ROZDZIAŁ 8

- Fuj, nie sądzę, żebym kiedykolwiek coś podobnego jadła w jakiejkolwiek stołówce-
powiedziała do Stefana Elena- połowy rzeczy nie mogę nawet zidentyfikować.
Stefan cierpliwie obserwował jak kierowała się do baru sałatkowego.
- A to nie jest lepsze- powiedziała, podnosząc łyżkę z wodnistym twarogiem, a potem
wrzuciła dobitnie te pomyje z powrotem do pojemnika- Myślałam, że jedzenie w college
będzie bardziej jadalne, niż w naszej stołówce w liceum, ale widocznie się myliłam.

Stefan wyraził niejasno brzmiące zrozumienie i rozejrzał się dookoła miejsca, w którym się
znajdowali. On nie jadł. Ludzkie jedzenie nie miało teraz dla niego smaku i rano musiał użyć
swej mocy, żeby ściągnąć na swój balkon gołębia. To miało mu wystarczyć do wieczora,
kiedy znów będzie musiał zapolować.

Kiedy Elena w końcu wybrała sobie sałatkę, zaprowadził ją do pustego stolika, który
wypatrzył.

Pocałowała go zanim usiadła i przeszedł go dreszcz zachwytu, kiedy ich umysły się dotknęły.
Znajome połączenie wróciło i poczuł radość Eleny, jej zadowolenie z bycia z nim i z ich
nowego, prawie normalnego życia. Kiedy jednak wniknął w głąb jej podświadomości wyczuł,
ż

e pod tymi uczuciami kryło się coś jeszcze i Stefan zaczął szukać tego, zastanawiając się, co

się wydarzyło, odkąd widzieli się ostatniego ranka.

Elena przerwała pocałunek i odpowiedziała na jego nieme pytanie.
- Profesor Campbel , ten od historii, znał moich rodziców, kiedy chodzili do college-
powiedziała. Jej głos był spokojny, ale oczy błyszczały i Stefan wyczuł, jakie to dla niej było
ważne- Był naprawdę ich dobrym przyjacielem. On może opowiedzieć mi różne historie o tej
części ich życia, której nie znałam wcześniej.

- To wspaniale- powiedział uradowany jej szczęściem Stefan- Jak było na zajęciach?
- W porządku- powiedziała Elena, zabierając się za swoją sałatkę- Rozmawialiśmy o
pierwszych dniach osadników- spojrzała w górę, a jej widelec zawisł w powietrzu- A jak u
Ciebie? Jak było na zajęciach z filozofii?

- Świetnie - Stefan przerwał. „Świetnie” nie było akurat dobrym określeniem. To było dziwne
znów siedzieć w klasie college. Uczęszczając kilkakrotnie do tych szkół w ciągu swego życia
widział, jak zmieniała się edukacja. . Początkowo jego koledzy byli wybierania spośród
bogatych młodych mężczyzn, a teraz była to bardziej zróżnicowana mieszanka dziewczyn i
chłopaków. Ale było istotne podobieństwo. Profesorowie wykładali, studenci byli albo
znudzeni, albo zainteresowani. Pewna płytkość myśli, ukryta nieśmiałość w wyrażaniu
głębszych uczuć.

Damon miał rację. Stefan tu nie pasował; odgrywał tylko ponownie rolę. Zabijając swój
nieograniczony czas. Ale Elena - spojrzał na nią, w jej błyszczące niebieskie utkwione w nim
oczy- nie zasługuje na to. Zasługuje na szansę normalnego życia i wiedział, że nie poszłaby
do college bez niego.

Jakże by mógł jej o tym powiedzieć? Nie chciał aby podniecenie w jej lapis lazulit oczach
przygasło, ale poprzysiągł, że zawsze będzie wobec niej uczciwy i będzie traktował ją jak
równą sobie. Otworzył usta, aby powiedzieć jej o tym, co czuje.

- Słyszeliście o Danielu Greenwater?- zapytała w pobliżu dziewczyna, jej głos był uniesiony
z ciekawości, kiedy ona i jej przyjaciele stawiali puste krzesła na drugim końcu stołu.
Stefan zamknął usta i odwrócił głowę, żeby lepiej słyszeć.
- Kim jest Daniel Greenwater?- spytał ktoś inny.
- Spójrz- odparła tamta dziewczyna, rozkładając gazety, które miała ze sobą. Zerkając, Stefan
zobaczył, że to pismo kampusu.
- On jest studentem pierwszego roku i po prostu zniknął. Opuścił miasteczko studenckie pod
koniec wczorajszej nocy, a jego współlokator powiedział, że już nie wrócił do pokoju. To
naprawdę straszne.
Oczy Stefana spotkały nad stołem oczy Eleny, a ona uniosła w zamyśleniu brwi. Czy to było
coś, czemu powinni się przyjrzeć bliżej?

