Kazanie o nawróceniu




A:hover {
FONT-WEIGHT: bold; COLOR: #dccd47
}








strona
główna nowości  
email  księga gości      ogłoszenia  dyskusja   
reklama-banery
chat




Nawrócenie

                
Każdy
posiadacz samochodu wie jak ważną rzeczą jest droga o dobrej asfaltowej
nawierzchni, idealnej widoczności i najchętniej bez wzniesień. Ale i dla
pieszego nie jest obojętne jaką drogą zmierza do swojego celu – zwłaszcza
gdy się spieszy.
W naszym czysto
ludzkim życiu wybieramy najchętniej drogi wygodne i takie, które
najszybciej doprowadzą nas do celu. Każdy wie jednak jak wielka jest
różnorodność dróg: od pięknych wygodnych autostrad, przez drogi bite i
piaszczyste, aż do trudnych szlaków górskich, gdzie wspinanie się po
stromych nieraz stokach wymaga wiele wysiłku i zaparcia się siebie.
Niewielu z nas zdecydowałoby się na taką drogę. Są jednak ludzie –
alpiniści – którzy podejmują taką trudną i wyczerpującą drogę.

Jest więc możliwe aby
człowiek włożył wiele wysiłku, ale tylko wtedy, gdy zmierza do celu, który
stanowi taką wartość dla której warto poświęcić wiele – nawet ryzykując
życiem.
Dla nas ludzi
wierzących najwyższą wartością jest Królestwo Ojca, ale jest ono położone
jak gdyby na szczycie góry do którego dostęp jest trudny i niebezpieczny.
Ale przecież jest to wartość tak wielka, że warto dla niej poświecić wiele
wysiłku. Dla każdego z nas Chrystus wysłużył przez swoją mękę drogę, dla
każdego inną, ale to nie oznacza, że otworzył nam taką drogę, po której
pójdzie nam się łatwo. A my przecież tak nie lubimy wysiłku! Idziemy
nieraz przez życie drogą, o której nie bardzo wiemy dokąd prowadzi byleby
– tylko była wygodna.
Dlatego Chrystus w
trosce o nasze zbawienie ostrzega nas: „Nawracajcie się i wierzcie w
Ewangelię”, tzn. skorygujcie swoją drogę życia z moją Ewangelią, bo być
może wydaje się wam tylko, że idziecie właściwą drogą. Tym zaś co odwraca
nas od tej drogi sprowadzając nas na bezdroża jest grzech. Bo nie istnieje
inna droga jak tylko ta, którą pierwszy przeszedł On – Jezus Chrystus.
Wszystkie inne są bezdrożem, pustkowiem.
Jedną bowiem mamy
tylko drogę, która doprowadzi do naszego celu. Nawrócenie zaś, o którym
mówi dziś Chrystus nie dotyczy tylko jednorazowego faktu. Jest to
nieustanna przemiana, która ma polegać na ciągłym zawracaniu z tych dróg,
które nie prowadzą do Ojca. Na ciągłym korygowaniu własnego postępowania z
Ewangelią. Podobni jesteśmy w tym do żeglarza, który ciągle musi
utrzymywać właściwy kurs, aby ciągnąc swój port. Takiej właśnie czujności
chce dziś nauczyć Chrystus. Widział nasz Mistrz jakie czekają na naszych
drogach niebezpieczeństwa i dlatego zostawił nam swoje środki –
sakramenty.
Tak jak na każdej
drodze człowiek musi posilać się aby nie ustać, tak też i na naszej drodze
mamy ten duchowy posiłek – Ciało naszego Mistrza, który pozwala nam
wytrwać w trudach wędrówki i przezwyciężyć wszystkie przeciwności i
załamania.
Jak wiele potrafimy
ponieść nieraz wysiłku i wyrzeczeń dla osiągnięcia celu, który sobie sami
wytyczymy. Niezależnie czy chodzi tu o wynik w sporcie czy w pracy, w
życiu osobistym czy społecznym. A to, że w dążeniu takim wiele poświęcamy
trudów dla jego realizacji, możemy bardzo łatwo zaobserwować wśród naszych
dzieci. Przypatrzmy się nieraz dziecku z jakim zaparciem się siebie i nie
patrząc na skutki usiłuje dosięgnąć coś, co wzbudziło jego zaciekawienie i
chęć posiadania. Upadnie nieraz tłukąc sobie kolana, ale po chwili płaczu
już zapomina o bólu i dalej próbuje zdobyć swój upatrzony przedmiot.

Jakże my powinniśmy
być podobni w tym do dzieci. Sam Chrystus mając właśnie taką postawę na
myśli, powiedział kiedyś: „Jeśli się nie staniecie jako dzieci nie
wejdziecie do Królestwa Niebieskiego.”
Nie jest to droga
łatwa i możemy właściwe powiedzieć, że w stopniu trudności nie ma podobnej
do niej, ale czy cel do którego ona zmierza nie wart jest by podjąć się
tego wysiłku?
 

                       
                       
                                               
           
           
Ks. Piotr Kufliński