zjadłyśmy kolację w domu. Ja i mama. Oglądałyśmy telewizję. Same komedie, to był jej pomysł. Jadłyśmy popcorn, piłyśmy wino.

Dużo wina. - Westchnęła. - Siedziałyśmy do około pierwszej. Zasnęłam na kanapie. Obudziłam się przed czwartą. Zauważyłam, że mama mnie przykryła. Przewróciłam się na drugi bok i znów zasnęłam. Wyspałam się po raz pierwszy od wielu dni.

- W porządku. Niech cywile wracają do laboratorium. - Spojrzała wprost na Roarke'a. - Chcę mieć pełny raport z prac na czternastą zero zero.

- W to nie wątpię. - Podszedł do Revy, podał jej rękę i pomógł wstać. - Chcesz najpierw zaczerpnąć świeżego powietrza, a może wolałabyś chwilę pobyć sama?

- Nie. Nie, nic mi nie jest. Bierzmy się do pracy i już.

Eve zaczekała, aż Roarke zamknie drzwi, posławszy jej na odchodnym jeszcze jedno zimne spojrzenie.

- O rany. - McNab udał, że przechodzi go dreszcz. - Jakoś się tu ochłodziło.

- Siedź cicho, bałwanie - mruknęła Peabody pod nosem. - Proszę wybaczyć, pani porucznik, pięćset warkoczyków odcięło mu dopływ krwi do mózgu.

- Hejże.

- Kontynuujmy. Sprawdziłam prawdopodobieństwo wielu scenariuszy, żaden nie był przekonujący czy jakoś szczególnie inspirujący. Wszystko zależy od sposobu wprowadzenia danych. Krótko mówiąc, tak naprawdę nie wiemy jeszcze, z czym mamy do czynienia. Tajne operacje, agent - zdrajca, przemoc w rodzinie. Wiemy na pewno, że mamy trzy zabójstwa, jedno zaginione ciało i powiązania z Jamajką. Chloe McCoy została zamordowana z powodu czegoś, co wiedziała bądź miała w swoim posiadaniu. Sekcja zwłok wykazała, że użyła środka antykoncepcyjnego. Spodziewała się wizyty kochanka. Jedynym, o którym wiemy, był Blair Bissel.

- Który nie żyje i zaginął - wtrącił Feeney.

- Nie ma większych wątpliwości, że była przekonana, iż odwiedzi ją właśnie on. Była naiwną, egzaltowaną, ufną dziewczyną. Wystarczyło dobrze to rozegrać, by uwierzyła, że jej kochanek powstał z martwych i chce przyjść się z nią zabawić, wyznać wszystko, poprosić o pomoc, odjechać z nią w zachód słońca. Zabójca musiał tylko dostać się do mieszkania, uspokoić dziewczynę i skłonić ją do wypicia zatrutego wina. „Jestem przyjacielem, wspólnikiem, bratem Blaira. Poprosił mnie, żebym ci wszystko wyjaśnił. Przyjdzie, jak tylko uzna, że jest bezpiecznie”.

- Wpuściłaby go - przytaknęła Peabody. - Byłaby zachwycona całą tą podniecającą otoczką.

- A szczególnie, gdyby był to Blair Bissel we własnej osobie. McNab stłumił prychnięcie.

- Zmartwychwstały.

- Niekoniecznie, jeśli nie umarł, tylko sfingował własną śmierć.

- Zwłoki zostały zidentyfikowane, Dallas - przypomniała Delia. - Na podstawie linii papilarnych, DNA i tak dalej.

- Był z OBW, więc nie można wykluczyć, że załatwili mu fałszywą tożsamość. Tyle że McCoy burzy mi obraz całości. Skoro coś miała lub wiedziała, czemu nie zajął się nią od razu, przed załatwieniem najważniejszej sprawy? No i jeszcze kwestia motywu. Po co miałby umierać razem z kochanką, wrabiając w to żonę? W jego aktach nie znalazłam nic, co wskazywałoby, że narazi! się OBW. Na pierwszy rzut oka wszystko układało się po jego myśli. Fascynujące tajne zajęcie, kochająca żona, która regularnie dostarcza informacje, dwie kochanki dla urozmaicenia życia, sukcesy artystyczne, bezpieczeństwo finansowe. Życie jak marzenie, po co umierać? Eve usiadła na krawędzi biurka.

- Moglibyśmy skupić się na jego bracie. Jest zawistny, urażony. Wiemy, że Kade odwiedziła Cartera na Jamajce, i mamy powód sądzić, że wzięła go sobie na kochanka. Czy zrobiła to na polecenie OBW? A może działała na własną rękę albo we współpracy z Blairem Bisselem? I po co? Może chcieli zrobić z niego kozła ofiarnego i coś poszło nie tak. Może było jak w historii z Kainem i Ablem, Carter podbił stawkę, załatwił brata... szkoda kobiety, ale cóż... i wplątał w to Revę. Z majątkiem Blaira mógłby się nieźle urządzić. Jeśli Reva zostanie uznana za winną zabójstwa, nie odziedziczy ani grosza. Wtedy spora część spadku przypadłaby jemu.

- Może szantażował Blaira - zasugerowała Peabody. - Jak sęp.

- To właśnie pomoże nam sprawdzić Roarke. Carter ma coś na Blaira, powiązania z OBW, romanse czy jeszcze coś innego, i regularnie wyciąga od niego pieniądze. Blair nie chce tego dłużej znosić i postanawia zlikwidować sępa. Tyle że zabić troje ludzi to już lekka przesada. Nie łatwiej byłoby wyskoczyć na Jamajkę, załatwić braciszka i żyć dalej, jakby nigdy nic? Odpowiedzi na niektóre z tych pytań muszą być w zawirusowanych komputerach. Feeney, muszę je poznać.

- Jedną już mam. Ceniony szwedzki chirurg plastyczny został zamordowany w czasie włamania do gabinetu. Dwa tygodnie temu. Dokumentacji pacjentów nie udało się odzyskać, bo komputer został uszkodzony.

- Uszkodzony?

- Tak wynika z raportu. Jorgannsen, tak się nazywał, miał poderżnięte gardło. Złodzieje zabrali wszystkie leki i uszkodzili komputer. Domyślam się, że został zawirusowany, ale nie mogę być tego pewny, dopóki sam go nie obejrzę.

- Pouśmiechaj się do swojego szwedzkiego odpowiednika, może zgodzi się nam go podesłać.

- Spróbuję.

- Byle szybko. - Eve zerwała się na nogi. - Wezwano mnie do Tower na żądanie OBW. Robię, co mogę, by chronić nasze tyłki, bo nie będzie miło i przyjemnie. Błoto zacznie bryzgać na wszystkie strony i jak dobrze pójdzie, agencja ugrzęźnie w nim po kolana, ale i nam się pewnie dostanie. Na tym etapie śledztwa zaszyjemy się tutaj.

- Boże. - McNab wyszczerzył się jak głupek. - Jak my to zniesiemy?

- I będziemy pracować dwadzieścia cztery godziny na dobę, siedem dni w tygodniu - dodała Eve i zobaczyła, jak uśmiech detektywa przechodzi w zbolały grymas. - Na zmiany. Zaczynajmy. Peabody.

- Tak jest, już idę.

- Łączność tylko z wykorzystaniem bezpiecznych linii - dodała, wychodząc, i o mało nie wpadła na Roarke'a.

- Pani porucznik, można na chwilę?

- Mów, idąc. Nie mam czasu.

- To ja może, tego... pójdę gdzie indziej - dokończyła w myślach Peabody i przyspieszyła kroku, zostawiając ich z tyłu.

- Jeśli nie podoba ci się, jak potraktowałam twoich ludzi, daruj sobie. Spieszy mi się.

- Chwila to za mało, by wyrazić moje zdanie o twojej delikatności i zdolnościach interpersonalnych. Zdaję sobie sprawę, że nie podejrzewasz Revy i na swój sposób próbowałaś ustalić jej alibi.

- No i?

- Nie będę pracował na ślepo, Eve. Jeśli chcesz mojej pomocy, nie możesz w jednej chwili dawać mi zadań, a zaraz potem mnie spławiać. Oczekuję, że ujawnisz mi wszystkie szczegóły.

- Wiesz tyle, ile musisz. Jeśli uznam, że powinieneś wiedzieć więcej, powiem ci więcej.

Złapał ją za ramię i odwrócił do siebie.

- To ma być policzek za to, że nie kupuję twojego moralizatorstwa?

- Gdyby to był policzek, wierz mi, poczułbyś to. To dwie różne sprawy.

- Bzdura.

Wyrwała się i tracąc panowanie nad sobą, odepchnęła go. Zobaczyła ogień w jego oczach, ale Roarke nawet jej nie dotknął. Była wściekła na samą siebie za to, że ma mu za złe, iż w odróżnieniu od niej potrafił utrzymać nerwy na wodzy.

- Ja tu pracuję, do cholery, i mam za mało czasu, by pozwolić sobie na luksus myślenia o czymkolwiek innym. Jeśli nie podoba ci się, jak prowadzę to śledztwo i kieruję zespołem, to się wycofaj. Nie wiesz, z czym mam do czynienia.

- I o to mi właśnie chodzi. Mam obawy, uzasadnione obawy, związane z tym, że moja żona chce stawić czoło OBW. To nie jest byle morderca czy choćby mafia. To nie jacyś fanatyczni terroryści. Mówimy tu o jednej z najpotężniejszych agencji na świecie. Jeśli jej pracownicy są zamieszani w tę sprawę, a pod jakimś względem na pewno są, logiczne jest, że nie cofną się przed zrobieniem krzywdy nowojorskiej policjantce, która wchodzi im w drogę. Krzywdy osobistej i zawodowej. Policjantce, która jest moją żoną.

- Pogódź się z tym. Taki jest urok życia ze mną. Chcesz oszczędzić mi kłopotów, zdobądź informacje, o które prosiłam. Tyle możesz zrobić. Tylko tyle.

- Tak, taki jest urok życia z tobą - przytaknął niebezpiecznie łagodnym tonem. - Ale pamiętaj, że życie ze mną też ma swoje uroki. Albo się z tym pogodzisz, albo droga wolna.

Stanęła jak wryta, do głębi wstrząśnięta, a on odwrócił się i odszedł. Poczuła gęsią skórkę i ze ściśniętym żołądkiem zbiegła schodami na dół, i wypadła z domu. Najwyraźniej było widać po niej, co się z nią dzieje, bo kiedy tylko wsiadła do wozu, Peabody spytała: - Dallas? Wszystko w porządku?

Eve potrząsnęła głową. Nie była pewna, czy zdoła wydusić choć jedno słowo. Paliło ją w gardle. Wcisnęła pedał gazu i wóz pomknął naprzód podjazdem wysadzanym pięknymi drzewami i krzewami, na których widać było pierwsze zwiastuny nadciągającej jesieni.

- Facetów ciężko rozgryźć - powiedziała Peabody. - Tym ciężej, im dłużej z nimi jestem. Pewnie z kimś takim jak Roarke jest jeszcze trudniej.

- Wkurzył się, to wszystko. Naprawdę się wkurzył. - Eve musiała przycisnąć dłoń do buntującego się żołądka. - Ja też, do cholery, ja też. Ale trafił mnie w czuły punkt. Jest w tym dobry, sukinsyn. - Jej oddech zaczął się rwać, więc wciągnęła powietrze głęboko do płuc. - Dokładnie wie, gdzie uderzyć.

- Im bardziej ktoś cię kocha, tym celniej uderza.

- Chryste, to znaczy, że musi mnie naprawdę kochać. Nie mam teraz na to czasu. Przecież o tym wie.

- Żaden moment nie jest dobry na burzę w związku.

- Po czyjej ty stronie jesteś, do cholery?

- Cóż, skoro siedzę koło ciebie, a potrafisz mocno przyłożyć, po twojej. Zdecydowanie.

- Nie mogę o tym myśleć. - Bała się jednak, że mdłości będą ją nękać cały dzień. Mimo to uruchomiła samochodowe łącze i zrobiła następny krok.

- Nadine Furst.

- Nie wyrobię się na lunch. Trzeba to będzie przełożyć na później. Na najbliższy możliwy termin.

- Dobrze. - Nadine nie drgnęła ani jedna starannie wypielęgnowana rzęsa. - Znajdę trochę czasu i dam ci znać.

- Już się nie mogę doczekać. - Eve się rozłączyła.

- Co to miało znaczyć, do cholery? - spytała Peabody.

- Nie tylko szpiedzy potrafią działać podstępnie. Właśnie kazałam Nadine ujawnić fakt, że Blair Bissel był w OBW, i kilka wybranych szczegółów, które zostaną rozwinięte w przyszłości. Zobaczymy, kto koniec końców będzie miał bardziej przerąbane.

- Nie tylko Roarke poważnie się wkurzy.

- Dzięki. - Eve zdobyła się na słaby uśmiech. - Od razu mi lepiej.

Morris postąpił ściśle według instrukcji. Sądząc z tego, że minęło całych dziesięć minut, zanim wpuścił Eve i Peabody do kostnicy, musiał być dość poirytowany. Otworzył im osobiście i poprowadził je chłodnym zimnym koniarzem do sal sekcyjnych i obserwacyjnych.

- O której przyszedłeś? - spytała Eve, patrząc w jego sztywno wyprostowane plecy.

- Koło siódmej. Wcześniej niż zwykle, bo pewna policjantka prosiła, żebym sprawdził, czy Bissel przeszedł ostatnio operację plastyczną twarzy.

Wziąłem kawę, przejrzałem notatki dotyczące sprawy i zszedłem tutaj około siódmej piętnaście.

Przesunął identyfikator do czytnika i wypowiedział głośno polecenie, aby otworzyć zabezpieczone drzwi jednej i przechowalni.

- Czy te drzwi były zamknięte?

- Tak.

- Każę ekipie śledczej sprawdzić, czy ktoś przy nich majstrował - powiedziała Peabody.

- Miejsce Bissela było puste - ciągnął Morris podchodząc do ściany zastawionej stalowymi szufladami chłodniczymi. Wyciągnął jedną z nich, wypuszczając podmuch powietrza i kłąb zimnej białej mgły. - W pierwszej chwili byłem trochę zdenerwowany, bo pomyślałem, że został przeniesiony albo mam błąd w aktach, więc sprawdziłem ostatni zapis w rejestrze i okazało się, że ciało trafiło tam, gdzie trzeba. Wezwałem moją zastępczynię, Marlie Drew, która pracowała na nocnej zmianie. Była tu jeszcze, bo jej dyżur kończył się o ósmej. Nie odnotowała, by ktokolwiek wchodził, coś wnosił czy wynosił.

- Muszę z nią porozmawiać.

- Czeka w swoim gabinecie. Dokładnie wszystko przeszukaliśmy. Jego dane są, ciała nie ma.

- Ile ciał macie tu w tej chwili?

- Dwadzieścia sześć. W nocy przywieziono cztery. O drugiej dwadzieścia, ofiary wypadku samochodowego.

- Sprawdziliście wszystkie przechowalnie?

Na twarzy Morrisa pojawił się wyraz urażonej godności.

- Dallas, nie pracuję tu od wczoraj. Jeśli mówię, że zwłok nie ma, to ich nie ma.

- No dobrze, czyli przed przywiezieniem czterech ofiar wypadku o drugiej dwadzieścia mieliście tu tylko dwadzieścia dwa ciała?

- Nie, dwadzieścia trzy. Dwa miały zostać poddane utylizacji na koszt miasta. Bezdomni, nikt się po nich nie zgłosił.

- Utylizacji?!

Na urażoną dumę nałożyła się złość i w głosie Morrisa zabrzmiała ostra, lodowata nuta.

- Cholera jasna, przecież wiesz, jak to się odbywa. Po upływie czterdziestu ośmiu godzin miasto spala wszelkie nieodebrane zwłoki. Zajmujemy się tym na nocnej zmianie, wysyłamy je do krematorium.

- Kto je tam wozi?

- Kierowca i dyżurny. - Ponieważ domyślił się, do czego zmierza Eve, zacisnął zęby. - Nie mogli zabrać Bissela przez pomyłkę, jeśli to ci chodzi po głowie. Nie prowadzimy tu cyrku. Opieka nad zmarłymi to poważna, delikatna praca.

- Doskonale zdaję sobie z tego sprawę, Morris. - . Jej samej zaczynały już puszczać nerwy. Podeszła bliżej i stanęła z nim twarzą w twarz. - Ale Bissela tu nie ma, więc opowiedz mi, punkt po punkcie, jak wygląda procedura.

- Proszę cię bardzo. Mamy tu punkt filtracyjny. Zwłoki przeznaczone do wysyłki i utylizacji zabierane są z chłodni przez dyżurnego lekarza sądowego, po sprawdzeniu dokumentów, weryfikowanych potem raz jeszcze w celu uniknięcia błędów. Konwojenci zabierają ciała do punktu filtracyjnego, gdzie odbywa się następna seria kontroli. To nie jest tak, że ktoś omyłkowo wysłał do utylizacji Bissela zamiast jednego z bezdomnych. Brakuje jednych zwłok, do cholery. Statystyka się nie zgadza.

- Nie sądzę, żeby to była pomyłka. Najpierw skontaktuj się z krematorium. Sprawdź, ile ciał przyjęli ostatniej nocy. I chcę mieć nazwiska konwojentów. Są tu jeszcze?

- Pracują na innej zmianie. - Bardziej zaniepokojony niż zły, Morris wyprowadził Eve i Peabody i zamknął drzwi. - Skończyli o szóstej. - Ruszył szybkim krokiem w stronę swojego gabinetu. Uruchomiwszy łącze, przywołał grafik dyżurów z poprzedniej nocy.

- Powell i Sibresky. Znam ich. Żartownisie, ale sumienni. I ostrożni. Tu naczelny lekarz sądowy Morris - powiedział do łącza. - Chcę potwierdzić przyjęcie ciał do utylizacji na zlecenie miasta, dostawa z dzisiejszej nocy.

- Chwileczkę, doktorze Morris, łączę z kartoteką.

- Czy ktoś oprócz mnie uważa, że to trochę chore? - spytała Delia. - To znaczy, kartoteka. Fuj.

- Zamknij się, Peabody. Sprawdź mi szybko tego Powella i Sibresky'ego, załatw ich zdjęcia.

- Po co jeszcze zdjęcia? - zaprotestował Morris. - To nie jest tak, że spalamy wszystkie bezimienne ciała, jak leci. Przyjęliśmy bardzo rygorystyczne reguły, które zapewniają... Tak, tu Morris - powiedział, kiedy zgłosiła się kartoteka. - Dziś nad ranem dostarczyliśmy do utylizacji zwłoki dwu niezidentyfikowanych osób. Numery zleceń NYC - JD500251 i 252. Moglibyście to potwierdzić?

- Oczywiście, doktorze Morris. Proszę poczekać, już sprawdzam. Tak, dostawa została przyjęta, przeprowadziliśmy utylizację. Podać numery weryfikacji?

- Nie, dziękuję.

- Przyjęcie trzeciego ciała też potwierdzić?

Eve nie musiała widzieć serca Morrisa, by się domyślić, że na chwilę przestało bić. Wystarczyło zobaczyć, jak patolog powoli osunął się na krzesło za biurkiem.

- Trzeciego?

- NYC - JD500253. Wszystkie zostały przyjęte przez kierownika Clementa, o pierwszej zero sześć.

- Dokonano utylizacji?

- Oczywiście, panie doktorze. Dokładnie o... trzeciej trzydzieści osiem.

Mogę w czymś jeszcze pomóc?

- Nie. Nie. Dziękuję. - Przerwał połączenie. - Nie wiem, jak to się mogło stać. To bez sensu. Mam tu zlecenie, o tu. - Postukał w ekran. - Na dwa, nie na trzy ciała. Nie ma trzeciego zlecenia utylizacji, przez punkt filtracyjny przeszły tylko dwa ciała.

- Muszę porozmawiać z Powellem i Sibreskym.

- Idę z tobą. Nie mogę tak tego zostawić, Dallas - powiedział, zanim zdążyła zaprotestować. - To mój dom. Moi rezydenci może i są martwi, ale mimo to muszę o nich dbać. . .

- W porządku. Wezwij ekipę śledczą, Peabody. I niech Feeney ściągnie jakiegoś speca z wydziału elektronicznego, żeby rzucił okiem na komputer doktora Morrisa. Chcę wiedzieć, czy w ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin zostały zmienione jakieś dane.

Wyciągnęli bardzo zirytowanego Sibresky'ego z łóżka. Choć uspokoił się trochę na widok szefa, nie przestał ziewać i marudzić.

- Co jest grane? Pracujemy ze starą po nocach, kiedyś trzeba pospać. Myślicie, że jak wy robicie w dzień, to każdy się musi do was dostosować.

- Bardzo mi przykro, że zakłóciliśmy twój sen, Sibresky - zaczęła Eve - a jeszcze bardziej, że nie użyłeś płynu do płukania ust, zanim je otworzyłeś.

- Ej.

- Sprawa jednak wygląda tak, że choć to uciążliwe, prowadzę śledztwo za dnia. Dziś w nocy zawiozłeś ciała do krematorium.

- No i co z tego? Taką mam robotę, paniusiu. Hej, szefie, co jest, kurde?

- Sib, to ważne. Czy...

- Przepraszam, Morris - przerwała mu Eve, łagodniej niż zrobiłaby to w przypadku kogokolwiek innego. - Ile tych ciał było?

- Wystarczył jeden kurs. Jak jest ich mniej niż pięć, przewozimy wszystkie naraz. Inaczej trzeba robić dwa kursy. Zwykle w zimie, kiedy zamarzają bezdomni. Przy tak ładnej pogodzie, jak teraz, ruch w interesie jest mały.

- Ile ciał przewieźliście w tym kursie?

- Cholera. - Wysunął dolną wargę. Eve uznała, że to znak, że Sibresky myśli. - Trzy. Tak, trzy. Dwaj faceci, jedna babka. Jezu, wszystko było zgodnie z przepisami, rejestracja, papiery, wpis, wypis i tak dalej. Nie moja wina, że ktoś zgłosił się po umrzyka po upływie czterdziestu ośmiu godzin.

- Kto wydał tobie i Powellowi zgodę na przewóz zwłok?

- Zdaje się, że Sal. No wiecie, Sally Riser. Zwykłe rejestruje ciała zabierane po kontroli. Wszystkie papiery były gotowe, kiedy przyszedłem, ale Powella nie było.

- Jak to?

- Zgłosił, że źle się czuje, więc zastąpił go ten nowy. Prawdziwy pistolet - powiedział Sibresky, krzywiąc się. - Załatwił wszystkie formalności, zanim przyszedłem do roboty. Mi to tam wisi. Ja jestem tylko kierowcą.

- Jak nazywa się ten nowy? - spytała Eve.

- Kurde, o dziesiątej rano mam wszystko pamiętać? Angelo mu było, zdaje się. Zresztą, co mnie to obchodzi, zastępował Powella i tyle. Chciał sam się zająć papierami, proszę bardzo. Jak mówiłem, pistolet z niego.

- Nie wątpię. Peabody!

Delia w lot zrozumiała, o co chodzi, i wyjęła z torby zdjęcia Blaira i Cartera Bisselów.

- Panie Sibresky, czy rozpoznaje pan w którejś z tych osób człowieka, którego zna pan jako Angela?

- Nie. Gość miał wielkie, idiotyczne wąsiska, gęste brwi i przylizane włosy. Takie sięgające do tyłka, jak jakiś pedałkowaty aktorzyna. I bliznę na twarzy. - Postukał się palcem w lewy policzek. - Paskudną, od kącika oka prawie do ust. W dodatku zęby mu wystawały. Szpetny gość jak cholera.

- Sibresky, muszę zepsuć ci dzień - powiedziała Eve. - Ubierzesz się i pojedziesz z nami na komendę. Obejrzysz parę zdjęć i posiedzisz trochę z policyjnym rysownikiem.

- Daj pani spokój.

- Dla ciebie jestem panią porucznik. Wkładaj gacie.

16

Stojąc nad zwłokami Josepha Powella, Eve nie była zaskoczona, tylko wściekła. Musiała powściągnąć furię, ukryć ją głęboko, nim złość przesłoni rozsadek.

Mieszkał sam i to była jedna z wielu korzystnych okoliczności dla zabójcy. Był cherlawy, właściwie sama skóra i kości, miał gęste włosy, krótko ostrzyżone wokół uszu i w taki czy inny sposób zmuszone, by sterczały prosto do góry w kilkunastocentymetrowej koronie ufarbowanej na jaskrawy niebieski kolor.

Sądząc z wyglądu mieszkania, lubił muzykę i chrupki sojowe o smaku sera. Miał na uszach słuchawki, a w łóżku obok niego leżała otwarta paczka czipsów.

Na jedynym oknie w sypialni nie było zapewniających prywatność żaluzji, tylko zaciągnięta zasłona w tym samym odcieniu błękitu, co włosy głównego lokatora. Ponieważ nie przepuszczała światła słonecznego, w pokoju panował półmrok, a odgłosy ruchu ulicznego - naziemnego i powietrznego - dudniły o szybę jak pomruki nadciągającej burzy.

Do czipsów Powell dodał trochę zonera. Eve zauważyła strzępki papieru i popiół w stojącym na stoliku przy łóżku półmisku w kształcie kobiety o nader obfitych kształtach.

Kolejna okoliczność korzystna dla zabójcy. Powell był nieobecny duchem, muzyka huczała mu w uszach, a w dodatku ważył nie więcej niż siedemdziesiąt kilo. Pewnie nawet nie poczuł porażenia laserem przyciśniętym do tętnicy szyjnej.

Dzięki Bogu i za to.

Na wprost łóżka tak, by był dobrze widoczny, wisiał przypięty do ściany plakat przedstawiający Mavis Freestone naturalnej wielkości w wyskoku, z rozkrzyżowanymi rękami i szerokim, radosnym uśmiechem na ustach. Nie miała na sobie nic oprócz strategicznie rozmieszczonego brokatu. Widok przyjaciółki na brudnej beżowej ścianie, uśmiechającej się z plakatu do trupa, wzbudził głęboki smutek i odrazę Eve.

Ponieważ był z nią Morris i wiedziała, że zależy mu, by pokazać, że panuje nad sytuacją, trzymała się na uboczu, pozwalając patologowi przeprowadzić wstępne oględziny.

- Jeden impuls - powiedział. - Pełny kontakt. Ślady po oparzeniu są wyraźnie widoczne. Brak innych obrażeń. Nie ma śladów walki ani obrażeń obronnych. Jego układ nerwowy musiał wysiąść od razu. Śmierć natychmiastowa.

- Trzeba potwierdzić jego tożsamość, Morris. Jeśli chcesz, mogę...

Odwrócił się gwałtownie.

- Wiem, jak to się odbywa. Wiem, do kurwy nędzy, co mam robić, i nie po - trzeba mi... - Uniósł dłonie. Wziął urywany oddech i głośno wypuścił powietrze. - A to było zupełnie nie na miejscu. Przepraszam.

- Nic się nie stało. Wiem, że ci ciężko.

- To boli. Bardzo, bardzo boli. Ktoś wszedł do tego pokoju i zabił tego... chłopca ot tak, od niechcenia, jak muchę. Zrobił to, nie znając go, nie żywiąc do niego żadnych uczuć. Widział w nim tylko drobną przeszkodę, którą mu - siał usunąć, by dostać się do mojego biura. To znaczyło dla niego tyle, co trzepnięcie muchy gazetą. Ofiara została zidentyfikowana jako Joseph Powell. Potrzebuję chwili, Dallas, by wziąć się w garść, w przeciwnym razie nie przydam się ani jemu, ani tobie.

Eve zaczekała, aż patolog wyjdzie z pokoju.

- Peabody, zajmij się wszystkim. Obejrzyj miejsce zbrodni, wezwij ekipę, zacznij chodzić po sąsiadach. Muszę jechać do Tower.

- Ja też powinnam tam być.

- Wezwali mnie, nie ciebie.

Delia zacisnęła zęby.

- Jestem twoją partnerką i jeśli rzeczywiście chcą się dobrać do ciebie, to do mnie też.

- Dziwnie by to wyglądało, ale doceniam dobre chęci. Moja partnerka jest mi potrzebna tutaj, by zrobić, co należy. Przez wzgląd na niego - dodała, patrząc na Powella. - Musisz puścić wszystko w ruch i pomóc Morrisowi. A jeśli rzeczywiście dobiorą się do mnie, Peabody, chcę, żebyś dalej prowadziła to śledztwo i trzymała zespól w kupie. Nie chronię cię. Ja na ciebie liczę.

- Dobra, dam radę. - Delia podeszła bliżej i stanęła obok Eve nad Josephem Powellem. - Zajmę się nim.

Eve skinęła głową.

- Widzisz, co tu się stało? Powiedz.

- Wszedł drzwiami. Umie omijać zabezpieczenia, a tu w zasadzie nie ma czego omijać. Żadnych kamer czy odźwiernego. Wybrał Powella, nie Sibresky'ego, bo Powell mieszkał sam i, jako dyżurny, pewnie odwalał większość papierkowej roboty. Działał na chłodno, od razu wziął się do rzeczy. Zobaczył, że Powell leży w łóżku, ma odlot albo śpi, czy leż jedno i drugie. Nachylił się, przyłożył mu broń do gardła, puścił impuls. Hm... - Rzuciła okiem po pokoju. - Nie ma żadnej przepustki czy dowodu tożsamości. Mógł je zabrać, przerobić na własny użytek. Sprawdzimy to. Potem wyszedł. Ustalimy czas zgonu, ale na oko umarł wczoraj, około południa.

- Od tego zacznij. Wrócę najwcześniej, jak się da. Morris pewnie będzie chciał osobiście powiadomić najbliższych. Jeśli nie...

- Zajmę się tym. Nie martw się, wszystko zrobię, jak należy, Dallas.

- No to się nie martwię.

Ruszyła do drzwi i zatrzymała się przed plakatem Mavis.

- Nigdy jej o tym nie mów - powiedziała i wyszła.

W laboratorium Reva pracowała obok Tokimoty. Rzadko rozmawiali, a jeśli już, to pełnym skrótów żargonem zrozumiałym tylko dla prawdziwych maniaków komputerowych. Na ogół jednak milczeli. On myślał, ona czekała.

Reva nie miała pojęcia, jak bardzo Tokimoto chciał się do niej odezwać, jak usilnie cząstka jego mózgu nieskupiona na pracy kleciła i odrzucała zdania i frazy, szukając tych właściwych.

Przecież ona ma kłopoty, tłumaczył sobie. Dopiero co została wdową po człowieku, który, jak się okazało, ją wykorzystywał. Była krucha, bezbronna. Postąpiłby... okropnie, tak to nazwać?... gdyby w tych okolicznościach próbował nagabywać ją w jakichkolwiek sprawach osobistych.

Kiedy jednak Reva odchyliła się na oparcie z cichym, znużonym westchnieniem, słowa same wyleciały mu z ust.

- Za ciężko pracujesz. Musisz zrobić sobie przerwę. Dwadzieścia minut. Pospacerować na świeżym powietrzu.

- Jesteśmy blisko. Wiem to.

- Skoro tak, dwadzieścia minut cię nie zbawi. Masz przekrwione oczy. Uśmiechnęła się niewyraźnie.

- Dzięki, że zwróciłeś na to uwagę.

- Masz piękne oczy. Za bardzo je męczysz.

- Dobra, dobra. - Zamknęła je z westchnieniem. - Nawet nie wiesz, jakie go są koloru, poza czerwonym.

- Szare. Jak dym. Albo mgła w bezksiężycową noc. Otworzyła jedno oko i przyjrzała się badawczo Tokimocie.

- Skąd ta poezja?

- Nie wiem. - Choć zakłopotany, postanowił kuć żelazo, póki gorące. - Może mój mózg jest tak przekrwiony, jak twoje oczy. Chodźmy na spacer.

- Czemu nie? - Reva wstała, patrząc na niego uważnie. - Jasne. Czemu nie? Siedzący po drugiej strome pokoju Roarke odprowadził ich wzrokiem.

- No, najwyższy czas - mruknął.

- Masz coś? - spytał Feeney i Roarke omal na niego nie naskoczył.

- Nie. Przepraszam, myślałem o czymś innym.

- Jesteś dziś trochę nieswój, co, chłopie?

- Swój, swój. - Sięgnął po kubek z kawą, zobaczył, że jest pusty, i z najwyższym trudem oparł się pokusie, by rzucić nim o szklaną ścianę.

- Daj, naleję ci. - Feeney wyłuskał zręcznie kubek z dłoni Roarke'a. - Właśnie miałem wziąć kawę dla siebie.

- Dzięki.

Feeney wrócił z kawą i przysunął się do niego z krzesłem.

- Ona sobie poradzi. Wiesz o tym.

- Kto może wiedzieć o tym lepiej ode mnie? - Roarke wziął narzędzie cienkie jak sonda dentystyczna i zaczął delikatnie zeskrobywać rdzę z komputera. Zaraz jednak przerwał pracę, widząc, że Feeney jakby nigdy nic nadal siedzi i sączy kawę.

- Dałem jej nieźle popalić, zanim wyszła. Zasługiwała na to, mój Boże, i to jak. Ale wybrałem niewłaściwy moment.

- Nie zamierzam mieszać się do cudzego małżeństwa. Ci, którzy to robią, zwykle wyglądają potem jak po ataku sfory dzikich psów. Powiem tyle: kiedy żona ma ochotę ugotować mój mózg na śniadanie, zwykle ratuję skórę kwiatami. Kupuję je u handlarza ulicznego i zanoszę do domu z głupawą miną. - Dalej pił kawę. - Ale kwiaty na Dallas nie podziałają.

- Nigdy w życiu - przytaknął Roarke. - Nawet wór diamentów z Niebieskich Kopalni na Taurusie I nie zrobiłby na niej wrażenia, no chyba żebym rąbnął ją nimi w ten zakuty łeb. Jezu Chryste, ta kobieta doprowadza mnie do szału. Od samego początku, bez chwili przerwy.

Przez pięć sekund słychać było tylko buczenie urządzeń.

- Widzisz, chcesz, żebym ci przytaknął - odparł wreszcie Feeney. - Powiedział coś w stylu: „No tak, ta Dallas rzeczywiście jest tępa”. A gdybym to zrobił, skopałbyś mi tyłek. Poprzestanę więc na łyku kawy.

- Bardzo mi tym pomożesz.

- Masz głowę na karku. Wiesz, co musisz zrobić.

- To znaczy?

Poklepał Roarke'a po ramieniu.

- Paść jej do nóg - powiedział i na wszelki wypadek odsunął się z krzesłem.

To jeszcze nie był koniec. O nie, broń Boże. Teraz to on trzymał stery.

Chodził tam i z powrotem, krążył po pokojach - z których był tak dumny i które miał tylko i wyłącznie dla siebie. Nikt nie wiedział o ich istnieniu.

No, nikt spośród żywych.

To było idealne miejsce do planowania następnych posunięć. I pogratulowania sobie kolejnego dobrze wykonanego punktu planu.

Z niebieskowłosym dziwolągiem uporał się bez najmniejszego wysiłku. Zupełnie. Wziął minimalną dawkę zeusa, by zachować siły i czujność, bo wkrótce miał do załatwienia inną, bardzo osobistą sprawę.