Inna dziewczyna, na drugim końcu stołu, wzruszyła ramionami.
- Prawdopodobnie nie wytrzymał nerwowo i wrócił do domu. Albo może jego współlokator
go zabił.
- To dziwne- powiedział z roztargnieniem Stefan, a one spojrzały na niego ze zdziwieniem-
Czy mogę na chwilę zobaczyć tę gazetę?

Podały mu ją, a on przyglądał się fotografii. Na zdjęciu z licealnego rocznika uśmiechał się
chudy chłopak z rozwianymi włosami i przyjaznymi oczami. Rozpoznawał tą twarz.
Nazwisko też brzmiało znajomo.

- On mieszkał w naszym akademiku- powiedział cicho do Eleny- Pamiętasz go? Wydawał się
być zadowolony. Nie sadzę, żeby odszedł, nie z własnej woli.
Elena spojrzała na niego. Jej szeroko otwarte oczy były teraz pełne obawy.
- Czy myślisz, że coś złego mu się stało? Coś dziwnego wydarzyło się na dziedzińcu
pierwszej nocy po naszym przybyciu tutaj- przełknęła ślinę- Powiedzieli, że jakaś dziewczyna
wpadła w kłopoty, ale policjanci nic konkretnego nam nie powiedzieli. Myślisz, że to może
mieć związek ze zniknięciem Daniela Greenwatera?
- Nie wiem- powiedział mocno Stefan- ale jestem zaniepokojony. Nie lubię takich
niezwykłych sytuacji - wstał- Gotowa do wyjścia?
Elena skinęła głową mimo, że połowa jej obiadu została na tacy. Stefan grzecznie oddał
dziewczynom gazetę i wyszli z Eleną na zewnątrz.

- Może popadamy w paranoję, bo jesteśmy przyzwyczajeni do tego, że dzieją się wokół nas
straszne rzeczy- powiedziała Elena, kiedy byli na ścieżce prowadzącej w górę, w kierunku ich
akademika- Ale przecież ludzie znikają cały czas. Dziewczyny czasami są prześladowane lub
atakowane. To nieszczęście, ale to nie znaczy, że kryje się za tym jakiś złowrogi spisek.

Stefan zatrzymał się, wpatrując się w ulotkę przylepioną do drzewa przed kawiarnią.
„ Zniknięcie Studenta” mówił nagłówek, a pod nim umieszczone było zdjęciem dziewczyny.
- Obiecaj mi, Eleno, że będziesz na siebie uważać- powiedział- Powiedz o tym Meredith i
Bonnie. I Mattowi. Nikt z Was nie powinien poruszać się w pojedynkę po terenie kampusu.
W każdym razie na pewno nie w nocy.

Elena skinęła głową, jej twarz zbladła, kiedy wpatrywała się w zdjęcie na ulotce. Stefan
poczuł ostre ukłucie żalu mimo swego niepokoju. Była tak podekscytowana, kiedy spotkali
się na lunchu i teraz ten entuzjazm zniknął.

Owinął rękę wokół jej talii, chcąc ją przytrzymać, zapewnić bezpieczeństwo.

- Może byśmy gdzieś wyszli wieczorem?- powiedział- Muszę, co prawda, iść dziś na
ć

wiczenia, ale to nie powinno trwać zbyt długo. Moglibyśmy wyjść gdzieś poza teren

kampusu na kolację. Może mogłabyś zostać na noc? Poczułbym się lepiej wiedząc, że jesteś
bezpieczna.
Elena spojrzała na niego, jej oczy nagle rozbłysły śmiechem.
- Och, mam zostać tak długo tylko z tego powodu, że chcesz mnie w swoim pokoju-
powiedziała z uśmiechem- Mogłabym nawet pomyśleć, że masz już plany w stosunku do
mnie.

Stefan pomyślał o kremowej skórze Eleny i jedwabistych, złotych włosach, o jej ciepłej,
niezwykłej krwi. Perspektywa trzymania jej ponownie w ramionach, bez wyczuwalnej
obecności jej ciotki Judith lub jego gospodyni pani Flowers na dole w korytarzu, była
odurzająca.

- Oczywiście, że nie- mruknął, pochylając głowę w jej kierunku. Nie mam żadnych planów.
Ż

yję tylko po to, żeby Ci służyć.

Pocałował Elenę ponownie, wysyłając całą swoją miłość i tęsknotę do niej.

Stefan usłyszał nad ich głowami przeraźliwy krakanie i i trzepotanie skrzydeł, a jego usta
wciąż były przed ustami Eleny, więc zmarszczył brwi. Elena zdawała się wyczuć jego
napięcie i odsunęła się od niego, podążając za jego wzrokiem, ku czarnemu krukowi
krążącemu nad nimi.
Damon. Obserwował ich, obserwował Elenę jak zawsze.

