Trudno jest pisać o takim fenomenie jakim był i nadal
jest Bruno Groening, wiedząc, jak niedołężna jest to

próba przybliżenia Czytelnikom takiej postaci, o której z
całą pewnością można powiedzieć: wciąż nieodgadniona. Dla

sporej części ludzi postać wręcz nieznana, dla lekarzy i
wielu naukowców to postać tylko uzdrowiciela lub nawet

szarlatana, wywołującego masową psychozę, ale dla wielu
wnikliwszych osób, poważnie zainteresowanych tematem tej

osoby to niewątpliwie ktoś znacznie więcej niż
uzdrowiciel czy cudotwórca. Ja sam zdałem sobie z tego

sprawę nie za pierwszym razem, lecz po uważnych lekturach
dotyczących tej postaci. Dla mnie jasnym się stało, iż

mamy tutaj do czynienia ze zjawiskiem przekraczającym
normalne ramy nieznanego, albo czynnika X. I nie chodzi

tutaj o żadne wybielanie czy upiększanie historii
Groeninga lecz o właściwe zrozumienie przesłania i nauk

oraz czynów, które po sobie pozostawił, a które same za
siebie przemawiają tak wyraźnie, iż zbędnym jest

jakikolwiek ich komentarz.

Bruno Groening urodził się 31 maja 1906 r. w Gdańsku-
Oliwie, w wielodzietnej rodzinie Augusta i Margarete

Groening. Ojciec, z pochodzenia Polak zaszczepił mu od
wczesnych lat ideały ciężkiej i uczciwej pracy, co

przełożyło się później na wybór zawodu cieśli oraz liczne
ciężkie prace przy przeładunkach statków a także inne

prace fizyczne. Już jako młody chłopak różnił się od
swych braci i sióstr oraz innych rówieśników. Nie

uczestniczył w szkolnych waśniach, zachowywał spokój w
wielu sytuacjach oraz promieniował pogodą ducha. Znana

jest np. ciekawa historia jednej z bójek, a mianowicie
przed szkołą podstawową, do której uczęszczał mały Bruno

bili się dwaj chłopcy i jeden zaczął zachęcać Bruna do
wzięcia udziału w bójce. Bruno odmówił i chłopiec

podszedł do niego i uderzył go w policzek. Bruno nie
oddał lecz udał się do swego domu. Chłopiec zaś po

skończonej rozprawie z kolegą sam zaczął uderzać się w
twarz i zrozpaczony pobiegł do domu Bruna, gdy

przekroczył jego próg, prosząc o pomoc - przestał się
okładać pięścią i zrozumiał swój błąd.

Młody Bruno często uciekał do pobliskiego lasu, gdzie w

ciszy i skupieniu łączył się z całym istnieniem,
dostrzegając Boga w szumie strumyka czy niewielkim

kamieniu, tam też przebywał godzinami, a lokalna

zwierzyna chętnie podchodziła do niego i nie czuła lęku.
Te długotrwałe zniknięcia nie koniecznie podobały się

rodzicom, i też często dostawał za nie lanie. Już wtedy
także zauważono, iż w jego obecności ustawały kłótnie, a

osoby chore zaczynały się lepiej czuć. Wykazywał duży
spokój jeśli idzie o niesnaski wśród rodzeństwa, i tak

np. gdy rodzice kazali nakryć do stołu starszemu bratu
Bruna, ten nie wykonał ich polecenia a uczynił to z

pokorą Bruno. Po pochwale rodziców straszy brat wylał na
jego głowę gorący dzban kawy, lecz – ku zaskoczeniu i

szokowi zgromadzonych - nie stała się mu żadna krzywda.
Nie powstało żadne oparzenie.

Bruno zresztą był w stanie także podawać wiele szczegółów

z naszej przyszłości. Kiedy podał datę wybuchu i
zakończenia I wojny światowej ojciec go spoliczkował.

Bruno zaś wiedział swoje i krytyka oraz niezrozumienie ze
strony rodziny nie zablokowały jego zdolności.

Przewidział także datę śmierci swej matki oraz wybuch,
dokładny przebieg i zakończenie II wojny światowej.