Zabezpieczał się, krok po kroku, etap po etapie, warstwa po warstwie. I to właśnie, ocalenie własnej skóry, było najważniejsze. Emocje związane z zabijaniem, wyprowadzaniem w pole tych, którzy chcieliby usunąć jego, były miłym dodatkiem, ale nie stanowiły celu same w sobie.

Celem było chronienie własnego życia, co jak dotąd mu się udawało - i to doskonale, jeśli miał być ze sobą szczery. Bez ciała, które można by dokładnie przebadać, gliny zabrną w ślepą uliczkę.

Pozostawała kwestia funduszy. Na razie nie miał zielonego pojęcia, jak dostać w swoje ręce należne mu pieniądze.

Zatrzymał się i spojrzał w lustro. Będzie musiał zmienić tę twarz i ta myśl była bolesna. Podobał się sobie. Mimo to dobro sprawy wymagało poświęceń.

Kiedy skończy i pozbędzie się jeszcze paru drobnych problemów, znajdzie chirurga, który nie będzie zadawał zbyt wielu pytań. Miał na to dość pieniędzy o tak. I znajdzie sposób, by dostać resztę, całą resztę, jak tylko będzie mógł spokojnie pomyśleć, bez obaw, że znów wyskoczą jakieś niespodziewane komplikacje.

Tak więc wyglądały etapy pierwszy i drugi. Ale był jeszcze trzeci - zemsta - dług, który należało odebrać. A on wiedział już, jak to zrobić.

Nie pozwoli, by go wykorzystywano, zdradzano i robiono z niego głupca Zamierzał załatwić wszystko, jak należy.

Eve usunęła z głowy wszystkie inne myśli i skupiła się na chwili obecnej Skoncentrowana na celu, kroczyła dziarsko w stronę poczekalni przed gabinetem nadkomisarza Tibble'a. I musiała przyhamować, kiedy wyrósł przed nią Don Webster.

- Z drogi. Mam tu sprawy do załatwienia.

- Ja też. W tym samym miejscu, te same sprawy.

Serce jej zamarło. Webster był z wydziału spraw wewnętrznych.

- Nie poinformowano mnie, że wydział spraw wewnętrznych też uczestniczy w spotkaniu. To poważne naruszenie przepisów, Webster. Mam prawo do wydziałowego pełnomocnika.

- Nie będzie ci potrzebny.

- Nie ty o tym decydujesz - wysyczała. - Jak ktoś napuszcza na mnie szczury, muszę mieć pełnomocnika.

- Szczury są po twojej stronie. - Wziął ją pod ramię i pospiesznie puścił, kiedy jej oczy zwęziły się w szparki. - Nie próbuję cię poderwać, na litość boską, Dallas. Poświęć mi minutę. Jedną. - Zaprosił ją gestem za róg.

- Streszczaj się.

- Po pierwsze, zapewniam cię, że nie jest to sprawa osobista. To znaczy, nie intymna. Nie chcę, żeby Roarke znów próbował zetrzeć mnie na wegetariańską miazgę.

- Sama mogę to zrobić.

- Zrozumiano. Jestem tu, żeby ci pomóc.

- W czym?

- W skopaniu tyłka bezpiece.

Mieli wspólną przeszłość, przypomniała sobie Eve, wpatrując się w jego twarz. Częścią tej przeszłości była jedna wspólna noc, wiele lat temu. Z jakiegoś niepojętego dla niej powodu, ta noc nie dawała Websterowi spokoju. Od tamtego czasu miał do Eve... słabość, którą, jak sądziła, Roarke wybił mu z głowy, zanim zdążyła zrobić to osobiście.

Można by w zasadzie powiedzieć, że połączyła ich dziwna przyjaźń. Webster był dobrym gliną - marnującym się, jej zdaniem, w wydziale spraw wewnętrznych, ale dobrym. I uczciwym.

- Dlaczego?

- Bo, porucznik Dallas, wydział spraw wewnętrznych nie lubi, jak ktoś z zewnątrz miesza się do naszych spraw.

- Tak, bo to wasza specjalność.

- Wyluzuj trochę, co? Jak dostajemy informację, że OBW sprawdza naszego gliniarza, to i my musimy mu się przyjrzeć. A kiedy ta osoba okazuje się czysta jak łza, a tak jest w twoim przypadku, nie podoba nam się to, ze niepotrzebnie traciliśmy czas i środki. Jeżeli ktoś z zewnątrz dobiera się do dobrego gliny, wydział spraw wewnętrznych zapewnia mu ochronę. Myśl o mnie jako o swoim zasranym rycerzu.

- Spadaj. - Odwróciła się.

- Nie odrzucaj pomocy, Dallas. Przedstawiciel wydziału spraw wewnętrznych ma obowiązek uczestniczyć w tym spotkaniu. Chcę tylko, żebyś wiedziała, na czym stoisz.

- Dobra, dobra. - Nie było to łatwe, ale powściągnęła złość i urazę. Pewnie przyda jej się każda pomoc. - Doceniam to.

Z podniesiona głowa skierowała się do gabinetu Tibble'a.

- Porucznik Eve Dallas - powiedziała do mundurowego asystenta stojącego pod drzwiami. - Melduję się zgodnie z poleceniem.

- Porucznik Webster, wydział spraw wewnętrznych, na rozkaz.

- Moment.

Nie trwało to długo. Eve weszła do gabinetu nadkomisarza tuż przed Websterem.

Tibble stał przy oknie, z dłońmi luźno założonymi za plecy, wpatrzony w rozciągające się w dole miasto. Eve uważała go za dobrego glinę. Był bystry silny i zrównoważony. To wszystko pomogło mu dostać się do Tower, ale utrzymał się tam tylko dzięki politycznej zręczności.

Zaczął mówić, nie odwracając się, tonem nieznoszącym sprzeciwu.

- Spóźniła się pani, porucznik Dallas.

- Tak jest. Proszę wybaczyć, nie dało się tego uniknąć.

- Zna pani agenta Sparrowa.

Zerknęła na Sparrowa, który już siedział.

- Spotkaliśmy się.

- Proszę usiąść. Pan też, poruczniku Webster. Webster jest tu jako przedstawiciel wydziału spraw wewnętrznych. Komendant Whitney uczestniczy w spotkaniu na moją prośbę. - Odwrócił się, omiótł bystrym wzrokiem wnętrze gabinetu i podszedł do biurka.

- Porucznik Dallas, wygląda na to, że OBW żywi pewne obawy co do charakteru prowadzonego przez panią śledztwa, kierunku, w jakim ono zmierza, i pani metod. Przedstawili mi w związku z tym prośbę, by przerwała pani dochodzenie i przekazała wszystkie notatki, informacje i dowody na ręce zastępcy dyrektora Sparrowa. tym samym oddając sprawę OBW.

- Nie mogę spełnić tej prośby, panie naczelniku.

- To sprawa o znaczeniu dla światowego bezpieczeństwa... - zaczął Sparrow.

- To zabójstwo - przerwała mu Eve. - Czworo cywilów zostało zamordowanych w Nowym Jorku.

- Czworo? - spytał Tibble.

- Tak jest. Przyczyną mojego spóźnienia było odnalezienie ciała czwartej ofiary. Josepha Powella, pracownika służb miejskich zatrudnionego w kostnicy przy transporcie i utylizacji zwłok. Na miejscu zbrodni są moja partnerka i lekarz sądowy Morris.

- Jaki to ma związek ze sprawą?

- Doktor Morris przekazał mi dziś rano informację, że ciało ofiary zidentyfikowanej jako Blair Bissel zostało zabrane z chłodnicy.

Sparrow zerwał się z krzesła.

- Zgubiliście zwłoki? Kluczowy element w śledztwie? I mimo to nie chcecie oddać nam sprawy?

- Ciało nie zostało zgubione - wyjaśniła Eve cierpliwie - tylko zabrane. Potajemnie. Coś takiego leży w waszych kompetencjach, zgodzi się pan, dyrektorze?

- Jeśli zarzuca pani OBW kradzież zwłok...

- Niczego wam nie zarzucam, stwierdzam tylko, że specjalizujecie się w tajnych akcjach. - Wyjęła z kieszeni mikronadajnik. - Lubicie takie zabawki, prawda? - Podniosła go, obracając między kciukiem a palcem wskazującym. - Dziwne. Znalazłam to przyczepione do mojego samochodu, służbowego, policyjnego wozu, który był zaparkowany przed kostnicą. Czy zdaniem OBW bezpieczeństwo światowe wymaga śledzenia i szpiegowania oficera policji nowojorskiej wykonującego swoje obowiązki?

- To sprawa poufna, wykraczająca poza...

- Elektroniczna inwigilacja oficera policji, który nie został postawiony w stan oskarżenia ani nie jest podejrzany o przestępstwo bądź naruszenie prawa - wtrącił Webster - stanowi pogwałcenie federalnych i stanowych przepisów dotyczących ochrony prywatności, a także regulaminów służbowych. Jeśli porucznik Dallas jest podejrzana przez OBW o przestępstwo bądź wykroczenie wymagające prowadzenia tego rodzaju inwigilacji, wydział spraw wewnętrznych chciałby zobaczyć dokumenty, nakaz, zarzuty i dowody to potwierdzające.

- Nic mi nie wiadomo, by moja agencja prowadziła takie działania.

- Zataili to przed panem, żeby w razie czego mógł panu wszystkiemu wiarygodnie zaprzeczyć? - spytała Eve. - Czy po prostu pan kłamie?

- Pani porucznik - powiedział Tibble cicho, ale stanowczo.

- Tak jest, panie nadkomisarzu. Przepraszam.

- Panie nadkomisarzu, panie komendancie, pani porucznik, panie poruczniku... - Sparrow zawiesił głos i powoli przesunął wzrokiem po ich twarzach. - OBW pragnie współpracować z lokalnymi organami ścigania, kiedy to tylko możliwe, ale sprawy o znaczeniu dla całego świata są dla nas priorytetem. Chcemy, by porucznik Dallas została odsunięta od śledztwa, a wszystkie zgromadzone przez nią materiały przekazano mnie, jako przedstawicielowi agencji.

- Nie mogę spełnić tej prośby - powtórzyła Eve.

- Panie nadkomisarzu Tibble - ciągnął Sparrow - przekazałem panu pisemną prośbę i upoważnienie dyrektora.

- Tak, czytałem. Czytałem też raporty i akta śledztwa dostarczone przez porucznik Dallas. Muszę przyznać, że zrobiły na mnie większe wrażenie.

- W razie odrzucenia wniosku mogę uzyskać federalny nakaz wydania tych dokumentów i upoważnienie do przerwania dochodzenia.

- Dość tego gadania, panie dyrektorze. - Tibble złożył dłonie i wychylił się do przodu. - Gdyby mógł pan coś takiego zrobić, zrobiłby to pan, zamiast tracić czas. Pańska agencja siedzi w tej sprawie po uszy. Zginęło dwoje waszych ludzi, którzy przypuszczalnie wykorzystywali niewinną osobę, bez jej wiedzy i zgody, do zbierania informacji dotyczących prywatnej firmy.

- Securecomp figuruje na sporządzonej przez agencję liście potencjalnych zagrożeń, panie nadkomisarzu Tibble.

- Bóg raczy wiedzieć, co jeszcze na niej jest. Bez względu na to i wszelkie uzasadnione powody, jakie macie, by prowadzić taką listę, Reva Ewing była haniebnie i nielegalnie wykorzystywana, jej dobre imię zostało skalane, a życie przewrócone do góry nogami. Ona nie jest jedną z was. Chloe McCoy nie żyje. Ta dziewczyna nie była jedną z was. Joseph Powell nie żyje. On też nie był jednym z was.

- Panie nadkomisarzu...

Tibble tylko podniósł palec.

- Z moich obliczeń wynika, że mamy trzy ofiary cywilne i dwie ze służb, co znaczy, że przewaga jest po naszej stronie. Nie zamierzam zmuszać pani porucznik do przerwania śledztwa.

- W trakcie którego nielegalnie otrzymała bądź ściągnęła dane z OBW. Możemy wnieść przeciwko niej oskarżenie.

Tibble rozłożył dłonie.

- Macie takie prawo. Możliwe, że będziecie też musieli wnieść oskarżenie przeciwko komendantowi Whitneyowi i mnie, bo obaj otrzymaliśmy te dane od pani porucznik.

Sparrow nie ruszył się z miejsca, ale Eve zauważyła, że jego dłonie zacisnęły się w pięści. Patrząc na tę sytuację z jego punktu widzenia, trudno było się dziwić, że ma ochotę w coś walnąć. !

- Chcemy poznać jej informatora.

- Nie mam obowiązku go ujawnić.

- Nie ma pani obowiązku - warknął Sparrow - ale może pani zostać oskarżona, aresztowana i stracić odznakę.

Im większą złość i frustrację widziała na jego twarzy, tym ona sama była spokojniejsza.

- Nie sądzę, żebyście zamierzali mnie o cokolwiek oskarżyć, bo robiąc to, sami się wkopiecie. Kiedy media poznają paskudne gierki prowadzone przez Bissela na zlecenie OBW, zaraz pojawią się przypuszczenia, że został zlikwidowany, brutalnie zamordowany wraz ze wspólniczką, przez waszą organizację, która następnie bezdusznie próbowała wrobić Bogu ducha winną, wykorzystywaną żonę Bissela... a wtedy to już was rozszarpią na strzępy.

- OBW nie wydała polecenia likwidacji Bissela i Kade.

- No to módlcie się, żebym znalazła dowody waszej niewinności.

- Włamałaś się do rządowej bazy danych! - cisnął jej w twarz.

- Udowodnij to! - odparowała.

Chciał coś powiedzieć czy raczej, sądząc z jego miny, wyrzucić z siebie, ale w tej chwili zapikało jego łącze.

- Przepraszani, ale to sygnał priorytetowy. Muszę odebrać. Na osobności.

- Proszę wejść w te drzwi - powiedział Tibble, wskazując je dłonią. - Jest tam mały gabinet, z którego może pan skorzystać. - Kiedy drzwi zamknęły się za Sparrowem, Tibble zabębnił palcami w skraj biurka. - Mogą złożyć na ciebie skargę, Dallas.

- Tak, panie nadkomisarzu, mogą. Ale nie sądzę, by to zrobili.

Skinął głową i popadł w zadumę.

- Nie podoba mi się to, że wykorzystali zwykłych obywateli w swoich rozgrywkach ani że inwigilują moich oficerów, naruszając przy tym ich prywatność i wszelkie nakazy przyzwoitości i prawa. Organizacje tego rodzaju pełnią ważną funkcję i muszą mieć dużą swobodę działania, ale są pewne granice. Granice te zostały przekroczone w przypadku Revy Ewing, która jest obywatelką Nowego Jorku i Stanów Zjednoczonych, do cholery, co daje jej prawo oczekiwać, by rząd potraktował ją uczciwie. W związku z tym zasługuje, aby policja podjęła w jej sprawie wszelkie możliwe działania. Masz moje wsparcie, ale ostrzegam cię, załatw to szybko. Następnym razem naślą na ciebie większą szychę niż Sparrow.

- Rozumiem. Dziękuję za wsparcie, panie nadkomisarzu.

Sparrow wpadł z powrotem do gabinetu, z twarzą będącą studium ledwo wstrzymywanej furii.

- Poleciałaś z tym do mediów!

Nadine nie zwlekała, pomyślała Eve, zachowując spokój. Cóż, teraz kolej na wiarygodne zaprzeczenia.

- Nie wiem, o czym mówisz.

- Dałaś cynk do prasy o związkach Bissela i Kade z agencją. Rozpętałaś wokół OBW cholerną szopkę medialną, by chronić własną skórę.

Powoli, bardzo powoli, Eve podniosła się z krzesła.

- Nie dałam żadnego cynku, by chronić własną skórę. Potrafię obronić się sama. Jeśli rzucasz takie oskarżenia, lepiej, żebyś miał coś na ich poparcie.

- Przecież nie wzięli tego z powietrza. - Odwrócił się do Tibbleta. - W tych okolicznościach odebranie śledztwa pani porucznik i przekazanie akt sprawy OBW staje się jeszcze bardziej palącą koniecznością.

- Zainteresowanie mediów OBW nie zmienia moich uprawnień jako porucznika policji.

- Porucznik Dallas prowadzi osobistą wojnę przeciwko agencji i wykorzystuje to śledztwo, by zemścić się za coś, co wydarzyło się przeszło dwadzieścia lat temu w...

- Moment. - Zakotłowało jej się w żołądku. - Ani słowa więcej. Panie nadkomisarzu - powiedziała do Tibble'a - zastępca dyrektora Sparrow zamierza poruszyć sprawę osobistą, która nie ma najmniejszego znaczenia dla tego śledztwa ani mojego postępowania na służbie. Chciałabym omówić to z nim, załatwić tę sprawę, na osobności. Proszę, by dał mi pan możliwość, panie nadkomisarzu...

Nie trać głowy, nakazała sobie. Boże, nie trać głowy.

- Komendant Whitney wie, o co chodzi. Nie mam nic przeciwko temu, by był przy naszej rozmowie.

Tibble przez chwilę milczał, aż wreszcie wstał.

- Poruczniku Webster, wyjdźmy.

- Dziękuję, panie nadkomisarzu.

Czekając, aż wyjdą, usiłowała wziąć się w garść. Nie do końca jej się to udało.

- Ty sukinsynu - powiedziała cicho. - Posunąłeś się do tego, żeby rzucić mi w twarz tamtą historię. Wykorzystałeś to, co mnie spotkało z jego strony i ze strony tej twojej wspaniałej agencji, żeby postawić na swoim.

- Przepraszam. - Wydawał się równie mocno poruszony jak ona. - Szczerze przepraszam za to, że pozwoliłem, by złość przesłoniła mi rozsądek. Ten incydent nie powinien być tu przywoływany.

- A właśnie, że powinien, jak najbardziej. Czytałeś akta?

- Tak.

- I przyjąłeś to ze spokojem?

- Prawdę mówiąc, porucznik Dallas, nie. Wierzę w to, co robimy, i wiem, że czasem ofiary są konieczne, że podejmuje się decyzje, które wydają się, a nawet są bezduszne. Jednak w tym wypadku nie mogłem znaleźć uzasadnienia, celu ani usprawiedliwienia braku interwencji. Rozmyślne pozostawianie nieletniej w takiej sytuacji było... nieludzkie. Należało cię stamtąd zabrać natychmiast. Decyzja, by utrzymać status quo, była nierozważna.

- OBW znała twoją sytuację w Teksasie? - spytał Whitney.

- Obserwowali go z uwagi na jego powiązania z Maksem Rickerem. Wiedzieli, co mi robił, słyszeli to. Przysłuchiwali się, kiedy mnie gwałcił, a ja błagałam o litość. A ja go błagałam.

- Usiądź, Dallas.

Mogła tylko pokręcić głową.

- Nie mogę, panie komendancie.

- Wie pan, jak wykorzystam tę informację, dyrektorze Sparrow?

- Panie komendancie... - zaczęła Eve.

- Proszę milczeć, pani porucznik. - Whitney podszedł bliżej i stanął nad Sparrowem. - Czy pan albo pańscy przełożeni zdajecie sobie sprawę, co mogę zrobić i co zrobię z tą informacją, jeśli dalej będzie pan nękał moją podwładną, w jakikolwiek sposób próbował przeszkodzić jej w wykonywaniu obowiązków lub ją oczerniał? Nie, nie zaaranżuję przecieku do mediów. Wywołam powódź. Fala powszechnego oburzenia zmiecie was z powierzchni ziemi. Miną pokolenia, zanim wasza agencja wypłacze się z kłopotów z prawem i odzyska twarz. Proszę to przekazać temu, kto trzyma pana na smyczy, i zaznaczyć, kto te słowa wypowiedział. A jeśli potem będzie pan chciał spróbować się ze mną, jestem do usług.

- Komendancie Whitney...

- Lepiej już idź, Sparrow - przestrzegł go Whitney. - Wyjdź, zanim dostaniesz w pysk za coś, co stało się w czasach, kiedy jeszcze latałeś ze śliniakiem.

Sparrow poszedł po swoją teczkę.

- Przekażę wiadomość - powiedział i zniknął za drzwiami.

- Musisz wziąć się w garść, Dallas.

- Tak jest, panie komendancie. - Ale ucisk w klatce piersiowej był nie do zniesienia. Usiłując go przezwyciężyć, osunęła się na krzesło i wcisnęła głowę między kolana. - Przepraszam. Nie mogę oddychać.

Zaczekała, u ciężar przygniatający jej piersi nieco zelżeje i powietrze przeciśnie się przez gardło do płuc.

- Opanuj się, bo będę musiał wezwać lekarza. - Kiedy Eve usiadła prosto, Whitney skinął głową. - Wiedziałem, że to poskutkuje. Wody?

Mogłaby wypić całe morze.

- Nie, dziękuję. Zdaję sobie sprawę, że być może trzeba będzie powiadomić nadkomisarza Tibble'a o...

- Jeśli trzeba będzie powiadomić Tibble'a o incydencie, który zdarzył się w innym stanie przed przeszło dwudziestoma laty, to go powiadomimy. Moim zdaniem jednak jest to sprawa prywatna i możesz być pewna, że taka pozostanie. Dając wiadomość do mediów, wystrzeliłaś pierwszą salwę. Ci z OBW będą mieli pełne ręce roboty, żeby z tego wybrnąć. Nie zaryzykują wywołania następnej burzy. Przewidziałaś to.

- Tak jest.

- No to wracaj do roboty i doprowadź sprawę do końca. A jeśli przy okazji będziesz musiała załatwić paru szpicli, będzie to miła premia. - Błysnął zębami w uśmiechu. - Bardzo miła premia.

17

Eve wyszła na podziemny parking komendy i położyła dłoń na broni, kiedy zza filara wyłonił się Quinn Sparrow.

- Ryzykujesz, Sparrow.

- Nawet nie wiesz, jak. Nie powinienem rozmawiać z tobą bez oficjalnego upoważnienia. Ale obojgu nam grożą poważne kłopoty. Nie chcesz się wycofać, więc musimy znaleźć jakiś neutralny grunt, pole do kompromisu.

- Mam na głowie cztery ofiary. No, właściwie miałam. - Uniosła dłoń i ruszyła w stronę samochodu. - Nie uznaję kompromisów.

- Dwie z tych czterech ofiar to nasi Judzie. Może niezbyt wysoko cenisz naszą organizację, mnie czy motywy, jakimi się kierujemy, ale nie jesteśmy obojętni, kiedy tracimy swoich.

- Ustalmy coś. To, co myślę czy czego nie myślę o waszej organizacji, nie ma znaczenia, ale nie jestem na tyle naiwna, by uważać ją za zbędną. Tajne operacje pomogły zakończyć Wojny Miejskie i zapobiegły licznym zamachom terrorystycznym na ziemi amerykańskiej i całym świecie. Może niektóre wasze metody, delikatnie mówiąc, budzą moje wątpliwości, ale nie w tym rzecz.

- A w czym?

- Nosisz podsłuch, Sparrow?

- Masz obsesję, Dallas?

- Jasne.

- Nie, nie mam podsłuchu - warknął. - W ogóle nie powinienem z tobą rozmawiać.

- Nikt cię nie zmusza. Powiem ci, w czym rzecz. Czworo ludzi nie żyje, a twoja organizacja maczała w tym palce.

- OBW nie zabija swoich agentów i nie wrabia cywilów w morderstwa.

- Nie? - Eve uniosła brwi, wysuwając skaner z kieszeni. - OBW tylko siedzi z założonymi rękami i spokojnie patrzy na bite, gwałcone, maltretowane dziecko, by potem, kiedy doprowadzone do desperacji, zabija w obronie własnej, zatrzeć wszelkie ślady. I zostawić je na ulicy, przerażone i załamane.

- Nie wiem, co się stało. - Odwrócił się od niej. - Nie wiem, dlaczego. Czytałaś akta, więc wiesz, że część informacji usunięto. Zatuszowano sprawę. Nie przeczę temu, nie próbuję usprawiedliwiać błędnej oceny sytuacji...

- Błędnej oceny sytuacji?

- Nie umiem ci nic powiedzieć. Nic, co mogłoby wyrównać wyrządzone krzywdy. Nie potrafiłbym się w żaden sposób wytłumaczyć, więc tego nie zrobię. Ale, jak sama powiedziałaś, nie w tym rzecz.

- Jeden zero dla ciebie. - Odsunęła się od niego i włączyła w skanerze program wyszukiwania urządzeń podsłuchowych. - Jestem zła, Sparrow i zmęczona, i bardzo, ale to bardzo trudno pogodzić mi się z tym że obcy lufcie tyle wiedzą o moich prywatnych sprawach. Dlatego też nie mam powodu, żeby ufać tobie i osobom, dla których pracujesz.

- Chciałbym dać ci choć jeden i dojść z tobą do kompromisu, który satysfakcjonowałby nas oboje. Ale najpierw muszę cię o coś spytać. Skąd wytrzasnęłaś taki sprzęt?

Ku swojemu zaskoczeniu była rozbawiona jego miną. w której podziw mieszał się z chciwością.

- Mam znajomości.

- Takiego skanera jeszcze nie widziałem. Bardzo poręczny. Wielozadaniowy? Przepraszam. - Parsknął śmiechem. - Gadżety mnie kręcą. Między innymi dlatego wybrałem tę robotę. Słuchaj, jeśli wiesz już, że twój wóz jest czysty, może wybierzemy się na przejażdżkę? Dam ci informacje, które może przekonają cię do kompromisu.

- Pokaż, co masz w teczce.

- Robi się. - Położył ją na bagażniku i ręcznie wprowadził szyfr do zamka. Kiedy ją otworzył, Eve zamrugała oczami.

- Jezu, Sparrow, nie miałeś tego więcej?

Zobaczyła paralizator, miniblaster, nowoczesne miniłącze, ładowarkę i najmniejszy komputer, jaki kiedykolwiek widziała. Było tam też sporo nadajników podobnych do tego, który wcześniej zdjęła ze swojego samochodu.

Eve wzięła jeden z nich do ręki i spojrzała Sparrowowi prosto w oczy.

Obdarzył ją ujmującym uśmiechem.

- Nie powiedziałem, że nadajnik, który usunęłaś ze swojego samochodu, nie został podłożony przez OBW, powiedziałem tylko, ze nic mi nie wiadomo, by wydano takie polecenie.

- Sprytnie. - Wrzuciła nadajnik z powrotem do teczki i patrzyła, jak Sparrow starannie wkłada go na miejsce.

Przyszło jej do głowy, że w innych okolicznościach znalazłby w Roarke'u bratnią duszę.

- Lubię gadżety - powtórzył. - Nie podrzuciłem pluskwy do twojego samochodu. Co nie znaczy, że tego nie zrobię, jeśli dostanę takie polecenie, czy że nie zrobi tego ktoś inny z organizacji, ale tego nadajnika nie podłożyłem.

Nie ma tu żadnych aktywnych urządzeń podsłuchowych. Twój skaner to potwierdzi.

Kiedy przekonała się, że mówił prawdę, zmierzyła go wzrokiem od stóp do głów.

- A jeśli chodzi o ciebie?

- Jestem cały obwieszony sprzętem. - Wyciągnął ręce na boki, żeby mogła go sprawdzić skanerem. - Wszystko wyłączone. Widzisz, tej rozmowy nie ma. Stanie się faktem, jeśli dojdziemy do porozumienia. Jeśli nie, ostatnio widzieliśmy się w gabinecie Tibble'a.

Eve potrząsnęła głową.

- Wsiadaj. Wyjeżdżam z centrum. Jeśli nie spodoba mi się to, co będziesz miał do powiedzenia, wyrzucę cię w najbardziej niedogodnym miejscu, jakie znajdę. A znam wszystkie niedogodne miejsca w tym mieście.

Usiadł w fotelu pasażera.

- Wszystko spieprzyłaś tym swoim przeciekiem do mediów.

Teraz to Eve posłała mu ujmujący uśmiech.

- Nie przypominam sobie, żebym przyznała się do odegrania jakiejkolwiek roli w jakimkolwiek przecieku. - Położyła skaner obok siebie, włączony. - Na wypadek, gdybyś jednak postanowił coś nagrać - powiedziała, kiedy Sparrow ze zmarszczonym czołem spojrzał na urządzenie.

- Przy takim poziomie cynizmu i paranoi powinnaś być jedną z nas.

- Zapamiętam to. Mów.

- Zabójstwa Bissel i Kade nie zostały zlecone przez agencję. Jesteśmy zdania, choć nie mamy na potwierdzenie żadnych dowodów, że Sąd Ostateczny zdemaskował Bissela i załatwił oboje.

- Po co? - Wyjechała tyłem z miejsca parkingowego. - Skoro znali prawdę o nim i wiedzieli, że jest związany z Revą Ewing, a ona prowadzi prace w ramach Kodu Czerwonego, to rozsądniej byłoby mieć go na oku albo wywieźć gdzieś i wyciągnąć z niego informacje, choćby torturami.

- Był podwójnym agentem. Przeszło rok pracowaliśmy nad tym, żeby skontaktować go z kimś z Sądu Ostatecznego. Co widzisz, patrząc na jego portret psychologiczny? Oportunistę, który zdradza i żonę, i kochankę, lubi wygodne życie, jest rozrzutny. Chcieliśmy, by robił takie wrażenie, i udało się, bo facet po prostu taki był. Dzięki temu mogliśmy za jego pośrednictwem podrzucać Sądowi Ostatecznemu starannie spreparowane informacje. Bissel brał od nich pieniądze. Za nic w świecie nie uwierzyliby, że popiera ich poglądy. Robił to dla kasy i tyle.

- Kazaliście mu zbliżyć się do Revy Ewing, by szpiegować Securecomp, i wejść w konszachty z Sądem Ostatecznym, aby oszukiwać terrorystów. Nieźli jesteście, nie ma co.

- Dobrze nam szło. Wirus, nad którym pracują... który już opracowali - poprawił się Sparrow - może zagrażać rządom i głównym światowym instytucjom. W razie poważnego uszkodzenia naszych banków danych i systemów monitoringu nie będziemy mogli namierzyć terrorystów, nie będziemy wiedzieli, jak i kiedy zaatakują. A trzeba do tego jeszcze dodać groźbę kryzysów Wewnętrznych; W bankowości, wojsku, transporcie Musieliśmy ich przystopować i zebrać informacje, by przygotować zabezpieczenia.

- I wykraść im technologię, by stworzyć własną wersję wirusa.

- Nie mogę tego potwierdzić.

- Nie musisz. Jaki ma z tym związek Carter Bissel?

- Jest wolnym strzelcem. Żywi głęboką urazę do brata i zadał sobie wiele trudu, żeby dowiedzieć się o jego skokach w bok. Szantażował go. To było nam nawet na rękę. Przykrywka Bissela stała się bardziej wiarygodna, bo doszedł mu kolejny powód, by chcieć szybko zarobić. Nie wiem, co stało się z jego bratem, czy żyje, czy nie. Może go załatwili, może tylko porwali. Może uciekł albo poszedł w ciąg. - Do jego głosu wkradła się nuta frustracji. - Ale go znajdziemy.

- Nie, Sparrow, jakoś mi się to nie widzi. Nie do końca. - Zatrzymała się przy wyjeździe z parkingu. - Zabójstwo Bissela i Kade było niechlujne. Grupa Sądu Ostatecznego nie przyznała się, że to zrobiła. A ci ludzie lubią rozgłos.

- Zgoda, ale nie lubią, jak się ich robi w konia. A Bissel zwodził ich przez wiele miesięcy. Dzięki niemu zebraliśmy dużo informacji o wirusie. Dostatecznie dużo, by opracować program zabezpieczający zanim...

- Zanim zrobi to Securecomp? Boże, ale z ciebie numer.

- Słuchaj. - Zmienił pozycję na fotelu. - Osobiście mam głęboko w dupie to, kto opracuje zabezpieczenia, byleby działały. Niektórym jednak nie podoba się to, że człowiek o tak mętnych powiązaniach, jak Roarke, wsadza nos w tak delikatne sprawy.

- Podkopujecie więc pozycję Securecompu, uwijacie się jak pszczółki, żeby wyprzedzić Roarke'a, a wszystko tylko po to, żebyście potem mogli walić się w okryte flagą piersi i zgarnąć sporą sumkę do budżetu.

- A w policji nowojorskiej wszystko jest cacy? Macie tu system doskonały?

- Nie, ale ja nikogo nie kantuję tylko po to, by dokonać aresztowania. - Włączyła się w ruch uliczny. - Mam wielką ochotę wysadzić cię tu, przed tą miłą kafejką, w której przesiadują ćpuny uzależnione od zeusa.

- Daj spokój, Dallas, ręka rękę myje. Musimy obejrzeć komputery, które skonfiskowałaś i trzymasz pod kluczem. Te, które zabrałaś z miejsc zbrodni. A przynajmniej raporty z ich skanu i analizy. Sąd Ostateczny ma wirusa. Nawet Roarke nie da rady skompletować wystarczająco dobrego zespołu, by w porę dokończyć prace nad programem zabezpieczającym. Tylko my możemy to zrobić. A bez tego programu możemy stanąć w obliczu kryzysu na skalę wręcz biblijną.

Te słowa ściągnęły gniew Boga. Eve poczuła uderzenie gorąca i zobaczyła oślepiający błysk. Szyba eksplodowała do wewnątrz, zasypując jej twarz pyłem.

Instynktownie obróciła kierownicę w bok, wcisnęła hamulce, ale koła nie miały już styczności z drogą. Jak przez mgłę zorientowała się, że wóz wzbił się w powietrze.

Krzyknęła zduszonym głosem do Sparrowa, by się trzymał, i przez kłęby dymu zobaczyła wirujący świat. Wóz runął na ziemię, pas bezpieczeństwa zerwał się pod wpływem siły uderzenia. Eve przekoziołkowała do przodu, żołądek podjechał jej do gardła, zadzwoniło w uszach, po czym zwaliła się całym impetem na poduszki powietrzne, które rozłożyły się z głośnym trzaskiem. Ostatnie, co zapamiętała, to smak jej własnej krwi.

Szybko oprzytomniała; zapach dymu i krzyki dowodziły, że była nieprzytomna nie dłużej niż minutę lub dwie. To i fakt, że ból nie zdążył jeszcze w pełni dotrzeć do jej mózgu. Jej samochód - a właściwie jego szczątki - leżał na dachu, jak żółw przewrócony na skorupę.

Wypluła krew i zmieniła pozycję na tyle, by sięgnąć ręką do szyi Sparrowa i sprawdzić tętno. Wyczuła słaby puls. ale jej dłoń lepiła się od krwi ściekającej mu po twarzy.

Usłyszała wycie syren, tupot nóg, wykrzykiwane komendy, w których powtarzało się słowo „policja”. Pomyślała jak przez mgłę: „Jeżeli człowiek chce sobie polatać, nie wyłączając opcji naziemnej, dobrze jest zrobić to w pobliżu komendy miejskiej”.

- Jestem na służbie: - krzyknęła i zaczęła przeciskać się tyłem przez zmiażdżone drzwi i szybę od strony kierowcy. - Porucznik Dallas. W środku jest uwięziony cywil, mocno krwawi.

- Spokojnie, pani porucznik, karetka już jedzie. Proszę się nie ruszać, dopóki...

- Zabierzcie mnie stąd w cholerę. - Próbowała zaprzeć się czubkami butów o asfalt. Wysunęła się na kilka centymetrów, kiedy czyjeś ręce złapały ją za nogi i biodra i ostrożnie wyciągnęły z wraku.

- Jak się czujesz?

