Złe zachowanie

Angora, № ? / 2017

Czy warto publicznie podnosić sposób zachowania się w teatrze, skoro w wielu

dziedzinach życia zachowujemy się coraz gorzej, a w niektórych wręcz skandalicznie?

W restauracjach - nazbyt często głośna muzyka i hałaśliwe śmiechy, a

w pociągach -

niekończące się rozmowy przez telefony komórkowe

na tematy biznesowe, aby

dowartościować się w oczach pozostałych pasażerów. W relacjach damsko-męskich
chamstwo, nonszalanckie traktowanie partnerów, a nawet rękoczyny, zwłaszcza

w wykonaniu damskich bokserów. W pracy - przesadne fraternizowanie się albo trudny

do zdefiniowania mobbing. W szkołach - rówieśnicze okrucieństwo prowadzące do

znęcania się nad słabszymi. Na meczach sportowych - wolę nie mówić. W polityce - lepiej

ze wstydem przemilczeć.

...Cóż, wobec powyższego szkodzi chodzenie do teatru z trzymaną w ręku butelką

z napojem, a na widowni popijanie ze szklanki, bo generuje to anemiczność braw - nie

można przecież wszystkiego tego robić jednocześnie. Rozumiem, że wykosztowawszy się
na drogie bilety wstępu i jeszcze droższe wieczorowe kreacje, pantofle, smokingi i lakierki,

chciałoby się mieć to uwiecznione na fotografiach. Zwłaszcza jeśli teatr odwiedza się

rzadko i nie tyle z potrzeby serca lub pragnienia obcowania ze sztuką, ale po to, aby

pochwalić się znajomym, zdenerwować sąsiadów, czy zaimponować kolegom w pracy.

Wystarczyłoby takie konterfekty uwiecznić przed gmachem, no, powiedzmy w westybulu

lub w bufecie.

Ale nie - zaklinam - na widowni, na tle kurtyny, przed orkiestronem,

w rzędach lub podczas końcowych owacji

. Fotografować można podobno teraz

wszystkim: aparatem, telefonem, torebką z kosmetykami, teatralną lornetką, a nawet

puderniczką. Już widzę te wieczory towarzyskie, podczas których gospodarze po

nakarmieniu gości rozkładają albumy teatralno-operowych wojaży z sobą w rolach

głównych, nie dopuszczając do toastów lub zapominając o deserze.

Szczególnie kłopotliwi są melomani, którzy podczas spektaklu zaprzątają swymi

problemami siedzących obok widzów. Któregoś wieczoru pewien osobnik,

przeszkadzając w odbiorze przedstawienia, natarczywie dopytywał wokół, kiedy będzie

łabędź. Wreszcie zdenerwowany sąsiad nachylił się do niego, mówiąc: - Proszę pana,

łabędź jest w Lohengrinie, a dzisiaj grają Fausta. - To po co ja tu siedzę? Przecież Fausta od
lat znam na pamięć! - wykrzyknął.

Jeśli chodzi o teatralne zachowania, nie bez grzechu są również artyści i teatralni

pracownicy. Znałem niegdyś kasjerkę biletową, która nadmiernie eksponowała swoje

upodobania obsadowe. Niech pan na dziś nie kupuje żadnych biletów. Wieczorem śpiewa

stara, tłusta i wrzaskliwa Aida. Jutro jest lepiej. W Onieginie występuje baryton,
wprawdzie bez głosu, ale z piękną siwą ondulacją. W przyszłym tygodniu Julię będzie
tańczyła ta, co ją przed świętami upuścił ten Romeo, z którym jeszcze w zeszłym sezonie

się psuła. Podobno obiecała mu dać po gębie. Zobaczymy...

Jest pewne zachowanie, które - gdybym mógł to wyperswadować - powinno zniknąć

z obyczaju spektaklowego. Po zakończeniu przedstawienia operowego lub baletowego,

odpowiadając na oklaski publiczności, kłaniają się artyści w następującej kolejności: chór

lub balet, soliści epizodyści, drugoplanowi, a dopiero potem gwiazdy wieczoru. Wtedy

zespoły, które się już ukłoniły, zaczynają bić brawo kolejnym solistom. Wykonawcy

mniejszych ról również klaskają protagonistom. Czasem tych braw więcej jest na scenie
niż na widowni. Tak być nie może. Od klaskania jest publiczność, a artyści od ukłonów

w podzięce i wdzięczności, nie zaś od demonstrowania wzajemnych - często tylko

udawanych - sympatii.

Co tu mówić o zachowaniu się w teatrze, skoro w restauracji na uwagę

o głośnej muzyce słyszy się: „To proszę sobie wyjść”. W pociągu na nieśmiałe zwrócenie
uwagi „biznesmen” proponuje: „Może pan postać na korytarzu”. Damski bokser tłukąc

partnerkę, zwykle twierdzi, że ją jednak kocha. Mobbing w pracy komentowany jest jako

nic takiego, tylko trzeba się nie bać. Okrucieństwo wśród dziatwy szkolnej uzasadniane

jest tym, że to młodzież miejska wydrwiwatych z prowincji.

Komentowanie zachowań na meczach sportowych w polityce - wybaczcie - jest poniżej

moich możliwości.

Sugeruję więc - jakkolwiek by to naiwnie zabrzmiało - kultywować dobre zachowanie

chociaż w teatrze.

Sławomir Pietras