Bruno dorastał w trudnych czasach kryzysu ekonomicznego i

ciągłych kłopotów z pracą, pomimo, iż nie miał wyższego
wykształcenia, a ukończył szkołę dla cieśli (jednak bez

dyplomu) był jednak doceniany przez towarzyszy pracy jako
solidny i uczciwy pracownik, posiadający dar złotej ręki.

Dosłownie czego się dotknął zaczynało należycie pracować
i działać, posiadał wręcz dar niezrozumiałego dla nas

wpływu na materię. Ożenił się też z Gertrudą Cohn z
Gdańska, z którą miał dwoje synów, lecz tragicznie

zmarłych, praktycznie mocno odseparowanych od -
niezdrowego wpływu ojca- zdaniem żony - na swe dzieci.

Prawda była jednak taka, iż pierwsza żona Groeninga
kompletnie nie rozumiała daru jaki otrzymał jej mąż, była

wiecznie niezadowolona z faktu, iż Bruno chciał pomagać
innym ludziom i uczynić dom otwartym dla potrzebujących.

Pragnęła bowiem posiadać go na własność i nie dzielić się
z nim ze światem, nie rozumiała kompletnie siły i

prawdziwej tożsamości własnego męża, oraz nie usłuchała
jego rad co do postępowania z chorymi synkami, lecząc ich

w szpitalach, wbrew woli ojca

Nadszedł czas II wojny światowej, tak długo jak mógł
Bruno unikał wcielenia do Wehrmachtu, lecz w 1943 roku

gdy ważyły się losy III Rzeszy siłą został włączony do

armii. Odmówił strzelania do ludzi i po wielu krytycznych
perypetiach miał prowadzić czołg. Wielokrotnie został

ranny. Dostał się do niewoli radzieckiej, i tam też dał
się we znaki Rosjanom, żądając większej opieki dla

rannych i poszkodowanych; gdyby nie to że paru
radzieckich oficerów poznało się na zdolnościach

Groeninga nie wróciłby z niewoli żywy. Gdy wrócił do
Niemiec Zachodnich w grudniu 1945 r. rozpoczął największą

przygodę duchową jaką zna XX wiek.

O uzdrawianiu duchowym napisano już wiele prac, powstało
wiele szkół i systemów uzdrawiania takich jak np.

praniczne uzdrawianie wg metody Choa Kok Sui, systemy
Reiki oraz leczenie duchowe wg Harrego Edwardsa, pioniera

uzdrawiania duchowego na Wyspach Brytyjskich. W przypadku
uzdrowień wg metody H. Edwardsa co ciekawe praktycznie

często wykorzystywano dotyk rąk, istniała też konieczność
wykonywania odpowiednich ruchów gdy w przypadku B.

Groeninga w zasadzie w ogóle nie było to konieczne. Nota
bene Wielka Brytania jest jednym z pierwszych krajów i na

razie nielicznych, jeżeli nie jedynym, gdzie w państwowej
służbie zdrowia prawnie usankcjonowano obecność

uzdrowicieli duchowych przy łóżkach chorych i którzy
całkowicie legalnie współpracują z białym personelem!

Harry Edwards, którego losy różniły się od losów B.
Groeninga jest jednym z najwybitniejszych uzdrowicieli

duchowych, w pełni zaakceptowanym przez środowisko
medyczne i kościelne na Wyspach, fenomenem mającym na

swym koncie mnóstwo uzdrowień, w tym także na odległość;
i także on podkreślał fakt, iż jest tylko narzędziem w

ręku Boga.
Jednakże przypadek Bruno Groeninga wykracza poza same

ramy uzdrawiania duchowego. W zasadzie uzdrawianie
fizyczne to tylko 5 % Jego działalności. Bruno Groening

nigdy zresztą nie pytał ani o chorobę, ani o diagnozę
lekarską ani nie dotykał ciała chorych, poza naprawdę

nielicznym przypadkami, gdy było to konieczne, w ogóle
zakazywał jakiegokolwiek mówienia o chorobie w swej

obecności. Zajmował się za to wygłaszaniem wykładów wiary
– prostych w przesłaniu, nacechowanych niezwykłą siłą,

wielce religijnych treści o Bogu, jako o największym
lekarzu wszystkich ludzi.