Udało jej się skupić wzrok na twarzy człowieka, który jej pomógł, i poznała w nim detektywa Baxtera.

- Widzę ciebie, więc nie najlepiej. Ale chyba jestem tylko poobijana. Z pasażerem jest źle.

- Próbują się do niego dostać.

Skrzywiła się, kiedy Baxter przesunął po niej dłońmi, szukając złamań.

- Nie myśl sobie, że przy okazji mnie obmacasz.

- Cóż, muszę korzystać, póki mogę. Jesteś trochę pokaleczona, a twoje zgrabne ciałko pewnie będzie całe w sińcach.

- Piecze mnie ramię.

- Dasz mi w zęby, jak tam zajrzę?

- Nie tym razem.

Odchyliła głowę do tyłu i zamknęła oczy, kiedy rozpiął jej poszarpaną koszulę.

- Wygląda to na otarcia od pasów - powiedział.

- Chcę wstać.

- Siedź spokojnie, dopóki nie obejrzy cię lekarz.

- Pomóż mi wstać, Baxter, do cholery. Chcę obejrzeć szkody.

Podniósł ją na nogi. Ponieważ nie zrobiło jej się ciemno przed oczami, uznała, że miała szczęście.

Tego samego nie można było powiedzieć o Sparrowie. Kiedy obracający się wóz wpadł bokiem na maksibus, strona pasażera przyjęła na siebie główną siłę uderzenia. Trueheart i mundurowy policjant usiłowali odgiąć metal blokujący dostęp do rannego.

- Jest uwięziony między drzwiami a deską rozdzielczą! - krzyknął Trueheart. - Zdaje się, że ma złamaną nogę, rękę chyba też. Ale oddycha.

Eve cofnęła się o krok, kiedy przybiegli sanitariusze. Jeden z nich wsunął się do wraku od strony kierowcy, przez ten sam otwór, którym wyczołgała się ona. Rozległy się okrzyki pełne żargonu medycznego, padły komendy. Słysząc wymieniane uwagi o obrażeniach szyi i kręgosłupa, Eve zaklęła.

Spojrzała na samochód.

- Jezu Chryste.

Maska praktycznie przestała istnieć. Został tylko poczerniały, stopiony metal Szyba rozsypała się w proch, z którego wciąż unosił się dym.

- Wygląda, jakby...

- Jakby został trafiony pociskiem krótkiego zasięgu - dokończył za nią Baxter. - Nie byłoby z ciebie co zbierać, gdybyś dostała z boku, a tak tylko przód został lekko draśnięty. Właśnie jechałem na komendę, kiedy zobaczyłem błysk i smugę. Coś huknęło i twój samochód przeleciał dokładnie nad moim. Strzelił w górę, spadł, przekoziołkował trzy razy i zaczął wirować jak bączek. Staranował kilka wozów, zmiażdżył ślizgowiec, wskoczył na krawężnik, wrócił na jezdnię, a potem rąbnął w maksibus jak torpeda.

- Ofiary cywilne?

- Nie wiem.

Widziała kilkoro rannych, słyszała szlochanie i krzyki. Hot dogi sojowe, tubki z napojami i lizaki walały się po ulicy i chodniku jak jakiś makabryczny bufet.

- Pasy trzymały do ostatniej chwili. - Bezwiednie starła ze skroni strużkę krwi. - Gdyby nie one, Bóg raczy wiedzieć... Dzięki wzmocnionemu dachowi nie zgniotło nas jak puste kartony po mleku. Najgorsze uszkodzenia są od strony pasażera. On wyszedł na tym fatalnie.

Baxter patrzył, jak sanitariusze przypinają nieprzytomnego mężczyznę do noszy.

- To twój znajomy? - Nie.

- Ty tak kogoś wkurzyłaś, że odpalił w ciebie pocisk, czy on?

- Dobre pytanie.

- Musi cię obejrzeć lekarz.

- Pewnie tak. - Ból zaczynał przebijać się przez adrenalinę i szok. - To denerwujące. Naprawdę. I wiesz co? W dziale zamówień mam przechlapane.

Wyżyją się na mnie, a potem wcisną mi za karę jakiegoś gruchota.

Pokuśtykała do krawężnika i usiadła pośród zamieszania i hałasu. Wykrzywiła groźnie usta na widok sanitariusza idącego ku niej z apteczką.

- Nawet nie myśl o tym, żeby coś mi wstrzyknąć - powiedziała - jeśli ci życie miłe.

- Chce pani, żeby bolało, pani sprawa. - Sanitariusz wzruszył ramionami i otworzył apteczkę. - Ale zobaczmy, jak to wygląda.

Minęły dwie godziny, zanim wróciła do domu, i w dodatku musiała zabrać się z Baxterem, bo zabroniono jej prowadzić. Inna sprawa, że i tak nie mogła złamać zakazu, gdyż nie miała czego prowadzić.

- Pewnie powinnam cię teraz zaprosić do siebie na drinka czy coś.

- Owszem, ale muszę podziękować. Jestem umówiony. Zanosi się na gorącą randkę, a już jestem spóźniony.

- Dzięki za podwiezienie.

- Na lepszą ripostę cię nie stać? Źle z tobą. Weź pigułkę, Dallas - zasugerował, kiedy obolała gramoliła się z samochodu. - Przekimaj się trochę.

- Czuję się dobrze. No, spadaj, cipka czeka.

- To już lepiej. - Zachichotał radośnie i odjechał. Pokuśtykała do drzwi, ale nie udało jej się ominąć Summerseta. Spojrzał na nią z góry i pociągnął nosem.

- Widzę, że udało się pani zniszczyć kilka kolejnych sztuk odzieży.

- Tak, pomyślałam, że poszarpię je trochę i podpalę sobie na grzbiecie, żeby zobaczyć, co się stanie.

- Zakładam, że pani wóz jest w podobnym stanie, ponieważ go tu nie widzę.

- Został z niego złom. Ale taki był zawsze. - Ruszyła w stronę schodów, ale Summerset stanął jej na drodze i wziął na ręce kota, usiłującego wdrapać się na nogi Eve.

- Na litość boską, pani porucznik, proszę skorzystać z windy. I dobrze by było, gdyby wzięła pani coś od bólu teraz, dopóki może to pani zrobić sama i oszczędzić sobie upokorzenia.

- Muszę to rozchodzić, bo inaczej zesztywnieję i upodobnię się do ciebie. - Wiedziała, że jest uparta i zachowuje się głupio, ale poszła na górę schodami. Najgorsze było to, że gdyby Summerset nie zaczaił się na nią pod drzwiami, skorzystałaby z tej cholernej windy.

Kiedy dowlokła się do sypialni, była zlana potem, więc zerwała z siebie zniszczone ciuchy, rzuciła broń i komunikator na łóżko i pojękując, weszła pod prysznic.

- Natrysk na połowę mocy - zakomenderowała. - Trzydzieści osiem stopni.

Łagodny, gorący strumień najpierw parzył, potem koił. Oparła się dłoń - i mi o wyłożoną kafelkami ścianę, pochyliła głowę i pozwoliła, by woda spływała po jej ciele.

O kogo im chodziło?, zastanawiała się. O nią czy o Sparrowa? Mogłaby się założyć, że celem była ona. Sparrow i cywile, którzy znaleźli się na linii ognia, to były tylko straty uboczne. Dlaczego jednak ktoś miałby chcieć ją zabić i czemu nie postarał się lepiej?

Niechlujstwo, niechlujstwo, pomyślała. To wszystko zrobiono tak niechlujnie.

- Wyłącz natrysk - mruknęła i czując się już nieco lepiej, wyszła spod prysznica.

Wiedziała, że serce nie powinno było jej skoczyć do gardła na widok Roarke'a. Summerset - podły kapuś - na pewno mu wszystko powiedział.

- Lekarze zwolnili mnie do domu - powiedziała pospiesznie. - Jestem poobijana, to wszystko.

- Widzę. Odpuść sobie kabinę suszącą. Gorące powietrze nie wyjdzie ci na dobre. Weź. - Wziął ręcznik kąpielowy, podszedł do niej i otulił ją delikatnie. - Mam wmusić w ciebie środek przeciwbólowy?

- Nie.

- To już coś. - Musnął palcami otarcia na jej twarzy. - Może i się na siebie gniewamy, Eve, ale powinnaś była mnie zawiadomić. Nie chcę dowiadywać się z serwisów informacyjnych, że miałaś wypadek.

- Nie podali nazwisk... - zaczęła i umilkła.

- Nie musieli.

- Nie pomyślałam o tym. Przepraszam, naprawdę nie pomyślałam. To nie dlatego, że jestem na ciebie... sama nie wiem, co czuję. Nie myślałam o mediach, nie przyszło mi do głowy, że dowiesz się czegokolwiek, zanim wrócę do domu i sama ci o wszystkim opowiem.

- Dobrze. Musisz się położyć.

- Wezmę tabletkę, ale kłaść się nie będę. Zastępca dyrektora Sparrow jest w ciężkim stanie. Był ze mną. Ma uszkodzony kręgosłup i poważny uraz głowy. Ze strony pasażera zostało... Sama nie wiem, Jakim cudem przeżył. To był pocisk rakietowy krótkiego zasięgu. - Odgarnęła włosy do tyłu, poszła do sypialni i usiadła.

- Powiedziałaś „pocisk rakietowy”?

- Uhm. Pewnie odpalony z jednej z tych zmyślnych przenośnych wyrzutni. Zamachowiec musiał strzelać z dachu któregoś z budynków stojących naprzeciwko komendy. Obserwował mnie. A może Sparrowa, ale myślę, że mnie. Po co? Żeby przeszkodzić w śledztwie? Żeby dobrać się do ciebie? Jedno i drugie? - Pokręciła głową. - A może po to, żeby narobić kłopotów OBW, wywołać wrażenie, że niby zlikwidowali policjantkę, która nie chciała im oddać śledztwa. Albo rzucić podejrzenie na terrorystów.

Roarke podał jej małą niebieską pigułkę i szklankę wody.

- Daj słowo, że połkniesz, bo inaczej będę musiał sprawdzić, czy nie chowasz jej pod językiem.

- Nie mam ochoty na erotyczne zabawy. Zostaw mój język w spokoju. Połknę to.

Usiadł obok niej i jego oczy nabrały nieco cieplejszego wyrazu.

- A czemu nie miałyby stać za tym OBW czy Sąd Ostateczny?

- Bo to za mało dyskretne, jak na nich. Odpalić pocisk w wóz policyjny w centrum Nowego Jorku, w godzinach szczytu? Nie, gdyby chcieli mnie się pozbyć, znaleźliby bardziej subtelny sposób i nie załatwiliby przy okazji jednego z zastępców dyrektora.

- Zgadza się.

- Co to, jakiś test?

- Lekarze puścili cię do domu, ale wyglądasz, jakbyś wpadła pod ciężarówkę. Chcę zobaczyć, czy przynajmniej zachowałaś jasność umysłu. Dlaczego więc nie mógłby tego zrobić Sąd Ostateczny? Ci ludzie nie słyną z subtelności.

- Po pierwsze, technoterroryści nie wysyłają w bój ludzi z wyrzutniami rakiet. Dlatego są technoterrorystami - Gdyby nawet wyłamali się ze schematu, nie chybiliby. A ten strzał był niecelny. Gdyby trafił pół metra dalej, w bok samochodu, nic by z nas nie zostało. Próbując zabić glinę i szpicla czy też tylko agenta, technoterroryści postaraliby się lepiej. Poza tym myślę, że porwaliby się na ambitniejszy cel. Skoro udało im się ulokować swojego człowieka w takim punkcie, czemu nie mieliby użyć większej zabawki, by przynajmniej częściowo zniszczyć komendę? Gdyby to zrobili, mieliby zapewniony rozgłos, na którym tak im zależy. Niszcząc samochód, zasłużyli tylko na krótką wzmiankę w mediach. To błahostka. Ten zamach wziął się z desperacji lub gniewu, nie z chłodnej kalkulacji. Jak mi idzie?

- Wygląda na to, że twój mózg zbytnio nie ucierpiał. - Wstał i podszedł do okna. - Czemu nie powiedziałaś, że wezwali cię do Tower?

- Stąpamy po kruchym lodzie - powiedziała po chwili. - Nie podoba mi się to, nie chcę się czuć, jakbyśmy... jakbyśmy się od siebie oddalali. Ale tak to wygląda.

- Fakt.

- Dziś ktoś próbował mnie zabić. Zamierzasz go dopaść?

Roarke się nie odwrócił.

- To co innego, Eve. Muszę... wziąć poprawkę na twoją pracę, na to, co robisz, na co się narażasz. Kocham cię i dlatego muszę pogodzić się z tym, kim jesteś i czym się zajmujesz. Dużo mnie to kosztuje.

Dopiero teraz odwrócił się i spojrzał na nią tymi niesamowitymi niebieskimi oczami.

- Bardzo dużo.

- Sam dokonałeś wyboru. Nikt cię do niczego nie zmuszał.

- Nieprawda, nie miałem wyboru od chwili, kiedy pierwszy raz cię zobaczyłem. Z tym, co zagraża ci teraz, mogę się pogodzić i podziwiam cię za to, że stawiasz temu czoło. Z tym, z czym miałaś do czynienia dawniej, do czego zostałaś zmuszona, kiedy nie mogłaś się bronić, pogodzić się nie mogę.

- To niczego nie zmieni.

- Zależy, jak na to spojrzeć. Czy zmienia coś wsadzenie zabójcy za kratki, kiedy jego ofiara leży już w ziemi? Ty jesteś o tym przekonana, ja też. A dyskusja na ten temat w tej chwili jeszcze bardziej oddali nas od siebie. Oboje mamy dużo pracy.

- To prawda. - Wstała. Powiedziała sobie, że ustoi na własnych nogach. Musi. Z jego pomocą czy bez.

- Zanim nam tak niegrzecznie przerwano, Sparrow powiedział mi, że Bissel był podwójnym agentem. OBW zdobywała za jego pośrednictwem informacje dotyczące Sądu Ostatecznego i podrzucała terrorystom spreparowane materiały, za które dostawał od nich pieniądze. To była ryzykowna gra. Wciągnęli w nią Revę z uwagi na stanowisko, jakie zajmowała w Securecompie. Chcieli mieć dojście do twoich badań i projektów, zwłaszcza ostatnio, do tego objętego Kodem Czerwonym. Chcą, i to zdaje się bardzo, opracować program antywirusowy, zanim zrobisz to ty.

- Pewnie nie mogą znieść myśli, że taka technologia miałaby dostać się w ręce prywatnego sektora. Sprytnie to rozegrali, posługując się Bisselem. Działał na dwu frontach, z jednej strony wykorzystywał Revę, by zdobyć informacje o Securecompie, z drugiej - podawał się za chciwego zdrajcę, by poznać tajemnice Sądu Ostatecznego.

- Brat szantażował go z powodu jego romansów. To było na rękę tym z OBW. Sparrow twierdzi, że nie wiedzą, gdzie jest Carter Bissel. Może mówi prawdę, ale jakoś nie mogę uwierzyć, że tamten facet był, ot, zwyczajnym szantażystą. Nie miałby powodu, aby zniszczyć swoje komputery i zniknąć czy tez zostać uprowadzony. To mi nie pasuje.

- Ten, kto potrafi grać rolę zdrajcy, równie dobrze może nim być. Uśmiechnęła się z aprobatą.

- Otóż to.

Niechętnie, bo niechętnie, ale musiała przyznać, że środek przeciwbólowy dobrze jej zrobił. Mimo to była tak poobijana, że nawet cienkie bawełniane spodnie i luźny t - shirt strasznie jej ciążyły. Widząc, jak Peabody krzywi się na jej widok, Eve uznała, że ani chybi wygląda gorzej, niż się czuje.

- Nie wyglądasz na zdatną do tego, żeby mi przywalić - zaczęła Delia - więc spytam wprost. Nie sądzisz, że powinnaś leżeć w szpitalu?

- Pozory mylą. Nie, nie powinnam leżeć w szpitalu i tak, jestem zdatna do tego, żeby ci przywalić. Co z Powellem?

- Jeden impuls o maksymalnej mocy z ręcznego lasera tak, jak to stwierdziliśmy na miejscu zbrodni, Czas zgonu: wczoraj, dziesiąta piętnaście rano. Brak śladów włamania. Ekipa śledcza uważa, że zabójca posłużył się kluczem uniwersalnym. Zaginęły dowód Powella, kod jego samochodu i przepustka służbowa. Nie rozmawiał z nikim przez łącze domowe od poprzedniego popołudnia, kiedy to zamówił pizzę w pobliskiej restauracji. Za to ktoś dzwonił do niego w dniu śmierci, parę minut po ósmej rano. Kiedy rozespany Powell odebrał, rozmówca się rozłączył. Ustaliliśmy, że skorzystał z publicznego łącza na stacji metra trzy przecznice od miejsca zbrodni. Wniosek: zabójca upewnił się, że Powell jest w domu i śpi. Dał mu dość czasu, by znów zasnął, po czym dostał się do mieszkania i go zabił.

- Co mówi ekipa śledcza?

- Na razie przeprowadzili tylko wstępne przeszukanie, ale nie znaleźli żadnych odcisków palców poza tymi należącymi do ofiary, żadnego DNA, żadnych śladów. Mam za to zeznanie sąsiadki, niejakiej pani Lance, która wracając z zakupów około wpół do jedenastej, widziała wychodzącego z budynku mężczyznę. Rysopis jest zgodny z rysopisem Angela podanym przez Sibresky'ego.

- Co z portretem pamięciowym? Jest już?

- Prace trwają. Kiedy ostatnio dzwoniłam na komendę, powiedziano mi, że Sibresky nie wykazuje chęci do współpracy i nie jest zbyt rozmowny. Obiecałam rysownikowi przepustkę za kulisy podczas następnego koncertu Ma - vis Freestone w Nowym Jorku, jeśli będzie miał coś dla nas dziś po południu.

- Dobra łapówka. Jestem z ciebie dumna.

- Miałam doskonałą instruktorkę.

- Później się będziesz podlizywać. Widziałaś się z McNabem?

Peabody zrobiła pokerową minę.

- Zajrzałam tylko do laboratorium, żeby zobaczyć, jak im idzie.

- Tak, i klepnąć go w ten kościsty tyłek.

- Niestety, w czasie mojej wizyty siedział na tymże kościstym tyłku, ten cel mojej misji nie został więc zrealizowany.

- Ponieważ moja rozpalona wyobraźnia uporczywie podsuwa mi obraz rzeczonego kościstego tyłka, przejdźmy do innych celów tej twojej misji. Jak idą prace?

Delia miała ochotę spytać, czemu Eve sama tego nie sprawdziła, ale napięcie wyczuwalne między nią a Roarkiem wystarczało za wszelką odpowiedź.

- Słychać dużo żargonu technicznego i bardzo wymyślnych przekleństw. Roarke tak fajnie mówi „szlag by to”. Tokimoto jak zwykle zasuwa, aż wióry lecą, Reva działa jak natchniona. McNab jest w siódmym niebie, dłubie w komputerach aż miło. Ale najwięcej powiedziało mi zachowanie Feeneya. Ma taki błysk w oku. Zdaje się, że są już blisko.

- Podczas gdy oni walczą o ocalenie demokratycznego świata, spróbujmy znaleźć sprawcę kilku zabójstw.

- Przepraszam, pani porucznik - powiedziała Delia, kiedy zapikał jej komunikator. - Zajmę się tą drobnostką, jak tylko odbiorę. Detektyw Peabody - oznajmiła. - Hej, Lamar, masz coś dla nas?

- A masz dla mnie przepustkę za kulisy?

- Dałam słowo, nie?

- No to mam dla ciebie tę buźkę. Jak ci ją wysłać?

- Faksem laserowym! - zawołała Eve zza biurka. - Na mój numer domowy. Chcę mieć to w formie wydruku i na komputerze.

Peabody przekazała rysownikowi jej polecenia i poszła odebrać faks osobiście.

- Lamar jest dobry. Pewnie zarabiałby więcej, gdyby malował portrety, zamiast szkicować facjaty bandziorów. Adonisem to ten Angelo nie jest - dodała, podając wydruk Eve. - Ale nie jest też tak szpetny, jak twierdził Sibresky. Blizna psuje ogólne wrażenie.

- I przyciąga oko, prawda? To ona zostaje w pamięci. W dodatku jest wielka i paskudna, więc nie przyglądasz się facetowi zbyt uważnie, bo to byłoby niegrzeczne.

- Sibresky nie miał takich skrupułów.

- Odnoszę wrażenie, że Sibresky nie grzeszy nadmiarem delikatności i dobrego wychowania. Zabawmy się w coś, Peabody.

- Serio? Chętnie.

- Najpierw pójdziesz do kuchni po dzbanek kawy i... coś jeszcze. Na pewno jest tam coś do jedzenia.

- Głodna jesteś?

- Nie, żołądek mi się jeszcze nie uspokoił. Weź coś dla siebie.

- No, na razie ta zabawa wygląda obiecująco.

- Nie wracaj, dopóki cię nie zawołam.

- Jasne.

Eve odwróciła się do komputera i zatarła ręce.

- No to bawmy się.

Nie zajęło jej to długo, bo zarówno sam pomysł, jak i podejrzenie kiełkowały jej w głowie już od dłuższego czasu i wiedziała, co ma zrobić. Skorzystała z programu do obróbki zdjęć, wyświetliła obrazy na ekranach ściennych i wzięła się do pracy nad szczegółami.

- Dobra, Peabody, twoja kolej. I przynieś mi kawę.

- Powinnaś skosztować tego placka z jabłek i żurawiny. - Weszła z talerzem ciasta i kubkiem dla Eve. - Jest super.

- Co tu widzisz?

Delia oparła się biodrem o krawędź biurka i nabrała ciasta na łyżeczkę.

- Portret pamięciowy podejrzanego znanego pod imieniem Angelo.

- Dobrze. Komputer, podziel ekran, zachowując obecny obraz, i pokaż obraz CB - 1.

PROSZĘ CZEKAĆ... OBRAZ GOTOWY.

- Co teraz widzisz?

- Cartera Bissela obok podejrzanego. - Zmarszczyła brwi i choć natychmiast domyśliła się, do czego zmierza Eve, pokręciła głową. - Zgaduję, że „Angelo” to przebranie. Nie sądzę, żeby krył się za nim Carter Bissel. Nic w jego aktach nie wskazuje, by był specem od charakteryzacji. Owszem, dałby radę kupić perukę i przylepić sobie wąsy. Może nawet wpadłby na pomysł z blizną. Ale zarys szczęki się nie zgadza, a implant wystających zębów zmieniłby kształt ust, nie szczęki. Potrzeba byłoby czegoś więcej, a nawet jeśli Kade pracowała nad nim albo z nim przez kilka miesięcy, jak mógłby nabrać takiej wprawy w kamuflażu?

Wzięta do ust następny kęs placka, nie odrywając oczu od obu obrazów.

- Poza tym Carter Bissel ma większe uszy. To cecha charakterystyczna. Po uszach najłatwiej poznać człowieka. Jako Angelo mógłby je sobie powiększyć, nie zmniejszyć.

- Masz dobre oko, Peabody. Ale patrz i się ucz.

18

Peabody jadła placek i patrzyła, jak Eve kopiuje włosy z pierwszego obrazu na drugi.

- Wiesz, możesz zrobić to wszystko za jednym zamachem, wystarczy wprowadzić jedną komendę...

- Wiem, że mogę - powiedziała Eve ze złością. - Ale wtedy nie miałoby to sensu. Kto wymyślił tę zabawę?

- Kurczę, aleś ty nerwowa. To pewnie przez tę rakietę, którą w ciebie odpalili.

- Gadaj tak dalej, a następną wystrzelę ci prosto w tyłek.

- Dallas, wiesz, jak lubię takie słodkie słówka. - Przyjmując wygodniejszą pozycję, Peabody oblizała łyżeczkę i pomachała nią w stronę ekranu. - No dobra, dodałaś fatalną fryzurę, ale to nie zmienia struktury szczęki ani wielkości i kształtu uszu. Poza tym według świadka Angelo był szczuplejszy, dużo szczuplejszy od Cartera Bissela. O co najmniej osiem kilo. Według danych z dowodu tożsamości Bissel miał lekką nadwagę. Świadek twierdzi, że Angelo był smukły i wysportowany. I znów, przebierając się można sobie dodać kilka kilogramów, ale zrzucić? Nie da rady. Gdyby to było możliwe, pierwsza bym to zrobiła.

- Jeśli znudziła ci się zabawa, bierz placek i spadaj. Komputer, skopiuj bliznę z twarzy numer jeden na twarz numer dwa.

- Zabójca dostał się do mieszkania Powella tak sprytnie, jak do domu, w którym był Bissel. - Podczas gdy komputer wykonywał polecenie, Peabody grzebała łyżeczką po talerzyku, sprawdzając, czy nie umknął jej jakiś okruch placka. - Musi więc być doświadczony albo dobrze wyszkolony. Poza tym wszystkie zabójstwa zostały popełnione z wyjątkowo zimną krwią, nawet to pierwsze, upozorowane na zbrodnię z namiętności. Dowodzi tego właśnie fakt jej upozorowania.

- Nikt temu nie przeczy. Znajdź mi lepiej motyw. Komputer, przyjmij, że przednie górne zęby w twarzy numer jeden to implant. Oblicz stosowne parametry i skopiuj go na obraz numer dwa.

- Mogła to być po prostu fuszerka którejś z tajnych organizacji, jednej albo drugiej strony. Albo, tak sobie pomyślałam... coś w rodzaju wojny gangów. Wirus jest gotowy, więc Sąd Ostateczny chce go użyć, wiedząc, że trwają prace nad programem zabezpieczającym. OBW i jej pomagierzy wywołują zamieszanie, żeby w tym przeszkodzić i unieszkodliwić lub zniszczyć wirusa. Tymczasem Sąd Ostateczny sieje zamęt dla zamętu, bo w końcu od tego są terroryści, a poza tym chce rozproszyć zasoby przeciwnika i opóźnić prace nad zabezpieczeniami przynajmniej dotąd, aż zainwestowany czas, wysiłek i pieniądze przyniosą efekty. Jedna strona zabija dwóch agentów, druga pozbywa się potencjalnego zagrożenia, jakie stanowi Chloe McCoy. Jedni porywają brata agenta, drudzy wykradają jego zwłoki i dokonują spektakularnego zamachu na policjantkę prowadzącą śledztwo. Eskalacja wojny szpiegów - podsumowała Delia ze wzruszeniem ramion. - Nie jest to może tak odjechane, jak filmy z Bondem, ale zakręcone jak diabli. Mam wrażenie, że szpiedzy lubią zawiłości.

- Spójrz na obrazy, Peabody.

Dziewczyna wykonała polecenie i lekko postukała łyżeczką w zęby.

- Widzę podobieństwo, w zasadzie tylko powierzchowne, między obiema twarzami. Dallas, gdybyś walnęła tam moją fotkę i zaczęła obrabiać ją w komputerze, nawet mnie mogłabyś upodobnić do Angola. Ale nie rób tego, bo dopiero co jadłam.

- Nadal czepiasz się różnicy między zarysem szczęki a uszami?

- Gdybyś poszła z tym do sądu, wywaliliby cię za drzwi.

- Chyba masz rację. Komputer, zamknij obraz numer dwa i zastąp go obrazem numer trzy.

Peabody ściągnęła brwi, kiedy na podzielonym ekranie pojawiły się dwa portrety Angela.

- Nie rozumiem.

- Czego nie rozumiesz?

- Po co pokazujesz mi dwa portrety tego samego człowieka?

- Słucham? Pewna jesteś, że to ten sam człowiek? Może od tych fikołków w samochodzie wzrok mi się popsuł.

- Masz tam dwóch Angelów - jednego obok drugiego. - Delia odwróciła się do Eve i przyjrzała jej się z niepokojem. - Słuchaj, jeśli nie chcesz iść do szpitala, może wezwij Louise. Na pewno zgodzi się tu przyjechać.

- Nie chcę zawracać głowy zapracowanej doktor Dimatto. Zobaczmy, co... aha, już wiem. Co innego miałam zrobić. Komputer, usuń wszystkie retusze z obrazu numer trzy i pokaż oryginał.

Eve odchyliła się na oparcie krzesła z triumfalnym uśmiechem, a Peabody z wrażenia upuściła łyżeczkę.

- To Bissel! Blair Bissel.

- Nie da się ukryć. Wiesz, zaczynam myśleć, że doniesienia o jego śmierci były mocno przedwczesne.

- Wiem, że miałaś taką teorię, ale nie sądziłam, że mówisz poważnie.

DNA, i linie papilarne były Blaira Bissela. Własna żona go zidentyfikowała.

- Po przeszkoleniu w OBW i kilku latach pracy, nawet w charakterze niskiego rangą agenta, powinien umieć sfałszować akta, zamienić swoje dane na dane Cartera i vice versa. Trzeba dodać do tego fakt, że zwłoki były zmasakrowane, Reve Ewing doznała szoku, a Carter Bissel najprawdopodobniej niedawno poddał się operacji plastycznej, by uwypuklić swoje i tak duże podobieństwo do brata. Ciało ważyło więcej niż podał w dokumentach Blair, ale ludzie często odejmują sobie parę kilo, wypełniając oficjalne papiery. Kto by zwracał uwagę na takie drobiazgi.

- Ja zawsze odejmuję sobie pięć. Nie wiem, czemu. Taki nawyk.

- Spodziewamy się zobaczyć Blaira Bissela, więc go widzimy. Dlaczego mielibyśmy podawać w wątpliwość tożsamość ofiary?

- Ale po co on miałby na to pójść? To znaczy, Carter? Przecież nie było śladów przemocy, nie został skrępowany. Jak zmusić kogoś do poddania się operacji plastycznej?

- Zapłacić mu. Pieniędzmi, seksem, może jednym i drugim. Zróbmy starszego braciszka w konia i przy okazji przelećmy jego laskę. Musieli się naprawdę serdecznie nienawidzić.

- Jest wielka różnica między serdeczną nienawiścią a rozmyślnym, zaplanowanym z zimną krwią zabójstwem własnego brata i kochanki. Jeśli Kade pomogła wciągnąć Cartera w pułapkę...

- To znaczy, że Blair od samego początku zamierzał ją załatwić. Tak właśnie myślę. Jak chcesz upozorować własną śmierć, zrób to z rozmachem. Brutalnie, tak by przynajmniej na jakiś czas splamić krwią ręce żony, a oprócz tego pozbyć się uciążliwego sępa i jednej z osób, które znały cię na tyle dobrze, by móc pokrzyżować ci szyki. Nazwą cię oszustem, kłamcą, draniem. I co z tego, skoro nie żyjesz.

- Muszę to przemyśleć. - Peabody odepchnęła się od biurka i zaczęła chodzić tam i z powrotem. - Zgodnie z tą teorią Blair i Kade wykiwali Cartera za plecami OBW.

- Może początkowo działali za zgodą agencji, pewnie tak było, ale w którymś momencie zerwali się ze smyczy.

- Skorzystali z okazji, by uwolnić się od szantażysty.

- Po części. Chodziło o pieniądze, przygodę, ryzyko. Sądząc z portretów psychologicznych, to wszystko ich pociągało. Ale mieli wyższe cele. Jedź dalej.

- Cholera. Blair był pośrednikiem, z upoważnienia OBW współpracował z Sądem Ostatecznym. Dostarczał im za pieniądze wybrane wiadomości, wyrabiając sobie opinię informatora, zdrajcy i wolnego strzelca. Elementem jego kamuflażu było małżeństwo z Revą Ewing, zaplanowane przez OBW.

- No i mamy szpiegostwo przemysłowe, lukratywny interes. W ostatnich dziesięcioleciach sprywatyzowano tyle banków danych, że OBW musi konkurować z firmami cywilnymi.

- Takimi jak Securecomp.

- I dziesiątkami innych, porozrzucanych po całym wszechświecie. OBW postarała się, by do jej siedzib trafiły urządzenia podsłuchowe Bissela. I zwróć uwagę na coś jeszcze, Peabody. Zawsze trzeba przygotować plan awaryjny. W razie czego musisz mieć możliwość, by wszystkiego się wyprzeć. Jak sądzisz, jaki plan B opracowali twórcy lej przemyślnej strategii na wypadek, gdyby któreś z urządzeń podsłuchowych w rzeźbach zostało wykryte?

Peabody stanęła przed ekranami i wbiła wzrok w obie twarze.

- Blair Bissel, kozioł ofiarny.

- A żebyś wiedziała. Reva, jako najbliższa mu osoba, poszłaby na odstrzał razem z mężem i ucierpiałby na tym Securecomp. Prawdopodobnie, a nawet na pewno postawiono by im zarzut, że pracowali razem. W końcu byli małżeństwem.

- Czyli jednak szukali kozia ofiarnego.

- Trzeba być gotowym na każdą ewentualność. Blair pracował w organizacji dość długo, by przyszło mu to do głowy. A jeśli nie jemu, to Kade.

- Dlatego podjął działania, by zapewnić sobie bezpieczeństwo? - Delia pokręciła głową. - I to drastyczne.

- Nie chodziło tylko o ochronę własnej skóry. Dorzuć do tego satysfakcję z zemsty na bracie - szantażyście, OBW, ludziach, rządzie, który gotów był go wykorzystać i usunąć w razie niepowodzenia. I kupę forsy.

- Od technoterrorystów? Zawiera z nimi układ. Proponuje informacje za plecami przełożonych. Ważne informacje.

- Jest łącznikiem między organizacjami A i B i z tego względu wie o nich więcej niż one o sobie nawzajem. Bo to on przekazuje informacje. Ma nad tym kontrolę. Człowiekowi o jego osobowości ta świadomość mogła uderzyć do głowy. Czemu nie miałby wziąć więcej? Więcej kontroli, więcej władzy, więcej pieniędzy - i potem się wycofać? A mógł tego dokonać tylko w jeden sposób. Gdyby zdradził, obie strony zaczęłyby na niego polować.

- Ale jeśli uznają, że umarł, dadzą mu spokój.

- O właśnie. Do tego trzeba dorzucić fakt, że OBW zajęta jest sprzątaniem bałaganu, który po sobie zostawił, gliny skupiają się na podejrzanej, którą podał im na tacy, a jedyna osoba, która znała jego plany, nie żyje. Nic, tylko wylegiwać się i obrastać w tłuszcz.

- Więc co poszło nie tak? Czemu nie siedzi na plaży na jakiejś tropikalnej wyspie, siorbiąc poncz z rumem i licząc pieniądze?

- Może nie dostał obiecanej zapłaty. Tak to jest, jak człowiek zaufa terrorystom. Został jednak na tyle dobrze wyszkolony, by przygotować własny plan awaryjny. Dał coś McCoy. Musiał po to wrócić. A ona musiała z powodu tego czegoś umrzeć.

- Tyle że detektyw prowadząca śledztwo nie uwierzyła w winę podanej na tacy podejrzanej. A że policja postanowiła dokładniej zbadać sprawę, zaczęli się nią interesować też inni.

- Tak, wszystko diabli wzięli, prawie od samego początku. Roarke ma fioła na punkcie Yeatsa, dawno nieżyjącego irlandzkiego pisarza. Tenże Yeats pisał kiedyś coś o tym, że wszystko jest w rozpadzie. W odśrodkowym wirze. To właśnie dzieje się z Blairem Bisselem.

- Jego rozpad trwa, odkąd weszłaś na miejsce pierwszej zbrodni.