- Doskonałość- głos Ethana rozbrzmiewał z trybun stadionu, gdzie zgromadzono rekrutów.
Było tuż przed świtem i nie było nikogo poza Ethanem i rekrutami o zaspanych twarzach- Jak
dowiedzieliście się na pierwszym naszym spotkaniu, każdy z was tutaj jest przykładem
szczytu jednego lub więcej rodzajów osiągnięć. Ale to nie wystarczy- przerwał patrząc na ich
twarze- To nie wystarczy, bo każdy z Was ma tylko część doskonałości. Możecie skupić te
wszystkie cechy w sobie. W czasie, przed zaprzysiężeniem, możecie odkryć w sobie to,
czego nigdy dotąd w sobie nie widzieliście.
Matt jeździł swoimi trampkami po asfalcie i starał się zachować sceptyczny wyraz twarzy.
Oczekiwanie od niego, żeby osiągnął szczyt sukcesu naukowego lub artystycznego, to był
niezły strzał.

Nie był szczególnie skromny, ale był realistą i mógł wymienić swoje najlepsze cechy: był
dobrym zawodnikiem, dobrym przyjacielem, honorowym facetem. Nie był głupi, ale jeśli
doskonalenie swojego intelektu i kreatywności były przesłanką do bycia częścią
Stowarzyszenia Vitale, mógłby równie dobrze poddać się już teraz.

Pocierając tył szyi, rozejrzał się po swoich kolegach rekrutach. Było pocieszającym widzieć,
ż

e większość z nich objawiało ledwo powściąganą panikę; najwyraźniej „skupianie tych

wszystkich cech” nie było czymś, na co liczyli. Chloe, ta urocza dziewczyna o okrągłej
twarzy, którą zauważył na pierwszym spotkaniu, wyłapała jego spojrzenie i mrugnęła, ledwo
dostrzegalnie, zamiatając swymi rzęsami, a on się do niej uśmiechnął, czując się dziwnie
szczęśliwy.

- Dzisiaj- ogłosił Etan- będziemy pracować nad tężyzną fizyczną.
Matt westchnął z ulgą. Sport to było coś, co mu pasowało. Na twarzach dookoła siebie
zobaczył załamanie. Intelektualiści, przywódcy, początkujący genialni twórcy- nie

spodziewali się testowania ich sprawności fizycznej. Wśród nich wznosił się cichy szmer
buntu.

- Bez dąsów- powiedział Etan, śmiejąc się- Obiecuję Wam, że do czasu, kiedy staniecie się
pełnoprawnymi członkami naszego społeczeństwa, każdy z Was osiągnie szczyt doskonałości
fizycznej. Po raz pierwszy poczujecie, co znaczy prawdziwe życie- jego oczy błyszczały.

Etan podszedł do rekrutów, aby przedstawić im zadanie. To miał być bieg na piętnaście mil z
kilkoma przeszkodami po drodze.
- Bądźcie przygotowani na to, że będziecie brudni- powiedział radośnie- Ale to będzie
cudowne. Kiedy skończycie, osiągniecie coś nowego. Możecie też dobrać się w pary. Ale
pamiętajcie, jeśli nie ukończycie trasy w trzy godziny, nie zostaniecie zakwalifikowani do
następnego etapu w procesie rekrutacji- uśmiechnął się- Tylko najlepsi mogą stać się
członkami Vitale.
Matt rozejrzał się i zobaczył, że rekruci, nawet ci, którzy wyglądali jakby nigdy nie
opuszczali laboratorium naukowego albo biblioteki, włożyli trampki i rozciągali się z
determinującą ekspresją.

- Święta krowa- odezwał się za nim głos. To był miły nosowy głos, który pochodził skądś
dalej, niż z południa, z Wirginii i Matt uśmiechnął się, zanim się rozejrzał i zobaczył, że to
Chloe- Rozumiem, że jesteś tutaj jedyną osobą, która nie będzie miała z tym kłopotu-
powiedziała.

Była taka słodka. Małe dołeczki w policzkach pokazały się, kiedy się uśmiechnęła, a jej
krótkie, ciemne włosy zakręcały się w loki za jej uszami.
- Hej, jestem Matt- powiedział uśmiechając się do niej.

- Wiedziałam o tym- powiedziała pogodnie- Jesteś naszą gwiazdą footballu.
- A Ty jesteś Chloe, niesamowita artystka- odparł.
- Och- zarumieniła się- Nic mi o tym nie wiadomo.
- Chciałbym kiedyś zobaczyć twoje prace- powiedział, a jej uśmiech się poszerzył.
- Jakieś wskazówki na dziś?- spytała- Nigdy nie biegałam, chyba, że musiałam wysiąść z
autobusu i teraz, jak o tym pomyślę, to żałuję
Jej twarz była tak atrakcyjna, że Matt momentalnie poczuł chęć przytulenia jej. Zamiast tego,
uniósł w zamyśleniu brwi, patrząc w niebo.
- W takich warunkach- powiedział- najlepszą rzeczą, jaką można zrobić, to ułożyć ręce w
nachyleniu pięćdziesięciu stopni do podłoża i biec lekkim, równomiernym krokiem.
Chloe patrzyła na niego przez chwilę, a potem zachichotała.
- Drażnisz się ze mną- rzekła- To nie fair. Jestem zielona, jeśli chodzi o te rzeczy.
- Pomogę Ci. Możemy to zrobić razem.