Zmieniał tym samym samych ludzi od środka, posiewał w
nich nowe ziarna wiary i ufność w wyższą siłę – i to

należy uznać za jeden z największych cudów Jego dokonań.

Dla Boga nie ma chorób nieuleczalnych – i tę wiedzę,

podkreślam – wiedzę - starał się wpoić w naszą
świadomość. „Jest wiele rzeczy, których nie da się

wytłumaczyć, ale nie ma niczego, co nie może się
wydarzyć” – mawiał. Po uzdrowieniu w Herford (Westfalia)

chłopca z zaniku mięśni sława Groeninga rozniosła się po
całych Niemczech i poza ich granice. Do Herford

sprowadzać zaczęły tłumy. Władze zakłopotane takim
rozwojem sytuacji wprowadzały zakazy uzdrowień i

oskarżały Groeninga o naruszenie ustawy dla
naturoterapeutów. Po tym wydarzeniu Groening udaje się do

Hamburga, ale i tam długo nie dane mu było wygłaszać
kazań. Jedzie do Traberhof niedaleko Rosenheim w Bawarii

i tam wydarza się jeden z największych cudów – zbiorowe
uzdrowienie tysięcy ludzi nieuleczalnie chorych.

Dochodziło wręcz do scen biblijnych – niesłyszący
odzyskiwali słuch, niemi – mowę, niewidomi - wzrok,

sparaliżowani odrzucali kule, wstawali z wózków
inwalidzkich, noszy. Każdy czuł się jakoś inaczej niż

zwykle, w powietrzu wibrowała boska energia. Sam Groening
stał na balkonie oparty o balustradę i wygłaszał swe

kazanie, gdy zaczynały dziać się uzdrowienia. Zanim
jednak zaczął mówić stał i patrzył w tłum zgromadzonych

(około 30 tysięcy ludzi) dłuższy czas, w całkowitej
ciszy, ciszy w której usłyszeć można było trzepot

skrzydeł motyla, badając, niemal studiując całość karmy
ludzi zgromadzonych przed nim. Jego sławny gruczoł życia

pod szyją (mylnie utożsamiany z wolem) – gigantyczny
zbiornik energii był wtedy nabrzmiały, jak zawsze gdy

przechodziła przez niego boża siła (proszę zwrócić uwagę
na zdjęcia). Bowiem to BOŻA SIŁA uzdrawia i pomaga, nie

on. Groening nigdy nie mówił, że on uzdrawia, lecz że To
uzdrawia, boży prąd, Heilstrom. On jest tylko

przekaźnikiem albo transformatorem tej potężnej energii,
to jest jego życiowe zadanie i służba dla Boga. To była

potężna energia, która bez takiego transformatora mogłaby
spalić ludzi na popiół. Gdy miał powiększony mocno ów

gruczoł na szyi czuł się świetnie, obywał się bez snu i
praktycznie nie musiał nic jeść.

Ktoś może powiedzieć, iż ludzie od wieków potrafią
pobierać energię z otoczenia. Zgoda, na pewno ćwiczenia

takie jak tai chi czy qi gong, pobieranie prany czy

energii ki ze słońca, ziemi, powietrza jest, było i
będzie przez wiele osób praktykowane, natomiast nie jest

to energia z Najwyższego Źródła. Groening był
przekaźnikiem bezpośrednim energii z tego Najwyższego,

Boskiego Źródła, prosto z bożego poziomu, stąd też taka
jej moc i w wielu przypadkach natychmiastowość Jej

działania. Oczywiście uzdrowienia zależały od otwartości
danego człowieka, jego nastawienia i pracy wewnętrznej a

przede wszystkim wiary w Boga lub chociaż szczerej jej
chęci…..

Wydarzenia z Traberhof spowodowały, iż wszystkie gazety w

Niemczech pisały o nim i o tym co się wydarzyło w
stadninie koni koło Rosenheim, ale też powstawała wielka

fala krytyki, uprzedzeń, złośliwego dziennikarstwa oraz
zmowy korporacji lekarsko-akademickich. Przecież nie

możliwe aby profesorowie nie dawali sobie rady z
chorobami nieuleczalnymi, a „byle chłystek bez wyższego

wykształcenia” leczył (ba, uzdrawiał!) ludzi ot tak w
ciągu paru chwil.