- Jest zdesperowany, wkurzony i za dużo myśli. Tak się martwi o to, by chronić swój tyłek, że bez przerwy go wystawia. Musi pozostać martwy, musi odebrać pieniądze. Ciężko pogodzić jedno z drugim. Popełnił błąd, zabijając Powella i niszcząc zwłoki uznane za jego własne. To uniemożliwia ich ostateczną identyfikację, ale i kieruje podejrzenia z powrotem na niego. Tylko jemu mogło zależeć na pozbyciu się ciała.

- I wtedy próbuje zabić ciebie.

- Jak mówiłam, jest wkurzony. I zdesperowany. A wiesz, co jeszcze ukrywa pod tą swoją maską szpiega - konesera sztuki i kobiet, Peabody? To, że jest nieudacznikiem. Takim, który popełnia coraz to większe, bardziej spektakularne błędy, by ukryć te, które zrobił wcześniej. Uważa się za zimnego jak głaz zabójcę, ale jest samolubnym, zepsutym chłoptasiem bawiącym się w... jak mu tam było?... Jamesa Bonda i wściekającym się, kiedy mu nie wychodzi.

- Może nie jest zimny jak głaz, ale zabił czworo ludzi, mocno cię poobijał i posłał zastępcę dyrektora OBW do szpitala.

- Nie powiedziałam, że nie jest niebezpieczny. Wściekające się dzieci są cholernie niebezpieczne. Boję się ich jak diabli.

- Czyli twoim zdaniem mamy do czynienia z rozkapryszonym, niedojrzałym zabójcą, wyszkolonym przez OBW.

- Mniej więcej.

Peabody wypuściła powietrze ustami, zdmuchując z czoła równą jak od linijki grzywkę.

- To dość przerażające. Jak go złapać?

- Pracuję nad tym. - Eve już miała podnieść nogi na stół, ale mięśnie zaprotestowały przeszywającym na wskroś bólem. - Cholera.

- Popracuj lepiej nad sińcami.

- Na mózgu ich nie mam. Myśleć mogę. Ściągnijmy tu resztę zespołu, z cywilami włącznie, i obgadajmy sprawę.

- Chcesz, żeby pani Ewing w tym uczestniczyła?

- Dwa lata była jego żoną. Nawet jeśli dla niego było to tylko małżeństwo z rozsądku, musiała trochę go poznać. Jego nawyki, marzenia, kryjówki. Jeśli Sparrow przeżyje, odzyska przytomność i postanowi podzielić się z nami swoją wiedzą o Bisselu, tym lepiej, ale na razie Reva jest naszym najlepszym źródłem informacji.

- Chcesz jej powiedzieć, że mąż, o którego zabójstwo została oskarżona, twoim zdaniem nie tylko żyje, ale i wrobił ją w morderstwo?

- Jeśli tego nie przełknie, nie będziemy mieli z niej pożytku, więc nic nie stracimy. Przekonajmy się, czy ma charakter po matce.

Feeney wszedł, dyktując półgłosem do palmtopa jakieś liczby i kody poleceń. Jego brodę pokrywał rudosiwy zarost, pod oczami miał worki, w których zmieściłyby się zakupy na tydzień dla trzyosobowej rodziny - za to same oczy błyszczały.

- Zły moment, żeby mi przerywać, mała - powiedział do Eve. - Jesteśmy o krok od przełomu.

- Pojawił się nowy wątek w śledztwie, to też może być przełom. Gdzie reszta?

- Roarke i Tokimoto kończą serię testów, nie mogą tego ot tak zostawić, zwłaszcza po tym, ile wysiłku w to włożyli. Oczyściliśmy jeden z komputerów Kade o tyle, o ile się dało. McNab i Ewing już prawie skończyli przeinstalowywać... - Urwał i wydął wargi, dopiero teraz bowiem podniósł głowę i przyjrzał się Eve. - Mówili, że dostałaś w kość. Nie żartowali. Powinnaś przyłożyć sobie lód do oka.

- Sinieje? A niech to! - Delikatnie obmacała górną cześć kości policzkowej i ból przeszył ją aż po palce u nóg. - Wzięłam proszek. To nie wystarczy?

Peabody przyszła z kuchni z zimnym opatrunkiem.

- Jeśli pozwolisz żebym ci to założyła, chwilę będzie cię szczypało i będziesz głupio wyglądać. Ale przynajmniej tak nie spuchniesz i może nie wyrośnie ci wielkie limo.

- Zrób to, nie gadaj.

Eve zacisnęła zęby i dala się opatrzyć. Rwący ból zmienił się w szczypanie, co nie było dużą poprawą.

- O w mordę - skwitował ze współczującym grymasem McNab, kiedy wszedł niedbałym krokiem. - Słyszałem, że furę też straciłaś.

- Mata strata. Gdzie Reva?

- Zaraz przyjdzie. Musiała przypudrować nosek. Mogę coś zatankować? Mam pusty bak.

- Jest placek! - krzyknęła Delia, kierując się do kuchni. - Jabłkowo-żurawinowy.

- Placek? - powtórzył Feeney.

- O rany. Chcecie, to bierzcie. - Eve wyrzuciła ręce do góry. - Jedzcie, pijcie, weselcie się. Śledztwo w sprawie wielokrotnego zabójstwa nie może obyć się bez placka.

- Przyniosę ci coś zimnego do picia - zaproponowała Peabody. - Pewnie powinnaś przyjmować dużo płynów.

I tak Eve została sama w gabinecie, zachodząc w głowę, jak do tego doszło, że tak łatwo straciła kontrolę nad swoim zespołem.

Kłopoty małżeńskie, stwierdziła, są jak niska gorączka, która lekko wytrąca organizm z równowagi, przez co człowiek nie może funkcjonować na pełnych obrotach.

Nie była w najwyższej formie, to oczywiste, i nie miała pojęcia, jak ją odzyskać.

- Chcesz jeść - warknęła, ledwie Reva weszła do gabinetu - weź sobie coś do jedzenia. Chcesz pić, weź coś do picia. Ale pospiesz się. Nie prowadzę tu nocnego baru.

Reva tylko przechyliła głowę na bok.

Nie, dziękuję. Ale domyślam się, że czujesz się tak źle, jak wyglądasz. Roarke i Tokimoto przyjdą za kilka minut. Osiągnęli punkt zwrotny.

- Nie tylko oni. Nie będziemy na nich czekać. Ani na nikogo innego! - warknęła Eve. - Lepiej, żebyś usiadła.

- Dlatego, że czeka mnie strasznie długi wykład czy dlatego, że zamierzasz, mówiąc w przenośni, mi dowalić?

- Mam nadzieję, że jesteś odporna na ciosy.

Reva skinęła głową i usiadła na najbliżej stojącym krześle.

- Tylko się ze mną nie patyczkuj. O cokolwiek chodzi, wolałabym od razu dostać jeden nokautujący cios zamiast serii punktujących prostych. Jestem zmęczona. I z każdą godziną coraz bardziej mi głupio, że nie widziałam tego, co się działo po moim nosem, dzień po dniu, przez przeszło dwa lata.

- Pod nosem miałaś kogoś, kto przekonująco grał rolę kochającego męża i został ci przedstawiony przez osobę, której ufałaś.

- Co pokazuje, jak dobrze znam się na ludziach.

- Byli profesjonalistami i włożyli wiele wysiłku w to, by cię wykorzystać. Co, miałaś spojrzeć na niego i od razu pomyśleć: „O, tajniak”?

- Nie. - Reva się skrzywiła. - Ale mogłam mieć cień przeczucia, że jest kłamcą i oszustem.

- Dokładnie cię prześwietlili, długo mieli cię na oku. Wiedzieli o tobie wszystko, zanim ich pierwszy raz spotkałaś. I to, co było powszechnie znane, i to, co dotyczyło twojego życia prywatnego. Przeleżałaś wiele miesięcy w szpitalu, bo osłoniłaś własnym ciałem panią prezydent, zrobiłaś, co do ciebie należało. Może liczyli na to, że po tym wszystkim będziesz zgorzkniała, czy że skoro pracowałaś już dla rządu, to zgodzisz się pracować też dla nich.

- Niedoczekanie.

- Kiedy dałaś im to do zrozumienia, postanowili dobrać się do ciebie inaczej. Bissel wiedział, co ci najlepiej smakuje, jakie są twoje ulubione kwiaty, jakie masz hobby, ile masz pieniędzy, z kim sypiasz, kto jest ci bliski. Byłaś dla nich tylko narzędziem i potrafili się tobą posługiwać.

- Tamtego pierwszego wieczoru, na wystawie sztuki, zaproponował mi drinka. Przystojny facet, dowcipny, uroczy, czemu nie, pomyślałam. Rozmawialiśmy godzinami. Miałam wrażenie, że znam go od zawsze. Że czekałam na niego całe życie.

Reve spuściła głowę i wbiła wzrok w dłonie.

- Nie był moim pierwszym facetem, wcześniej, przed zamachem, byłam z kimś, i to na poważnie, potem wszystko się rozsypało. Jednak tamtego nie da się tego porównać z tym, co czułam do Blaira. I co okazało się jedną wielką mistyfikacją. Nie, żeby wszystko było idealnie. Na najmniejszy przytyk czy słowo krytyki dąsał się albo wpadał w złość, ale uznałam, że tak to już jest, rozumiesz? Ze na tym właśnie polega małżeństwo, na wzajemnym poznawaniu się, uszczęśliwianiu siebie nawzajem. Chciałam, żeby był szczęśliwy. Żeby nam się udało.

- Nigdy nie jest idealnie - powiedziała Eve, ni to do niej, ni to do siebie. - Jak już ci się wydaje, że tak jest, nagle coś zwala ci się na głowę.

- No właśnie. W każdym razie, jestem zmęczona. Nie chcę dłużej czuć się głupio i użalać się nad sobą. Dlatego powiedz mi, dlaczego miałam usiąść. Jeden cios.

- Dobrze. Jestem przekonana, że to Blair Bissel zaplanował i popełnił zabójstwa w domu Felicity Kade. Że zabił Kade i swojego brata, by sfingować własną śmierć i obarczyć winą ciebie.

- To obłęd - wykrztusiła Reva, jakby dostała cios w gardło. - On nie żyje, Blair nie żyje. Widziałam go.

- Widziałaś to, co miałaś zobaczyć, tak samo, jak dwa i pół roku temu, przy waszym pierwszym spotkaniu. A tym razem w dodatku byłaś w szoku i niemal od razu dostałaś środki oszałamiające.

- Ale to... to zostało potwierdzone.

- Myślę, że Blair podmienił swoje akta na akta brata. Uważam, że zaaranżował wszystko tak, żebyś ty, policja i tajne organizacje, które nastawiał przeciwko sobie, słowem, żeby wszyscy uznali, że umarł. Martwych nikt nie szuka, Revo.

- To wariactwo. Mówię ci, zupełne wariactwo, Dallas. - Reva zerwała się na równe nogi i w tej samej chwili z kuchni wróciła reszta zespołu. - Blair był kłamcą i oszustem. Wykorzystał mnie. Robię wszystko, co w mojej mocy, żeby się z tym pogodzić. Jakoś to przeżyję. Ale nie był zabójcą, nie był kimś, kto mógłby... zarżnąć dwoje ludzi.

- Kto najbardziej skorzystałby na jego śmierci?

- Ja... to znaczy, finansowo?

- Pod każdym względem.

- Chyba ja. Miał pieniądze, sporo pieniędzy. Wiesz o tym.

- Sporo pieniędzy - powtórzyła Eve. - Tobie też ich nie brakuje. Na pewno ma tajne konta i jak już je znajdziemy...

- Konta znalezione. Lista w twoim komputerze - powiedział Roarke, wchodząc. - Wedle życzenia, pani porucznik.

- Ile tego jest?

- Ponad cztery miliony na pięciu kontach.

- Za mało.

Roarke skłonił głowę.

- Może i tak, ale to wszystko. Nie był szczególnie oszczędny, nie miał głowy do interesów. Przez sześć lat utrzymywania kont ze wszystkich powoli, regularnie wypływały pieniądze. Wydawał je, spekulował i na ogół tracił.

- To by się zgadzało. - Eve przemyślała wszystko raz jeszcze. - Tak, to by się zgadzało. Traci pieniądze, potrzebuje ich więcej. Musi się obłowić.

- I dlatego miałby zabić Felicity i brata i wrobić w to mnie? Robisz z niego potwora. Nie wyszłam za potwora.

- Wyszłaś za ułudę.

Głowa Revy odskoczyła do tyłu, jak od ciosu.

- Chwytasz się brzytwy, bo nic innego nie masz. I nie chcesz zostawić mnie z niczym. Kochałam go, czy był ułudą, czy nie. Masz pojęcie, co to znaczy?

- Mniej więcej.

- Chcesz, żebym uwierzyła, że kochałam człowieka zdolnego zabić? Bezwzględnego, bezlitosnego mordercę.

Eve musiała wytężyć całą siłę woli, by nie spojrzeć, choćby przez chwilę, na Roarke'a. I nie zadać sobie w duszy pytania, czy tego samego nie mogłaby powiedzieć o sobie.

- Twoja sprawa, w co wierzysz. Sama zdecydujesz, jak postąpić. Jeśli nie podoba ci się kierunek, w jakim zmierza śledztwo, nie będę miała z ciebie pożytku.

- To ty tu jesteś bezwzględna i bezlitosna. Nie dam się dłużej wykorzystywać. .

Kiedy wymaszerowała z gabinetu, Tokimoto dyskretnie odsunął się od drzwi i ruszył za nią.

- Dobrze to zniosła, co? - Dopiero teraz Eve pozwoliła sobie na to, by powoli przesunąć wzrokiem po otaczających ją twarzach. - Czy ktoś chciałby dokończyć tę odprawę, czy też mamy zrobić przerwę na wymianę uwag o moim braku wrażliwości?

- To ciężki cios, Dallas - powiedział Feeney. - Nie mogłaś owijać w bawełnę. Wróci, kiedy ochłonie.

- Poradzimy sobie bez niej. Bissel pozakładał konta w różnych bankach najprawdopodobniej urządził też sobie kryjówkę, luksusowe gniazdko, może nawet kilka. Jest w mieście i zaciera za sobą ślady, więc jedna z nich musi być tutaj. Trzeba ją znaleźć.

- Znalazłem dwie nieruchomości - wtrącił Roarke. - Jedną na Wyspach Kanaryjskich, drugą w Singapurze. Informacje o nich nie były jakoś szczególnie zabezpieczone, co znaczy, że skoro ja znalazłem je bez trudu, inni też mogą.

- Czyli pewnie trzyma je dla zmyłki. Nie jest zupełnym idiotą. Sprawdźmy, czy nie kupił czegoś na nazwisko brata, Kade albo Ewing. Mógł załatwić wszystko, powołując się na nich, i jeśli... Nie, nie. Cholera! McCoy. Chloe McCoy. Musiała być przydatną do czegoś więcej niż tylko do okazjonalnego bzykanka. Sprawdźcie to. Zobaczcie, czy nie ma gdzieś konta albo nieruchomości na jej nazwisko. Musiał mieć powód, by ją zabić, a moim zdaniem ten facet morduje głównie dla pieniędzy i po to, by ratować własną skórę.

- Zajmę się tym - zaofiarował się McNab. - Ten placek dal mi niezłego kopa.

- No to do roboty. Ja sprawdzę, co ze Sparrowem, czy jest przytomny i czy da się z niego cokolwiek wyciągnąć. Feeney, zostawiam ciebie i Roarke'a przy maszynach. Jeśli Reva się wycofała, a Tokimoto zajął się jej pocieszaniem, będzie wam brakowało ludzi.

- Wystarczy tankowiec z kawą, a sobie poradzimy.

- Zanim pani porucznik nam ucieknie, chcielibyśmy zdać relację z prac. Odzyskujemy dane z komputera Kade. Są zakodowane, ale to dla nas żadna przeszkoda.

- Świetnie. Dajcie znać, kiedy...

- Nie skończyłem. Wszystkie komputery Kade zostały zainfekowane, ale nie przy użyciu wirusa sieciowego. Każdy uszkodzono oddzielnie.

- No to co? To sprawa dla wydziału elektronicznego. Mnie interesują tylko wnioski i dane.

- Nie traktujesz elektroniki z należytym szacunkiem - stwierdził Feeney.

- Podobnie jak Bissel, jak sądzę. - Roarke wziął nietkniętą przez Eve szklankę zimnego soku, którą przyniosła jej Peabody, i napił się. - Tym, co czyni rzekomo istniejącego wirusa tak groźnym, jest jego teoretyczna zdolność do zarażenia za jednym zamachem całej sieci, bez względu na jej wielkość i stopień złożoności, i do spowodowania uszkodzeń uniemożliwiających dalsze funkcjonowanie systemu. Nie z tym mamy tu jednak do czynienia. To okrojona, być może wstępna wersja wirusa, nie tak groźna, jak nam wmówiono, i stosunkowo łatwa do usunięcia.

- Stosunkowo. - Feeney przewrócił bolącymi oczami. - To paskudztwo, ale bezpieczeństwu świata nie zagraża. Lipa i tyle.

- Co znaczy, że Bissel nie ma tego, co mu się wydaje, że zdobył i co zamierzał wykorzystać, by zasilić swój fundusz emerytalny. Ale może ma to ktoś inny albo... O cholera. Nie mnie próbował zabić. - Bezwiednie postukała palcami w czoło nad podbitym okiem. – Trafił. Może nie dokładnie w cel, ale trafił.

Roarke spuścił głowę. Ich myśli biegły dokładnie tym samym tokiem.

- Sparrow.

- Dobrze mieć wtyczkę, kogoś wpływowego, kto może modyfikować albo fabrykować dane od wewnątrz. I zapewniać ochronę. Sparrow. To on jest systematyczny, to on myśli, planuje. Popatrzcie na Bissela. Nie jest odważny ani specjalnie lotny, nie zaszedł wysoko w agencji. Chłopiec na posyłki i tyle. A tu nagle jedna z grubych ryb daje mu wielką szansę. Kroi się złoty interes. Szpiegostwo przemysłowe. Wystarczy zbierać ziarnko do ziarnka. Kto wie, może OBW nie o wszystkim wiedziała, może było to ich wspólne przedsięwzięcie na boku. Tyle że Bissel nie potrafił tego wykorzystać. Nie ma głowy do pieniędzy. Założę się, że jego partner urządził się lepiej. O wiele lepiej.

- No to czemu po prostu nie zabił Bissela? - spytała Peabody.

- Bo trzeba mieć plan awaryjny. Kozła ofiarnego. Wciągnął go w pułapkę. Co się dziwić, gość nadal był tylko chłopcem na posyłki. Bissel jedzie dostarczyć dysk z wirusem nabywcy, który dał najwięcej, i okazuje się, że nic z tego. Dał się wyprowadzić w pole. Wie, że już jest trupem, wpada w popłoch. Ucieka, ukrywa się i za wszelką cenę musi pozostać martwy. Tego samego chce nasz znajomy z OBW i kiedy śledztwo przybiera niespodziewany obrót, wyskakuje z uprzednio przygotowaną gadką o zagrożeniu bezpieczeństwa światowego.

- Domyślam się, że zamierzał zrobić z Bissela uczciwego człowieka, zabijając go - powiedział Roarke. - Dyskretnie, wcześniej czy później.

- Powinien był załatwić to wcześniej, wtedy może nie wylądowałby w szpitalu. Myślę, że nie wziął pod uwagę jednego ważnego szczegółu. Kiedy człowiek pokroju Bissela zaczyna zabijać, za każdym kolejnym razem przychodzi mu to łatwiej. - Wyjęła komunikator. - Sparrow ma być pod strażą. Niech nikt z nim nie rozmawia, nawet lekarze, dopóki tam się nie zjawię. A wy zacznijcie wyciągać te dane.

- Podholuj tu ten tankowiec z kawą - przypomniał jej Feeney i wyszedł.

- Można na słowo, pani porucznik? - Roarke zerknął na Peabody. - Na osobności.

- Zaczekam na zewnątrz. - Delia wyśliznęła się z gabinetu i zamknęła drzwi..

- Nie mam czasu na sprawy osobiste... - zaczęła Eve.

- Sparrow uzyskał dostęp do twoich akt, wie, co się zdarzyło w Dallas. Jeśli masz rację co do niego, niewykluczone że będzie chciał to wykorzystać przeciwko tobie. Upublicznić, a może nawet przekręcić fakty w taki czy inny sposób.

- Nie mam teraz czasu zawracać sobie tym głowy.

- Mogę sprawić, że problem zniknie. Jeśli chcesz, by ten... szczegół został usunięty, mogę go usunąć. Masz prawo do prywatności, Eve. Masz prawo oczekiwać, że twoje cierpienia nie staną się przedmiotem spekulacji, plotek... i współczucia, które byłoby dla ciebie najbardziej nie do zniesienia.

- Chcesz, żebym dała ci przyzwolenie na grzebanie w aktach rządowych?

- Nie, chcę, żebyś mi powiedziała, czy wolałabyś, żeby tych akt nie było. Hipotetycznie.

- Co dałoby mi alibi. W obliczu prawa. Nie byłabym wspólniczką przestępstwa, gdybym wyraziła niewinne życzenie i bach, problem z głowy. Co za dzień. Co za cholernie dziwny dzień.

Ponieważ wzruszenie znów ścisnęło jej gardło, odwróciła się do okna.

- Jeszcze nigdy nie byliśmy sobie tak dalecy. Nie mogę do ciebie dotrzeć i nie mogę sprawić, żebyś ty dotarł do mnie.

- Nie widzisz mnie, Eve. Patrząc na mnie, nie widzisz mnie takiego, jaki jestem. Może do tej pory to mi odpowiadało.

Pomyślała o Revie, o jej złudzeniach i pozorowanym małżeństwie. Nie, ich sytuacja wyglądała zupełnie inaczej. Roarke nigdy jej nie okłamał, nie udawał kogoś, kim nie był. A ona widziała go takiego, jaki był, od samego początku.

- Mylisz się i gadasz głupoty. - W tych słowach więcej było znużenia niż złości, przez co zabrzmiały jeszcze bardziej poruszające - Nie wiem, jak z tego wybrnąć. Nie mogę z tobą o tym mówić, bo tylko kręcimy się w kółko. Nie mogę porozmawiać o tym z kimś z zewnątrz, bo zdradzając, co nas dręczy, uczyniłabym tego kogoś naszym wspólnikiem. Myślisz, że cię nie widzę? - Odwróciła się i spojrzała mu prosto w oczy. - Patrzę na ciebie i widzę cię. Wiem, że jesteś zdolny do zabójstwa i uważasz, że byłoby ono słuszne i uzasadnione. Wiem o tym, a mimo to jeszcze tu jestem. Nie wiem, co mam, do cholery, robić, ale jeszcze tu jestem.

- Gdybym nie był do tego zdolny, nie byłbym tym, kim jestem, nie robiłbym tego, co robię, nie osiągnąłbym tego, co osiągnąłem. Żadnego z nas nie byłoby tutaj i nie musielibyśmy zmagać się z tym problemem.

- Może i nie, ale jestem zbyt zmęczona, żeby się z czymkolwiek zmagać. Muszę iść. - Eve podeszła do drzwi, otworzyła je szarpnięciem i zamknęła oczy. - Usuń to. Mam gdzieś hipotetyczne rozważania. Biorę odpowiedzialność za to, co mówię i robię. Usuń to.

- Załatwione.

Kiedy wyszła, Roarke usiadł w ciszy za jej biurkiem i całym sercem żałował, że innych problemów nie da się tak łatwo usunąć.

W drodze do wyjścia zatrzymała ją Reva.

- Nie mam czasu - rzuciła Eve szorstko i ruszyła dalej.

- Zajmę ci tylko minutę. Chcę cię przeprosić. Sama chciałam, żebyś wygarnęła mi prawdę prosto w oczy, a kiedy to zrobiłaś, nie potrafiłam jej znieść. Przepraszam cię i jestem zła na siebie, że tak zareagowałam.

- Zapomnij. Teraz już dasz sobie radę?

- Tak. Czego ci potrzeba?

- Tego, żebyś pomyślała. Dokąd mógł pójść, jakie byłyby jego następne kroki w sytuacji kryzysowej. Co robi w tej chwili oprócz tego, że szuka wyjścia? Przemyśl wszystko i spisz. Miej to gotowe, kiedy wrócę.

- Dobrze. Na pewno musi pracować! - krzyknęła, kiedy Eve wypadła z domu jak z procy. - Sztuka nie była dla niego tylko przykrywką, to wiem. To jego pasja, ucieczka, powód do dumy. Na pewno ma gdzieś pracownię.

- Dobrze. Oby tak dalej. Niedługo wrócę.

- Dobra robota. - Tokimoto wyszedł z salonu do holu.

- Mam nadzieję. Nic poza tym nie wychodzi mi najlepiej.

- Potrzeba ci czasu, żeby przyzwyczaić się do nowej sytuacji, dać ujście żalowi, złości. Mam nadzieję, że wiesz, że gdybyś kogoś potrzebowała, zawsze możesz ze mną porozmawiać.

- I tak zanudzam cię na śmierć. - Westchnęła. - Tokimoto, mogę cię o coś spytać?

- Oczywiście.

- Podrywasz mnie?

Zesztywniał, jakby kij połknął.

- W tej sytuacji byłoby to niestosowne.

- Dlatego że być może nadal jestem mężatką, czy dlatego, że nie jesteś mną zainteresowany?

- Twoje małżeństwo nie miałoby znaczenia, zważywszy na okoliczności. Twój stan ducha nie pozwala jednak na... Wszelkie awanse natury osobistej byłyby zdecydowanie niestosowne, dopóki nie ustabilizują się twoje emocje i twoja sytuacja.

Mimo woli Reva uśmiechnęła się lekko. I poczuła, że jej serce znów zaczyna się powoli otwierać.

- Nie powiedziałeś, że nie jesteś zainteresowany, więc powiem tylko, że chyba nie miałabym nic przeciwko temu. To znaczy, żebyś ośmielił się mnie poderwać.

Aby się co do tego upewnić, stanęła na palcach i lekko musnęła wargami jego usta.

- Nie - powiedziała po chwili. - Zdecydowanie nie miałabym nic przeciwko temu. Może to przemyślisz?

Wracając na górę, wciąż jeszcze lekko się uśmiechała.

19

Quinn Sparrow będzie żył. Może nawet, po kilku miesiącach intensywnej terapii, będzie znów chodził - jeśli znajdzie w sobie tyle siły woli i odwagi, ile kosztował Revę Ewing jej powrót do zdrowia.

Eve uznała, że jest jeszcze sprawiedliwość na tym świecie.

Miał połamane kości i kręgosłup, wstrząśnienie mózgu, a także wiele innych obrażeń. Jego twarz wymagała rekonstrukcji chirurgicznej.

Ale będzie żył.

Eve była z tego zadowolona.

Przez co najmniej czterdzieści osiem godzin miał przebywać na oddziale intensywnej terapii. Podano mu środki uspokajające, ale odznaka Eve i kilka gróźb wystarczyło, by została do niego wpuszczona.

Zostawiła Peabody na straży pod drzwiami.

Kiedy weszła, Sparrow spał albo był odurzony. Przyjęła tę drugą wersję i bez cienia skrupułów odłączyła kroplówkę ze środkiem przeciwbólowym.

Już po paru minutach ocknął się z jękiem.

Wyglądał fatalnie, spod bandaży wystawały sińce, na prawej ręce miał gips, podobnie jak na prawej nodze, zabezpieczonej dodatkowo stabilizatorem przypominającym nieco jedną z rzeźb Bissela.

Kołnierz usztywniający nie pozwalał mu poruszać głową ani szyją.

- Jesteś tam, Sparrow?

- Dallas. - Ze zbielałymi ustami zwrócił oczy w bok i próbował skupić spojrzenie na jej twarzy. - Co jest, kurde, grane?

Przysunęła się bliżej, by łatwiej mu było zachować ją w polu widzenia, i położyła dłoń na jego ramieniu, jakby był ciężko rannym towarzyszem broni.

- Jesteś w szpitalu. Przypięli cię pasami, żebyś się nie ruszał.

- Nic nie pamiętam. Bardzo... bardzo ze mną źle?

Uznała, że w tej chwili dobrze będzie odwrócić się na chwilę, jakby słowa więzły jej w gardle.

- Jest... jest źle. Trafił nas. Ty ucierpiałeś najbardziej. Samochód wyleciał w powietrze jak rakieta, spadł jak bomba. Twoją stroną uderzył w maksibus.

Jesteś w ciężkim stanie, Sparrow.

Próbował się ruszyć. Poczuła, jak zadrżał mu bark.

- Chryste, Chryste, ale boli.

- Wiem. To musi być okropne. Ale dorwaliśmy go. - Ścisnęła jego dłoń. - Mamy drania.

- Co? Kogo?

- Bissela. Już siedzi. Znaleziono przy nim przenośną wyrzutnię z której do nas strzelił. Mamy Blaira Bissela, Sparrow, całego i zdrowego. Śpiewa jak skowronek.

- Nonsens. - Stęknął. - Potrzeba mi lekarza. Niech dadzą mi coś od bólu.

- Posłuchaj mnie, weź się w garść i skup. Nie wiem, ile ci czasu zostało.

- Czasu? - Jego palce drgnęły. - Czasu?

- Chcę dać ci szansę, żebyś ulżył swojemu sumieniu, Sparrow. Żebyś powiedział, jak było naprawdę. Zasługujesz na to. Bissel całą winę zrzuca na ciebie. Posłuchaj mnie. Słuchaj. - Ścisnęła jego palce. - Muszę ci to powiedzieć wprost. Przygotuj się na najgorsze. Nie wyliżesz się z tego.

Jego skóra przybrała niezdrowy szary odcień.

- O czym ty mówisz?

Eve nachyliła się nad nim tak, by widział tylko jej twarz.

- Zrobili wszystko, co w ich mocy. Pracowali nad tobą godzinami. Obrażenia są zbyt ciężkie.

- Umieram? - Jego głos, i tak już słaby i drżący, załamał się. - Nie. Nie. Chcę lekarza.

- Zaraz przyjdzie. Poda ci... poda humanitarną dawkę. Odejdziesz w spokoju.

- Nie umrę. - Łzy pociekły mu z oczu. - Nie chcę umierać.

Eve zacisnęła usta w udawanym wzruszeniu.

- Pomyślałam, że najlepiej będzie, jak usłyszysz to ode mnie, od... drugiego gliny. Gdyby lepiej wycelował, obojgu nam teraz śmierć zaglądałaby w oczy. Ale pocisk drasnął tylko maskę i przekoziołkowaliśmy. Udało im się uratować twoją nogę - tu zawiesiła na chwilę głos i odchrząknęła - mieli nadzieję, że... Chryste. Siła uderzenia była tak wielka, że organy wewnętrzne masz zupełnie poszatkowane. Ten sukinsyn zabił cię, Sparrow, i próbował zabić mnie.

- Nic nie widzę. Nie mogę się ruszyć.

- Musisz być cicho i leżeć spokojnie. Tak zyskasz trochę czasu. Byłeś nieprzytomny, Sparrow, a on to wykorzystuje. Mnie też chciał sprzątnąć i dlatego daję ci szansę na to, żebyś odszedł z godnością. Przeczytam ci twoje prawa. - Zawiesiła głos i pokręciła głową. - Jezu, to okropne.

Sparrow zaczął drżeć, kiedy wyrecytowała poprawione pouczenie o prawach aresztowanego. - Rozumie pan swoje prawa i obowiązki, zastępco dyrektora Sparrow?

- O co w tym wszystkim chodzi, do licha?

- O to, żeby świat poznał prawdę i żebyś mógł wyrównać rachunki. Dobry adwokat w mig załatwi Bisselowi jakąś śmieszną karę i wyciągnie go z więzienia, jeśli nie powiesz mi, jak było. On liczy na to, że umrzesz i cała wina spadnie na ciebie. Twierdzi, że zabiłeś Cartera Bissela i Felicity Kade.

- Bzdura.

- Wiem, ale prokurator okręgowy może to kupić. Jezu, Sparrow, ty umierasz! Powiedz mi prawdę, pozwól, żebym zamknęła śledztwo, wsadziła Bissela za kratki. On cię zabił. - Nachyliła się ku niemu, zniżając głos. - Musi za to zapłacić.

- Pieprzony oferma. Kto mógł przewidzieć, że zdobędzie się na coś takiego? Jak to się stało, że tak się skończyło?

- Powiedz wszystko, a ja dopilnuję, żeby poszedł siedzieć. Masz moje słowo.

- Zabił Cartera Bissela i Felicity Kade.

- Kto?

- Blair! Blair Bissel zabił Cartera Bissela i Felicity Kade. Wciągnął dla animuszu trochę zeusa i ich pokroił.

- Dlaczego? Daj mi coś, co go pogrąży.

- Chciał zniknąć z dużą kasą. Wrobił żonę, żeby gliny szybko zamknęły śledztwo. Sprawa była jasna. Przynajmniej miała być jasna.

- To ty wysłałeś Revie zdjęcia Blaira z Kade?

- Tak. Zrobiłem je i podrzuciłem jej, kiedy wszystko było gotowe. Nie czuję nóg. Nie czuję nóg!

- Spokojnie. Trzymaj się. Nagrywam tę rozmowę, Sparrow. Jesteś nagrywany. Dzięki tobie facet pójdzie siedzieć za to, co ci zrobił. Dlaczego zabił Kade?

- Żeby wszystko wypadło bardziej przekonująco. Poza tym za dużo o nas wiedziała. Nie mogliśmy ryzykować.

- Ty byłeś od myślenia. Nie wmówisz mi, że ten truteń sam na to wpadł.

- Mój plan był doskonały. Wszystko powinno było pójść jak z płatka. Jeszcze parę tygodni i siedziałbym na plaży, sącząc mai tai, ale on ciągle wszystko psuł.

- Kade wiedziała, co zamierzacie? Wciągnęła w to jego brata.

- Dużo wiesz, co? - Spojrzał na Eve pustymi oczami.

- Powoli zbieram wszystko do kupy. Muszę być z tobą szczera, zasługujesz na to. Wyznanie na łożu śmierci... - Eve zawiesiła głos i patrzyła, jak jego twarz blednie i kurczy się. - Cóż, wiesz, jaką wagę przywiązuje się do czegoś takiego. To ty przekręcisz klucz w zamku jego celi. Chciałam, by ten ostatni akt należał do ciebie. Uprzejmość zawodowa. Czyli Felicity Kade wciągnęła w to wszystko Cartera Bissela.

- Tak. - Sparrow odetchnął chrapliwie i Eve nagle przyszło do głowy, że drań może jej tu umrzeć pod wpływem siły sugestii. - Wmówiła durnemu sukinsynowi, że będzie pracował dla OBW. Że zajmie stanowisko brata. Kupił to. Miał zrobić sobie operację plastyczną, wykonać kilka dostaw. Sypiał z instruktorką. Był wniebowzięty.

- Nie wątpię. Kto sprzątnął chirurga, który zmieni} mu twarz? Kade?

- Nie, nie, ona nie ubrudziłaby sobie rąk. Skłoniła do tego Bissela... Cartera. Mężczyźni łatwo jej ulegali.

- Ale głównym architektem byłeś ty, prawda? Nie Kade, a już na pewno nie Blair Bissel Nie jesteś na tyle głupi, by zabijać ludzi na prawo i lewo, ale umiejętnie pociągałeś za sznurki. Uważałeś, że on miał wirusa. Blair myślał, że zdoła go sprzedać i zarobić tyle, żeby starczyło do końca życia. Ale go nie miał.

