Kazania ks. Piotra Kuflińskiego




A:hover {
FONT-WEIGHT: bold; COLOR: #dccd47
}








strona
główna nowości   email  księga gości      ogłoszenia  dyskusja   
reklama-banery
chat




XVIII  Niedziela  Zwykła (Rok B)

 
           
W czasie II wojny światowej aresztowany został przez Sowietów ks.
Władysław Ciszek. Oskarżono go o to, że był „szpiegiem Watykanu” i zesłano
do obozu na Sybir. Przebywał tam 23 lata, a kiedy udało mu się wreszcie
wyjść na wolność napisał przejmującą książkę w której opisał swoje obozowe
doświadczenia.
           
Opisuje m. in. w tej książce głęboką wiarę niektórych więźniów i
ich graniczące z bohaterstwem poświęcenie dla Chrystusa. Przejawiało się
ono w mężnym przeżywaniu obozowych udręk: ciężkiej pracy, chorób, głodu i
zimna. Więźniowie ci wiele byli gorliwi poświęcić, byle tylko uczestniczyć
w tajnie oprawianej przez ks. Ciszka Mszy św. i przyjąć Chrystusa w
komunii św. Według ówczesnych przepisów kościelnych, aby można było
przyjąć komunię św. trzeba było powstrzymać się od jedzenia i picia 24
godziny. Chcąc więc przyjąć komunię św. wieczorem nie brali do ust w ciągu
dnia nawet kawałka chleba i kropli wody. W ich wypadku było to szczególnym
poświęceniem. Tak bardzo jednak cenili sobie Chrystusa, którego pragnęli
przyjąć w Eucharystii.
           
Opisana przez ks. Ciszka historia więźniów głodnych nie tylko
chleba powszedniego ale i Boga wprowadza nas w ducha dzisiejszej
Ewangelii. Opowiada o ludziach cudownie nakarmionych przez Chrystusa
chlebem powszednim, jak gorączkowo Go szukają, gdy od nich się oddalił.
Ale czy szukają Jego, czy raczej chleba którym ich nakarmił? Dlatego
Chrystus mówi im: „Szukacie mnie nie dlatego, że widzieliście znaki ale
dlatego, ze jedliście chleb do sytości. Troszczcie się nie o ten pokarm,
który ginie, ale o ten, który trwa na wieki, a który da wam Syn
Człowieczy... Jam jest chleb życia.”
           
W tych słowach Pan odkrywa przed nami tajemnicę podwójnego głodu:
głodu fizycznego, który można zaspokoić pokarmem i głód duchowy, który
może zaspokoić tylko Bóg.
           
Stary Testament mówi w wielu miejscach o tym głodzie. Ps. 143 –
„Wyciągam ręce do Ciebie, moja dusza pragnie Ciebie jak zeschła ziemia.”
„Niespokojne jest serce człowieka dopóki nie spocznie w Bogu” – pisał św.
Augustyn. „Boże nasz, Chryste, potrzebujemy Ciebie, Ciebie jedynie i
nikogo więcej – napisze Papini . Wszyscy łakną Ciebie, nawet ci, którzy o
tym nie wiedzą. Głodnemu zdaje się, że szuka chleba, a on łaknie Ciebie.
Spragniony wierzy, ze szuka wody, a on Ciebie pragnie. Schorzały marzy o
odzyskaniu zdrowia, a tymczasem jego chorobą jest nieobecność Twoja.”

           
Smutne a często i tragiczne jest to, jak współcześni ludzie głód
Boga próbują zaspokoić czymś całkiem innym niż Bóg. Często różnymi dobrami
materialnymi, które oferuje współczesna cywilizacja: wspaniałymi willami,
drogimi meblami, samochodami, jak również mocnymi zmysłowymi przeżyciami,
które oferuje zlaicyzowana kultura. Niestety, głodu ludzkiego serca nie da
się zaspokoić namiastkami. Im bardziej bowiem ludzie są przesyceni tymi
dobrami, które oferuje ta cywilizacja, tym bardziej odczuwają wewnętrzną
pustkę i wewnętrzne pragnienie Boga.
Czy nie zastanawiało
nas nigdy, że najwięcej samobójstw nie jest w krajach głodujących, ale
przesyconych, takich jak Szwecja, Szwajcaria czy osławione Stany
zjednoczone lub Japonia, i to pośród ludzi najbogatszych! Najwięcej
smutnych i niezadowolonych z życia znajdujemy wśród ludzi przesyconych
życiem, wśród takich, którzy mają wszystko – oprócz Boga!

Pozbawieni wszystkiego
więźniowie z obozu pracy na Sybirze wiedzieli kto, może zaspokoić
pragnienia ich serc.
Gdy na naszych polach
trwa walka o uratowanie tego co z woli Bożej i dzięki naszej pracy wyrosło
zastanawiamy się jednak nad słowami Chrystusa: „Troszczcie się nie o ten
pokarm, który ginie, ale o ten, który trwa na wieki...”

 

                                               
                       
                       
                       
Ks. Piotr Kufliński