Tajemnice życia Bruno Groeninga.

Bruno uzdrawiał w swej obecności, bez swej obecności,
będąc w pobliżu lub na odległość. Potrafił także

dokładnie wiedzieć co robi inny człowiek przebywający
kilkaset kilometrów od niego, potrafił czytać w myślach

czy wręcz wiedział o tych myślach i odczuciach drugiego
człowieka. Znane są przypadki gdy wiele razy cytował

list, którego nie otwierał a dany mu przez szukającego
pomocy, nieraz trzymał rękę na zamkniętej książce i

czytał jej treść bez zaglądania do niej…….

Innym przykładem niesamowitej działalności Bruna są
sławne kulki ze staniolu (będące swego rodzaju imitacją

naszej planety, Ziemi.) Zwijane z paczek papierosowych i
ładowane energią stanowiły dar dla szukających pomocy, i

to nawet na drugim krańcu globu. Osoby trzymające takie
małe kulki odczuwały mrowienie, ciepło lub miały inne

wrażenia, i nie da się tego inaczej wytłumaczyć jak tylko
działaniem siły, której jeszcze do końca nie znamy i nie

rozumiemy. Dzięki promieniowaniu leczniczej siły osoby
używające tych kulek odzyskiwały zdrowie, a nieraz były

specjalnie chronione w różnych sprawach życiowych.

Znana jest, dla mnie szokująca i dająca wiele do

myślenia, opowieść jednej z kobiet, będących na jednym z
wykładów Bruna w Niemczech: wspomina ona, iż w trakcie

wykładu nagle uświadomiła sobie, zdała sobie w swym
wnętrzu sprawę z tego, Kto przed nią stoi…..Gdy to

pomyślała, Bruno Groening przerwał wykład i zwrócił się
do niej, patrząc prosto w oczy: To co Pani teraz

pomyślała, proszę zachować dla siebie. Często zresztą
przerywał swe wykłady i odpowiadał na zadawane w myślach

pytania przez zgromadzonych w sali.

Dlatego na wstępie napisałem, iż jest to wciąż postać
nieodgadniona i nie rozpoznana. Dla mnie osobiście Bruno

Groening jest nie tylko fenomenem ducha, niezwykłym
uzdrowicielem, ale przede wszystkim Bożym Człowiekiem,

Mistrzem, bezpośrednim Narzędziem Boga, jednym z
przejawów bożej świadomości na planecie Ziemia.

Nauka Bruno Groeninga.

Groeninga cechowała niezwykła miłość do człowieka, świata

zwierząt i roślin. Czuł powiązanie z całym światem,
uwielbiał oddawać się kontemplacjom natury, uwielbiał

przebywać blisko natury, w lasach, górach czy nad morzem.
Bruno Groening był przekonany, iż we Wszechświecie panuje

jedna siła, Bóg. Dla niego Bóg był faktem, ale i również
istnienie zła, szatana nie stanowiło dla niego tajemnicy.

To właśnie Duch panuje nad materią, a nie na odwrót.
Nauczał, iż myśli nie pochodzą od człowieka, one do nas

przychodzą, i to z dwóch źródeł - źródła dobra, od Boga –
takie jak miłość, przebaczenie, tolerancja, prawda,

piękno oraz od źródła zła, szatana, takie jak nienawiść
czy zawiść, złość. Człowiek posiada wolną wolę –

największy dar Boga – i to od nas zależy za jakim źródłem
podążamy. Wskazywał też na cechy ludzkiego umysłu takie

jak przyzwyczajenie, które pęta człowieka silnymi
więzami, z których jest coraz trudniej się wyzwolić. To

właśnie nasze nawyki, przyzwyczajenia, sposoby myślenia a
przez nie sposoby konstruowania naszych wyobrażeń o

świecie są nieraz największą przeszkodą w otwarciu się na
innego człowieka, na dobro, lub na inną optykę patrzenia.