- Nie można mieć czegoś, co nie istnieje. Wirusa wymyśliłem ja. - Jego uśmiech przeszedł w grymas. - Nie wytrzymam bólu, Dallas. Nie wytrzymam.

Jego skomlenie działało jej na nerwy, ale jeszcze raz ścisnęła mu dłoń by podnieść go na duchu.

- To już długo nie potrwa. Wirus nie istnieje?

- Istnieje, tyle że nie taki, jak się wszystkim wydaje. Wymyśliłem go, nadałem mu rozgłos, wprowadziłem do dokumentów lewe dane. Sąd Ostateczny pracował nad nim prawie dziesięć lat. Wirus w teorii działa, ale w praktyce ulega samozniszczeniu albo mutacji, kiedy tylko trafi na pierwsze zabezpieczenia. Jak wprowadzisz go do portu, spowoduje awarię sprzętu, sfajczy go w cholerę, ale do sieci się nie dostanie i niczego zdalnie nie zainfekuje. Ale gdyby mógł to zrobić... - jego blada, posiniaczona twarz na chwilę rozjaśniła się zadowoleniem - ...byłby wart miliardy.

- Czyli to wszystko był jeden wielki kant, którego ofiarami padły OBW, światowe agencje bezpieczeństwa i Sąd Ostateczny. Spreparowałeś informacje potwierdzające mit o istnieniu wirusa i zagrożeniu, jakie stanowił. Umieściłeś swojego człowieka w otoczeniu kierowniczki projektu objętego Kodem Czerwonym. Dostarczałeś dane OBW i sprzedawałeś je zainteresowanym stronom. Zgarniałeś kasę od jednych i drugich, a wszystko to dzięki czemuś, co jeszcze nie istnieje i może nigdy nie powstanie. Ale pracował nad tym Securecomp i pomyślałeś sobie, że a nuż stworzą tego wirusa, wyręczając ciebie. Rzeczywiście, cwany jesteś.

- Niewiele im brakowało. Roarke zatrudnia tam naprawdę wybitne umysły. Gdybym dostał wyniki ich prac i połączył je z tym, co już miałem i co wyciągałem od Sądu Ostatecznego, mogłaby wpaść mi do kieszeni niezła sumka. Wiesz, ile rocznie zarabia zastępca dyrektora? Tyle, co nic. Jak glina.

- A że nam tak kiepsko płacą, uznałeś, że nie będziemy za bardzo wnikać w sprawę zabójstwa Bissela i Kade.

- Wszystko mieliście podane na tacy. Ale coś poszło nie tak.

- Dlatego grałeś na zwłokę, naciskałeś, by policja oddała ci śledztwo. I wyciąłeś numer Bisselowi. Kiedy próbował sprzedać dysk, okazało się, że jest bezwartościowy.

- Myślałem, że nabywca zabije go i zakopie gdzieś zwłoki, kiedy się dowie, że wirus nie działa, jak powinien. To dałoby mi trochę czasu, pozwoliło by odciąć się od niego. Jakoś się jednak wykręcił. Ma facet gadane.

- Tyle że nie mógł dobrać się do pieniędzy w tajemnicy przed tobą. A nawet gdyby w desperacji chciał spróbować, zaczęliśmy namierzać i zamrażać jego konta. Upozorował więc samobójstwo McCoy. Co takiego miała, na czym mu zależało?

- Nie wiem. Nie wiem, co ją łączy z tym wszystkim. Powinien był dać dyla, pogodzić się ze stratami, ale dureń wpadł w panikę, zabił dziewczynę, zabił tego durnego faceta z kostnicy i ukradł zwłoki. Myślał, że jak gliny na to zareagują? Równie dobrze mógłby wykupić ogłoszenie na sterowcu!

- Jak długo zajmowaliście się na boku szpiegostwem przemysłowym?

- Czy to ważne?

Fochy stroi, pomyślała. Mięczak stroi fochy, bo jego wspaniałe plany obróciły się przeciwko niemu i przypłacił je życiem.

- Im więcej mi powiesz, tym głębiej go zakopię.

- Sześć, siedem lat. Mam odłożoną sporą sumkę na stare lata, jeden dom na Maui i drugi na oku w Toskanii. Przed czterdziestką byłbym ustawiony mógłbym używać życia. Musiałem zacząć zacierać po sobie ślady.

- Wyeliminować wspólników - przytaknęła Eve. - A jeszcze lepiej, sprytniej, było sprawić, by wyeliminowali się nawzajem. I założyć jednoosobową, bardziej dochodową organizację. Wszystkie pluskwy schowane w rzeźbach Bissela rozrzuconych po całym świecie i wszechświecie miałbyś tylko dla siebie. Mógłbyś zbierać informacje, inwestować, czekać. O tak, sączyłbyś mai tai i mimo to nadal zarabiałbyś kupę forsy. Muszę przyznać, Sparrow, że to genialne.

W jego wilgotnych oczach błysnęło zadowolenie.

- Tym się właśnie zajmuję. Analizuję dane, opracowuję scenariusze, wymyślam brudne sztuczki mające zdyskredytować bądź wyeliminować wskazane cele. Trzeba wiedzieć, jak i kiedy wykorzystywać ludzi.

- A ty wiedziałeś, jak wykorzystać Bissela. Jednego i drugiego. I Kade. I Ewing.

- To nie miało być jakoś specjalnie skomplikowane. Bissel załatwia Kade i na jakiś czas znika. Miał zaszyć się na kilka tygodni, a potem sprzedać towar. Ale zrobił to od razu. Nie zaczekał, aż sytuacja się uspokoi, aż sprawdzę, czy plan się powiódł i czy sprawa przycichła.

- A raczej, czy przycichła na tyle, by Bissel nie był ci dłużej potrzebny i mógł zostać wyeliminowany.

- Nie wyrzuca się narzędzi, dopóki można mieć z nich użytek. Likwidacja jest częścią gry, wiesz o tym. Śmierć jest niezbędna. Nigdy nikogo nie zabiłem, jego też nie musiałbym. Wystarczyłoby ujawnić kilka informacji, wskazać właściwej osobie właściwy kierunek. Bissel zostałby usunięty. Nie jestem mordercą, Dallas. Ja tylko uruchomiłem narzędzie. To Blair Bissel zabił. Wszystkich. Kiedy załatwiał swojego brata i Kade, ja byłem we Flatironie i niszczyłem komputery.

- Po co?

- Musiałem skopiować przechowywane w nich dane dotyczące operacji i zawirusować sprzęt, żeby Blair nie mógł z niego korzystać. Zacierałem ślady. Przebywałem więc wtedy daleko od domu Kade. Mam też alibi na czas zabójstwa McCoy i Powella. To Blair Bissel był od mokrej roboty. Umrę, ale choćby nie wiem co, nie pozwolę, żeby oskarżał mnie o morderstwo.

- Myślę, że wystarczy współudział w przygotowaniu zabójstwa i samym zabójstwie. Wielokrotnym. Możemy do tego dorzucić inne atrakcje, jak utrudnianie pracy wymiaru sprawiedliwości, fałszowanie dokumentów rządowych, szpiegostwo i, jako wisienkę na torcie, zdradę stanu. Chyba możesz pożegnać się z Maui, Sparrow, i malowniczymi wzgórzami Toskanii.

- Umieram, daj mi spokój.

- Jasne. - Eve wyrwała dłoń z jego uścisku i uśmiechnęła się złośliwie. - Mam dla ciebie dobrą i złą wiadomość. Dobra, z twojego punktu widzenia, jest taka, że nie umierasz. Trochę przesadziłam, opisując twój stan.

- Co? - Usiłował się podnieść, ale w efekcie tylko pobladł z bólu. - Wyjdę z tego?

- Przeżyjesz. Może nie będziesz chodził i czeka cię kilkumiesięczna, dość bolesna rekonwalescencja. Ale przeżyjesz. Zła wiadomość? Lekarze mówią, że ogólnie jesteś silny i zdrowy, więc powinieneś pożyć jeszcze kilkadziesiąt lat za kratkami.

- Powiedziałaś, że umieram. Że...

- Uhm. - Wetknęła kciuki w kieszenie spodni. - Gliny strasznie kłamią. Nie wiem, jak w ogóle można nam wierzyć.

- Suka. Cholerna suka! - Próbował się podnieść i zbladł, a potem poczerwieniał z wysiłku, naprężając przytrzymujące go pasy. - Żądam adwokata. Żądam lekarza.

- A proszę cię bardzo. Teraz wybacz, Sparrow, ale muszę już iść, żeby zorganizować spotkanie moich przełożonych z twoimi. Założę się, że będą mieli ubaw po pachy z tego nagrania.

- Jeśli wyjdziesz z tym... - Wstrzymał oddech z bólu i strachu. Eve wyczytała oba te uczucia z jego oczu. - Jeśli wyjdziesz stąd z tym nagraniem, za godzinę twoje akta znajdą się na ustach wszystkich mediów. Świat usłyszy o tym, co stało się w Dallas, i o wszystkim, co jest w dokumentach, włącznie z podejrzeniem, że popełniłaś ojcobójstwo. Kiedy twoja kartoteka wpadnie w ręce dziennikarzy, będziesz skończona w policji.

Eve przechyliła głowę na bok i uśmiechnęła się słodko.

- Jaka kartoteka?

Kiedy pchnęła drzwi, jej uśmiech stał się jeszcze szerszy.

- Trafiony, zatopiony - powiedziała do Peabody. Odchodząc słyszała, jak Sparrow woła lekarza. - Weź nagranie, zrób kopię, napisz raport. Chcę, żeby jak najszybciej przedstawiono mu zarzuty. Załatw to przez Whitneya, niech wykorzysta swoje wpływy.

- O co jest oskarżony?

- Wszystko zostało nagrane. Nigdzie stąd nie ucieknie - dodała Eve, kiedy zatłoczona winda ruszyła w dół. - I nie sądzę, żeby Bissel drugi raz próbował się do niego dobrać, ale na wszelki wypadek postaw kogoś pod drzwiami.

- Dobra. Dokąd teraz idziesz?

- Chcę pogadać o tym z Mirą, a nuż nowe informacje podsuną jej jakiś pomysł co do następnych ruchów Bissela. Facet ma przerąbane, skoro Sparrow żyje i jest w naszych rękach, ale przez to może być jeszcze bardziej niebezpieczny. Nie ma się już na kogo porwać.

- Oprócz ciebie.

- No. To byłby miły dodatek.

- Wykazujesz specyficzny optymizm.

- Cóż, prawdziwa ze mnie Pollyanna. Bierz brykę. Ja złapię Mirę i pojadę komunikacją miejską.

- Mam jechać cywilnym superwozem? Znowu? - Delia zatańczyła z radości. - O rany, fajnie być detektywem.

- Postaw straż u Sparrowa, napisz raport, przekonaj Whitneya, żeby szybko załatwił nakaz aresztowania, a potem wróć tu i go doręcz. Wtedy zobaczysz, jak to fajnie.

Wyjęła miniłącze. - Aha, i załatw nam nowy wóz służbowy.

- Ty jesteś wyższa rangą - przypomniała jej Peabody. - Wniosek powinien zostać złożony przez ciebie.

- Dobra, dobra, ci od zamówień mają mnie na czarnej liście. Jeśli to ja się do nich zgłoszę, wygrzebią mi jakąś humorzastą kupę złomu. Trzymają takie specjalnie dla mnie.

- Trzeba to wziąć pod uwagę. Wiesz, mogłybyśmy nie spieszyć się ze składaniem wniosku i korzystać z auta Roarke'a. W końcu ma ich dużo.

- Jesteśmy glinami, jeździmy wozem policyjnym.

- Maruda - burknęła Peabody, kiedy Eve odeszła raźnym krokiem.

Pojechała do Miry taksówką, bo wszystko ją bolało i uznała, że podróż zatłoczonym, cuchnącym metrem byłaby dla niej niezasłużoną karą.

Przyjaciółka otworzyła jej sama, już przebrana z oficjalnego stroju w spodnie w kolorze rdzy i obszerną białą koszulę.

- Dzięki, że znalazłaś dla mnie czas.

- Żaden kłopot. Jak ty wyglądasz - powiedziała Mira z troską i podniosła dłoń do twarzy Eve. - W wiadomościach nic tylko mówią o tym zamachu. Przypuszczają, że to był nieudany atak terrorystyczny na komendę miejską.

- Ma to związek z Bisselem, motyw był o wiele bardziej skomplikowany. Zaraz wszystko wyjaśnię.

- Może usiądź, to zaraz... - Odwróciła się i uśmiechnęła promiennie na widok męża, wnoszącego zastawioną tacę. - Dennis, pamiętałeś.

- Eve lubi kawę. - Mrugnął do niej oczami jak marzenie. Miał na sobie obszerny rozpinany sweter z dziurą w rękawie i znoszone brązowe spodnie.

Pachniał wiśniami, stwierdziła Eve. Spoważniał na widok jej sińców.

- Miałaś wypadek?

- Nie z mojej winy. Miło cię widzieć.

- Kochanie, zajmij się gościem.

- Już. Może pójdziemy na górę, to rzucę na ciebie okiem? - zaproponowała Mira.

- Dzięki, ale naprawdę nie mam czasu...

Dennis już szedł z tacą na górę.

- Możemy porozmawiać o sprawie przy badaniu - powiedziała Mira i mocno chwyciła Eve pod ramię. - W przeciwnym razie nie będę mogła się skupić.

- To tylko tak źle wygląda... - zaczęła Eve.

- Wszyscy tak mówią.

Kolory. To właśnie zwracało jej uwagę, ile razy tu była. Kolory i porozstawiane tu i ówdzie gustowne drobiazgi. Kwiaty i zdjęcia.

Mira zaprowadziła ją do przytulnego salonu o ścianach pomalowanych na stonowany błękit i bladą zieleń. Nad małym kominkiem wisiał rodzinny portret Miry z mężem, dziećmi i ich małżonkami, i wnukami. Zostali przedstawieni nie w wystudiowanych pozach, lecz w luźnej grupce, jakby uchwycono ich w trakcie rozmowy.

- Ładny - powiedziała Eve.

- Prawda? Moja córka namalowała go z fotografii i podarowała mi na Boże Narodzenie. Dzieci bardzo urosły od tamtego czasu. Muszę przynieść kilka rzeczy. Dennis, zabaw Eve rozmową.

- Hm? - Postawił tacę i rozejrzał się w roztargnieniu.

- Dotrzymaj jej towarzystwa.

- Twój mąż nie przyjdzie? - Dennis nalał kawy. - Miło z jego strony.

- Nie, on... ja naprawdę przyszłam tu służbowo. Przepraszam, że zepsułam wam wieczór.

- Taka ładna dziewczyna niczego nie może zepsuć. - Poklepał się po kieszeni i potoczył wokół pytającym wzrokiem. - Nie pamiętam, co zrobiłem z cukrem.

Miał w sobie coś - czy były to jego zmierzwione włosy, obszerny sweter, czy też zagubiony wyraz twarzy - co wzbudziło w Eve nutę sympatii.

- Nie słodzę.

- To dobrze. Cholera wie. gdzie go zostawiłem. Ale o ciastkach pamiętałem. - Wziął jedno i podał jej. - Dobrze ci zrobi, słonko.

- Uhm. - Wbiła w nie wzrok i zaczęła się zastanawiać, czemu to wszystko, ten gest, pokój, zapach kwiatów stojących na kominku, sprawiło, że oczy zaczęły ją szczypać. - Dziękuję.

- Prawie nigdy nie jest lak źle. jak się nam wydaje. - Poklepał ją po ramieniu i poczuła pieczenie w gardle. - No chyba że jest gorzej. Moja żona postawi cię na nogi. Wyjdę z kawą na taras - powiedział, kiedy wróciła Mira. - A wy tu sobie poplotkujcie.

Eve ugryzła ciastko i przełknęła kęs.

- Zakochałam się w nim - powiedziała, kiedy zostały same.

- Ja też. Musisz się rozebrać.

- Po co?

- Po każdym twoim ruchu widzę, że jesteś poobijana i obolała. Zróbmy z tym coś.

- Nie chcę...

- A żebyś ca dużo nie myślała o tym, co robię, możesz mi opowiedzieć, co z Bisselem.

Eve uznała, że szkoda czasu na protesty, i posłusznie ściągnęła najpierw koszulę, potem spodnie. Widząc grymas współczucia na twarzy Miry, skuliła się odruchowo.

- To wszystko od zabezpieczeń. No wiesz, pasów bezpieczeństwa, poduszek powietrznych.

- Gdyby nie one, byłoby dużo gorzej. Udzielono ci pomocy lekarskiej na miejscu zdarzenia?

- Uhm. - Kiedy Mira otworzyła torbę lekarska Eve poczuła, ż żołądek jej się kurczy. - Słuchaj, zrobili już wszystko, co trzeba. I wzięłam tabletkę, więc...

- Kiedy?

- Co kiedy?

- Kiedy wzięłaś środek przeciwbólowy?

- Zanim... jakiś czas temu. Kilka godzin temu - wymamrotała pod cierpliwym, spokojnym spojrzeniem Miry. - Nie lubię leków.

- No dobrze, zobaczmy, co da się zrobić bez nich. Odchylam krzesło do tyłu. Odpręż się. Zamknij oczy. Zaufaj mi.

- Wszyscy tak mówią.

- Powiedz, czego dowiedziałaś się o Bisselu.

To nie było takie złe, myślała Eve. Cokolwiek robiła Mira, nie wzmagało to bólu, nie piekło, nie kłuło. A najlepsze, że nie czuła się od tego oszołomiona czy ogłupiała.

Opowiedziała o postępach w śledztwie, nie przerywając nawet, kiedy przyjaciółka zajęła się jej twarzą.

- Czyli został sam - podsumowała Mira. - Jest zły, zagubiony i pewnie bardzo, ale to bardzo użala się nad sobą. W przypadku człowieka o jego charakterze to mieszanka wybuchowa. Jego poczucie własnej wartości zostało poważnie nadszarpnięte. Powinien już sobie gratulować, cieszyć się życiem.

Tymczasem sprawy wciąż nie układają się po jego myśli, nie z jego winy, tak przynajmniej uważa. Ma bardzo wygórowane mniemanie o sobie, więc musi zrzucić odpowiedzialność na kogoś innego. Bez skrupułów poświęcił żonę, brata, obie kochanki. Nie jest zdolny do prawdziwych uczuć, nie potrafi do nikogo się przywiązać.

- Jest socjopatą?

- W pewnym sensie. Ale to nie jest tak, że nie ma sumienia. On po prostu uważa, że stoi ponad ludzkimi zachowaniami, potrzebami, więziami, regułami społecznymi. Artysta z jednej strony, szpieg z drugiej. Z rozkoszą grał obie te role, szczycił się własnym sprytem. Jest zepsuty i chce więcej wszystkiego. Więcej pieniędzy, więcej kobiet, więcej uwielbienia. Na pewno podniecało go ryzyko związane z zabójstwem, jego planowanie, myśl o działaniu na dwa fronty dla własnych celów i tak dalej.

- To Sparrow był od planowania.

- Tak, on ma systematyczny umysł, ale Bissel tak tego nie postrzegał. To on działał w terenie, podejmował błyskawiczne decyzje, robił, co trzeba. Na wszystkim odciskał swoje piętno. W OBW był w gruncie rzeczy chłopcem na posyłki. Teraz miał okazję pokazać im, pokazać wszystkim, że jest kimś ważniejszym.

- Ale gdyby mu się powiodło, nikt by się o niczym nie dowiedział.

- On by wiedział. Przechytrzyłby wszystkich i wiedziałby o tym. W końcu poczułby potrzebę, by podzielić się z kimś tą wiedzą, pochwalić się. Wcześniej miał Kade, wspólników z OBW, Sparrowa. Tym ludziom mógł pokazać swoje prawdziwe oblicze. Gdyby ich zabrakło, musiałby znaleźć sobie innego powiernika. Samozadowolenie nie wystarczyłoby mu na długo.

Delikatnie odgarnęła włosy Eve i zajęła się ranami szarpanymi na jej skroni.

- Błąd Sparrowa polegał na tym, że nie wziął pod uwagę, jak dobrze poczuje się Bissel, będąc w centrum zainteresowania, jak bardzo spodoba mu się zabijanie i kluczowa rola, jaką miał do odegrania.

- A teraz to wszystko diabli wzięli?

- Bissel ma jeszcze więcej do udowodnienia niż przedtem. Może gdzieś się przyczai, ale nie na długo. Dawniej to sztuka umacniała jego poczucie własnej wartości, zaspokajała głód powszechnego uznania, pochwał, podziwu. Teraz odebrano mu tę możliwość. Chce urządzić wystawę, pokaz.

- Jeśli ujawnię, że żyje, że jest... gwiazdą, będzie miał pokaz, na którym mu zależy. Wtedy będzie musiał wyjść z ukrycia, zgadza się? Podziękować publiczności.

- Tak myślę. Ale przy jego skłonnościach do agresji i szybkości, z jaką się pogłębiają, stanie się niebezpieczny. Schemat jego działania ulega eskalacji. Pierwsze zabójstwo, choć najbardziej brutalne, miało określony, osobisty motyw i było elementem planu, który podsunął mu ktoś inny. Wobec Chloe McCoy był już bardziej okrutny i zimny i zaaranżował wszystko samodzielnie. Z Powellem posunął się jeszcze dalej. Ofiara była zupełnie obcą osobą. A w tym ostatnim zamachu - choć cel stanowił człowiek, którego obwiniał za wszystkie niepowodzenia - zostali ranni przypadkowi przechodnie. Nic dla niego nie znaczyli. Nie liczy się dla niego nikt poza nim samym. - Zamknęła torbę. - Teraz podniosę krzesło z powrotem. Możesz się ubrać. I zjeść jeszcze jedno ciastko.

Eve otworzyła oczy i spojrzała na siebie. Rany i sińce miała posmarowane czymś jasnym, złocistym, co jej zdaniem nie poprawiało ich wyglądu. Ale ból wyraźnie zelżał.

- Lepiej mi.

- Ja myślę. Użyłam środków do znieczulenia miejscowego. Pomógłby tu bloker wewnętrzny, ale lepiej nie ryzykować.

- Dziękuję. - Eve wstała i zaczęła się ubierać. - Spece z mojego zespołu szukają jego ewentualnych kryjówek i mogę nadal blokować mu konta, pilnować, by nie wyciągnął z nich ani grosza. Myślę, że jedynymi osobami, które mógłby zaatakować z czystej złośliwości, są jego żona i teściowa, a obie przebywają w bezpiecznym miejscu. Dam znać mediom, że jest podejrzany, i ujawnię dość szczegółów, by grunt zaczął palić mu się pod nogami. Wykurzę go z nory!

- A wtedy zacznie za wszystko winić ciebie. Początkowo wpadnie w panikę, ale potem będzie się starał, by ukarać cię za pokrzyżowanie mu planów.

- Jest głupi. - Eve zapięła koszulę. - Zaszedł tak daleko, bo miał szczęście i tyle. Ale teraz karta się odwróci. Muszę już wracać, przekazać mediom komunikat przez rzecznika prasowego. Chcę, żeby w tej sprawie wszystko było załatwione, jak należy.

- Mogłabyś na chwilę usiąść? - Aby ją do tego zachęcić, Mira usiadła pierwsza. - Powiesz mi, co jeszcze cię boli?

- Wszystko już posmarowałaś.

- Nie mówię o urazach fizycznych. Znam twoją twarz na wylot. Wiem, kiedy jesteś wyczerpana pracą, a kiedy dochodzi do tego coś jeszcze, coś, co doprowadza cię na skraj wytrzymałości. Padasz z nóg. Cierpisz, jesteś nieszczęśliwa.

- Nie mogę o tym mówić. Nie, nie mogę - powtórzyła stanowczo Eve, zanim Mira zdążyła się odezwać. - Pojawił się pewien kłopot, nie ma sensu, mówić, że jest inaczej. Nie wiem, czy można go rozwiązać.

- Każdy problem można rozwiązać, w taki czy inny sposób. Eve, cokolwiek mi powiesz, pozostanie między nami. W tajemnicy. Jeśli mogę pomóc...

- Nie możesz. - Ból, który chowała głęboko w duszy, znalazł ujście i ton jej głosu stał się ostrzejszy. - Nie możesz pomóc, nie możesz tego rozwiązać i nie ma sensu, żebyś mówiła coś, co twoim zdaniem chcę usłyszeć, co skłoniłoby mnie do zwierzeń. Tu żadna cholerna maść nic nie da. Mam robotę.

- Czekaj. - Mira wstała razem z nią. - Co to znaczy... że mówię to, co twoim zdaniem chcesz usłyszeć?

- Nic. - Eve przeczesała palcami włosy. - Nic. Jestem w fatalnym humorze, to wszystko.

- Nie sądzę, żeby chodziło tylko o to. Do tej pory miałam wrażenie, że dobrze się rozumiemy i że czemuś to służy. Jeśli jest coś, co nam przeszkadza, chciałabym o tym wiedzieć.

- Mira, wiem, że twoja praca wymaga, by dokopać się jak najgłębiej, i korzystasz w tym celu ze wszystkich dostępnych środków. Jestem ci wdzięczna za pomoc, jakiej mi udzieliłaś, w sprawach osobistych i zawodowych. Poprzestańmy na tym.

- Ani mi się śni. Myślisz, że byłam wobec ciebie nieuczciwa?

Eve nie miała czasu ani ochoty mówić o sprawach osobistych. Jednak widząc napiętą twarz przyjaciółki, uznała, że najlepiej będzie podejść do tego tak, jak do leczenia obrażeń: obnażyć się i mieć to jak najszybciej z głowy.

- Myślę, że... no dobrze, to taka metoda pozwalająca terapeucie znaleźć wspólny język z pacjentem, zgadza się? Stworzyć więź.

- Owszem, niektórzy specjaliści tak do tego podchodzą. A w jaki sposób zastosowałam ją wobec ciebie?

- Jakiś czas temu powiedziałaś mi, że zgwałcił cię ojczym.

- Tak. Wyjawiłam ci to, bo nie wierzyłaś, że jestem w stanie zrozumieć to, co przeszłaś w dzieciństwie. Co czułaś na wspomnienie tego, jak byłaś gwałcona przez ojca.

- To sprawiło, że się przed tobą otworzyłam, i o to chodziło. Zrobiłaś, co do ciebie należało.

Mira uniosła dłonie, wyraźnie zdumiona.

- Eve?

- Ostatniego lata któregoś dnia siedziałaś na tarasie domu, piłaś wino, odpoczywałaś. Ot, zwyczajny relaks. To było po tym, jak powiedziałam ci, że Mavis jest w ciąży. Opowiedziałaś mi wtedy o swoich rodzicach. O matce, ojcu, o ich szczęśliwym, wieloletnim małżeństwie, o związanych z nimi miłych wspomnieniach.

- Ach. - Mira parsknęła śmiechem i usiadła z powrotem. - I od tamtej pory nie daje ci to spokoju? A nic nie powiedziałaś.

- Nie wiedziałam, jak zarzucić ci kłamstwo... a poza tym, po co? Robiłaś swoje i tyle.

- To nie tak. Nie okłamałam cię ani wcześniej, ani wtedy. Teraz jednak rozumiem, dlaczego mogłaś tak pomyśleć i co musisz w związku z tym czuć. Chciałabym, żebyś mnie wysłuchała. Proszę.

Eve oparta się pokusie, by spojrzeć na zegarek.

- Dobrze.

- Kiedy byłam mała, rozpadło się małżeństwo moich rodziców Nie mam pojęcia, dlaczego, wiem tylko, że był jakiś zasadniczy problem, coś, czego nie mogli albo nie chcieli rozwiązać. Oddalili się od siebie, zerwali łączącą ich więź. Rozwiedli się.

~ Mówiłaś, że...

- Wiem. To był dla mnie trudny okres. Byłam gniewna, urażona i zagubiona. I, jak większość dzieci, uważałam się za pępek świata. Dlatego, rzecz jasna, uznałam, że to ja zawiniłam. A przez to miałam do nich jeszcze większy żal. Moja matka była, jest, bardzo energiczną, atrakcyjną kobietą. Była dobrze sytuowana, zajmowała ważne stanowisko. I czuła się potwornie nieszczęśliwa. Żeby o tym nie myśleć, otaczała się ludźmi i rzucała w wir pracy. Matki i córki czasem się kłócą, zwłaszcza kiedy są do siebie bardzo podobne. Tak było w naszym przypadku.

W tym trudnym, wypełnionym wzajemną wrogością okresie poznała pewnego mężczyznę. - Ton głosu Miry zmienił się subtelnie, stał się bardziej napięty. - Był czarujący, ujmujący, troskliwy, przystojny. Zawrócił jej w głowie. Obsypywał ją kwiatami, prezentami, zawsze miał dla niej czas. Wyszła za niego pod wpływem impulsu, niecałe cztery miesiące po rozwodzie z moim ojcem. - Wstała i podeszła do dzbanka z kawą. - Nie powinnam pić drugiej filiżanki. Przez pół nocy nie będę mogła wysiedzieć na miejscu i Dennis ze mną nie wytrzyma. Ale...

- Nie musisz mówić nic więcej. Domyślam się reszty. Przykro mi.

- Nie, dokończę. Chociaż dla dobra nas obu skrócę tę długą historię. - Odstawiła dzbanek i przez chwilę wodziła palcami po zdobiących go fiołkach. - Kiedy dotknął mnie pierwszy raz, byłam zszokowana. I oburzona. Ostrzegł mnie, że mama za nic w świecie mi nie uwierzy i wyśle mnie do domu poprawczego. Wcześniej wpadłam w pewne kłopoty. Z potrzeby odreagowania, tak to można nazwać. - Uśmiechnęła się i usiadła z powrotem. - Mniejsza o szczegóły. W każdym razie miałam z mamą na pieńku i to mocno. On mówił tak przekonująco, że dałam się zastraszyć. Byłam młoda i czułam się bezsilna. Rozumiesz.

- Tak.

- Ona dużo podróżowała. Myślę, że... cóż, to wyszło później, w każdym razie w końcu dotarło do niej, że wychodząc za niego, popełniła błąd. Ale jedno jej małżeństwo już się rozpadło i nie zamierzała tak łatwo się poddać. Przez jakiś czas skupiła się na karierze, a on miał wiele okazji, by mnie molestować. Dawał mi narkotyki, żeby mnie... uciszyć. Ciągnęło się to bardzo długo. Nikomu nic nie mówiłam. Uważałam, że ojciec mnie porzucił, a matka kochała tego mężczyznę bardziej niż mnie. I żadnego z nich nie interesował mój los. Próbowałam popełnić samobójstwo.

- Ciężko jest - wykrztusiła Eve - bardzo ciężko, kiedy człowiek w takiej sytuacji ma wrażenie, że pozostał sam.

- Ty byłaś sama naprawdę. Ale owszem, równie ciężko jest, kiedy człowiek czuje się samotny, bezradny, a do tego dręczą go wyrzuty sumienia. Na szczęście, próba samobójcza była nieudana. Moi rodzice, oboje, siedzieli przy mnie w pokoju szpitalnym i odchodzili od zmysłów. Wyrzuciłam z siebie wszystko, od początku do końca. Gniew, strach, nienawiść. Wszystko się wydało, dwa i pół roku gwałtów i przemocy.

- Jak zareagowali? - spytała Eve, kiedy Mira zamilkła.

- W najzupełniej nieoczekiwany sposób. Uwierzyli mi i został aresztowany. Możesz sobie wyobrazić moje zdumienie - zakończyła. - Ze wystarczyło powiedzieć, by położyć temu kres. Że mówiąc o tym na głos, mogłam to powstrzymać.

- Dlatego zostałaś psychologiem. Żeby pomóc innym, którzy chcą położyć czemuś kres.

- Tak. Wtedy o tym nie myślałam. Wciąż byłam rozgniewana i urażona, ale rzeczywiście, o to chodziło. Przeszłam terapię - indywidualną, grupową, rodzinną. I wtedy to, w czasie, kiedy lizałam swoje rany, moi rodzice znów odnaleźli siebie nawzajem. Odtworzyli zerwaną więź. Rzadko wspominamy tamte czasy. Prawie nie wracam do nich pamięcią. Kiedy myślę o rodzicach, widzę ich takich, jacy byli, zanim zaczęło się między nimi psuć, i jacy stali się później, jak wszystko naprawili. Bolesnych chwil nie wspominam.

- Wybaczyłaś im.

- Tak, i sobie. Oni zaś wybaczyli sobie nawzajem i mnie. Dzięki temu staliśmy się silniejsi - dodała Mira. - I myślę, że tym, co spodobało mi się w Dennisie, były jego niezmierzona dobroć i przyzwoitość. Poznałam wartość tych zalet, bo przekonałam się, czym jest ich przeciwieństwo.

- Jak wrócić do punktu wyjścia? Jak znaleźć właściwą drogę, kiedy małżeństwo rozpada się na twoich oczach i odwracacie się od siebie? Kiedy jest źle, tak źle, że nie możesz o tym rozmawiać ani nawet myśleć?

Mira wyciągnęła ręce i położyła je na dłoniach Eve.

- Nie możesz mi powiedzieć, co gnębi ciebie i Roarke'a?

- Nie.

- No to powiem tylko tyle, że najprostszą, a zarazem najtrudniejszą odpowiedzią jest miłość. Od niej zaczynasz i na niej kończysz, jeśli pracujesz nad tym wystarczająco ciężko i wystarczająco mocno tego pragniesz.

20

Nie chciała wracać do domu. Wiedziała, że to unik w najgorszym wydaniu, ale nie chciała wracać do domu pełnego ludzi. Do domu, w którym był Roarke.

Odpowiedzią - prostą czy trudną - nie mogła być miłość. Eve nie potrafiła sobie tego wyobrazić. Nie mogła znaleźć wyjścia z sytuacji, która tak bardzo ciążyła na jej małżeństwie. A gdyby miała kochać męża jeszcze mocniej niż teraz, chyba spłonęłaby z miłości.

Nie sądziła też, by odpowiedzią był unik, choć na razie dobrze jej zrobił. Szła przez miasto w ciepły wieczór, po znajomych ulicach, wśród dobrze znanych dźwięków gorączkowego ruchu ulicznego, zapachu przypalonych sojowych hot dogów, przy wtórze świstu przejeżdżających pociągów metra dobywającego się co jakiś czas z przewodów wentylacyjnych.

Mijała grupki ludzi niewidzących siebie nawzajem - i jej. Wszyscy byli zajęci własnymi sprawami i myślami.

Szła więc i szła, i nagle olśniło ją, że dawno już czegoś takiego nie robiła. To znaczy, nie wałęsała się po mieście bez określonego celu. Nigdy nie była typem włóczęgi. A już na pewno nie bawiło jej oglądanie witryn sklepowych i wystawionych w nich towarów.

Mogła pogonić paru cwaniaków handlujących kradzionymi zegarkami, palmtopami, torebkami z podrabianej skóry pytona - ostatni krzyk mody - ale nie miała dostatecznie parszywego nastroju, by zawracać sobie tym głowę.

Patrzyła, jak dwie kobiety płacą po siedemdziesiąt dolarów każda za torebki ze skóry węża, z zamkami w kształcie kłów, i zaczęła się zastanawiać, czemu ludzie są tacy głupi.