Jak mawiał: jaka wola, taka myśl, jaka myśl takie
działanie. Bruno stwierdzał, iż każdy człowiek powinien

się nastawić na odbiór bożej siły poprzez przyjmowanie
wygodnej pozycji bez krzyżowania rąk i nóg, odwracając

dłonie do góry wnętrzem, i świadomie nastawiając się na

odbiór uzdrawiającej siły, myśląc o przyjemnych rzeczach,
bynajmniej nie o chorobie i zmartwieniach, lub modląc

się. Każdy człowiek winien tak postępować, gdyż ładuje
się energetycznie, jak bateria. Po pewnym czasie lub od

razu zaczynamy czuć lub zauważać zmiany w sobie, w swym
ciele, wiele osób odczuwa prąd, mrowienie, chłód lub

ciepło, wielu nic nie odczuwa, ale to nie przeszkadza w
działaniu bożej siły. Następują też bóle regulacyjne,

jako normalny stan po przywróceniu porządku w ciele
człowieka. Ale bożą siłę można także prosić o pomoc w

sprawach życiowych, w sprawach wewnętrznych, i tutaj też
dzieją się niesamowite rzeczy. Ludzie poprzez

przyjmowanie bożego prądu uzyskują wiele rozpoznań
życiowych, nabierają dystansu do otaczającej

rzeczywistości, wyciszają się, uzyskują pomoce związane z
pracą, kłopotami życiowymi. Bruno Groening nawoływał

także do wielkiego powrotu do natury, do myślenia
kategoriami niematerialistycznymi. Wskazywał na potrzebę

szanowania drugiego człowieka, traktowania go jako swego
bliźniego. Groening pragnął dać ludziom metodę panowania

ducha nad materią, nad ciałem – gotowi to przyjąć
uzyskiwali wspaniałe efekty.

Dzisiaj nauka Bruno Groeninga jest przekazywana w ramach

kół przyjaciół B. Groeninga, powstających na całym
świecie. Ideę kół zaszczepiła najpierw wspólnotom w

Niemczech a potem na całym globie Grete Hausler, sama
uzdrowiona przez bożą siłę z kilku nieuleczalnych chorób.

To właśnie w tych kołach szukający pomocy i chętni
poznawać nauki „małego Groeninga”, jak sam często o sobie

samym mawiał, odnajdują spokój i szansę na poprawę
zdrowia i rozwiązanie trudnych spraw i kłopotów

osobistych. Również istnieje wiele udokumentowanych
przypadków uzdrowień po obejrzeniu filmu dokumentalnego

„Cudowny Apostoł” obrazującego życie i misję Bruno
Groeninga ze wspaniałą muzyką Burcharda Pescha.

Nauka, lekarze, kasta prawnicza i urzędnicza oraz niemal

całe środowisko naturoterapeutów nie rozumiało fenomenu
Bruno Groeninga. Zakazywano wystąpień i przemów, mimo, iż

Bruno nie żądał od nikogo pieniędzy, diagnoz, nie chciał
słyszeć o rodzajach chorób, nie nakładał rąk – po prostu

mówił i uzdrowienia działy się. Nie leczył, jak
naturoterapeuci i lekarze lecz siła uzdrawiała poprzez

niego. A to kolosalna różnica której nikt nie chciał

zrozumieć i widać było iż społeczność polityczna i
ogólno-społeczna Niemiec nie jest w stanie poradzić sobie

z takim zjawiskiem duchowym jak Groening. Również w
Polsce wciąż mało wie się o fenomenie duchowego

uzdrawiania i niestety raczkujemy w porównaniu z Wielką
Brytanią w tej kwestii.

Nie ulega wątpliwości, iż naczelnym celem misji Bruno

Groeninga na Ziemi była trwała, duchowa odnowa ludzkości.
Rozważając jego fenomen chodzi bowiem u samych jego

podstaw, na odkrycie, zaakceptowanie i zrozumienie
„kosmicznej siły życia”, obecnej w całym Wszechświecie,

siły, która przenika wszystko, będąc gwarantem całego
galaktycznego porządku. Ta cząstka Ducha jest w każdym z

nas, jest Prasiłą, Wewnętrznym Porządkiem, Przedwiecznym
Prawem. Groening był nosicielem i prekursorem nowej idei

życia: życia zakotwiczonego w Bogu, naturze, ale życia
dla którego nie było rzeczy niemożliwych.