Bardziej dlatego, że akurat był pod ręką, niż z głodu, rzuciła kilka kredytów sprzedawcy sojowych hot dogów. Smród buchającego z wózka dymu długo niósł się za nią i już pierwszy kęs przypomniał jej, jak ohydne może być sztuczne mięso w cienkiej bułce, a zarazem jak łatwo się od niego uzależnić.

Podążyła wzrokiem za dwójką nastolatków lawirujących w tłumie na air - boardzie. Dziewczyna obejmowała chłopaka z tyłu w pasie wydawało się miażdżącym uściskiem i piszczała mu nad uchem. Sądząc z miny jej towarzysza, wcale mu to nie przeszkadzało. Pewnie czuje się jak mężczyzna, stwierdziła Eve, kiedy trzyma się go jakaś laska i udaje przerażoną.

Ona sama nie miała ochoty niczego udawać i dlatego była taka kiepska w tych wszystkich tańcach godowych. Inna sprawa, że przy Roarke'u nie mu - siała niczego udawać.

Obok niej śmignął android kurierski na motorowerze i ryzykując zmiażdżenie obwodów j wywołanie chaosu na jezdni, prześlizną! się między dwiema taksówkami Rapid i przemknął tuż przed zderzakiem trzeciej. Taksówkarz zareagował donośnym trąbieniem i zawtórowało mu lalka innych klaksonów, jak sfora psów wyjących do księżyca.

- Nie jesteś sam na drodze! - krzyknął kierowca, wychylony do połowy przez okno. - Ja tu jadę. Łajzo.

Ale motorower przeciął już skrzyżowanie na żółtym świetle i czerwona czapka i buty androida zniknęły w oddali.

Idąc, Eve słyszała urywki rozmów. Czy dotyczyły seksu, zakupów, czy interesów, prowadzone były z taką samą swadą.

licencjonowany żebrak siedział w kucki na wytartym kocu i wygrywał smutną melodię na zardzewiałym flecie. Kobieta z torebką ze skóry pytona i w dopasowanych do niej butach wyszła ze sklepu w towarzystwie androida w uniformie, taszczącego kilka błyszczących toreb Wsunęła się do lśniącej czarnej limuzyity.

I Eve nic sądziła, by kobieta usłyszała dźwięk fletu - była gotowa się założyć, że dla tamtej żebrak w ogóle nie istniał. Ludzie powinni zwracać większą uwagę na to, co dzieje się wokół, stwierdziła i przechodząc obok grajka, wrzuciła mu kilka kredytów do pudelka.

Miasto było pełne barw, dźwięków i energii, a takaże małostkowej podłości i bezinteresownej dobroci Ona sama też powinna zwracać na to wszystko większą uwagę. Kochała miasto, ale rzadko na nie patrzyła.

A jeśli miała to być jakaś podświadoma metafora jej małżeństwa, nadszedł czas, by wyrzucić resztę sojowego hot doga i wrócić do pracy.

Zauważyła kieszonkowca w akcji Mężczyzna w garniturze, z teczką w ręku , podszedł do krawężnika, by złapać taksówkę, Nagle wpadł na niego mniej więcej dwunastoletni chłopak Nastąpiła krótka wymiana zdań.

- Uważaj, mały.

- Przepraszam.

W tym samym czasie bardzo zwinne i bardzo lekkie dłonie wślizgnęły się do kieszeni marynarki i wyjęły portfel.

Nie przerywając jeść hot doga. Eve podeszła do chłopaka w chwili kiedy już miał rozpłynąć się w tłumie. Złapała go za kołnierz.

- Moment - powiedziała do faceta w garniturze. Mężczyzna łypnął na nią z irytacją, a chłopak zaczął jej się wyrywać.

- Spieszę się.

- Bez portfela trudno będzie zapłacić za kurs - zauważyła Eve.

Mężczyzna instynktownie poklepał się po kieszeni i obrócił na pięcie.

- Co to ma znaczyć? Oddawaj portfel gnojku Zaraz wezwę policję.

- Jestem z policji, więc może pan sobie darować Ręce przy sobie - warknęła. kiedy chciał złapać chłopca. - Oddawaj to mistrzu.

- Czego ode mnie chcesz? Puszczaj Mama na mnie czeka.

- Ktokolwiek na ciebie czeka, najciekawsze przegapił, więc zwróć mi portfel tego pana i zróbmy sobie na dziś fajrant. Jesteś dobry - powiedziała, wpatrując się w jego sympatyczną, lekko upstrzoną piegami twarz. Nie dość, że wyglądasz niegroźnie, to masz wprawne ręce. Szybkie i zwinne. Gdyby mnie tu akurat nie było, uszłoby ci na sucho.

- Niech pani aresztuje tego gówniarza.

- Daj spokój... - Eve sięgnęła do woreczka na łupy schowanego za pazuchą chłopaka i wyjęła portfel. Otworzyła go i przeczytała imię z dowodu. - Marcus. - Rzuciła mężczyźnie portfel. - Odzyskałeś swoją własność. Nie ma ofiary, nie ma przestępstwa.

- Jego miejsce jest w więzieniu.

Trzymała chłopca mocno i czuła, jak mały drży. Przed oczami stanął jej Roarke, przemykający ulicami Dublina, okradający przechodniów i wracający z łupem do domu, do ojca, który i tak go bił, bez względu na to, ile wyniósł dzienny utarg.

- Dobrze. Pojedźmy wszyscy na komendę. Wypełnienie formularzy potrwa parę godzin, nie więcej.

- Nie mam czasu...

- No to bierz pan tę taksówkę.

- Trudno się dziwić, że w mieście szerzy się przestępczość, skoro policja tak lekceważąco traktuje praworządnych obywateli.

- Tak, to na pewno dlatego - zgodziła się z nim Eve, kiedy wsiadł do taksówki i trzasnął drzwiami. - I nie musisz mi dziękować, słoneczko.

Odwróciła chłopaka do siebie i wbiła wzrok w jego dziecięcą, nachmurzoną twarz.

- Imię. Tylko nie kłam, szkoda czasu.

- Billy.

Widziała po nim, że kłamie, ale machnęła ręką.

- Dobra, Billy, jak już mówiłam, jesteś dobry, ale nie aż tak. Następnym razem złapie cię ktoś, kto nie będzie miał tak miękkiego serca, jak ja, i tak ujmującego usposobienia.

- To niefart. - Ale uśmiechnął się lekko.

- Byłeś w poprawczaku?

- Może.

- Jeśli tak, już wiesz, że to syf. Paskudne żarcie i, co gorsza, dzień w dzień zasuwają ci gadki umoralniające. Jeżeli masz kłopoty w domu czy gdziekolwiek indziej, potrzeba ci pomocy, zadzwoń na ten numer.

Wyciągnęła z kieszeni wizytówkę.

- Dufus? Co to takiego?

- Duchas. Schronisko. Lepsze to niż poprawczak - dodała, kiedy pogardliwie wykrzywił usta. - W razie czego możesz im powiedzieć, że przysłała cię Dallas.

- Jasne.

- Schowaj to do kieszeni i nie wyrzucaj, przynajmniej dopóki nie stracę | cię z oczu. Nie ma sensu, żebyś mnie obrażał, skoro nie wsadziłam cię do paki.

- Gdybyś mnie nie złapała, miałbym portfel. Cwaniak, pomyślała. O rany, miała słabość do cwaniaków.

- tu mnie zażyłeś. Spadaj.

Zerwał się do biegu, zaraz jednak odwrócił się i jeszcze raz radośnie wyszczerzył do niej zęby.

- Hej, ty! Nie jesteś taka zła, jak na łapsa.

Cóż, facet w garniturze nie zdobył się nawet na tyle. Nieco podniesiona! na duchu Eve zatrzymała taksówkę.

Podała kierowcy adres domu Revy Ewing. Odwrócił się i spojrzał na nią zbolałym wzrokiem.

- Mam panią zawieźć do Queens?

- Tak, masz mnie zawieźć do Queens.

- Paniusiu, ja tu na życie muszę zarabiać. Nie lepiej pojechać autobusem, metrem czy aerotramwajem?

- Wybrałam taksówkę. - Wyszarpnęła odznakę i przycisnęła ją do szybki oddzielającej kierowcę od pasażerów. - I ja też muszę zarabiać na życie.

- O rany, paniusiu, teraz zażądasz stawki dla glin. Będę cię musiał zawieźć do Queens z dziesięcioprocentową zniżką. Wiesz, na ile mi to wystarczy?

- Zapłacę pełną stawkę, ale rusz wreszcie tego rzęcha. - Schowała odznakę. - I nie nazywaj mnie paniusią.

Zepsuła kierowcy wieczór, każąc mu czekać, i zanotowała jego nazwisko i numer licencji, by mieć pewność, że nie odjedzie. Zwiesił głowę nad kierownicą, a Eve wyszła odpieczętować i otworzyć bramę.

- Ile mam czekać?

- Niech no pomyślę. Już wiem. Dotąd, aż wrócę.

Ludzie z wydziału elektronicznego zabrali rzeźby i była to zmiana na lepsze. Mimo to Eve domyślała się, że Reva pewnie sprzeda dom. Nie zostanie tam, gdzie mieszkała z mężczyzną, który ją wykorzystał i zdradził.

Odpieczętowała i otworzyła drzwi wejściowe. Weszła do środka.

Czuło się od razu, że to pusty, opuszczony dom. Dom, który pewnie domem już nigdy nie będzie.

Nie wiedziała, czego właściwie szuka, ale zaczęła snuć się po pokojach, tak jak snuła się po ulicach. Po to tylko, by zobaczyć, co rzuci jej się w oczy.

Ekipa śledcza i ludzie z wydziału elektronicznego przeczesali dom. W powietrzu unosił się słaby, metaliczny zapach chemikaliów.

Żeby zaspokoić ciekawość, przejrzała zawartość garderoby Bissela. Była duża, pełna kosztownych ciuchów. Eve potrafiła już rozpoznawać drogie materiały i fasony.

Strzelił sobie dwupoziomową garderobę z obrotowymi wieszakami, automatycznymi szufladami, skomputeryzowanym spisem ubrań pokazującym miejsce ich przechowywania.

Jezu, nawet Roarke nie skomputeryzował swojej garderoby. Inna sprawa, że sam miał mózg jak komputer, więc pewnie wiedział, gdzie dokładnie szukać czarnej koszuli, którą akurat zachciało mu się włożyć, kiedy ostatnio ją nosił, na jaką ! okazję, i jakie dobrał do mej spodnie i marynarkę. I buty. Ba, nawet majtki.

Odetchnęła głośno i spojrzała ze zmarszczonym czołem na mały ekran ścienny.

Bissel nie zniszczył komputera w garderobie. Dlatego że nie miał na nim nic, czym warto by sobie zawracać głowę, czy może chciał coś z mego skopiować? Zaciekawiona, włączyła go.

- Podaj ostatni wybór garderoby i datę.

PROSZĘ CZEKAĆ... OSTATNI WYBÓR 16 WRZEŚNIA, DWUDZIESTA PIERWSZA SZESNAŚCIE, DOKONANY PRZEZ BLAIRA BISSELA POBRANO NASTĘPUJĄCE SZTUKI ODZIEŻY - .

Wysłuchała wykazu, porównując go w myśli z ubraniami znalezionymi w torbach Bissela i garderobie Felicity Kade po zabójstwie. Wyglądało na to, że wszystko się zgadza.

- No dobra, spróbujmy czego innego. Podaj, kiedy z tego komputera ostatnio korzystał Blair Bissel, w dowolnym celu.

KOMPUTER OSTATNIO UŻYWANY 23 WRZEŚNIA, O SZÓSTEJ DWANAŚCIE.

- Dziś rano, sukinsyn był tu dziś rano? Cel użycia?

CEL NIEDOSTĘPNY. FILTR PRYWATNOŚCI AKTYWNY.

- Dobra. - Wprowadziła kod służbowy, numer odznaki i przez kilka denerwujących minut usiłowała obejść system. Kiedy komputer po raz czwarty wyrzucił komunikat: „Filtr prywatności aktywny”, kopnęła ścianę.

Towarzyszący temu odgłos zabrzmiał dziwnie głucho w przestronnej garderobie.

- A to co? - Eve przykucnęła, zaczęła tłuc pięścią w ścianę i na nią napierać. Przez chwilę zastanawiała się, czy nie wziąć dużego noża i po prostu nie pociąć płyty ściennej. Rozsądek jednak zwyciężył. Wyjęła komunikator i połączyła się z Feeneyem.

- Jestem w Queens, w garderobie Bissela.

- Co ty, do cholery, robisz w garderobie w Queens?

- Posłuchaj, on tu był. Dziś rano. W garderobie jest skomputeryzowany katalog. Skorzystał z niego dziś rano, ale to draństwo nie chce powiedzieć, co robił. Dostęp do danych jest zablokowany. I coś jest za ścianą, jakaś skrytka czy coś. Co mam zrobić, żeby komputer mnie tam wpuścił?

- A walnęłaś go już?

- Nie. - Ożywiła się nieco. - Mogę?

- To nic nie da. Dasz radę go rozkręcić?

- Nie mam narzędzi.

- Możesz mi go pokazać a ja powiem ci, co zrobić, albo jeden z nas może tam przyjechać i cię wyręczyć. Pewnie tak byłoby szybciej.

- Obrażasz mnie i nie myśl, że tego nie wiem. To katalog garderoby, Feensy, mów, jak mam się do niego dostać.

Wydął policzki i mruczał coś pod nosem, czekając, aż Eve zeskanuje komputer, aby mógł zobaczyć go na swoim monitorze.

- No dobra, wpisz ten kod.

Podyktował jej wszystkie liczby po kolei i Eve wprowadziła je ręcznie.

- I co, teraz będę mogła obejść zabezpieczenia?

- Powoli. Najpierw pstryknij palcami i powiedz: „Sezamie, otwórz się .

Już miała to zrobić, ale po chwili zacisnęła zęby.

- Feeney!

- Dobra, dobra, taki żart. Kod pochodzi z jednego z komputerów, które tu mamy. Zobaczymy, czy w tamtym też go wykorzystał.

- Komputer, co zostało zabrane przez Blaira Bissela przy ostatnim użyciu?

PROSZĘ CZEKAĆ ZAWARTOŚĆ: ZESTAW RATUNKOWY.

- Zestaw ratunkowy. Co było w zestawie ratunkowym? BRAK DANYCH.

- Komputer, otwórz skrytkę, z której został zabrany zestaw ratunkowy.

PRZYJĄŁEM.

Płytka w ścianie odsunęła się, ukazując mały sejf.

- O, proszę. Komputer, kazałam otworzyć skrytkę.

PRZYJĄŁEM. SKRYTKA OTWARTA.

- Musisz wyrażać się precyzyjnie, Dallas - wyjaśnił Feeney. - Chcesz, żeby otworzył sejf, to powiedz mu, że ma otworzyć sejf. Nie potrafi czytać w myślach.

- Otwórz ten cholerny sejf!

PRZYJĄŁEM. PRZYGOTOWUJĘ POŁĄCZENIE.

Rozległ się cichy szum i na znak, że połączenie zostało ustanowione, na komputerze ściennym i sejfie zaczęły mrugać czerwone światełka. Kiedy zgasły, Eve otworzyła sejf.

- Pusty - powiedziała. - Cokolwiek tu było, zabrał wszystko.

Zadała sobie pytanie, co Blair Bissel mógł tu przechowywać. Pieniądze, sfałszowane papiery, kody, klucze do kryjówek? Ale przecież takie rzeczy zabrałby ze sobą przed zabójstwem Felicity Kade i brata.

Co jeszcze, pomyślała, mogło być na tyle potrzebne szykującemu się do ucieczki człowiekowi, by zaryzykował włamanie do własnego domu?

Broń. Ta odpowiedź wydawała się najbardziej logiczna. Wyrzutnia rakiet nie zmieściłaby się w tym sejfie, ale mniejsza broń i klucze, czemu nie.

Głupio zrobił, że w ogóle to tam zostawił, pomyślała, kiedy taksówka wjechała w bramę rezydencji Roake'a. Wcześniej czy później sejf zostałby znaleziony, a z nim jego zawartość.

Z drugiej strony, uznano by to za zagadkę. Jego prochy już dawno spoczywałyby w jakiejś urnie, co dałoby mu pewność, że wszyscy uważają go za zmarłego. Ale ludzie zastanawialiby się, po co były mu ten sejf i jego zawartość.

Może zostawił w nim coś, co obciążało OBW, dowodziło jego powiązań z organizacją. Wtedy stałby się ważną figurą, zrobiłoby się o nim głośno.

W ten sposób martwy człowiek, który nie umarł, zapewniłby sobie swoistą nieśmiertelność.

Tak. Tak. To w jego stylu.

- Mam czekać? Znowu?

Wyrwana z zamyślenia Eve wbiła wzrok w duży dom ze światłami palącymi się w części okien.

- Nie, to przystanek końcowy. Masz wolne.

Wyjęła kartę debetową i przeciągnęła ją przez czytnik.

- Co, niby tu mieszkasz?

Zaakceptowała opłatę za kurs i postanowiła uszczęśliwić taksówkarza sutym napiwkiem. A niech się chłop ucieszy.

- Bo co?

- No to nie możesz być gliną.

- Mnie samej ciężko w to uwierzyć.

Poszła prosto do gabinetu. Bardzo chciała od razu położyć się spać. Wciąż stosując uniki, ominęła laboratorium.

Stwierdziła, że zespół nie próżnował pod jej nieobecność. Raport na temat Quinna Sparrowa był gotowy i skopiowany. Sparrow został postawiony w stan oskarżenia. Z dołączonej do dokumentów notatki Peabody Eve dowiedziała się, że trwają już przepychanki między OBW a policją nowojorską w kwestii, kto ma większe prawa do aresztowanego.

Nie miała siły, by zawracać sobie głowę pytaniem, kto wygra tę potyczkę. Sparrow był skończony, to się liczyło.

Reva zostawiła jej listę przyzwyczajeń, codziennych zajęć, ulubionych lokali i miejsc wypoczynku Bissela, w większości modnych lub egzotycznych.

Postanowiła rano skontaktować się z lokalną policją ze wszystkich wymienionych przez Revę miejscowości i poprosić o pomoc.

Ale Bissel nie wyjechał z miasta, nie uciekł za granicę.

Na pewno był jeszcze w Nowym Jorku. Może nie zamierzał zostać na długo, ale na razie tu był.

Przeczytała raport McNaba. Nie znalazł nic pod nazwiskiem Chloe McCoy i sprawdzał różne oparte na nim kombinacje i kody.

W imię czego umarła? Na czym polegało zadanie, które Chloe przypłaciła życiem, kiedy stała się niepotrzebna?

Medalion, rzeźba, uszkodzone dane na tanim komputerze.

Eve zanotowała sobie, by przekazać Feeneyowi, że zespół powinien siei skupić na komputerze dziewczyny.

Pracowała do późna, w samotności, delektując się ciszą, rutyną, zagadką, I aż zaczęło jej się mącić w głowie.

Wyłączyła aparaturę i zjechała windą na dół. Sypialnia była pusta. Wyglądało na to, że Roarke też potrafi robić uniki.

Kiedy się rozbierała, wszedł kot. Wdzięczna za towarzystwo, wzięła go na ręce i pogłaskała, słuchając jego mruczenia. Zwinął się przy niej w kłębek w ciemnościach, mrugając na nią dwukolorowynu oczami.

Nie przypuszczała, że uda jej się zasnąć. Była przygotowana na to, że przez większą część nocy będzie wpatrywać się w mrok. I zasnęła po paru minutach.

Wiedział, kiedy dokładnie wjechała w bramę taksówką. Wiedział, że pracowała jeszcze długo po tym, gdy większość zespołu położyła się spać. To, że do niego nie przyszła, trochę go zabolało. Miał wrażenie, że ostatnio tak często sprawiała mu ból, iż zapomniał już, jak to jest go nie czuć.

W tej chwili stał nad nią. Wyczerpana, leżała wyciągnięta na łóżku, z rozrzuconymi rękami i nogami. Nie obudziła się. Obudził się kot i spojrzał na niego tymi dziwnymi, świecącymi w mroku ślepiami. Roarke nie wiedział, dlaczego, ale wyczytał w nich wyrzut.

- Wydawałoby się, że kto jak kto, ale ty powinieneś rozumieć, czym jest pierwotny instynkt, i stać po mojej stronie.

Galahad jednak tylko patrzył na mego, aż wreszcie Roarke zaklął pod nosem i odwrócił się od łóżka.

Był zbyt niespokojny, by spać, zbyt rozdrażniony, by leżeć przy mej ze j świadomością, że dzieli ich coś więcej niż tylko tłuste kocisko.

Ta świadomość tak go rozwścieczyła i przeraziła zarazem, że wyszedł, nie budząc Eve. Przeszedł przez pogrążony we śnie dom i dostał się do zabezpieczonego pokoju, w którym trzymał niezarejestrowany sprzęt.

Poświęcił Eve i Revie cały swój czas. Cierpiała na tym jego praca i postanowił z samego rana coś z tym zrobić. Tę noc jednak będzie miał tylko dla siebie. Teraz był sobą i zamierzał zebrać niezbędne informacje o ludziach, wszystkich bez wyjątku, odpowiedzialnych za to, co stało się w Dallas.

Co stało się Eve.

- Roarke - powiedział głosem zimnym jak lód. - Otwórz system operacyjny.

Poruszyła się w ciemności, w martwej ciszy poprzedzającej świt. Pojękując cicho, usiłowała wyrwać się ze snu. I zapadała się weń coraz głębiej, czując pot spływający po plecach.

Pokój, zawsze ten sam. Zimny, brudny, zalany mrugającym czerwonym światłem neonu klubu nocnego z przeciwka. Była mała, strasznie chuda. I bardzo głodna. Na tyle głodna, by narazić się na karę za zjedzenie kawałka sera. Jak mała myszka, skradająca się do pułapki pod nieobecność okrutnego kota.

Ściskało ją, ssało w żołądku - po części ze strachu, po części z emocji. Od - kroiła nożem pleśń z sera. Może tym razem nie zauważy. Może. Była tak zmarznięta, tak głodna. Może nie zauważy.

Wierzyła w to nawet, kiedy przyszedł. Richie Troy. Gdzieś w jej podświadomości jego nazwisko rozbrzmiewało echem raz po raz. Teraz już go znała, wiedziała, jak się nazywał. Żaden potwór nie był tak przerażający, jak ten straszny, bezlitosny człowiek.

Przez chwilę błysnęła jej nadzieja. Będzie pijany, na tyle pijany, by dać jej ! spokój. By nie zważać na to, że była nieposłuszna i wzięła sobie coś do jedzenia.

Ale on podszedł do niej i po jego oczach poznała, że tego wieczoru wypił za mało. Za mało, by była bezpieczna.

- Co robisz, mała?

Ton jego głosu zmroził ją do głębi.

Pierwszy cios oszołomił ją, bezwładnie osunęła się na podłogę. Pies który dostał wystarczająco dużo kopniaków, wie, że musi leżeć i być uległy.

On jednak musiał ją ukarać. Dać jej nauczkę. Choć bała się i wiedziała, że tego nie uniknie, nie mogła powstrzymać się od błagania.

„Proszę, nie, proszę, nie, proszę, nie”.

Oczywiście, że to zrobi. I zrobił. Rzucił się na nią, uderzył. Sprawiał jej ból, podczas gdy ona błagała, szlochała, szamotała się.

Złamana ręka trzasnęła tak cicho, jak cichy był okrzyk przerażenia.

Nóż, który wcześniej upuściła, znów znalazł się w jej dłoni. Musiała zrobić coś, by przestał. Musiał przestać. Tak strasznie bolała ją ręka, tak silny był ból między udami. Musiał przestać.

Krew trysnęła na jej dłoń. Była ciepła i mokra, a ona poczuła jej zapach, jak zwierzę w dziczy. Kiedy przygniatające ją ciało drgnęło, zaczęła wbijać w nie nóż, raz po razie. On usiłował się odsunąć, a ona zadawała kolejne ciosy, krew chlustała na jej ręce, twarz, ubranie, a odgłosy wychodzące z jej ust nie przypominały ludzkiej mowy.

Kiedy drżąca i zdyszana poczołgała się w kąt, on leżał na podłodze i tonął we własnej krwi.

Jak zawsze.

Tym razem jednak nie była w tym strasznym pokoju sam na sam z człowiekiem, którego zabiła, sam na sam ze śmiercią. Byli z nią inni, dum mężczyzn i kobiet, w ciemnych garniturach i ciemnych kostiumach, wszyscy siedzieli w niekończących się rzędach krzeseł jak publiczność w teatrze. Obserwatorzy o pustych twarzach.

Patrzyli na nią, gdy płakała. Patrzyli, kiedy krwawiła, a złamana ręka zwisała jej bezwładnie.

Patrzyli i nie mówili nic. Nic nie robili. Nawet kiedy Richie Troy wstał, jak to mu się czasem zdarzało. Kiedy wstał, brocząc krwią ze wszystkich ran, które mu zadała, i powłócząc nogami, ruszył ku niej, nie zrobili nic.

Obudziła się zlana potem i krzyk uwiązł jej w gardle. Odruchowo odwróciła się w bok i wyciągnęła ręce do Roarke'a, ale go nie było. Nie mogła liczyć na to, że weźmie ją w ramiona i uspokoi.

Dlatego skuliła się w kłębek, połykając łzy. Kot trącił ją pyszczkiem w głowę.

- Nic mi nie jest, nic mi nie jest, nic mi nie jest. - Wtuliła wilgotną twarz w jego sierść i zaczęła się kołysać. - Boże. O Boże. Włączyć światła, dwadzieścia pięć procent mocy.

Przyćmione światło pomogło, więc leżała dotąd, aż ściskanie w piersi ustało. Potem, wciąż rozdygotana, wstała, by powlec się pod prysznic, pod strumień gorącej wody.

Wstała, by stawić czoło nowemu dniowi.

21

O tej porze reszta zespołu jeszcze spała, ku zadowoleniu Eve. Nie była w odpowiednim nastroju do pracy w grupie. Postanowiła zamknąć się w gabinecie i jeszcze raz wszystko przejrzeć, wczuć się w sposób myślenia Bissela.

Oparła się pokusie, by sprawdzić w systemie monitoringu, gdzie jest Roarke. Większe znaczenie miało dla niej, gdzie go tej nocy nie było - z nią w łóżku. Jeśli w ogóle spał, a czasem miała wrażenie, że potrzebował mniej snu niż wampir, to musiał spać gdzie indziej.

Nie poruszy tego tematu, nawet o tym nie wspomni, nie da mu tej satysfakcji. Dokończą śledztwo, zamkną sprawę, a kiedy Bissel trafi za kratki...

Bóg raczy wiedzieć, co wtedy.

Zaprogramowała kawę w kuchni przy gabinecie. Tylko kawę, bo na myśl o jedzeniu żołądek podchodził jej do gardła. Zlitowała się jednak nad żałośnie miauczącym kotem i dała mu podwójną porcję karmy.

Odwróciła się i zobaczyła go. Stał oparty o drzwi i obserwował ją. Jego piękna twarz była nieogolona - rzadki widok - i tak beznamiętna, i nieobecna, jak twarze z jej snu.

Na to porównanie krew zastygła jej w żyłach.

- Powinnaś jeszcze pospać - powiedział po długiej chwili. - Nie wyglądasz dobrze.

- Spałam tyle, ile trzeba.

- Pracowałaś do późna i masz jeszcze co najmniej godzinę, zanim ktokolwiek wstanie. Weź coś na uspokojenie, na litość boską, Eve, i połóż się.

- Czemu sam nie posłuchasz swojej rady? Też nie wyglądasz najlepiej, mistrzu.

Otworzył usta. Miała wręcz wrażenie, że widzi cisnący się na nie jad. Jednak jakąkolwiek złośliwą uwagę zamierzał wypowiedzieć, powstrzymał się. Punkt dla niego.

- Prace w laboratorium posunęły się do przodu. Domyślam się, że będziesz chciała zdać nam relację i wysłuchać naszej. - Wszedł do kuchni i zaprogramował kawę dla siebie.

- Uhm.

- Sińce wyglądają lepiej - powiedział, podnosząc kubek. - Przynajmniej te na twarzy. A reszta?

- Też.

- Strasznie jesteś blada. Jeśli nie chcesz się położyć, przynajmniej usiądź i zjedz coś.

- Nie jestem głodna. - Usłyszała nutę rozdrażnienia w swoim głosie i sklęła się w duchu. - Naprawdę - powiedziała, jut spokojniej. - Kawa mi wystarczy.

Ponieważ zauważyła, że dłoń jej lekko drży, wzięła kubek w obie ręce. Roarke podszedł do niej i ujął ją pod brodę.

- Śnił ci się koszmar.

Chciała się odwrócić, ale przytrzymał ją mocniej.

- Ale teraz już nie śpię. - Podniosła dłoń i odtrąciła jego rękę. - Wszystko gra.

Nie powiedział nic, kiedy wróciła do swojego gabinetu, stał tylko, wpatrzony w czerń wypełniającą jego kubek. Odtrąciła go i to więcej niż zabolało. To był cios w samo serce.

Widział po niej, jaka jest wyczerpana i zraniona, i wiedział, że w takim stanie będzie szczególnie podatna na koszmary. Mimo to zostawił ją samą i ta myśl była dla niego następnym ciosem.

Nie pomyślał o niej. Nie pomyślał, więc obudziła się sama w ciemności.

Podszedł do zlewu, wylał kawę i bardzo ostrożnie odstawił kubek.

Kiedy wszedł do gabinetu, Eve siedziała już za biurkiem.

- Chcę to wszystko jeszcze raz przejrzeć. Łatwiej mi będzie, jeśli zrobię to sama, w ciszy. Wczoraj wzięłam środek przeciwbólowy, a Mira zbadała mnie, kiedy u niej byłam. Nie zamęczam się, nie zaniedbuję. Ale mam pracę. Muszę wykonywać swoje obowiązki.

- Tak, musisz. - Pod swoim znękanym sercem czuł pustkę. - Wstałem wcześnie, bo sam też mam do nadrobienia trochę zaległości.

Zerknęła na niego i odwróciła się z lekkim skinieniem głowy. A zatem, pomyślał, nie spyta, gdzie spał i co robił. Nie powie tego, co można było wyczytać z jej oczu. Ze przez niego cierpi.

- Poświęciłeś tej sprawie dużo czasu - powiedziała. - Wiem, że Reva i Caro są ci wdzięczne za wszystko, co robisz. Ja też.

- Są dla mnie ważne. Ty też. - Mówiąc to, myślał: Ależ jesteśmy grzeczni wobec siebie. Dyplomaci pełną gębą, ani słowa. - Wiem, że masz dużo pracy, podobnie jak ja, ale chcę, żebyś na chwilę przyszła do mojego gabinetu.

- Czy to nie mogłoby zaczekać, aż...

- Myślę, że najlepiej będzie z tym nie zwlekać, dla dobra nas wszystkich. Proszę.

Eve wstała i wyszła zza biurka, nie zabierając kawy. Widomy znak, że jest - denerwowana, uznał. Ruszył przodem i kiedy weszli do jego gabinetu, zamknął drzwi i kazał wprowadzić blokadę.

- Co to ma znaczyć?

- Okoliczności wymagają absolutnej dyskrecji. W nocy zajrzałem do ciebie. Koło drugiej. Strzegł cię twój futrzasty rycerz.

- Nie przyszedłeś do łóżka.

- Nie. Nie mogłem... się uspokoić. I byłem zły. - Przyjrzał jej się uważnie. - Oboje jesteśmy pełni złości, co, Eve?

- Na to wygląda. - Choć złość nie wydawała się tu właściwym słowem i Eve miała wrażenie, że on zdaje sobie z tego sprawę równie dobrze, jak ona. - Nie wiem, co z tym zrobić.

- Nie dałaś znać, kiedy wróciłaś do domu.

- Nie chciałam z tobą rozmawiać.

- Cóż. - Roarke zaczerpnął powietrza, jakby zainkasował szybki, niespodziewany cios. - Cóż, tak się składa, że ja też nie chciałem z tobą rozmawiać. Dlatego kiedy zobaczyłem, że śpisz, włączyłem niezarejestrowany sprzęt, by zrobić to, co uznałem za konieczne.

Krew do reszty odpłynęła jej z twarzy.

- Rozumiem.

- Tak. - Ani na chwilę nie oderwał od niej oczu. - Rozumiesz. Może wolałabyś, by tak nie było, ale nic na to nie poradzisz. - Jego palce zatańczyły na pulpicie i otworzyła się skrytka, z której wyjął dysk. - Mam tu nazwiska, adresy, wyciągi z kont, dokumentację medyczną, oceny okresowe i różne inne dane dotyczące agenta, jego przełożonego, dyrektora OBW i wszystkich członków specjalnego zespołu rozpracowującego Richarda Troya w czasie jego pobytu w Dallas. Ten dysk zawiera wszystkie istotne informacje na ich temat i całkiem sporo nieistotnych.

Ogromny ciężar przygniótł pierś Eve, uciskając serce tak mocno, że jego spłoszone bicie wypełniło jej uszy.

- To wszystko nie zmieni tego, co się stało. Nic, co zrobisz, tego nie zmieni.

- Oczywiście, że nie. - Roarke obrócił dysk w dłoniach tak, że światło padło na srebrną powierzchnię i wystrzeliło odbitym promieniem. Jak pocisk z broni laserowej. - Wszyscy zrobili przyzwoite kariery, niektórzy bardziej niż przyzwoite. Nadal pracują, są konsultantami, grają w golfa i, w jednym przypadku, squasha, kto by pomyślał. Jedzą, sypiają. Niektórzy zdradzają małżonków, inni co niedziela chodzą do kościoła. - Zwrócił ku niej oczy ciskające błyskawice. To też była jego broń. - Jak sądzisz, Eve, czy ktokolwiek z nich choć raz pomyślał o dziecku, które zostawili na pastwę losu? Czy kiedykolwiek zastanawiali się, czy cierpi, czy budzi się z płaczem w środku nocy? Zakręciło jej się w głowie i kolana się pod nią ugięły.

- Co za różnica, czy o mnie myślą? To niczego nie zmieni.

- Mógłbym im przypomnieć. - Jego głos był wyzuty z emocji, bardziej przerażający niż syk węża. - To by coś zmieniło, prawda? Mógłbym przypomnieć im osobiście, co zrobili, że trzymali się na uboczu, zmuszając dziecko, by broniło się samo przed potworem. Mógłbym przypomnieć im, jak słuchali, nagrywali i siedzieli na tych swoich tłustych rządowych tyłkach, kiedy Troy bił cię i gwałcił, a ty wzywałaś pomocy. Powinni za to zapłacić, i dobrze o tym wiesz. Co, może nie?

- Tak, powinni zapłacić! - Słowa wyrwały się z ust Eve, gorące jak łzy, które paliły jej oczy. - Zasługują na to. To chcesz usłyszeć? Powinni smażyć się w piekle za wszystko, co zrobili. Ale ani ty, ani ja, nie jesteśmy od tego, j by ich tam podać. Jeśli to zrobisz, to będzie morderstwo. Morderstwo, Roark. Plamiąc sobie ręce ich krwią, nie zmienisz niczego, co mnie spotkało. - Długo, bardzo długo milczał.

- Mógłbym z tym żyć. - Zauważył, że jej oczy pociemniały i zgasły. - Ale ty nie. Dlatego...

Złamał dysk na pół i włożył oba kawałki do niszczarki. Eve popatrzyła na niego w milczeniu, ciszę mącił tylko jej urywany oddech.

- Ty... rezygnujesz.

Spojrzał na otwór niszczarki, świadom, że swojej furii tak łatwo nie unicestwi. Już zawsze będzie musiał żyć z nią i zrodzonym z niej poczuciem bezsilności.

- Gdybym postąpił inaczej, zrobiłbym to dla siebie, nie dla ciebie. To nie miałoby sensu. Dlatego, tak, rezygnuję.

Poczuła łaskotanie w żołądku, ale zdobyła się na to, by skinąć głową.

- To dobrze. Tak będzie najlepiej.

- Na to wygląda. Koniec blokady. - Po tych chłodnych słowach osłony poszły w górę i słońce wlało się przez okna. - Później pogadamy, ale na razie mam parę spraw do załatwienia. Wychodząc, zamknij drzwi.

- Jasne. Dobra. - Eve ruszyła do wyjścia, ale zatrzymała się i oparła dłonią o drzwi, zbierając siły. - Myślisz, że nie wiem, nie rozumiem, ile cię to kosztowało. Mylisz się. - Nie mogła zachować spokojnego tonu, więc przestała próbować. - Mylisz się, Roarke. Ja to wiem. Nie ma na tym świecie nikogo innego, kto chciałby, kto postanowiłby zabić w moim imieniu. I kto porzuciłby ten zamiar dlatego, że o to poprosiłam. Że tego potrzebowałam. - Odwróciła się i otarła pierwszą łzę. - Nikogo oprócz ciebie.

- Przestań. Wykończysz mnie, jeśli będziesz płakać.

- Nigdy w życiu nie myślałam, że ktokolwiek mnie pokocha taką, jaka jestem. Czym mogłam sobie na to zasłużyć? I co miałabym zrobić z taką miłością? Ale ty mnie kochasz. Wszystko, co do tej pory ze sobą dzieliliśmy, czym dla siebie byliśmy, to nic w porównaniu z tym, co teraz zrobiłeś. Nigdy nie znajdę słów, by powiedzieć ci, co mi właśnie dałeś.

- Rozbrajasz mnie, Eve. Któż inny potrafiłby sprawić, że poczuję się jak bohater tylko dlatego, że nic nie zrobiłem.

- Zrobiłeś wszystko. Wszystko. Jesteś wszystkim. - A jednak Mira znów, miała rację. Miłość, to dziwne i porażające uczucie, była odpowiedzią. - Cokolwiek się stanie, cokolwiek mnie spotkało, jakkolwiek to się na mnie odbije, musisz, koniecznie musisz wiedzieć, że to, co dziś zrobiłeś, przyniosło mi spokój, jakiego już myślałam, że nigdy nie zaznam. Musisz wiedzieć, że nic nie jest mi straszne, jeśli wiem, że mnie kochasz.

- Eve. - Odsunął się, od tego, co przepadło na zawsze. I podszedł do niej z tym, co najważniejsze. - Kocham cię. Nic innego nie potrafię.

Podbiegła i rzuciła mu się na szyję.

- Tak mi ciebie brakowało. Tak bardzo mi ciebie brakowało.

Wtulił twarz w jej ramię, wciągnął w nozdrza jej zapach. Wszystko zdawało się wracać do równowagi.

- Wybacz.

- Nie, nie, nie. - Przylgnęła do niego i odchyliła się tylko po to, by ująć jego twarz w dłonie. - Widzę cię. Znam cię. Kocham.

Zobaczyła, jak jego oczy wypełniają się wzruszeniem.

- To było tak, jakby świat został wytrącony z orbity - szepnął. - Czas biegł inaczej, kiedy nie mogłem cię dotknąć.

- Dotknij mnie teraz.

Uśmiechnął się i pogładził ją po włosach.

- Nie to miałem na myśli.

- Wiem, ale dotknij mnie. Muszę poczuć, że znów jestem blisko ciebie. - Nadstawiła usta do pocałunku. - Potrzebuję cię i muszę, koniecznie muszę to pokazać.

- No to do łóżka, ale już. - Odwrócił ją w stronę windy. - Do naszego łóżka.

Kiedy drzwi windy się zamknęły, Eve przywarła do niego gwałtownie.

- Ostrożnie. - Przesunął dłońmi po jej biodrach i porwał ją w ramiona. - Jesteś cała w sińcach.

- Już ich nie czuję.

- Mimo wszystko. Wydajesz się taka krucha. - Kiedy Eve zmarszczyła brwi, Roarke parsknął śmiechem i wycisnął na jej ustach całusa. - To nie miała być obelga.

- A tak to zabrzmiało. No, ale tym razem ci daruję.

- Jesteś blada - powiedział, wchodząc z windy do sypialni. - I osłabiona. Masz łzy na rzęsach i cienie pod oczami. Wiesz, jak bardzo kocham twoje oczy, twoje podłużne, złote oczy, Eve. Najdroższa Eve.

- Są brązowe.

- Podoba mi się, jak mnie obserwują. - Położył ją na łóżku. - Masz w nich jeszcze łzy. - Osuszył je pocałunkami. - Boli mnie, kiedy płaczesz. Łzy silnej kobiety godzą w serce mężczyzny skuteczniej niż nóż.

Uspokajał ją, uwodził słowami i tymi cierpliwymi dłońmi. Nie mogła się nadziwić, że człowiek o jego energii, jego potrzebach, może być tak opanowany. Gwałtowny i zimny, czuły i ciepły. I jakimś cudem te tkwiące w nim sprzeczności, jego ciało i dusza uzupełniały się z jej ciałem i duszą.

- Roarke. - Podniosła głowę i zarzuciła mu ręce na szyję.

- Co?

Otworzyła oczy i przycisnęła usta do jego policzka, szukając w sobie czułości.

- Mój Roarke.

Potrafiła uspokajać go i uwodzić. Potrafiła mu pokazać, że jakiekolwiek wyzwania rzuci im świat, cokolwiek wyłoni się z mroków przeszłości czy będzie na nich czyhało w przyszłości przejdą przez to razem.

Rozpięła mu koszulę i pocałowała go w ramię.

- Jesteś miłością mojego życia. Jesteś jego początkiem i końcem. I tym, co w nim najlepsze. Wiem, że to brzmi ckliwie, ale mam to gdzieś.

Otoczył dłońmi jej dłonie i podniósł je do ust, przepełniony miłością, miłością, która ich oczyszczała, zalewając oboje gorącą falą. I, choć wydawało się to niemożliwe, nie pozostawiała za sobą najmniejszej skazy. Rozchylił koszulę Eve i delikatnie przesunął palcem po sińcach.

- To boli, kiedy widzę cię tak poranioną, tym bardziej że wiem, że spotka cię to jeszcze nieraz. Jednocześnie jestem z ciebie dumny. - Lekko musnął ustami ślady po obrażeniach i pocałował wytatuowaną odznakę, - Poślubiłem wojowniczkę.

- A ja wojownika.

Podniósł oczy i spojrzenia obojga skrzyżowały się, a usta odnalazły w pocałunku. Ich pieszczoty były kojące i namiętne zarazem. Poruszali się w zgodnym rytmie w ciszy poranka i słowa przeszły w westchnienia.

Kiedy uniosła się nad nim i wsunęła go w siebie, ich palce splotły się i ścisnęły mocno. Przyjemności, ekstazie towarzyszyło równe bicie kochających serc.

Skuliła się w kłębek obok niego świadoma, że ta intymność była im obojgu tak potrzebna, jak pokrzepienie i ulga.

Jej świat zatrząsł się w posadach. Dopiero teraz, kiedy wszystko wróciło do równowagi, Eve zdała sobie sprawę, jak gwałtowny był to wstrząs. I dotarło do niej, że Roarke musiał czuć to samo, dopóki się nie pojednali.

A pojednali się, bo dał jej to, czego potrzebowała. Dla niej powściągnął gniew czy wręcz wyparł się własnego ja. Nie było to łatwe. Jego poczucie własnej wartości było... postanowiła poprzestać na określeniu „zdrowe”, bo było jej tak błogo.

Ustąpił, zrezygnował z własnych celów nie dlatego, że wyznawał te zasady, co ona, tylko dlatego że cenił ją i ich małżeństwo bardziej niż własne ja.

- Mogłeś mnie okłamać.

- Nie. - Patrzył, jak niebo rozjaśnia się za świetlikiem. - Nie mógłbym.

- Mówię ogólnie. - Zmieniła pozycję, odgarnęła mu włosy z twarzy i powiodła palcami po zaroście, którego nie zgolił tego ranka. - Gdybyś nie był prawdziwym mężczyzną, jakim jesteś, mógłbyś mnie okłamać, zrobić to, co postanowiłeś, utwierdzić się w poczuciu własnej wartości, zaspokoić pragnienie zemsty i żyć dalej.

- Poczucie własnej wartości nie ma z tym nic wspólnego...

- Ależ ma. - Przewróciła oczami, ale tak, by tego nie zauważył. - Zawsze. I nie mówię tego, żeby cię urazić. Ja też mam swojego.

- Co też ty nie powiesz - mruknął.

- A powiem. - Eve usiadła i odwróciła się do niego twarzą.

- Nie moglibyśmy poleżeć chwilę w ciszy, żebym mógł podziwiać moją nagą żonę?

- To, co mam ci do powiedzenia, powinno ci się spodobać, bo jest w tym cała masa komplementów i pochwał pod twoim adresem.

- No to nie będę ci więcej przerywał.

- Naprawdę cię kocham.

- Tak. - Jego usta wygięły się w łuk. - Wiem.

- Czasem myślę, że to przez to twoje wybujałe poczucie własnej wartości, czasem, że pomimo niego. Tak czy inaczej, szaleję za tobą. Ale nie o to chodzi.

Pogładził palcem jej udo.

- Co nie zmienia faktu, że to bardzo miłe.

- Chyba trochę za bardzo się rozkleiłam, ale... - Odsunęła jego dłoń. - Pora wracać do roboty.

- Tak, właśnie podziwiałem twoją odznakę.

Eve mimo woli parsknęła śmiechem, ale złapała swoją koszulę.

- Chodzi mi o to, że jesteś ważnym człowiekiem, człowiekiem sukcesu. Czasem to okazujesz, czasem nie. Robisz to tylko wtedy kiedy, widzisz w tym jakiś cel. Nie potrzebujesz zgrywać ważniaka, bo nim jesteś. Między innymi stąd się to bierze.

- Co?

- Poczucie własnej wartości. U facetów przejawia się ono inaczej niż u kobiet. Tak mi się wydaje. W każdym razie Mavis twierdzi, że ma to coś wspólnego z fiutem. Zwykle nie myli się w takich sprawach.

- Nie jestem pewien, czy to dobrze, że rozmawiasz z Mavis o moich atrybutach.

- Zawsze jej mówię, że byki mają ci czego pozazdrościć i że wytrzymujesz całą noc.

- No to wszystko w porządku. - Ale ponieważ rozmowa przybrała nieco krępujący dla niego obrót, sięgnął po spodnie.

- Chcę tylko powiedzieć, że masz... ogromne poczucie własnej wartości. Bez niego nie osiągnąłbyś tego, co osiągnąłeś, i musiałam się rzeczywiście rozkleić, bo powiem, że na wszystko zasłużyłeś. Jesteś pewny siebie, na tyle pewny siebie, pewny swojego ja, by wycofać się z walki dlatego, że twoje postanowienie było dla mnie ważne. Nie zgadzasz się ze mną i to prawda, co powiedziałeś wcześniej: gdybyś zrobił, co zamierzałeś, mógłbyś żyć z konsekwencjami tego. Uznałbyś, że to było usprawiedliwione. Że postąpiłeś słusznie.

- Przez swoje zaniechanie stali się wspólnikami zbrodni. Są winni, bo cię nie ratowali. A ich winę pogłębia jeszcze to, ze mieli władzę.

- Nie przeczę temu, - Ubierając się, szukała właściwych słów, żeby wyrazić swoje myśli. - Zrozumiałeś mnie na tyle, by wiedzieć, że gdybyś podjął działania w tej sprawie, zaszkodziłoby mi to. Zaszkodziłoby to nam obojgu. Postawiłeś nas na pierwszym miejscu, poskromiłeś swoje ego. Trzeba mieć jaja, żeby to zrobić.

- To miło, że tak uważasz, ale byłbym wdzięczny, gdybyś przerzuciła się na metafory nieodnoszące się do moich genitaliów. Zaczyna mnie to trochę krępować.

- Jesteś na tyle odważny, by zrobić coś, co w głębi serca uważasz za tchórzostwo. - Eve podeszła do niego. - Myślisz, że tego nie wiem? Że nie zdaję sobie sprawy, jaki bój stoczyłeś z samym sobą? - Postukała palcem w jego serce. - I ile cię to kosztowało, żeby się poddać? To czyni cię najodważniejszym człowiekiem, jakiego znam.

- Krzywdzenie cię nie ma nic wspólnego z odwagą. A wyrządziłem ci krzywdę.

- Postawiłeś mnie na pierwszym miejscu. To wymagało odwagi i siły. Nie starałeś się omijać problemu, nie udawałeś, że zgadzasz się ze mną tylko po to, by za moimi plecami robić swoje. Nie chciałeś, by podzieliło nas kłamstwo.

- Nie chcę, by cokolwiek nas dzieliło.

- To dlatego, że potrafisz kochać. Wiesz, jak walczyć o swoje. Jak być mężczyzną. Jak troszczyć się o ludzi, którzy coś dla ciebie znaczą, i nie tylko. Jesteś naprawdę bystry, potrafisz być straszny, ale i dobry jak mało kto. Widzisz pełny obraz, jednak nie pomijasz szczegółów. Masz władzę, o jakiej większości ludzi się nie śniło, ale nie posługujesz się nią, by zniszczyć szarego człowieka. Wiesz, co to znaczy?

- Brak mi słów.

- Że jesteś dokładnym przeciwieństwem Blaira Bissela.

- Aha. Czyli ten deszcz pochwal był po to, byś mogła płynnie przejść do tematu śledztwa. Moje poczucie własnej wartości legło w gruzach.

- Twojego poczucia własnej wartości nie naruszyłoby nawet imadło hydrauliczne. I między innymi o to mi chodzi. Ego Bissela jest kruche, bo opiera się na fikcji. Nie jest bystry ani cwany, nie ma nawet talentu. Jego twórczość to kicz, modne i kosztowne gówno. Nie ma związków, ma podboje. W całą sprawę wciągnęła go kobieta, która złapała w swoje szpony jego fiuta, a tym samym jego samego. „Patrzcie i podziwiajcie, jestem szpiegiem”.

- No i?

- W ogóle nie powinni go byli zwerbować. Spójrz na jego portret psychologiczny. Jest niezrównoważony, niedojrzały, lekkomyślny. Jednak między innymi właśnie dlatego zaakceptowali go Kade i Sparrow. Nic go tak naprawdę z nikim nie wiąże. Jest atrakcyjny, potrafi być czarujący, ma znajomości w świecie sztuki, dużo podróżuje.

- I nie ma sumienia. To chyba przydaje się w niektórych tajnych operacjach.

- Owszem, tak długo, jak agent jest pod kontrolą. Sparrow jednak stał się zachłanny i zażądał od Bissela zbyt wiele. Dokonał jego rękami zabójstwa i myślał, że Bissel czmychnie z podkulonym ogonem, kiedy tylko się dowie, że dał się wrobić jak Reva. Nawet gdyby sprawiał kłopoty, OBW zachowałaby to dla siebie, Sparrow napiętnowałby go jako zdrajcę i zlecił jego likwidację albo podrzucił stosowne informacje Sądowi Ostatecznemu czy innemu ugrupowaniu, które odwaliłoby całą brudną robotę za agencję.

- To fakt, ale myślę też, że żaden z nich nie uwzględnił ciebie w swoich rachubach. Musieli się domyślać, przynajmniej Sparrow, że w talom czy innym stopniu zaangażujesz się w tę sprawę. Wykorzystując Revę, wykorzystywali mnie, a stąd już tylko krok do ciebie. Ale wygląda na to, że żaden z nich nie przypuszczał, jak daleko się posuniesz, nie tylko dla mnie czy dla Revy, ale przez wzgląd na odznakę, którą nosisz na sercu.

- Zaczęło się więc robić nieprzyjemnie. Sparrow zareagował tak, jak można się było spodziewać. Wykorzystał swoją pozycję w organizacji, najpierw spróbował przemocy, potem argumentów, na koniec współpracy, zawsze jednak pod egidą OBW.

- Gdyby Bissel nie podał go do szpitala, Sparrow próbowałby cię zabić, czy raczej, sądząc z tego, co mówiłaś, zlecić komuś twoje zabójstwo, bo sam by się na to nie zdobył. To byłby jego następny krok.

- Jestem pewna, że uwzględniał taką możliwość. Ale tylko jako ostatnią deskę ratunku. Facet tak bystry, jak on, powinien by przewidzieć, co stanie się z człowiekiem o skrzywionej psychice Bissela, kiedy skala sobie ręce krwią. Zabił, więc nie był już byle agentem drugiego poziomu. Zlikwidował kilka osób i jestem pewna, że dało mu to niezłego kopa.

- Ale kop szybko mija.

- I wtedy zostajesz na lodzie. Tak to nazywają szpiedzy? Na lodzie. Utkwiła zaskoczone spojrzenie w talerzach, które Roarke przygotował na stole.

- Będziemy coś jeść?

- Tak.

W zamyśleniu położyła dłoń na brzuchu.

- Fakt, można by coś przekąsić. - Siadła do jajek z chrupiącymi plastrami bekonu. - W każdym razie Bissel zostaje na lodzie. Bezpośrednia przełożona zginęła z jego własnej ręki, inni agenci polują na niego. Został zdradzony, wykorzystany, załatwiony. Gliny wnikliwie badają sprawę zabójstw, choć zapewniano go, że tak nie będzie, i wie, że prędzej czy później zaczną deptać mu po piętach. Nie ma nikogo, kto powiedziałby mu, co robić, co myśleć. Zabija jeszcze dwie osoby, chcąc się chronić, zatrzeć ślady. To błąd, bo oba morderstwa, nie dość, że są niepotrzebne, to jeszcze naprowadzają policję na przypuszczenie, że on żyje. Co zrobiłbyś w takiej sytuacji?

- Na jego miejscu? - Roarke zastanowił się, smarując tosta dżemem. - Zaszyłbym się gdzieś najgłębiej, jak się da. Zabrałbym część zgromadzonych funduszy i przyczaił się dotąd, aż wymyśliłbym, jak zabić Sparrowa lub zdemaskować go jako zdrajcę. Czekałbym i obserwował, co się dzieje. Rok, może dwa lata, a potem załatwiłbym go w taki czy inny sposób.

- Ale on tego nie zrobi. Nie może. Nie potrafi tak długo trzymać w ryzach swojej natury ani myśleć tak logicznie. Tak zimno. Musi odegrać się na wszystkim i wszystkich, którzy przyłożyli rękę do pokrzyżowania jego planów. Jednocześnie jest przerażony, jak mały chłopczyk pozostawiony sam w domu przez mamę i tatę. A musi poczuć się bezpieczny. Wciąż ukrywa się w Nowym Jorku, gdzieś, gdzie uważa, że nic mu nie grozi. I wkrótce wykona jakiś ruch. - Prawie go widziała. - Tym razem będzie to coś bardziej spektakularnego, krwawego, zuchwałego. Żadne z jego zabójstw nie dało zamierzonego efektu. Każde kolejne było mniej przemyślane i obarczone większym ryzykiem strat ubocznych od poprzedniego. Teraz już nie obchodzi go, kto ucierpi, byle tylko sam mógł się wykazać.

- Myślisz, że targnie się na Revę?

- Wcześniej czy później. Nie zrobiła, czego oczekiwał, nie leży skulona w celi, opłakując męża i zapewniając o swojej niewinności. Ale nie damy mu szansy. - Wzięła od Roarke'a tosta. - Przedtem go zamkniemy. Zanim zacznie namierzać swoje cele. Będzie chciał jeszcze raz spróbować dopaść Sparrowa. Właściwie nie mam nic przeciwko temu, by wykorzystać tego palanta jako przynętę, ale wolałabym nie aresztować Bissela w szpitalu, nie chcę narażać cywilów. Musimy go znaleźć, wyciągnąć z nory, przy minimalnym zagrożeniu. Gdzie byś ukrył? Gdybyś mieszkał w Nowym Jorku?

Kiedy tak siedzieli, połączeni wspólnym posiłkiem i pracą, wokół której obracało się jej życie, Roarke czuł, jak spływa na niego ukojenie. Stwierdził, że działa to równie uspokajająco i krzepiąco, jak seks. I kiedy uśmiechnął się do Eve, odwzajemniła uśmiech.

- Mam myśleć jak ja czy jak Bissel?

- Jak ty.

- Małe mieszkanko w dzielnicy zamieszkanej przez niższą klasę średnią, gdzie nikt nie zwraca uwagi na nikogo. Albo, jeszcze lepiej, pod miastem, gdzieś, gdzie dochodzi komunikacja miejska, żebym mógł się łatwo przemieszczać.

- Czemu nie dom?

- Za duże koszty, za dużo biurokracji. Nie chciałbym tracić kapitału na dach nad głową, użerać się z prawnikami i tak dalej. Wystarczy zwykła, krótkoterminowa umowa wynajmu skromnego dwupokojowego mieszkanka, w którym byłbym niewidzialny.

- Tak, tak byłoby rozsądnie. Tak postąpiłby człowiek cierpliwy.

- Co znaczy, że uważasz, że Bissel jest w centrum miasta, w miejscu bardziej w jego guście.

- Tak myślę. Gdzieś, gdzie ma dostatecznie dużo przestrzeni do pracy. Gdzieś, gdzie jest tak dobrze zabezpieczony, że może zamknąć się w czterech ścianach i szaleć, przeklinać wszystko i wszystkich, knuć intrygi.

- Pewnie nie muszę ci mówić, że w mieście jest mnóstwo miejsc spełniających te kryteria.

- Ty wiesz najlepiej, bo większość z nich należy do ciebie. A ja... - Urwała z nadzianym na widelec kawałkiem jajka. - Jezu, czy mógłby być tak głupi? Albo tak sprytny? - Wrzuciła kęs do ust i wstała, chwytając kubek z kawą. - Obudźmy wszystkich. Chcę coś sprawdzić.

- Może najpierw włóż buty - zasugerował Roarke. - Wyglądasz, jakbyś chciała skopać komuś tyłek, a po co masz poobijać sobie te śliczne różowe paluszki.

- Bardzo śmieszne. - Mimo to skrzywiła się, kiedy spojrzała na swoje stopy. Zupełnie zapomniała o różowych paznokciach. Wyszarpnęła szufladę, złapała pierwsze lepsze skarpetki i pospiesznie ukryła wszelkie ślady pedikiuru.

- Pani porucznik?

Odburknęła coś, wciągając buty.

- Dobrze wiedzieć, że znów gramy w jednej drużynie.

Wyciągnęła rękę i uścisnęła jego dłoń.

- Chodźmy skopać komuś tyłek.

22

Ponieważ w zespole komputerowcy mieli przewagę liczebną nad laikami, Eve zorganizowała odprawę w laboratorium.

Nie rozumiała, na czym polegają prowadzone tu prace, nie wiedziała, jakim celom służą narzędzia starannie poukładane na blatach i stanowiskach roboczych. Nie potrafiła odcyfrować kolorowych schematów wyrysowanych na planszach, bełkotu przewijającego się po ekranach ani nieustającego buczenia i terkotu, którym porozumiewały się połączone w sieć urządzenia.

Wiedziała jednak, że to, co widzi, jest efektem wielu godzin pracy i wytężonego wysiłku umysłowego.

- Usuniecie wirusa?

- Tak. Już ginie sam z siebie. - Roarke zerknął na szereg kodów i poleceń widniejący na jednym z ekranów. - To sprytny drobiazg, który wygląda na groźniejszego niż jest.

- Można by powiedzieć, że samo to czyni go groźnym.

- Można - przytaknął. - Jego ułomności nie zmieniają faktu, że padłaby od niego większość komputerów osobistych. Sprawdzamy, skąd w ogóle się wziął i jak trafił w ręce Sparrowa.

- Zajmuje się tym głównie Tokimoto - wtrąciła Reva.

- Ale nie pracuję sam. No i... - dodał Tokimoto - ...bez dostarczonych przez was danych nie przyszłoby mi do głowy, by zainteresować się jego pochodzeniem.

- Na to właśnie liczył Sparrow. Przygotowuje wirusa, wyznacza Bisselowi rolę podwójnego agenta. My myślimy, że wirusa ma Sąd Ostateczny, oni sądzą, że mamy go my. Pod wpływem fałszywych informacji dostarczanych przez Sparrowa obie strony nabierają przekonania, że zagrożenie jest większe niż w rzeczywistości, i nie szczędzą pieniędzy. Bissel przekazuje je, a przynajmniej większą ich część, Sparrowowi za pośrednictwem Felicity Kade.

- Dobry przekręt - skwitował Roarke. - I na krótką metę mógł się okazać skuteczny. Sparrow zrobiłby lepiej, gdyby w tej sytuacji nie mierzył za wysoko, skłonił parę wielkich spółek do licytacji o wirusa, zamiast mieszać w to OBW i tym podobne organizacje.

- Gość jest ambitny. I chciwy - dodała Eve. - Dostarcza dane dotyczące postępów w pracach Securecompu nad wirusem i tym samym jest zabezpieczony na wypadek, gdyby powstało zagrożenie, że zakończą się sukcesem. Dobry układ.

- Ale miał zbyt ograniczone horyzonty. - Roarke patrzył na przemykające po ekranie kody, śledząc pracę komputera. - Wierzył, że będzie w stanie panować nad wszystkim, nie brudząc sobie rąk, i utrzyma Bissela na smyczy, dopóki ten nie przestanie być mu potrzebny.

- Tchórz. - Eve przypomniała sobie, jak Sparrow szlochał i jęczał w szpitalu. - Bissel jest szantażowany i chce więcej forsy. Felicity Kade tak samo. A Securecomp jest o krok od położenia kresu jego zgrabnemu, dochodowemu przedsięwzięciu.

- Dlatego Sparrow daje Bisselowi nowe zadanie, mające rozwiązać za jednym zamachem wszystkie problemy. - Peabody pokręciła głową. - Przebiera miarę. A Bissel jest za tępy, by domyślić się, że ma zostać kozłem ofiarnym. Przepraszam - powiedziała do Revy.

- Nie ma za co.

- Nie tylko za tępy - dodała Eve - ale i zbyt zapatrzony w siebie. Może urzeczywistnić swoje marzenia. Dostał licencję na zabijanie.

- No proszę! - Jej partnerka się rozpromieniła. - Widzę, że poczytałaś trochę Bonda.

- Człowiek uczy się całe życie. W każdym razie Bissel wpadł po uszy. Nie może zwrócić się do OBW, nie może szukać pomocy u drugiej strony. Za długo zwlekał z ucieczką, przez co jego konta zostały odnalezione i zamrożone. Zabił, by pozostać martwy, a mistyfikacja i tak wyszła na jaw. Próbował zlikwidować Sparrowa, ale chybił. Zamiast zginąć, Sparrow wpadł w nasze ręce i wykorzysta całą swoją wiedzę, by pójść z nami na ugodę i załatwić Bissela. Ten zaś stracił wymarzone zajęcie, a także całą chwałę i klasę, którą dała mu sztuka.

- Jeśli można ten szmelc nazwać sztuką. - Kiedy wszystkie oczy zwróciły się na nią, Reva uśmiechnęła się radośnie. - Hej, nie tylko Blair potrafił udawać. Jego prace nigdy mi się nie podobały. - Poruszyła ramionami, jakby zrzucała z nich ciężar. - Fajnie móc to wreszcie powiedzieć. W ogóle zaczynam czuć się lepiej.

- Na razie nie ciesz się za bardzo - przestrzegła ją Eve. - On musi dać ujście emocjom, ale najpierw będzie chciał wylizać się z ran, stanąć na nogi, uzyskać zadośćuczynienie. Reva, mówiłaś, że sztuka była jego prawdziwą pasją.

- Tak, raczej nie wyobrażam sobie, by mógł to udawać. Zajmował się nią przez lata, studiował, tworzył. Kiedy miał natchnienie, potrafił całymi dniami ślęczeć w pocie czoła nad jakąś rzeźbą, a wtedy nawet nie jadł ani nie spał. Ten jego złom mógł mi się nie podobać, ale wkładał w niego całe serce i u usze... to swoje czarne, uschłe, gnijące serce i duszę. Przez jakiś czas będę pełna goryczy - ciągnęła - i przy każdej okazji zamierzam obrzucać go błotem tak, jak tylko się da. - Znowu uśmiechnęła się szeroko. - To tak do waszej wiadomości.

- Myślę, że to zdrowe - powiedział Tokimoto. - I ludzkie.

- A zatem swoją twórczość, jakakolwiek ona była, traktuje serio. Szpiegiem już nie będzie, ale wciąż pozostaje artystą. - Eve pokiwała głową. - Może nadal tworzyć. McNab, sprawdź rejestr najemców, poszukaj wszelkich możliwych związków z Bisselem. Skup się na Flatironie.

- No tak - mruknął Roarke. - Pomogę ci, Ian - powiedział do McNaba, ale nie odrywał wzroku od Eve. - Na pewno chciał być blisko swojego miejsca pracy, bo tam czuł się silny, był panem sytuacji. Jeśli korzystał z innych pomieszczeń w budynku, możliwe, że Chloe McCoy o tym wiedziała.

- Facet jego pokroju na pewno zabrałby tam dziewczynę, żeby ją przelecieć, jasne, ale i pokazać, jaki z niego ważniak: „Zobacz, mam tu kryjówkę. Nikt oprócz ciebie nie wie o jej istnieniu”.

- A potem wszystko się pochrzaniło i kryjówka stała się potrzebna - dokończyła Delia. - McCoy musiała umrzeć, właśnie dlatego że o niej wiedziała.

- Pani porucznik. - Roarke postukał palcem w monitor, przy którym pracował z McNabem. - LeBiss Consultants. LeBiss to anagram od nazwiska Bissela.

- Tak, na pewno posłużyłby się własnym nazwiskiem. To też kwestia ego. - Eve zajrzała Roarkeo'wi przez ramię. - Gdzie to jest?

Wydał komendę i komputer pokazał plan Flatirona, obrócił go i ukazał w zbliżeniu zaznaczony sektor.

- Piętro pod galerią. Przy jego umiejętnościach mógł praktycznie bez ryzyka przemieszczać się między piętrami, jeśli chciał dostać się do pracowni.

- Ściany całkowicie wytłumione, zgadza się?

- Oczywiście.

- I nieprzepuszczające zasłony w oknach. Monitory. Jeśli dodać jeszcze jeden poziom zabezpieczeń, nikt bez jego wiedzy nie wsiadłby do windy ani nie otworzył drzwi. Miałby jeszcze czas szybko zatrzeć swoje ślady, jak Sparrow w noc pierwszych zabójstw, a potem ulotnić się, zanim ktokolwiek dostanie się do środka.

- Pewnie pracuje nocami - powiedziała Eve na wpół do siebie. - Głównie wtedy, bo w budynku nie ma żywej duszy, biura są pozamykane, nikt mu nie przeszkadza. Gliny już przeprowadziły rewizję i nie znalazły tam nic, co mogłoby mieć związek ze śledztwem. Wynajem jest opłacony z góry. Dlatego dopóki nie zostanie przeprowadzone postępowanie spadkowe, może korzystać z tych pomieszczeń bez większego ryzyka.

- Kochał tę pracownię. - Reva podeszła bliżej i zaczęła oglądać plan. - Od czasu do czasu wspominałam, że mógłby urządzić sobie podobną w domu, ale nawet nie chciał o tym słyszeć. Wiem, że mogło chodzić mu o to, by mieć większą swobodę, miejsce do schadzek z kobietami, z którymi sypiał, ale w gruncie rzeczy po prostu kochał tę pracownię. Cholerny świat, źle ze mną. Nie pomyślałam, by wpisać ją na listę jego ulubionych miejsc, o którą mnie prosiłaś.

- A po co miałabyś to robić? Przecież o niej wiedziałam.

- Tak, ale tam czuł się jak u siebie, i gdybym miała głowę na karku, sama bym na to wpadła. Zawsze mawiał, że w równym stopniu potrzeba mu stymulacji, energii, jaką daje miasto i to miejsce, co spokoju i prywatności, jaką zapewniał nasz dom. Musiał mieć gdzie ładować akumulatory i odpoczywać.

- Trzeba się tam dostać - powiedziała Eve.

- Dallas - dodała Reva - on nie pracowałby tylko nocą, zwłaszcza gdyby dopadło go natchnienie. Wtedy nic nie mogłoby go oderwać od pracy. Jeśli nie mam o nim kompletnie mylnego pojęcia, ryzyko nie byłoby dlań istotne. Może nawet w pewien sposób podsycałoby jego zapał.

- Dobrze. Słuszna uwaga. Musimy zakładać, że tam się zaszył i że jest uzbrojony i niebezpieczny. Budynek jest pełen cywilów. Trzeba ich stamtąd wyprowadzić.

Feeney, który przez całą odprawę pracował przy komputerze Chloe McCoy, dopiero teraz podniósł głowę.

- Chcesz opróżnić dwudziestojednopiętrowy budynek?

- Uhm. I to tak, aby Bissel nic nie zauważył. Co znaczy, że najpierw musimy upewnić się, że jest w środku. Nie chcę, żeby się okazało, że my zarządzamy ewakuację, a on kupuje kanapkę w sklepie za rogiem. Najpierw więc ustalmy, jak sprawdzić, gdzie jest, a potem, jak wyprowadzić cywilów.

Feeney westchnął głośno.

- Wymagająca to ona nie jest. Nawiasem mówiąc, odtworzyłem część danych. Wygląda to na pamiętnik. Tyle opisów seksu z kimś, kogo nazywa BB, że nawet doświadczona dziwka spiekłaby raka. - Sam lekko się zarumienił, kiedy spojrzał na Revę. - Wybacz.

- Żaden problem. Żaden problem - powtórzyła, wyrzucając słowa ze złością. - Okłamał mnie, zdradzał, próbował wrobić mnie w zabójstwo. Co mnie obchodzi, że jakaś biedna, durna gówniara zabawiała się z... - Urwała i odetchnęła głęboko, zdając sobie sprawę, że w pomieszczeniu zapadła cisza mącona tylko przez szum urządzenia. - No dobrze, robię z tego problem, usiłując udowodnić, że problemu nie ma. Ujmę to tak. - Spojrzała na Tokimotę. Wprost. - Miłość może umrzeć, można ją zabić. Bez względu na to, jak bardzo była głęboka, nie jest niezniszczalna. Moja miłość zniknęła. Umarła i leży głęboko w ziemi. Chcę jeszcze tylko jednego: szansy, by spojrzeć mu w twarz i powiedzieć, że jest zerem. To mi wystarczy.

- Dopilnuję, żebyś ją dostała - obiecała Eve. - Dobrze więc, jak go zgarniemy?

- Informacja o podłożeniu bomby pozwoliłaby opróżnić budynek, ale nie obeszłoby się bez rannych - stwierdziła Peabody. - Ludzie wpadają w panikę, zwłaszcza jak im się mówi, żeby tego nie robili. A on zwietrzy, co się święci, nawet przez wygłuszone ściany.

- Chyba żeby ewakuować budynek piętro po piętrze. - Eve w zamyśleniu zaczęła chodzić po laboratorium. - Informacja o bombie odpada. Awaria instalacji elektrycznej? Coś, co denerwuje, ale nie wywołuje paniki.

- Możliwy wyciek niebezpiecznych odpadów, chemikaliów. Lepiej unikać szczegółów - zasugerował Roarke. - Do ewakuacji piętro po piętrze potrzeba będzie dużo czasu i mnóstwa policjantów.

- Nie chcę ściągać ich więcej niż to konieczne. Wystarczy mały, zwarty oddział sił szybkiego reagowania jako wsparcie. Jeśli będziemy działać szybko i sprawnie, uwiniemy się w niecałą godzinę. Osaczymy go, to właśnie zrobimy. Otoczymy go. - Zawiesiła głos i jeszcze raz obejrzała plan budynku. - Są trzy wyjścia z pracowni, zgadza się?

- Tak. Drzwi na główny korytarz, winda zjeżdżająca do holu głównego i winda towarowa wjeżdżająca na dach.

- Na Flatironie nie ma platform ślizgowych, to plus.

- Także z estetycznego punktu widzenia - dodał Roarke.

- Odetniemy dostęp do wind. Umieścimy na dachu oddział antyterrorystów Kiedy Bissel zostanie osaczony, wejdziemy z korytarza. Jeśli dopadniemy go po tej, węższej stronie budynku, nie będzie miał pola manewru. Trzeba ustalić taktykę na wszystkie ewentualności: gdyby był w tym pomieszczeniu, w pracowni lub piętro niżej. Musimy wiedzieć, gdzie jest, zanim wkroczymy do akcji, i ukryć przed nim naszą obecność.

- Da się zrobić.

Eve przekrzywiła głowę i spojrzała na Roarke'a.

- Tak?

- Uhm. - Wziął ją za rękę i patrząc na przerażoną minę Eve, podniósł jej dłoń do ust, zanim zdążyła ją wyrwać. - Pani porucznik nie lubi, jak ją gryzę, kiedy kieruje operacją. Dlatego nigdy nie mogę oprzeć się pokusie.

- Za dużo tu seksu - burknął Feeney od komputera.

- Jak możemy ustalić, gdzie jest Bissel, tak by nas nie zauważył? - spytała Eve z, jak sądziła, godną podziwu cierpliwością.

- Zajmij się lepiej taktyką, a irytujące szczegóły zostaw mnie. Reva, ile czasu ci potrzeba, żeby wyłączyć zabezpieczenia i unieszkodliwić monitory w tym sektorze budynku?

Ze zmarszczonym czołem zacisnęła spoczywające na biodrach dłonie w pięści.

- Będę wiedziała, jak obejrzę dokładne dane.

- Dostaniesz je za minutę. Będzie mi potrzebnych kilka rzeczy z Securecompu - powiedział Roarke do Tokimoty. - Mógłbyś po nie skoczyć?

- Pewnie. - Jego usta skrzywiły się w uśmiechu. - Chyba wiem, co ci chodzi po głowie.

- No to my już chodźmy, a komputerowcy niech robią swoje. - Eve ruszyła do wyjścia, ale jeszcze się odwróciła. - Miałam na myśli cywilnych komputerowców - powiedziała widząc, że Feeney i McNab zostali na miejscu.

Godzinę zajęło jej opracowanie taktyki, która minimalizowała zagrożenie dla cywilów i jej zespołu. Dłużej potrwało przedzieranie się przez gąszcz biurokracji, by uzyskać zgodę na ewakuację budynku.

- Wiemy, że ma wyrzutnię krótkiego zasięgu. Nie wiemy, jakie jeszcze zabawki tam zgromadził. Ładunki wybuchowe, broń chemiczną, granaty błyskowe. Użyje ich bez skrupułów, by się bronić czy utorować sobie drogę ucieczki. Jest tym bardziej niebezpieczny, że nie przeszedł szkolenia w posługiwaniu się bronią. Człowiek, który nie wie, co robić z granatami błyskowymi, narobi więcej szkód od specjalisty.

- Jak opróżnimy budynek, będzie można wpuścić gaz do przewodów wentylacyjnych i uśpić Bissela - zasugerował McNab.

- Nie wiemy, czy facet nie ma filtrów albo maski. Lubi szpiegowskie gadżety. Kiedy ustalimy, gdzie jest, zablokujemy cały sektor. Odetniemy drogi I ucieczki, wyważymy drzwi. Zaatakujemy szybko i go obezwładnimy. W jego aktach nie ma nic, co wskazywałoby, że przeszedł szkolenie z technik walki wręcz czy zna je w stopniu więcej niż podstawowym. Co nie znaczy, że nie jest niebezpieczny.

- Wpadnie w panikę. - Feeney skubnął dolną wargę. - Pierwsze ofiary były nieprzytomne, kiedy je zabił. McCoy otruł, Powella załatwił, kiedy ten był naćpany. Sparrowa próbował sprzątnąć z daleka. Teraz grozi mu walka twarzą w twarz, więc jeśli nie obezwładnimy go szybko, wpadnie w panikę. Będzie wtedy bardziej niebezpieczny.

- Zgadzam się. Jest amatorem, który uważa się za zawodowca. Spieprzył sobie życie. Jest wkurzony i wystraszony, nie ma dokąd uciec, zostało mu niewiele do stracenia. Cywile są dla nas priorytetem, bo nie zawaha się przed zabiciem kolejnych niewinnych ludzi, a nie wiemy, jaką siłą ognia dysponuje. Wyprowadzimy mieszkańców, a potem go osaczymy. I zgarniemy. Byleby żywego. Jest kluczem do skazania Sparrowa. Nie chcę go stracić.

- Będziesz musiała walczyć o niego z tajniakami - powiedział McNab. - | Im też na nim zależy.

- No właśnie. Bissel jest mi potrzebny, by zamknąć śledztwo w sprawie współudziału w przygotowaniu zabójstwa. Chcę wygrać. Feeney, masz współpracować z komputerowcami... to znaczy z Revą i Tokimota - poprawiła się. - Nieważne, jak bardzo Roarke im ufa, chcę, żebyś miał kontrolę nad całą elektroniką, jaką wykorzystamy w tej operacji. Ewing jest twarda i robi, co do niej należy, ale kiedy przyjdzie co do czego, mogą jej puścić nerwy.

- Do tej pory trzyma się jak mało kto, ale masz rację. - Feeney wygrzebał paczkę migdałów. - To dla niej spory wstrząs. Będę trzymał rękę na pulsie.

- Siły szybkiego reagowania pozostaną w odwodzie, tylko w odwodzie. Nie chcę, żeby urządzili tam Dziki Zachód. Wejdziemy do budynku we czworo, w dwóch parach. McNab, Peabody, macie widzieć w sobie gliniarzy, nic więcej. Uczucia zostawicie za drzwiami. Jeśli nie dacie rady, powiedzcie to teraz.

- Trochę trudno mi widzieć w McNabie glinę, kiedy nosi koszulę w kolorze fuksji. - Peabody posłała mu figlarne spojrzenie. - Ale poza tym żaden kłopot.

- Wszystko zrobimy, jak trzeba - zapewnił McNab. - A ta koszula pasuje do moich majtek.

- Bez tej informacji nie moglibyśmy się obejść. A teraz proponuję zostawić sprawę bielizny McNaba i przejść do rzeczy.

- Mówiłaś, że będzie nas czworo - zauważyła Peabody.

- Roarke pójdzie z nami. McNab poradziłby sobie z wszelkimi urządzeniami elektronicznymi, jakie Bissel może tam mieć, ale nie jest przeszkolony w posługiwaniu się bronią. Przynajmniej taką, z jaką możemy mieć do czynienia. Roarke zna się na zabawkach wojennych. I poradzi sobie z każdymi drzwiami. Ktoś ma coś przeciw temu?

- Ja nie. - McNab wzruszył ramionami. - Widziałem jego arsenał. Pełny odpał.

- No to zbierzmy zespół z powrotem do kupy i zamknijmy sprawę. Feeney, chciałabym jeszcze zamienić z tobą parę słów. - Zaczekała, aż zostaną sami, i potrząsnęła głową, kiedy podsunął jej paczkę migdałów. - Te... informacje, o których wcześniej rozmawialiśmy, poufne dane, które wpadły mi w ręce... chciałam ci powiedzieć, że problem nie istnieje. Żadne działania nie zostaną podjęte.

- W porządku.

- Postawiłam cię w niezręcznej sytuacji, mówiąc ci o tych notatkach i moich związanych z nimi obawach. Nie powinnam była tego robić.

Zawinął torebkę u góry i schował ją z powrotem do kieszeni.

- Za długo się znamy, żebyś mówiła takie rzeczy. I właśnie dlatego, że tak długo się znamy i wiem co ci w duszy gra, udam, że tego nie słyszałem.

- Dzięki. Miałam straszny zamęt w głowie.

- Ale już ci przeszło?

- Tak.

- No to ładujmy rakiety i szykujmy się do ich odpalenia.

- Muszę jeszcze coś zrobić, zaraz cię dogonię. - Kiedy wyszedł, skierowała się do łącza na biurku.

- Nadine Furst.

- Dallas. Wygląda na to, że znajdę dla ciebie czas za parę godzin. Dokładnie, trzy. Ponieważ z tamtego lunchu nic nie wyszło, może spotkajmy się dziś. Tylko we dwie.

- Byłoby fajnie. Gdzie się umówimy?

- Mam pewną sprawę do załatwienia. Proponuję, żebyś czekała na mnie na Piątej Alei, między Dwudziestą Drugą a Dwudziestą Trzecią. Koło drugiej. Ja stawiam.

- Super. Cieszę się na spotkanie.

Eve rozłączyła się, pewna, że Nadine zrozumiała złożoną jej propozycję udzielenia wywiadu. I że czołowa łowczyni newsów w mieście dostanie materiał, który wzbudzi potężny popłoch w OBW.

Podeszła do pozostałych. Roarke właśnie demonstrował Feeneyowi sprzęt.

Eve spojrzała ze zmarszczonym czołem na ekran i przesuwające się po nim barwne plamy.

- Domyślam się, że to nie nowa gra wideo.

- Czujnik. Skonfigurowany na temperaturę ciała. To, co tu widzisz, to Summerset krzątający się w kuchni na parterze. Wprowadzasz współrzędne miejsca, które chcesz obejrzeć, i charakterystykę namierzanego obiektu. Czujnik przenika przez wszelkie przeszkody, jak ściany, drzwi, szkło i tak dalej. Stal tez. Flatiron ma stalowy szkielet. Zasięg urządzenia zależy od podstawowych zakłóceń. Obserwację utrudniają obiekty o charakterystyce podobnej do namierzanego. Kiedy jednak wyłowisz ten właściwy, możesz śledzić każdy jego ruch.

- Co to? - Postukała w czerwonopomarańczową plamę na ekranie. - Czy to..

- Kot. - Roarke uśmiechnął się do niej szeroko. - Pewnie liczy na jakiś kąsek. Masz fonię, Tokimoto?

- Już prawie. Jeszcze chwilę.

- Namierzyliśmy cel - wyjaśnił Roarke. - Kiedy podłączymy czujnik audio i znajdziemy właściwą kombinację filtrów, powinniśmy mieć nasłuch.

- Mimo że jesteśmy dwa piętra wyżej? Bez łączy bezpośrednich satelitarnych?

- Z satelity korzystamy, a jakże. Przy użyciu sprzętu, jaki mamy w tym laboratorium, moglibyśmy zobaczyć i policzyć wąsiki Galahada. Ale w tym miniłączu ograniczymy się do termowizji. - Roarke podniósł wzrok. - To powinno wystarczyć do twoich celów.

- Tak, zdecydowanie. - Wydęła wargi, kiedy w głośniku usłyszała dźwięki przypominające muzykę skrzypcową, a potem charakterystyczne, natarczywe miauczenie Galahada.

- Normalnie czad - powiedział McNab z pożądliwym westchnieniem.

- Co z zabezpieczeniami i monitoringiem? - spytała Eve.

- Mogę je wyłączyć zdalnie. Odetniemy Bissela od wewnętrznego systemu audio, żeby nie usłyszał komunikatu o ewakuacji. Sprzęt może być na miejscu, gotowy do użycia, za dwadzieścia minut, namierzanie potrwa góra pół godziny.

- Najpierw zamkniemy mu drogę ucieczki, potem ewakuujemy budynek. Będziemy musieli znaleźć piętro pod nim miejsce na stanowisko dowodzenia. Załatwimy to szybko i po cichu i rozstawimy tam sprzęt. Feeney?

- Zajmę się tym.

- Peabody, wydaj kamizelki uczestnikom akcji. Załadujcie broń. Roarke, ze mną.

- Jak zawsze - powiedział i wyszedł w ślad za Eve.

Nie odezwała się ani słowem, dopóki nie wrócili do jej gabinetu. Sprawdziła broń, kajdanki, otworzyła szufladę i wyjęła paralizator.

- Przyda ci się. Chcę, żebyś poszedł tam ze mną.

Obrócił broń w dłoni. Nie dorównywała temu, co miał w swoim arsenale, Roarke uznał jednak, że liczą się dobre intencje.

- Nie dasz się prosić.

- Nie. Zasłużyłeś na to. Chcę mieć cię u boku, kiedy tam wejdę. Poza tym nie wiem, co on tam ma. Kiedy już dostaniemy się do środka, skoncentruj się na jego broni. Zostaw go mnie. Zostaw go mnie, Roarke.

- Zrozumiano, pani porucznik.

- Jest coś jeszcze. Uprzedziłam Nadine, co się szykuje. Jeśli po wszystkim będziesz chciał opowiedzieć mediom, jak to Bissel ze Sparrowem załatwili twoją pracownicę, próbowali wykraść dane z Securecompu, sabotować projekt objęty Kodem Czerwonym i tak dalej, nie zranisz moich uczuć.

- Rzucasz ich na pożarcie. - Jego wargi drgnęły, gdy przesunął palcem po dołeczku w brodzie Eve. - No proszę, pani porucznik. Jestem podniecony.

- Domyślam się, że przez jakiś czas będą zajęci uprzątaniem błota, szczególnie w OBW. Zemsta ma różne oblicza, Roarke.

- Tak. - Wsunął broń do kieszeni, wziął twarz Eve w dłonie i przycisnął wargi do jej czoła. - To prawda. Jeśli to cię zadowala, to mnie też.

- No to chodźmy dokopać komuś, jak trzeba.

Sytuacja stalą się bardziej kłopotliwa i odrobinę nerwowa, kiedy okazało się, że komendant Whitney i nadkomisarz Tibble wezmą udział w operacji jako obserwatorzy. Eve usilnie starała się na nich nie zważać, koordynując działania zespołu.

- Zarówno regulamin, jak i kurtuazja nakazują, by powiadomić OBW, jak tylko ustalimy miejsce pobytu Blaira Bissela - zauważył Tibble.

- W tej chwili bardziej od regulaminu czy nakazów kurtuazji, panie nadkomisarzu, interesuje mnie odnalezienie, obezwładnienie i schwytanie domniemanego wielokrotnego zabójcy. Jest prawdopodobne, że inni pracownicy OBW wiedzieli o planach i działaniach trójki agentów bądź aktywnie w nich uczestniczyli. Jeśli Bissel ma wśród nich informatora, powiadomienie organizacji o naszej dzisiejszej akcji grozi jej niepowodzeniem.

- Sama w to nie wierzysz. Ale to dobrze brzmi - powiedział Tibble, kiwając głową. - Logicznie. Możesz być pewna, że kiedy rozpęta się piekło, użyję tego argumentu. Jeśli Bissel ci się wymknie albo nie posadzisz go na dobre, część błota przylgnie do ciebie.

- Posadzę go. - Odwróciła się do monitorów, odliczając czas. Czekała

Byli w biurze, piętro pod LeBiss Consultants. Pracownicy zostali wyprowadzeni i Eve potrzebowała tylko potwierdzenia Roarke'a, że zabezpieczenia w LeBiss i na ostatnim piętrze zostały wyłączone, by przejść do następnego etapu operacji.

- Będą chcieli go zabrać, pani porucznik - dodał Tibble. - Przenieść i jego, i Sparrowa pod jurysdykcję federalną.

- W to nie wątpię - odparta Eve. - Jeśli tylko obaj odpowiedzą za wielokrotne zabójstwo i współudział w jego przygotowaniu, wszystko jedno, kto ich posadzi.

- Będą chcieli załatwić rzecz po cichu. Taki skandal w ich szeregach nie spodoba się opinii publicznej.

Tak, pomyślała, sytuacja zdecydowanie staje się coraz bardziej kłopotliwa.

- Czy nakazuje mi pan ukręcić łeb sprawie, nadkomisarzu Tibble?

- Nic takiego nie powiedziałem, pani porucznik. Chcę jednak zauważyć, że publiczne wypowiedzi dotyczące pewnych aspektów śledztwa byłyby nierozsądne.

- Wezmę to pod uwagę. - Spojrzała na wchodzącego Roarke'a.

- Załatwione - powiedział. - Facet jest ślepy i głuchy. Winda wjeżdżająca do pracowni unieruchomiona.

- Przyjęłam. - Podniosła komunikator. - Dallas. Obstawić klatki schodowe. Nie wchodzić, powtarzam, nie wchodzić do żadnego z pomieszczeń, w których może przebywać podejrzany. Przystąpić do ewakuacji. - Wskazała ręką monitor, - Znajdź go.

- Ja chciałabym to zrobić - powiedziała Reva. - Zajmę się obsługą sprzętu.

- Jeśli Feeney się zgodzi.

Ten lekko klepnął Revę w ramię i musiał oprzeć się pokusie, by samemu uruchomić program. - Zaczynaj.

Wprowadziła współrzędne siedziby LeBiss, ustawiła termowizję i powoli sprawdziła wszystkie pomieszczenia.

- Nic. - Głos lekko jej zadrżał, ale odchrząknęła i wprowadziła współrzędne ostatniego piętra.

Kiedy zobaczyła świetlistą czerwonopomarańczową plamę, długo patrzyła na nią w milczeniu.

- Cel namierzony - powiedziała, gdy Eve do niej podeszła. - Jest sam. Według współrzędnych, w pracowni.

- Co to? - spytała Eve, zakreślając palcem krąg wokół niebieskiej linii.

- Ogień. Płomień. Silny żar. Pracuje.

- Jest uzbrojony - wtrącił Roarke. - Spójrzcie tutaj, na to. Zwróćcie uwagę na kąt nachylenia i położenie względem ciała. Domyślam się, że to broń boczna.

- Dobra. Ubierajcie się. - Eve złapała kamizelkę kuloodporną.

- Wtaczam fonię. Słucha muzyki. Trash rocka - powiedziała Reva po chwili. - Jest podekscytowany, nakręcony - dodała. - Słucha tego, kiedy jest na gazie. Ma tam dużo metalu. Sprzętu, niedokończonych prac. Trudno stwierdzić, czy coś z tego, co widzę, jest bronią.

- Trzeba przyjąć założenie, że ją ma. Nie spuszczaj go z oka. - Eve włożyła słuchawkę z mikrofonem. - Chcę przez cały czas wiedzieć, gdzie jest i co robi. Daj znać, jak tylko budynek zostanie opróżniony. Idziemy zająć pozycje.

- Ruszajcie - powiedział Feeney do komunikatora. - Oddział szósty, tu baza. Do waszego sektora wchodzą swoi. Powtarzam, do waszego sektora wchodzą swoi.

- Od nich dowiemy się, jak wygląda sytuacja - zaczęła Eve, kiedy ruszyli w stronę klatki schodowej. - Broń ustawiona na ogłuszenie. Dallas pod drzwiami - powiedziała do mikrofonu i otworzyła drzwi klatki schodowej.

Dwuosobowy oddział czeka! w pogotowiu.

- Na razie spokój - usłyszała.

- Obezwładnimy go. Nie chcę, żeby wyciągnął broń. Nikomu w czasie tej operacji włos z głowy nie spadnie. Unieszkodliwimy go, skujemy i wyprowadzimy.

- Jak dla mnie, może być - mruknął McNab.

Atak frontalny odpada, pomyślała, wtargnięcie całej czwórki jednymi drzwiami byłoby zbyt ryzykowne jeśli Bissel miał broń.

- Ty i Peabody idźcie od strony galerii. Na moją komendę Roarke otworzy wszystkie drzwi. My wejdziemy prosto do pracowni. W ten sposób weźmiemy go w kleszcze. Czekajcie na mój sygnał.

Wyszła z klatki schodowej i dała McNabowi i Delii znak, by zajęli miejsca po drugiej stronie korytarza.

W słuchawce słyszała komunikaty o ewakuacji. Przebiegała powoli, ale konsekwentnie. Eve poruszyła ramionami.

- Jezu, te kamizelki są do niczego. Mogłyby być jeszcze bardziej niewygodne?

- W innej epoce, pani porucznik, byłabyś moim rycerzem w lśniącej zbroi. A w niej czułabyś się jeszcze gorzej.

- Mogłabym go zgarnąć, pewnie mogłabym go zgarnąć bez potrzeby ewakuacji. Mogłam zaczekać, obserwować go. Kiedyś musi spać. Ale...

- Instynkt kazał ci przenieść ludzi w bezpieczne miejsce i zgarnąć go teraz.

Zdjęła swoją słuchawkę i wskazała tę, którą on miał na głowie.

- Jeśli miałoby ci to ulżyć, zostawię go tobie. Przesunął czubkiem palca po jej policzku.

- Masz do mnie słabość, co?

- Nie da się ukryć.

- I vice versa. I nie, nie musisz zostawiać go mnie. Nieważne, które z nas go dopadnie.

- Dobrze więc. - Włożyła słuchawkę z powrotem. Po kilku minutach, kiedy dostała sygnał, że może zaczynać, wspięła się na palce.

- Peabody, szykuj się. Roarke, wpuść ich do galerii. Wcisnął guzik pilota.

- Załatwione.

- Wchodźcie. Bądźcie w gotowości. - Eve ustawiła się przy drzwiach pracowni i skinęła Roarke'owi ręką. - Ruszaj!

Pochylona wpadła do środka, a biegnący za nią Roarke mierzył z brom nad jej głową. Chwilę później otworzyły się drugie drzwi i do pracowni wdarli się Peabody z McNabem.

Bissel stał przy jednej z rzeźb, w kasku, goglach i lekkiej kamizelce kuloodpornej. I z dwoma ręcznymi blasterami w krzyżujących się na piersi pasach z kaburami. W ręku trzymał palnik, z którego wydobywała się cienka strużka ognia.

- Policja! Ręce do góry! Już!

- To nic nie da. Nic nie da. - Skierował palnik w stronę Delii i McNaba i odskoczył do tyłu, porażony paralizatorem.

- To nic nie da. - Odrzucił palnik i płomień prześliznął się po lustrzanej posadzce. - Wszystko gotowe. Słyszycie mnie? - krzyknął. - Mam bombę. Jeśli spróbujecie podejść, zdetonuję ją. Wysadzę w powietrze pół tego budynku i wszystkich, którzy w nim są. Odłóżcie broń i posłuchajcie mnie!

- Zamieniam się w słuch, Blair. - W słuchawce Eve usłyszała, że wzywani są pirotechnicy. - Gdzie bomba?

- Odłóżcie broń.

- Nie zrobię tego. - Widziała kątem oka, że Roarke zmienił pozycję i przykucnął, by podnieść palnik i go wyłączyć. - Chcesz, żebym cię posłuchała, to cię posłucham. Gdzie bomba? Może wciskasz kit Chcesz, żebym cię wysłuchała; to musisz mi powiedzieć, gdzie ona jest.

- To ona. Całe to cholerstwo. - Klepnął dłonią powykręcaną metalową kolumnę. Twarz miał zroszoną potem. Z wysiłku, pomyślała Eve, i podniecenia. A także ze strachu.

- Jest tam tego dość, by wysadzić w cholerę cały ten budynek i setki ludzi.

- Z tobą włącznie.

- Słuchaj no. - Zsunął gogle na tył głowy i Eve zobaczyła jego oczy. Zeus, pomyślała. Dlatego był na gazie. To plus fakt, że miał kamizelkę kuloodporną, oznaczało, że trzeba będzie porazić go ładnych kilka razy, zanim padnie.

- Powiedziałam, że słucham. Co masz do powiedzenia?

- Nie pójdę do więzienia. Nie dam się zamknąć. Sparrow, Quinn Sparrow, to on za tym wszystkim stoi, to on mnie wciągnął. Nie dam się zamknąć. Jestem agentem OBW, mam zadanie do wykonania. Nie odpowiadam przed nowojorską policją.

- Możemy o tym porozmawiać. - Zachowała spokojny ton, wyrażający zainteresowanie. - Możesz mi opowiedzieć o swoim zadaniu, chyba że najpierw wysadzisz się w powietrze.

- Nie będzie żadnej rozmowy. Będziesz słuchać. Żądam transportu. Turbośmigłowca z pilotem, niech czeka na dachu. I dziesięciu milionów w nie - oznakowanych banknotach. Kiedy będę bezpieczny, podam kod niezbędny do deaktywacji. W przeciwnym razie... - Podniósł lewą dłoń, pokazując przywiązany do niej zdalny detonator. - Użyję tego. Jestem z OBW! - krzyknął. - Co, myślisz, że tego nie użyję?

- Nie wątpię, że to zrobisz, agencie Bissel. Ale muszę się upewnić, że materiał wybuchowy istnieje. Jeśli nie uzyskam potwierdzenia, że zagrożenie jest realne, i nie poinformuję o nim przełożonych, nikt cię nie posłucha. Muszę to sprawdzić, żebyś mógł dalej panować nad sytuacją.

- Bomba istnieje. Jeden fałszywy ruch i...

- Znasz procedury i regulamin. Oboje jesteśmy profesjonalistami. Odpowiadam przed przełożonymi. Jeśli potwierdzi się to, co mówisz, przejdziemy do twoich żądań i przystąpimy do negocjacji.

- Bomba jest w środku, głupia suko. Wsadziłem ją do środka. Gdybyś się w to nie wmieszała, wysłałbym ją do pieprzonej siedziby OBW za to, jak ze mną pograli.

- Przeskanujemy rzeźbę. Nie ma sensu, by komukolwiek stało się coś złego. Mamy Sparrowa. On mi wystarczy. To on wplątał cię w ten bajzel. Jak tylko potwierdzę, że bomba tam jest, puścimy w ruch cały proces.

- A skanuj ją sobie. Zobaczysz. Chcę widzieć tu ten turbośmigłowiec A wy macie się stąd zwinąć. Polecę w miejsce, które sam wybiorę.

Roarke uniósł obie dłonie.

- Wyjmę skaner i ustawię opcję wyszukiwania ładunku wybuchowego. Wiesz, że jestem właścicielem części tego budynku. Nie chcę, żeby cokolwiek tu się stało.

Bissel przeniósł wzrok z Eve na Roarkea. Zwilżył wargi.

- Jeden fałszywy ruch, a bomba wybuchnie.

Roarke włożył rękę do kieszeni, wyjął skaner i pokazał go Bisselowi, czekając na aprobatę.

- Bierzesz zeusa, agencie Bissel - powiedziała Eve, by ściągnąć jego uwagę z powrotem na siebie. - To niezdrowe. Szkodzi na szare komórki.

- Myślisz, że nie wiem, co robię? - Pot ściekał mu po twarzy, zbierając się pod gardłem. - Że zabraknie mi odwagi?

- Nie. Nie mógłbyś zrobić tego, co robisz, być tym, kim jesteś, gdybyś nie był odważny. Gdyby Sparrow cię nie wykiwał, siedziałbyś na górze forsy.

- Sukinsyn.

- Myślał, że jesteś jego psem, że może cię trzymać na smyczy. - Nie spojrzała na Roarke'a, ale czuła, że jest obok niej. - Ty jednak pokazałeś mu, z jakiej gliny jesteś ulepiony. Myślę, że po wykonaniu zadania nade wszystko chciałeś uciec. Odebrać należne ci pieniądze i wydostać się stąd, tyle że sprawy nie ułożyły się po twojej myśli. Wiesz, jestem pewna, że Chloe wyjechałaby z tobą. Nie musiałeś jej zabijać.

- Była idiotką! W łóżku niczego sobie, ale poza tym nie dało się z nią wytrzymać. Korzystałem z jej komputera, przechowywałem w nim informacje, opracowywałem plany. A co, ja też potrafię planować. Przewidziałem każdą ewentualność. Któregoś dnia sprawdzam, co u niej, korzystając z pluskwy, którą podłożyłem w jej sypialni, i co widzę? Kretynka grzebie w komputerze, próbuje złamać mój kod zabezpieczający. Pewnie myślała, że ją zdradzam. Głupia, zazdrosna suka.

- A ten medalion, który jej dałeś?

Przez chwilę miał zakłopotaną minę, a potem jego rozbiegane oczy się uśmiechnęły.

- Klucz do skrytki. Myślisz, że nie potrafię się zabezpieczyć? Miałem skrytek od cholery, a w nich fundusze na czarną godzinę, broń, wszystko, co potrzebne. Nie można trzymać wszystkiego w jednym miejscu. Trzeba rozproszyć środki.

- I wiedziała o tej kryjówce. Wiedziała o niej, miała obciążające cię informacje na komputerze i jeden z twoich kluczy. Wygląda na to, że się pomyliłam. Rzeczywiście musiałeś ją zabić.

- A żebyś wiedziała. To powinno było się udać. Powinno. Nawet namówiłem ją, żeby napisała list. „Zrób to dla mnie, skarbie. Jedno zdanie, w którym wyrazisz, co czułaś, kiedy myślałaś, że nie żyję”. A ona była na tyle durna, że to zrobiła.

- To był dobry plan. Jak w przypadku Powella. Miałeś pecha i tyle.

- Mam potwierdzenie obecności ładunku - powiedział Roarke spokojnym tonem. - Oj, Bissel, Bissel, postawiłeś wszystko na jedną, bardzo wybuchową kartę. Gdybyś to zdetonował, nie byłoby czego zbierać.

- Mówiłem wam. Co, może nie? A teraz dawać ten turbośmigłowiec. Już!

- Gdybyś to zdetonował - ciągnął Roarke - ale tego nie zrobisz, bo właśnie wyłączyłem zegar bomby. Pani porucznik, masz zielone światło.

- Dzięki. - Wymierzyła w nieosłonięte nogi Bissela. Zachwiał się, ryknął i z biednym wzrokiem zacisnął dłoń, usiłując spowodować wybuch.

Kiedy sięgnął po blaster, Eve trafiła go drugi raz. W tym samym momencie Peabody rzuciła się na niego z boku i razem runęli na mocno już porysowaną posadzkę.

Pobudzony zeusem, uderzył ją grzbietem dłoni, ale go nie puściła.

McNab skoczył ku nim, przytrzymał Bissela głowę w żelaznym uścisku i, używając pięści zamiast broni, zadał mu trzy szybkie, mocne ciosy w twarz.

Nie zważając na krwawiący nos, Peabody sięgnęła po kajdanki. Do spółki z McNabem przytrzymali mordercę i skuli mu nadgarstki.

- Kostki też skujcie - poleciła Eve i rzuciła im swoje kajdanki. - Jest jeszcze nabuzowany. Tu Dallas - powiedziała do mikrofonu. - Podejrzany obezwładniony. Dawajcie tu pirotechników, niech zabiorą bombę.

Kiedy zdyszana Delia usiadła całym ciężarem na plecach wciąż wierzgającego Bissela, McNab podał jej chusteczkę w kropki.

- Masz, skarbie. Krew ci z nosa leci. To znaczy, detektyw Skarbie - dodał, zerkając na Eve.

- W porządku, Peabody? - spytała.

- Uhm. Nie jest złamany. - Przyłożyła chusteczkę do nosa. - Dopadliśmy go, pani porucznik.

- Tak, dopadliśmy go. Zorganizuj transport więźnia na komendę. Dobra robota, detektyw Skarbie. Ty też, McNab.

- Nie interweniowałaś - powiedział Roarke, kiedy Eve odsunęła się na bok, by pirotechnicy mogli zająć się rzeźbą. - Pozwoliłaś, by McNab przyłożył mu parę razy za Peabody.

- Pewnie poradziłaby sobie sama, ale on też zasłużył na nagrodę. Niezły prawy prosty jak na takiego chudzielca.

Spojrzała na zegarek. Wyglądało na to, że uwinęła się w porę, by zdążyć na spotkanie z Nadine. Chrzanić rozsądek!

- Będę musiała pojechać na komendę, załatwić papierkową robotę, rozgrzać Bissela w pokoju przesłuchań. To trochę potrwa. Mógłbyś w tym czasie zdać relację Revie i Tokimocie i pamiętaj, żeby im powiedzieć, jak cenna była ich pomoc i współpraca i jak bardzo jestem im wdzięczna. Szepnij Revie, że załatwię jej pięć minut sam na sam z Bisselem. I powiedz Caro, że świetnie wychowała córkę.

- Sama mogłabyś jej to powiedzieć.

- Też prawda. Tymczasem... - wskazała kciukiem względnie spokojną galerię i przeszli tam - ...włożyłeś wiele czasu i energii w to dochodzenie. Czy miałeś w tym interes osobisty, czy nie, tobie też jestem wdzięczna.

- Dziękuję.

- Pewnie minie trochę czasu, zanim uporządkujesz swoje sprawy. To wszystko, czym musi się zajmować każdy magnat i bóg biznesu.

- Kilka dni. Za jakiś tydzień sytuacja wróci do normy. Będę musiał na pewien czas wyjechać. Niektórych rzeczy trzeba dopilnować osobiście.

- W porządku. Ale sądzisz, że zajmie ci to około tygodnia, zgadza się?

- Mniej więcej, a bo co?

- Bo kiedy już wszystko załatwisz, zabiorę cię na długi weekend. Żebyś mógł się odprężyć. Roarke uniósł brwi.

- Serio?

- Tak. Pracowałeś ostatnio na pełnych obrotach. Musisz odpocząć. Powiedzmy... niech będzie w następny piątek. Dokąd chcesz jechać?

- Dokąd chcę jechać? I robisz to, bo potrzeba mi odpoczynku?

Eve zerknęła za drzwi, by się upewnić, że nikt nie zwraca na nich uwagi. Wtedy wzięła jego twarz w dłonie.

- Tak, bo to prawda. A poza tym zamierzam na te parę dni uczynić cię moim nałożnikiem. Dokąd więc chcesz jechać?

- Dawno nie byliśmy na wyspie. - Nie sprawdzając, czy ktoś patrzy, nachylił się i pocałował Eve. - Zajmę się wszystkim.

- Nie, ja to zrobię. Dam radę - powiedziała, kiedy nie zdołał ukryć sceptycznego grymasu. - Naprawdę. Jezu, skoro potrafię pokierować ważną akcją, to i z głupią wycieczką sobie poradzę. Więcej wiary.

- Kiedy chodzi o ciebie, mam jej pod dostatkiem.

- No to zobaczymy się później. Muszę spuścić psy ze smyczy.

Ruszyła do wyjścia, ale zawróciła i wycisnęła na ustach męża mocny, krótki pocałunek.

- Na razie, cywilu.

Kiedy szła do wyjścia, omijając innych policjantów, za plecami słyszała jego śmiech. A gdy została sama w windzie jadącej na dół, postukała palcem - tym, na którym nosiła obrączkę - w wytatuowaną odznakę.